.Τι πιστεύουν οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης

H τρομοκρατική επίθεση των τζιχαντιστών στις Βρυξέλλες φέρνει ξανα στην επικαιρότητα το τεράστιο θέμα της μαζικής παρουσίας του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ευρώπη. Πώς σκέπτονται οι Μουσουλμάνοι; Είναι όλοι φουνταμενταλιστές και κατά συνέπεια αποτελούν πρόσφορο εδαφος για την ανάπτυξη τρομοκρατικών ομάδων όπως υποστηρίζουν ορισμένοι; Ή αντίθετα το φουνταμενταλιστικό στοιχείο αποτελεί μία ασήμαντη μειονότητα όπως υποστηρίζουν άλλοι;

Ευτυχώς σήμερα έχουμε έρευνες που μπορούν να δώσουν μία πρώτη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.

Μια δημοσκόπηση έγινε από το γερμανικό ινστιτούτο ερευνών WZB σε συνεργασία με τον ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans τον Δεκέμβριο του 2013 και είχε ως δείγμα 9.000 ευρωπαίους μουσουλμάνους τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία. 

Σε αυτή την έρευνα το 60% των ερωτηθέντων ευρωπαίων μουσουλμάνων απάντησε οτι συμφωνεί με την πρόταση ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% οτι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανιού την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί απο τους κρατικούς νόμους».

Επιπλέον το 44% συμφώνησε με ολες τις προαναφερθείσες προτάσεις.

Με άλλα λόγια, όπως δείχνει η δημοσκόπηση, περίπου το 50% των ερωτηθέντων μουσουλμάνων στην Ευρώπη είναι φονταμενταλιστές όσον αφορά τον ρολο του Ισλάμ στην κοινωνία και φυσικά οι απόψεις τους δεν εναρμονίζονται με την κοινωνία στην οποία επιθυμούν να ζήσουν.

Υπάρχουν και άλλες έρευνες που επιβεβαιώνουν αυτή την τάση. Το 2007 το βρετανικό ερευνητικό κέντρο Policy Exchange έκανε μια δημοσκόπηση βασισμένη σε άνω των 1.000 βρετανών μουσουλμάνων.

Το 37% των μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δήλωσε ότι προτιμά να ζεί με τον νόμο της σαρία παρά με τους βρετανικούς νόμους ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εξέφρασε την ίδια επιθυμία.

Ταυτόχρονο το 36% των νέων δήλωσε οτι οι αποστάτες από το Ισλάμ θα πρέπει να θανατώνονται ενώ μεταξύ των ηλικιωμένων το ποσοστό ήταν 19%.
Η πιο πρόσφατη έρευνα στην Βρετανία έγινε από το κέντρο αναλύσεων ComRes για λογαριασμό του BBC μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo στο Παρίσι.

 Εδώ το 20% των ερωτηθέντων απάντησε πως θεωρεί ότι η δυτική κοινωνία δεν μπορεί να συνυπάρξει με το Ισλάμ, το 27% (δηλαδή πάνω από 1 στους 4) απάντησε ότι είδαν «με κάποια συμπάθεια» τα κίνητρα για την τρομοκρατική επίθεση στο σατιρικό περιοδικό και το 32% ότι «κατανοούσαν» τα κίνητρα για την επίθεση.

Τέλος, δύο έρευνες πού έλαβαν χώρα στη Δανία (μία το 2009 και η άλλη το 2015) έδειξαν ότι 1 στους 4 μουσουλμάνους πιστεύει οτι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει ή να ενσωματωθει στην δανική νομοθεσία.

Στη βάση αυτών των ερευνών μπορεί κανείς να συμπεράνει οτι ασφαλώς ολοι οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι δεν είναι φονταμενταλιστές και επομένως δεν αποτελούν ένα δυνητικό κίνδυνο για τις κοινωνίες στις οποίες ζουν.

Ομως υπάρχει ένα πολύ σημαντικό κομμμάτι, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων μουσουλμάνων, που απορίπτει τις αξίες των κοινωνιών της Δύσης και θα μπορούσε να αποτελέσει δεξαμενή στρατολόγησης τζιχαντιστών.

