.Η αυθεντική σημασία των εργασιακών θεμάτων

Αν οι υπουργοί είχαν πραγματική αγωνία για κοινά πράγματα, θα πρόσεξαν χθες, λίγο πριν από το μεσημέρι, την πολύ καλή είδηση που περιείχε το δελτίο Τύπου της Τράπεζας Ελλάδος με τα τελευταία στοιχεία για τις διεθνείς δοσοληψίες της χώρας. 

Εμπόριο αγαθών, ανταλλαγή υπηρεσιών, ροές κεφαλαίων, όλα περνούν σε αυτό που ονομάζουμε ισοζύγιο συναλλαγών με τον υπόλοιπο κόσμο. Για έναν ακόμη μήνα, τον Σεπτέμβριο 2016, το ισοζύγιο βελτιώθηκε και, το κυριότερο, κατέγραψε πλεόνασμα ενός δισ. ευρώ! 

Η διόρθωση της εξωτερικής ανισορροπίας δεν είναι καινούργια. Το γεγονός, όμως, ότι συνεχίζεται έχει ιδιαίτερη σημασία. Αν ποτέ κατορθώσουμε να προσελκύσουμε μεγάλες αξίες διεθνών επενδύσεων, το ισοζύγιο θα «υποφέρει», αφού η τοποθέτηση κεφαλαίων σημαίνει αγορές πραγμάτων που σε μεγάλο βαθμό δεν παράγονται στην Ελλάδα, πρέπει δηλαδή να εισαχθούν ή να πληρωθούν σε εταιρείες και εργαζομένους στο εξωτερικό.

Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία αλλά και την ευαισθησία του ισοζυγίου αν προσέξουμε ότι στους εννέα φετινούς μήνες το πλεόνασμα, εξαιρετικά μεγάλο, έφθασε στο 1,4 δισ. ·είναι όμως μειωμένο κατά 1,8 δισ. σε σύγκριση με την ίδια περυσινή περίοδο. 

Ο λόγος είναι απλός: οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων κράτησαν μακριά από τις ελληνικές τράπεζες σημαντικό τμήμα των εσόδων από τις διεθνείς μεταφορές. Οι αποτυχίες έτρωσαν την εμπιστοσύνη. Την ίδια στιγμή, όμως, ήρκεσε μία εξαγορά (με την πώληση της ασφαλιστικής εταιρείας της Eurobank προς εταιρεία του βασικού ιδιώτη μετόχου της) για να αυξηθούν οι άμεσες διεθνείς επενδύσεις.

Οι συζητήσεις για τα εργασιακά ζητήματα θα κριθούν σε αυτό το μέτωπο, όπως το περιγράφουν τα στοιχεία του εξωτερικού ισοζυγίου. Καμία ελληνική επιχείρηση δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις περίφημες «ομαδικές» απολύσεις.

 Είναι μάλιστα παράδοξο ότι η κυρία υπουργός, αν και έκανε το διδακτορικό της σε αυτά τα θέματα, να συμπεριφέρεται αγνοώντας την απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας της 22ας Ιανουαρίου 2014, με την οποία ρυθμίστηκε ικανοποιητικά το θέμα. Είναι παράδοξο ότι η ομάδα Τσίπρα συμπεριφέρεται ως οι προηγούμενοι κυβερνήτες να μην έχουν κάνει τίποτε σωστό. 

Νομίζω ότι ο καθηγητής Α. Καζάκος, που επόπτευσε την κυρία Αχτσιόγλου, δεν της επισήμανε αρκούντως ότι ο πιο σημαντικός κανόνας, η Grundnorm όπως είπε ο ίδιος, είναι η συνέχεια της διοίκησης –κυρίως όταν διαπραγματεύεσαι με άτομα που χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερες εμμονές– και όχι ο φόβος μπροστά στην, πράγματι δύσκολη, για ολόκληρη την Ευρώπη, αρχή της ανταγωνιστικότητας.

