.Αχ βρε Κεμάλ, τι μας κάνεις

Ο​​ι σκηνές από τα Διαβατά και τα Τέμπη είναι η γενική δοκιμή της δεύτερης πράξης του δράματος. Κι αν το σκηνικό της πρώτης πράξης είναι τα νησιά του Αιγαίου, το σκηνικό της δεύτερης μεταφέρεται σε ολόκληρη την χώρα. Εκεί που εγκλωβίζονται πληθυσμοί ολόκληροι οι οποίοι όχι μόνον δεν έχουν σχέση με την ελληνική κοινωνία, αλλά και δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση. 

Παρακολουθούσα προχθές τις σκηνές από την αποβίβαση των μεταναστών στο λιμάνι του Πειραιά. Ταλαιπωρημένοι, εξαθλιωμένοι, αλλά καθόλου φοβισμένοι και χωρίς κανένα αίσθημα ευγνωμοσύνης απέναντι στους οικοδεσπότες τους. Απαιτούσαν νερό και τροφή και φώναζαν γιατί δεν το είχαν αμέσως. Φοβισμένοι, και μάλλον ενοχικοί, όσοι τους υποδέχονταν. Προς Θεού μην κατηγορηθεί λιμενικός ότι δεν μίλησε στον πληθυντικό σε μετανάστη.

Λυπάμαι πολύ αλλά στο τέλος Φεβρουαρίου του 2016 θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η συμβίωση με τους πληθυσμούς των Ασιατών και των Αφρικανών δεν θα είναι προσωρινή. Θα διαρκέσει και θα είναι μια κατάσταση η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι γνωρίζαμε. Η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής μεταναστών όταν κατέρρευσαν τα κράτη του σιδηρού παραπετάσματος και ήρθαν Αλβανοί, Ρουμάνοι, Ρώσοι, Γεωργιανοί.

Πληθυσμοί ομόδοξοι ως επί το πλείστον, σε πολλά χωριά ακόμη οι παππούδες μιλούσαν αρβανίτικα, πληθυσμοί που προέρχονταν από λαούς που λίγο ώς πολύ στη διάρκεια των αιώνων είχαν μοιραστεί την ιστορική τους μοίρα μαζί μας. Ηθελαν να εγκατασταθούν εδώ, να εργαστούν, να φτιάξουν οικογένειες και έμαθαν ελληνικά.

Υπήρχε και τότε ισλάμ στα Βαλκάνια. Μόνον που το βαλκανικό ισλάμ ήταν πάντα ήπιο, λόγω οθωμανικών καταβολών και το αραβικό ισλάμ δεν είχε ακόμη ριζοσπαστικοποιηθεί. Ποιος υπολόγιζε τότε την ισλαμοποίηση της κοσμικής Τουρκίας; Ποιος θα φανταζόταν στη δεκαετία του ’90 ότι θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το έκτρωμα του Ισλαμικού Κράτους; Ποιος μπορούσε να φαντασθεί το Charlie Hebdo ή το Bataclan;

Οι πληθυσμοί που περνούν σήμερα στην Ευρώπη θέλουν να σωθούν από την αγριότητα των εμφυλίων ή την οικονομική εξαθλίωση, μένει όμως να αποδειχθεί αν θέλουν και αν μπορούν να αφομοιωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μένει να αποδειχθεί αν η Ευρώπη θέλει και μπορεί να τους αφομοιώσει. Το βέβαιο είναι ότι οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν θέλουν. 

Κάνουν ό,τι έκαναν στην πρόσφατη Ιστορία τους: χτίζουν τείχη εν είδει σιδηρού παραπετάσματος. Το βέβαιο επίσης είναι ότι η Γερμανία, για μια ακόμη φορά, δεν μπορεί να επιβάλει την πολιτική της βούληση ακόμη και στους στενούς συγγενείς της, όπως η Αυστρία και η Σουηδία.

