.Χωρίς πάθος, χωρίς γέλιο, χωρίς έμπνευση

Είναι μεγάλο κρίμα, που σε αυτή τη χώρα οι νέοι άνθρωποι προτιμούν να απέχουν. Από όλα. Κάτι κόντρα στη λογική ενδεχομένως μια και όλα όσα συμβαίνουν, όλα όσα συμφωνούνται, πρωτίστως εκείνους αφορούν. Εκείνους και το μέλλον τους, το οποίο είναι αλήθεια ότι δεν διαγράφεται διόλου ρόδινο. Πώς απαντούν; Όσοι δεν επιλέγουν ή όσοι δεν μπορούν να φύγουν, με την απάθεια. 

Απλώς απέχουν. Δεν ενημερώνονται, δεν ψηφίζουν, δεν ενδιαφέρονται, δεν συμμετέχουν στα κοινά. Και είναι πραγματικά κρίμα για τη χώρα που ήδη αντιμετωπίζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα γήρανσης να εμφανίζεται "γερασμένη" ακόμα και η νεολαία της. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να τους προβληματίσει όλους. Εκφράζουν το πλέον δυναμικό και θεωρητικά παραγωγικό – αν μπορούσε να ενταχθεί στην παραγωγή– κομμάτι αυτής της χώρας όλα όσα λέγονται, όλα όσα σχεδιάζονται; Αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίσει όλους. 

Η αδρανοποίηση των νέων ανθρώπων, είναι ίσως το πλέον επικίνδυνο καμπανάκι κινδύνου για μία κοινωνία. Μία κοινωνία που μέσα της έχει ήδη εγγράψει μία ήττα, μία εθνική καταστροφή. Γιατί τι άλλο από εθνική καταστροφή είναι όλα όσα βιώνει ο τόπος τα τελευταία έξι χρόνια. Δυστυχώς, η απάθεια της νεολαίας, η αδιαφορία της κοινωνίας είναι νερό στον μύλο της εξουσίας. Δείτε τι συμβαίνει σήμερα. Φαντάζεστε να προσπαθούσε να τα επιβάλει μία άλλη κυβέρνηση; Θέλετε να συζητήσουμε για το τι θα συνέβαινε και πώς θα σειόταν ολόκληρη η χώρα από τις αντιδράσεις;

Αλίμονο στους νέους… όχι δεν εννοώ την γνωστή ελληνική ταινία με τον αξέχαστο Χορν. Αν και εδώ που τα λέμε, η φτώχεια έχασε και στην ταινία…  Αλίμονο ακόμη περισσότερο στη χώρα που το αίμα των νέων της δεν βράζει. Που δεν έχουν πάθος. Πάντως, εκτός από την απάθεια, η χώρα έχει υποστεί και ένα άλλο μεγάλο "ευνουχισμό". Έχει χάσει το χιούμορ της. Μην το παίρνετε ανάλαφρα. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει χιούμορ. Γιατί το χιούμορ δείχνει συνήθως και εξυπνάδα, σπιρτάδα. Ακόμη και το ελαφρώς κακόγουστο. Και η εξουσία που στηρίζει την επιβίωσή της στην ισοπέδωση μιας κοινωνίας σαφώς και δεν επιθυμεί το χιούμορ. Άλλωστε χωρίς χιούμορ δεν υπάρχει ούτε σάτιρα. Θυμάστε τι γινόταν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας ή και επί συγκυβέρνησης των δύο; Τώρα βλέπετε πουθενά καμία πολιτική σάτιρα; 

Στη χώρα της κατάθλιψης δεν υπάρχει χιούμορ. Και πολύ χειρότερα, δεν επιθυμεί και κανείς να υπάρχει. Όσοι δεν βυθίζονται στη μιζέρια τους, είναι με το… ζωνάρι λυμένο για καβγά. Σκυθρωποί και θυμωμένοι είναι οι περισσότεροι. Δικαίως, αλλά… Ακόμα και τα τρολαρίσματα γίνονται άγαρμπα, προσβλητικά, επιθετικά. Καμία τσαχπινιά. Με αποτέλεσμα, όλοι να διακατέχονται από μία υπερβάλλουσα σοβαροφάνεια, η οποία όταν είναι και προσποιητή καταντά και γελοία. 

Και σε αυτόν τον εγκλωβισμό έχουν διολισθήσει ακόμα και οι καλλιτέχνες. Από τότε άλλωστε που ενεπλάκησαν σωρηδόν με την πολιτική έγιναν και εκείνοι ξύλινοι. Αυτολογοκρίνονται. Καμία έμπνευση, καμία πρόκληση. Πεζοί, ξύλινοι, διαχειριστικοί. Και εν τέλει… βαρετοί. Όπως δυστυχώς βαρετός είναι για τους περισσότερους σήμερα και ο πολιτικός λόγος. Άκεφος.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ποτέ σε αυτή τη χώρα, σε αυτές τις συνθήκες, να υπάρξει για παράδειγμα μία... Μαντόνα. Ακραίο παράδειγμα, ε; Ίσως. Να βγει όμως κάποιος βρε αδερφέ με δυνατότητα να έχει δημόσια φωνή που ακούγεται και αναπαράγεται και να τρελάνει το σύστημα. Εδώ αυτοί μας τρελαίνουν κάθε μέρα. Πουλάνε τρέλα με την οκά... Γνωρίζετε φαντάζομαι τι είπε η Μαντόνα για τον Τραμπ. Το τερμάτισε... Αλλά αυτό που ήθελε το πέτυχε. Πολύ καλύτερα ίσως από τους επικοινωνιακούς συμβούλους της Χίλαρι. Απαξίωσε τον Τραμπ σε μέγιστο βαθμό. Μπορεί να το τερμάτισε, αλλά στο κοινό που απευθυνόταν, "έγραψε"...

Εντάξει, ας μην φτάσουμε στα άκρα της Μαντόνα, άλλωστε η Αμερική είναι μία χώρα... μαγική και διαφορετική. Αλλά τίποτε βρε αδερφέ; Να μην κουνιέται φύλλο; Εντάξει, το γνωρίζουμε ότι στην αριστερά δεν ευδοκιμεί το χιούμορ. Οι υπόλοιποι όμως;

dimitris.papakonstantinou@capital.gr

.Αδιανόητο να συμμαχείς με τον εχθρό!

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει η χώρα είναι η κακώς εννοούμενη χρήση του πατριωτισμού. Γεμίσαμε με πατριώτες οι περισσότεροι εκ των οποίων όχι μόνο δεν είναι τέτοιοι αλλά είναι από αυτούς που πουλάνε την πατρίδα τους για μια θεσούλα στη Βουλή ή για ορισμένα αργύρια που συνήθως είναι πολλά.

Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, όπως και απάτριδες. Γιατί πατριώτης μπορεί να αυτοαποκαλείται κάποιος επειδή λέει ότι αγαπάει την Ελλάδα και την ίδια στιγμή να είναι λαμόγιο, να κλέβει το Δημόσιο, να είναι αρχιδιαπλεκόμενος και να παίζει βρόμικα παιχνίδια στην πλάτη του ελληνικού λαού.

Ένας Αμερικανός περιβαλλοντολόγος είχε πει κάποτε: «Ένας πατριώτης πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του εναντίον της κυβέρνησής της». Και πόσο δίκιο έχει. Διότι γεμίσαμε τα τελευταία χρόνια με γιαλαντζί πατριώτες οι οποίοι όταν είναι να πάνε κόντρα στην κυβέρνηση που κάνει κακό στην Ελλάδα κρύβονται ή συμβιβάζονται.

Τα γράφουμε αυτά διότι ακούστηκαν πολλά για τον Πολύδωρα ή για άλλους δεξιούς ή αριστερούς. Πόσο πατριώτες είναι, πόσο αδικούνται από την πολιτική, την κοινωνία ή την κριτική κάποιων που θέλουν να κάνουν κακό, όπως υποστηρίζουν αυτοί οι «πατριώτες».

Ας υποθέσουμε ότι ο Βύρων είναι καλός πατριώτης, καλός και τίμιος δεξιός που σέβεται τους θεσμούς και τους νόμους αν και κάνει κάπου – κάπου καμιά λαθροχειρία, όπως με τον διορισμό της κόρης του. Πόσο πατριώτης, όμως, είσαι όταν σου σφυρά ένας από τους χειρότερους Έλληνες, ο Αλέξης Τσίπρας και εσύ τρέχεις να του παράσχεις… δεξιό άλλοθι; Ο πρωθυπουργός αυτό που κάνει με τους δεξιούς που μαζεύει είναι απλά να δικαιολογεί τις δικές τους ανεπάρκειες και ανικανότητες και τίποτε παραπάνω. Κολυμβήθρα του Σιλωάμ είναι όλες οι συμμαχίες του και οι δεξιές διευρύνσεις του.