 Τάκης Μίχας

.Η αναπόφευκτη σύνδεση

Ο Ραούλ Κάστρο, σαν επαναφορτιζόμενο που έμεινε από μπαταρία, κρατάει υψωμένο το χέρι του Ομπάμα και, εμφανώς, δεν ξέρει τι να το κάνει. Στιγμιότυπο το οποίο συλλαμβάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αμηχανία της ιστορικής επίσκεψης από την πλευρά των Κουβανών.

​Προσωρινά έστω, ο θάνατος μας επανέφερε από το αγαπημένο μας σπορ: την κατάδυση στον μικρόκοσμό μας. Πάλι καλά που αναβλήθηκε η συζήτηση στη Βουλή περί διαπλοκής, όχι για οιονδήποτε άλλο λόγο, αλλ’ επειδή θα ήταν άκρως γελοίο να ασχολούμεθα με αντιπερισπασμούς στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, όταν την ίδια ώρα έχει ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ευρώπη με τους τζιχαντιστές. Ο πραγματικός πόλεμος είναι ο μεγαλύτερος αντιπερισπασμός. Ο πόλεμος για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς μπορεί να περιμένει.

Βραχυπρόθεσμα, η χθεσινή επίθεση των τζιχαντιστών στην καρδιά του διοικητικού συστήματος της Ευρώπης θα συσπειρώσει τους Ευρωπαίους σε ένα συγκινητικό σόου αλληλεγγύης, από αυτά που μόνο η «ενωμένη Ευρώπη» ξέρει να κάνει. Είναι φυσιολογικό: αυτή είναι πάντοτε η αρχική στάση μετά την αναπάντεχη συμφορά. (Ακόμη και οι δικοί μας έχουν αναστατωθεί και προστρέχουν στην Ευρώπη, τη «μαντάμ Μέρκελ» και το ΝΑΤΟ μην τυχόν και μας αφήσουν πίσω μόνους, χωρίς κράτος, χωρίς υποδομές, χωρίς κυβέρνηση...)

Δεν θα διαρκέσει πολύ η φάση της ευρωπαϊκής συναδέλφωσης. Διότι το μέγεθος της απειλής είναι τεράστιο και στρέφεται ευθέως κατά του τρόπου ζωής των Ευρωπαίων και των θεσμών οι οποίοι τον καθιστούν δυνατό και τον εξασφαλίζουν. 

Εφόσον η Ευρώπη αποτύχει να ανταποκριθεί με τρόπο πειστικό –πειστικό, πρωτίστως, έναντι των πολιτών της– οι τάσεις των χωρών-μελών για εθνικές δράσεις κατά της απειλής θα ενισχυθούν. Είναι βέβαιο, αφού οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι υπόλογες, κατ’ αρχάς, έναντι των πολιτών οι οποίοι τις ψηφίζουν με, κατά κανόνα, εθνικά κριτήρια. Αν η Ευρώπη, λοιπόν, δεν μπορέσει, κανείς δεν θα καθίσει ήσυχος στη γωνία του να δει τι του έχει γραμμένο η μοίρα. (Εκτός ίσως από εμάς...)

Η σύνδεση του μεταναστευτικού με την τρομοκρατία είναι αναπόφευκτη, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, διότι απλούστατα οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι. Οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν τις προσφυγικές ροές για να διαπερνούν τα ευρωπαϊκά σύνορα – θυμίζω εδώ τους δύο από τους δράστες της επίθεσης στο Μπατακλάν που είχαν περάσει από τη Λέρο.

 Ο πόλεμος που διεξάγουν κατά της Ευρώπης είναι ένας νέου τύπου πόλεμος των ασύμμετρων απειλών, ένα είδος ανταρτοπολέμου των πόλεων. Φυσικό είναι οι τζιχαντιστές να χρησιμοποιούν τις μεγάλες μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης για να κρύβονται και, για τη σκοπιμότητα αυτή, εκμεταλλεύονται την τραγωδία των προσφύγων, την οποία άλλωστε και προκαλούν επί τούτου.

