.Πέρα από τα ψεύδη...

Γιορτή του ψεύδους σήμερα, αλλά δεν θα πούμε χρόνια πολλά στην κυβέρνηση διότι τη γιορτάζει κάθε μέρα. Αλλά το βασικό πρόβλημα του «αριστερού τσούρμου» (με λίγη από ακροδεξιά) που μας κυβερνά δεν είναι μόνο τα ψεύδη. Στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι οι πολιτικοί εκφέρουν «επεξεργασμένες αλήθειες»· απλώς τούτοι εδώ και σ’ αυτόν τον τομέα του ’βγαλαν τα μάτια.

Το βασικότερο πρόβλημα είναι η ευθεία επίθεση στη λογική που σύμπασα η κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοί της επιχειρούν. Δεν θα μιλήσουμε για τη «σουρεαλιστική διακυβέρνηση» («Καθημερινή», 26.4.2015) των πρώτων επτά μηνών, τότε που είχαμε υπουργό Οικονομικών ο οποίος διαπραγματευόταν (με τα πουκάμισα έξω) νέο δάνειο και ταυτοχρόνως δήλωνε ότι «τα δάνεια στην Ελλάδα είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» (Γιάνης Βαρουφάκης, 10.3.2015). Θα αναφερθούμε μόνο στους διαλόγους που έγιναν προχθές (29.3.2016) στη Βουλή με αφορμή τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη .

Κάποια στιγμή, αργά το βράδυ, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Καμμένος (παρεμβαίνοντας χωρίς να δικαιούται) εξαπολύει μια βαριά καταγγελία κατά του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου: «Ρωτώ δημόσια: υπάρχει συγγενικό του πρόσωπο που έχει μετοχές της Μαρφίν ή όχι;». Δικαίως εξεμάνη ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ζήτησε να απαντήσει.

 Εκείνη τη στιγμή, όμως, προήδρευε ο ποιητής του έρωτα και των εμβόλων, Τάσος Κουράκης, ο οποίος στιχούργησε από το έδρανο της Βουλής λέγοντας: «Οχι, όχι, κ. υπουργέ. Η ερώτηση δεν συνιστά λόγο απάντησης»! Οσοι κατάλαβαν το βαθύτερο νόημα του ποιητή, δικαιούνται ένα διορισμό στο γραφείο στρατηγικού σχεδιασμού του Μαξίμου.

Γενικώς, πάντως, όταν μιλάει ο κ. Πάνος Καμμένος συνηθίζει να παραθέτει ατεκμηρίωτα «στοιχεία» και να εμπλέκει ονόματα, σπιλώνοντας άλλους· μάλλον για να κάνει εντύπωση στους ψηφοφόρους του. Ετσι ενέπλεξε και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη με φοβερές καταγγελίες. Είπε ότι τα σκάνδαλα καλύπτονται «από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, η οποία δεν δίνει εντολή στην Ευρώπη, στη Eurojust, στον εισαγγελέα να καταθέσει στο κοινό register τρεις υποθέσεις. 

Της Siemens, του Βγενόπουλου και των υποβρυχίων». Την επόμενη μέρα η εισαγγελέας απαντά ότι «οι υποθέσεις Siemens, υποβρυχίων και Βγενόπουλου, στις οποίες γίνεται αναφορά από τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ Πάνο Καμμένο, όπως πληροφορηθήκαμε από το εθνικό μας μέλος στη Eurojust, έχουν υπαχθεί στο σύστημα διαχείρισης υποθέσεων της Eurojust, οι δύο πρώτες στις 8-9-2008 και 26-7-2010, αντίστοιχα, και η τρίτη στις 21-4-2015».

Ο κ. Καμμένος ανταπαντά ότι η ενέργεια (να απαντήσει δηλαδή η εισαγγελέας) είναι «πρωτοφανής» και ότι «αρμόδιος εισαγγελέας και χειριστής του θέματος εν γνώσει της κ. Κουτζαμάνη είναι ο εισαγγελέας Νίκος Ορνεράκης, κουμπάρος του Αντώνη Σαμαρά και υποψήφιος βουλευτής της Πολιτικής Ανοιξης το 1993 στη Λευκάδα με 135 ψήφους».