Το μείζον ενδιαφέρον στα εργασιακά αφορά τις νέες επενδύσεις, των νέων επιχειρηματιών, στα νέα επιχειρηματικά σχήματα που πρέπει να δημιουργηθούν από τις στάχτες των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αν δεν είναι σε θέση να κατανοήσει αυτή την προοπτική η κυβέρνηση, καλύτερα να τα παρατήσει εδώ και τώρα.

  ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

.Η λατρεία του «ψόφου»…

Ζούμε κατά καιρούς βίαιες περιόδους στα σόσιαλ μίντια. Περιόδους που οι χρήστες εκτονώνουν την πίεση της πολιτικής γλίτσας, της κοινωνικής συμφοράς, της απολίτιστης και μακάβριας ατμόσφαιρας που έχει στο κεφαλάκι παπαρουνόσπορο φόρων, ανεργίας αλλα  και μπόλικης μισαλλοδοξίας. Το γεγονός ότι υπάρχει αυτό το ρημάδι το μέσο και λέμε τα κακεντρεχή μας, τα ηλίθιά μας, τα τεκμαρτά μας, τα δολοπλόκα μας, τα συναδελφικά μας, τις παγίδες μας και τα ανασφαλή μας δεν είναι κάτι απλό πια.

Το «μας» είναι δύσκολο να μην εκφράζεται. Είμαστε πολύ επιθετικά όντα οι άνθρωποι για να ζούμε κάτω από την ασφάλεια της εξουσίας των υπολοίπων και το υποζύγιο που μας έχουν φορέσει θέλει λίγο λάσκα στους φρονιμίτες. Αποτέλεσμα το διαυγές και συμπιεσμένο γάργαρο ποτάμι από σοφίες, θυμιάματα και αναμνήσεις στους τοίχους μας. 

Όλα κατανοητά. 

Αλλά ψόφους, ρε παιδιά;

Στα σόσιαλ μίντια η υπερβολή και το όριο το οποίο φτάνεις με την άκρη του ρύγχους της μύτης και σου προκαλεί αυτή τη διάθεση για φτέρνισμα είναι μια συνήθης πρακτική των χρηστών. Βέβαια, οι περισσότεροι οπισθοχωρούμε μπροστά στην εφίδρωση που λειτουργεί διεγερτικά όταν το κακόβουλο το λες με το όνομά του, όπως το σκέφτεσαι με όλη τη χολή για ντεκόρ.

Οι λεπτές γραμμές ανάμεσα στη σατραπεία των τσιτάτων, των δηλώσεων και των στίχων με την καθαρόαιμη εκκεντρική διάθεση φαίνεται να μην διαχωρίζονται και η ευχόμενη θανατίλα πάει και έρχεται για ανθρώπους που ούτε ξέρεις ούτε συμπαθείς, αλλά η ψυχούλα σου η μαύρη σκίζεται να τους ξεσκίσει. Και όλα αυτά είναι θέμα παιδείας, αισθητικής, κουλτούρας, ανατροφής, διατροφής και βέβαια πάνω από όλα προσωπικής ηθικής, όπως αυτή ορίζεται αυτοπροσδιοριζόμενη και κομμένη και ραμμένη στου καθενός το καλούπι. 

Ο ψόφος.

Είναι τόσο αταίριαστο από στόματα ανθρώπων να βγαίνει. Τον ψόφο, που τόσο εύκολα χύνουν και μάλιστα δικαιολογούν ο καθένας με τον τρόπο του, κρύβει τη δική του υστερία πίσω. Το κακόβουλο λογισμικό έχει εγκατασταθεί πλήρως στα στομάχια των ανθρώπων και εκείνοι τρίβουν τις κοιλιές τους από ευχαρίστηση ευχόμενοι στους άλλους «ΠΕΘΑΝΕΤΕ, ΠΕΘΑΝΕΤΕ… ΕΙΝΑΙ ΣΙΚ.» 

Στο ζοφερό κόσμο του σκότους του ψόφου, υπάρχει κάτι δελεαστικό, η ομορφιά της ανυπαρξίας ως ιδεατή λύση στα προβλήματά μας. Η αφηρημένη ευχή μοιάζει με τον επίμονο βήχα, τον ματωμένο ενός αρρώστου σε σανατόριο.

