.Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ''ΒΑΖΕΙ ΧΕΡΙ'' ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ...

*...ΕΚΤΑΚΤΟ...* Μέρες... 2015 ζούμε εκ νέου στην Ελλάδα, καθώς η κυβέρνηση αναζητά πόρους για να καλύψει τις υποχρεώσεις... του Κράτους, ενώ συνεχίζεται επί μακρόν η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος από τους δανειστές. Μετά τα ταμεία, η κυβέρνηση «βάζει χέρι» και στα ταμειακά διαθέσιμα των νοσοκομείων, προκειμένου να καλύψει τρέχουσες ανάγκες του Κράτους, επικαλούμενη την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που είχε «περάσει» για τους ίδιους λόγους το 2015. Η εντολή δόθηκε την Πέμπτη (21/4), στις 10:09 το πρωί και σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο κείμενο, η κίνη... περισσότερα »

.Οι νοσταλγοί της προδοσίας

Σχεδόν μισός αιώνας: 49 χρόνια σήμερα από την 21η Απριλίου 1967, την ημέρα που επίορκοι αξιωματικοί κατέλαβαν με πραξικόπημα την εξουσία στην Ελλάδα.
 Ηταν, υποτίθεται, πατριώτες.
Τώρα πώς γίνεται να είσαι πατριώτης και να στρέφεις τα όπλα κατά του Συντάγματος, του ανώτατου άρχοντος και της κυβέρνησης της χώρας και να τα καταλύεις είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί φυσικά να απαντηθεί – και γι αυτό και δεν απαντήθηκε ποτέ στα σοβαρά: η επίκληση του δήθεν «κουμμουνιστικού κινδύνου» είναι ασφαλώς μία γελοιότητα, μια φάρσα, ένα ελεεινό πρόσχημα και αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Ηδη από τότε το γνώριζαν. Από την πρώτη στιγμή.
 Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι να κατανοήσει κανείς πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν πατριώτες εκείνοι που οδήγησαν τον ελληνισμό στη μεγαλύτερη τραγωδία του μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
 Πώς γίνεται να επικαλείσαι την πατρίδα, τη σημαία, το έθνος και τον λαό και όλα αυτά να τα καταστρέφεις, να τα διαλύεις μέσα από μία πρωτοφανή προδοσία που όμοιά της δεν γνώρισε ο σύγχρονος, τουλάχιστον, ελληνισμός: το πραξικόπημα στην Κύπρο που οδήγησε στον Αττίλα και στη διχοτόμηση του νησιού, αλλά και που συρρίκνωσε έκτοτε αποφασιστικά τη θέση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας: μιας δύναμης αληθινά και αποδεδειγμένα επικίνδυνα απειλητικής, όχι σαν την καρικατούρα του ανύπαρκτου δήθεν από βορρά κινδύνου…
 Αν όμως αυτά τα δύο ερωτήματα αφορούν πλέον στην Ιστορία, υπάρχει κι ένα που αφορά στο σήμερα – κι αυτό ίσως να είναι από μόνο του γεγονός ακόμα πιο τραγικό: πώς γίνεται οι νοσταλγοί των προδοτών και της προδοσίας να βρίσκονται, μετά από όλα αυτά, στο προσκήνιο και να διαδραματίζουν πολιτικό ρόλο.
 Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό, καθώς όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: γίνεται, επειδή η χώρα καταστράφηκε.
 Όχι μόνη της φυσικά: καταστράφηκε στα χρόνια των πολιτικών δυνάμεων της δημοκρατίας, οι οποίες όχι απλώς δεν διαδραμάτισαν τον συνταγματικό τους ρόλο τουλάχιστον εδώ και περίπου μία εικοσαετία αλλά, αντίθετα, έφεραν τη συμφορά στον τόπο.
 Αυτή ακριβώς η συμφορά είναι που έδωσε τέτοιο πεδίο στους νοσταλγούς της προδοσίας.
 Κι αυτή είναι μία άλλη μαύρη, επικίνδυνη όψη της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.

 Και, το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς, τέτοια ημέρα του χρόνου, στα πενήντα χρόνια του προδοτικού πραξικοπήματος, ή του παραχρόνου, να μην υπάρχουν μεγάλοι εορτασμοί στην έρημη αυτή χώρα…

.Αρση ιδεοληπτικών βαρών

Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών, όπως και πολλές άλλες αθλητικές διοργανώσεις, μπορεί να μη συγκινεί πολλούς, αλλά είναι μια οικονομική ανάσα για τις περιοχές όπου διοργανώνεται. Το στέλεχος, για θέματα επικοινωνίας και μάρκετινγκ, της ομοσπονδίας του συγκεκριμένου αθλήματος, κ. Γιώργος Ανατολίτης, υπολόγισε ότι η διοργάνωση κάθε αθλήματος φέρνει στην περιοχή περίπου 1.000 διανυκτερεύσεις και 2.500-3.000 γεύματα, επειδή εκτός από τους αθλητές και τους προπονητές τους μετακινούνται δημοσιογράφοι, συγγενείς, φίλαθλοι κ.λπ.

Πολλοί δήμοι ψάχνουν την ευκαιρία να φιλοξενήσουν τέτοιες διοργανώσεις επειδή, εκτός από την προβολή της περιοχής τους, οι ξενοδόχοι, εστιάτορες, μαγαζάτορες κ.λπ. έχουν –σε εποχές δύσκολες– πολλαπλά οικονομικά οφέλη. Ομως ο δήμαρχος Αριστοτέλη, κ. Γιώργος Ζουμπάς, «μια εμβληματική μορφή του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική» –όπως τον χαρακτήρισε κατά την ανάληψη των καθηκόντων του η «Εφημερίδα των Συντακτών» (6.5.2015)– είπε όχι.

Ο δήμαρχος, που εκλέχτηκε με την παράταξη «Κίνημα Ανάπτυξης» (ειρωνικό δεν ακούγεται αυτό;), αρνήθηκε να φιλοξενήσει το Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών, συν τα οφέλη που θα είχε αυτό για τους δημότες, επειδή ένας από τους χορηγούς της διοργάνωσης είναι η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», που δραστηριοποιείται στις Σκουριές. Ο αγωνιστής τοπάρχης δήλωσε ότι «αν δίναμε το “πράσινο φως” στη διεξαγωγή του Πρωταθλήματος με χορηγό την “Ελληνικός Χρυσός”, θα δημιουργούνταν εντάσεις και θα ήταν δύσκολο να διασφαλίσουμε την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων... 

Δεν γίνεται από τη μια στις 8 Ιουνίου 20 δημότες να αντιμετωπίζουν στο δικαστήριο στημένα κατηγορητήρια από την εταιρεία και από την άλλη να δεχόμαστε την “Ελληνικός Χρυσός” για χορηγό» και κατέληξε υπογραμμίζοντας: «Σαν Δήμος έχουμε αρνηθεί από την εταιρεία τα 3 εκατ. ευρώ ως ανταπόδοση για τις δραστηριότητές της. Δεν θέλουμε ούτε χάντρες ούτε καθρεφτάκια» (Halkidiki Focus 31.3.2016). «Χάντρες και καθρεφτάκια» τα 3 εκατομμύρια για τον δήμαρχο, όταν η τακτική επιχορήγηση του κράτους είναι 193.000 μηνιαίως;

Τελικώς οι αγώνες μεταφέρθηκαν στη Θέρμη Θεσσαλονίκης –σιγά μη δεν γίνονταν επειδή έχει γινάτια ο αριστερός δήμαρχος της περιοχής–, αλλά αυτό είναι σε μικρογραφία η κακοδαιμονία της χώρας. Ας πολλαπλασιάσουμε τους αγώνες του δημάρχου σε πανελλήνια κλίμακα, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, για να δούμε πώς φτωχοποιήθηκε η χώρα. 