Αλλα λόγια να (μην) αγαπιόμαστε, δηλαδή, αλλά το πρόβλημα είναι μεγάλο. Η κυβέρνηση έδωσε ένα συντριπτικό χτύπημα στην οικονομία με τη σουρεαλιστική της διαπραγμάτευση του πρώτου επταμήνου. Η ζημιά ήταν μεγάλη· υπολογίζεται περί τα 50 δισ. ευρώ. Θα αποδειχθεί όμως μικρή μπροστά στην αναίσχυντη διάβρωση κάθε δημοκρατικού θεσμού. Αυτή θα πληρώσουμε πολύ πιο ακριβά...

  ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Μόσχα προς ΟΗΕ: Η Τουρκία στέλνει όπλα στο ISIS

H Μόσχα υπέβαλε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στοιχεία που αποδεικνύουν πως η Τουρκία είναι ο βασικός προμηθευτής όπλων του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Σύμφωνα με το RT, το οποίο επικαλείται ρωσικά ΜΜΕ, ο Ρώσος απεσταλμένος του Οργανισμού Βιτάλι Τσούρκιν, αναφέρει στην επιστολή του, μεταξύ άλλων: "Κύριος προμηθευτής όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού του ISIS είναι η Τουρκία, η οποία χρησιμοποιεί τις ΜΚΟ για το σκοπό αυτό. Ο Εθνικός Οργανισμός Πληροφοριών της Τουρκίας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις αυτές. Οι μεταφορές που γίνονται μέσω αυτοκινήτων, συμπεριλαμβανομένων αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας".

Η επιστολή αναφέρει διάφορες ΜΚΟ, οι οποίες χρηματοδοτούνται από τουρκικές και ξένες πηγές, οι οποίες έστειλαν διαφορετικό φορτίο, συμπεριλαμβανομένου και στρατιωτικού εξοπλισμού, στη Συρία πέρυσι. "Το ίδρυμα Besar (με Πρόεδρος τον Ντ. Τσανλί) ασχολείται πιο ενεργά στην επιδίωξη των στόχων αυτών και, το 2015, σχημάτισε περίπου 50 κομβόι στις περιοχές του Τουρκμενιστάν Μπαγιρμπουσάλ και Κιζίλτεπε (260 χιλιόμετρα βόρεια της Δαμασκού)" υπογράμμισε ο Τσούρκιν, προσθέτοντας ότι το ίδρυμα Iyilikder και το Ίδρυμα για τα Ανθρώπινα δικαιώματα και τις Ελευθερίες συμμετείχαν επίσης.

Οι παραδόσεις πραγματοποιούνται μέσω διαφόρων σημείων ελέγχου στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, καθώς και μέσω πλωτών οδών, ιδίως στον ποταμό Ευφράτη, ανέφερε η επιστολή. Τα όπλα που έλαβαν οι τρομοκράτες κατά τους τελευταίους μήνες περιλαμβάνουν συστήματα αντιαρματικών πυραύλων TOW, εκτοξευτές χειροβομβίδων RPG-7, τουφέκια τύπου M-60 και χειροβομβίδες και διάφορα πυρομαχικά και εργαλεία για επικοινωνίες, πρόσθεσε.

 Σύμφωνα με τον απεσταλμένο της Ρωσίας, οι τρομοκρατικές ομάδες που δρουν στη Συρία έχουν λάβει εκρηκτικές ύλες αξίας 1,9 εκατ. δολ. από την Τουρκία κατά το τελευταίο έτος. "Το σύνολο προμηθειών σε τρομοκράτες από την Τουρκία είχε ως εξής το 2015: 2.500 τόνοι νιτρικού αμμωνίου (αξίας περίπου 788.700 δολ.), 456 τόνοι νιτρικού καλίου (468.700 δολ.), 75 τόνοι σκόνης αλουμινίου (496.500 δολ.), νιτρικό νάτριο (19.400 δολ.), γλυκερίνη (102.500 δολ.) και νιτρικό οξύ (34.000 δολ)"έγραψε ο Τσούρκιν.