Τέλος, το βέβαιο είναι ότι ούτε ένας δεν θέλει να μείνει στη χώρα μας. Και τι θα συμβεί αν κλείσουν τα σύνορα και αναγκαστούν να μείνουν; Θα θυμώσουν. Και εναντίον ποίων θα στραφεί ο θυμός τους; Οχι βέβαια εναντίον των Αυστριακών, των Ούγγρων και των Σκοπιανών. Θα στραφούν εναντίον των Ελλήνων που τους κρατούν εγκλωβισμένους.

 «Στασιωτικόν δε και το μη ομόφυλον» που λέει και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του. Και όσο κι αν μας περισσεύουν τα ανθρωπιστικά αισθήματα και όσο κι αν η πολιτική ορθότης δεν μας επιτρέπει, σε σημείο βλακείας, να κρίνουμε τους ανθρώπους από τη φυλή τους και το θρήσκευμά τους, λυπούμαι πολύ, αλλά αν αυτό ισχύει για τους Ελληνες, αυτό δεν ισχύει για το αραβικό ισλάμ.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι μέχρι στιγμής η ελληνική κοινωνία επέδειξε και ανοχή και αντοχή. Υπήρξαν και οι εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ομως αυτός ήταν ο κανόνας. Εχουμε συνηθίσει στην ανικανότητα του κράτους μας και σε μεγάλο βαθμό έχουμε χάσει τα αντανακλαστικά μας. Καλύπτουμε τη συλλογική μας μοιρολατρία με τα νεύρα μας και την αγανάκτησή μας, όμως τίποτε απ’ αυτά δεν την αναιρεί.

Εξάλλου και το προσφυγικό-μεταναστευτικό αντιμετωπίσθηκε, όπως στην αρχή η οικονομική κρίση, ως προσωρινή κατάσταση. Ακόμη και η κ. Μέρκελ στην αρχή μιλούσε για δύο χρόνια, μετά για πέντε και τώρα πια δεν αναφέρεται σε χρονοδιάγραμμα.

Με την Ευρώπη κλινικά νεκρή, όπως έγραψε η Μοντ, και την ελληνική πολιτεία σε κώμα, το πιθανότερο είναι πως η κατάσταση θα παγιωθεί. Ακόμη κι αν κάποιοι, σίγουρα πάντως όχι η Γερμανία ή η Γαλλία, σκέφτονταν απ’ την αρχή να φορτώσουν στην Ελλάδα που την αντιμετωπίζουν σαν ορνιθώνα το πρόβλημα, εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τους βοηθήσουμε. Φτάσαμε να διαπραγματευθούμε σαν Χατζηαβάτηδες την ανταλλαγή χρέους με τους πρόσφυγες – και πολύ φοβούμαι ότι οι δόλιοι κυβερνώντες το σκέφτονται ακόμη με την κουτοπονηριά που τους διακρίνει.

Οσο για τον προοδευτικό λυρισμό καλά κρατεί. Φοβούνται, λέει, την ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση της κοινής γνώμης που θα προκαλέσει η κατάσταση. Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε και την ισλαμιστική ριζοσπαστικοποίηση στις πόλεις μας, και στην ύπαιθρό μας όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εγκλωβιστούν ανάμεσά μας; 

Ή μήπως αυτό δεν είναι πολιτικώς ορθό να το σκέφτεσαι; Θα μου πείτε έχει ξανασυμβεί. Οι κρίσιμες μάχες των ρωμαϊκών εμφυλίων έγιναν στην Ελλάδα. Μένουν μερικές μάχες σουνιτών και σιιτών για να ανακτήσουμε την ιστορική μας συνείδηση. Η διαφορά είναι ότι αυτοί δεν θα μας πουν, όπως ο Καίσαρ, ότι δεν θα μας καταστρέψουν για χάρη του κλέους των προγόνων μας. Διότι πολύ απλά δεν τους ξέρουν.

Είθε η κρίση να πείσει την Ευρώπη ότι χωρίς στιβαρή πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο. Και είθε να μας πείσει ότι προκειμένου να σώσουμε τα πολιτισμικά αντανακλαστικά, του έστω ελάχιστου πολιτισμού μας, το μόνο που μας μένει είναι να πετάξουμε στα σκουπίδια όλες τις ιδεοληψίες των τελευταίων σαράντα ετών.  