Να θυμηθούμε ότι για κάποια άλλα μεταλλεία ο κ. Αλέξης Τσίπρας ανησυχούσε για το πότισμα των αγρίων ζώων στο Λιδωρίκι; «Οι λούστρες (φυσικές λίμνες επάνω στο βουνό) που υπάρχουν στην περιοχή της σχεδιαζόμενης εξόρυξης είναι βασικές για το ξεδίψασμα των ζώων, που αν περικυκλωθούν από εργοτάξια μεταλλείων, δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν την ίδια λειτουργικότητα...» (25.2.2010).

Το βάρος των ιδεοληψιών είναι πλέον τεράστιο: πνίγει τις ευκαιρίες για την οικονομία, μέχρι αυτή να αποκτήσει νεκρική ακαμψία. Με το διαρκές κυνήγι της επιχειρηματικότητας, ακόμη κι όταν αυτή είναι χορηγός αθλημάτων, σβήνει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Κλείνουν επιχειρήσεις, απολύονται εργαζόμενοι, δυστυχούν οι άνθρωποι. Αλλά πάλι... Αυτή δεν είναι η ιστορία της Αριστεράς παγκοσμίως;

.Ελλάδα ή Ελλαδίτσα;

Η ​​εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.

Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει πραγματικά με Πόρτο Ρίκο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ζει με δόσεις και δανεικά, ενώ δεν έχει ακόμη καταφέρει να παρουσιάσει ένα δικό της, ιδιόκτητο, σχέδιο με μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα τη βγάλουν από τη λάσπη. Βαλκάνιοι ηγέτες απευθύνονται με απαξιωτικό τρόπο στην ανώτατη ελληνική πολιτική ηγεσία. Η Τουρκία δρα ως ηγεμών στην περιοχή. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν τον Ταγίπ Ερντογάν σαν νεοοθωμανό σουλτάνο.

Και το χειρότερο; Εχουμε υιοθετήσει ένα εξοργιστικό επιχείρημα όταν διαπραγματευόμαστε με ισχυρούς παίκτες στο εξωτερικό. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλούσαν ως ίσος προς ίσο, προσέφεραν και έπαιρναν σημαντικά στρατηγικά ανταλλάγματα λαμβάνοντας αποφάσεις με ρίσκο. Τώρα ζητάμε από τους έξω να μη μας αφήσουν στην τύχη μας γιατί κατέχουμε κρίσιμη γεωπολιτική θέση και το να γίνουμε failed state θα έχει σημαντικές παρενέργειες.

Οι Ευρωπαίοι μάς έχουν καταστήσει εξ ανάγκης ένα sui generis προτεκτοράτο σε ό,τι αφορά το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έχει εν πολλοίς υποκατασταθεί στη φύλαξη των συνόρων και στη διαχείριση των hotspots στα νησιά. 

Εκεί δε όπου έχει η Ελληνική Δημοκρατία και μόνο την ευθύνη, συμβαίνουν πρωτοφανή πράγματα, όπως π.χ. οι Αρχές της ΠΓΔΜ να μας στέλνουν πίσω πρόσφυγες - μετανάστες μέσα από τρύπες στα συρματοπλέγματα.
Εχουμε συνηθίσει σε όλα αυτά, σιγά σιγά, γλυκά... Δεν μας κάνει πια τίποτα εντύπωση. Η Ελλάδα έχει γίνει Ελλαδίτσα στα μάτια των έξω, φίλων και εχθρών.
Η ανισορροπία ρητορείας και πράξεων κάνει το φαινόμενο πιο δυσάρεστο. Στη διεθνή πολιτική όλοι ξέρουν ότι όταν γαβγίζει κάποιος πολύ χωρίς καν να δαγκώνει, μία έστω φορά, είναι δεδομένος και προβλέψιμος.

Τα μεγάλα λόγια, η πολιτική διαπραγμάτευση, το σόου επίδειξης στρατιωτικής ισχύος μπορεί να πείθουν ακόμη κάποιους εντός των συνόρων. Οχι όμως εκτός.
Εχουμε ξαναπεράσει τέτοιες φάσεις στην Ιστορία μας. Συχνά είχαν κάποια τραγική κατάληξη, που γινόταν η αφορμή για την αναγέννηση του έθνους. Ορισμένοι προβλέπουν ότι η Ιστορία θα επαναληφθεί. Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο και να βρούμε τη δύναμη να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον τόπο χωρίς να περάσουμε από μια, πιο μεγάλη και εμφανή, καταστροφή.


Στην εποχή μας, άλλωστε, δεν μπορείς να ξεγελάσεις κανέναν. Το πόσο ισχυρός φαίνεσαι στο παγκόσμιο σκηνικό εξαρτάται κυρίως από την οικονομική δύναμή σου, το πόσο στέρεοι είναι οι θεσμοί σου και αν διαθέτεις ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό. Η εικόνα που προβάλλουμε δεν είναι καλή. Είναι, δυστυχώς, μια δίκαιη απεικόνιση της περιόδου παρακμής που διανύουμε.

.«Πας μη αριστερός… κακός, ακροδεξιός, βίαιος, αντιδημοκράτης, τραμπούκος»

