.Τα νεόπτωχα στρώματα

Η απώλεια της εξουσίας είναι τόσο επώδυνη που προκαλεί κατάθλιψη. Σαν τον θάνατο αγαπημένου προσώπου, τον χωρισμό ή τη μετακόμιση όταν έχεις πολλά βιβλία και πρέπει να τα πακετάρεις σε κούτες. Θυμάστε πέρυσι τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν έστερξε να υποδεχθεί τον διάδοχό του στο Μαξίμου; Πάντως θυμάμαι ακόμη το σκάνδαλο με την άδεια προεδρική καρέκλα στη γαλλική τηλεόραση όταν έχασε από τον Μιτεράν ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Η εξουσία, όπως και η φύση, δεν ανέχεται το κενό. 

Οταν μέχρι πριν από πέντε χρόνια δεν σου περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσες να κατακτήσεις την εξουσία, αν τη χάσεις, μπορεί να σου σαλέψει. Ειδικά αν κατάφερες να σου δοθεί χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις μαζί της. Είναι η περίπτωση της Αριστεράς. Οι δύο περυσινές εκλογικές αναμετρήσεις, μαζί με το δημοψήφισμα, δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας δεν πίστευε ούτε ο ίδιος ότι κέρδισε τις πρώτες εκλογές και ήθελε να βεβαιωθεί επαναλαμβάνοντας το αποτέλεσμα.

Απ’ αυτήν την άποψη η συμπαγής πλειοψηφία προχθές στη Βουλή είναι ευεξήγητη. Κανείς τους δεν ήθελε να χάσει τη θέση του, είτε τη βουλευτική είτε την υπουργική. Είτε έχουν περιουσία, όπως ο κ. Σταθάκης, είτε ποτέ στη ζωή τους δεν τους είχε περάσει απ’ τον νου τέτοιο μηνιαίο εισόδημα. Εξάλλου, στην πλατεία Συντάγματος ήταν δέκα νοματαίοι κι η αγανάκτηση είχε πνιγεί μες στην αφρικανική σκόνη. Η νοσταλγία της κρεμάλας εξανεμίσθηκε προ πολλού και κανείς δεν σκέφτεται πλέον να κάψει τον «οίκο ανοχής» της δημοκρατίας. 

Αν και όσοι το λένε αυτό πρέπει να σκεφτούν πως ο «οίκος ανοχής» είναι μια πολύ οργανωμένη επιχείρηση από την οποία ο πελάτης πρέπει να φεύγει πάντα ευχαριστημένος. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι για πρώτη φορά μνημόνιο ψηφίστηκε χωρίς απώλειες από την πλειοψηφία. Πλην της μισής, της κυρίας Κατριβάνου. Οι άνθρωποι ψήφισαν για τα συμφέροντα του κλάδου τους.

Οσοι δε διακρίνουν κάποιον βιασμό της αριστερής τους συνείδησης, ας το σκεφτούν μια δεύτερη φορά. Τα μέτρα λεηλατούν ό,τι έχει απομείνει από τις τάξεις των νεοπτώχων, τις κάποτε μεσαίες. Αυτές που στον φαντασιακό κόσμο της ελληνικής Αριστεράς συνθέτουν την αστική τάξη. Είναι τυχαίο ότι κύριο θύμα των φασιστικών ταγμάτων κρούσεων της Αριστεράς είναι οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες του κέντρου της Αθήνας; 

Απ’ αυτούς είχε ζητήσει η κυρία Χριστοδουλοπούλου να μη διαμαρτύρονται διότι οι πρόσφυγες λιάζονται. Σ’ αυτούς απευθυνόταν ο Μάρδας όταν είπε ότι ο έλεγχος των κεφαλαίων δεν αφορά κανέναν. Τους κατηγορούν για ρατσισμό, για συντηρητισμό. Οι νεόπτωχοι, τα πρώην μεσαία στρώματα, ευθύνονται κατά την Αριστερά για την κρίση, οπότε ό,τι κι αν πληρώσουν δεν είναι αρκετό.

Ενοχοποιημένα, περιθωριοποιημένα, τα νεόπτωχα στρώματα, με όσα αντανακλαστικά τους έχουν απομείνει, το μόνο που περιμένουν είναι κάποια πολιτική εκπροσώπηση. Ας ευχηθούμε, για τη σωτηρία της δημοκρατίας, να μην τους εκπροσωπήσει κάποιος που θα εκφράσει την απελπισία τους και την οργή τους, αλλά τη διάθεσή τους για ανάκαμψη.

 Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουμε πως πολλοί απ’ αυτούς μοιράστηκαν τις αυταπάτες τους με τον κ. Τσίπρα.

Υπάρχουν και οι άνεργοι, θα πείτε. Εχετε ακούσει τίποτε τον τελευταίο χρόνο γι’ αυτούς; Εγώ όχι, και έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για την ύπαρξή τους

. ΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Οι ψήφοι των απατεώνων δεν μυρίζουν

Μπράβο Ρούλα! Ο πρώην υπουργός Π. Λαφαζάνης επιδοκιμάζει κάποιους απεργούς που διαμαρτύρονται για την ιδιωτικοποίηση των λιμένων. Ως ενέργεια είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου, τόσο πασέ και μπανάλ, τόσο θλιβερή, ώστε η φωτογραφία με κάνει να σκέπτομαι τη Ρούλα Κορομηλά…

Ετσι ήταν πάντα. Δείτε, λ.χ., τι έγραφε ο Ροΐδης: «Ερίζωσε εις το πνεύμα παντός Ελληνος η ιδέα ότι διά της κατοχής πτυχίου πάντα τα στάδια είναι εις αυτόν όχι μόνον προσιτά, αλλά και ικανώς ασφαλέστερα παρά εις πάσαν άλλην χώραν, αφού ο αποτυχών ως ιατρός έχει την ελπίδα να γίνει αστυΐατρος, ο στερούμενος πελατείας δικηγόρος ν’ αναδειχθή δικαστής και ο μη κατορθώσας να μάθη γράμματα να διαπρέψη παραπλεύρως πλείστων άλλων ως καθηγητής». 

Από τις πρώτες δεκαετίες του σύγχρονου ελληνικού κράτους, λοιπόν, το πτυχίο ήταν μέσον για την επίτευξη ενός σκοπού και όχι σκοπός το ίδιο, για τη χαρά της μόρφωσης. Ο δε σκοπός αυτός ήταν το βόλεμα στο Δημόσιο, τον παράδεισο όσων δεν έχουν πρόβλημα να ζουν εις βάρος των άλλων.

Αυτό που άλλαξε εντυπωσιακά από την εποχή του Ροΐδη μέχρι σήμερα, στην εποχή του Φίλη, είναι τα μεγέθη. Η δημοκρατία διευρύνθηκε μέχρι που ξεχείλωσε. Μαζί της και τα αποδεικτικά της πανεπιστημιακής παιδείας, η αξία των οποίων μειώθηκε από τον πληθωρισμό και την πτώση της ποιότητας των υπηρεσιών στα πανεπιστήμια, που εξισώθηκαν συλλήβδην σε «ΑΕΙ». Γιγαντώθηκε, επίσης, το εξαρχής μεγάλο ελληνικό κράτος (εξαρχής μεγάλο, λόγω Μεγάλης Ιδέας), σε σημείο ώστε κάποια στιγμή να πνίξει ό,τι άλλο υπήρχε – διότι αυτό ακριβώς ήταν η χρεoκοπία του 2010: Tο κράτος μάς πήρε μαζί του στον βυθό.

Επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, το Δημόσιο προστατεύεται πλέον επισήμως (και με καθεστώς «Natura») ως παράδεισος των τεμπέληδων. Η δε προστασία αυτή επεκτείνεται και στους απατεώνες: Εκείνους που αγόρασαν πλαστά πτυχία για να διοριστούν και να τους πληρώνουμε εσείς και εγώ τις συντάξεις τους. Οι δικαιολογίες του υπουργού Παιδείας, για τις εξετάσεις-πλυντήριο των απατεώνων, είναι αβάσιμες.

 Δεν έχει σημασία πόσο ευθύνεται η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ για το συγκεκριμένο αίσχος – ούτως ή άλλως ευθύνονται για τα πάντα. Σημασία έχει ότι η Ν.Δ. πρωτίστως (με το ΠΑΣΟΚ να γκρινιάζει, αλλά να μην εμποδίζει) αποκατέστησε την τάξη των πραγμάτων: Οι πλαστογράφοι απολύθηκαν επί κυβερνήσεως Σαμαρά - Βενιζέλου, και μάλιστα από τον σημερινό αρχηγό της αντιπολίτευσης ως αρμόδιο υπουργό τότε.

Τώρα ο Ν. Φίλης προσφέρει στους απατεώνες την ευκαιρία να «τακτοποιηθούν» ξανά και, υποθέτω, περιμένει την ευγνωμοσύνη τους να εκφρασθεί όχι προς τον ίδιον απαραιτήτως, αλλά οπωσδήποτε προς το κόμμα, με τον τρόπο που ξέρουν: διά της ψήφου. Στην πραγματικότητα, ο Ν. Φίλης προσβάλλει βαθύτατα όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους, εκείνους που δεν τόλμησαν ή δεν διανοήθηκαν καν να αγοράσουν πτυχίο για να αποκτήσουν έτσι ένα εργασιακό πλεονέκτημα εις βάρος των άλλων. 

