.Αυτοί και οι Ευρωπαίοι

Τι απέγινε η αλησμόνητη Τίνα from outer space; Είναι μια χαρά και είναι πάντα ΣΥΡΙΖΑ: αισθητικά, ενδυματολογικά, οικολογικά. Τη βλέπετε, άλλωστε, στη φωτογραφία να εκπροσωπεί τη χώρα σε κάποια διεθνή συνάντηση. Ευτυχής η συγκυρία που μας θύμισε την ύπαρξή της και ίσως χρήσιμη για την κυβέρνηση, καθώς βρίσκεται σε φάση ανακύκλωσης ληγμένων πασόκων. Ακούγεται, λ.χ. ότι η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και η Λούκα Κατσέλη θα προσχωρήσουν και τυπικά στον ΣΥΡΙΖΑ (ουσιαστικά, είναι εκεί από καιρό). Γιατί όχι και η Τίνα;

ΕΤΙΚΕΤΕιλικρινά σας το λέω, μου είχε λείψει ο Νάρκισσος! Διότι είναι γεννημένος για το είδος του έργου στο οποίο εμείς μετέχουμε ως κομπάρσοι: την ιλαροτραγωδία της κυβέρνησης Συριζανέλ. Του βγαίνει η γκάφα –καθώς και πολλά άλλα– με τόση φυσικότητα, που τον κάνει αξεπέραστο. Δείτε, λ.χ., πώς ο Βαρουφάκης, με την απάντησή του στον Στουρνάρα, μας παραδίδει ένα μικρό σουρεαλιστικό αριστούργημα: 

«Ως υπουργός Οικονομικών μιας πτωχευμένης χώρας ταξίδευα (οικονομική θέση!) για τη Φρανκφούρτη με σκοπό να πείσω τον πρόεδρο της ΕΚΤ ότι προαπαιτούμενο ανάκαμψης ήταν η απομείωση του δημοσίου χρέους», αναφέρει στη δήλωσή του. (Το θαυμαστικό εντός παρενθέσεως δίνει, υποθέτω, το μέγεθος της θυσίας που υπέστη...)

Τι λες, βρε χρυσό μου παιδί! Ωστε γι’ αυτό ταξίδευε οικονομική θέση. Μήπως για τον ίδιο λόγο δεν φορούσε γραβάτα; Γι’ αυτό επίσης σήκωνε τα πέτα του σακακιού του, για να δείξει στον άκαρδο Ντράγκι ότι κρυώνει και να τον πείσει να μειώσει το χρέος; Ναι, αφού το λέει ο ίδιος. Προφανώς το ίδιο προσπαθούσε να πετύχει και όταν φωτογραφιζόταν χοροπηδώντας με φόντο την Ακρόπολη, σερβίροντας ψαρούκλες και παίζοντας πιάνο, για το Paris Match.

 Κρίμα που ο Ντράγκι είναι ένας στυγνός τραπεζίτης χωρίς τις ευαισθησίες του Νάρκισσου και δεν το κατάλαβε. Ισως θα έπρεπε να είχε προσπαθήσει με ακόμη πιο ανορθόδοξα μέσα, ας πούμε, να σηκωθεί στη μέση του Eurogroup και να τραγουδήσει λικνιζόμενος το «My heart belongs to daddy» – είμαι βέβαιος ότι το ερμηνεύει καλύτερα από τη Μέριλιν. Και όμως, σε αυτό τον απίθανο άνθρωπο εμπιστεύθηκε η κυβέρνηση εν λευκώ τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Με την απάντησή του στον Στουρνάρα, λέει όμως και δύο σοβαρά πράγματα που αξίζει να τα προσέξουμε. Πρώτον, όχι μόνον επιβεβαιώνει ότι έλεγε στον Ντράγκι αυτά ακριβώς που τον έκαναν να σφίξει τη θηλιά περισσότερο (με την παύση αποδοχής ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ), αλλά και ότι αυτό ήταν η πολιτική της κυβέρνησης, όχι η προσωπική του. Αυτό είναι το νόημα των αναφορών του στην «εκλεγμένη κυβέρνηση» και στις 140.000 ψήφους που είχε λάβει ο ίδιος στις εκλογές.

Ως προς τον συγκεκριμένο ισχυρισμό, ο Νάρκισσος έχει δίκιο. Αυτός προσωπικά χειριζόταν την υπόθεση κατά το δοκούν. Εξάλλου, τότε οι άλλοι ήσαν ακόμη τελείως αδιάφοροι για τις ευρωπαϊκούς θεσμούς και άσχετοι με τις διαδικασίες. Δεν ήσαν καν σε θέση να αρχίσουν να συλλαμβάνουν τις επιπτώσεις ενός Grexit. Υπήρχε, επίσης, το περιβόητο Σχέδιο Β, με τον γνωστό Παναγιώτη σε ρόλο μπουκαδόρου στο Νομισματοκοπείο.