.Μια λησμονημένη εθνική επέτειος

Ο τελευταίος χρονικά –61 μόλις χρόνια- εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που αφύπνισε και συντάραξε τον Ελληνισμό είναι παραδομένος στη λήθη. «Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια· /δε φελά να μιλάμε·» Οι στίχοι από το εμβληματικό ποίημα «Σαλαμίνα της Κύπρος» του Γεωργίου Σεφέρη, καίτοι δημοσιευθέν τον Νοέμβριο του 1953, στο φούντωμα δηλαδή του αντιαποικιοκρατικού ενόπλου αγώνα εναντίον του Στέμματος, απηχούν την τωρινή αμείλικτη πραγματικότητα. Το όθνειο πρωταπριλιάτικο ψέμα ειδοποιεί κυριαρχικά την ημέρα∙ η εθνική μνήμη τρωθείσα, η εφηβική θυσία αδικαίωτη.

Στην έκρηξη της Άνοιξης, 1^η Απριλίου 1955, ο Γεώργιος-Διγενής Γρίβας λαμπαδιάζει τη δάδα της Ελευθερίας στην Κύπρο και φλογίζει τις ψυχές της «πιο ατόφιας Ρωμιοσύνης» για έναν τιτάνιο, άνισο και ηρωικό αγώνα τεσσάρων χρόνων. Ο σύνολος Ελληνισμός αξιώνει ένα και μοναδικό αίτημα: Ένωσις. 

Συναισθανόμενος τον Ελληνισμό στην πολυαιώνια παρουσία του ως οντότητας αντιστασιακής μετουσιώνει το διαχρονικό εθνικό αίτημα για Απελευθέρωση σε μια μνημειώδη προκήρυξη λίγων γραμμών που από την αυγή εκείνη πλημμυρίζει το νησί. Έχουν προηγηθεί από τα μεσάνυχτα δολιοφθορές στις τάξεις των αποικιοκρατών, ανατινάξεις και εκρήξεις σε στρατηγικά σημεία, όπως ο Ραδιοφωνικός Σταθμός, και διακοπή ρεύματος σε όλο το νησί.

Η προκήρυξη άρχιζε με αυτές τις γραμμές: «Με την βοήθειαν τού Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου τού Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μάς κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: «’Η τάν ή επί τάς».» Και κατέληγε: «Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας.»

Για τη λευτεριά της Κύπρου θυσίασε την νιότη του ο ανθός του μητροπολιτικού και κυπριακού Ελληνισμού. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Ανδρέας Παναγίδης, ο Μιχαήλ Καραολής, ο Ανδρέας Δημητρίου, ο Χαρίλαος Μιχαήλ, ο Ιάκωβος Πατάτσος, που οδηγήθηκαν στην αγχόνη, ήταν όλοι τους παιδιά με ηλικιακό μέσο όρο όχι πάνω από τα είκοσι ένα. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Μάρκος Δράκος και τόσοι άλλοι με θυσιαστική αυταπάρνηση πότισαν με το αίμα τους το άγιο χώμα και ψήλωσαν το ελληνικό δένδρο της Ελευθερίας, πλούτισαν το Εικονοστάσι Ηρώων και Μαρτύρων του Γένους και έστησαν ελευθεροφροσύνης τρόπαιο αγέρωχο στη φθορά του χρόνου.