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Θεατρινισμοί παρηγοριάς και ολέθρου

Ε​​στω αργά ας το πάρουμε απόφαση: κανείς δεν θα μας σώσει. Πρέπει να δούμε μόνοι μας πώς θα διορθώσουμε την οικονομία και πώς θα αντεπεξέλθουμε στην προσφυγική κρίση. Μόνο εάν οργανωθούμε, εάν διαθέτουμε σχέδιο, θα μπορέσουμε να ζητήσουμε και να πάρουμε από τους εταίρους μας και από τη διεθνή κοινότητα αυτά που χρειάζονται για να επιβιώσουμε εμείς και για να είμαστε χρήσιμοι και σε άλλους. Εως τώρα περιμέναμε. Γίναμε αντικείμενο των σχεδίων άλλων. Ούτε αυτοί φάνηκαν ικανοί να μας διασώσουν, ούτε εμείς. Επειδή ξυπνάμε μόνο την ύστατη στιγμή, αυτή έφτασε.

Για να συμφωνήσουμε έστω σε αυτό, πρέπει πρώτα απ’ όλα να μιλάμε μεταξύ μας. Εμείς οι Ελληνες, που έχουμε επιζήσει από τόσες και τόσες καταστροφές, τώρα πνιγόμαστε με το σάλιο μας, με τη χολή που βγάζει ο ένας για τον άλλον. Για να συνεννοηθούμε, πρέπει να γνωριζόμαστε, και πρωτίστως ο καθένας τον εαυτό του.

Γνώθι σαυτόν. Ασφαλώς αυτό δεν είναι εύκολο – εάν ήταν, η αναζήτηση αυτή δεν θα ήταν θεμέλιος λίθος της σκέψης του Σωκράτη και του Πλάτωνα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι που ευθύνονται για την τύχη της χώρας δεν έχουν αρχίσει καν να σκέφτονται ότι πρέπει να εκτιμήσουν ορθώς τις δυνατότητες και τις αδυναμίες των ιδίων, της χώρας και της Ε.Ε. Αδυνατούν να εκπονήσουν σχέδιο διαφυγής από τη διπλή παγίδα της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης – την ώρα που παγκοσμίως τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και οι διεθνείς παράγοντες βολοδέρνουν μεταξύ αδράνειας, κυνισμού και πανικού.

Τι μας τυφλώνει στους κινδύνους; Γιατί η κυβέρνηση που όφειλε να γνωρίζει ότι δεν τα καταφέρνει να δαμάσει τα κύματα συμπεριφέρεται ως παντοδύναμη, επιλέγοντας να επιτίθεται με κάθε τρόπο στην αντιπολίτευση και σε άλλους εσωτερικούς αντιπάλους; Γιατί χάνει το δίκιο της όταν απαντάει με σχολικού τύπου τσαμπουκάδες σε πραγματικά κακές συμπεριφορές άλλων χωρών; Είναι μόνο ότι δεν μπορούμε να διαφύγουμε από την αέναη εφηβεία που μας χαρακτηρίζει – με τα πάθη, τις υπερβολές και την εύκολη καταγγελία των άλλων, περιμένοντας από κάποιον «ενήλικα» να ενδώσει στις φωνές μας και να δώσει λύση;

Τέτοια συμπεριφορά είδαμε σε χορταστικές δόσεις στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πριν τραβήξουν προς σόλο καριέρα ο κ. Βαρουφάκης, η κ. Κωνσταντοπούλου και ο κ. Λαφαζάνης (με τη μικρή του κομπανία).