Προφανώς, όμως, αυτό τους αφήνει αδιάφορους στην κυβέρνηση, διότι έχουν καταφέρει να περιχαρακώσουν τη δημοσιοϋπαλληλία κατά τρόπον ώστε να γίνει η εκλογική πελατεία τους. Θυμάστε πώς κάποτε οι δεξιοί δεν ντρέπονταν για τις ψήφους των ακροδεξιών, που έπαιρναν ελλείψει βιώσιμων ακροδεξιών κομμάτων; Ετσι και οι Συριζαίοι δεν ντρέπονται αν προσθέσουν και 2.500 απατεώνες στο τσουβάλι με τους ψηφοφόρους. Ο,τι ισχύει για τα έσοδα των δημοσίων ουρητηρίων (κατά τον Βεσπασιανό πάντα) ισχύει και για τις ψήφους: δεν μυρίζουν …

Η απάντηση

Το χθεσινό ερώτημα της στήλης τελικά απαντήθηκε από τα γεγονότα. Ο βουλευτής Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ Ηλίας Καματερός (στέλεχος του ΚΚΕ μέχρι το 1989) δήλωσε ότι ταυτίζεται (sic) με τη δήλωση του Π. Καμμένου ότι η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι εγκληματική πράξη. Αν ήταν μόνον αυτός, δεν θα το συζητούσαμε τώρα· προσετέθη όμως και αυτός ο πρόεδρος της Βουλής. Ο Ν. Βούτσης συμφώνησε ότι η επίμαχη ρύθμιση ήταν στα όρια της αντισυνταγματικότητας. Αμφότεροι, πάντως, φρόντισαν να τονίσουν ότι δεν συμμερίζονται τον τρόπο με τον οποίον το είπε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας: 

Δεν αποδέχονται, δηλαδή, την ευθύτητά του, το θέλουν να λέγεται πλαγίως. Επομένως, ο σκοπός του Καμμένου με τη συγκεκριμένη δήλωση ήταν εκπαιδευτικός. Ηθελε να δείξει στους συντρόφους του (διότι όλοι ΠΑΣΟΚ είναι...) πώς πρέπει να χειρίζονται την ανακολουθία λόγων και πράξεων. Κάποιοι το εκτίμησαν και γι’ αυτό ακολουθούν το παράδειγμά του. Δεν ξέρω αν στο Μαξίμου διαθέτουν την πολυτέλεια να εξοργίζονται με τον κυβερνητικό εταίρο τους· θα έπρεπε όμως...

Ειρωνεία

Είναι τόσο εμφανής η ειρωνεία, ώστε δεν χρειάζεται εξήγηση. Εμείς πηγαίναμε για τον Μεγαλέξαντρο (αυτή είναι η σωστή γραφή του ονόματος: με φωνητική ορθογραφία) και στον Αριστοτέλη καταλήξαμε. Τι να τον κάνουμε τον τάφο του Αριστοτέλη; Διευκρινίζω εξαρχής ότι δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να μειώσω την έρευνα των άξιων αρχαιολόγων – κάθε άλλο. Απλώς επιχειρώ να διερμηνεύσω το λαϊκό αίσθημα στο σύμπαν του Υπαρκτού Ελληνισμού, όταν ρωτώ τι να τον κάνουμε τον Αριστοτέλη.

 Εμείς τον Μεγαλέξαντρο θέλαμε, γιατί το όνομα είναι συνυφασμένο με τη θέληση για κατάκτηση, για δόξα και απόλυτη εξουσία. Ο Αριστοτέλης τι έχει να μας δώσει από αυτά; Ασε δε το άλλο! Χρειάζεται διάβασμα για να καταλάβεις τον Αριστοτέλη, ενώ με τον Αλέξανδρο είναι απλό: Bλέπεις λίγο Ψωμιάδη στο YouTube και κατάλαβες...

Αυτοδιαχείριση

Στο Κώστα το Σκανδαλίδη (απαραιτήτως χωρίς ευφωνικό νι, διότι μπήκαμε στον κόσμο της Πασοκάρας) δεν αρέσει το υπερταμείο, επειδή στερεί από τη χώρα το «δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού». Επειδή αυτό ειπώθηκε στα πασοκικά και μάλλον δεν θα το καταλαβαίνετε, να σας το μεταφράσω. Εννοεί ότι η χώρα θα χάσει το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση, όπως είναι ο πολιτικώς ορθός τρόπος για να αναφερόμαστε στη δραστηριότητα που παλαιότερα λεγόταν «αυτοϊκανοποίηση»…

.Κεραμίδα από τον ΕΝΦΙΑ σε 485.000 ιδιοκτήτες ακινήτων

Το φετινό ραβασάκι του ΕΝΦΙΑ μετά τις αλλαγές στον συμπληρωματικό φόρο θα είναι εφιαλτικό για εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων, μετά την αύξηση των συντελεστών και την καθήλωση του αφορολογήτου στα 200.000 ευρώ.

Οι υπολογισμοί του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών αποκαλύπτουν ότι 485.505 ιδιοκτήτες ακινήτων με περιουσία άνω των 200.000 ευρώ θα μοιραστούν έναν έξτρα λογαριασμό 566 εκατ. ευρώ πέραν του ΕΝΦΙΑ, ενώ για χιλιάδες επιχειρήσεις η αύξηση του συμπληρωματικού φόρου κρίνεται ικανή να οδηγήσει στην οικονομική εξόντωσή τους.

Σύμφωνα με Τα Νέα, η ανάλυση του ΣΕΒ αναδεικνύει μία από τις πτυχές της υπερφορολόγησης στον κλάδο των ακινήτων, καθώς σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Συνδέσμου με τα φετινά εκκαθαριστικά:

·        485.505 ιδιοκτήτες ακινήτων θα κληθούν να καταβάλουν συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ. Ο συνολικός συμπληρωματικός φόρος που αναμένεται να βεβαιωθεί θα φτάσει τα 566 εκατ. ευρώ.

·        Τρεις στους τέσσερις υπόχρεους σε συμπληρωματικό φόρο (ή 363.456 στο σύνολο των 485.505 φυσικών προσώπων) θα έχουν πρόσθετη επιβάρυνση της τάξεως των 40 ευρώ, καπέλο στον ΕΝΦΙΑ.

·        Για 122.049 φορολογουμένους ο συμπληρωματικός φόρος φτάνει σε μέσα επίπεδα τα 4.514 ευρώ και συνολικά θα μοιραστούν έναν λογαριασμό 551 εκατ. ευρώ.

Βαρύ είναι το φορτίο και για τις επιχειρήσεις καθώς 45.084 νομικά πρόσωπα επωμίζονται συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ συνολικού ύψους 242 εκατ. ευρώ.

.Τι έρχεται να κάνει ο Πούτιν στην Ελλάδα, και τι ο νέος αμερικανός πρέσβης

Σχεδόν δυο εβδομάδες αφότου -παρουσία Αλέξη Τσίπρα- εγκαινιάστηκε το αμερικανικής έμπνευσης σχέδιο του αγωγού, ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline), στην Ελλάδα φτάνει στις 27 Μαΐου 2016, ο Βλαντιμήρ Πούτιν. Την επομένη, 28 Μαΐου, ο πρόεδρος της Ρωσίας θα επισκεφθεί το Άγιον Όρος, με αφορμή τη συμπλήρωση 1000 ετών ρωσικής μοναστικής παρουσίας στον Άθω.

Είχαμε γράψει ότι δεν θα έλθει ο Λαβρόφ μαζί με τον Πούτιν στην Ελλάδα. Τώρα, κυβερνητικές πηγές διευκρινίζουν ότι την τελευταία στιγμή ανακοινώθηκε στην ελληνική πλευρά ότι θα έλθει ο Λαβρόφ. Επίσης, θα έλθει πλειάδα άλλων υπουργών της Ρωσίας, καθώς και οικονομικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες της χώρας.

Στο πρόγραμμα της επίσκεψης, περιλαμβάνεται, όπως ήταν αναμενόμενο, συνάντηση Πούτιν με τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η τελευταία φορά που ο Αλέξης Τσίπρας είχε συναντηθεί με τον Ρώσο πρόεδρο, ήταν πέρυσι τον Ιούνιο, στην Αγία Πετρούπολη, οπότε ο Έλληνας πρωθυπουργός στην ομιλία του στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είχε πει, ενώπιον του Πούτιν, γεμάτος αυτοπεποίθηση: “Βρισκόμαστε στη μέση μιας μεγάλης φουρτούνας. Αλλά είμαστε λαός της θάλασσας που ξέρει να βγαίνει από φουρτούνες και δεν φοβάται να ανοιχθεί σε καινούριες θάλασσες για να φθάσει σε νέα ασφαλή λιμάνια”.

Οι φράσεις αυτές έκαναν πολλούς να πιστέψουν ότι ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να τραβήξει το σκοινί της “διαπραγμάτευσης” μέχρι τα άκρα, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα της Ρωσίας. Μάταια διαψεύσθηκαν άπαντες.