Ίσως η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής να ήταν η πιο χρήσιμη των τελευταίων ετών. Όχι, δεν τρελαθήκαμε να βλέπουμε κάτι άλλο από το βαρετό αυτό σόου για το ποιος θα κατατροπώσει τον άλλον στις ατάκες. Ήταν πράγματι μια ακόμη κακή παράσταση του πολιτικού συστήματος που επειδή δεν έχει τι άλλο να κάνει τρέφεται με θεάματα, έστω κι αν είναι κακοπαιγμένα.
Ήταν όμως χρήσιμη γιατί μπήκαν για πρώτη φορά ξεκάθαρα και σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, οι βάσεις για τον διαχωρισμό του πολιτικού φάσματος. Ο κόσμος που έχει μάτια ανοικτά κατάλαβε χθες ποιες είναι οι χαώδεις διαφορές αριστεράς και κεντροδεξιάς, ποιες είναι οι τεράστιες διαφορές μεταξύ της ιδεολογίας ανθρώπων σαν τον Τσίπρα και της ευρύτερης δεξιάς.
Για πρώτη φορά μπήκε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Αποδείχθηκε πώς η ιδεολογία της αριστεράς που κυριάρχησε από τη μεταπολίτευση και μετά θέλει να κυριαρχήσει ξανά έχοντας απέναντί της μια ενοχική δεξιά.
Ο Τσίπρας, ως νέος ηγέτης των αριστερών δυνάμεων της χώρας υπερασπίστηκε το χώρο που ο ίδιος υπηρετεί λέγοντας λίγο - πολύ αυτά που συνηθίζει να λέει. Ότι δηλαδή οι αριστεροί που ο ίδιος τιμά, ήταν πάντα θύματα, ότι δεν έχει αυτός τσεκούρια όπως η ΝΔ, ότι η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες εκπορεύεται μόνο από το χώρο της αριστεράς και άλλα τέτοια από έναν άνθρωπο που νομίζει ότι μπορεί να βρίσκεται στο πάνθεον των αριστερών ηγετών. Καημένε Ηλιού τι σου ‘μελλε να πάθεις.
Τον διαστρεβλωτικό τρόπο που βλέπει η αριστερά τον εαυτό της φάνηκε από την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την 49η επέτειο από το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Σύμφωνα με την ανακοίνωση λοιπόν: «Θυμόμαστε και τιμούμε τα μέλη και στελέχη της Αριστεράς, όσους και όσες αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στον επτάχρονο αντιδικτατορικό αγώνα. Τους άνδρες και τις γυναίκες που υπερασπίστηκαν τις αξίες της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απέναντι στην αμερικανοκίνητη χούντα.
Ο αγώνας τους αποτελεί, για μας, πολύτιμη παρακαταθήκη. Ειδικά στις μέρες μας, όπου ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός εξαπλώνονται στην Ευρώπη, κι όπου οι νοσταλγοί της χουντικής βαρβαρότητας, οι εχθροί της δημοκρατίας, προσπαθούν ξανά να σηκώσουν κεφάλι στη χώρα μας. Να είναι σίγουροι ότι αυτός ο λαός διαθέτει ακόμα μνήμη, και θα τους απωθήσει ξανά στο περιθώριο».
Δηλαδή κατά την Κουμουνδούρου οι... αγωνιστές της αριστεράς ήταν οι μοναδικοί που υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία. Όλοι οι άλλοι τι ήταν στο Πολυτεχνείο ή τη Νομική; Μόνο αριστεροί ξεσηκώθηκαν κι όχι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους;
Προσέξτε, δεν είναι αστείο και είναι οργανωμένο. Η διαστρέβλωση της αλήθειας είναι σε εξέλιξη καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που θέλει είναι να καρπωθεί τα οφέλη της αντίστασης που μπορεί να είναι στην περίοδο των ναζί στην Ελλάδα, στη Χούντα ή και αργότερα.
Για τον Τσίπρα και την παρέα του «πας μη αριστερός… κακός, ακροδεξιός, βίαιος, αντιδημοκράτης, τραμπούκος». Αυτή η ιδεολογία πέρασε από τον Εμφύλιο και μετά, ειδικά μετά από την πτώση της χούντας και γι’ αυτό o τόπος βρίσκεται σε δεινή θέση. Η αριστερά ηττήθηκε στα βουνά και κέρδισε στα σπίτια, στις πόλεις και στις πλατείες απλά και μόνο γιατί οι ενοχές των υπολοίπων της άφησαν χώρο.
Τιμούμε βεβαίως τους αγωνιστές της αριστεράς που έδωσαν το αίμα τους για να φύγουν οι ναζί ή που κυνηγήθηκαν ανηλεώς στο εμφύλιο και μετά. Μακάρι ο εθνικός διχασμός να μην είχε ποτέ έρθει στην Ελλάδα και σίγουρα γι’ αυτό ευθύνες έχει και η δεξιά.
Όμως μεγαλύτερη ευθύνη της κεντροδεξιάς είναι ότι άφησε την αριστερή ιδεολογία να γίνει κυρίαρχη. Όταν κρατά ο Βορίδης τσεκούρι είναι φασίστας. Όταν όμως ο αριστερός καίει την Αθήνα με μολότοφ είναι ήρωας.
Όταν ο Χρυσαυγίτης σκοτώνει αριστερό είναι δολοφόνος και (ορθώς) πρέπει να τιμωρηθεί. Όταν ο δήθεν αριστερός σκοτώνει Χρυσαυγίτες είναι απλά ήρωας της αριστεράς που έκανε καλό.
Όταν υπάρχει δεξιό παρακράτος είναι για την αριστερά εγκληματικό και φασιστικό. Όταν όμως υπάρχει το αριστερό παρακράτος αυτό ονομάζεται αντίσταση. Όπως οι αναρχικοί του κ…ου που πήγαν και σημάδεψαν τα σπίτι των ελεγκτών, στέλνοντας μήνυμα σε άλλους όπου τους βρίσκουν να τους δέρνουν.
Δεν είναι φασισμός όταν καίγεται η Αθήνα από μπάχαλους που υποστηρίζονται από την αριστερά. Δεν είναι φασισμός όταν τρομοκράτες αιματοκυλούν τη χώρα αλλά για τους αριστερούς είναι απλά «παραστρατημένοι, με καλό μυαλό και με… ιδεολογικό υπόβαθρο για να κάνουν τις δολοφονίες τους, όπως έχει πει ο Μπαλαούρας.
Σκεφτείτε τι θα έλεγαν αν π.χ. ένας Νεοδημοκράτης πήγαινε να συμπαρασταθεί στο νοσοκομείο τον… Ρουπακιά. Όμως οι αριστεροί έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στον Ξηρό, τον Κουφοντίνα ή τον Γιωτόπουλο ή να κάνουν ό,τι μπορούν για να τους αποφυλακίσουν.
Η αριστερά που υπέθαλψε χρόνια τώρα τους μπάχαλους κι αποτέλεσε τη «μήτρα» για να βγουν μια σειρά από δολοφόνοι της εγχώριας τρομοκρατίας ήταν πάντοτε καβάλα στ’ άλογο.
Και η ενοχική κεντροδεξιά ακολουθούσε ψελλίζοντας δικαιολογίες και μη υπερασπιζόμενη τον εαυτό της και την ιστορία της. Μιλούσε κάποιος για πατρίδα; Αμέσως η στάμπα του εθνικιστή. Έλεγε να μαζέψουν τους μπάχαλους με τις μολότοφ, αυτόματα ήταν πράκτορας της Αστυνομίας και τραμπούκος. Τολμούσε να μιλήσει για την περίοδο των Ναζί, ήταν συνεργάτης των Γερμανών κ.ο.κ.
Η ουσία είναι μία: Μακάρι να είχαν όλα ξεχαστεί και να γινόταν στην Ελλάδα ένα νέο ξεκίνημα. Όμως όσο υπάρχουν οι αντίπαλοι θα πρέπει να γίνεται ξεκαθάρισμα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Χωρίς την ηγεμονία της αριστεράς που προκάλεσε τεράστια προβλήματα ασφάλειας στη χώρα. Να τιμήσουμε όλους τους αγωνιστές απ’ όπου κι αν προέρχονται. Αλλά να πάψουμε να λειτουργούμε φοβικά απέναντι στην αριστερά για να μη θίξουμε τα «ιερά και τα όσιά τους».

Έλεος πια με το αριστερό παραμυθάκι που δεν έχει δράκο.

.Αντίο «ανάπτυξη»

Η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία και πριν, αλλά και στην παρούσα κρίση της, ξέρει να βάζει μόνο 3 ταυτόσημους στόχους: μεγέθυνση! επέκταση! ανάπτυξη!