Αυτοί που έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και απαρτίζουν τη σημερινή κυβέρνηση δεν έχουν την ίδια αδυναμία επαφής με το περιβάλλον, παρόλο που ο αδιανόητος εξυπνακισμός δεν πεθαίνει (όπως μας υπενθύμισε ο κ. Σκουρλέτης με την πρόσφατη επίθεσή του εναντίον του Καναδού προέδρου της Eldorado Gold). Οι σημερινοί δεν είναι σαν αυτούς που πίστεψαν ότι έγιναν Ζαπάτα ή Ζαν ντ’ Αρκ επειδή έπαιζαν στο έργο: γνωρίζουν πολύ καλά ότι υποδύονται έναν ρόλο και είναι αποφασισμένοι να το παίξουν έως το τέλος. Οπως οι πρώην σύντροφοί τους, όμως, είναι εθισμένοι στο χειροκρότημα: οι μεν έφυγαν για να συνεχίσουν να πουλούν φαντασιώσεις, οι δε λειτουργούν στον πραγματικό κόσμο αλλά με τρόπο που υπονομεύει τη διαχείριση της πραγματικότητας. 

Παράδειγμα: η κυβέρνηση αναγκάζεται να περάσει νόμους κατά τις επιταγές των δανειστών αλλά αμέσως τούς υποσκάπτει με την αδράνεια, με τροπολογίες και με εγκυκλίους που τους ακυρώνουν· παραλλήλως, καθυστερεί τόσο να λάβει αναγκαία μέτρα, που στο τέλος κάθε κίνηση θα οφείλεται στην απόλυτη ανάγκη. Γενικώς, στην Ελλάδα κανείς δεν θέλει να χρεωθεί την υποστήριξη κάποιου προγράμματος ή κάποια λύση, προτιμάμε να ζούμε με το πρόβλημα, αρκεί να μπορούμε να κατηγορούμε άλλους γι’ αυτό.

Με αυτό τον τρόπο ούτε εαυτούς γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να ανταποκρινόμαστε σε όποια δυσκολία. Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του πολιτικού μας κόσμου να ξεφύγει από το απλοϊκό σενάριο που υπηρετούσε τόσα χρόνια – με κυβερνήσεις και αντιπολίτευση να ξιφουλκούν πάνω στη σκηνή, όπου όλοι έπαιζαν τους καλούς, τους πατριώτες, τους δίκαιους, ενώ οι άλλοι ήταν πάντα οι κακοί, οι δωσίλογοι, οι διεφθαρμένοι. Ολα για το εύκολο χειροκρότημα. 

Τώρα, ενώ ο πρωθυπουργός βλέπει την ανάγκη για συναίνεση, δεν μπορεί παρά να συνεχίσει τον ρόλο που γνώριζε από πριν – του άτεγκτου ηγέτη μιας οργισμένης επανάστασης. Ετσι, είτε το θέλουν, είτε όχι, και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές απαντούν αναλόγως. Για χρόνια παρακολουθούσαμε (ή μάλλον συμμετείχαμε) σε έργο που νομίζαμε ότι ήταν όπερα μπούφα. Τώρα βλέπουμε ότι είναι τραγωδία. Την ώρα που η σκηνή καταρρέει, που πρέπει να ανάψουμε τα φώτα, να ξαναδούμε τους ρόλους, να επέμβουμε στο σενάριο, συνεχίζουμε να παίζουμε όπως πριν. Είτε επειδή είμαστε ανίκανοι να δούμε, είτε επειδή η επιμονή στον ρόλο είναι η μόνη μας παρηγοριά...

 ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Κλείστε τα σύνορα για τον Αλέξη

Όποιος έχει μάτια και βλέπει αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας και η παρέα του πέφτουν. Είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσουν οριστικά και γι’ αυτό θα δούμε πολλές προσπάθειες που θα γίνουν για να διασωθούν πολιτικά ορισμένοι από αυτούς που σήμερα είναι πρώτα βιολιά. Η υστεροφημία τους και κυρίως η αποφυγή ειδικών δικαστηρίων είναι αυτά που προηγούνται τώρα για τον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης, τον Αλέξη, τον Παππά, την Γεροβασίλη, τον Σπίρτζη, τον Κατρούγκαλο και όλους τους ταλιμπάν της Αριστεράς και τους γενίτσαρους του πρώην ΠΑΣΟΚ.