Ομοίως και με τον Καμμένο. Πόσο καλός δεξιός είναι δηλαδή ο ακομβίωτος στρατηγός που έχει γίνει το «σκυλάκι» του Τσίπρα και υπογράφει ό,τι του δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι είδους πατριωτισμός είναι αυτός και πόσο… δεξιός είναι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και οι λοιποί ψεκασμένοι όταν γίνονται στήριγμα της πιο εξευτελισμένης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ; Που προδίδει κάθε μέρα την Ελλάδα; Που την καταστρέφει και την οδηγεί σε νέες εθνικές τραγωδίες; Κι όλα αυτά με σφραγίδα και υπογραφή ενός δεξιού… πατριώτη;

Λένε ότι είναι πατριώτης όποιος ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ δύο και τρεις φορές γιατί μίσησε τη ΝΔ του Σαμαρά ή του Μεϊμαράκη. Πόσο μίσος και πόση αηδία να αισθανθείς για ένα κόμμα άραγε ώστε να φτάσεις στο σημείο να ψηφίσεις και να στηρίξεις τους προδότες τους Έθνους; Τον Τσίπρα, τον Φίλη, τον Μπαλτά ή την Γεροβασίλη; Τι είδους πατριωτισμός είναι αυτός να γίνεσαι η ορντινάτσα των Συριζαίων και να τους κάνεις τεμενάδες ή να τους εξυμνείς με την πρώτη ευκαιρία;

Εντάξει, ο Πρ. Παυλόπουλος καλά έκανε και δέχθηκε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ποιος θα αρνιόταν το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα; Αλλά είναι πατριωτισμός εκ μέρους του κ. Παυλόπουλου, ο οποίος είναι και κορυφαίος συνταγματολόγος, να βλέπει την κατάλυση του Συντάγματος και να σιωπά; Θυμάστε ότι δέχθηκε τον Παππά την επόμενη ημέρα του διαγωνισμού για τις άδειες όταν όλος ο κόσμος έλεγε ότι πρόκειται για μια παράνομη διαδικασία; Τι έκανε ο Πρόεδρος; Είπε κάτι γι’ αυτό ή για τόσα άλλα που έχει κάνει η κυβέρνηση κατά της πατρίδας;

Να μας συγχωρήσουν οι καραμανλικοί για τα όσα γράφουμε. Ασφαλώς δεν είναι όλοι ίδιοι και ασφαλώς δεν πρέπει να παίρνει η μπάλα τους πραγματικούς πατριώτες αυτής της πτέρυγας της ΝΔ. Όπως και σε άλλους δεξιούς χώρους υπάρχουν άθλιοι και απάτριδες, έτσι και στο κόμμα των νοικοκυραίων θα βρεις πολλούς τέτοιους.

 

Όμως, είναι αδιανόητο να συμμαχείς με τον εχθρό και να το διαλαλείς κιόλας. Π.χ. τι ήταν αυτό που είπε ο στενός συνεργάτης του Καραμανλή ο κ. Αντώναρος: «Η προσπάθεια απαξίωσης ενός έντιμου ανθρώπου με μεγάλη πολιτική πείρα και βαθειά μόρφωση τον αδικεί καταφανέστατα. Πρόκειται για ένα πατριώτη με την πραγματική έννοια του όρου που δεν δίστασε ποτέ να πει τη γνώμη του». Μα αυτό είναι το ζήτημα; Ο Αντώναρος δεν είδε τον «Μπουσίντο» όταν εξυμνούσε την Χρυσή Αυγή ή όταν έκανε κόμμα με τον άλλο γίγαντα της πολιτικής και «υπερπατριώτη» της τζάμπα μαγκιάς τον Νίκο Νικολόπουλο;

Άραγε ο κ. Αντώναρος θεωρεί πατριωτικό να πηγαίνει ένας «δεξιός» στο Μαξίμου και να λέει ότι βρήκε ταύτιση απόψεων με τον Τσίπρα; Σε τι να ταυτιστείς με τον πρωθυπουργό της καταστροφής; Τι να πεις με έναν άνθρωπο που ακόμη δακρύζει γιατί έκανε καταλήψεις στα σχολεία, γιατί οι μπαχαλάκηδες καίνε ακόμη την Αθήνα ή γιατί έχει αποδεδειγμένα απαξιώσει την Εκκλησία και την Ορθοδοξία;

Ας τελειώνουμε με την παραμύθα των πατριωτών. Ο καθένας που αγαπάει πραγματικά την πατρίδα του ξέρει καλά τι σημαίνει η έννοια αυτή για τον Έλληνα, ειδικά στις κρίσιμες στιγμές που περνάμε.

Όποιος βγήκε στη… λαϊκή και πουλάει πατριωτισμό με το τσουβάλι για να κάνει καριέρα και να βγάλει λεφτά φαίνεται από την άνοδο που έχει στη ζωή του και την καριέρα του. Γιατί δυστυχώς οι γιαλαντζί πατριώτες επιβιώνουν στην Ψωροκώσταινα η οποία όμως κινδυνεύει πλέον να καταστραφεί από δαύτους.

Ποιοι είναι οι πραγματικοί πατριώτες και ποιοι οι ξεπουλημένοι δεν είναι δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Όχι, όμως, να μας κοροϊδεύουν και στα μούτρα μας.

 

.Κωλόχαρτα... Βενεζουέλας

Δεν μπορεί, αυτοί που μας κυβερνούν είτε είναι παντελώς ηλίθιοι είτε μας τρολάρουν. Δεν εξηγούνται όλα όσα κάνουν και όλα όσα λένε. Η αποκάλυψη του Ελεύθερου Τύπου για τον δικηγόρο των off shore που βρίσκεται και στα Panama Papers είναι γνωστή. Μπαινόβγαινε στο Μαξίμου για να προτείνει όπως ο ίδιος λέει επενδύσεις.

Σήμερα ο Ελεύθερος Τύπος αποκάλυψε ότι ο Αρτέμιος Αρτεμίου πήγε μαζί με τον Νίκο Παππά και ταξίδι στη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Και τι πιστεύετε ότι απάντησε ο υπουργός Επικρατείας; Διαβάστε για να καταλάβετε σε ποια χώρα ζούμε.

«Πρόκειται για μια προσπάθεια της ΝΔ να δημιουργήσει εντυπώσεις. Όντως έγινε αυτό ταξίδι, συνοδεία και άλλων ατόμων, καθώς υπήρχε μια διερεύνηση αν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να επισκεφθεί τη χώρα. Και εξετάστηκε η αγορά προϊόντων από τα κρατικά σούπερ μάρκετ της Βενεζουέλας εκείνο τον καιρό.

Κανείς καταλαβαίνει ότι δεν είναι τυχαία αυτή η στοχοποίηση αυτή τη στιγμή. Είναι αποτυχημένη προσπάθεια αλλαγής της κουβέντας. Όποιος αφήνει τέτοια υπονοούμενα, καλά θα κάνει να σκεφτεί γιατί οι βουλευτές της ΝΔ έτρεχαν πανικόβλητοι όταν πέρασε η διάταξη για μη εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε εταιρείες εξωτερικού» ανέφερε ο κ. Παππάς.

Δηλαδή ο κ. Παππάς ομολογεί ότι πήγε με τον εν λόγω δικηγόρο για να διερευνηθεί αν η Ελλάδα μπορεί να αγοράσει προϊόντα από τα σούπερ μάρκετ της Βενεζουέλας. Ποια σούπερ μάρκετ; Αυτά που δεν έχουν όχι μόνο γάλα αλλά ούτε και χαρτί τουαλέτας και θα αγόραζε η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Παππά από τον Μαδούρο;

Αν δεν ήταν τόσο εξωφρενικό θα έλεγε κανείς ότι είναι γελοίο και μας κάνει να τους βλέπουμε και να γελάμε μαζί τους. Όμως, είναι πολύ πιο σοβαρά τα πράγματα. Ο Παππάς, με εντολή του Τσίπρα ήθελε να κάνει την Ελλάδα... Βενεζουέλα. Έλεος. Τι θα αγόραζε ο Παππάς από τα άδεια σούπερ μάρκετ; Τα... ράφια;

Που έχουν καταντήσει την Ελλάδα. Να κάνουμε διμερείς επαφές με τον Μαδούρο και μετά το πετρέλαιο που θα μας έδινε ο Τσάβες να αγοράζαμε και κωλόχαρτα Βενεζουέλας.

.Αντιπροεδρικά δόγματα

Ε​​αν εισηγητής μιας ιδιότυπης πολιτικής γεωγραφίας, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης ισχυρίστηκε ότι «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου πεις πως είσαι κομμουνιστής, σε βάζουν φυλακή. Στην Ελλάδα γίνεται το αντίθετο».

Από πού άντλησε την πληροφορία του ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. δεν το γνωστοποίησε. Μια αυθεντία, άλλωστε, δεν οφείλει να τεκμηριώνει τα λεγόμενά της· τον λόγο της τον εκτιμά σαν ισότιμο της αληθείας, ακόμα κι όταν διαβεβαιώνει ότι στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανένας, η δε εξέγερση δεν ήταν παρά κατασκεύασμα των Αμερικανών.

