.Ο μεγάλος ιδεολογικός πόλεμος…

Ξεκίνησε το 2017 και γίνεται πράξη το όραμα της Αριστεράς. Γίνεται ορατή η Αριστερή πρόταση. Για να κτυπηθεί η… πλουτοκρατία στο όνομα του λαού.

Με φορολογικά μέτρα και έμμεσους φόρους. Με ασφαλιστικές εισφορές που διαλύουν την ατομική ή άλλη επιχειρηματικότητα.

 Ποιος βάζει βενζίνη; Ποιος βάζει πετρέλαιο; Ποιος καπνίζει; Ποιος έχει ίντερνετ; Σταθερό ή κινητό τηλέφωνο; Ποιος άλλος από την πλουτοκρατία; Έτσι δεν είναι αριστερόπουλα; Δώστε λοιπόν στο κεφάλι σ’ αυτήν… Πνίξτε την, υμνητές του Στάλιν. Διαλύστε τον περιπτερά, τον δικηγόρο, την καθαρίστρια που δουλεύει με μπλοκάκι.  Διαλύστε τον πλουτοκράτη αγρότη…

 Τόσα χρόνια όλοι αυτοί πλούτιζαν.  Τώρα, ήρθε η ώρα να τα γυρίσουν στον λαό! 

Και να αναδιανεμηθεί ο πλούτος για να μπορούν να παίρνουν μισθούς οι δημόσιοι υπάλληλοι και συντάξεις οι συνταξιούχοι. Είναι σαφές ότι η κοινωνία αυτό περίμενε από την Αριστερά. Και τώρα πρέπει να της αποδώσει τα εύσημα.

Για να σοβαρευτούμε όμως και να αφήσουμε στην άκρη τις ειρωνείες.

Αν αυτά τα φορολογικά μέτρα τα ελάμβανε μια άλλη κυβέρνηση, η Αριστερά θα είχε κάψει ακόμη και την Ακρόπολη. Θα είχαμε εμφύλιο.

Μα τα λαμβάνει εκείνη, άρα όλα είναι καλώς καμωμένα.

Τα αριστερόπουλα που εφέτος γιορτάζουν και τα εκατό χρόνια από την επανάσταση των μπολσεβίκων, δεν έμαθαν ποτέ ότι ανάπτυξη και κράτος δεν γίνεται ούτε με δανεικά, ούτε με φόρους, ούτε με διαιώνιση της κρατικής φαυλότητας. Κι όπου κυβέρνησαν με αυτά τα μυαλά και αυτή την ιδεολογία, οι λαοί δυστύχησαν.

Και τώρα, τώρα που όλοι βλέπουν την ανικανότητα της Αριστεράς, την ρηχότητα των ιδεών της και τις ανοησίες των πράξεών της, είναι η ώρα να δοθεί η μεγάλη ιδεολογική μάχη μαζί της.

Κι η μάχη αυτή δεν είναι σαν εκείνη που έδωσαν με την Αριστερά στα βουνά οι γονείς και οι παππούδες μας. Δεν μπορεί να διεξαχθεί στη βάση του αντικομμουνισμού παλαιότερων δεκαετιών.

Ο ιδεολογικός πόλεμος οφείλει να είναι καθημερινός. Δεν μπορούν πλέον οι φιλελεύθεροι άνθρωποι να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας στους φασίστες του ολοκληρωτισμού.

Δεν μπορεί να διαπομπεύεται από την Αριστερά ο φιλελευθερισμός και ο νεοφιλελευθερισμός (που σε τελική ανάλυση είναι αντίθετοι στους υψηλούς φόρους) και να θεοποιείται ο κρατικός παρεμβατισμός και ο κομμουνισμός.

Δεν μπορούν να βγαίνουν διάφοροι αστοί πολιτικοί και να δηλώνουν ότι τιμούν την Αριστερά για τους αγώνες της!  Ποιους αγώνες της;

Αυτούς της επιχείρησης βίαιης κατάλυσης του αστικού πολιτεύματος και της δημοκρατίας; Αυτούς τους αγώνες για βίαιη απόσπαση εθνικού εδάφους;

Αυτούς τους αγώνες με τους οποίους οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί χιλιάδων εγκλημάτων του ποινικού δικαίου παραδόθηκαν  λευκές περιστερές στην κοινωνία; Και μετατράπηκαν σε… θύματα; 

 Κι αγιάστηκαν κιόλας;

Ποιους αγώνες της Αριστεράς; Αυτούς της διάλυσης των Πανεπιστημίων; Αυτούς στα πεζοδρόμια με τις φωτιές και τις μολότοφ; 

Τους αγώνες άρνησης κάθε εξέλιξης στην κοινωνία; Το κλείσιμο εργοστασίων;

Ξαναλέμε! Ο ιδεολογικός πόλεμος είναι αναγκαίος.