Ό,τι συμφωνίες κι αν έχουν κάνει με την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ κ.λπ. δεν έχουν καμιά ελπίδα. Ακούγεται τώρα ότι το Βερολίνο θα χαλαρώσει τα μέτρα προς χάριν του Προσφυγικού. Αν ισχύει κάτι τέτοιο θα το δούμε από τη στάση τους στη διαπραγμάτευση. Και θα επιβεβαιωθεί το ολέθριο λάθος, ένα ακόμη που θα έχει κάνει η κυβέρνηση. Να συνδέσει το Προσφυγικό με το Μνημόνιο και την αξιολόγηση.

Διότι αν υπάρχει μυστική συμφωνία να δεχθούμε να γίνουμε Γκουαντάναμο της Ευρώπης ή φρούριο με δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εγκλωβισμένους για να μην «μολύνουν» την υπόλοιπη Ευρώπη με αντάλλαγμα να μη μειωθούν οι συντάξεις ή να χαλαρώσουν τα δημοσιονομικά μέτρα τότε θα έχει ολοκληρωθεί το έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι με ευνοϊκή αντιμετώπιση στο μέτωπο της οικονομίας και με μια ελεημοσύνη που θα μας δώσουν (τριάντα αργύρια της προδοσίας) θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των επόμενων μηνών, κάνουν τραγικό λάθος.

Το Προσφυγικό θα είναι η ταφόπλακα του ΣΥΡΙΖΑ όσες υποχωρήσεις κι αν γίνουν στην οικονομία. Δεν αντιμετωπίζεται η μετατροπή της Ελλάδας σε hot spot. Δεν αντέχει η χώρα να μετατραπεί σε ολόκληρο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών που θα συνεχίσουν να έρχονται αλλά δεν θα φεύγουν.

Ίσως οι μόνοι που θα φύγουν με την κατάσταση αυτή θα είναι οι Έλληνες που θα μεταναστεύσουν μην αντέχοντας μια χώρα φτωχή, άθλια, με πολίτες κυνηγημένους, φοβισμένους και αγχωμένους για το τι τους ξημερώνει. Όχι γιατί οι πρόσφυγες και μετανάστες είναι εγκληματίες. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί η πείνα θα φέρει συνολικά και εγκληματικότητα, αυτό είναι σίγουρο.

Αν το 2015 ο δείκτης φτώχειας του ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε, τα επόμενα χρόνια με τους χιλιάδες ξένους στη χώρα και με μια οικονομία που δεν θα μπορεί να ορθοποδήσει, θα χτυπήσει κόκκινο. «Δεν θα γίνουμε Λίβανος», είπε πρόσφατα ο Μουζάλας ο οποίος πλέον έχει μετατραπεί σε γραφικό υπουργό, ανεύθυνο σαν την κυβέρνησή του. Μα ήδη είμαστε Λίβανος με τους 25 χιλιάδες εγκλωβισμένους, με τους 100 χιλιάδες θα γίνουμε Αφγανιστάν.

Εκτός βεβαίως κι αν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο και δεν το καταλάβαμε. Είπε χθες ο γραφικός υπουργός – μαιευτήρας ότι μπορεί να κηρυχθεί η Αττική σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κι έτσι θα μπορούν να κάνουν ευκολότερα προσλήψεις. Λέτε να δούμε να αυξάνεται ο κομματικός στρατός του εγχώριου Κιμ Γιονγκ Ουν με προσλαμβανόμενους στα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών που θα έχουν δουλειά για πολλά χρόνια; Λέτε αυτό να είναι το σχέδιο του Τσίπρα; Δηλαδή να «φιλοξενήσουμε» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ξένους προκειμένου να προσλάβουμε μερικές χιλιάδες να τους περιθάλπουν;

Αδιανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και όλοι πρέπει να συμβάλουν στην… οικειοθελή αποχώρησή τους από την κυβέρνηση, κι αν γίνεται κι από τη χώρα. Ας πάνε στη Βενεζουέλα και την Παραγουάη. Κι όπως λένε εν είδει ανεκδότου, μεθαύριο που ο Τσίπρας θα πάει στις Βρυξέλλες με τον Παππά και μάλλον τον Καμμένο και άλλους υπουργούς, καλό είναι να κλείσουν οριστικά τα σύνορα για να μείνουν εκεί και να μην ξαναγυρίσουν στην Ελλάδα. Κλείστε τα σύνορα για τον Αλέξη είναι το μήνυμα όλων.