Υπάρχουν σίγουρα κάποιες χώρες στην Ευρώπη που οι κυβερνήσεις τους απαγορεύουν τη λειτουργία κομμουνιστικών κομμάτων. Πρόσχημά τους το καταπιεστικό και αντιδημοκρατικό παρελθόν τους επί «υπαρκτού». Απαντούν δηλαδή αντιδημοκρατικά στην αντιδημοκρατία. 

Μολαταύτα, το «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου» ισχύει αποκλειστικά στην επικράτεια της φαντασίας ενός πολιτικού που, όσο ευφάνταστος κι αν είναι, δεν θα μπορούσε να υποθέσει ότι κάποτε θα γίνει ο κατεξοχήν τηλεοπτικός εκπρόσωπος ενός κόμματος που το αναθεμάτιζε για πολύ καιρό.

Αν ο κ. Γεωργιάδης ονειρεύεται έναν παράδεισο με τους αριστερούς κάθε απόχρωσης στη συνήθη κάποτε και στην Ελλάδα διαμονή τους, τα ξερονήσια, μόνο ο εξομολόγος του το ξέρει. Το βέβαιο είναι ότι με τις δηλώσεις του δεν προσέφερε ιδιαίτερα καλές υπηρεσίες στον πρόεδρό του. 

Και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επανερχόταν στο μοτίβο «δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς». Ενα μοτίβο που χρησιμοποιείται επίσης σαν ισότιμο της αληθείας, παρότι η κοινωνική και η πολιτική πραγματικότητα δεν το επικυρώνουν.

O κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί παρά να γνώριζε ποιον διάλεγε ως αντιπρόεδρό του, ποιες ιδέες πριμοδοτούσε με μια επιλογή σφόδρα αντίθετη στο σενάριο περί Κεντροδεξιάς. 

Μάλλον δεν αιφνιδιάστηκε λοιπόν από τον πολιτικό πρωτογονισμό των δηλώσεων του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος έσπευσε εκ των υστέρων να κολακεύσει το ΚΚΕ. Κι έφερε έτσι το κόμμα αυτό αντιμέτωπο και πάλι με το γνωστό στον χώρο του δόγμα, «αν σε επαινεί ο ιδεολογικός σου αντίπαλος, ψάξε να βρεις τι λάθος έκανες».

Θα ήταν πολιτικά άστοχο να υποτεθεί ότι τις απόψεις του αντιπροέδρου της Ν.Δ. δεν τις ασπάζονται άλλοι στον κομματικό του περίγυρο.

 Κατά βάθος ο τηλελαλίστατος πολιτικός κάλυψε με τα λεγόμενά του όλους εκείνους (στελέχη, μέλη, μιντιακούς υποστηρικτές) που επιμένουν να θεωρούν απρεπές, ανήθικο, αδιανόητο, ή σκέτα ανόητο, το γεγονός ότι οι πολίτες, με ελεύθερη βούληση και δύο φορές, επέλεξαν να αναθέσουν –υπό όρους, όπως πάντα– την κυβέρνηση σε κόμμα της Αριστεράς. 

Οχι της κομμουνιστικής βέβαια. Εκτός και πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις του κ. Κατρούγκαλου («εγώ είμαι κομμουνιστής») ή του Γερμανού αντικαγκελάριου κ. Γκάμπριελ, προ καιρού, πως η ελληνική κυβέρνηση «είναι εν μέρει κομμουνιστική»

. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Προϋπόθεση της γνήσιας πολιτικής αλλαγής

οποίο έχουμε μια ψευδαίσθηση ισχύος), ώς και αυτή η αγαπημένη Αλβανία (γενέτειρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, χάρη στην πολιτική παράδοση του Αλή Πασά) ξεπέρασαν την Ελλάδα ως προς τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

 Παρ’ όλα αυτά, η ωραιότερη χώρα του κόσμου διατηρεί τα πρωτεία στην Ευρώπη ως προς το ύψος των κρατικών δαπανών εν σχέσει με το ΑΕΠ. (Ισως επειδή η ωραιότερη χώρα κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου...) Περιμένατε κάτι διαφορετικό μήπως; Λυπάμαι· δεν θα μπορούσε... περισσότερα »

.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ Μιλάει κι ο λούμπεν Λάκης Λαλάκης

Πολύ βαρύ έπεσε στους Συριζαίους ανά την επικράτεια η απόφαση του ΣτΕ και βγήκαν στο κλαρί να υποστηρίξουν αυτό το πονεμένο παιδί, τον Νίκο Παππά. Καλή ώρα μια καλτ φιγούρα της ελληνικής τηλεόρασης και του θεάτρου, ο Λάκης ο λαλάκης. Ο άνθρωπος που έφαγε όχι ψωμί, όχι παντεσπάνι αλλά χαβιάρι από τα χέρια του Κοντομηνά και τον πούλησε στη συνέχεια για να πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ, βγήκε μαινόμενος κατά των δικαστών. 

Έχει κάθε δικαίωμα να κρίνει κάθε Έλληνας τις αποφάσεις των δικαστών. Αλλά όπως λένε και κάποιοι σοφότεροι του Λάκη Λαζόπουλου dura lex sed lex. Σας πέφτει βαρύ το Σύνταγμα φίλοι Συριζαίοι; Πιείτε καμιά σόδα για να συνέλθετε. Έτσι λοιπόν και ο πλούσιος αριστερός Λάκης εξαπέλυσε επίθεση κατά των δικαστών. «ΕίΣτΕ και φαίνεΣτΕ!» είναι ο τίτλος του άρθρου του όπου γράφει:

«Επιβεβαιωθήκαμε για το ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο. Επιτίθεται με σφοδρότητα στο ΣτΕ γράφοντας πως «δεν ήταν δυνατόν να βγάλει κάποια άλλη απόφαση. Όταν το ίδιο αυτό δικαστήριο έχει νομιμοποιήσει τα Μνημόνια ως συνταγματικά (...) είναι προφανές ότι ακολουθεί νόμους που συντάχτηκαν για να υπερασπίζουν φιλελεύθερες πολιτικές και καθεστώτα». Μιλά για «χρονικό μια προαναγγελθείσας αντισυνταγματικότητας» και χαρακτηρίζει τους νόμους «υπηρέτριες του σάπιου καθεστώτος της μεταπολίτευσης» που «δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος νέων πολιτικών και μάλιστα αριστερόστροφων».

Όπως σημειώνει «στην πραγματικότητα επέλεξε την προηγούμενη αντισυνταγματικότητα. Αλλά αυτή είναι η δουλειά του ΣτΕ; Να διαλέγει μεταξύ δύο αντισυνταγματικών νόμων, ποιος θα ισχύσει; Τι έχουμε φεστιβάλ αντισυνταγματικότητας, πρώτο βραβείο; Δεν είδα να επιβάλλει άμεση συγκρότηση του ΕΣΡ. Το άφησε φλου, όποτε, αν και οπόταν. Έτσι στήριξε την επικρατούσα ανομία στο τηλεοπτικό τοπίο».

Εκτός όμως από το ΣτΕ, ο Λάκης Λαζόπουλος επιτίθεται και στο ΕΣΡ. «Ποια ανεξάρτητη αρχή; Μπορεί να διορίζεσαι από την κυβέρνηση και να μου παριστάνεις και τον ανεξάρτητο;» διερωτάται και το χαρακτηρίζει Εξαρτημένο Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και «επιτροπή λογοκρισίας Δεξιάς και ΠΑΣΟΚικής κοπής, φίμωσης κάθε δημοκρατικού λόγου (...). Το ΕΣΡ είναι ένα ακόμα χέρι της διαπλοκής. Τίποτα παραπάνω».

Η κυβέρνηση «προσπάθησε να της εξασφαλίσει 250 εκατομμύρια ευρώ και απέτυχε. Νευριάζει όμως, γιατί όταν ο εχθρός είναι δύσκολος, πρέπει να οπλίζεσαι καλά. Δεν πας με νεροπίστολο σε πάρτυ από καλάζσνικοφ. Και ο εχθρός σήμερα νίκησε την κυβέρνηση», σημειώνει ο Λάκης Λαζόπουλος.

Λέει κι άλλα πολλά που φανερώνουν την οργή του. Την πάτησε ο Λάκης ο Λαλάκης γιατί πιθανότατα να είχε κλείσει καμιά συνεργασία με τον Μαρινάκη ή με τον Σαββίδη να πάει να πουλήσει την πραμάτεια του σαν καλός γύφτος που είναι. Αφού χόρτασε από τον Κοντομηνά τώρα θα προσέφερε τις υπηρεσίες του σε άλλο αφεντικό. 

