.Υποκρισία και διαφθορά

Γράφαμε παλαιότερα ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη με τις υποθέσεις των ανθρώπων. «Αν στην πιο αγία συντροφιά της ανθρώπινης ιστορίας ο ένας στους δώδεκα μαθητές του Ιησού αποδείχθηκε διεφθαρμένος, πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερα ποσοστά ηθικής στο αχανές Δημόσιο;» («Η παραβολή της διαφθοράς», Καθημερινή 13.9.2006). Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πώς θα εξαλειφθεί η διαφθορά αλλά πώς περιορίζεται.

 Οι δε κυβερνήσεις δεν κρίνονται από τα κρούσματα που αποκαλύπτονται, αλλά από το νομοθετικό έργο για τον περιορισμό της. Κρίνονται δηλαδή από τα μέτρα που θεσπίζουν για να δημιουργηθούν κανόνες διαφάνειας, αξιοκρατίας και καλών πρακτικών, όπως ήταν το ΑΣΕΠ, η Δι@ύγεια κ.λπ. Με τέτοιου τύπου μέτρα, μπορεί να μη ζήσουμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, αλλά τουλάχιστον δημιουργούνται αντικίνητρα για τους δυνάμει διεφθαρμένους.

Το κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο» είχε πάντα λυμένο το ζωνάρι στα ζητήματα ηθικής. Ως αντιπολίτευση ξεσπάθωνε γενικώς κατά της διαφθοράς, αλλά ειδικώς απαξίωνε κάθε μέτρο περιορισμού της. Καταψήφισε μέχρι και τη Δι@ύγεια με το σόφισμα ότι «πρόκειται για μια προσπάθεια επικοινωνιακή να αλλάξετε την ατζέντα. 

Καλή η προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί. Διότι ετούτη την ώρα, που παρουσιάζετε ως μέγα επίτευγμα, ιστορικό επίτευγμα, μια προσπάθεια να φτιάξετε ένα ηλεκτρονικό φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης –διότι περί αυτού πρόκειται– η κοινωνία ισοπεδώνεται από τις επιλογές σας» (Αλέξης Τσίπρας, Βουλή 30.6.2016). Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, φυσικά, ως κυβέρνηση υπονόμευσαν και τη Δι@ύγεια. Με το νομοσχέδιο περί «επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου» (Δεκέμβριος 2015), εξαίρεσαν κάποιες δαπάνες του υπουργείου Εξωτερικών από τον δημόσιο έλεγχο.

Ακόμη πιο υποκριτική ήταν η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να νομοθετήσει την υποχρεωτική δημοσιοποίηση των διαφημιστικών κονδυλίων των τραπεζών, μετά την αποκάλυψη του «κυκλώματος των εκβιαστών δημοσιογράφων». Και είναι υποκριτική διότι από την υποχρέωση δημοσιοποίησης εξαίρεσαν τις ΔΕΚΟ και τους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ετσι, όσα είναι υπό κυβερνητικό έλεγχο μένουν κρυφά, αλλά υποχρεώνονται να δημοσιοποιούν τις δαπάνες τους οι τράπεζες που πλέον είναι ιδιωτικές. Να σημειώσουμε ότι, όπως προκύπτει από τη δικογραφία, το κύκλωμα των εκβιαστών στόχο είχε τις ΔΕΚΟ και ουχί τις τράπεζες.

Μην παρεξηγηθούμε: καλή είναι η διαφάνεια για τις διαφημιστικές δαπάνες ακόμη και των τραπεζών, αλλά είναι υποκριτική αν μένουν εκτός δημοσίου ελέγχου τα πεπραγμένα όσων διαχειρίζονται τα δικά μας λεφτά. Είναι τουλάχιστον περίεργο πώς «ξέχασε» η κυβέρνηση να χτυπήσει με ένα νομοθέτημα δύο εστίες, και μόνο μετά την ασφυκτική πίεση της αντιπολίτευσης ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης δήλωσε ότι «βεβαίως και εξετάζουμε αυτή την πρόταση και σε άλλο νομοσχέδιο θα καλύψουμε και αυτό το κενό, διότι ο αγώνας της κυβέρνησης αυτής στα θέματα διαπλοκής είναι συγκεκριμένος και όποιος θέλει να συμβάλει σ’ αυτό τον αγώνα είμαστε ανοιχτοί...».