Οι δε πολιτικοί της εκφραστές αναμασάνε συνέχεια τα ίδια λόγια: αν θέλουμε κοινωνική ευημερία θα την πετύχουμε μόνο μέσω της οικονομικής ανάπτυξης!  Από την Αριστερά μέχρι τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Νέο-φιλελεύθερους υπάρχει ταύτιση: όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ανάπτυξη, από την Ελλάδα και την Ευρώπη, μέχρι και τη πιο απομακρυσμένη περιοχή. Όση περισσότερη ανάπτυξη τόσο το καλύτερο. Καπιταλισμός χωρίς ανάπτυξη; Κάτι αδιανόητο!
 
Οικονομία με λιγότερη ανάπτυξη; Μια τέτοια πρόταση θα έβλαπτε την καριέρα κάθε πολιτικού που θα την έκανε, ανεξάρτητα του κόμματος που θα ανήκε. Η ιδεολογία της ανάπτυξης-μεγέθυνσης έχει κυριαρχήσει στην πλειοψηφία των συνειδήσεων των πολιτών. Ιδίως στις χώρες του «αναπτυγμένου κόσμου», αλλά όχι μόνο. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δε μπορούσε παρά να παγκοσμιοποιήσει και την ιδεολογία που τον συνοδεύει.
 
Άλλο όμως ιδεολογία και άλλο οικονομική πραγματικότητα! Γιατί όλες οι οικονομικές δραστηριότητες γίνονται στα πλαίσια ενός πλανήτη με περιορισμένους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, της εργασίας συμπεριλαμβανομένης. Η πραγματική οικονομία είναι ένα υποσύστημα αυτού του πεπερασμένου κόσμου. 
Υπάρχει μια λανθασμένη υπόθεση: σε ένα πεπερασμένο σύστημα όπως το δικό μας πλανητικό, δεν μπορεί ένα υποσύστημά του, όπως είναι η οικονομία, να αυξάνεται απείρως.  Η καμπύλη με την οποία παριστάνουν οι οικονομολόγοι την εξέλιξή της οικονομίας δεν μπορεί να είναι ανοδική-και μάλιστα εκθετική- χωρίς να τελειώνει ποτέ!
 
Αυτό φαίνεται να μη γίνεται αντιληπτό, γιατί η πραγματική οικονομία ηγεμονεύεται πια από την χρηματοπιστωτική. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπορεί σε ένα βαθμό να παρουσιάζει την προοπτική της αέναης μεγέθυνσης. Αυξάνει τους όγκους χρήματος με διάφορους τρόπους, μέσω του τραπεζικού συστήματος, χωρίς μεγάλο κόστος. Στην πραγματική οικονομία όμως, για να παραχθούν αντικείμενα και αγαθά χρειάζονται μεγάλες ποσότητες υλικών και ενέργειας, τα οποία όλο λιγοστεύουν και ακριβαίνουν.
  
Αυτό που κάνει ο χρηματιστικός τομέας δεν είναι πραγματική μεγέθυνση, είναι «φούσκα». Δεν μεγαλώνει την πίτα, απλώς τη φουσκώνει: μέσω του δανεισμού προς την πραγματική καπιταλιστική οικονομία αυξάνει μεν τον  όγκο της παραγωγής της, αλλά θα πρέπει παράλληλα να αυξηθεί και η ζήτηση για κατανάλωση αυτού του όγκου των προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτή η αύξηση της κατανάλωσης υπερβαίνει το συνήθως το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα της πλειονότητας των πολιτών που καλούνται να το καταναλώσουν.
 Υπάρχει λοιπόν ανάγκη για πίστωση και δάνεια προς τα νοικοκυριά και τους καταναλωτές, καθώς και προς τις κυβερνήσεις και τα κράτη για χρηματοδότηση της επιπλέον –πέραν αυτής που επιτρέπουν τα τρέχοντα ετήσια εισοδήματα-ατομικής και κοινωνικής κατανάλωσης. Αλλά με αυτόν τον τρόπο αυτό που καταναλώνεται επιπλέον είναι το μέλλον μας σαν παραγωγών αγαθών. Δανειζόμενοι σαν καταναλωτές, καταναλώνουμε στην ουσία τη μελλοντική προσδοκώμενη παραγωγή μας, σαν παραγωγοί. 
Οι δανειζόμενοι ( νοικοκυριά, χώρες) είναι υποχρεωμένοι,  από τη μια να συντηρούν το επίπεδο κατανάλωσης που πέτυχαν μέσω του δανεισμού,  αφετέρου να αποπληρώνουν το δάνειο. Πιέζονται επομένως να αυξάνουν στο μέλλον τα εισοδήματά τους, άρα και την παραγωγικότητα/αποδοτικότητα τους. Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξάντληση όχι μόνο των παραγωγικών πόρων των απαραίτητων για την αυξανόμενη παραγωγή, αλλά και των ίδιων σαν παραγωγών. Η μελλοντική εξάντληση-έλλειψη είναι και η βάση για τη σημερινή «φούσκα» που δημιουργεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Είναι όμως φανερό ότι μειώνονται συνεχώς οι πραγματικές δυνατότητες να συντηρηθεί η διαδικασία αυτή, στο άμεσο μέλλον . Η πραγματική καπιταλιστική οικονομία- και ο κινητήρας της (http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-kinitiras-tis-pagkosmiopoiisis-retarei) - που ικανοποιεί την κατανάλωση δε μπορεί να μεγεθύνεται στο διηνεκές, άρα δε θα μπορεί να μεγεθύνεται αντίστοιχα και η κατανάλωση. Ακόμα και όταν την ονομάσει κανείς πράσινη ή αειφορική.
 
Εξαιτίας αυτής της αξεπέραστης πραγματικότητας έχουμε εξελίξεις και στο πολιτικό επίπεδο: ενώ μέχρι σήμερα οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού απεικονίζονταν ως παρεκκλίσεις από το μοντέλο της ευμάρειας και την κατανάλωσης ή ως σκληρές επιλογές «ακραίων» φιλελεύθερων, τώρα το τέλος των κοινωνιών της αφθονίας αντιμετωπίζεται με ένα κλίμα ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής.
 
Σήμερα οι εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώριο για διαιώνιση του κυρίαρχου παραδείγματος της ανάπτυξης-κατανάλωσης- αφθονίας, που επικρατούσε τα τελευταία τριάντα χρόνια( «χρυσή τριακονταετία»). Η νέα κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης»( περίοδος συνεχούς κρίσης και διαρκών αναταράξεων και πιθανών κοινωνικών μετασχηματισμών), δε χρειάζεται να στηρίζεται στη συναίνεση της μεσαίας τάξης και στην ιδεολογική συμφωνία των «από κάτω».
 
 Δημιουργείται σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην αναπτυγμένη Δύση και Ευρώπη, μια ατμόσφαιρα γενικευμένης κοινωνικής ανασφάλειας και παρατεταμένου φόβου. Οι τοπικοί πόλεμοι και το προσφυγικό ζήτημα συμβάλουν τα μέγιστα σε αυτό. Σε αυτό το περιβάλλον απαξιώνεται πλήρως μια σειρά θεμελιωδών θεσμών του κοινοβουλευτικού συστήματος και του φαντασιακού της λαϊκής κυριαρχίας.  
Οι αστικοί θεσμοί μπαίνουν σε μια βαθειά κρίση. Ξεκινώντας από τον αδύνατο κρίκο της Ν. Ευρώπης και ειδικότερα της Ελλάδας. Και η υπόσχεση της αριστεράς, ότι αν θα αναλάμβανε την διακυβέρνηση-σε Ελλάδα, Ισπανία και όχι μόνο-θα αποκαταστούσε την αστική νομιμότητα, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αποδείχθηκε φρούδα ελπίδα. 
Υπάρχει όμως και ένα καλό σε αυτές τις εξελίξεις. Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι η κατάσταση δεν αλλάζει «από τα πάνω», έστω και αν βρεθεί στην κυβέρνηση η αριστερά.  Αν στο μεταξύ δεν εμφανιστούν ισχυρά κοινωνικά-πολιτικά κινήματα θα έχουμε μάλλον ως αποτέλεσμα την  επικράτηση παντού αυταρχικών και σκληρών καθεστώτων.
 