Αλλά γιατί δεν παρακαλάει το φίλο του τον Αλέξη να του δώσει μια εκπομπή στην ΕΡΤ; Εξασφαλισμένη η τηλεθέαση, άντε να βγάλει και καμιά διαφήμιση και το κανάλι να μην πληρώνουν μόνον οι Έλληνες τους κρατικοδίαιτους. Όμως, πρέπει να ρωτήσουμε κάτι τον Λάκη και τους λοιπούς λαλάκηδες. «Πονάνε ωρέ τα παλικάρια;»

.Χωρίς δικό μας σχέδιο

Οι εταίροι και δανειστές γνωρίζουν ότι έχουν επιβάλει μια συνταγή που, απλώς, δεν βγαίνει. Οι φορολογικοί συντελεστές, οι υψηλές εισφορές και οι αλλαγές που αφορούν τους ελεύθερους επαγγελματίες συνιστούν έναν αδιέξοδο παραλογισμό. Δεν μπορεί να μη γνωρίζουν ότι αυτό το μοντέλο θα έχει τραγικό τέλος. Το πιθανότερο είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει, γιατί αυτό που προέχει είναι να βγαίνουν τα νούμερα στο χαρτί και να μην υπάρξει νέα ελληνική κρίση πριν τελειώσει ο εκλογικός κύκλος στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης. 

Ξέρουν, επίσης, ότι ούτε η σημερινή κυβέρνηση ούτε και κάποια άλλη θα έχει την πραγματική βούληση και επιθυμία να κόψει από τις δαπάνες του Δημοσίου. Μας αφήνουν, λοιπόν, να πνιγούμε με το δικό μας σχοινί. Πάντοτε, άλλωστε, είχα την υποψία ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έβλεπε αυτή τη συνταγή σαν μια πιθανή «κερκόπορτα», που θα βοηθήσει να φτάσουμε στον πάγιο στόχο του, μια εθελοντική έξοδο από το ευρώ. «Φόρους θέλετε; Βάλτε και άλλους» τον φαντάζομαι να σκέπτεται το προπερασμένο καλοκαίρι.

Εχουμε ταυτόχρονα κι ένα σχέδιο σε εξέλιξη, που βάζει στο στόχαστρο εκατοντάδες χιλιάδες φορολογουμένους, πηγαίνοντας πολλά χρόνια πίσω. Είναι δύσκολο στην εποχή μας να υποστηρίζεις ρεαλιστικές απόψεις που πάνε κόντρα στο ρεύμα. Πρέπει, όμως, να δει κανείς τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον παραδειγματισμό και στην καθιέρωση κανόνων από εδώ και πέρα κι ενός κυνηγητού χωρίς όρια, που θα παγώσει ό,τι έχει απομείνει μερικώς όρθιο στην πραγματική οικονομία.

 Εχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμη δεν έχουμε ένα δικό μας σχέδιο για το πώς θα βγούμε από την κρίση. Οδεύουμε με ταχύτητα προς τον τοίχο. Ορισμένοι εταίροι και δανειστές είναι εγκλωβισμένοι στις δικές τους αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, και το κυριότερο είναι ότι δεν τους νοιάζει πια. Αυτή την ώρα δεν βρίσκεται στο τραπέζι μια πειστική πρόταση για το πώς θα ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε μπει. Ο μέσος πολίτης φοβάται και υποψιάζεται πως η ραγδαία φτωχοποίηση θα συνεχιστεί και πως ο «ζουρλομανδύας» που του έχουν φορέσει δεν θα φύγει, ό,τι και να γίνει.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι μια κουρασμένη κοινωνία να σαγηνευθεί από νέες σειρήνες λαϊκισμού, που θα προσφέρουν δήθεν απλές, ριζοσπαστικές λύσεις. Με τόσους ανθρώπους γύρω μας να μουρμουρίζουν ή να φωνάζουν «δεν βγαίνει αυτό το πράγμα», είναι απορίας άξιον που η πελατεία των λαϊκιστών δεύτερης γενιάς, στην εποχή των μνημονίων, δεν είναι πιο μεγάλη... 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Ο ρόλος της ήπιας ισχύος στη διπλωματία

Η σημασία και η χρησιμότητα της «ήπιας ισχύος» (soft power) στην επίτευξη των στόχων εξωτερικής πολιτικής είναι αδιαμφισβήτητες, ιδιαίτερα για χώρες που γειτνιάζουν με ταραγμένες περιοχές. Πλέον το παιχνίδι της εξωτερικής πολιτικής και της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων παίζεται όχι μόνο (προφανώς) εκτός συνόρων, αλλά συχνά και εκτός επισήμων διπλωματικών διαύλων και οργάνων και διά μέσου άτυπων διαύλων επικοινωνίας. 

Αποτελεί δε δοκιμασμένη μέθοδο η προσπάθεια επίλυσης συγκρούσεων όχι μόνο διά της επισήμου οδού (Track-I diplomacy), αλλά και μέσω ανεπίσημων ή ημιεπίσημων επαφών και διαβουλεύσεων (Track-II, Track 1,5, ή και multi-track diplomacy), με διερεύνηση νέων ιδεών και πρωτοβουλιών από μη κρατικούς θεσμούς και οργανισμούς, ενώ πολύ χρήσιμη μπορεί να είναι η διατήρηση επαφών διπλωματών και στρατιωτικών εκτός επισήμων διαύλων (old boys network).

Αναβαθμίζεται συνεχώς η αξία της ενεργού συμμετοχής σε ενεργειακά, επιχειρηματικά και άλλα δίκτυα, καθώς και της οργάνωσης τακτικών συναντήσεων και διασκέψεων για την περιφερειακή ασφάλεια (π.χ. Διάσκεψη Ασφαλείας Μονάχου, Λέσχη Βαλντάι, Brussels Forum (GMF), ετήσιες συναντήσεις IISS σε Ευρώπη και Ασία). Από ελληνικής πλευράς οι μόνες διοργανώσεις σε αυτό το επίπεδο είναι τρόπον τινά το νεοπαγές Delphi Economic Forum και τα συνέδρια του Economist. 

Ολες αυτές οι συναντήσεις, καθώς και οι επαφές στο πλαίσιο διαφόρων δικτύων μπορούν να αποτελέσουν πλούσια πηγή πληροφοριών και αναλύσεων, αρκεί να ξέρει κανείς να κάνει τις σωστές ερωτήσεις και να υπάρχει μια συστηματοποιημένη διαδικασία συλλογής και αξιοποίησης πληροφοριών.

Εχοντας να διαχειριστούμε τις προκλήσεις ενός ασταθούς και ρευστού περιφερειακού περιβάλλοντος ασφαλείας, απαιτείται αποτελεσματική αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων εργαλείων ήπιας ισχύος (απόδημος Ελληνισμός –συμπεριλαμβανομένων και πανεπιστημιακών στο εξωτερικό, καθώς και στελεχών διεθνών οργανισμών– πολιτιστική διπλωματία, οικονομική διπλωματία, κοινοβουλευτική διπλωματία –και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο– θρησκευτική διπλωματία)

 υπό τον συντονισμό του ΥΠΕΞ, καθώς και αναζήτηση τρόπων θεσμικής διασύνδεσης και συνεργασίας μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας και των φορέων χάραξης και άσκησης πολιτικής. Πέραν της γενικότερης οργανωτικής μεταρρύθμισης (και της κάλυψης του θεσμικού κενού στον τομέα του στρατηγικού σχεδιασμού σε εθνικό επίπεδο) χρειαζόμαστε επίσης: 

(1) Διπλωμάτες που, γνωρίζοντας τη γλώσσα και την εσωτερική κατάσταση χωρών και περιοχών υψηλού ενδιαφέροντος, θα περάσουν μεγάλο μέρος της καριέρας τους σε συναφή πόστα και θα αποτελέσουν «γνώριμα πρόσωπα» στις περιφερειακές συναντήσεις, διασκέψεις και άλλες δραστηριότητες. 

(2) Διπλωμάτες, επιχειρηματίες ή άλλες προσωπικότητες που μπορούν να παίξουν τον ρόλο των «ειδικών απεσταλμένων» (roving ambassadors) του πρωθυπουργού ή του υπουργού Εξωτερικών. 

(3) Συστηματική προσπάθεια αξιοποίησης των ιστορικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών δεσμών (όπου υπάρχουν). (4) «Ανήσυχους» και εξωστρεφείς επιχειρηματίες που θα διερευνήσουν επενδυτικές ευκαιρίες στις χώρες της ευρύτερης περιοχής, με την πολιτική στήριξη, όπου απαιτηθεί, του ελληνικού κράτους και με τους διπλωμάτες να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της οικονομικής διπλωματίας. 

ΘΑΝΟΣ Π. ΝΤΟΚΟΣ*

.Τι χώρα θα παραδώσουν;

Σε τροχιά διάλυσης βρίσκεται η χώρα. Τα σημάδια είναι εμφανή παντού: στους ανορθόγραφους τίτλους στα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ («η κυβέρνηση θα τηρήσει στο ακαίρεο τις δεσμεύσεις»)· στην κατάσταση στο ΑΠΕ με τα ψευδή ρεπορτάζ που έστειλε για το «περούκα γκέιτ» στη Νέα Υόρκη· στις παρακρατικές μεθοδεύσεις στο Συμβούλιο της Επικρατείας· και μέχρι στο διπλωματικό επεισόδιο που έκανε το υπουργείο Εξωτερικών με την Τουρκία λόγω αβλεψίας πάλι του ΑΠΕ.