Περιμένουμε να δούμε σε ποιο νομοσχέδιο «θα καλυφθεί το κενό», αλλά μπορούμε να βάλουμε και στοίχημα ότι θα αργήσει. Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει μέτρα κατά της δικής του διαφθοράς όλη μέρα θα κοσκινίζει διατάξεις για άλλους. Και ενίοτε θα «ξεχνάει» κάποιες. 

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Ο καθένας το άχτι του και τον χαβά του

Ειδυλλιακές σκηνές από τον παράδεισο. Μαθητές σχολείου στην Πιονγιάνγκ της Β. Κορέας παίζουν μουσική, προκειμένου να εμψυχώσουν και να εμπνεύσουν (όπως λέει το πρακτορείο της χώρας) τους εργάτες που επιστρέφουν από τη δουλειά τους... 

Το μπαλαούρο –αν κρίνω από την εμβληματική φράση «ρίχτε τον στο μπαλαούρο!»– δεν πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο. Αντιθέτως, ο Μπαλαούρας του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των αντιπροέδρων της Βουλής, είναι γενικώς ευχάριστος ως παρουσία στην πολιτική σκηνή. Κυρίως, επειδή με τις συνήθως ξεκούδουνες παρεμβάσεις του εξάπτει τα πνεύματα. 

Πάντα χωρίς σοβαρό κίνητρο, επειδή έτσι του βγαίνει πάνω στην κουβέντα. Το τελευταίο που αμόλησε ήταν ότι δεν θα τον χάλαγε το σκέτο Μακεδονία για την ΠΓΔΜ. Δώσ’ του, λοιπόν, η ίδια ανούσια παράσταση μεταξύ αγανακτισμένων εθναμυντόρων και αριστερών ιδεολόγων.

Γιατί το έκανε ο σύντροφος Μπαλαούρας; Από αλτρουισμό; Μήπως λυπήθηκε τον Μάρδα, που εκείνη την ώρα έτρωγε τις σφαλιάρες βροχή και είπε να συγκεντρώσει ορισμένες πάνω του για να προλάβει να πάρει μια ανάσα κι ο καημένος ο Μάρδας; Μπορεί, αλλά το πιθανότερο είναι ότι απλώς έβγαζε το άχτι του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τη συγκυρία και τα τοιαύτα. Ο Μπαλαούρας είναι ένας τραχύς, αλλά γενικώς έντιμος αριστερός, σταθερός στις απόψεις του: «Ο απλούς άνθρωπος» της Αριστεράς, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. 

Τι να κάνει ο άνθρωπος όταν βλέπει τον έναν να βγάζει το άχτι του για πολυτελή ταξίδια στην Αμερική, τον άλλο για εξουσία, τον τρίτο για λεφτά κ.ο.κ. Ο καθένας από αυτούς βγάζει το άχτι του. Γιατί όχι και ο Μπαλαούρας, ο οποίος ένα άχτι έχει ο δύσμοιρος, την Αριστερά; (Αυτήν που οι άλλοι χρησιμοποιούν ως κάλυψη για να κάνουν τα δικά τους...)

Τηρουμένων των αναλογιών, ίδιο είναι και το κίνητρο του Μάρδα. Δεν θα μπορούσε να σωπάσει μετά το ηλίθιο σχόλιο για τους επενδυτές στην Ειδομένη; Βεβαίως, θα μπορούσε. (Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που τρώει φατούρο. Πειράζει άλλη μία;) Ελα όμως που τώρα είναι υπουργός και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Σε όλη τη ζωή του, κάθε που πήγαινε να μιλήσει, η κατακραυγή έπνιγε τη φωνή του. Τώρα όμως μπορεί και αυτός να βγάλει το άχτι του: θα τον ακούσουν, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, και θα παραδεχθούν την ευφυΐα του. Τώρα έχει την ευκαιρία. Θα την έχει ποτέ ξανά;

Ανέκδοτο

Το υποψιαζόμουν από την πρώτη στιγμή. Αλλά βεβαιώθηκα πλήρως ότι επρόκειτο για ανέκδοτο, όταν άκουσα τον δημοσιογράφο από τη Λάρνακα να μεταδίδει ότι στο αεροπλάνο είχαν μείνει μόνον ο αεροπειρατής και τρεις επιβάτες: ένας Βρετανός, ένας Γάλλος και ένας Ισπανός. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν τα ανέκδοτα; 

Περί αυτού επρόκειτο ευτυχώς.