 Εσύ να βάζεις ένα τρίτον να το κλωτσάει στα αχαμνά, αλλά κάνεις εμετό πίσω από το δέντρο γιατί δεν αντέχεις το θέαμα. 

Η ιντερνετική κουλτούρα δεν θα περίμενε κανείς να μοιάζει με την κακιασμένη θείτσα που κρυφοκοιτάει τα τραγανά μπούτια της νεαρής γειτόνισσας που φοράει τα μίνι και την οικτίρει για την ξετσιπωσιά της. Θυμάται τα δικά της και θα ήθελε να τις τα χάιδευαν τότε, αλλά φορούσε τον μανδύα της παρθένου τότε. 

Ο ψοφοευχητής είναι η θείτσα που δεν έζησε το ολοκληρωμένο της ζωής, αλλά κρατάει τεφτέρι αμαρτιών για όλους ως ειδήμων. [Το φύλο εδώ επιλέχτηκε τυχαία και συμβατικά. Θείτσα είναι ένα πλαστικό ποτήρι με κυρτή κοιλιά και μυρωδιά από μπαγιάτικα φύκια. Άχρηστο, ευτελές στην υπόσταση και «το»… τίποτα παραπάνω από «το»

Μπορείς να μισείς. Αυτό έχει κάτι ηρωικό σε σχέση με την κρυπτική ευχή ψόφος, που φέρει τη βλαχιά της δεισιδαιμονίας, τη διαστροφή κάποιου δήθεν προστατευτισμού, την απώλεια των αθρώπινων αισθήσεων με αφορμή τη νιρβάνα της κακίας. 

Δεν βγαίνει ο λογαριασμός; Πώς να σας το πω!

Βέρα I. Φραντζή

The Greek Cloud

.Ιδια και χειρότερη μνημονιακή πολιτική…

Ο Γιωργάκης Παπανδρέου, λάτρης της αμερικανιάς, καθιέρωσε τα υπουργικά συμβούλια σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Η ιδέα άρεσε και στους πρωθυπουργούς που ακολούθησαν (περισσότερο στον Τσίπρα, λιγότερο στον Σαμαρά) κι έτσι η «ώρα του πρωθυπουργού στην TV» έγινε… θεσμός. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός θέλει να κάνει ένα προπαγανδιστικό διάγγελμα, στήνει τους υπουργούς σαν γλάστρες γύρω από το οβάλ τραπέζι και τους βγάζει λόγο. 

Στα δυο περίπου χρόνια της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε ελάχιστες φορές (οι αποφάσεις παίρνονται σε άτυπες συσκέψεις μερικών ατόμων, στις οποίες δεν κρατιούνται πρακτικά, όπως στο υπουργικό συμβούλιο). Συγκλήθηκε, όμως, κάμποσες φορές προκειμένου ο Τσίπρας να έχει ένα πρόσχημα για να απευθυνθεί στο τηλεοπτικό κοινό..

Η πρώτη συνεδρίαση του ανασχηματισμένου υπουργικού συμβούλιου ήθελε να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση ενός νέου ξεκινήματος. Οσοι δεν μπήκατε στη βάσανο της ακρόασης της ομιλίας Τσίπρα, κάντε τον κόπο να τη διαβάσετε (μπορείτε να τη βρείτε στην ιστοσελίδα του πρωθυπουργού primeminister.gr). Θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει ίχνος είδησης. Κάτι που θα στήριζε κάπως την παπάρα «νέο ξεκίνημα», βρε αδερφέ.

Τα ίδια και τα ίδια, βαρετά και χιλιοειπωμένα από τον Τσίπρα: «Βρισκόμαστε πολύ κοντά στον τερματισμό μιας μακράς περιόδου πολύ δύσκολων αποφάσεων» - «Δώσαμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και μια μάχη εξαιρετικά δύσκολη, για τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος» (εδώ διόρθωσε τους πανηγυρικούς τόνους του Κατρούγκαλου, λέγοντας: «Δεδομένων των συνθηκών μπορούμε να πούμε ότι αποφύγαμε τα χειρότερα») -

 «Η μεγάλη μάχη για την δίκαιη ανάπτυξη και την ανάκτηση της εργασίας είναι μπροστά μας» - «Θα ήθελα να μη ξεχνάτε σε κάθε σας βήμα, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αρεστή και ανεκτή, από αυτό το χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα».
Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να βρει ούτε μια φρασούλα, ούτε μια υποσχεσούλα που να διαφοροποιεί (στο διακηρυκτικό επίπεδο) την ακολουθούμενη πολιτική. Μόνο ένα καινούργιο στοιχείο περιλάμβανε η ομιλία του: ζήτησε από τους υπουργούς του να «τρέξουν» και να κλείσουν τάχιστα την περιβόητη δεύτερη αξιολόγηση. 