 Κι αν το πρώτο είναι στο πλαίσιο της «χαριτωμένης αγραμματοσύνης» που επιβάλλει στον δημόσιο βίο η Πρώτη Φορά («χρειαζόμαστε περισσότερη συλλογικότητα και λιγότερη αυτάρκεια», αντί «αυταρέσκειας», είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο), το τελευταίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Στις διεθνείς σχέσεις τα πράγματα κυλούν μεν αργά, αλλά τίποτε δεν πάει χαμένο.

Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που υπουργός βρίζει δημοσίως, με γλώσσα πεζοδρομίου, δημοσιογράφους και πολιτικούς του αντιπάλους. Ούτε ασφαλιστικός οργανισμός που να προτρέπει τους πελάτες του να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία. Και δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στην οποία στελέχη της κυβέρνησης να καταγγέλλουν πάρτι διαφθοράς της δικής τους κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός να κωφεύει.

 Να θυμηθούμε ότι μετά τις καταγγελίες του γενικού γραμματέα Οδυσσέα Βουδούρη για τις προμήθειες στο μεταναστευτικό, και η γενική γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Δήμητρα Χαλικιά κατήγγειλε με επιστολή στο Μαξίμου κατασπατάληση κονδυλίων που προορίζονταν για την επιδότηση ανέργων.

Η αλήθεια είναι ότι και στο παρελθόν είχαμε παρόμοια φαινόμενα ανικανότητας, διαφθοράς, χρήσης παρακρατικών μηχανισμών για τη σπίλωση μη αρεστών κ.λπ. Ποτέ όμως τόσα πολλά και ποτέ όλα μαζί. Δηλαδή και στο ΠΑΣΟΚ ξεκαθάριζαν τους λογαριασμούς τους βάζοντας την κρατική ΕΡΤ να μεταδίδει ψευδώς ότι κορυφαίο στέλεχος του κινήματος συνελήφθη σε πιάτσα ιερόδουλων· και σκάνδαλα (κουμπάρων, Βατοπεδίου κ.ά.) είχαμε πολλά· πάντα υπήρχε κυνισμός και δεν έλειψαν ποτέ οι τραμπούκοι. Αυτές τις μελανές σελίδες αναπαράγει η κυβερνητική πλειοψηφία που εξελέγη με σημαία το ηθικό της πλεονέκτημα.

 Με μια διαφορά όμως: ποτέ κυβέρνηση δεν τα έκανε όλα αυτά μαζί. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε διότι υπάρχει η επικοινωνιακή λαθροχειρία του ΣΥΡΙΖΑ που συνοψίζεται στη φράση «ναι, γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Συγκρίνουν τα δικά τους πεπραγμένα του ενάμιση έτους με τις χειρότερες, αλλά αποσπασματικές, στιγμές της μεταπολίτευσης που κράτησε σαράντα χρόνια.

Στο ερώτημα, λοιπόν, «οι άλλοι ήταν καλύτεροι;» η απάντηση είναι «ναι»! Βεβαίως, συγκρινόμενοι μεταξύ τους κάποιοι αποδείχθηκαν καλύτεροι και άλλοι χειρότεροι. Κάποιοι έκαναν ρουσφέτια και άλλοι το ΑΣΕΠ· υπήρξαν σκάνδαλα, αλλά έκαναν και μηχανισμούς όπως η Διαύγεια· υπήρξε διαπλοκή αλλά θέσπισαν και ανεξάρτητες αρχές για να την καταπολεμήσουν.

 Κάποιοι υπήρξαν κυνικοί και γι’ αυτό τιμωρήθηκαν όλοι ως «παλιό πολιτικό σύστημα». Το κυριότερο: πήραν μια φτωχή χώρα το 1974 και παρά την κρίση την παρέδωσαν στις πιο ανεπτυγμένες του κόσμου. Τούτοι ανέλαβαν το 2015 μια φτωχότερη –από το 2009– χώρα και θα την παραδώσουν σαν αυτές του πρώην υπαρκτού: χρεοκοπημένη και με θεσμούς ανάπηρους. 

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Το συνέδριο του ΣYΡIZA, ο Στάλιν και το «πολιτικό μασάζ»…

Η προχθεσινή επαναληπτική ψηφοφορία κατ’ απαίτηση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είπε οργίλος στους συνέδρους «Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», δεν είναι ένα τυχαίο και αποσπασματικό ξέσπασμα λόγω της έντασης (;) των εργασιών του συνεδρίου.

 Είναι η πιο γνήσια έκφραση μιας μακράς παράδοσης της ελληνικής Αριστεράς που έχει τις απαρχές της στη σωτηριολογική περί ηγέτη θεώρηση της Τρίτης Διεθνούς, σύμφωνα με την οποία αυτός και μόνο είναι ο φορέας, κάτοχος και νομέας της μίας και απόλυτης αλήθειας.

 Το περιστατικό, εκτός από την τραγελαφική κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι άμοιροι σύνεδροι δημόσιοι υπάλληλοι, μετακλητοί και αποσπασμένοι στον κρατικό οργανισμό, είναι ενδεικτικό της «παλαιοκομματικής» αριστερής αντίληψης που διέπει το κυβερνητικό κόμμα ως το μεγαλύτερο και γνησιότερο φορέα των αριστερών ιδεών στη χώρα μας.

Παράλληλα όμως φέρνει στο νου ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο στα διαβόητα πλέον «χρόνια της στασιμότητας της ΕΣΣΔ» ανέκδοτο: «Την ώρα που ο Ι.Β. Στάλιν διάβαζε την εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο 17ο συνέδριο του κόμματος, μέσα στη νεκρική σιγή ακούστηκε ένα δυνατό φτάρνισμα. 

Ο Ηγέτης σταμάτησε την ανάγνωση, σήκωσε το κεφάλι του και ρώτησε: - Ποιος φταρνίστηκε σύντροφοι; Ακολούθησε παρατεταμένη σιωπή. Τότε ο Ηγέτης γύρισε προς τα αριστερά του και είπε στον Μπέρια: Λαβρέντι Πάβλοβιτς εκτελέστε την πρώτη σειρά συνέδρων. Όπερ και εγένετο στην αυλή του Κρεμλίνου. 

Η διαδικασία επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Όταν ξαναρώτησε ο Ηγέτης: Ποιος φταρνίστηκε σύντροφοι; - Ένα τρεμάμενο χέρι ενός μουζίκου σηκώθηκε στο βάθος της αίθουσας. Τότε ο Ηγέτης χαμογελώντας είπε: Με τις υγείες σας σύντροφε! Και συνέχισε την ανάγνωση της εισήγησης».

Ευτυχώς, στην εποχή μας ο Λεβρέντι Μπέρια έχει προ πολλού εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο φιλοδωρημένος με μια σφαίρα στο σβέρκο από τα χέρια των πρώην συντρόφων του στο πανίσχυρο Πολιτμπιρό, ενώ οι σύγχρονες μέθοδοι αλλαγής της βούλησης των συνέδρων περιλαμβάνουν «πολιτικό μασάζ», σύμφωνα με μια έκφραση του δημοσιογραφικού συρμού, άπειρους καφέδες και τσιγάρα στους διαδρόμους του γηπέδου και μερικούς νύκτωρ διορισμούς τέκνων και λοιπών συγγενών των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών. 

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

The Books' Journal

.Υπάρχουν άραγε Ντι Πιέτρο στην Ελλάδα;

Τι ειρωνεία; Την ημέρα που είχε γενέθλια ο… Μητσοτάκης το Συμβούλιο της Επικρατείας έδειξε ότι τελικά υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα, όπως και στο… Βερολίνο. Δεν το γκαντέμιασε και η υπόθεση παίρνει νέα τροπή, εκτός κι αν οι παπατζήδες έχουν κι άλλους άσους στο μανίκι τους.

Σε κάθε περίπτωση η πλειοψηφία 16 προς 9 δικαστές είναι ηχηρό μήνυμα, ανεξαρτήτως του τι θα γίνει από εδώ και στο εξής. Όμως, μετά από τη διαδικασία που είναι σε εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί, γεννώνται δύο ερωτήματα.

