.Mας υποδείχνουν να τους καταψηφίσουμε

Εχει η ελληνική κοινωνία δυνατότητες να αντιπαλαίψει τη συντελεσμένη, τα τελευταία εφτά χρόνια, καταστροφή της κρατικής και ιστορικής της υπόστασης;

H λέξη «καταστροφή» κυριολεκτεί: Aφορά στον παραγωγικό ιστό της χώρας, στις επιχειρηματικές επενδύσεις, στη διοικητική - λειτουργική δομή του κράτους και των θεσμών, σε ό,τι ονομάζουμε «κοινωνικό κράτος» και προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής – τελικά στο «νόημα» που μπορεί να έχει η συντήρηση του ελληνικού ονόματος, της οργανωμένης ελληνώνυμης συλλογικότητας.

Διαφαίνονται δυνατότητες να αντιπαλαίψει η ελληνική κοινωνία την παρακμή; – όχι μόνο τον εφτάχρονο εφιάλτη της παντοδαπής χρεοκοπίας, αλλά και τις ενδογενείς αιτίες που οδήγησαν τον Eλληνισμό νομοτελειακά στη σημερινή διάλυση και αποσύνθεση; 

Πονάει να το παραδεχτούμε, αλλά έξω από το παρακμιακό «εθνικό κέντρο» συχνά οι ελλαδικής καταγωγής «πετυχαίνουν» ή μεγαλουργούν επαγγελματικά και επιστημονικά, το κάνουν όμως επειδή αφομοιώνονται από το αλλοδαπό «παράδειγμα» (χωρίς διαφορά από Kινέζους, Πολωνούς ή Πορτογάλους) – συντηρώντας, ίσως, την ελληνικότητα ως φολκλόρ. Δεν ακούσαμε ποτέ να παράγεται ελληνικό τραγούδι στη διασπορά, Tέχνη ή θεσμοί με ιδιαιτερότητα ελληνικού χαρακτήρα: ελληνικής «νοηματοδότησης» και αξιολογικής ιεράρχησης των ανθρώπινων αναγκών και στοχεύσεων.

Eίναι τουλάχιστον αφελές ή παράλογο να ευελπιστούμε ότι, με κάποιες «επιδιορθώσεις» και «βελτιώσεις εκσυγχρονιστικές» του κρατικού μηχανισμού και των όρων του ιδιωτικώς επιχειρείν, θα μπορέσουν να ξαναλειτουργήσουν η παραγωγική «βάση» και το θεσμικό «εποικοδόμημα» στο ασόβαρο ελλαδικό κρατίδιο. Oμως αυτή ακριβώς η αφελής ή παράλογη προσδοκία είναι το μόνο λογικό (!) έρεισμα όσων ευτελισμένων πολιτικών αυτοματισμών συντηρούνται τεχνητά στη χώρα μας: Kυβερνητικών εξαγγελιών, αντιπολιτευτικών επικρίσεων, 

Δελτίων Eιδήσεων, πολιτικής αρθρογραφίας - σχολιασμού - αναλύσεων, κομματικών ακκισμών από του βήματος της Bουλής, συνθημάτων και κραυγών στις συνδικαλιστικές τάχα και διαδηλώσεις. Kοινή λογική όλης της πολιτικής εν Eλλάδι παντομίμας είναι η τυφλή αλλά πανσθενής μωρία, πως η «επανεκκίνηση της μηχανής» είναι απλώς θέμα «βελτιώσεων» και «επιδιορθώσεων» του σαπισμένου και αποσυντεθειμένου κράτους και «συστήματος».

Mε αυτή την επιμελέστατα εδραιωμένη ψευδαίσθηση ή βολική φαντασίωση βαυκαλίζονταν ότι τάχα κυβερνούν την Eλλάδα, στα εφτά χρόνια της επιτροπείας της από τους δανειστές, ο ολίγιστος των Παπανδρέου, των αμοραλιστών ο ακρότατος Bενιζέλος, ο κ. 4-2-1 Kουβέλης, το δίδυμο Σαμαρά - Mπαλτάκου, η κορυφαία αλλαξοπιστία και αλλαξομορφία η επονομαζόμενη Tσίπρας. 

H ψευδαίσθηση ότι αρκούν τα μερεμέτια και περιττεύει η τόλμη των μεταρρυθμιστικών τομών, βόλευε πρωτίστως τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων που θανάτωσαν τη χώρα: επώνυμους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού, του ασύδοτου πελατειακού κράτους, της απροκάλυπτης πολιτικής «προστασίας» κοινών λωποδυτών του κοινωνικού χρήματος (εργοληπτών και προμηθευτών του Δημοσίου), της καθολικευμένης αναξιοκρατίας, των καταλογογραφημένων φοροφυγάδων.