Ειδικά για την ελληνική κοινωνία: οι ημέρες της φαινομενικής ευμάρειας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η επιστροφή στην μια από τα ίδια «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται και η σημερινή κυβέρνηση –της όπως και να την πούμε-αριστεράς δεν πρόκειται να γίνει με τους όρους που έχουν επιβληθεί από την ΕΕ. Την αναζωογόνηση της ελληνικής κοινωνίας θα μπορέσει να την πετύχει μόνο ένα  σύγχρονο κοινοτικό κίνημα συμβουλίων των Ελλήνων «από κάτω», που ξεκινώντας από το τοπικό επίπεδο θα εγκαθιδρύσει κοινοτικές δομές άμεσης δημοκρατίας: στην οικονομία, στις κοινωνικές, στις πολιτισμικές και τις πολιτικές σχέσεις.
 
Με εφαλτήρες τον αγροδιατροφικό τομέα, τον ενεργειακό και αυτόν του ήπιου τουρισμού, και με τη στρατηγική της Τοπικοποίησης-αποανάπτυξης, συνδεδεμένης με τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων από τα κάτω προς τα πάνω με βάση τις συνελεύσεις των κάθε μορφής κοινοτήτων και την οργάνωση ενός- διαφόρων επιπέδων- συστήματος συμβουλίων. Η στρατηγική αυτή μπορεί να αποδειχθεί – ίσως- η μόνη που μπορεί να μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα, δίχως να αναγκαστούμε να θυσιάσουμε όσα στοιχεία ισότητας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης έχουν απομείνει.

.Η «ενημέρωση» της Προόδου

Η​​ εναντίωση στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου (Ιράκ 2003) ήταν μια πολιτική θέση. Ορθή κατά τη γνώμη του γράφοντος, αλλά αυτό δεν είναι παρά μία άποψη. Το ίδιο πίστευε και η τότε διοίκηση της ΕΣΗΕΑ. Η τελευταία όμως, επειδή ήταν και Αριστερή, δεν αρκέσθηκε να την εκφράσει σε ένα κείμενο, όπως κάναμε πολλοί. 

Εξέδωσε ανακοίνωση και ζητούσε «να οργανωθούν με ευθύνη των εκπροσώπων των συντακτών συγκεντρώσεις στους χώρους εργασίας, όπου οι δημοσιογράφοι και οι άλλοι εργαζόμενοι κάθε μέσου ενημέρωσης θα συζητήσουν για την απειλή του πολέμου και θα αναζητήσουν τρόπους περαιτέρω κοινής δράσης υπέρ της ειρήνης». 

Και το μιντιακό σύστημα της χώρας το έκανε επιμελώς: επί 22 ημέρες οι Ελληνες αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές, μάθαιναν για τις περήφανες νίκες των στρατευμάτων του Σαντάμ.
Διάβαζαν ότι οι «Αμερικανοί κόλλησαν στην άμμο», άκουγαν πως «η Βαγδάτη γίνεται Στάλινγκραντ». Μέχρι που ένα πρωί είδαν το άγαλμα του δικτάτορα να πέφτει.

Αυτό ήταν μόνο μία από τις περιόδους εικονικής πραγματικότητας που έζησε ο τόπος. Για το Αφγανιστάν οι Ελληνες πίστευαν ότι «θα γίνει ο τάφος της αμερικανικής αυτοκρατορίας». Αυτό διάβαζαν στις ελληνικές εφημερίδες. Ανθολογήσαμε, τότε, μερικά δημοσιεύματα της τελευταίας εβδομάδας του πολέμου: «Για 95 νεκρούς Αμερικανούς και πολλούς αιχμαλώτους στο Αφγανιστάν μιλούν τώρα οι Ταλιμπάν, που δηλώνουν έτοιμοι για μακροχρόνιο πόλεμο, τη στιγμή που η Βόρεια Συμμαχία δεν δείχνει έτοιμη να προωθήσει αποφασιστικά τις θέσεις της» (ελληνικές εφημερίδες 6.11.2001). 

«Εχοντας εμπλακεί σ’ έναν πόλεμο χωρίς ορατό τέλος και συγκεκριμένο πολιτικό στόχο και –παρά την πείρα του παρελθόντος– χωρίς σχέδιο απαγκίστρωσης, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους είναι προφανές ότι αρχίζει να μην αισθάνεται και τόσο άνετα όσο όταν άρχιζαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις» (7.11.2001). «Τις δυσκολίες των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν συνειδητοποιούν σταδιακά οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, φροντίζοντας πλέον να τονίζουν ότι οι εξελίξεις δεν θα είναι γρήγορες και εισάγοντας στις δηλώσεις τους τη λέξη “υπομονή”» (9.11.2001). 

«Το πρώτο σοβαρό ρήγμα στην αμερικανοβρετανική συμμαχία έχει αρχίσει να διαφαίνεται και Βρετανοί υπουργοί εκφράζουν ανησυχίες για την έκβαση των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν» (10.11.2001). «Κι ενώ πλησιάζει το Ραμαζάνι και ο βαρύς αφγανικός χειμώνας, η απόφαση του Αμερικανού προέδρου να συνεχίσει τους βομβαρδισμούς είναι απόδειξη μιας χρεοκοπημένης πολιτικής» (11.11.2001). «Επεσε τη νύχτα η Καμπούλ» (13.11.2001).

Μονόστηλο η σφαγή
Στη Γιουγκοσλαβία πάλι, οι Ελληνες «έμαθαν» (και πολλοί το πιστεύουν ακόμη) ότι οι Αλβανοί εκκαθάριζαν τους Σέρβους. Η μεγάλη σφαγή 8.000 αμάχων στη Σρεμπρένιτσα έγινε μονόστηλο· σε κάποιες εφημερίδες μόνο. Ηταν τότε που η Ελλάδα είχε «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου». Το BBC έκανε νατοϊκή προπαγάνδα ενώ το Alter έλεγε την αλήθεια· η Monde παραπληροφορούσε, σε αντίθεση με την «Αυριανή».

Στην Ελλάδα του διάχυτου αριστερισμού και του εύκολου αντιιμπεριαλισμού, ποτέ δεν συζητήθηκε πώς δημιουργήθηκε η αναντιστοιχία μεταξύ της πραγματικότητας και όσων τα ΜΜΕ μετέδιδαν. Αν και τα ΜΜΕ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ ευαισθητοποιήθηκε μόνον όταν κάποιοι δημοσιογράφοι δεν υποστήριξαν την παραδοσιακή αριστερίστικη γραμμή του «Οχι». 