 Έκτοτε, ως γνωστόν, μεσολάβησαν το δημοψήφισμα, οι απίστευτες κυβιστήσεις της ”πρώτης φοράς, Αριστερά”, η ντροπιαστική συμφωνία της κυβέρνησης με τους “θεσμούς”, τα νέα μνημόνια, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, και η βροχή των καινούργιων, ακόμη πιο δυσβάστακτων αντιλαϊκών μέτρων, που ψηφίζονται έως τώρα. Και, άλλων που θα προωθηθούν σύντομα.

Διαψεύσθηκαν και οι ανησυχίες όσων φοβήθηκαν ότι η Ελλάδα θα αλλάξει στρατόπεδο, και θα περάσει στη Ρωσία. Κάτι που ούτε η Ρωσία το ήθελε, ούτε και ο Τσίπρας. Ο τελευταίος και το επιτελείο του, στην πραγματικότητα, ουδέποτε επένδυσαν στη Ρωσία. Ούτε, εξάλλου, τους είχε περάσει από τον νου να αλλάξουν τη “συμφωνία της χαρτοπετσέτας” Στάλιν – Τσώρτσιλ, για το μοίρασμα της Ελλάδας. Και εκείνοι που είχαν τέτοιες ψευδαισθήσεις, έφυγαν (ή διώχτηκαν) από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι “διαρροές” ότι η Ρωσία θα δώσει δισεκατομμύρια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον αποδείχτηκαν κακόγουστο αστείο, αλλά αντίθετα, είναι πλέον βέβαιον, ότι η Μόσχα εκμεταλλεύτηκε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, και την ίδια την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, για να προωθήσει ακόμα περισσότερο τα ενεργειακά σχέδιά της με τη Γερμανία (δεύτερος υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου στη Βαλτική, North Stream 2).

Μετά από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση θα ακολουθούσε την ίδια πολιτική που είχαν χαράξει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Μάλιστα, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η πρόσδεση στον αμερικανικό παράγοντα, θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, ελπίζοντας ότι έτσι θα αντισταθμιστεί η ισοπεδωτική, νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα. 

Τα πράγματα, βεβαίως, είναι πολύ πιο σύνθετα, από τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περιοχή σε πλήρη αναταραχή (Μεταναστευτικό, Τουρκία, Μέση Ανατολή, Βόρειος Αφρική, Βαλκάνια σε αστάθεια) και η Ευρώπη δείχνει να βρίσκεται σε πλήρη ανικανότητα να χαράξει κοινές πολιτικές, περιοριζόμενη στις πολιτικές που ακολουθούν ξεχωριστά μεγάλες χώρες, όπως Γερμανία, Γαλλία, κ.ο.κ. Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση κλίνει σαφώς προς τον αμερικανικό και τον ισραηλινό παράγοντα, ως κύριο πυλώνα, με οποιαδήποτε άλλα ανοίγματα, βεβαίως, μπορεί να κάνει (π.χ. προς την Αίγυπτο, κ.λ.π.).

Διευκολύνσεις για το ρωσικό στόλο

Υπό αυτές τις συνθήκες, εύλογες είναι οι εκτιμήσεις ότι η επίσκεψη Πούτιν ουδέν θεαματικό κομίζει. Κι' αυτό, διότι αφενός μεν η Αθήνα δεν πρόκειται να πάρει καμιά πρωτοβουλία δίχως να ρωτήσει τον ξένο παράγοντα, αφετέρου η προσγειωμένη – ρεαλιστική ρωσική διπλωματία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει να προσδοκά κάτι το ιδιαίτερο.

Παρά ταύτα, όταν προ εβδομάδων έγινε γνωστή η επίσκεψη Πούτιν, η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα λέγεται ότι βρέθηκε σε μεγάλη αναταραχή, και ότι στελέχη της πήραν σβάρνα τα ελληνικά υπουργεία για να διαπιστώσουν εάν πρόκειται να κλειστούν συμφωνίες με τους Ρώσους. Ο λόγος ήταν σαφής. Δεν μπορεί να έρχεται ο Πούτιν μόνον για επικοινωνιακούς λόγους. Και, πράγματι, η αμερικανική διπλωματία έχει κάθε λόγο να ανησυχεί, όταν βγαίνει ο Πούτιν έξω από τη Ρωσία.

Η Μόσχα, κατ' αρχήν, με την επίσκεψη Πούτιν στην Ελλάδα, επιδιώκει να κάνει ηχηρή επίδειξη της γεωπολιτικής παρουσίας της σε μια χώρα που θεωρείται “προκεχωρημένο φυλάκιο” απέναντι από την “καυτή ζώνη” Τουρκίας – Μέσης Ανατολής – Βόρειας Αφρικής. Με την Τουρκία, οι σχέσεις της Ρωσίας βρίσκονται στο ναδίρ, μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους. Στη Συρία, το Κρεμλίνο στηρίζει με κάθε τρόπο, σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο τη Δαμασκό, ενώ ενδιαφέρεται άμεσα για την κατάσταση στην Αίγυπτο και τη Λιβύη.

Όσο μάλιστα θα συνεχίζεται η αντιπαράθεση Ρωσίας – Τουρκίας, τόσο θα επιχειρείται η σύσφιγξη των σχέσεων της Μόσχας με την Αθήνα, στη βάση του -από σοβιετικής εποχής ακόμα- δόγματος ότι “Ελλάδα και Τουρκία είναι το μαλακό υπογάστριο του ΝΑΤΟ”. Εκτός αυτού, για τη Μόσχα η προώθηση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς (Ουκρανία, κ.λ.π.), με τις αμερικανικές ευλογίες, αποτελεί μεγάλη απειλή. Και ίσως γι' αυτό το Κρεμλίνο δεν θα ήθελε να δει την Χίλαρι Κλίντον πρόεδρο των ΗΠΑ. Διότι, γνωρίζοντάς την καλά, φοβάται ότι θα πιέσει ακόμα περισσότερο τη Ρωσία.

 Μια τέτοια πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, πάντως, είναι σίγουρο ότι θα απομακρύνει τη Ρωσία ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη, και θα την σπρώξει -αργά ή γρήγορα- να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον Ερντογάν, αλλά και να συσφίξει ακόμα πιο πολύ τη σχέση της με την Κίνα. Προς το παρόν, ωστόσο, ειδικά στην περίπτωση της Συρίας και της Τουρκίας, μάλλον παρατηρείται μια ταύτιση της Μόσχας με την Ουάσιγκτον, στο βαθμό που η δεύτερη δεν δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Ερντογάν, και στη Συρία στηρίζει τον κουρδικό παράγοντα. Κάτι που κάνει και η Μόσχα.

Ο Πούτιν, λοιπόν, σε πρακτικό επίπεδο, σύμφωνα με πληροφορίες, θα ζητήσει, όπως έκανε η Μόσχα από σοβιετικής εποχής, διευκολύνσεις για τα πολεμικά πλοία της, στη Σύρο. Το θέμα, βέβαια, λέγεται ότι έχει αποκλειστεί εξ' αρχής από την Αθήνα. Ο αμερικανικός παράγων είναι κατηγορηματικά αντίθετος σε κάτι τέτοιο. Δεν αποκλείονται, όμως, κάποιες “ήπιες” διευκολύνσεις.

Η συνηθισμένη, “τυπική ατζέντα”

Όπως λέγεται επίσης, η ρωσική πλευρά θα εκφράσει το ενδιαφέρον της για κομμάτι της ΔΕΗ, για τα υδροηλεκτρικά, για λιγνιτωρυχείο, για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, για τον λιμένα της Θεσσαλονίκης (που δεν θα πάρει), κ.ο.κ.. Όπως, επίσης, είναι αναμενόμενο θα γίνει λόγος και για τα ενεργειακά.

 Με δεδομένο ότι έχουν παγώσει οι σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας, αυτή τη στιγμή έχει ναυαγήσει και το σχέδιο για αγωγό ρωσικού φυσικού αερίου προς Τουρκία, Ελλάδα, Βαλκάνια, Ευρώπη. Τώρα, αναθερμαίνεται το παλιό σενάριο του South Stream, από Ρωσία (Μαύρη Θάλασσα) προς Βουλγαρία – Ελλάδα, αλλά φαντάζει μάλλον εξωπραγματικό, δεδομένου ότι η σημερινή βουλγαρική κυβέρνηση βρίσκεται σε απόλυτη φάση εξάρτησης από τις αμερικανικές επιθυμίες.

Ο κ.Τσίπρας, από την πλευρά του, θα εκφράσει το σύνηθες ευχολόγιο ότι η Ελλάδα είναι πρόθυμη να συνεργαστεί στον ενεργειακό τομέα με τη Ρωσία, αλλά η εικόνα του πρόσφατα στα εγκαίνια του ΤΑΡ, πίσω από τον ειδικό απεσταλμένο των ΗΠΑ για τα ενεργειακά, Αμος Χόχστέϊν, άλλα μαρτυρούσε. Να σημειωθεί ότι εδώ και ενάμιση χρόνο, είναι συνεχή τα πήγαινε-έλα του Α.Χόχστεϊν και της αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών, Βικτώρια Νούλαντ, στην Αθήνα, όπως επίσης οι συναντήσεις τους με τους “ανθρώπους” του Α.Τσίπρα στο μέγαρο Μαξίμου, καθώς και με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.