Μάλιστα, δε δίστασε να πει ότι «η προοπτική της έγκαιρης κατάληξης των διαπραγματεύσεων για την δεύτερη αξιολόγηση, αλλά και το συνακόλουθο άνοιγμα των συζητήσεων για την ρύθμιση του ελληνικού χρέους, είναι γεγονός ότι ανοίγει επιτέλους θα έλεγα, μια χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας για τον ελληνικό λαό και για τη χώρα μας. Για την υπέρβαση της κρίσης»!
Δε θυμόμαστε να το έχει πει τόσο «χοντρά» άλλος μνημονιακός πρωθυπουργός. Συνήθως επικαλούνταν τον κίνδυνο χρεοκοπίας και την ανάγκη της δόσης. Ο Τσίπρας λέει πως η μοναδική χαραμάδα ελπίδας είναι το γρήγορο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, γιατί θ' ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και ο δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης! 

Λέει το ίδιο χιλιοειπωμένο απ' όλους τους μνημονιακούς πρωθυπουργούς ψέμα, χωρίς καν να το γλυκαίνει με κάποιο ψευτομέτρο (πώς έλεγε ο Σαμαράς για τον ΦΠΑ στην εστίαση;).
Νέα αντεργατικά μέτρα, νέα επιδρομή στις συντάξεις, πετσόκομμα ακόμα και των προνοιακών επιδομάτων περιλαμβάνει το μενού της δεύτερης αξιολόγησης. Ας τους το τρίψουμε στη μούρη.

.Η Πρώτη Φορά Αριστερά ενταφιάζει τον συνδικαλισμό…

Ένα από τα πιο βρώμικα deals μεταξύ εξουσίας και συνδικαλιστών ήταν αυτό που έκλεισε ο Καγκελάριος της Γερμανίας, Οττο Φον Μπίσμαρκ το 1880. Προώθησε μεταρρυθμίσεις, κόντρα στους φιλελεύθερους αντιπάλους του στο κοινοβούλιο, δίνοντας επιδόματα για περιπτώσεις ασθένειας, ατυχημάτων και ασφαλιστικής πρόνοιας στην τρίτη ηλικία. Το κίνητρο που κρυβόταν πίσω από τις παροχές αυτές ήταν πολύ κυνικό:να εξαγοράσει τα εργατικά σωματεία ώστε να σταματήσουν να διαμαρτύρονται.

Τι ειρωνεία όμως. Η ασφαλιστική κάλυψη που προέβλεπε η μεταρρύθμιση του Μπίσμαρκ θα ξεκινούσε να ισχύει στην ηλικία των 70 ετών, μια ηλικία που ελάχιστοι εργαζόμενοι έφταναν...

Τα συνδικάτα απέκτησαν ρόλο στην διαχείριση του κράτους και οι συνδικαλιστές εξουσία στην ίδρυση ενός ιδιότυπου κρατισμού που αποτέλεσε το καταστροφικό πρότυπο για όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα. Σπανίως, βέβαια, οι οικονομίες μπόρεσαν να ανταποκριθούν, χωρίς ελλείμματα και διόγκωση χρεών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν ένα κράτος πρόνοιας το οποίο αναπτυσσόταν πέρα από τις δυνατότητές τους.

Ανεξάρτητα από τις θετικές κατακτήσεις τους υπέρ των εργαζομένων, οι απανταχού συνδικαλιστές, φύσει και θέσει, είχαν πάντα μια προνομιακή σχέση με το πολιτικό σύστημα. 