Για πρώτη φορά «είδαν» παραβιάσεις της δημοσιογραφικής δεοντολογίας· ποτέ όταν τα ΜΜΕ έκαναν το μαύρο των «σοσιαλιστικών παραδείσων», άσπρο. Ακόμη και όταν υπήρχε το αίτημα –από ελάχιστους, ομολογουμένως– για σφαιρική ενημέρωση στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ο θεωρητικός της Προόδου και καθηγητής του Παντείου κ. Γ. Ρούσσης ζητούσε να το βουλώσουν, διότι «...όπως την ώρα που κρινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, κανενός, πέρα από ελάχιστους δωσίλογους, δεν του πέρασε από το μυαλό να κάνει λόγο για τις δίκες της Μόσχας...» («Ελευθεροτυπία» 5.5.1999), ενώ στην ίδια εφημερίδα το κύριο άρθρο της την ίδια ημέρα έλεγε ότι οι «μετρημένοι στα δάχτυλα επικριτές (σ.σ.: των ελληνικών ΜΜΕ) θα πρέπει επιτέλους να σιωπήσουν». 

Ηταν η εποχή που το αντιιμπεριαλιστικό καθήκον των ΜΜΕ ήταν υπεράνω της ενημέρωσης και το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ πήγαινε επίσκεψη στο Βελιγράδι του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Ιδεολογικές αγκυλώσεις
Σε ένα περιβάλλον ταχύτατων αλλαγών, αστραπιαίας ενημέρωσης και πολλαπλών πηγών πληροφόρησης, τα ΜΜΕ όλου του κόσμου είναι σε δύσκολη θέση. Χάνουν τη μονοκρατορία της ενημέρωσης και δεν έχουν βρει ακόμη κάποιο ρόλο. 

Αυτό γίνεται παγκοσμίως, αλλά στην Ελλάδα, μαζί με τα σύνθετα και δομικά προβλήματα υπάρχει και ένα επιπλέον: η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι που διαμόρφωσαν αυτή την κυριαρχία και αυτοί δεν αφορούν μόνο το γεγονός ότι οι παλιοί αριστεροί ήταν κατά κανόνα πιο εγγράμματοι από τους υπόλοιπους. Από παλιά γράφαμε ότι: «Tο κέντρο και η Δεξιά, αφού κέρδισαν τον Εμφύλιο, είχαν στα χέρια τους το κράτος το οποίο χρησιμοποίησαν όχι μόνο ως όχημα άσκησης της παντοκρατορίας τους, αλλά και ως μηχανισμό παραγωγής στελεχών. 

H Δεξιά, όσο είχε το κράτος, δεν είχε κανένα λόγο να ξοδευτεί σε ιδεολογικές αναζητήσεις. H πολιτική φιλοσοφία έγινε ένας προνομιακός χώρος για την παράνομη ή ημι-παράνομη Aριστερά. Tα κόμματά της δεν είχαν πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, πέρα από εκείνο των ιδεών, και δεν είχαν άλλο μηχανισμό παραγωγής στελεχών πέρα από τους μαζικούς χώρους και τις κομματικές διεργασίες· με όλες φυσικά τις αγκυλώσεις της σταλινικής παράδοσης» («Tο ιδεολογικό έλλειμμα της κεντροδεξιάς στην Eλλάδα», 11.8.1998).

Αυτό είχε διάφορα παρατράγουδα σε διάφορους χώρους παραγωγής ιδεολογίας. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια όλοι έβριζαν τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά δεν υπήρχε στα ελληνικά κανένα βιβλίο νεοφιλελεύθερων στοχαστών. Δεν είναι, επίσης τυχαίο, ότι το Εθνικό Θέατρο αποφάσισε να ανεβάσει έργο για τα βάσανα του θύτη Σάββα Ξηρού, αλλά ουδείς ποτέ ανέβασε ποτέ κάτι για τα θύματά του. 

Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο δεξιών καταβολών Πρόεδρος της Δημοκρατίας ποτέ δεν είπε ότι «πρέπει να εξοντωθεί ο Μινώταυρος του κομμουνισμού» (ο οποίος –στο κάτω κάτω της γραφής– είχε εκατομμύρια θύματα), αλλά ένιωσε την ανάγκη να καταπολεμήσει τον... νεοφιλελευθερισμό! Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν βγήκε από τα μνημόνια, που θέλει επενδύσεις αλλά όχι επενδυτές, που ονειρεύεται να γίνει Βενεζουέλα με δελτίο στα τρόφιμα, στην οποία ο νυν πρωθυπουργός υμνούσε τους μπαχαλάκηδες της Κερατέας ως «πρότυπο αντιμνημονιακού αγώνα» κ.λπ. Τέλος, ας μη θεωρούμε τυχαίο ότι αυτή η χώρα χρεοκόπησε ανυποψίαστη. 

Οι λίγοι που έλεγαν ότι δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να συντηρεί κρατική την Ολυμπιακή, με ζημιές 1,5 εκατ. ημερησίως, ή ότι οι αθρόες μονιμοποιήσεις που έκανε στο Δημόσιο ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος θα τινάξουν στον αέρα τα δημόσια ταμεία, ήταν... «Μινώταυροι του νεοφιλελευθερισμού». Επιτυχώς καλύφθηκε η φωνή τους.

Αυτή η χώρα έχει παλαβώσει, επειδή ακριβώς τα ιδεολογικά της ηνία παραδόθηκαν σε μια Αριστερά που παλάβωσε· και λόγω της επιτυχίας της.

 Μόνο που, λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας του μοντέλου που προπαγάνδιζε, η ιδεολογική της ηγεμονία φθίνει. Και γι’ αυτό πρέπει να περιμένουμε πολλές υστερικές κινήσεις, όπως οι διαγραφές από το αριστερό Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, τα τέσσερα κανάλια που θέλει να στήσει ο κ. Νίκος Παππάς και τη «ρύθμιση» των ΜΜΕ που έχουν την κακή τάση να... αυτονομούνται, όπως είπε ο κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης.  

.Η τυραννία του γελοίου

Λ​​υπάμαι που χάσαμε τον θείο Φαμπρ και δεν θα γιορτάσουμε το ελληνικό καλοκαίρι με καθοδηγητή έναν προκλητικό καλλιτέχνη από μια μικρή χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Αντί να εισάγουμε εξυπνάδα, φαίνεται ότι η μοίρα μας είναι να την εξάγουμε, κρίνοντας από το ενδιαφέρον με το οποίο το ξένο κοινό σαγηνεύεται από τον παλλόμενο πρώην υπουργό που ευαγγελίζεται επαναστάσεις στην καμπούρα άλλων.

 Η καλλιτεχνική επιτροπεία του Γιαν Φαμπρ θα μας άνοιγε τα μάτια σε πολλούς τομείς: θα συμμετείχαμε όλοι –πρωταγωνιστές, όπως μας αρμόζει– στο νέο χάπενινγκ ενός αναγνωρισμένου καλλιτέχνη· θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε (σε βάθος) την πρωτοπορία του Βελγίου με τη δική μας· εάν το έργο του καλλιτέχνη στο Φεστιβάλ Αθηνών συνέχιζε να είναι το ίδιο ανατρεπτικό με τα όσα έχει να δείξει έως τώρα, θα λειτουργούσε σαν καθρέφτης όπου θα μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας και τις επιλογές των τελευταίων χρόνων.