Στα σοβαρά τώρα. Οι λάτρεις της θεωρίας της κυρά Τασίας, δηλαδή των ανοικτών συνόρων, των χαλαρών ελέγχων, της Βαρουφάκειας καθυστέρησης ακόμη και σε εθνικά θέματα, καλύτερα να φύγουν τώρα. Κάθε μέρα που περνά φέρνει κι άλλα δεινά. Δεν ξέρουμε ποιος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος, όμως, ακόμη και ο χειρότερο πολιτικός να αναλάβει σίγουρα θα είναι καλύτερος του Αλέξη. Γιατί δεν κάνουμε πρωθυπουργό τον… Λεβέντη που είναι και πρώτος σε δημοφιλία; Σίγουρα θα κυβερνήσει με μεγαλύτερη σύνεση αυτή την ακυβέρνητη πολιτεία.

Στην κατάρρευση του Τσίπρα πρέπει να συμβάλουν όλοι, και τα πολιτικά κόμματα δεν πρέπει να του δώσουν στήριξη. Τα εκδοτικά συγκροτήματα που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης επίσης πρέπει να βγάλουν στη φόρα όλα όσα έχουν για τη γούνα της κυβέρνησης. Και υπάρχουν πολλά που δεν πρέπει να μείνουν μυστικά γιατί υπάρχουν υποσχέσεις για χάρισμα δανείων.

Πάνω απ’ όλα είναι να φύγουν αυτοί που καταστρέφουν τη χώρα κι όχι να γίνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για προσωπικά συμφέροντα.

.Είναι παράνομοι μετανάστες, ηλίθιοι…

Καμιά φορά ένα «επίθετο» έχει περισσότερο νόημα, περισσότερη «ουσία» απ’ ό,τι ένα… «ουσιαστικό».

Πάρτε τη λέξη «μετανάστης».

Κάποτε μας έλεγαν «δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, υπάρχουν μόνο «οικονομικοί μετανάστες».

Λάθος!

Μετανάστες (οικονομικοί ή ο,τιδήποτε άλλο) είναι όσοι εγκαταστάθηκαν νόμιμα και εργάζονται νόμιμασε μια χώρα, άλλη απ’ αυτή που γεννήθηκαν.

Όταν δεν εγκαταστάθηκαν νόμιμα, τότε είναι «παράνομοι»! Και πρέπει να τους διακρίνουμε από τους νόμιμους.

Αλλιώς, αδικούμε τους νόμιμους μετανάστες, όσους βρίσκονται νόμιμα εγκατεστημένοι, όσους κουράστηκανγια να πάρουν άδεια παραμονής και άδεια εργασίας.

Αν όλοι είναι «το ίδιο», τότε για ποιο λόγο οι νομοταγείς αλλοδαποί να φροντίζουν να είναι νόμιμοι, να πληρώνουν φόρους και εισφορές, αφού «εξισώνονται» με τους παράνομους, που μπαίνουν- βγαίνουν, κάνουν ό,τι θέλουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα;

Αν θέλουμε, κι εμείς από την πλευρά μας, να φροντίζουμε τους νόμιμους μετανάστες, είμαστε υποχρεωμένοι να τους ξεχωρίζουμε από τους παράνομους.

Το απαιτούν πρώτοι απ’ όλους - και περισσότερο απ’ όλους - οι ίδιοι οι νόμιμοι μετανάστες! Γιατί αλλιώς, κινδυνεύουν να τους ταυτίζουν με ό,τι παρανομία διαπράττει οποιοσδήποτε μπαίνει παράνομα.

Οι νόμιμοι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οι παράνομοι έχουν μόνο απαιτήσεις.

Οι νόμιμοι είναι καταγεγραμμένοι. Οι παράνομοι είναι ανεξέλεγκτοι.

Η δραστηριότητα των νόμιμων παράγει εισόδημα και πλούτο για την κοινωνία που τους φιλοξενεί.