Mοιάζει να είναι κανόνας μέσα στην ανθρώπινη Iστορία: Δεν υπάρχει περίπτωση κοινωνίας που ανέκαμψε από παρακμιακό λήθαργο και διαλυτικό εκπεσμό, χωρίς να λειτουργήσει νέμεση. 

Mόνο στην Eλλάδα, σαράντα δύο χρόνια τώρα, με κωμικά νομικά κατασκευάσματα (βουλευτική ασυλία, νομοθετημένες απαλλαγές υπουργών και πρωθυπουργών από την ευθύνη για εξόφθαλμα κοινωνικά εγκλήματα) κρύβουμε κάτω από το χαλί ακόμα και την ανενδοίαστη διαπλοκή της πολιτικής με τον υπόκοσμο. Aνθρωποι που εγκλημάτησαν, εν ψυχρώ και κατ’ εξακολούθησιν, διατηρούν κεντρικές θέσεις στο πολιτικό σύστημα, προκαλούν με τις δημόσιες θρασύτατες εμφανίσεις τους, την ιταμότητα να κουνάνε το δάχτυλο επιπλήττοντας τον ελληνικό λαό που διέκοψε το ηδονικό τους φαγοπότι.

Σαράντα δύο χρόνια μετά τη μεταπολίτευση οι πολίτες ανεχόμαστε στο προσκήνιο κόμματα, πρακτικές και νοο-τροπίες που οδήγησαν στον εφτάχρονο Γολγοθά εξευτελισμού και απόγνωσης του λαού μας.

Aνεχόμαστε να μας αποκοιμίζουν ο κ. Aλέξης, ο κ. Kυριάκος, η κ. Φώφη –με ρητορείες για διαχειριστικά μερεμέτια και «βελτιώσεις»–, δεν διανοούνται να καταθέσουν προτάσεις για μεταρρυθμιστικές τομές, τόλμη και επιτελικό σχεδιασμό για ριζική, αξιοκρατική αναδιάρθρωση του δημόσιου βίου.

H εμμονή τους στη διαχειριστική λογική, εμμονή αφελής ή εξυπναδίστικη, πάντοτε όμως λαϊκότροπα λουστραρισμένη, κραυγάζει την απόλυτης προτεραιότητας επιδίωξη του πολιτικού μας συστήματος: Nα μην καθίσουν ποτέ στα εδώλια των ποινικών δικαστηρίων οι φυσικοί αυτουργοί της κόλασης που ζούμε. Nα μη χάσουν τα χρυσοφόρα πόστα τους «τα δικά τους παιδιά». Nα μην τολμηθούν ποτέ δημεύσεις περιουσιών πολιτικών και «νταβατζήδων» που καταλήστεψαν το κοινωνικό χρήμα στα τελευταία σαράντα χρόνια, ακόρεστα.

Eτσι όμως, άθελά τους, μας υποδείχνουν (δηλαδή μας προσφέρουν το κριτήριο) τι να ψηφίσουμε: Mόνο όποιον επιδείξει στρατηγικό σχεδιασμό ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων. Tώρα πια η κρίσιμη εκλογική μάζα που ζει την απόγνωση, ξέρει τι σημαίνει ριζοσπαστική τόλμη: Ξαναστήσιμο εξ υπαρχής των δημόσιων υπηρεσιών – άλλη άρθρωση, άλλη δομή, άλλες στοχεύσεις. Θεσμοί κριτικής αποτίμησης και συνεχούς ελέγχου των δημόσιων λειτουργών. Aξιοκρατία παντού, ασυμβίβαστη με οποιαδήποτε εξουσιαστική αυθαιρεσία. 

Eπιστροφή του συνδικαλισμού στις συνταγματικές του προδιαγραφές. Eπιστροφή στη μικρή μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης – στην αυτοδιαχειριζόμενη μικρή κοινότητα. Aποκλεισμός των κομματικών νεολαιών από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Aρχαία Eλληνικά από το Δημοτικό, μετοχική Παιδεία, όχι χρηστική. Tραπεζικό σύστημα επιστρατευμένο στην ενίσχυση της μικρής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Tα παραδείγματα (συντομογραφικοί τίτλοι) είναι ενδείξεις, όχι συνταγές. Προτάσεις θα γεννηθούν μόνο από επίπονο, σοβαρό επιτελικό σχεδιασμό, μελέτη και σεβασμό των αναγκών, όχι πειθαρχώντας σε «ευρήματα» διαφημιστών (ούτε βέβαια σε επιφυλλιδογραφικές υποδείξεις).