Στην αρχή, μάθαμε ότι ήταν ερωτικής φύσεως το ζήτημα – και μάλιστα αστείο ερωτικό, όχι σοβαρό ερωτικό, όπως άφησε να εννοηθεί με το αστειάκι του ο πρόεδρος της Κύπρου. Επειτα έγινε πολιτικό και, λίγο αργότερα, ψυχιατρικό («είναι ασταθούς ψυχικής καταστάσεως»), ώσπου ο αεροπειρατής παραδόθηκε και, επισήμως, θεωρήθηκε το συμβάν πολιτικό, ώστε να σωθούν και τα προσχήματα όσων ενεπλάκησαν. (Διότι άλλο να τρέχεις και να μη φτάνεις για έναν κοινό τρελό, άλλο για έναν τρελό με πολιτικές αξιώσεις.)

Κάποια στιγμή, βέβαια, η εξέλιξη του ανέκδοτου κόντεψε να πάρει κατεύθυνση προς την τραγωδία, όταν ακούστηκε ότι είχαν μεταβεί επί τόπου (ή θα μετέβαιναν;) ο φόβος και τρόμος της Μέσης Ανατολής και της νότιας Μεσογείου: οι αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις. Το ενδεχόμενο και μόνο σού παγώνει το αίμα, διότι οι αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις είναι περιβόητες για τις γκάφες τους και το κόστος τους σε ανθρώπινες ζωές. Το 1978, πάλι σε αεροπειρατεία στη Λάρνακα, πήγαν να επέμβουν χωρίς τη γνώμη της κυπριακής κυβέρνησης. 

Οι Κύπριοι, ορθώς υπερασπιζόμενοι την κυριαρχία του κράτους τους, άνοιξαν πυρ και ξάπλωσαν κάτω περίπου 20 από αυτούς, νεκρούς και τραυματίες. Για αρκετά χρόνια μετά, οι δύο χώρες είχαν διακόψει διπλωματικές σχέσεις. Ξανά το 1985, στη Μάλτα, οι Αιγύπτιοι επενέβησαν χωρίς να ρωτήσουν την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα ήταν οι ειδικές δυνάμεις τους να σκοτώσουν τους 55 από τους 88 ομήρους.

 (Να γιατί είναι ειδικές δυνάμεις, αν ήταν απλές δυνάμεις, θα σκότωναν και περισσότερους...) Δεν αποκλείεται η απειλή της επέμβασης των αιγυπτιακών ειδικών δυνάμεων να φόβισε τον αεροπειρατή και να τον έκανε να παραδοθεί – δική μου σκέψη, δεν βασίζεται σε πληροφορίες.

Πάντως, η Αίγυπτος θριαμβεύει στο χθεσινό ανέκδοτο. Από αεροδρόμιο της Αιγύπτου πέρασε ο αεροπειρατής τη ζώνη με τα δήθεν εκρηκτικά. 

Η αιγυπτιακή εταιρεία έδινε συνεχώς νέο αριθμό επιβατών – ήταν εσωτερική πτήση και δεν ήξεραν, φαίνεται, πόσους είχαν μέσα κατά την απογείωση. Τέλος, οι αιγυπτιακές αρχές έδωσαν λάθος όνομα για τον δράστη. Επειτα από όλα αυτά τα τραγελαφικά, κοιτάζω την Ειδομένη (από μακριά πάντα...) με διαφορετικό βλέμμα και αρχίζω να καταλαβαίνω τι έκανε τον Μάρδα να πει ότι «στην Ειδομένη δεν τα πήγαμε άσχημα». 

Καταλαβαίνω, επίσης, ότι το γεωπολιτικό συμφέρον μας ως προς την Αίγυπτο συνοψίζεται στο σύνθημα «Σίσι και ξερό ψωμί». Διότι, αν καταρρεύσει η Αίγυπτος, χαθήκαμε. Θα προτιμούσαμε να μας είχε χτυπήσει αληθινό τσουνάμι...