Οι παράνομοι πολύ συχνά δημιουργούν προβλήματα και «τριβές» και με τους πολίτες της χώρες και με τους νόμιμους μετανάστες που ζουν σ’ αυτήν…

Γι’ αυτό και καμία δημοκρατική πολιτεία δεν δέχεται ομάδες παράνομων να περιφέρονται χωρίς έλεγχο ανά την επικράτειά της.

Ο επιθετικός προσδιορισμός «παράνομοι» είναι ίσως πολύ «αυστηρός». Γι’ αυτό και είναι πιο δόκιμος ο όρος«λαθρομετανάστες»!

«Παράνομος» είναι αυτός που διέπραξε παρανομία. Και διώκεται ποινικά.

Αντίθετα ο επιθετικός προσδιορισμός «λαθραίος» είναι πιο «ήπιος». Δεν συνεπάγεται αναγκαστικά ποινική δίωξη….

Για παράδειγμα, ο «λαθραναγνώστης» είναι ενοχλητικός, αλλά δεν είναι «παράνομος».

Ο «λαθρεπιβάτης» παραβιάζει τους κανονισμούς του πλοίου, αλλά δεν πάει αναγκαστικά φυλακή.

Οι ευρωπαίοι εταίροι μας συχνά χρησιμοποιούν και τον ηπιότεροπροσδιορισμό «irregular», για ναδιαχωρίσουντους παράνομους μετανάστες από τους νομίμως εγκατεστημένους.

Η λέξη irregular σημαίνει «μη κανονικοί». Δεν είναι «κανονικοί» μετανάστες γιατί δεν είναι νόμιμα εγκατεστημένοι. Και γιατί δεν προβλέπεται η «νομιμοποίησή» τους, αφού στις περισσότερες χώρες για να πάρουν άδεια μόνιμης παραμονής απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν εισέλθει στη χώρα νόμιμα.

Στην Ελλάδα, βέβαια, δεν ισχύει αυτό, αλλά δεν είναι το μόνο irregular – μη κανονικό – που συμβαίνει στην Ελλάδα.

Προσπαθούμε να μιμηθούμε την νομοθεσία των υπόλοιπων Ευρωπαίων μόνο στην «ηπιότητα», όχι στην «αυστηρότητα»…

Μόνο στην «εξαίρεση» όχι στην «κανονικότητα»…

Αυτό το irregular το μεταφράζουμε στα Ελληνικά «παράτυποι».

Για να δείξουμε ότι δεν είναι «κανονικοί».

Αλλά το επίθετο «λαθρομετανάστες» είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Και τα δύο είναι πιο ήπια από το «παράνομος».

Αλλά σε μια χώρα συνηθισμένη στη «μη κανονικότητα» και στην παρατυπία, το να πεις «παράτυποι μετανάστες»δεν λέει τίποτε. Μπορεί να σημαίνει ότι θα τους «τακτοποιήσουμε» κι αυτούς και θα τους κάνουμε «κανονικούς»…

Ενώ το να πεις «λαθρομετανάστες» υπενθυμίζει συνεχώς, ότι μπήκαν παράνομα, ότι δεν δικαιούνται ασύλου, κι ότι αναπόφευκτος δρόμος τους είναι ο επαναπατρισμός.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αρκεί να λένε «παράτυποι». Γιατί εκεί όλα γίνονται με τάξη και με το νόμο. Εδώ που όλα γίνονται αυθαίρετα και με το έτσι θέλω – κι ύστερα «νομιμοποιούνται» – είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε τον όρο «λαθρομετανάστες», για να θυμίζουμε ότι τελικά πρέπει να φύγουν. Και για νααποθαρρύνουμε να έλθουν κι άλλοι.

Αυτό το τελευταίο, άλλωστε, είναι και το πιο σημαντικό. Και για μας και για τους εταίρους μας.

Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά;

Γιατί απλούστατα, ο ίδιος ο υπουργός μετανάστευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μουζάλας, δεν είναι βέβαια απαλλαγμένος από τις «ιδεοληψίες» των υπολοίπων συντρόφων του, αλλά έχει κάποιο ρεαλισμό και κάποια αίσθηση καθήκοντος στο χαρτοφυλάκιο που του έχουν αναθέσει.