Για προσκύνημα;

Στις 28 Μαΐου, ο Β.Πούτιν αναμένεται να επισκεφθεί τη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, στο Άγιον Όρος, σε μια εκδήλωση “καθαρά προσκυνηματικού χαρακτήρα”. Θα συνοδεύεται, σύμφωνα με πληροφορίες, από τον Πατριάρχη Ρωσίας, Κύριλλο. Όποιος, βέβαια, ξέρει τη δύναμη της ρωσικής Εκκλησίας, γνωρίζει πολύ καλά ότι Πούτιν και Κύριλλος μαζί, δεν πάνε απλά για προσκύνημα. Στόχος είναι να σταλεί ηχηρό μήνυμα ότι η Ρωσία, όχι μόνο είναι παρούσα σε αυτό τον “προμαχώνα της Ορθοδοξίας”, αλλά είναι η Νο1 δύναμη εκεί.

Οι αντιδράσεις, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, εκ μέρους του Αγίου Όρους, του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και της ίδιας της Αθήνας, λέγεται ότι ήταν πολύ έντονες και ότι ζητήθηκε από το Κρεμλίνο να τηρηθεί αυστηρά το “πρωτόκολλο”. Ως εκ τούτου, τώρα, σε κάθε “διαρροή”, γίνεται λόγος για “καθαρά προσκυνηματικού χαρακτήρα” επίσκεψη Πούτιν στο Άγιον Όρος. Ίδωμεν. Πάντως, ενόψει την επίσκεψης Πούτιν, η ρωσική Μονή ουσιαστικά είναι κλειστή, αφού έχει “καταληφθεί” από πλειάδα Ρώσων αξιωματικών, προκειμένου να οργανώσουν τα μέτρα ασφαλείας. Στο Άγιον Όρος, το πιθανότερο, θα συνοδεύσει τον κ.Πούτιν ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς.

Ο αρχαιολάτρης και ο ποδηλάτης

Ενώ, λοιπόν, το Κρεμλίνο “καταλαμβάνει” το Άγιον Όρος, ο νυν αμερικανός πρέσβης, Ντέϊβιντ Πίρς, καθ' όλα συμπαθής λάτρης των αρχαιοτήτων της χώρας μας, κάνει τουρισμό, και, όπως μας πληροφορεί από το Twitter του, πρόσφατα βρέθηκε στην Αμφίπολη (“Good night from #Greece. Yours truly dwarfed by the magnificent Lion of Amphipolis”, γράφει ο ίδιος). 'Η, παραθέτοντας φωτογραφία με την ταμπέλα της πόλης, Δράμα, γράφει και πάλι στον προσωπικό λογαριασμό του: “Good night from #Greece.

 Here's my favorite place name”. Δεν γνωρίζουμε εάν το “Δράμα” αφορά τη διπλωματική του καριέρα στην Ελλάδα, αλλά, σύμφωνα με καλά πληροφορημένους διπλωματικούς κύκλους, η Ουάσιγκτον λέγεται ότι δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένη από την θητεία του κ.Πίρς στην Αθήνα.

Πρόσφατα, ανακοινώθηκε ότι επόμενος πρέσβης στην Αθήνα, θα είναι ο Geoffrey Pyatt, έως τώρα πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Ένας φανατικός ... ποδηλάτης, άκρως δραστήριος, αλλά και πρωτοφανώς παρεμβατικός αμερικανός διπλωμάτης. Είναι εκείνος που, κατά τη διάρκεια των μεγάλων και αιματηρών διαδηλώσεων στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, εμφανίστηκε, μαζί με την Βικτώρια Νούλαντ, να προσεγγίζουν τους διαδηλωτές, και να τους δίνουν ακόμα και φαγητό. Είναι αυτός που τα τελευταία δυο χρόνια, μετά την ανατροπή του πρώην προέδρου της Ουκρανίας, Γιανουκόβιτς, στήριξε ανοικτά τη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία στην Ανατολική Ουκρανία.

 Ο ίδιος δεν έχανε την ευκαιρία να φωτογραφίζεται με τους Ουκρανούς στρατιωτικούς και με τους αμερικανούς “στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες” που εστάλησαν στην Ουκρανία να εκπαιδεύσουν τον στρατό. Έντονα επικριτικός απέναντι στη Ρωσία, συχνά – πυκνά εμφανιζόταν μαζί με τον πρόεδρο της χώρας, Ποροσένκο, τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό, Γιατσενιούκ, αλλά και τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας, Σαακασβίλι (διώκεται στη χώρα του, αλλά είναι κυβερνήτης της πόλης Οδησσού της Ουκρανίας!), εγκωμιάζοντάς τους. Κοντολογίς, ο κ.Geoffrey Pyatt είναι ταυτισμένος με ένα πολιτικό μοντέλο που στήθηκε σε αυτή τη χώρα, το οποίο, πάντως, δεν φαίνεται να μακροημερεύει.

Η αποστολή ενός τέτοιου “παρεμβατικού στυλ” διπλωμάτη στην Ελλάδα, κρίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Πόσο μάλλον, αφού, από μια χώρα που θεωρείται “προκεχωρημένο φυλάκιο”, θα κληθεί να διαχειριστεί σοβαρά θέματα όπως η Τουρκία, η Μ.Ανατολή, το Μεταναστευτικό. Εκτός αυτού, στην Ελλάδα της επιδεινούμενης κρίσης, οι πολιτικές εξελίξεις δεν αποκλείεται να είναι ραγδαίες και καταλυτικές.

 Όσον αφορά, πάντως, τη μεγάλη εμπειρία του στις ρωσικές υποθέσεις, είναι πολύ πιθανόν ότι θα φροντίσει να τη χρησιμοποιήσει για τον περιορισμό της ιδιαίτερα θετικής εικόνας που έχει η Ρωσία στην ελληνική κοινή γνώμη. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν είναι και τόσο δύσκολο, αν ληφθεί υπόψιν η αλλοπρόσαλλη επικοινωνιακή τακτική της Ρωσίας στη χώρα μας.

 Ενδεικτικό, εξάλλου, είναι ότι, ενώ επί σειρά ετών η Μόσχα διατηρούσε έναν αρκετά δημοφιλή ιστότοπο στα ελληνικά, αίφνης, στην αρχή του 2016, του έβαλε λουκέτο, για να τον ξανανοίξει τώρα, σαφώς υποβαθμισμένο. Παρά ταύτα, δεν μπορούν να αγνοηθούν κινήσεις που γίνονται στο παρασκήνιο του τηλεοπτικού τοπίου από Έλληνες “επιχειρηματίες” με υψηλές πολιτικές διασυνδέσεις στη χώρα μας, πίσω από τους οποίους βρίσκονται τουλάχιστον “περίεργοι” ρωσικοί “επιχειρηματικοί” κύκλοι.

.«Βγαίνουμε από τα μνημόνια και ο Τσίπρας είναι ο μεγάλος σωτήρας και αναμορφωτής της χώρας»

Οι παριστάμενοι στη συνέντευξη που έδωσαν οι Τσακαλώτος – Χουλιαράκης, με σιωπηρή «επίτροπο» την Όλγα Γεροβασίλη, έμειναν άφωνοι από την στοχευμένη επίθεση στους δημοσιογράφους. Ο εκνευρισμός ξεχείλιζε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης αλλά ήταν ακόμη μεγαλύτερος όταν έπεσαν τα φώτα.

Εκεί έγινε κυριολεκτικά χαμός με τους υπουργούς να κάνουν «νουθεσίες» στους εκπροσώπους των μέσων για το πώς πρέπει να γράφουν τις ειδήσεις. Και ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης που τρομάρα τους είναι τεχνοκράτες και σπουδαγμένοι στο εξωτερικό, ήταν φανερά ενοχλημένοι γιατί οι εφημερίδες και τα άλλα μέσα ενημέρωσης δεν έγραψαν για την… τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης στο Eurogroup. 

Συνεχείς επιθέσεις, αιχμές για τους τίτλους των ειδήσεων, σκόπιμη προσπάθεια να οδηγηθούν σώνει και καλά οι δημοσιογράφοι στο δρόμο που θέλει η κυβέρνηση.

Προφανώς νομίζουν ότι βρίσκονται στη Βενεζουέλα ή καλύτερα στη Βόρεια Κορέα όπου τα μέσα ενημέρωσης «λιβανίζουν» από το πρωί ως το βράδυ το καθεστώς. Σκοτώνει ο Μαδούρο στο Καράκας; Δεν είναι φόνος είναι… αντίδραση στους αντεπαναστάτες; Τολμά να πει μια κουβέντα παραπάνω ο αντίπαλος του Κιμ; Του παίρνουν το κεφάλι και το παρουσιάζουν ως «ατύχημα».