Ειδικά, στην Ελλάδα, επειδή δεν υπήρχε μεγάλο βιομηχανικό εργατικό δυναμικό, ο συνδικαλισμός υπήρξε κρατικοδίαιτος. Από την δεκαετία του ΄80 μάλιστα, μιλάμε για συνδικάτα δημοσίων υπαλλήλων και “εργαστήρια” παραγωγής κομματικών στελεχών τα οποία μεταπηδούσαν συστηματικά προς την κεντρική εξουσία.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας μηχανισμός διεκδίκησης δικαιωμάτων κρατικών υπαλλήλων από το ίδιο το κράτος. Στην ουσία, πρόκειται για μία “οικογενειακή υπόθεση” με αποκλειστική χρήση του δημοσίου χρήματος, υπέρ των πελατειακών δικτύων και της κάλυψης πολιτικών θέσεων.

Και για του λόγου το αληθές, ενώ σήμερα οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, πλησιάζουν το 1,5 εκ. οι κρατικοί υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι του Δημοσίου, υπέστησαν μόνο μειώσεις στις παχυλές τους αποδοχές. 

Επομένως, για να είμαστε εντελώς ξεκάθαροι, οι Έλληνες συνδικαλιστές είναι το ίδιο το κράτος, σε μία προέκταση της κομματικής του ταυτότητας. Και στον αντίποδα, οι υπόλοιποι Έλληνες που συντηρούν αυτό το κράτος. Για τους οποίους δεν υφίσταται συνδικαλισμός αλλά απλά, μία καπηλεία της εργασιακής ιδιότητας. Είναι σαφές ότι η ΓΣΕΕ ποτέ δεν υπερασπίστηκε  τα δικαιώματά τους.

Στη μάχη εν τω μεταξύ,της δεύτερης αξιολόγησης δύο είναι τα καυτά ζητήματα που η κυβέρνηση έθεσε τις “ροζ” και κόκκινες γραμμές της: Οι ομαδικές απολύσεις και ο συνδικαλιστικός νόμος. Για τις ομαδικές απολύσεις η ροζ γραμμή έγινε πολύ γρήγορα πράσινη αλλά για τον συνδικαλιστικό νόμο παραμένει ακόμα κόκκινη. Την κατεδάφιση του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 ζητούν οι δανειστές, την κατάργηση των προνομίων και την λήψη δημοκρατικών αποφάσεων για τις απεργίες αλλά η κυβέρνηση αντιστέκεται!

Άδικος κόπος. Αυτή τη φορά και εκτός απροόπτου, η απαίτηση είναι επιβεβλημένη. 

Ο φάκελος που βρίσκεται στο συρτάρι του κ. Βρούτση από την εποχή Σαμαρά – δεν συναινούσε το ΠΑΣΟΚ- ξαναβγαίνει και μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου (Eurogroup) η ψήφιση του νόμου πρέπει να είναι γεγονός.

Εκτός των άλλων, η επαναστατική διάταξη θα είναι το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών προκειμένου να ληφθεί απόφαση για τις απεργίες, ενώ τώρα αρκούσε η πλειοψηφία μιας ομάδας συνδικαλιστών για να “εκπροσωπήσουν” τους χιλιάδες συναδέλφους τους. 

Αρκούσε μια μικρή συντεχνία κομματικών μελών ενός πελατειακού δικτύου για να κάνει άνω κάτω, το κράτος, εισπράττοντας τα “λύτρα” από το ίδιο το ταμείο του!

Παρόλο που οι δανειστές φαίνονται αποφασισμένοι, ακόμα είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως θα θα σπάσει ένα από τα σκληρότερα κατεστημένα της χώρας, από καταβολής ελληνικού κράτους. Αν όμως, συμβεί, θα είναι η αρχή του τέλους για την σαπίλα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.

Εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων. Οι δύο εβδομάδες που έρχονται θα είναι καθοριστικές και για τις μεταρρυθμίσεις αλλά και για την πορεία της κυβέρνησης στο εγγύς μέλλον...