Εξάλλου, όσο και αν δεν μας επιτρέπει η πολιτική ορθότητα να το δεχθούμε, η υποστήριξη αυτών που ανατινάζονται από εκείνους τους ομόθρησκούς τους που δεν τολμούν να το κάνουν είναι απείρως μεγαλύτερη από όσο μαρτυρεί ο αριθμός των επιτιθέμενων τρομοκρατών. Πώς αλλιώς είναι δυνατόν, νομίζετε, να στρατολογεί πολεμιστές το Ισλαμικό Κράτος από κάθε ευρωπαϊκή χώρα;

 Για τους οποίους μάλιστα ο κανόνας είναι να διαβάζουμε αργότερα, στις εφημερίδες των χωρών προέλευσής τους, ότι ήσαν κανονικά παιδιά, είχαν πάει μάλιστα και στο πανεπιστήμιο.

Εννοείται ότι η σύνδεση ισλαμικής τρομοκρατίας και μεταναστευτικού δεν αρέσει σε πολλούς, ως επί το πλείστον εκείνους που θεωρούν όσα τους αρέσουν πιο πραγματικά από όσα συμβαίνουν. 

Στα ΜΜΕ έχει ήδη ξεσηκωθεί ο χορός των χαζών, που προτάσσουν την ηθική τους αυταρέσκεια και σπεύδουν να αποδώσουν σε «ακραιφνείς φωνές». Είμαστε όμως στο αρχικό στάδιο της υπόθεσης αυτής, ίσως αργότερα καταλάβουν. (Εδώ το κατάλαβε ακόμη και η κυβέρνησή μας...) Η τρομοκρατία γίνεται συνεπώς παράγων του μεταναστευτικού και η θέση της χώρας αδυνατίζει περισσότερο.

Θα βοηθούσε πολύ, αν «σε ανύποπτο χρόνο» ο υπουργός εκείνος, που αργότερα δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον Μουζάλα για μια γλωσσική παραδρομή, δεν είχε απειλήσει ευθέως την Ευρώπη ότι θα τους στείλει τους τζιχαντιστές με τα αεροπλάνα. 

Οπως επίσης θα βοηθούσε αν δεν είχαμε τόσο καιρό την πολιτική των ανοικτών συνόρων. Αλλά και αν τα αφήσουμε αυτά εκεί όπου ανήκουν, στον παρελθόν, η αποδυνάμωση της χώρας στο ευρωπαϊκό πεδίο θα είναι κυρίως συνέπεια της ανυπαρξίας κρατικών μηχανισμών στη χώρα, ικανών ώστε να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις απαιτήσεις των περιστάσεων.

Αν η κυβέρνηση είναι από χθες τρομαγμένη, όπως τη θέλουν οι φήμες της αγοράς, αυτό συμβαίνει επειδή συνειδητοποιεί ότι, στην περίπτωση που η Ελλάδα μείνει εκτός ευρωπαϊκών σχεδιασμών, το κόστος θα το αναλάβει ολόκληρο αυτή και θα είναι καταστροφή της. Διότι εδώ η ουσία του θέματος θα είναι πολύ σημαντικότερη από το επίπεδο ζωής, το μέλλον των συντάξεων ή, πολλώ μάλλον, από τις ιδεολογικές εμμονές μας. 

Η πρωταρχική υποχρέωση μιας κυβέρνησης είναι να προστατεύει τη ζωή των πολιτών της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους. Μια κυβέρνηση που αποτυγχάνει σε αυτή την υποχρέωση δεν έχει λόγο να υφίσταται. Η νέα τροπή που παίρνει η κρίση του μεταναστευτικού ενδέχεται, λοιπόν, να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα. Λογικά και η Νέα Δημοκρατία πρέπει και αυτή να είναι τρομαγμένη στο ενδεχόμενο να βρεθεί πιο κοντά σε ένα στόχο που θα τον ήθελε σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου...

Το φρούριο

Ετοιμασθείτε να μπουχτίσουμε. Τις επόμενες ημέρες, οι απολογητές των ανοικτών συνόρων θα διεκτραγωδήσουν συστηματικά το ενδεχόμενο μεταβολής της Ευρώπης σε «φρούριο» – ήδη ο θρήνος έχει ξεκινήσει. Ωστόσο, οφείλουμε να σκεφθούμε λίγο σοβαρά (αν είναι δυνατόν, δεν είναι πάντα...) τι σημαίνει αυτή η λέξη που την επισείουν ως φοβερή απειλή, χειρότερη ακόμη και από τις βόμβες στο αεροδρόμιο και στο μετρό, οι ανησυχούντες επαγγελματίες του ανθρωπισμού.