Ακόμη και στη Ρωσία του Πούτιν που πατά το πόδι του σήμερα για να… σώσει την Ελλάδα του Τσίπρα, οι δημοσιογράφοι που τολμούν να γράψουν κάτι κακό για τον τσάρο απλά… φυτεύονται. Για να μην πούμε για την Τουρκία του Ερντογάν που έχει κάνει ειδική πτέρυγα φυλακών για τους αντιφρονούντες δημοσιογράφους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλούς για να πάρει το καλό παράδειγμα και η χθεσινή «ειρηνική προτροπή» να γράφουν για τις επιτυχίες της κυβέρνησης δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εντάσσεται στο σχέδιο στοχοποίησης των media από το Μέγαρο Μαξίμου ώστε να αποποιηθούν οι κυβερνώντες των ευθυνών τους.

Λες και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι γίνεται, περιμένει τα πρωτοσέλιδα για να το διαπιστώσει. Λες κι αν γράψουν όλοι οι δημοσιογράφοι πως όλα πάνε καλά στη χώρα και ο Τσίπρας κατατρόπωσε τους δανειστές, θα ξυπνήσουν μια μέρα οι πολίτες και θα προσκυνούν τον «Κιμ της Ελλάδας». 

Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος ότι ο πρωθυπουργός τους έδωσε τα πάντα… στα τέσσερα για να πάρει ψίχουλα. Δεν αντιλαμβάνεται την αύξηση του ΦΠΑ, τη μείωση των συντάξεων, το υπερταμείο των 100 ετών ή το ξεπούλημα της περιουσίας κι όλα αυτά για μια τρύπα στο νερό.

 Για μια δόση που κανονικά έπρεπε να είναι πάνω από 15 δις και τελικά κατέληξε 10,3 δις αλλά κι αυτά με την ψήφιση «συμπληρωματικού μνημονίου». Τους φταίνε τα πρωτοσέλιδα που είναι ανίκανοι να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα; Τους φταίνε οι δημοσιογράφοι για τον Κυρίτση, τη Βαγενά ή για τους διάφορους «κακόμοιρους» βουλευτές που ψηφίζουν στα τέσσερα αλλά κλαίνε και οδύρονται μετά για την αντισυνταγματικότητα των μέτρων;

Τους φταίνε τα Media που ακόμη και ο πρόεδρος της Βουλής εξευτελίζει το κοινοβούλιο και τον ίδιο του τον εαυτό με όσα λέει για τον ΦΠΑ στα νησιά; Ή μήπως ο Καμμένος, ο Βούτσης και τα άλλα παιδιά που κλαίνε για τους φόρους το κάνουν για να μπορέσουν να πάνε σε κανένα νησί να κάνουν μπάνιο το καλοκαίρι χωρίς να τους κράξουν;

Ασφαλώς και υπάρχουν θετικά στη συμφωνία. Ασφαλώς και στα μέσα ενημέρωσης υπάρχουν υπερβολές και κραυγές που εξυπηρετούν συμφέροντα. Αυτό γινόταν διαχρονικά κι όχι μόνο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά από την άλλη να προσπαθούν οι υπουργοί να νουθετήσουν τους δημοσιογράφους για το πώς αναλύουν τα δεδομένα, αυτό πάει πολύ.

Σιγά μη γίνουν όλοι σαν την «Αυγή», το «Έθνος», το «Κόκκινο» και την «Κόντρα» ή άλλους που λένε από το πρωί ως το βράδυ ότι έρχεται η ανάπτυξη, βγαίνουμε από τα μνημόνια και ο Τσίπρας είναι ο μεγάλος σωτήρας και αναμορφωτής της χώρας.

Ας σοβαρευτούν λοιπόν οι υπουργοί και οι παρατρεχάμενοί τους που δίνουν «συμβουλές» στα μέσα ενημέρωσης κι ας μάθουν να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα. Αν δεν μπορούν να διαπραγματευτούν να πάνε σπίτια τους. Εκτός κι αν το καθεστώς της ψευτοαριστεράς έχει θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο φίμωσης του τύπου. Γιατί υπάρχουν και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με… περγαμηνές στις Βρυξέλλες που δεν απαντούν σε συνεντεύξεις όταν οι ερωτήσεις είναι σκληρές. 

Θέλουν να στέλνουν και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις οι ίδιοι χωρίς παρέμβαση. Ονόματα δε λέμε αλλά αν θυμήθηκαν το κομμουνιστικό τους παρελθόν να το κόψουν. Θα γράφουμε και θα αναλύουμε την πραγματική κατάσταση της χώρας κι όχι πώς τη βλέπουν τα παπαγαλάκια στο Μαξίμου και στη Γενική Γραμματεία Τύπου. Οι Γεωργαλάδες μας τέλειωσαν πριν από 40 χρόνια.

.ΔΝΤ: Μόνο με περισσότερες εγγυήσεις για το χρέος συμμετέχουμε στο πρόγραμμα

Χωρίς μεταρρυθμίσεις το ελληνικό χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο, ακόμη και με εμπροσθοβαρή ελάφρυνση, δήλωσε ανώτερο στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μιλώντας σε δημοσιογράφους στην Ουάσινγκτον, προσθέτοντας ότι το ΔΝΤ δεν συμφωνεί με την ανάλυση βιωσιμότητας των υπολοίπων θεσμών, αλλά αντίθετα εμμένει στις δικές του εκτιμήσεις. Σημειώσε, ακόμη, ότι αν δεν εφαρμοστεί το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας, δεν θα υπάρξει ελάφρυνση.

«Δεν βρισκόμαστε ακόμη σε μια κατάσταση, όπου το ΔΝΤ να μπορεί να πει 'είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε', αλλά (...) πιστεύω ότι μπορούμε να φθάσουμε εκεί ως το τέλος της χρονιάς» ανέφερε το στέλεχος του Ταμείου, μετά τη συμφωνία για το ελληνικό πρόγραμμα που επιτεύχθηκε στο Eurogroup.

Ο αξιωματούχος του ΔΝΤ ανέφερε ότι ο οργανισμός δεν θα λάβει μέρος στο πρόγραμμα, ώσπου να λάβει περισσότερες εγγυήσεις για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.

«Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κατάσταση που έχει ανάγκη μια εκταμίευση και είμαστε ασφαλώς έτοιμοι να κάνουμε παραχωρήσεις. Αλλά δεν έχουμε υποχωρήσει στο ότι χρειαζόμαστε επιπρόσθετες εγγυήσεις για την ελάφρυνση του χρέους της» είπε το υψηλόβαθμο στέλεχος του Ταμείου, το οποίο ζήτησε να μην κατονομαστεί.

.Άρατε πύλας, έρχεται ο Ευκλείδης νικητής!

Πήραμε άμεσα μέτρα 5,5 δισ. ευρώ, νομοθετήσαμε τον ντροπιαστικό κόφτη σε μισθούς και συντάξεις προληπτικά. Ιδρύουμε Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων για 99 χρόνια και όλα αυτά γιατί;

Για να πάρουμε 10,3 δισ. ευρώ σε δύο δόσεις; Η μία να δοθεί τον Ιούνιο για να αποπληρωθούν χρέη. Δηλαδή από τη μια τσέπη θα μπουν, από την άλλη θα βγουν.

Και η άλλη που περίμενε η αγορά θα πάει για Σεπτέμβριο. Βράσε όρυζα δηλαδή...

Όμως, γιατί όλη αυτή η φορολογική λαίλαπα; Γιατί η δήμευση της περιουσίας για έναν αιώνα; Για να έρθει ο Τσακαλώτος και να μας ξαναπεί «Νενικήκαμεν, ήταν ένα θετικό Eurogroup;» Είναι σίγουρο ότι αυτό θα είναι από σήμερα το επικοινωνιακό παιχνίδι του Μαξίμου. Σα να ξέρουμε τα λόγια τους. Μέσα από τις τεχνικές λεπτομέρειες και τις λέξεις του ανακοινωθέντος θα πουλήσουν ξανά στον κόσμο την μεγάλη τους επιτυχία.

Αλλά για ποια επιτυχία μιλάνε; Αλίμονο αν είναι επιτυχία που θα πάρουμε 7,5 δισ. ευρώ για να πληρώσουμε τα χρεολύσια. Εδώ κατεβάσαμε κανονικά παντελόνια και δεν θα παίρναμε ούτε τη δόση;

Ο Τσίπρας και η παρέα του δε μας έλεγαν ότι θα υπάρξει λύση για το χρέος; Γιατί ουσιαστικά η συζήτηση μετατίθεται γι' αργότερα, πιθανότατα και μετά το 2018, όπως ήθελαν οι Γερμανοί; Μήπως τελικά ο μεγάλος νικητής είναι ξανά ο Σόιμπλε;

Το καλό νέο, παρά τα σκληρά μέτρα, είναι ότι δεν θα ζήσουμε το περσινό τραγικό καλοκαίρι. Ένα πιο ήρεμο καλοκαίρι θα είναι χωρίς εντάσεις, Eurogroup, ξενύχτια, Βαρουφάκηδες και δράματα. Με πόνο στην κοινωνία, με φόρους, ανατιμήσεις στα προϊόντα και γενική στάση πληρωμών.

Και θα έρθει το φθινόπωρο όπου θα κριθούν όλα. Πρώτον ότι θα διαπιστωθεί μια τρύπα στα έσοδα λόγω των υπέρμετρων φόρων. Δεύτερον ότι θα ξεκινήσει μια συζήτηση για την ενεργοποίηση του «κόφτη» με μέτρα που θα ενταχθούν στον επόμενο προϋπολογισμό.