Πρέπει να τελειώσει η ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς, όπου κάθε αντίθετη ή επικριτική γνώμη προς αυτήν, θεωρείται …επίθεση στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Το πώς θα εξελιχθεί αυτός ο αγώνας, εξαρτάται από δυο παράγοντες:

1.       Τη συμμετοχή σ’ αυτόν των φιλελεύθερων – αστών διανοουμένων και μη.

Με εγκατάλειψη της παθητικής τους στάσης, μη τυχόν και θεωρηθούν …. φασίστες από τους ολοκληρωτικούς!

Κάτι που δεν αντιλαμβάνεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και μεγάλη μερίδα νεοδημοκρατών!

2.      Από τις εμπειρίες και τη γνώση της κοινωνίας αναφορικά με το τι σημαίνει Αριστερά.

Άλλωστε, η πρόσφατη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες κατέδειξε για μια ακόμη φορά τους … εκατομμυριούχους… κομμουνιστές!

Η απελευθέρωση του τόπου και της κοινωνίας από τα δεσμά της Αριστερής – κομμουνιστικής πολιτικής κουλτούρας, είναι ο μόνος δρόμος της αναγκαίας επανίδρυσης αυτού του σοβιετικού κράτους.

Κι αυτή θα έρθει μόνο αν οι αστικές φιλελεύθερες δυνάμεις πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και επικρατήσουν στον καθημερινό ιδεολογικό πόλεμο…

.Η κληρονομιά του 2016…

Το έτος που κλείνει αφήνει ανοικτά πολλά μέτωπα. Τόσο στην οικονομία, όσο και στα λεγόμενα εθνικά, που βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Με μια διεθνή συγκυρία ιδιαίτερα αρνητική, με νέα πρόσωπα στην πολιτική σκακιέρα, δημιουργείται η ανάγκη μιας εθνικής εγρήγορσης και ενός όχι μόνο βραχυχρόνιου, αλλά κυρίως μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.

 Η αναδιάταξη του κράτους και η ενδυνάμωση των θεσμών μπορούν να αποφέρουν θετικά αποτελέσματα στην οικονομία, που χειμάζεται εδώ και οκτώ χρόνια. Το προσωπικό βόλεμα όσων καταλαμβάνουν την εξουσία δεν μπορεί να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της δημόσιας ζωής...

 Υπάρχει άμεση ανάγκη αυτή η χώρα να ανακαλύψει επιτέλους την κανονικότητα, που συναντά κανείς σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία. Μέχρι τώρα λέγοντας μεταρρυθμίσεις οι πολιτικοί μας, εννοούσαν μειώσεις προσωπικού στο δημόσιο οι μεν, και ασυδοσία οι δε, που έφτασε στο σημείο να νομοθετήσουν την άφεση αμαρτιών, όσων χρησιμοποίησαν πλαστά χαρτιά, προκειμένου να προσληφθούν στο δημόσιο.

Παράλληλα συνδικαλιστές και πολλοί πολιτικοί ξορκίζουν την αξιολόγηση στο δημόσιο, λες και πρόκειται για ιερά εξέταση του μεσαίωνα. Με αυτά τα μυαλά και με ένα κράτος που υπολειτουργεί, μια και δεν έχουν εκσυγχρονισθεί οι δομές του, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι θα είμαστε δια βίου επαίτες στην Ευρώπη, άρα και κράτος σε διαρκή επιτήρηση.

Το να λες ότι για τα δεινά μας φταίει ο κάθε Σόιμπλε, είναι η εύκολη και η λαϊκίστικη προσέγγιση του οικονομικού προβλήματος της χώρας.

Για την  υπερχρέωση, την αποβιομηχανοποίηση χθες και σήμερα για την μαζική φυγή μικρομεσαίων επιχειρήσεων και το κλείσιμο της οικονομικής δραστηριότητας χιλιάδων ελευθέρων επαγγελματιών ποιος ευθύνεται άραγε;

Όλα αυτά οδηγούν στην πλήρη παρακμή της οικονομικής δραστηριότητας, με αποτέλεσμα την ανεργία και την κοινωνική εξαθλίωση, που αυτή συνεπάγεται. Οι αριθμοί, διαβάζονται ενίοτε απατηλά, όπως αυτοί που αφορούν τους ανέργους, μια και δεν μας παρουσιάζουν τα ποιοτικά τους  χαρακτηριστικά, δηλ. πόσες προσλήψεις είναι μειωμένης ή μερικής απασχόλησης και ποια ποσά εισρέουν στα ασφαλιστικά Ταμεία. Έτσι θα διαπιστώσει κανείς ότι η μείωση της ανεργίας μεταφράζεται σε εξαθλιωμένους εργαζόμενους με μισθούς πείνας των 300-500 ευρώ.