Το πρώτο είναι ποιος θα αποκαταστήσει το κύρος της δικαιοσύνης που έχει τρωθεί επικίνδυνα. Μετά από όλο αυτό το βορβορώδες τοπίο, τη σαπίλα, τη βρόμα και τη δυσωδία ποιος πολίτης μπορεί να εμπιστευτεί τους δικαστές όταν θα ξέρει πως μέρος τουλάχιστον από αυτούς έχει μπει στα σκοτεινά μονοπάτια της συναλλαγής με την κυβέρνηση κι ότι δεν είναι ούτε τυφλή ούτε κι ανεξάρτητη;

Το δεύτερο είναι αν τελικά η χθεσινή απόφαση προέκυψε ακριβώς από την αντίδραση για το σάπιο σύστημα που έχει στηθεί πέριξ και μέσα από τη δικαιοσύνη. Αν δηλαδή υπάρχουν πολλοί έντιμοι δικαστές που δεν κάνουν πίσω και ούτε εκβιάζονται, ούτε βολεύονται με τα ψίχουλα καμιάς κυβέρνησης.

Αν ισχύει το τελευταίο τότε υπάρχει ελπίδα και για το δικαστικό σώμα και για την πολιτική. Πριν από μερικές ημέρες γράφαμε ότι είναι η ώρα των δικαστών. Μια καταφανώς αντισυνταγματική πρόβλεψη, μια ξεκάθαρα παράνομη διαδικασία που έστησε ο Παππάς και η παρέα του, δικάζεται στο ΣτΕ. Είναι λοιπόν η ώρα να αποφασίσουν οι δικαστές χωρίς παρωπίδες και χωρίς να ελέγχονται από τους «συριζαίους» μεγαλόσχημους δικαστικούς και τα τσιράκια του Τσίπρα που τα έχει βάλει και μέσα στο πολιτικό σύστημα. Και ο νοών νοείτω για τους καθηγητάδες και τους εισαγγελείς που παίζουν το ρόλο του μακριού χεριού του ΣΥΡΙΖΑ στη δικαιοσύνη.

Οι δικαστές από μόνοι τους πρέπει να διασώσουν το κύρος τους. Αποφασίζοντας να μπλοκάρουν το έκτρωμα Παππά. Λέγοντας επιτέλους τι θα γίνει με τον Μαρινάκη. Βγαίνοντας μπροστά και διατάσσοντας αυτεπάγγελτα έρευνα για το πραξικόπημα της δραχμής, τελειώνοντας πλέον με τη δίκη της Χρυσής Αυγής ώστε να πληρώσουν φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

Ας υπάρξουν επιτέλους δικαστές που σε μια νέα επιχείρηση «καθαρά χέρια» θα δημιουργήσουν και νέες πολιτικές εξελίξεις, θα καθαρίσουν τη χώρα από τη διαπλοκή. Υπάρχουν άραγε Ντι Πιέτρο στην Ελλάδα να κάνουν αυτά που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες;

.Απ’ τον Κεμάλ στον Ερντογάν

Εχω γράψει ξανά στο παρελθόν, σε αυτήν ακριβώς τη σελίδα και θέση, για την τυχαία συνάντηση με έναν ευγενέστατο, κατά τα άλλα, Τούρκο στη μικρή πόλη Σύλλη, η οποία έως το 1923 αποτελείτο κατά 90% από Ελληνες κατοίκους. Η Σύλλη βρίσκεται περίπου είκοσι λεπτά απόσταση με το λεωφορείο από το Ικόνιο και βρέθηκα εκεί τον Ιούλιο του 2012.

Τότε ακόμα η Τουρκία του Ερντογάν ζούσε το θαύμα της χωρίς πολλά παρατράγουδα – τουλάχιστον, στο εσωτερικό της. Η Συρία δεν είχε ακόμα ματώσει, το Κουρδικό φυσικά κρατούσε αμείωτο, ωστόσο, όλα έδειχναν να είναι εντάξει. Στα σοκάκια της Σύλλης, λοιπόν, έπεσα πάνω στον Χαμπίμπ, ο οποίος αναπαλαίωνε μια παραδοσιακή οικία, ακολουθώντας τα πρότυπα της εποχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 Πιάσαμε την κουβέντα και, θυμάμαι, ο Χαμπίμπ με ξάφνιασε όταν ακούστηκε απρόσμενα απαξιωτικός προς τον Κεμάλ. «Τι έκανε ο Ατατούρκ για την Τουρκία;», μου είπε. «Δεν λέω, συνέβαλε τα μέγιστα στην αναγέννηση της χώρας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε τελική ανάλυση, όμως, πήρε μια μεγάλη χώρα, μιαν αυτοκρατορία, και την παρέδωσε μικρή», συνέχισε.

Η νοσταλγία για το οθωμανικό αυτοκρατορικό παρελθόν συνεχίστηκε: «Κοιτάξτε τι προβλήματα έχετε τώρα με την Ευρωπαϊκή Ενωση, και εμάς όμως δεν μας θέλουν. Τον καιρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όμως επικρατούσε ειρήνη και τάξη στα Βαλκάνια. Ολοι ήσαν ευχαριστημένοι».

Ηταν, φυσικά, η «ειρήνη και η τάξη» που επέβαλε ο οθωμανός κατακτητής, λεπτομέρεια στην οποία ο συμπαθής Χαμπίμπ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Ο οποίος Χαμπίμπ ήταν φανατικός ψηφοφόρος και οπαδός του Ερντογάν. Το στόμα του έσταζε μέλι για τον Τούρκο ηγέτη. Οπως και για τον Νταβούτογλου και τη νοσταλγία του τελευταίου για τους σουλτάνους.

Τέσσερα χρόνια μετά, πολλά άλλαξαν. Ο Νταβούτογλου έγινε «μαύρο πρόβατο» για τον Ερντογάν, η Κωνσταντινούπολη στιγματίστηκε από αιματηρές ταραχές, η Συρία κακοφόρμισε, το Αιγαίο γέμισε (πνιγμένους) πρόσφυγες και, βέβαια, συνέβη το πραξικόπημα.

Δεν ξέρω τι κάνει και πού βρίσκεται ο Χαμπίμπ σήμερα. Πιθανολογώ όμως πως δεν έχει μετατοπιστεί. Και, όπως το κατάλαβα τότε, μα ειδικά σήμερα, ο απλός, έως και απλοϊκός Χαμπίμπ (ένας μάλλον εύπορος Τούρκος που εργαζόταν στην αυτοκινητοβιομηχανία, γνώριζε καλά αγγλικά και γερμανικά - είχε ζήσει και εργαστεί χρόνια στη Γερμανία, εννοείται), ως μέσος ψηφοφόρος του Ερντογάν, εκφράζει αυτή την αναβίωση για το οθωμανικό παρελθόν.

Ο,τι δηλαδή εκφράζει, όλο και πιο έντονα, ο ίδιος ο Ερντογάν. «Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία» δήλωσε προχθές ο Τούρκος πρόεδρος, ο οποίος, με αφορμή την υπόθεση της Μοσούλης, υποστήριξε πως η Τουρκία «εκτός από τα 79 εκατομμύρια των πολιτών της, φέρει ευθύνη και απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια αδέλφια μας στη γεωγραφική περιοχή με την οποία μας συνδέουν ιστορικοί και πολιτισμικοί δεσμοί».

 Ο κ. Ερντογάν δεν μίλησε για δημοψήφισμα στη Θράκη, όπως εσφαλμένα διαδόθηκε στη χώρα μας, είπε όμως άλλα, πολλά και ενδιαφέροντα: «Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν πως τα σύνορα του εθνικού συμβολαίου περιλαμβάνουν επίσης την Κύπρο, το Χαλέπι, τη Μοσούλη, το Αρμπίλ, το Κιρκούκ, το Μπατούμι, τη Θεσσαλονίκη, το Κίρτζαλι, τη Βάρνα και τα νησιά του Αιγαίου».

Θα μπορούσε κάποιος να πει: ο Κεμάλ ήταν πατριώτης, ο Ερντογάν εθνικιστής. Η διαφορά υποτίθεται ότι είναι μεγάλη. Ο πατριώτης μπορεί να διαθέτει ρεαλισμό· ο εθνικιστής άγεται και φέρεται από τις φαντασιώσεις του, ειδικά όταν αισθάνεται απειλή.Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω· ο Κεμάλ το ήξερε καλά αυτό.

 ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

.Το σπίτι του απόμαχου Πασοκτζή

Ο κ. Μουζέλης τουλάχιστον θα έπρεπε να το ξέρει. Την Κασσάνδρα την είχε καταραστεί ο Απόλλων να προφητεύει την αλήθεια αλλά να μην την πιστεύει κανείς. Για την ακρίβεια, κατά τον μύθο, ο θεός είχε φτύσει στο στόμα την κόρη του Πριάμου όταν εκείνη δεν ανταποκρίθηκε στις ερωτικές του διαθέσεις. Οι πρόγονοί μας ήξεραν να σαρκάζουν ακόμη και τους θεούς τους. Παριστάνουν τον ωραιότερο από τους θεούς πάντα άτυχο με τις γυναίκες.