Και τρίτον με την οργή της κοινωνίας να έχει ξεχειλίσει και με τον κόσμο να μην συγκρατείται και να μην τσιμπάει πλέον με τα ψέματα του Τσίπρα.

Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ουσιαστική λύση για το χρέος. Από σήμερα το «παραμύθι» του Μαξίμου θα είναι ότι έκλεισε ο «οδικός χάρτης» για την αναδιάρθρωσή του. Δηλαδή τίποτε. Ένα απόλυτο μηδέν.

Και ξανά ρωτάμε τους εγκληματίες του Μαξίμου: Γιατί τόσος πόνος και τόσος κόπος αφού κάνατε μια τρύπα στο νερό; Αφού αποτύχατε παταγωδώς; Εκτός κι αν πράγματι έχουμε βγει από το Μνημόνιο, που έλεγε και ο Καμμένος, και δεν το ξέρουμε.

Αλλά προσέξτε παιδιά εκεί στο Μαξίμου. Κλείστε τις πόρτες μη τυχόν και φύγει η ανάπτυξη που ήρθε.

Πάντα θα νικά ο... Γερμανός

Όπως έλεγε και ο Γκάρι Λίνεκερ: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από 22 ανθρώπους που τρέχουν τριγύρω, κλωτσάνε την μπάλα, με έναν διαιτητή που κάνει μερικά λάθη και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί».

Κάπως έτσι μοιάζει και το χθεσινό Eurogroup όπου αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά ότι ο Γερμανός Σόιμπλε πήρε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Όσο κι αν η κυβέρνηση πανηγυρίζει κι ετοιμάζεται να βγει στο... Σύνταγμα να κάνει γιορτή για τις «επιτυχίες» της η αλήθεια είναι άλλη. Και η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί πλέον να κάνει πίσω. Έγινε ο καλύτερος φίλος των δανειστών, έστω κι αν πληρώσαμε ακριβά την πολύ προσπάθειά του να βρει το δρόμο του.

Πέρυσι, στις 19 Ιουνίου και με την κυβέρνηση να χορεύει λεβέντικα η γαλλική σατιρική εφημερίδα «Le Canard Enchaîné» έγραφε για μια εξομολόγηση που έκανε ο πρωθυπουργός στον Φρ. Ολάντ, ότι αν «ο Αλέξης Τσίπρας ενδώσει σε πολλές από τις απαιτήσεις της τρόικας, ρισκάρει όχι μόνο να χάσει το κόμμα του, αλλά και τη σύντροφό του που είναι σφόδρα πολέμια των δανειστών και πολύ πιο αριστερή από αυτόν».

Έλεγαν τότε δηλαδή ότι η Περιστέρα Μπαζιάνα, η σύζυγος του πρωθυπουργού και Κνίτισσα μέχρι το κόκκαλο θα τον χώριζε τον Τσίπρα αν ενέδιδε στους δανειστές. Το δημοσίευμα δεν διαψεύστηκε ποτέ και πιθανότατα να ήταν αληθινό ή «στημένο» από το Μαξίμου τότε για να δείξει την αποφασιστικότητα του κ. Τσίπρα να πάει κόντρα στους δανειστές και να... αλλάξει την Ευρώπη.

Ένα χρόνο μετά θα περιμέναμε το... διαζύγιο του Αλέξη με την Περιστέρα αφού όχι μόνο υποχώρησε απέναντι στους δανειστές, αλλά ουσιαστικά συνθηκολόγησε ταπεινωτικά. Και το ερώτημα είναι γιατί έπρεπε να φτάσουμε μέχρι εδώ, γιατί έπρεπε η χώρα να υποστεί ζημιά 86 δισ. ευρώ προκειμένου να έρθει η ώρα που θα έκλεινε μια συμφωνία με πολύ χειρότερους όρους απ' ότι παλαιότερα.

 Το Eurogroup ανέδειξε στην πραγματική του διάσταση την πιο ντροπιαστική συμφωνία που θα μπορούσε να υπογράψει ελληνική κυβέρνηση. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχε η «περίοδος Τσίπρα – Βαρουφάκη». Πόσα λιγότερα μέτρα θα είχαμε υπογράψει αν δεν είχαν γίνει εκλογές το 2015 αλλά λίγους μήνες αργότερα;

Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν οδηγούμαστε στην ξεφτίλα του δημοψηφίσματος. Τώρα έρχεται η ώρα της σκληρής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η Ελλάδα μπορεί να είναι περήφανη χώρα αλλά για να διατηρήσει την περηφάνια της πρέπει να είναι και οικονομικά ανεξάρτητη. 

Μέχρι να γίνει αυτό, μέχρι να βάλουμε τάξη στα οικονομικά μας, μέχρι να πάψουμε να διορίζουμε Καρανίκες, μέχρι να σταματήσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε και μέχρι να πληρώνουμε κανονικά τα δανεικά μας χωρίς να χρειάζεται να πάρουμε άλλα, πάντα θα νικά ο... Γερμανός. Και πάντα θα υπάρχει κάποιος «δουλοπρεπής» Τσίπρας που θα υποχωρεί σε όλα, που θα λέει «ναι σε όλα» μόνο και μόνο για να κρατήσει το «μαγαζάκι» του όρθιο.

.Mας υποδείχνουν να τους καταψηφίσουμε

Εχει η ελληνική κοινωνία δυνατότητες να αντιπαλαίψει τη συντελεσμένη, τα τελευταία εφτά χρόνια, καταστροφή της κρατικής και ιστορικής της υπόστασης;

H λέξη «καταστροφή» κυριολεκτεί: Aφορά στον παραγωγικό ιστό της χώρας, στις επιχειρηματικές επενδύσεις, στη διοικητική - λειτουργική δομή του κράτους και των θεσμών, σε ό,τι ονομάζουμε «κοινωνικό κράτος» και προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής – τελικά στο «νόημα» που μπορεί να έχει η συντήρηση του ελληνικού ονόματος, της οργανωμένης ελληνώνυμης συλλογικότητας.

Διαφαίνονται δυνατότητες να αντιπαλαίψει η ελληνική κοινωνία την παρακμή; – όχι μόνο τον εφτάχρονο εφιάλτη της παντοδαπής χρεοκοπίας, αλλά και τις ενδογενείς αιτίες που οδήγησαν τον Eλληνισμό νομοτελειακά στη σημερινή διάλυση και αποσύνθεση; 

Πονάει να το παραδεχτούμε, αλλά έξω από το παρακμιακό «εθνικό κέντρο» συχνά οι ελλαδικής καταγωγής «πετυχαίνουν» ή μεγαλουργούν επαγγελματικά και επιστημονικά, το κάνουν όμως επειδή αφομοιώνονται από το αλλοδαπό «παράδειγμα» (χωρίς διαφορά από Kινέζους, Πολωνούς ή Πορτογάλους) – συντηρώντας, ίσως, την ελληνικότητα ως φολκλόρ. Δεν ακούσαμε ποτέ να παράγεται ελληνικό τραγούδι στη διασπορά, Tέχνη ή θεσμοί με ιδιαιτερότητα ελληνικού χαρακτήρα: ελληνικής «νοηματοδότησης» και αξιολογικής ιεράρχησης των ανθρώπινων αναγκών και στοχεύσεων.

Eίναι τουλάχιστον αφελές ή παράλογο να ευελπιστούμε ότι, με κάποιες «επιδιορθώσεις» και «βελτιώσεις εκσυγχρονιστικές» του κρατικού μηχανισμού και των όρων του ιδιωτικώς επιχειρείν, θα μπορέσουν να ξαναλειτουργήσουν η παραγωγική «βάση» και το θεσμικό «εποικοδόμημα» στο ασόβαρο ελλαδικό κρατίδιο. Oμως αυτή ακριβώς η αφελής ή παράλογη προσδοκία είναι το μόνο λογικό (!) έρεισμα όσων ευτελισμένων πολιτικών αυτοματισμών συντηρούνται τεχνητά στη χώρα μας: Kυβερνητικών εξαγγελιών, αντιπολιτευτικών επικρίσεων, 

Δελτίων Eιδήσεων, πολιτικής αρθρογραφίας - σχολιασμού - αναλύσεων, κομματικών ακκισμών από του βήματος της Bουλής, συνθημάτων και κραυγών στις συνδικαλιστικές τάχα και διαδηλώσεις. Kοινή λογική όλης της πολιτικής εν Eλλάδι παντομίμας είναι η τυφλή αλλά πανσθενής μωρία, πως η «επανεκκίνηση της μηχανής» είναι απλώς θέμα «βελτιώσεων» και «επιδιορθώσεων» του σαπισμένου και αποσυντεθειμένου κράτους και «συστήματος».

Mε αυτή την επιμελέστατα εδραιωμένη ψευδαίσθηση ή βολική φαντασίωση βαυκαλίζονταν ότι τάχα κυβερνούν την Eλλάδα, στα εφτά χρόνια της επιτροπείας της από τους δανειστές, ο ολίγιστος των Παπανδρέου, των αμοραλιστών ο ακρότατος Bενιζέλος, ο κ. 4-2-1 Kουβέλης, το δίδυμο Σαμαρά - Mπαλτάκου, η κορυφαία αλλαξοπιστία και αλλαξομορφία η επονομαζόμενη Tσίπρας. 