Χάθηκε, λοιπόν, μια ευκαιρία να δούμε εαυτούς με ξένα μάτια, που λέει ο λόγος, και να γελάσουμε. Και δεν μας δίνονται πολλές αφορμές για γέλια. Αυτή είναι μια θλιβερή αλήθεια του καιρού μας. Την τυραννία την καταπολεμάμε με το γέλιο, το οποίο παρηγορεί τους καταπιεσμένους με το μήνυμα ότι οι αυταρχικοί ηγέτες είναι γελοία ανθρωπάκια, ενώ ο λαός αντέχει και αντιστέκεται. Οταν, όμως, κυβερνούν άνθρωποι που οι πράξεις και η απραξία τους εμπεριέχουν την παρωδία, την απαξίωση, την αυτοϋπονόμευση, ποια σάτιρα, ποια παρωδία, ποιος εξευτελισμός μπορεί να τις αγγίξει; 

Οταν υπουργοί δηλώνουν ότι κλαίνε όταν υπογράφουν συμφωνίες με τις οποίες διαφωνούν, όταν κωμικοί καθοδηγούν τους πολίτες και εκφράζουν τις απόψεις της εξουσίας με σαρκασμό και εμπάθεια, ποια αστεία θα τρυπήσουν τη φούσκα αλληλοθαυμασμού μεταξύ κυβερνώντων και γελωτοποιών; Οταν επιτροπή συνδικάτου, με ορμή πενήντα Ροβεσπιέρων, «τιμωρεί» συναδέλφους επειδή πήραν θέση εναντίον της κυρίαρχης άποψης πριν από το περυσινό δημοψήφισμα, ούτε ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να φτιάξει καρικατούρες πιο γελοίες από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. 

Ποια ορθοδοξία ή ποια επανάσταση δεσμεύονται να διαφυλάξουν τα μέλη του συλλογικού οργάνου των δημοσιογράφων; Οταν βλέπουμε τι συμβαίνει στην Τουρκία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, και όπου αλλού περιορίζεται η ελευθερία της έκφρασης, με ποιον αγνό στόχο σπεύδουν οι ίδιοι οι Ελληνες δημοσιογράφοι να υπονομεύσουν τη δική τους πολύτιμη και πάντα εύθραυστη ελευθερία; 

Η γελοιότητα είναι μεταδοτική και αδιέξοδη.
Την τελευταία εβδομάδα παρακολουθήσαμε άλλη μια υπερπαραγωγή μιας κυβέρνησης που όσο περνάει ο καιρός φαίνεται να ασχολείται κυρίως με την προσπάθεια να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη και όχι να παράγει πολιτική και να επιδιώκει λύσεις.

 Ενώ το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η παρατεταμένη παραλυσία της οικονομίας, η οποία θα τελειώσει μόνον όταν λήξει η αξιολόγηση από τους δανειστές, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του βρήκαν αφορμή να συγκρουστούν με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Χρησιμοποιώντας το προϊόν υποκλοπής τηλεφωνικής συνομιλίας δύο στελεχών του Ταμείου, ο κ. Τσίπρας μπόρεσε για άλλη μια φορά να εκτοξεύσει λεκτικές βολές εναντίον του Ταμείου, της αντιπολίτευσης και των συνοδοιπόρων. 

Καταγγέλλοντας άλλους για «ανοησίες», επέστρεψε με ιερή οργή και στόμφο την ίδια λέξη που χρησιμοποίησε η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ σε απάντηση της αιτίασης του κ. Τσίπρα ότι το Ταμείο επιδίωκε να οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε πιστωτικό γεγονός για να πετύχει τους στόχους του στη διαπραγμάτευση.

 Μόνο αποτέλεσμα ήταν να επιστρέψει ο κ. Τσίπρας στον αγαπημένο ρόλο του πρωταγωνιστή έργου επαναστατικού, προς τέρψιν του κομματικού κοινού, ενώ η Ελλάδα έχανε κι άλλο χρόνο, οι Ελληνες έχαναν κι άλλη αξιοπιστία και οι πιστωτές έμεναν σταθεροί στις θέσεις τους.


Η οικονομία, η χώρα, οι πολίτες βρίσκονται σε σημείο που δεν αντέχουν άλλα λάθη. Η συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, τα μέτρα χωρίς τέλος, η αγωνία για την εξέλιξη της προσφυγικής κρίσης απαιτούν σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και εθνική συνεννόηση. 

Ο,τι άλλο επιχειρείται για να θολώσει τη σκέψη των πολιτών είναι θεατρινισμός, κωλυσιεργία και εξαπάτηση. Οταν οι πρωταγωνιστές –μεγάλοι, μικροί, γνωστοί και ανώνυμοι– δεν γνωρίζουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παραλόγου, το γέλιο στερεύει γρήγορα. Εξαντλείται η υπομονή. Μόνη επιλογή μένει μεταξύ θλίψης και οργής.  

.Να παραιτηθούν οι σαλτιμπάγκοι

Τα όσα συμβαίνουν με το λιμάνι του Πειραιά είναι χαρακτηριστικά της ανικανότητας, της ανοησίας και της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης. Είναι επίσης και η απόδειξη της τεράστιας κωλοτούμπας που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύοντας τον ελληνικό λαό, υφαρπάζοντας την ψήφο του με διαφορετικό πρόγραμμα και εφαρμόζοντας εντελώς διαφορετικά από αυτά που είχε πει.
Λέει η Νέα Δημοκρατία να παραιτηθεί ο Δρίτσας. Μα γιατί να παραιτηθεί ο άντρας της κυρά Τασίας; Τα ίδια δεν έλεγε και πριν από μήνες; Αν είναι να παραιτηθεί ας βρει το φιλότιμο να το πράξει επειδή δεν συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική, όχι για τις απόψεις του.
Ο Δρίτσας ή ο κολοσσός της πολιτικής, πρώην Πασόκος Χρ. Σπίρτζης, που επίσης διαφώνησε με την πώληση του ΟΛΠ, θα έπρεπε να έχουν την ελάχιστη ευθιξία να μην κάθονται πλέον στα ίδια υπουργικά έδρανα με τους υπολοίπους. Με τι μούτρα δηλαδή θα πάνε στη Βουλή για να κυρώσουν τη συμφωνία; 

Πώς θα πάνε στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο με τον Δραγασάκη που έβγαζε πανηγυρικούς στο Ζάππειο; Με τι μούτρα θα βγουν να διεκδικήσουν ξανά την ψήφο του ελληνικού λαού αν διαφωνούν και δεν παραιτούνται, όχι για τις ιδέες τους αλλά γιατί η κυβέρνηση που υπηρετούν τους έχει αδειάσει τόσο πολύ και τόσο εύκολα;
Βγήκε ο Δρίτσας, επικεφαλής της παράταξης «το λιμάνι της αγωνίας» και κατακεραύνωσε το ΤΑΙΠΕΔ, επικεφαλής του οποίου είναι ο Πιτσιόρλας, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και με εξαιρετικές σχέσεις με το Μαξίμου.
Ο Σπίρτζης ξίνισε τα μούτρα του και είπε «πονάω αλλά υπογράφω». Ο Δρίτσας αφού πέρασε γενεές δεκατέσσερις τον Τσίπρα και την παρέα του είπε ότι παραποίησαν τα λόγια του ενώ κάποια βουλευτής Καρακώστα, έριξε λίγα δάκρυα για το «λιμάνι που ξεπουλιέται».
Δεν είναι λοιπόν αίτημα να παραιτηθούν όλοι αυτοί που σήμερα διαφωνούν με τις ιδιωτικοποιήσεις και παραμένουν στις θέσεις τους μη χάσουν το μπικικίνι και την εξουσία. Θα κριθούν σύντομα για την ξεδιάντροπη στάση τους. Αυτοί που πρέπει να παραιτηθούν είναι οι απίθανοι σαλτιμπάγκοι του Μαξίμου που κάνουν ότι κυβερνούν. 