Το ελλαδικό κράτος εν τούτοις αποδεικνύεται επιλήσμων και αγνώμον. Εις μάτην αποζητά κανείς τέτοια ημέρα έναν σημαιοστολισμένο δρόμο, μια επίσημη ανακοίνωση, μια τελετή μνήμης, μια αναφορά δασκάλου στους μαθητές του, μια τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή-αφιέρωμα. Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού τον Σεφέρη που αναρωτιόταν προφητικώς: «Θα περιοριστούμε μοιραία σε τελετουργικές ενέργειες, έχουμε την τιμήν κτλ, γιατί σε λίγα χρόνια θα συνηθίσουμε να μιλάμε για το αδελφόν κυπριακόν έθνος όπως οι Εγγλέζοι για τους πέραν των θαλασσών»;

Οι αιτίες αυτής της απρέπειας είναι πολλές αλλά οι σχοινοτενείς αναλύσεις σε αυτό το σημείωμα περιττεύουν. Η προσβολή οφείλει να αποσβεστεί, είναι επιταγή της Ιστορίας να καθιερωθεί η 1^η Απριλίου ως επίσημη εθνική εορτή, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στην Κύπρο η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου συγκαταλέγονται ως τέτοιες και εορτάζονται ως προσήκει, με το νησί να βάφεται στα χρώματα της γαλανόλευκης. Συνιστά μια οφειλόμενη συγγνώμη στη μνήμη των ηρώων μας και ένα ανεξόφλητο γραμμάτιο που κηλιδώνει το πρόσωπο μας ως κοινωνίας απέναντι πρωτίστως στη συνείδησή μας και στα αδέλφια μας, τα οποία δεν σήκωσαν τα όπλα απέναντι στο κατακτητή ψυχολογικά απαρασκεύαστοι και χρονικά ανώριμοι.

 Το αίτημα είχε ανθήσει στο ενωτικό δημοψήφισμα της 15^ης Ιανουαρίου 1955 όταν το 95,7% του κυπριακού λαού είχε ψηφίσει την Ένωση με τη Μητέρα-Πατρίδα.

Για να αντιστραφεί αυτό το καθοδικό σπιράλ λήθης απαιτούνται πατριωτικές ηγεσίες και στους δυο πνεύμονες του Ελληνισμού για να κατανοήσουν το Κυπριακό, το οποίο –όπως έχω γράψει παλαιότερα από εδώ πάλι- «είναι πριν απ’ όλα ζήτημα καλλιέργειας, ζήτημα “κουλτούρα” με την πλατύτερη έννοια που έχει αυτή η λέξη», όπως κανοναρχεί ο Σεφέρης. Και πράγματι το Κυπριακό μαζί με όλες τις προεκτάσεις και συμπαραδηλώσεις του είναι ζήτημα καλλιέργειας. 

Είναι ο τρόπος κατανόησης του εαυτού μας, πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, ως Έθνος, στην Ιστορία και τον κόσμο. Το Κυπριακό ιχνογραφεί την αντίληψη μας για τον όλον Ελληνισμό, συγκροτεί την αδιάσπαστη συνοχή του μητροπολιτικού κέντρου με την περιφέρεια, μετριάζει το μελαγχολικό αίσθημα της εθνικής μας μοναξιάς και γαλβανίζει το αίσθημα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας ότι δεν είμαστε μόνοι, «πως υπάρχει ένας κόσμος που μιλά ελληνικά, είναι ελληνικός».

Η Κύπρος δεν είναι «νήσος τις». Είναι το «προκεχωρημένο φυλάκιο» του Ελληνισμού στην Ανατολή, ο πνεύμονας του Έθνους στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου. Η γλυκιά αίσθηση και ταυτόχρονα το βαρύ χρέος ότι ο Ελληνισμός δεν εξαντλείται στα σημερινά στενά γεωγραφικά όρια.

Μέχρι η 1^η Απριλίου να καθιερωθεί ως εθνική εορτή ας θυμόμαστε τους στίχους του Σεφέρη αποδίδοντας τις νενομισμένες τιμές:

«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε /πώς έγινε τούτο το φονικό·/την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,/το στέγνωμα της αγάπης·/Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…».