 Και για την άλωση της Τροίας είχε προειδοποιήσει η Κασσάνδρα, και τον Αγαμέμνονα προσπάθησε να προειδοποιήσει για την επικείμενη δολοφονία του. Ας επιστρέψουμε τώρα από τον Απόλλωνα στον θνητό κ. Μουζέλη. Οταν, λοιπόν, γράφει πως η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να δημιουργήσει ένα αυταρχικό καθεστώς τύπου Ερντογάν ή Πούτιν είναι μια «κασσανδρική φαντασίωση», στην πραγματικότητα λέει πως όσοι το υποστηρίζουν αυτό υποστηρίζουν την αλήθεια, απλώς δεν τους πιστεύει κανείς. Βασικά δεν τους πιστεύει ο κ. Μουζέλης.

Ο κ. Μουζέλης το έγραψε αυτό σε ανοιχτή επιστολή, με την οποία προσπαθεί να δικαιολογηθεί στους «58» επειδή δέχθηκε να συμμετάσχει στην επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος παρά τω κυρίω Κιμούλη, τον σεμνό υπηρέτη του σανιδίου. Επειδή, δε, υποθέτω ότι αυτός ο αριθμός «58» δεν σας λέει και πολλά, σας υπενθυμίζω πως επρόκειτο για κίνηση πανεπιστημιακών, νυν και πρώην, οι οποίοι επεχείρησαν να ανασυστήσουν την περίφημη «Κεντροαριστερά». Φαίνεται όμως ότι η «Κεντροαριστερά» δεν επιθυμεί την ανασύστασή της, ως εκ τούτου, οι 58 αντί να γίνουν 59 έγιναν 56 και κατόπιν επέστρεψαν οίκαδε αφήνοντας μια γλυκιά ανάμνηση κεντροαριστερής ασυνεννοησίας στην ατμόσφαιρα του δημοσίου βίου.

Το επιχείρημά του είναι ατράνταχτο. Ο κ. Τσίπρας δεν θα εγκαταστήσει αυταρχικό καθεστώς, πρώτον, διότι δεν το θέλει ο ίδιος και, δεύτερον, διότι, ακόμη κι αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε να μείνει στην Ευρωζώνη. Κι αν έφευγε από την Ευρωζώνη, αν δηλαδή ολοκλήρωνε το «παράλληλο πρόγραμμα» το οποίο συνεχίζει να εφαρμόζει με συνέπεια, τότε μήπως το αυταρχικό καθεστώς θα του ήταν απαραίτητο για να επιβιώσει πολιτικά;

 Ομως, πάντα κατά τον κ. Μουζέλη, ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να μετατραπεί στον δεύτερο πόλο της δημοκρατίας, όπως παλιά ήταν το ΠΑΣΟΚ. Και όσοι δεν το πιστεύουν αυτό υποσκάπτουν το μεταπολιτευτικό δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας. Τι άλλο λέει ο κ. Μουζέλης από τους Κουρουμπλήδες, Σπίρτζηδες και τα λοιπά σαπιοκάραβα του ΠΑΣΟΚ που είδαν φως στον ΣΥΡΙΖΑ;

Το δημοκρατικό παραμύθι λέει πως τον ΣΥΡΙΖΑ τον τροφοδότησε το πασοκικό λούμπεν προλεταριάτο. Διάφοροι καιροσκόποι που εποφθαλμιούσαν υπουργεία και λοιπά γραφεία. Αγνοούμε όμως ότι το κυβερνητικό κόμμα το τροφοδότησαν και επίλεκτα μέλη της πασοκικής νομενκλατούρας, και δη της εκσυγχρονιστικής. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, πρώτος και καλύτερος, ο κ. Λιάκος και τώρα ο κ. Μουζέλης. Tόσα πρόσφεραν στον τόπο. Αξίζουν τη συμπάθειά μας.

Η Αννα Φόνσου έκανε το Σπίτι του Ηθοποιού για να περιθάλψει τους απόμαχους συναδέλφους της. Για τους απόμαχους της Κεντροαριστεράς ευτυχώς προνοεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι σαν το σπίτι του απόμαχου Πασοκτζή.  

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Συνέδριο με «φουσκωτούς»…

Πήγα κι εγώ στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να δω από κοντά πρόσωπα και καταστάσεις, γιατί δεν εμπιστεύομαι τις προπαγανδιστικές περιγραφές ούτε των κρατικών καναλιών, αλλά ούτε των e-mail του Μεγάρου Μαξίμου.

 Και έχω να σας μεταφέρω ότι τούτο το Συνέδριο, το δεύτερο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε καμία σχέση με το πρώτο πριν από τρία χρόνια. Ούτε παλμό, ούτε ενθουσιασμό, ούτε καν συνθήματα...

 Και τα πρόσωπα ακόμα αλλαγμένα. Και τα ρούχα βεβαίως, για να μην αναφερθώ στη μεγάλη αλλαγή των κουστουμαρισμένων «φουσκωτών» που είχαν διασκορπιστεί σε όλη την αίθουσα, με τους περισσότερους δίπλα και πίσω από τον Αλ. Τσίπρα.

 Ακόμα και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου έμοιαζε μανταμίτσα του Κολωνακίου. Κάθισε (φορώντας ένα τζιν και ένα πράσινο σακάκι) δίπλα στον περιφερειάρχη κ. Θ. Καρυπίδη και δεν σηκώθηκε από τη θέση της για να χαιρετήσει τους συνέδρους. Μόνο κάποια στιγμή έκανε ένα «άνοιγμα» προς τους ΑΝΕΛ, και συγκεκριμένα προς τον Τέρενς Κουίκ, αλλά όχι για πολιτικό θέμα. Απλώς τον πληροφόρησε ότι θα παραστεί στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και τίποτε άλλο. 

Και συνέχισε να παραμένει «καρφωμένη» στην καρέκλα της κοιτάζοντας ποιος θα έρθει να τη χαιρετήσει.

Αλλά και ο αρχηγός ήταν απολογητικός, συνοφρυωμένος και απαιτητικός. Ηθελε τους υπουργούς σούζα και τα στελέχη δεμένα. Τους απείλησε με πειθαρχικά και διαγραφές και με άλλα τινά. Καμιά σχέση λοιπόν με το 1ο Συνέδριο.

Ηταν ένα Συνέδριο σαν τα τελευταία των πασόκων. Ούτε γούστο, ούτε χαρά, παρά μόνο ανταγωνισμοί των πολλών μικρών ομάδων και ψηφοθηρίας των πρωτοκλασάτων. Οταν μιλούσε ο αρχηγός, οι περισσότεροι είτε έπαιζαν με τα κινητά τους, είτε έβαζαν ένα είδος στοιχήματος ποιος θα βγει πρώτος σε σταυρούς.

 Η πλειοψηφία έδινε την πρωτιά στον Νίκο Βούτση. Ορισμένοι άλλοι έλεγαν ότι πρώτος θα εκλεγεί ο Ι. Δραγασάκης ή ο Ευ. Τσακαλώτος. Και ότι ο Νίκος Φίλης θα είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα. Αλλά ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός, απ' ό,τι άκουσα εκεί μέσα, ήταν ανάμεσα στον Νίκο Παππά και στη Ρένα Δούρου. Αν δηλαδή ο υπουργός-καναλάρχης θα έρθει πιο πάνω από τη Ρένα και το αντίστροφο... 

Ο κ. Παππάς κάθισε στη δεύτερη σειρά, ακριβώς όμως πίσω από τη θέση που προοριζόταν για τον αρχηγό. Ούτε αυτός σηκώθηκε από τη θέση του, αλλά είδα ότι για τα ψηφαλάκια του άλλοι έκαναν αντ' αυτού τη δουλειά μέσα στο αχανές γήπεδο του τάε κβον ντο. Αλλωστε ο κ. Παππάς δεν έχει και τόσο μεγάλη επαφή με τον κομματικό μηχανισμό. Αντλούσε και αντλεί τη δύναμή του ως «άνθρωπος του Τσίπρα». Πέραν τούτου ουδέν. Ούτε όμως και η κυρία Δούρου έχει δύναμη στο κόμμα. Αλλά η περιφερειάρχης, όπως έλεγαν οι σύνεδροι, θα έχει τη στήριξη του ίδιου του προέδρου.

Οι σύνεδροι, τους περισσότερους από τους οποίους τους κουβάλησαν με πούλμαν, δεν γέμισαν την αίθουσα. Ακουσαν την ομιλία Τσίπρα και εξαφανίστηκαν. Αλλοι στο μπαρ για να φάνε μακαρονάδα, άλλοι έξω για να καπνίσουν ή να τσιμπήσουν κανένα «βρώμικο». Το ίδιο και πολλοί υπουργοί. 

Ακόμα και ο Ευ. Τσακαλώτος, έχοντας στον ώμο το γνωστό σακίδιο με το πιθηκάκι γυρνούσε έξω από την αίθουσα μιλώντας συνεχώς με το κινητό του (στα ελληνικά). Ενας της κλαδικής του ΣΥΡΙΖΑ της Αστυνομίας προσπαθούσε να πείσει σύντροφό του της ομάδας των «53» να πει κάτι για τα επιδόματα ενστόλων που κόπηκαν, ένας άλλος ήθελε να πάρει θέση το κόμμα για τους πλειστηριασμούς αλλά ουδείς τον άκουγε. Το θέμα ήταν τα ψηφαλάκια των πρωτοκλασάτων και οι παρατρεχάμενοι των στελεχών έτρεχαν για αυτά.

.Μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι η ΝΔ;

Μπορεί να λέει διάφορα τρελά ο μπάρμπα Βασίλης Λεβέντης, όμως, λέει και κάπου – κάπου και μερικές αλήθειες. Μια από αυτές είναι ότι ο Τσίπρας ετοιμάζει την απόδρασή του.

Όσο πλησιάζουμε στο τέλος της χρονιάς θα αυξάνονται οι πιθανότητες να πάμε σε εκλογές μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2017. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει υπό τις παρούσες συνθήκες, όσο κι αν θέλει να κρατηθεί στην εξουσία με νύχια και με δόντια. Αν η αξιολόγηση δεν κλείσει αναίμακτα κι αν δεν ανοίξει έστω μια μικρή συζήτηση για το χρέος τότε πολύ δύσκολα θα γλιτώσουμε τις κάλπες.

Όμως, ακόμη κι αν υπάρξει μια δήλωση από τους δανειστές ότι θα βρεθεί λύση για το χρέος από το 2018 και μετά, πώς να πουλήσεις μια τέτοια «επιτυχία» στον Έλληνα που στενάζει; Τι να του πεις, ότι θα υπάρξει επιμήκυνση πληρωμής και μικρότερα επιτόκια κι αυτός θα πετάξει από τη χαρά του; Η καθημερινότητα είναι αυτή που κρίνει αν θα πάει μια κυβέρνηση σε εκλογές ή όχι. Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποφύγει την καθημερινότητα αυτή τον κυνηγάει. Οι συμβολαιογράφοι που κάνουν αποχή κάθε Τετάρτη γλιτώνουν την κυβέρνηση από το… ξύλο, όμως, μέχρι πότε; Και μέχρι πότε το ΣτΕ θα αρνείται να δικάσει μια υπόθεση που έπρεπε να έχει δικαστεί εδώ και μήνες;

Είναι γεγονός ότι έχουν ακόμη άκρες στην κυβέρνηση και καθυστερούν ορισμένες επώδυνες καταστάσεις. Όμως, δεν αρκούν για να αποσοβήσουν το μοιραίο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίες οι συνεχείς αναφορές του Τσίπρα και των υπουργών του για το τέλος της χρονιάς. Είναι το τελευταίο στάδιο πριν την παράδοση της εξουσίας. Με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, όμως, δεν το ξέρουμε. Όπως έγραψε το Antinews, δεν αποκλείεται και το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης με διπλές εκλογές και μετά συγκυβέρνηση. Άλλωστε, στις μεθεπόμενες εκλογές δεν υπάρχει μπόνους και θα δούνε πολλά τα μάτια μας. Ακόμη και τον Τσίπρα… αντιπρόεδρο του Κυριάκου.

Δεν αποκλείεται με τις… φουσκοθαλασσιές της άνοιξης, με τα πρώτα σκιρτήματα του… έρωτα να ξεκινήσει και το φλερτ ΣΥΡΙΖΑ με ΝΔ. Όμως, το σίγουρο είναι ότι οι εκλογές είναι προ των πυλών. Αναλυτές απ’ όλο τον κόσμο λένε ότι το καραβάνι της Αριστεράς έχει τελειώσει. Πιέζουν λοιπόν για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ώστε να καθίσουν από πάνω ο Κυριάκος με τον Αλέξη, ο Φίλης με τον Κουμουτσάκο και ο Μακάριος Λαζαρίδης με την Γεροβασίλη.

Αν η ΝΔ δεν δει τον κίνδυνο που έρχεται αυτή θα χάσει. Έχει μερικούς μήνες να καταφέρει να γυρίσει το παιχνίδι και να διαψεύσει τους έχοντες πονηρές ιδέες που θα διασώσουν την αριστερά και θα βάλουν ταφόπλακα στη δεξιά.

.«Γαϊδούρια και μοσχάρια»...

Όπως έχουμε επισημάνει ουκ ολίγες φορές, η υπόθεση Βαρουφάκη και το σχέδιο Β πρόκειται για το μεγαλύτερο πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο της ιστορίας. Και φέρει την υπογραφή του πρωθυπουργού και μιας ομάδας ατόμων, μεταξύ των οποίων και οι κ. Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Παππάς που είχαν γνώση των όσων σχεδιάζονταν.

Επειδή πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, από αυτές που σε άλλες εποχές έριχναν κυβερνήσεις (εδώ η ΝΔ έπεσε από την γκόμενα του Ζαχόπουλου και το Βατοπέδι) δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται μια προσπάθεια απαξίωσης, γελοιοποίησης του θέματος ενώ επιχειρείται μια μετάθεση ευθυνών στον Παναγιώτη Λαφαζάνη που είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ για να γλιτώσει ο Τσίπρας και η παρέα του.

Στο συγκεκριμένο μήκος κύματος κινήθηκαν και ορισμένα από τα δημοσιογραφικά «πιστόλια» της κυβέρνησης και συγκεκριμένα η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Το πρωτοσέλιδο και το αποκαλυπτικό «αφήγημα» ήταν όλα τα λεφτά. Υποτίθεται ότι ο Λαφαζάνης σε ένα ταξίδι στη Ρωσία, και χωρίς να γνωρίζει η υπόλοιπη κυβέρνηση, βεβαίως - βεβαίως, τίποτε, ρώτησε έναν Ρώσο αξιωματούχο μεταξύ βότκας και χαβιαριού, αν μπορεί η Ρωσία να τυπώσει δραχμές. Κι αυτός ο Ρώσος, ξέροντας προφανώς ότι η Ελλάδα είναι γεμάτη, είπε ότι «μπορεί να μεταφέρει τις δραχμές με… γαϊδούρια».

Η ευφάνταστη αυτή «αποκάλυψη» έγινε πρωτοσέλιδο με ένα γαϊδουράκι να κοσμεί την εφημερίδα και μια προφανή διάθεση να «απενοχοποιηθεί» όλη η υπόθεση. Να βγάλει δηλαδή από πάνω της την όλη σοβαρότητα που προσδίδει η εντολή του πρωθυπουργού για επιστροφή στη δραχμή και να αναχθεί στα όρια ενός αστείου από τον Λαφαζάνη και τον Ρώσο.

Βεβαίως ο Λαφαζάνης το διέψευσε, άλλωστε αυτός σχεδίαζε να πάει πρώτα Νομισματοκοπείο, όμως, αυτό που έμεινε είναι η προσπάθεια να βγει ο Τσίπρας και η κυβέρνηση από το κάδρο. Να μην «λεκιαστεί» ο πρωθυπουργός με το στίγμα της δραχμής και ό,τι μείνει να μείνει στα επίπεδα του Λαφαζάνη ή στη χειρότερη περίπτωση της… Ιφιγένειας, δηλαδή του Βαρουφάκη.

Βεβαίως, επειδή στην Ελλάδα είναι κάποιοι πολύ… μουλάρια και δεν ξεχνούν ότι ο ίδιος ο Τσίπρας είχε δώσει τις εντολές και τις πήρε πίσω όταν κατάλαβε το έγκλημα που πήγαινε να κάνει, θα του το θυμίζουμε εμείς μέχρι να πληρώσει κάποιος.

Αλλά υπάρχει κι άλλη πλευρά της επιχείρησης να την γλιτώσουν οι «δραχμολάγνοι» της κυβέρνησης. Π.χ. εφημερίδα της Κυριακής που γλύφει πατόκορφα τον Τσίπρα λέει ότι ο Βαρουφάκης έπαιζε το παιχνίδι του Σόιμπλε για έξοδο από το ευρώ κι ευτυχώς που βρέθηκε αυτό το καλό παιδί ο Αλέξης και μας έσωσε από την καταστροφή.

Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο, όμως, η αλήθεια είναι μία και αδιαμφισβήτητη, όσα… γαϊδούρια στα μέσα ενημέρωσης επιστρατεύσουν. Ότι από το 2014 σχεδιαζόταν ένα σχέδιο επιστροφής στη δραχμή και γι’ αυτό είχε φτιαχτεί η κλειστή ομάδα Βαρουφάκη που έδινε λογαριασμό μόνο στον Τσίπρα. Και μπορεί να μην ολοκληρώθηκε το σχέδιο, όμως, το έγκλημα παραμένει. Διότι το πεντάμηνο της αφασίας που νομίζαμε ότι φέρνοντας τη δραχμή θα σωθούμε, η Ελλάδα έχανε δισεκατομμύρια. Και τελικά οδηγηθήκαμε στο έγκλημα του δημοψηφίσματος και τελικά στο αχρείαστο μνημόνιο. Έτσι για να μην μας περνούν για χαζούς τα «ιερατεία» του ΣΥΡΙΖΑ που στήνουν τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ με τα γαϊδούρια και με τα μοσχάρια.