 Ο,τι έκανε ο Βαρουφάκης –όχι μόνον τα όσα έλεγε–, οι θεατρινισμοί, τα νάζια και οι τσιρίδες, τα φιλάρεσκα καμώματα και οι προσκλήσεις, αποσκοπούσαν στη ρήξη, γιατί αυτή ήταν η άρρητη, μα καθόλου κρυφή, πολιτική της κυβέρνησης. Απλώς, ο Τσίπρας δεν ήταν έτοιμος για το άλμα στο κενό, επειδή συνειδητοποίησε κάποια στιγμή τι φοβερές επιπτώσεις θα είχε η έξοδος για τον ίδιο προσωπικά.

Το σχέδιο για ρήξη με την Ευρώπη κατέληξε σε ρήξη μεταξύ Νάρκισσου και Τσίπρα, λόγω διάστασης φιλοδοξιών. Ιδεωδώς, ο Νάρκισσος ήθελε να περάσει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που γκρέμισε το ευρώ. Αν το πετύχαινε, η μορφή του θα είχε εσαεί μια θέση στα ιστορικά ντοκιμαντέρ που θα παράγονταν εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του.

 Τι περισσότερο να θέλει ένας Νάρκισσος για να είναι ικανοποιημένος. Αφήστε, δε, ότι θα περνούσε ζωή χαρισάμενη, εισπράττοντας αμοιβές για να αφηγείται πώς τα κατάφερε. Ο Τσίπρας, όμως, ήθελε την εξουσία, να την κρατήσει και να τη χαρεί. Δεν τον νοιάζει η Ιστορία, γιατί το δικό του ιδεώδες θα ήταν να την ξαναγράψει μόνος του, όπως οι δικτάτορες που θαυμάζει με τα εξωτικά ονόματα (Λένιν, Στάλιν, Μάο και δεν συμμαζεύεται...)

Τελικά και οι δύο πήραν το ίδιο μάθημα: ότι το λεγόμενο από τους ειδικούς «ευρωπαϊκό πρότζεκτ», όλη αυτή η ιστορία που ξεκίνησε με την ενοποίηση της αγοράς άνθρακα και χάλυβα το 1952 και ευτυχώς συνεχίζεται, είναι κάτι απείρως μεγαλύτερο από τις αυταπάτες του ενός ή τις φαντασιώσεις μεγαλείου του άλλου. Εκείνος, δε, που έχασε τα περισσότερα είναι ο Νάρκισσος.

 Διότι θα απαντήσει εκτενέστερα αύριο, μέσω της «Εφημερίδας των Συντακτών» και όχι μέσω των New York Times, όπως θα ήθελε. Επίσης, ποιο σοβαρό πανεπιστήμιο στον κόσμο θα τον έπαιρνε για να του εμπιστευθεί πρωτοετείς; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι προσπαθεί να επιστρέψει στο ελληνικό πανεπιστήμιο με ειδικούς όρους. Για τον Βαρουφάκη, το όνειρο κράτησε κάτι περισσότερο από 15 λεπτά δημοσιότητας· αυτό ήταν όμως και πέρασε.

Το δεύτερο ενδιαφέρον που λέει με τη δήλωσή του είναι ακόμη σοβαρότερο. Κατηγορώντας τον Στουρνάρα ότι δεν συμμορφώθηκε με την κυβερνητική πολιτική και μάλιστα με τόσο φορτισμένη γλώσσα (π.χ. «ιερή υποχρέωση»), αποκαλύπτει σε όσους δεν το είχαν καταλάβει ώς τώρα ότι αυτοί που εξακολουθούν να μας κυβερνούν δεν αντιλαμβάνονται καν ποια είναι η θέση της χώρας μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα, ούτε ποιες υποχρεώσεις απορρέουν από τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει.

 Δεν καταλαβαίνει καν (ή παριστάνει) ποιος είναι ο ρόλος του κεντρικού τραπεζίτη στην Ελλάδα, όπως έχει διαμορφωθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Αλλά, θα μου πείτε, έτσι δεν είναι η πλειονότητα των Ελλήνων; Εμείς –δηλαδή αυτοί– και οι Ευρωπαίοι...

Πνευματική συγγένεια

Αληθινό γεγονός. Ενας φίλος μου πέτυχε χθες ένα φίλο του Γιώργου. Τον ρωτάει αμέσως αυτό που μας καίει όλους: τι κάνει ο πρόεδρος. «Είναι στη Νότιο Αφρική με τη Σοσιαλιστική Διεθνή», απαντά ο φίλος του Γιώργου. Ο δικός μου επιστρέφει στο γραφείο του, ελέγχει στο Ιντερνετ τις κινήσεις του Γιώργου και διαπιστώνει ότι βρίσκεται στην Γκάνα. Τι Νότιος Αφρική, τι Γκάνα; Μικρή η διαφορά, θα πείτε. Ναι, αλλά καταλαβαίνουμε όλοι, νομίζω, γιατί αυτοί οι δύο είναι ακόμη τόσο καλοί φίλοι. Τους ενώνει η πνευματική συγγένεια... 

