.Η «απειλή» των εκλογών

Ποτέ δεν κατάλαβα την «απειλή» που συχνά εκτοξεύουν Ελληνες πολιτικοί προς τους ξένους περί πιθανής προσφυγής στις κάλπες. Δεν είναι νέο φαινόμενο. Με διαφορετικές παραλλαγές έχει εμφανισθεί πολύ συχνά κατά το παρελθόν.

Η επισήμανση γίνεται με αφορμή τον διάλογο που φέρεται να είχε ο υπουργός Οικονομικών στο πρόσφατο Eurogroup. «Δεν μπορούμε να πάρουμε νέα μέτρα, αν μας πιέσετε κι άλλο θα αναγκαστούμε να πάμε σε εκλογές», ήταν η φερόμενη αναφορά του, την οποία το υπουργείο Οικονομικών διέψευσε. Δεν στέκομαι στο κατά πόσον ειπώθηκαν αυτά. Μπορεί να έγιναν παρόμοιες αναφορές, μπορεί όχι. Ας δεχθούμε ότι αυτή η συγκεκριμένη στιχομυθία δεν έλαβε χώρα. Αλλά η ουσία έχει να κάνει με το σκεπτικό που διέπει τους Ελληνες πολιτικούς. Ολων των παρατάξεων, όπως επανειλημμένως απεδείχθη την τελευταία επταετία.

Ανάλογες απειλές είχαν εκτοξεύσει και άλλοι Ελληνες πολιτικοί. «Αν δεν επιδείξουν ευελιξία, αν δεν βοηθήσουν, ίσως αναγκαστούμε να πάμε σε εκλογές», ήταν η μόνιμη επωδός κάποιων. Την απάντηση σε αυτό εύκολα μπορεί να φαντασθεί κανείς: «Αν το αντέχετε ως πολιτικό σύστημα, ως οικονομία, ως κοινωνία, κάντε εκλογές. Κάθε εβδομάδα. Απλά εμείς δεν θα σας δανείζουμε ούτε, φυσικά, οι αγορές». Αποκύημα της φαντασίας και η απάντηση, αλλά προφανώς αντανακλά τις σκέψεις και τα συναισθήματα των εκπροσώπων των θεσμών και στελεχών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όταν κάθε τόσο ακούν περί πρόωρων εκλογών και... τρέμουν.

Η προοπτική διεξαγωγής πρόωρων εκλογών θα μπορούσε να φέρει αποτελέσματα εάν η πολιτική ηγεσία που την κατέθετε είχε επιδείξει τεράστια αξιοπιστία και ζητούσε μια δυσανάλογα μικρή ευελιξία από τους δανειστές, ώστε οι τελευταίοι να εκτιμούσαν το όφελος της ομαλής συνέχισης της αποτελεσματικής εφαρμογής των συμφωνηθέντων από την υπάρχουσα κυβέρνηση. Αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει για τις μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο –προφανώς δεν συμπεριφέρθηκαν όλες το ίδιο– χαρακτηρίζονταν από μεγάλες δόσεις αναξιοπιστίας.

Πώς κάποιος που βρίσκεται στη θέση της Ελλάδας σκέπτεται να «απειλήσει» αυτόν που βρίσκεται στη θέση π.χ. της Γερμανίας, με τη διεξαγωγή εκλογών, είναι δύσκολο να το κατανοήσει κανείς. Τον Ιούλιο του 2015 κάναμε δημοψήφισμα, χωρίς μάλιστα να τους απειλήσουμε. Ψηφίσαμε με 62% το «περήφανο Οχι» και μέσα σε μία εβδομάδα το μετατρέψαμε σε ένα ξεκάθαρο «Ναι».

Το να απειλούσε η Ελλάδα το 2010 με στάση πληρωμών δεν ξέρω αν θα ήταν η σωστή προσέγγιση και κατά πόσον θα απέφερε οφέλη στη χώρα, αλλά θα είχε μια λογική. Υπήρχε το κόστος για τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες, το κόστος για το ίδιο το ευρώ. Ομως, το να απειλεί η Ελλάδα τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ με εκλογές σήμερα είναι απλούστατα παραλογισμός. Δείχνει έλλειψη σοβαρότητας και άγνοια των δεδομένων και της θέσης στην οποία βρισκόμαστε.

.Ο ορφανός φιλελευθερισμός

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσει κανείς τις συντηρητικές εκλάμψεις της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον φιλελεύθερο κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Η μία είναι να χαριτολογήσει λέγοντας ότι, τελικώς, μόνο η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Και, δυστυχώς, η παράταξη αυτή έχει βαθιά παράδοση εχθρότητας στον φιλελευθερισμό.