Το πολιτικό κατεστημένο, παλιό και νέο, δεν περιόρισε μισθούς και προνόμια την ώρα που είναι κοινό μυστικό ότι η χώρα μας είναι χρεοκοπημένη και άσπρη μέρα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αλήθεια τι έγινε άραγε το σύνθημα της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ που μας έλεγε ότι «Η ελπίδα έρχεται»;

Πέρα όμως από τα οικονομικά και την περαιτέρω φτωχοποίηση των Ελλήνων, υπάρχουν και τα απειλητικά σύννεφα που έχουν συσσωρευθεί γύρω μας. Η Τουρκία απειλεί την Ελλάδα αμφισβητώντας την συνθήκη της Λωζάννης και ταυτόχρονα πιέζει την Κύπρο για μια συμφωνία ντυμένη και ραμμένη στα μέτρα της.

Η μεθεπόμενη εβδομάδα θα είναι πολύ κρίσιμη για το κυπριακό. Στη Γενεύη θα παιχθεί μια ακόμη παρτίδα, που αφορά την επίλυση του κυπριακού, με ανοιχτά τα θέματα της εναλλαγής της Προεδρίας, του περιουσιακού, εδαφικού, αλλά και των πολύ σοβαρών ζητημάτων, όπως είναι οι εγγυήσεις και η αποχώρηση από την Μεγαλόνησο των κατοχικών στρατευμάτων.

Αν η ελληνική πλευρά, υπό το κράτος των αφόρητων πιέσεων και της κόπωσης καμφθεί και διολισθήσει σε μια λύση τουρκικών προδιαγραφών, η ελεύθερη Κύπρος θα χαθεί, μια και οι Έλληνες θα εξαναγκασθούν να αποχωρήσουν από την πατρίδα τους και να μεταναστεύσουν σε τρίτες χώρες.

Μια συμφωνία με έναν αυταρχικό ηγέτη και μια χώρα που έχει μάθει να αρπάζει και να εκδιώκει,  δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη για τον ελληνικό πληθυσμό της Κύπρου. Η λεγόμενη ευκαιρία, θα αποδειχθεί παγίδα, χωρίς δίοδο διαφυγής.

Άλλα και τα ελληνοτουρκικά βρίσκονται σε μια δύσκολη καμπή εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας, που εκφράζεται καθημερινά στο Αιγαίο με υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά.

Το 2017 ξεκινάει με πολλά ανοιχτά μέτωπα. Κόμματα και πολιτικά πρόσωπα περί άλλα τυρβάζουν. Όταν τους βλέπει κανείς έτσι θλιβερούς στα τηλεοπτικά παράθυρα σε αυτές τις ανούσιες και εν πολλοίς ανόητες κοκορομαχίες, γελάει και κλαίει μαζί.

Γελάει γιατί μοιάζουν με κλόουν και κλαίει αναλογιζόμενος ότι αυτοί καλούνται να λύσουν τα σοβαρά και μεγάλα προβλήματά μας.

Χωρίς αισιόδοξες προοπτικές, ανατέλλει η νέα χρονιά. Χρειάζεται από τον καθένα μας περισυλλογή και ταυτόχρονα αξίζει να αναλογιστούμε τις ευθύνες που έχουμε για τις επιλογές μας, που οφείλουμε να αναθεωρήσουμε, αν θέλουμε σε αυτή την πατρίδα να έχουμε μέλλον, εμείς και τα παιδιά  μας…

.Συλλάβετε τον Τσίπρα

Ίσως φαντάζει υπερβολικό αυτό που γράφουμε και θα το υποστηρίζουμε μέχρι τέλους. Πρέπει κάποιος εδώ και τώρα να συλλάβει τον Τσίπρα για εσχάτη προδοσία. Κι αυτόν και πολλούς από τους κολλητούς με τους οποίους κυβερνά έτσι όπως κυβερνά.

Αν και είμαστε σίγουροι ότι όλα όσα κάνει είναι σκόπιμα, κατόπιν σχεδίου, διατηρούμε και τις επιφυλάξεις μας. Μπορεί να είναι από ανοησία, αμορφωσιά, άγνοια κινδύνου ή αδιαφορία για την Ελλάδα. Ότι κι αν συμβαίνει, όμως, έχουμε ένα καραμπινάτο έγκλημα για το οποίο πρέπει να συλληφθεί. Είτε είναι έγκλημα εκ προμελέτης είτε λόγω βλακείας.