Αυτό είναι

Να και κάτι αληθινό που μάθαμε για τον Κώστα Καραμανλή. Το τριήμερο πήγε οικογενειακώς στην ορεινή Κορινθία, έμειναν σε ένα ωραίο αρχοντικό, έκανε ό,τι κάνουν αμέτρητοι άλλοι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά και, παρεμπιπτόντως, διαβάζουμε ότι είδε κάτι τοπικούς παράγοντες εκεί και συζήτησαν «για τις επικείμενες εκλογές στη νομαρχιακή επιτροπή Κορινθίας». Ολα τα παραπάνω είναι εκ πρώτης όψεως αδιάφορα, στην πραγματικότητα όμως άκρως αποκαλυπτικά, για όσους τουλάχιστον πιστεύουν σε μυθικά όντα. Διότι αυτό παραπάνω είναι ο πραγματικός Καραμανλής. Τόσο ακριβώς.

  ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ολυμπιακό... ρεκόρ στις κωλοτούμπες από τον Καμμένο

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τον.... Νουρέγιεφ της κυβέρνησης. Όμως, πώς να μην ασχοληθείς με έναν άνθρωπο ο οποίος από τον πολύ.... ψεκασμό έχει πάθει κάτι. Που είναι προφανές ότι έχει πρόβλημα με τον Σαμαρά, τον βλέπει και του κόβεται η όρεξη.

Όταν όμως λέει: «Όταν αντέδρασα για το λεκτικό λάθος του κ. Μουζάλα, υπέβαλα την παραίτησή μου και των υπουργών μου. Εσείς γιατί δεν καταθέσατε πρόταση μομφής κατά του κ. Μουζάλα;», πως να αντιδράσεις. Μόνο να πεις ότι είναι μεγάλος κωλοτούμπας. Άραγε τον Μπαλαούρα τον κατάπιε και τον χώνεψε κιόλας;

Ο Καμμένος βγήκε σαν τον «μαντρόσκυλο» του Τσίπρα προκειμένου να πολώσει το κλίμα και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την ήττα του πρωθυπουργού στη Βουλή. Γάβγισε ξανά όπως κάνει συχνά, φαντασιώθηκε ότι είναι υπουργός (γιατί δεν είναι στην πραγματικότητα), πέταξε διάφορα τρελά και παλαβά που τον χαρακτηρίζουν άλλωστε, και έκανε την αίθουσα αρένα. Αυτό ήθελε και το πέτυχε, όμως, πλέον τον έχουν πάρει όλοι χαμπάρι. Τον ακούνε να μιλά και λένε «Α, ο Καμμένος το είπε, δεν έχει καμιά σημασία».

Παρεμπιπτόντως, ο διαχειριστής του σάιτ Ολυμπία, διορίστηκε στη Διεύθυνση Ενημέρωσης του Υπουργείου Άμυνας, όπως αποκάλυψε ο Σταυρός Θεοδωράκης.

Ισχύει η αποκάλυψη του Θεοδωράκη;

Κι αν ναι, θα εξηγήσει ο «Μακεδονομάχος» στον ελληνικό λαό γιατί πρέπει να πληρώνει τον συγκεκριμένο κύριο;

.Θα φύγει...

Γράφαμε προηγουμένως ότι φαίνεται πως ο Κυριακός (είναι τιμή μας βεβαίως) διαβάζει Antinews και το απέδειξε όταν ζήτησε εκλογές. Φαίνεται όμως ότι μάλλον είναι “φανατικός” μας αναγνώστης, καθώς το “παραιτηθείτε και φύγετε πριν σπρώξετε τη χώρα στην καταστροφή” που είπε στον Α. Τσίπρα από το βήμα της Βουλής, το είχε ζητήσει ο Θανάσης Κ. εδώ και καιρό, από το βήμα… του Antinews. Τιμή μας και πάλι...

Έγραφε συγκεκριμένα:

Να φύγουν!

Να φύγουν… χθες!

Ούτε μέρα άλλο.

Ούτε στιγμή…

Γιατί όσο μένουν, τόσο ανεβαίνει το κόστος για τη χώρα.