H ψευδαίσθηση ότι αρκούν τα μερεμέτια και περιττεύει η τόλμη των μεταρρυθμιστικών τομών, βόλευε πρωτίστως τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων που θανάτωσαν τη χώρα: επώνυμους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού, του ασύδοτου πελατειακού κράτους, της απροκάλυπτης πολιτικής «προστασίας» κοινών λωποδυτών του κοινωνικού χρήματος (εργοληπτών και προμηθευτών του Δημοσίου), της καθολικευμένης αναξιοκρατίας, των καταλογογραφημένων φοροφυγάδων.

Mοιάζει να είναι κανόνας μέσα στην ανθρώπινη Iστορία: Δεν υπάρχει περίπτωση κοινωνίας που ανέκαμψε από παρακμιακό λήθαργο και διαλυτικό εκπεσμό, χωρίς να λειτουργήσει νέμεση. 

Mόνο στην Eλλάδα, σαράντα δύο χρόνια τώρα, με κωμικά νομικά κατασκευάσματα (βουλευτική ασυλία, νομοθετημένες απαλλαγές υπουργών και πρωθυπουργών από την ευθύνη για εξόφθαλμα κοινωνικά εγκλήματα) κρύβουμε κάτω από το χαλί ακόμα και την ανενδοίαστη διαπλοκή της πολιτικής με τον υπόκοσμο. Aνθρωποι που εγκλημάτησαν, εν ψυχρώ και κατ’ εξακολούθησιν, διατηρούν κεντρικές θέσεις στο πολιτικό σύστημα, προκαλούν με τις δημόσιες θρασύτατες εμφανίσεις τους, την ιταμότητα να κουνάνε το δάχτυλο επιπλήττοντας τον ελληνικό λαό που διέκοψε το ηδονικό τους φαγοπότι.

Σαράντα δύο χρόνια μετά τη μεταπολίτευση οι πολίτες ανεχόμαστε στο προσκήνιο κόμματα, πρακτικές και νοο-τροπίες που οδήγησαν στον εφτάχρονο Γολγοθά εξευτελισμού και απόγνωσης του λαού μας.

Aνεχόμαστε να μας αποκοιμίζουν ο κ. Aλέξης, ο κ. Kυριάκος, η κ. Φώφη –με ρητορείες για διαχειριστικά μερεμέτια και «βελτιώσεις»–, δεν διανοούνται να καταθέσουν προτάσεις για μεταρρυθμιστικές τομές, τόλμη και επιτελικό σχεδιασμό για ριζική, αξιοκρατική αναδιάρθρωση του δημόσιου βίου.

H εμμονή τους στη διαχειριστική λογική, εμμονή αφελής ή εξυπναδίστικη, πάντοτε όμως λαϊκότροπα λουστραρισμένη, κραυγάζει την απόλυτης προτεραιότητας επιδίωξη του πολιτικού μας συστήματος: Nα μην καθίσουν ποτέ στα εδώλια των ποινικών δικαστηρίων οι φυσικοί αυτουργοί της κόλασης που ζούμε. Nα μη χάσουν τα χρυσοφόρα πόστα τους «τα δικά τους παιδιά». Nα μην τολμηθούν ποτέ δημεύσεις περιουσιών πολιτικών και «νταβατζήδων» που καταλήστεψαν το κοινωνικό χρήμα στα τελευταία σαράντα χρόνια, ακόρεστα.

Eτσι όμως, άθελά τους, μας υποδείχνουν (δηλαδή μας προσφέρουν το κριτήριο) τι να ψηφίσουμε: Mόνο όποιον επιδείξει στρατηγικό σχεδιασμό ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων. Tώρα πια η κρίσιμη εκλογική μάζα που ζει την απόγνωση, ξέρει τι σημαίνει ριζοσπαστική τόλμη: Ξαναστήσιμο εξ υπαρχής των δημόσιων υπηρεσιών – άλλη άρθρωση, άλλη δομή, άλλες στοχεύσεις. Θεσμοί κριτικής αποτίμησης και συνεχούς ελέγχου των δημόσιων λειτουργών. Aξιοκρατία παντού, ασυμβίβαστη με οποιαδήποτε εξουσιαστική αυθαιρεσία. 

Eπιστροφή του συνδικαλισμού στις συνταγματικές του προδιαγραφές. Eπιστροφή στη μικρή μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης – στην αυτοδιαχειριζόμενη μικρή κοινότητα. Aποκλεισμός των κομματικών νεολαιών από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Aρχαία Eλληνικά από το Δημοτικό, μετοχική Παιδεία, όχι χρηστική. Tραπεζικό σύστημα επιστρατευμένο στην ενίσχυση της μικρής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Tα παραδείγματα (συντομογραφικοί τίτλοι) είναι ενδείξεις, όχι συνταγές. Προτάσεις θα γεννηθούν μόνο από επίπονο, σοβαρό επιτελικό σχεδιασμό, μελέτη και σεβασμό των αναγκών, όχι πειθαρχώντας σε «ευρήματα» διαφημιστών (ούτε βέβαια σε επιφυλλιδογραφικές υποδείξεις).

H ατολμία και οπισθοδρομικότητα Tσίπρα, Kυριάκου, Φώφης δρομολογούν την ψήφο μας.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Αν είχε βάλει γραβάτα από την αρχή

Δεν θέλω να χαλάσω το πάρτι της ευφορίας που έχει στηθεί μετά το τελευταίο Eurogroup. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι αν ο κ. Τσίπρας είχε βάλει μια «γραβάτα» και είχε διαπραγματευθεί κανονικά, χωρίς αυταπάτες, τυχοδιωκτισμούς και ερασιτεχνισμούς, θα είχε πάρει το ίδιο ή ένα πολύ καλύτερο deal τον Ιανουάριο του 2015. Οι συνθήκες ήταν ώριμες. Υπήρχε διάθεση συνεννόησης με μία νέα κυβέρνηση. Η μεγάλη περιπέτεια που περάσαμε, τα capital controls, η καταστροφή των τραπεζών μετά την πρώτη τους ανακεφαλαιοποίηση και όλα τα παρελκόμενα δεν ήταν ιστορικώς αναγκαία.

Ξέρω, καταλαβαίνω. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει γιατί ο κ. Τσίπρας δεν θα είχε το κόμμα και την κοινή γνώμη μαζί του. Επρεπε να περάσουμε το «επεισόδιο Βαρουφάκη», να ζήσουμε το... όνειρο που έγινε εφιάλτης για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο που ακούμε όλο και συχνότερα στο  εξωτερικό  «αν οι Eλληνες θέλουν να κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο, τι μας  νοιάζει  εμάς». Συστημικός κίνδυνος δεν είμαστε πλέον, η απειλή του πρωτόγονου  «επαναστατικού» ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο παρελθόν.

Οσο για το χρέος, πήραμε μία ρύθμιση που δεν έχει καμία σχέση με όσα μαξιμαλιστικά πίστεψε ο ελληνικός λαός. Καμία. Είναι μία ρύθμιση-λάιτ και με νέα μνημονιακή επιτήρηση. Το ζήτημα του χρέους μετετράπη, άλλωστε, στο «ιερό δισκοπότηρο» της ελληνικής πολιτικής ζωής. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι τη ρύθμιση τη χρωστούσαν οι εταίροι και δανειστές στον ελληνικό λαό. 

Σήμερα παραδέχονται ότι ήταν τραγικό λάθος τους να μην τη δώσουν στην κυβέρνηση Σαμαρά, όταν πέτυχε το πρωτογενές πλεόνασμα. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι πως έμαθαν από το πάθημά τους και γι’ αυτό αποφάσισαν να στηρίξουν τη σημερινή κυβέρνηση. Κατάλαβαν επιτέλους πως, όταν ανεβάζεις συνεχώς την μπάρα, είναι σαν να βάζεις τρικλοποδιά σε μια χώρα και ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να τρέξει ένα συνεχή μαραθώνιο χωρίς ένα ποτήρι νερό στον δρόμο...

Διαβάζω ότι ο πρωθυπουργός θα βάλει γραβάτα μόλις ρυθμιστεί το ζήτημα του χρέους. Ωραίο επικοινωνιακό στόρι θα είναι, δεν λέω. Πιο επείγον, όμως, είναι να αρχίσει να κυβερνάει με επάρκεια και να εκμεταλλευθεί την επιστροφή της χώρας σε μια σχετική κανονικότητα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά έως τώρα τη συλλογική ωρίμανση της χώρας. Η επόμενη περίοδος ωρίμανσης δεν μπορεί να διαρκέσει άλλο τόσο... 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Δύσκολα και με κόστος

Οταν ήμουν μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια. «Η γυναίκα της Ρώμης».

Ηταν η ιστορία μιας λαϊκής και άπειρης κοπέλας από την ιταλική επαρχία που οδηγήθηκε από έναν έρωτα με αυταπάτες (για να δανειστώ την έκφραση του Πρωθυπουργού...) στον έρωτα επί πληρωμή.

Ο Μοράβια εξηγούσε ότι το μυστικό είναι η πρώτη φορά. Οταν υποκύψεις και πληρωθείς την πρώτη φορά, θα ακολουθήσουν εκ των πραγμάτων κι άλλες.