Ανδρέας Ζαμπούκας

Liberal

.Προεκλογικός... ο προϋπολογισμός;

Όποιος ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στον προϋπολογισμό που κατατέθηκε χθες θα διαπιστώσει ότι μπορεί να είναι και… προεκλογικός, με τη σφραγίδα μάλιστα της τρόικας που τον ενέκρινε. Διότι πέρα από τους «καλυμμένους» φόρους 1,6 δις ευρώ που θα πληρώσουν οι Έλληνες και τον κρυφό «λογαριασμό» 1,6 δις ευρώ που θα πληρώσουν συνταξιούχοι και ασφαλισμένοι που δίνουν εισφορές, υπάρχει μια πρόβλεψη που δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται σοβαρά τις κάλπες.

Προβλέπεται κοινωνικό μέρισμα αλληλεγγύης ύψους 760 εκατ. ευρώ συν κάτι για παιδεία και άλλα, ξεπερνούν το 1 δις οι παροχές που μπορεί να γίνουν. Κάποιες πληροφορίες από το κυβερνητικό στρατόπεδο λένε ότι επειδή το επιπλέον πλεόνασμα άνω του ενός δις θα πιστωθεί από την άνοιξη, δεν αποκλείεται να μοιραστούν από φέτος χρήματα. 

Ακούγεται στην πιάτσα ότι θα δοθεί εφάπαξ ποσό σε χιλιάδες νοικοκυριά, ίσως και πριν από τα Χριστούγεννα. Καλή κίνηση, υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη τα 100 ή 200 ευρώ, όμως, το να μιλά κανείς για «κοινωνικό μέρισμα» κι επιστροφή μέρους του πλεονάσματος στην κοινωνία όταν ο ίδιος έχεις αποδεχθεί ότι το 2018 θα υπάρξει «τρύπα» άνω των 600 εκατ. ευρώ, επομένως θα χρειαστούν νέα μέτρα, τότε δεν μπορείς να κάνεις εξαγγελίες και να τάζεις λεφτά.

Ακούγεται όλο αυτό σαν τα έξτρα λεφτά που μοίραζε σε τρεις δόσεις ο Γ. Παπανδρέου όταν ανέλαβε. Έδωσε την πρώτη δόση και μόλις διαπίστωσε ότι τα ταμεία ήταν άδεια σταμάτησε να τα δίνει και μας έβαλε στο μνημόνιο.

Η κυβέρνηση Τσίπρα ετοιμάζεται να δώσει ψίχουλα πιστεύοντας ότι θα κερδίσει ψηφοφόρους. «Ξεχνά» να πει ότι θα δώσει 700 εκατ. ή ένα δις αλλά οι κρυφοί φόροι είναι 2,6 δις ευρώ, χώρια τα λεφτά που θα εισπραχθούν από συντάξεις κι επιπλέον εισφορές.

Επίσης, δεν αποκαλύπτει ο προϋπολογισμός τις νάρκες που κρύβει. Τα νούμερα δείχνουν να ευημερούν, η ανεργία μειώνεται, το πλεόνασμα αυξάνεται, το ΑΕΠ ξεπερνά τα 180 δις ευρώ, η ανάπτυξη θα φτάσει τα 2,7%, οι εισπράξεις από αποκρατικοποιήσεις θα φτάσουν τα 2 δις. 

Ωραία όλα αυτά και μακάρι να πιαστούν οι στόχοι, όμως, για να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει να στραγγαλιστεί για ακόμη μια φορά η πραγματική οικονομία και κυρίως η ιδιωτική. Το Δημόσιο δεν πειράζεται για ακόμη μια φορά. Κανείς δε μιλά για την τρύπα στις ασφαλιστικές εισφορές, επομένως την κατάρρευση των ταμείων, ούτε λέει κανείς τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια και τον κίνδυνο κουρέματος καταθέσεων.

Εν πάση περιπτώσει, ο προϋπολογισμός έχει πολλά καλά και ακόμη περισσότερα συγκαλυμμένα κακά. Όταν όμως μια κυβέρνηση χρεοκοπημένης χώρας εξαγγέλλει παροχές, μερίσματα και επιδόματα τότε είναι σίγουρο ότι αυτή η χώρα οδεύει σε εκλογές.