Τόσο ανεβαίνει το ρίσκο για το αύριο…

Και τώρα πια ανεβαίνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Κι όσοι σκέφτονται το «τι» και το «πώς» και το τι θα πει εκείνος, και τις θα μας πουν οι άλλοι, και μη σπάσει καμιά πορσελάνη από το «σύνθετο» και μην ιδρώσει το μουτράκι και χαλάσει το μέϊκ-απ και μη φύγει κανένας πόντος από το καλσόν, να καταλάβουν πού βρισκόμαστε και που πάμε.

Στα πρόθυρα της Έκρηξης βρισκόμαστε!

Στην πλήρη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής πάμε...

Μη σπάνε το κεφάλι τους στην Αντιπολίτευση, με σύνθετα σενάρια και «ισοδύναμα»…

Ένα πράγμα να κάνουν αρκεί για την ώρα:

Να πουν στον Τσίπρα να φύγει!

Έτσι θα εκφράσουν την αγωνία της κοινωνίας σήμερα.

Έτσι θα εκτονώσουν την έκρηξη που πλησιάζει, πολύ σύντομα, ίσως και αύριο…

Έτσι θα δώσουν «λύση» στο πρόβλημα…

Γιατί μέσα στην απελπισία της κοινωνίας, με την απραξία τους ή τη «χλιαρή» τους στάση, κοντεύουν να γίνουν μέρος του ίδιου του προβλήματος!

Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανοι για ο,τιδήποτε…

Και ταυτόχρονα είναι «ικανοί για όλα»!

Να φύγουν!

Να φύγουν τώρα…

Πριν είναι αργά για την Ελλάδα…

Κάποιοι αναρωτιούνται: Πρέπει να βιαστεί η Νέα Δημοκρατία να κυβερνήσει;

Σύμφωνοι δεν πρέπει «να βιαστεί»...

Αλλά το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αυτό, άλλο είναι:

Έχουμε έναν παιδάκι που μπήκε σε μια μπαρουταποθήκη, κάθισε πάνω σε ένα βυτίο γεμάτο κηροζίνηκι άρχισε να παίζει με τα σπίρτα!

Κάποιοι φωνάζουν με φρίκη:

Πάρτε του τα σπίρτα από τα χέρια!

Και πριν προλάβει να αντιδράσει κανείς, κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται:

Μα είναι σωστό να του τα πάρουμε;

Μήπως του προκαλέσουμε… ψυχολογικό τραύμα;

Και τι θα του πούμε, αν μας ρωτήσει γιατί του τα παίρνουμε;

Μήπως το τρομάξουμε;

Και ποια θα είναι η… μακροχρόνια επίπτωση πάνω στη συμπεριφορά του;

Και τι θα πούμε στους γονείς του;

Βρε αφήστε τα λόγιακαι πάρτε του τα σπίρτα από το χέρι, πριν γίνουμε μπουρλότο όλοι!

Τόσο απλά…

Η διακυβέρνηση στα χέρια του Τσίπρα δεν είναι το «τιμόνι» της χώρας…

Είναι τα «σπίρτα» στα χέρια ενός «παιδιού» μέσα σε «μπαρουταποθήκη»!

Πάρτε τα από τα χέρια του αμέσως!

Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει, πώς το πρόβλημα της χώρας σήμερα,δενείναι μια κανονική «εναλλαγή» κομμάτων στην εξουσία…

Το πρόβλημα δενείναι να «μάθουν» οι μεθυσμένοι από την αλαζονεία και από τις ιδεοληψίες τους ΣΥΡΙΖαίοινα κυβερνούν «στου κασσίδη το κεφάλι»…

Το πρόβλημα είναι να φύγουν το συντομότερο.

Πριν κάνουν καταστροφή που δεν θεραπεύεται.

Και πριν είναι πολύ-πολύ αργά…

Κι όσοι αρνούνται να το δουν αυτό, θα έχουν ευθύνη για ό,τι συμβεί από δω και στο εξής!

Η αντιπολίτευση δεν καλείται να… νουθετήσειή να «εκπαιδεύσει» τον Τσίπρα να γίνει «καλύτερος».

Καλείται να πάρει τη χώρα στα χέρια της το ταχύτερο!

Χθες αν είναι δυνατό…

Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να το καταλάβουν;