Η δεύτερη προσέγγιση είναι η εκλογική. Επειδή το φιλελεύθερο κέντρο σπαράσσεται από τις αρχηγικές φιλοδοξίες πολλών, ο κ. Μητσοτάκης νιώθει σίγουρος από τα αριστερά του και προσπαθεί να συμμαζέψει τα δεξιά του, αυτούς δηλαδή που ψήφισαν ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή. Αυτό έχει και ιστορικό προηγούμενο. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι φιλελεύθεροι σε ολόκληρη την Ευρώπη συντάχθηκαν με τους συντηρητικούς (και πολλές φορές ανέχθηκαν αντιδημοκρατικές εκτροπές τους) εξαιτίας του κομμουνιστικού κινδύνου.

Σήμερα η Ελλάδα, φυσικά, δεν κινδυνεύει από τους κομμουνιστές, αλλά κινδύνεψε να χρεοκοπήσει από τους ασυνάρτητους. Ετσι, πολλοί φιλελεύθεροι, που βλέπουν τη χώρα να βυθίζεται από τα καμώματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κάνουν τα στραβά μάτια στα αντιδημοκρατικά «ιερά και όσια» της Νέας Δημοκρατίας. Διότι, όσο κι αν απεχθάνεται κάποιος το κάψιμο της σημαίας, η ποινικοποίηση της πράξης δεν είναι απλώς αντιφιλελεύθερη, είναι και αντισυνταγματική. Οπως επιτρέπονται οι πράξεις τιμής στα σύμβολα, έτσι δεν μπορούν να απαγορεύονται οι πράξεις απαξίας των. 

Αυτό επιτάσσει το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, ασχέτως αν (όπως έγραφε ο Τζον Στιούαρτ Μιλ) το 99% των πολιτών (ή ψηφοφόρων) επιθυμεί το αντίθετο. Δυστυχώς, ο φιλελευθερισμός δεν πάει με μερίδες, ούτε είναι θέμα χαμηλών φορολογικών συντελεστών. Αφορά την ελευθερία του ατόμου και να καίει ό,τι θέλει, με μόνη προϋπόθεση το υλικό να ανήκει στην ιδιοκτησία του.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως ο πολιτικός φιλελευθερισμός δεν απέκτησε ποτέ ρίζες και γι’ αυτό δεν είχε ποτέ στιβαρή πολιτική εκπροσώπηση.

 Από τη Δεξιά θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση ένα «δυτικό φρούτο» και στη χειρότερη περίπτωση απειλή, εξ ου και οι σφοδρές αντιδράσεις σε ζητήματα δικαιωμάτων των μειονοτήτων, στον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας κ.λπ. Μοιάζει παράδοξο, αλλά στη χώρα μας, εκφραστής του πολιτικού φιλελευθερισμού ήταν μετεμφυλιακώς η ευρύτερη Αριστερά. Αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι η Αριστερά διωκόταν και γι’ αυτό αγκάλιασε ως ασπίδα τον πολιτικό φιλελευθερισμό. 

Το χρησιμοποίησε, όμως, μόνο με εργαλειακό τρόπο. Με εξαίρεση τους (λίγους) ανανεωτικούς, ποτέ δεν ενστερνίστηκε τις αρχές του. Ετσι κι αλλιώς, η «αστική δημοκρατία», που ο πολιτικός φιλελευθερισμός πρεσβεύει, είναι αυτό που η κομμουνιστογενής αριστερά θέλει να ανατρέψει.

Τώρα η Νέα Δημοκρατία, ελλείψει φιλελεύθερου αντίβαρου, μπορεί σιγά σιγά να διολισθήσει στον νεοσυντηρητισμό· φιλελευθερισμός στην οικονομία και βαθύς συντηρητισμός στα δικαιώματα. Είναι εύπεπτη, αλλά μακροχρονίως –όπως απέδειξε η Iστορία– καταστροφική πολιτική. 

Από την άλλη, η ιδεολογική κατάρρευση της Αριστεράς συμπαρασύρει και όσα έστω με μισή καρδιά υπεράσπισε, δηλαδή τα πολιτικά δικαιώματα. Ετσι ο φιλελεύθερος χώρος μοιάζει να μένει ορφανός. Αλλά όχι για πολύ. Αν δεν μπορέσει να τον καλύψει η Ν.Δ., κάποιος άλλος θα βρεθεί... 