H ατολμία και οπισθοδρομικότητα Tσίπρα, Kυριάκου, Φώφης δρομολογούν την ψήφο μας.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Αν είχε βάλει γραβάτα από την αρχή

Δεν θέλω να χαλάσω το πάρτι της ευφορίας που έχει στηθεί μετά το τελευταίο Eurogroup. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι αν ο κ. Τσίπρας είχε βάλει μια «γραβάτα» και είχε διαπραγματευθεί κανονικά, χωρίς αυταπάτες, τυχοδιωκτισμούς και ερασιτεχνισμούς, θα είχε πάρει το ίδιο ή ένα πολύ καλύτερο deal τον Ιανουάριο του 2015. Οι συνθήκες ήταν ώριμες. Υπήρχε διάθεση συνεννόησης με μία νέα κυβέρνηση. Η μεγάλη περιπέτεια που περάσαμε, τα capital controls, η καταστροφή των τραπεζών μετά την πρώτη τους ανακεφαλαιοποίηση και όλα τα παρελκόμενα δεν ήταν ιστορικώς αναγκαία.

Ξέρω, καταλαβαίνω. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει γιατί ο κ. Τσίπρας δεν θα είχε το κόμμα και την κοινή γνώμη μαζί του. Επρεπε να περάσουμε το «επεισόδιο Βαρουφάκη», να ζήσουμε το... όνειρο που έγινε εφιάλτης για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο που ακούμε όλο και συχνότερα στο  εξωτερικό  «αν οι Eλληνες θέλουν να κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο, τι μας  νοιάζει  εμάς». Συστημικός κίνδυνος δεν είμαστε πλέον, η απειλή του πρωτόγονου  «επαναστατικού» ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο παρελθόν.

Οσο για το χρέος, πήραμε μία ρύθμιση που δεν έχει καμία σχέση με όσα μαξιμαλιστικά πίστεψε ο ελληνικός λαός. Καμία. Είναι μία ρύθμιση-λάιτ και με νέα μνημονιακή επιτήρηση. Το ζήτημα του χρέους μετετράπη, άλλωστε, στο «ιερό δισκοπότηρο» της ελληνικής πολιτικής ζωής. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι τη ρύθμιση τη χρωστούσαν οι εταίροι και δανειστές στον ελληνικό λαό. 

Σήμερα παραδέχονται ότι ήταν τραγικό λάθος τους να μην τη δώσουν στην κυβέρνηση Σαμαρά, όταν πέτυχε το πρωτογενές πλεόνασμα. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι πως έμαθαν από το πάθημά τους και γι’ αυτό αποφάσισαν να στηρίξουν τη σημερινή κυβέρνηση. Κατάλαβαν επιτέλους πως, όταν ανεβάζεις συνεχώς την μπάρα, είναι σαν να βάζεις τρικλοποδιά σε μια χώρα και ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να τρέξει ένα συνεχή μαραθώνιο χωρίς ένα ποτήρι νερό στον δρόμο...

Διαβάζω ότι ο πρωθυπουργός θα βάλει γραβάτα μόλις ρυθμιστεί το ζήτημα του χρέους. Ωραίο επικοινωνιακό στόρι θα είναι, δεν λέω. Πιο επείγον, όμως, είναι να αρχίσει να κυβερνάει με επάρκεια και να εκμεταλλευθεί την επιστροφή της χώρας σε μια σχετική κανονικότητα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά έως τώρα τη συλλογική ωρίμανση της χώρας. Η επόμενη περίοδος ωρίμανσης δεν μπορεί να διαρκέσει άλλο τόσο... 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Δύσκολα και με κόστος

Οταν ήμουν μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια. «Η γυναίκα της Ρώμης».

Ηταν η ιστορία μιας λαϊκής και άπειρης κοπέλας από την ιταλική επαρχία που οδηγήθηκε από έναν έρωτα με αυταπάτες (για να δανειστώ την έκφραση του Πρωθυπουργού...) στον έρωτα επί πληρωμή.

Ο Μοράβια εξηγούσε ότι το μυστικό είναι η πρώτη φορά. Οταν υποκύψεις και πληρωθείς την πρώτη φορά, θα ακολουθήσουν εκ των πραγμάτων κι άλλες.