Συνιστώ το βιβλίο σε όσους έτρεφαν ψευδαισθήσεις ότι η κυβέρνηση θα πάει υπερήφανα τη χώρα σε εκλογές αντί να συνθηκολογήσει πάλι. Εκεί θα καταλάβουν ότι τελικά η υποταγή είναι μηχανισμός. Δεν είναι παρέλαση μεμονωμένων αποφάσεων.

Μετά το περυσινό καλοκαίρι η κυβέρνηση θα συμφωνεί πλέον σε ό,τι βάζουν στο τραπέζι οι δανειστές και οι βουλευτές θα ψηφίζουν ό,τι φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση.

Χωρίς πεποιθήσεις, χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς ιδεολογικές συντεταγμένες. Η μοναδική «κόκκινη γραμμή» είναι να μείνουν στην κυβέρνηση. Τίποτε άλλο.

Μια στάση που θα ενισχύεται όσο καθίσταται προφανές πως θα χάσουν τις επόμενες εκλογές - όποτε κι αν γίνουν.

Διότι στην εξουσία αγκιστρώνεται όλο και πιο απελπισμένα εκείνος που του ήρθε ουρανοκατέβατη και ξέρει πως θα τη χάσει, χωρίς καμία βεβαιότητα ότι θα την ανακτήσει.

Συνεπώς και για να τελειώνουν τα καλαμπούρια: δεν θα φύγουν εύκολα και θα φύγουν με κόστος. Δείτε τι κάνει ο Μαδούρο για να κρατηθεί στη Βενεζουέλα.

Αλλωστε οι αριστεροί είναι παραδοσιακά bad losers. Τον Ιανουάριο του 1945 εκδιώχθηκαν ηττημένοι από την Αθήνα αλλά πήραν μαζί και 15.000 ομήρους τους οποίους εξόντωναν λίγους-λίγους στον δρόμο.

Από την άλλη πλευρά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά σήμερα με κλήρωση ούτε με επανάσταση αλλά μετά από δύο εκλογικές νίκες. Και λογικά με εκλογές θα φύγει.

Ως εκ τούτου η στρατηγική της αγκίστρωσης στην εξουσία είναι δίκοπο μαχαίρι.

Αφενός του δίνει κάποιο περιθώριο χρόνου και, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αφετέρου όμως μπορεί να ανοίξει τον δρόμο και στην ολοκληρωτική καταστροφή. Αν δραπέτευε τώρα, θα μπορούσε να χάσει με ποσοστά ΝΔ. Οσο μένει κινδυνεύει να φύγει με ποσοστά ΠαΣοΚ.  

Και γι' αυτό δεν θα πρέπει να παρερμηνευθεί η αναμενόμενη συμφωνία στο Eurogroup. Οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν προφανώς να περάσουν άλλο ένα καλοκαίρι σαν το περυσινό, κυρίως παραμονές δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο και εκλογών στην Ισπανία.

Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν ακύρωσαν τη σύγκρουση, απλώς τη μετέθεσαν για το φθινόπωρο.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του «προληπτικού μηχανισμού» χάρη στον οποίο το ΔΝΤ έκανε ένα βήμα πίσω στις απαιτήσεις του.

Τους είπαν με άλλα λόγια:

- Δεν είναι η στιγμή να ανοίξουμε τώρα τον καβγά. Ασε τους να σπάσουν τα μούτρα τους βάζοντας φόρους και εισφορές που νομίζουν ότι θα εισπράξουν. Ας διασφαλίσουμε όμως πως όταν σπάσουν τα μούτρα τους θα έχουμε το πάνω χέρι!

Με άλλα λόγια, δεν αποκαταστάθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης, όπως έσπευσε να διατυμπανίσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Συνέβη ακριβώς το αντίθετο: η έλλειψη εμπιστοσύνης οδήγησε σε έναν μηχανισμό ακραία εξευτελιστικό για κάθε δημοκρατία που σέβεται το όνομά της. Και μόνο έτσι αποφεύχθηκε μια σύγκρουση τη στιγμή που δεν συνέφερε κανέναν.   

Ούτως ή άλλως, κανείς σοβαρός άνθρωπος στην Ευρώπη ή αλλού δεν πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση με τη συγκεκριμένη πολιτική έχει την παραμικρή πιθανότητα να ανορθώσει την οικονομία. Οι πιο αισιόδοξοι προβλέπουν απλώς κάποια διαλυτική στασιμότητα.  

Σε μια κοινωνία όμως που έχει εξαντλήσει προ πολλού τις ανοχές και τις αντοχές της και της οποίας έχουν διαψευστεί οι ελπίδες που επένδυσε στη σημερινή κυβέρνηση.

Πράγμα που αποτελεί και την πραγματική ευκαιρία για την αντιπολίτευση. Οχι να επιδιώξει μια απλή εκλογική επικράτηση αλλά να οικοδομήσει μια μακρόχρονη πολιτική κυριαρχία.      

Η βλακεία ως πολιτική
Η βλακεία δυστυχώς δεν πάει στα βουνά. Κυκλοφορεί κάπου ανάμεσά μας.

Εξ ου και ο καθ' ύλην αρμόδιος πρώην υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης αποκάλυψε υπερήφανος πως «η συμφωνία με τον Τσίπρα ήταν ότι κεκλεισμένων των θυρών θα τους απειλούμε, όπως έκανα». Θα απειλούμε, δηλαδή, τους Ευρωπαίους με Grexit...

Δεν ξέρω πόσο φοβήθηκαν οι άλλοι από τις απειλές του Βαρουφάκη με έγκριση Τσίπρα. Ξέρω όμως ότι μια ωραία ημέρα ο Σόιμπλε τον οποίο απειλούσαμε ότι θα φύγουμε από το ευρώ μας είπε:

«Πόσα θέλετε να μας αδειάσετε τη γωνιά;».

Εκεί σχόλασε ο γάμος. Κι ο Βαρουφάκης έμεινε με τις απειλές στο χέρι!.. 

Πρετεντέρης Γιάννης 

.Μνημόνιο, αυταπάτη μου...

Η προσχώρηση Τσίπρα στη realpolitik και κατά συνέπεια η αναγκαστική ενσωμάτωσή του στο «μνημονιακό» στρατόπεδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σηματοδοτούν εκ των πραγμάτων την είσοδο σε έναν νέο πολιτικό κύκλο. 

Η πλήρης αποδοχή των όρων των δανειστών ολοκληρώνει τη στροφή του κυβερνητικού συνασπισμού, η οποία άρχισε μετά το δημοψήφισμα και μεταθέτει στους ώμους της ηγετικής ομάδας του Μαξίμου την πλήρη εφαρμογή μιας επώδυνης συμφωνίας. 

Από την πιστή και αποτελεσματική εφαρμογή της θα κριθεί η αντοχή αλλά και το μέλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Με τον κυνισμό που τον διακρίνει ο κ. Τσίπρας διήνυσε την απόσταση από την αντιευρωπαϊκή παραμυθία ως την αποδοχή της μόνης ρεαλιστικής για τη χώρα συνθήκης προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Με ένα τσιγάρο δρόμο, όπως θα έλεγαν και κάποιοι γνωστοί καφενόβιοι συριζαίοι, πέρασε με περισσή ευκολία από τον Τσάβες και τον Μαδούρο στον εναγκαλισμό με τον Σουλτς και τον Πιτέλα...

Η αθέλητη πλάνη, οι αυταπάτες δηλαδή που επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός για να καλύψει τις μεταστροφές του, μπορεί να δικαιολογείται για έναν πολίτη, δεν μπορεί όμως να αποτελεί άλλοθι για έναν υπεύθυνο πολιτικό. Που δεν δίστασε, όπως αποδεικνύεται από τις ανεξάντλητες εξομολογήσεις Βαρουφάκη, να παίξει την τύχη της χώρας στα ζάρια, οδηγώντας μας ένα βήμα πριν από την οριστική χρεοκοπία.

Αυταπάτες δεν είχε και δεν καλλιέργησε όμως μόνο ο Πρωθυπουργός. Είχε και   ενδεχομένως έχει ακόμη ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έτεινε ευήκοα ώτα σε κάθε λογής δημαγωγικές υποσχέσεις, θεωρώντας ότι υπάρχει η μαγική συνταγή που θα επιτρέψει στον περιούσιο λαό να επανέλθει στην προ κρίσης ομαλότητα, χωρίς μειώσεις μισθών, χωρίς φόρους, χωρίς όρους για τη βοήθεια των Ευρωπαίων.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει τώρα να διαχειριστεί τη μνημονιακή μεταμόρφωσή της. Η τύχη της είναι απολύτως συνυφασμένη με την πλήρη εφαρμογή των δεσμεύσεων που ανέλαβε, αφού κάθε απόκλιση από τους στόχους που έχει αποδεχθεί συνεπάγεται νέα επώδυνα μέτρα που ούτε η κοινωνία αντέχει, ούτε οι ως τώρα πειθήνιοι βουλευτές της. Τα εκρηκτικά με τα οποία κάποτε απειλούσε να ανατινάξει την Ευρώπη τα έχει ζωστεί τώρα η ίδια...