 Είναι άραγε κακό, για όλους αυτούς που ακούν «φρούριο» και φρίττουν, να πάρει η Ευρώπη τα μέτρα που χρειάζονται για να προστατευθεί; Και, τέλος πάντως, αν δεν γίνει φρούριο, τότε τι πρέπει να κάνει; Να καθίσει άπραγη και να περιμένει το τέλος «ήρεμα και ωραία», όπως θα διαλυθεί η Ειδομένη κατά τον Γ. Μουζάλα;

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Πανικός είναι η μόνη λέξη που μπορεί να αποδώσει το ελάχιστο για την κατάσταση στις Βρυξέλλες.

Οι αιτίες αυτού του κακού που φέρνει την ανθρωπότητα στις πύλες μιας σκοτεινής εποχής είναι γνωστές. Πόλεμοι, φτώχεια, παιδεία, γκετοποίηση, ενσωμάτωση. Τώρα όμως είναι ώρα να δούμε πως αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση. Άμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου. Να δούμε τους συγγενείς των νεκρών, αθώων ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτα. 

Να δούμε τους τραυματίες. Όμως πως μπορεί να νικηθεί κάποιος που είναι έτοιμος να σκοτωθεί, σκοτώνοντας δεκάδες άλλους; Αυξημένα μέτρα και έλεγχοι, οδηγούν σε περισσότερη ανησυχία και αυξάνουν την αίσθηση της ανασφάλειας, όμως είναι μέτρα που πρέπει επίσης να ληφθούν. Στό άμεσο μέλλον, εννοώ τώρα, όσοι εμπλέκονται στους πολέμους πρέπει να επανεξετάσουν την στάση τους.

Όμως τα αποτελέσματα του κακού θα συνεχίσουν ως επίπτωση ενεργειών που δημιουργούν δεδομένα μέσα στο μέλλον. Γι’ αυτό είναι που λέω πως και τα αυξημένα μέτρα ασφάλειας είναι δυστυχώς επιβεβλημένα. Κανείς δεν θέλει να πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης, έστω και αν υπερασπίζεται την άποψη πως τα αυξημένα μέτρα συρρικνώνουν το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Αν βέβαια τα αυξημένα μέτρα συρρικνώνουν πολλαπλασιαστικά και ταυτόχρονα, την ιδιωτικότητα των τρομοκρατών.

Από την άλλη ξέρω, βλέπω, ότι όλοι μετατρεπόμαστε σε εμπειρογνώμονες και ειδικους λες και πρόκειται για ένα απλό φαινόμενο. Δεν αναφέρομαι σε όσους εκφράζουν μια εκτίμηση για τα γεγονότα και δεν καταφεύγουν σε μια επιπόλαιη ανάλυση ή πολυ περισσότερο στην  εύκολη και χωρίς κανένα κόστος καταγγελία, όσων θεωρούν υπεύθυνους. 

Η Ευρωπαική Ένωση της οποίας τις μεγάλες αδυναμίες κατήγγειλα κατ’ επανάληψιν είναι πάντα ο πρώτος εύκολος στόχος. Δεν αγνοώ, αντίθετα υποστηρίζω ότι κράτη μέλη συνέβαλαν στους διαρκείς πολέμους, πολύ περισσότερο μερικά εξ αυτών των κρατών υπήρξαν και αποικιοκρατικά, δημιουργόντας έτσι τις ρίζες ενός μίσους, που ανθίζει ξανά στις μέρες μας κάτω από επίκαιρες αιτίες.

Όμως νομίζω πως αν δεν υπήρχε σήμερα η κακιά Ευρωπαική Ένωση τότε ίσως να ήμασταν ήδη σε συγκρούσεις μεταξύ των κρατών. Με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Επιμένω σ’ αυτό διότι ο λαικισμός είναι πάντα η τροφή για την ανάδειξη στις ηγεσίες των κρατών, των πιο ανεπαρκών και επικίνδυνων ανθρώπων. Σας φαίνεται μακριά η πιθανότητα να δούμε στην αμερικανική προεδρία τον ανεκδιήγητο κύριο Τραμπ; Και αν συνεργαστεί με τον κύριο Ούρμπαν της Ουγγαρίας; Θα ψάχνουμε την ένωση μέσα στα συντρίμια και τα ερείπια.