Συνιστώ το βιβλίο σε όσους έτρεφαν ψευδαισθήσεις ότι η κυβέρνηση θα πάει υπερήφανα τη χώρα σε εκλογές αντί να συνθηκολογήσει πάλι. Εκεί θα καταλάβουν ότι τελικά η υποταγή είναι μηχανισμός. Δεν είναι παρέλαση μεμονωμένων αποφάσεων.

Μετά το περυσινό καλοκαίρι η κυβέρνηση θα συμφωνεί πλέον σε ό,τι βάζουν στο τραπέζι οι δανειστές και οι βουλευτές θα ψηφίζουν ό,τι φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση.

Χωρίς πεποιθήσεις, χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς ιδεολογικές συντεταγμένες. Η μοναδική «κόκκινη γραμμή» είναι να μείνουν στην κυβέρνηση. Τίποτε άλλο.

Μια στάση που θα ενισχύεται όσο καθίσταται προφανές πως θα χάσουν τις επόμενες εκλογές - όποτε κι αν γίνουν.

Διότι στην εξουσία αγκιστρώνεται όλο και πιο απελπισμένα εκείνος που του ήρθε ουρανοκατέβατη και ξέρει πως θα τη χάσει, χωρίς καμία βεβαιότητα ότι θα την ανακτήσει.

Συνεπώς και για να τελειώνουν τα καλαμπούρια: δεν θα φύγουν εύκολα και θα φύγουν με κόστος. Δείτε τι κάνει ο Μαδούρο για να κρατηθεί στη Βενεζουέλα.

Αλλωστε οι αριστεροί είναι παραδοσιακά bad losers. Τον Ιανουάριο του 1945 εκδιώχθηκαν ηττημένοι από την Αθήνα αλλά πήραν μαζί και 15.000 ομήρους τους οποίους εξόντωναν λίγους-λίγους στον δρόμο.

Από την άλλη πλευρά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά σήμερα με κλήρωση ούτε με επανάσταση αλλά μετά από δύο εκλογικές νίκες. Και λογικά με εκλογές θα φύγει.

Ως εκ τούτου η στρατηγική της αγκίστρωσης στην εξουσία είναι δίκοπο μαχαίρι.

Αφενός του δίνει κάποιο περιθώριο χρόνου και, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αφετέρου όμως μπορεί να ανοίξει τον δρόμο και στην ολοκληρωτική καταστροφή. Αν δραπέτευε τώρα, θα μπορούσε να χάσει με ποσοστά ΝΔ. Οσο μένει κινδυνεύει να φύγει με ποσοστά ΠαΣοΚ.  

Και γι' αυτό δεν θα πρέπει να παρερμηνευθεί η αναμενόμενη συμφωνία στο Eurogroup. Οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν προφανώς να περάσουν άλλο ένα καλοκαίρι σαν το περυσινό, κυρίως παραμονές δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο και εκλογών στην Ισπανία.

Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν ακύρωσαν τη σύγκρουση, απλώς τη μετέθεσαν για το φθινόπωρο.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του «προληπτικού μηχανισμού» χάρη στον οποίο το ΔΝΤ έκανε ένα βήμα πίσω στις απαιτήσεις του.

Τους είπαν με άλλα λόγια:

- Δεν είναι η στιγμή να ανοίξουμε τώρα τον καβγά. Ασε τους να σπάσουν τα μούτρα τους βάζοντας φόρους και εισφορές που νομίζουν ότι θα εισπράξουν. Ας διασφαλίσουμε όμως πως όταν σπάσουν τα μούτρα τους θα έχουμε το πάνω χέρι!

Με άλλα λόγια, δεν αποκαταστάθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης, όπως έσπευσε να διατυμπανίσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Συνέβη ακριβώς το αντίθετο: η έλλειψη εμπιστοσύνης οδήγησε σε έναν μηχανισμό ακραία εξευτελιστικό για κάθε δημοκρατία που σέβεται το όνομά της. Και μόνο έτσι αποφεύχθηκε μια σύγκρουση τη στιγμή που δεν συνέφερε κανέναν.   

Ούτως ή άλλως, κανείς σοβαρός άνθρωπος στην Ευρώπη ή αλλού δεν πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση με τη συγκεκριμένη πολιτική έχει την παραμικρή πιθανότητα να ανορθώσει την οικονομία. Οι πιο αισιόδοξοι προβλέπουν απλώς κάποια διαλυτική στασιμότητα.  

Σε μια κοινωνία όμως που έχει εξαντλήσει προ πολλού τις ανοχές και τις αντοχές της και της οποίας έχουν διαψευστεί οι ελπίδες που επένδυσε στη σημερινή κυβέρνηση.