.Ντελάληδες... των παράνομων στοιχηματζίδικων;

Πολύ περίεργα πράγματα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη Βουλή. Σαν να υπάρχει μια σύμπνοια διακομματικής φύσεως γύρω από τον τζόγο. Από το αν θα προχωρήσει το σχέδιο του ΟΠΑΠ για τα VLT’s που «σέρνεται» εδώ και χρόνια αν και θα μπορούσε να φέρει εκατομμύρια ευρώ στα κρατικά ταμεία, γιατί τώρα πάει να ξεμπλοκάρει το έργο κ.λπ.
Ερωτήσεις βουλευτών της ΝΔ και εσχάτως του Λοβέρδου του ΠΑΣΟΚ που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι θέλει να βάλει σε όλη την Ελλάδα παιχνιδομηχανές. Προφανώς ο Λοβέρδος, η Κεφαλογιάννη, ο Τραγάκης και όσοι φέρνουν το θέμα στη Βουλή βολεύονται με το να γίνονται απίστευτοι τζίροι στο διαδικτυακό στοίχημα, με ιστοσελίδες παράνομες ή στην καλύτερη περίπτωση με εταιρείες που έχουν έδρα στη Μάλτα και αλλού.
Προφανώς κάποιοι βολεύονται να μην υπάρξει τάξη στο χώρο αυτό, να πλουτίζουν συγκεκριμένοι betατζήδες αντί να μπουν κανόνες στο παιχνίδι. Πολύ περίεργες οι συντονισμένες κινήσεις που γίνονται. Λες και κάποιος συντονίζει το παιχνίδι και χρησιμοποιεί βουλευτές σαν μαριονέτες. Λες και γίνεται ένα παρασκηνιακό νταραβέρι με σκοπό μόνο να μην πειραχτεί ο θησαυρός που απολαμβάνουν ορισμένοι «padron» που κρύβονται στη σκιά.

Θα έχει ενδιαφέρον, πάντως, να δούμε αν κι αυτή τη φορά κάποιοι που υποτίθεται ότι υπηρετούν το συμφέρον του Δημοσίου θα καταφέρουν να βάλουν εμπόδια προς όφελος των παράνομων στοιχηματζίδικων που με έναν υπολογιστή παίζεις όσα θες και τα κέρδη πάνε στο εξωτερικό χωρίς η Ελλάδα να παίρνει φόρους.

.Κυβέρνηση... μπούληδων

Χάθηκε κάθε ίχνος σοβαρότητας, αν υπήρχε στην εθνικολαϊκστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που επιβεβαιώνει μέρα με τη μέρα πόσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι για την Ελλάδα!
Πως θα ακουστεί στην Τουρκία, δεν αναφερόμαστε σε άλλες χώρες, ο χαρακτηρισμός «μπούλης» του πρωθυπουργού (παραμένει ακόμα) Αλέξη Τσίπρα για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμμένο!
«Είμαι συγκινημένος που ήρθα στη Νίσυρο. Είχα έρθει ως φοιτητής με σλίπινγκ μπανγκ. Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τον Πάνο Καμμένο και ο ίδιος δεν το ξέρει. Ήταν το πανηγύρι της Παναγίας, ήταν πολύ συγκινητικά με κρέας και βραστές πατάτες. Τότε ο Πάνος ήταν ένας πολιτευτής της δεξιάς και είχα την αίσθηση ότι ήταν ένα μπούλης».

Αυτό είπε ο Πρωθυπουργός μιας χώρας της Ε.Ε. για τον υπουργό, όχι τον περαστικό, Εθνικής Άμυνας! Πόσο πιο κάτω θα πέσουμε; Εάν είναι πανηγυρτζήδες ας καθίσουν σε ένα πανηγύρι και ας μας αφήσουν ήσυχους!

.Από τον Αλέξη Τσίπρα στον… Πάνο Γαβαλά!

Μερικές σύντομες απαντήσεις σε απορίες πολλών (και στην ενδημική πλέον σύγχυση όλων): Για τη σημαία: Ζήτησε ο ατυχής κ. Παρασκευόπουλος να ξεκινήσει συζήτηση για την αποποινικοποίηση καψίματος της σημαίας. 

Γιατί, άραγε; Για να μπορούνε όποιοι θέλουν να καίνε σημαίες, πάσης φύσεως, σε δημόσια θέα. Και να προκαλούν ανοικτά τους γύρω τους. Διότι αυτό σημαίνει αυτό που προτείνει ο κ. Παρασκευόπουλος: Νομιμοποίηση της πρόκλησης! Αποποινικοποίση της.., προβοκάτσιας! (Προβοκάτσια στα Ελληνικά σημαίνει σκοπούμενη πρόκληση) Να μπορεί, δηλαδή, όποιος θέλει, να προκαλεί τους γύρω του. Αλλά αυτό δε...περισσότερα »

.

.

ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΖΩ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.

Η ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ ΜΟΥ * ΖΩΓΡΑΦΙΩΤΗΣ ΕΔΩ *

.

.

ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.