Το έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο Antinews. Όλη αυτή η πολιτική της κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι τόσο κακή. Σκοπιμότητες έχει και βασικός λόγος είναι να διατηρηθεί στην εξουσία για πολλά χρόνια. Ή τουλάχιστον να ηγηθεί του αντιευρωπαϊκού μετώπου που ενισχύεται όσο ο κόσμος έχει εξαντλήσει τις αντοχές του.

Όλα συγκλίνουν στο ότι έχουν αποφασίσει να μας βγάλουν από το ευρώ ή στην καλύτερη περίπτωση να μας κάνουν να μισήσουμε την κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια. Πότε με τον Βαρουφάκη που μας φόρτωσε νέο μνημόνιο και capital controls, πότε με τις δραματικές καθυστερήσεις στις αξιολογήσεις και πότε με την παντελή αδιαφορία της κυβέρνησης να αναδείξει τις μοναδικές διεξόδους που έχει η χώρα.

Κι όταν έρθει η ώρα των εκλογών θα πάρουν δημοψηφισματικό χαρακτήρα. «Θέλετε νέο μνημόνιο, μείνετε στο ευρώ – Δεν θέλετε, ελάτε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο». Αυτό θα είναι το σύνθημά τους αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.

Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί ουκ ολίγοι υποστηρικτές της δραχμής. Αριστεροί ανόητοι, ακροδεξιοί τραμπούκοι, επιχειρηματίες με τα λεφτά τους στο εξωτερικό, κάτι βλάκες που περιφέρονται ακόμη και μέσα στη Βουλή, πολλά μεσαία στελέχη της κυβέρνησης που αναδεικνύουν τα σοβαρά προβλήματα της ΕΕ για να δείξουν πόσο κακό είναι το ευρώ.

Αν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή θα πρέπει ο κόσμος να ξέρει ότι:

Για πολλά χρόνια η χώρα θα ζει σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης αλλά και απόλυτης φτωχοποίησης. Με την εμπιστοσύνη στο ναδίρ, οι αγορές θα κλείσουν, τα δάνεια και τα κονδύλια θα μειωθούν αν δεν εξαφανιστούν και τότε θα καταλάβουμε τι πάει να πει πείνα, εξαθλίωση, κούρεμα στις καταθέσεις, ντου στα Νομισματοκοπεία.

Το τι θα γίνει τον πρώτο καιρό με το Χρηματιστήριο και με τους ξένους επενδυτές το καταλαβαίνετε. Μετά από χρόνια που θα υπάρξει σχετική σταθεροποίηση θα έρθουν να αγοράσουν τα πάντα μπιρ παρά.

Η δραχμή θα γίνει στόχος ακραίων κερδοσκοπικών επιθέσεων, η ισοτιμία με ευρώ και δολάριο θα είναι εξωπραγματική και τελικά τα λεφτά που θα έχουμε δεν θα αξίζουν τίποτε.

Καθώς δεν έχουμε παραγωγή ή τουλάχιστον μας λείπουν βασικά αγαθά θα πρέπει να τα αγοράζουμε σε απίστευτα υψηλές τιμές, επομένως θα πρέπει να ξεχάσουμε τη ζωή που ξέρουμε. Με ακριβά αυτοκίνητα, τηλεοράσεις και άλλα αγαθά, ακόμη και είδη πρώτης ανάγκης.

Τα επιτόκια θα φτάσουν στο θεό και τα δάνεια πλέον δεν θα μπορούν να εξυπηρετηθούν.

Θα υπάρξει μια υποτίμηση των εισοδημάτων κατά πολλούς από 50% και πάνω. Οι μισθοί θα είναι για καιρό χαμηλότεροι της… Βουλγαρίας. Το τραπεζικό σύστημα θα κατέρρεε, το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό θα έφτανε σε απίστευτα ρεκόρ.

Για τα πρώτα χρόνια η Ελλάδα θα ήταν μια «βομβαρδισμένη» χώρα, μια χώρα που δεν θα είχε αρχή, μέση και τέλος.

Αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Αυτήν θέλουν όσοι είναι ευρωσκεπτικιστές γιατί έγινε της… μόδας;

Όχι, δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Το έγκλημα δεν πρέπει να αφήσουμε να ολοκληρωθεί. Κάτι πρέπει να γίνει και γρήγορα. Ο Τσίπρας και η παρέα του να κάτσουν στο εδώλιο.