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ο τραγέλαφος του ακομβίωτου στρατηγού

Κάθε ημέρα που περνά κι αυτή η χώρα, ιδιαίτερα το πολιτικό σύστημα, μας εκπλήσσει με τη γελοιότητά του.

Μια από τις ιστορικές στιγμές στον κόσμο του γελοίου είναι και η παρουσία του Πάνου Καμμένου στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο... τσάμπα διαφημιστής του Antinews(τον παρακαλούμε να μας χρησιμοποιεί πιο συχνά. Τουλάχιστον μας διαβάζει και μαθαίνει και κάτι) πήγε στο συνέδριο, του έριξε ένα χαστουκάκι ο φίλος του και συνέταιρος στο έγκλημα, Αλέξης, επιβεβαίωσαν πόσο κολλητοί είναι και στη συνέχεια ανέβηκε στο βήμα για να απευθύνει χαιρετισμό. 

Και τι είπε αυτό ο γίγαντας της πολιτικής με το που ξεκίνησε: «Συντρόφισσες και σύντροφοι», αποκάλεσε τους Συριζαίους ο μέγας Πάνος ο τουρκοφάγος. Το τι γέλιο έπεσε δε λέγεται. Εννοείται ότι χειροκρότησαν τον «σύντροφο» Πάνο γιατί είπε κι άλλο. Όπως: «Βρεθήκαμε μαζί στον αγώνα απέναντι σε μια ομάδα που είχε αποφασίσει να παραδώσει τη χώρα, βρεθήκαμε μαζί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μαζί κυβερνάμε, χτίσαμε μαζί ένα νέο Γοργοπόταμο, αποδείξαμε μαζί ότι μπορούμε να ενώσουμε τους Έλληνες». Και κατέληξε: «Είμαι με τον Αλέξη και με εσάς γιατί ξέρω ότι δεν χρωστάει σε κανέναν, δε χρωστάμε σε κανέναν».

Πραγματικά ο Ιονέσκο και το παράλογό του θέατρο πρέπει να βάλουν λουκέτο μπροστά στην κωμωδία με πρωταγωνιστές αυτούς τους τύπους που μας κυβερνούν. Και καλά ο Καμμένος, γλύφει μπας και κατέβουν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στις επόμενες εκλογές γιατί αλλιώς ούτε την ψήφο του δε θα βρει. Ή μην απορήσετε αν δείτε τον Καμμένο να φεύγει από τους ψεκασμένους και να στέφεται υποψήφιος στο Επικρατείας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα σε ποια θέση έχει σημασία γιατί έτσι όπως πάει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα είναι.

Εν πάση περιπτώσει, ο τραγέλαφος του ακομβίωτου στρατηγού μπορεί να προκαλεί γέλιο και να θυμίζει και στη Νέα Δημοκρατία ποιους είχε κάποτε βουλευτές (και υπουργούς, μην ξεχνάμε ότι κάποτε πήρε και χαρτοφυλάκιο). Όμως, προκαλεί θλίψη για το πολιτικό σύστημα.

Και θα έπρεπε να προκαλεί και οργή στους πραγματικούς αριστερούς, όχι στους Πασόκους που μαζεύτηκαν χθες στο Συνέδριο (Κοτσακάς, Ξενογιαννακοπούλου, Τζουμάκας). Είναι δυνατόν να συγκρίνει ο Καμμένος τον «ανώμαλο» γάμο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με μια ιστορική στιγμή της Αντίστασης, τον Γοργοπόταμο και να μην βρίσκεται κάποιος να του πετάξει ντομάτες και να του πει: «Τι λες ρε ανιστόρητε»; Είναι δυνατόν να έχουν ξεπουληθεί τόσο πολύ που να τους αποκαλεί ο Καμμένος «συντρόφους» κι αυτοί να τον χειροκροτούν; Εκτός κι αν το έχουν πάρει στο ψιλό.

Ο Καμμένος είναι μια χαρά για την πάρτη του και για το δικό του αφήγημα. Είναι, όμως, και η ντροπή της Αριστεράς.

.Τσίπρας στο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Πως στρώσαμε τον δρόμο στον Σόϊμπλε...

Τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα' πρεπε να τα είχε πει στον λαό περί τον ενάμισυ χρόνο πριν. Κάπου το Μάϊο του 2015. Να είχε πει αυτό που μόλις χτες, ουσιαστικά, παραδέχτηκε: 

Ότι, δηλαδή, ο ίδιος και η κυβέρνησή του έστρωσαν το δρόμο στον Σόϊμπλε για να πετύχει όλους τους στόχους που δεν είχε πετύχει τα προηγούμενα χρόνια. Σχετικά με το πρώτο εξάμηνο του 2015, ειδικότερα, ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για “συνθήκες πυρηνικής καταστροφής, που θα προκαλούσε η κατάρρευση των τραπεζών ως συνέχεια της ασφυξίας και της εξόδου από το ευρώ, αν αυτό επ... περισσότερα »