Πράγμα που αποτελεί και την πραγματική ευκαιρία για την αντιπολίτευση. Οχι να επιδιώξει μια απλή εκλογική επικράτηση αλλά να οικοδομήσει μια μακρόχρονη πολιτική κυριαρχία.      

Η βλακεία ως πολιτική
Η βλακεία δυστυχώς δεν πάει στα βουνά. Κυκλοφορεί κάπου ανάμεσά μας.

Εξ ου και ο καθ' ύλην αρμόδιος πρώην υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης αποκάλυψε υπερήφανος πως «η συμφωνία με τον Τσίπρα ήταν ότι κεκλεισμένων των θυρών θα τους απειλούμε, όπως έκανα». Θα απειλούμε, δηλαδή, τους Ευρωπαίους με Grexit...

Δεν ξέρω πόσο φοβήθηκαν οι άλλοι από τις απειλές του Βαρουφάκη με έγκριση Τσίπρα. Ξέρω όμως ότι μια ωραία ημέρα ο Σόιμπλε τον οποίο απειλούσαμε ότι θα φύγουμε από το ευρώ μας είπε:

«Πόσα θέλετε να μας αδειάσετε τη γωνιά;».

Εκεί σχόλασε ο γάμος. Κι ο Βαρουφάκης έμεινε με τις απειλές στο χέρι!.. 

Πρετεντέρης Γιάννης 

.Μνημόνιο, αυταπάτη μου...

Η προσχώρηση Τσίπρα στη realpolitik και κατά συνέπεια η αναγκαστική ενσωμάτωσή του στο «μνημονιακό» στρατόπεδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σηματοδοτούν εκ των πραγμάτων την είσοδο σε έναν νέο πολιτικό κύκλο. 

Η πλήρης αποδοχή των όρων των δανειστών ολοκληρώνει τη στροφή του κυβερνητικού συνασπισμού, η οποία άρχισε μετά το δημοψήφισμα και μεταθέτει στους ώμους της ηγετικής ομάδας του Μαξίμου την πλήρη εφαρμογή μιας επώδυνης συμφωνίας. 

Από την πιστή και αποτελεσματική εφαρμογή της θα κριθεί η αντοχή αλλά και το μέλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Με τον κυνισμό που τον διακρίνει ο κ. Τσίπρας διήνυσε την απόσταση από την αντιευρωπαϊκή παραμυθία ως την αποδοχή της μόνης ρεαλιστικής για τη χώρα συνθήκης προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Με ένα τσιγάρο δρόμο, όπως θα έλεγαν και κάποιοι γνωστοί καφενόβιοι συριζαίοι, πέρασε με περισσή ευκολία από τον Τσάβες και τον Μαδούρο στον εναγκαλισμό με τον Σουλτς και τον Πιτέλα...

Η αθέλητη πλάνη, οι αυταπάτες δηλαδή που επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός για να καλύψει τις μεταστροφές του, μπορεί να δικαιολογείται για έναν πολίτη, δεν μπορεί όμως να αποτελεί άλλοθι για έναν υπεύθυνο πολιτικό. Που δεν δίστασε, όπως αποδεικνύεται από τις ανεξάντλητες εξομολογήσεις Βαρουφάκη, να παίξει την τύχη της χώρας στα ζάρια, οδηγώντας μας ένα βήμα πριν από την οριστική χρεοκοπία.

Αυταπάτες δεν είχε και δεν καλλιέργησε όμως μόνο ο Πρωθυπουργός. Είχε και   ενδεχομένως έχει ακόμη ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έτεινε ευήκοα ώτα σε κάθε λογής δημαγωγικές υποσχέσεις, θεωρώντας ότι υπάρχει η μαγική συνταγή που θα επιτρέψει στον περιούσιο λαό να επανέλθει στην προ κρίσης ομαλότητα, χωρίς μειώσεις μισθών, χωρίς φόρους, χωρίς όρους για τη βοήθεια των Ευρωπαίων.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει τώρα να διαχειριστεί τη μνημονιακή μεταμόρφωσή της. Η τύχη της είναι απολύτως συνυφασμένη με την πλήρη εφαρμογή των δεσμεύσεων που ανέλαβε, αφού κάθε απόκλιση από τους στόχους που έχει αποδεχθεί συνεπάγεται νέα επώδυνα μέτρα που ούτε η κοινωνία αντέχει, ούτε οι ως τώρα πειθήνιοι βουλευτές της. Τα εκρηκτικά με τα οποία κάποτε απειλούσε να ανατινάξει την Ευρώπη τα έχει ζωστεί τώρα η ίδια...