Όλοι έχουμε υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπότητα να κτυπούμε αλύπητα τον λαικισμό. Διότι λαικισμός είναι η λεκτική επίθεση στον εύκολο στόχο. Γιατί είναι ο πατέρας του τέρατος. Είναι ο πατέρας του ναζισμού. Θυμίζω ότι ο Χίτλερ εκλέγηκε με τις ψήφους των πολιτών. Γιατί επετράπη να απλωθεί ως άργαστις ο λαικισμός!

Δεν βλέπω λοιπόν άμεσες λύσεις. Το “δεξιότερα Κουροπάτκιν” ας το εκστομίσουν αυτοί που τα ξέρουν όλα.

Βραχυπρόθεσμα βλέπω την ανάγκη (την ανάγκη) για περαιτέρω τεχνολογική παρακολούθηση. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι το μακροπρόθεσμο. Τα ισχυρά κράτη κατανοώντας το πολυσύνθετο του κόσμου, κατανοώντας ότι και αυτά αδύναμα είναι, να ανακτήσουν επαφή και με καθεστώτα με τα οποία διαφωνούν. Το παράδειγμα Αμερική και Ιράν, και τώρα Αμερική και Κούβα είναι φωτεινά παραδείγματα αυτού που εννοώ. Ισχυροί, ομού με υποτιθέμενους αδυνάτους!

Η δίκαιη κατά το δυνατόν ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου είναι επίσης κάτι επιβεβλημένο. Γιατί όταν οι φτωχοί  πεινούν, όταν οι πολύ φτωχοί πεινούν επι πολύ, τότε θα φαν τους πλούσιους. Η έκρηξη απέχει από την ηρεμία μόλις εννέα γεύματα. Και στη Συρία και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν  μετράμε ήδη για χιλιάδες γεύματα.

Η παιδεία είναι επίσης ένα ισχυρό όπλο κατά του εκφασισμού. Η παιδεία που επενδύει στην παγκοσμιότητα. Όχι στην παγκοσμιοποίηση. Η παιδεία που επιτρέπει την ανατροπή της γνωστής εικασίας, ρήσης, ότι “κόλαση  είναι ο άλλος”. Η παιδεία που ενώνει και που δεν αποξενώνει. Η παιδεία που ενσωματώνει, που ανοίγει δίαυλους επικοινωνίας. Που αναπτύσσει την κρίση. Γιατί όταν έχεις κρίση έχεις εμπιστοσύνη. Γιατί αν δεν έχεις εμπιστοσύνη φοβάσαι. Και όταν φοβάσαι επιτίθεσαι.

Σταδιακός απεγκλωβισμός από τους πολέμους, ανάπτυξη επαφών μεταξύ διαφωνούντων, ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου, παιδεία. Αυτά να δούμε, που φοβούμαι πως δεν θα δούμε. Άλλωστε όταν κυλήσει η πέτρα απ’ το βουνό χρειάζεται πολλές ράχες για να ανακοπεί.

Ξέχασα κάτι! Την δημοσιογραφία. Εκείνη τη δημοσιογραφία που τροφοδοτεί ανεπαρκείς πολιτικούς, που τρέφει τον λαϊκισμό και τρέφεται απ’ αυτόν, που πουλάει ρατσισμό με το τσουβάλι, που εργάζεται για τον εργοδότη και όχι για την αλήθεια!

Τέλος νιώθω υποχρέωση να φωνάξω πως η καταγραφή της αιτίας του κακού, καθόλου δεν μας επιτρέπει να μην καταδικάζουμε με τον πιο σκληρό τρόπο αυτές τις βάρβαρες πράξεις εναντίον αθώων ανθρώπων. Το λέω αυτό γιατί ξέρω πως υπάρχουν μερικοί που πιότερο νοιάζονται να μας πει κανείς μπράβο επειδή εμείς “τα προβλέψαμε” παρά πρώτα να θρηνήσουν και ύστερα ας επαναλάβουν!