Και χρησιμοποιεί πλέον, χωρίς κόμπλεξ, το βαρύτερο χαρακτηρισμό: παράνομοι μετανάστες!

Δεν του «ξέφυγε» μια φορά. Το έκανε κατ’ επανάληψιν, όταν εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές του Σαββατοκύριακου. Και το έκανε συνειδητά!

Γιατί το έκανε; Γιατί απλούστατα, οι εταίροι μας ζητάνε τώρα να φτιάξει η Ελλάδα «κλειστά κέντρα», δηλαδή«Αμυγδαλέζες», όπου θα κρατούνται οι παράνομοι μετανάστες.

--Όχι απλώς hot spots (για πρώτη διαλογή) όπου θα ξεχωρίζουν ποιοι είναι λαθρομετανάστες ποιοι πρόσφυγες.

--Όχι απλώς «κέντρα φιλοξενίας» των προσφύγων, μέχρι να τους «απορροφήσουν» άλλα ευρωπαϊκά κράτη μέσα από το Relocation.

Αλλά και κλειστά κέντρα κράτησης, όπου θα παραμένουν έγκλειστοι οι λαθρομετανάστεςμέχρι να φύγουν πίσω στις πατρίδες τους. Δηλαδή μέχρι τον Επαναπατρισμό τους (Repatriation)…

Κι αυτά τα κλειστά κέντρα κράτησης αποτελούν την «Αποτροπή» (Deterrence), για να πάψουν να έρχονται λαθρομετανάστες…

Ζητάνε, δηλαδή, οι εταίροι μας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να επιστρέψει στην πολιτική «Αποτροπής» που είχε εφαρμόσει η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά, «Aποτροπή» που «δούλευε» και την οποία κατάργησανμόλις πήραν τη διακυβέρνηση. Και αμέσως τους προέκυψε το Τσουνάμι των «λαθραίων»...

Τους έκραξε στο μεταξύ και ο άλλος πρώην υπουργός τους, ο κ. Πανούσης, για την πολιτική «ανοιχτών συνόρων»(open doors) που είχαν υιοθετήσει.

Τους πίεσαν και οι υπόλοιποι εταίροι μας, άλλοι με το «καλό» (Γερμανία και Ολλανδία), άλλα με το «άγριο» (Αυστρία, Ουγγαρία κλπ.), κι έτσι «ανακάλυψαν» και οι ΣΥΡΙΖαίοι τα κλειστά κέντρα κράτησης και τουςπαράνομους μετανάστες και την Aποτροπήκαι τον «Επαναπατρισμό».

Και μόλις τα «ανακάλυψαν» όλα αυτά οι ΣΥΡΙΖαίοι, «τάχασαν» οι…Νεοδημοκράτες!

Γιατί στη ΝΔ άρχισαν να μιλάνε, ξαφνικά για… «μετανάστες»!

Έτσι σκέτο…

Εδώ ακόμα και ο Μουζάλας μιλάει ευθέως πια, για «παράνομους μετανάστες», οι νεοδημοκράτες, επισήμως, άρχισαν να διστάζουν!

Ξέρετε, η «πολιτική ορθότητα» είναι επιζήμια για την Πολιτική γενικότερα. .

Όταν προσχωρούν κάποιοι στη «πολιτική ορθότητα», απλώς είναι «δήθεν»...

Όταν προσχωρούν στην «πολιτικής ορθότητα», την ώρα που την εγκαταλείπουν οι «πρώτοι διδάξαντες», απλώςαυτοκτονούν!

Στην Ελλάδα σήμερα, μια ολόκληρη κοινωνία φρίττει με τους λαθρομετανάστες που έχουν παγιδευτεί στη χώρα μας, ο διεθνής τύπος ανησυχεί αν γίνει η Ελλάδα «αποθήκη ψυχών», ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μιαν ακόμα κολοτούμπα, και επισήμως η ΝΔ φοβάται… μη της σκιστεί το καλσόν!

Παιδιά, είναι λαθρομετανάστες, είναι παράνομοι μετανάστες, μη ζορίζεστε…