Οι Τσίπρες, Παππάδες, Δραγασάκηδες και λοιποί «αριστεροί» που διέλυσαν την οικονομία με τις εμμονές τους και τώρα κάνουν αυτά που ήθελε να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση. Αν άφηναν τον Σαμαρά να ολοκληρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες τώρα κάνουν φιέστα, αν τον άφηναν να πάρει μέτρα που παίρνουν αυτοί δύο και τρεις φορές πιο σκληρά και λένε «κερδάμε Έλληνες στο φορολογικό και το ασφαλιστικό», ίσως η Ελλάδα να μην είχε φτάσει στην κατάσταση που βρίσκεται.

Να παραιτηθούν, λοιπόν, οι σαλτιμπάγκοι της Αριστεράς, οι χαμαιλέοντες του ΣΥΡΙΖΑ και οι γυμνοσάλιαγκες της κυβέρνησης που δεν έχουν τσίπα μέσα τους.

.Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος

«Ο κλέψας του κλέψαντος» είναι ο ελληνικός τίτλος του αριστουργήματος του Μονιτσέλι που στα ιταλικά λεγόταν «I soliti ignoti» - Οι συνήθεις άγνωστοι. Μια από τις κωμωδίες που δεν ξεχνιούνται.

 Ο Γκάσμαν, αποτυχημένος πυγμάχος, ο Μαστρογιάνι, αποτυχημένος φωτογράφος, ο Τοτό, καθηγητής διαρρήξεων χρηματοκιβωτίων, και μερικοί ακόμη οργανώνουν το colpo grosso της ζωής τους. Πρόκειται για τη διάρρηξη ενός κοσμηματοπωλείου. Oλα γίνονται ε-επιστημονικά, όπως λέει ο Γκάσμαν που τραυλίζει.

 Πλην όμως η ε-επιστημοσύνη τους στο τέλος τούς προδίδει. Εχουν ήδη μπει στο διπλανό διαμέρισμα και έχουν ήδη γκρεμίσει τον τοίχο που θα τους οδηγήσει στον θησαυρό για να διαπιστώσουν ότι χτύπησαν λάθος. Αντί για το κοσμηματοπωλείο, βρίσκονται στην κουζίνα του διαμερίσματος, κι αντί για τον θησαυρό, τρώνε μακαρονάδα. 

Η Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του εξήντα που παλεύει να ξεφύγει απ’ την εξαθλίωση, όμως στο τέλος την παγιδεύει ο εαυτός της, η μακαρονάδα.
Δεν ξέρω ποιος οργάνωσε το «colpo grosso» της υποκλοπής. Δεν νομίζω ότι θα μάθουμε ποτέ αν ήταν απόφαση της επιτροπής Στρατηγικού Σχεδιασμού, η οποία μετά την πρόσληψη του αποφοίτου των ΤΕΙ ζαχαροπλαστικής εμφανίζεται ιδιαιτέρως δραστήρια.

 Ή αν απλώς κάποιος πελάτης του ξενοδοχείου, πάσχοντας από αϋπνίες, για να περάσει την ώρα του αποφάσισε να κρυφακούσει, να καταγράψει και να πουλήσει. Πάντως, διά της εις άτοπον αποκλείονται πράκτορες των Ναϊτών, των Ιωαννιτών, των Καθαρών και της συμμαχίας των Πελοποννησίων. Ολες οι υπόλοιπες υποθέσεις μένουν ανοιχτές. Και το ζήτημα είναι ότι, όπως και τη μακαρονάδα που την καταβροχθίζεις, και το προϊόν της υποκλοπής κάτι πρέπει να το κάνεις όταν το πιάσεις στα χέρια σου.

Και εδώ αρχίζουν τα ωραία. Ή μάλλον, με συγχωρείτε, τα ωραία έχουν αρχίσει προ πολλού, όμως εδώ τα ωραία γίνονται υπέροχα. Αφελώς σκεπτόμενος, ανίδεος περί τα οικονομικά, προσπαθώ να καταλάβω πού το πάνε. 

Διότι, αν αντιλαμβάνομαι, το μόνο ορατό αποτέλεσμα είναι μερικές ακόμη περιπλοκές, αν όχι εμπλοκή, των σχέσεων με το ΔΝΤ και ως εκ τούτου την καθυστέρηση της αξιολόγησης και τον κίνδυνο της επίσημης πτώχευσης. Σ’ αυτήν την περίπτωση η συνομιλία θα αποβεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία και η κυβέρνηση θα μπορέσει για ακόμη μία φορά να πει «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι κακοί». 

Αναρωτιέμαι αν διερωτώνται μήπως η επίσημη πτώχευση της χώρας πέσει στα δικά τους κεφάλια, φταίνε δεν φταίνε. Ισως και να το επιθυμούν γιατί κουράστηκαν απ’ τη σκληρή διαπραγμάτευση.
Ισως δε να μην είναι τυχαίο που η συνομιλία αποκαλύφθηκε μερικές ώρες μετά την παραίτηση του κ. Φαμπρ από τη θέση του curator του Διεθνούς Φεστιβάλ που ξανάγινε Ελληνικό. Ενα πιστωτικό γεγονός θα κάνει τόσο θόρυβο ώστε θα καλυφθεί το κενό που θα προκαλέσει στο δημόσιο αίσθημα ένα βιαστικά οργανωμένο Φεστιβάλ στην Επίδαυρο.

 Ελάτε τώρα. Το αποκλείετε να σκέφτεται έτσι μια κυβέρνηση με υπουργό τον κ. Μάρδα ο οποίος είπε ότι υπάρχει ενδιαφέρον από πρόσφυγες επενδυτές για αγορά πλοίων και διαφόρων προϊόντων «ναυσιπλοΐας», όπως σωσίβια, φουσκωτά, πηλήκια εμποροπλοιάρχου και συναφή;

Και η απουσία πολιτικής μπορεί να συγχωρεθεί, και οι γκάφες, ακόμη και η ανικανότητα ή η κοινή ευήθεια. Καμιά εξουσία όμως δεν μπορεί να επιβιώσει με τέτοιο ταλέντο κωμικού καρατερίστα. 

.H εθνική τραγωδία πλησιάζει γρηγορότερα απ’ ότι περιμέναμε

Οι τελευταίες εξελίξεις με το ΔΝΤ, την σύγκρουση με την ελληνική κυβέρνηση, την κάλυψη που παρείχε η Γερμανία στο Ταμείο και τις τζάμπα μαγκιές του Τσίπρα, είμαστε σίγουροι ότι δυστυχώς η εθνική τραγωδία πλησιάζει γρηγορότερα απ’ ότι περιμέναμε.
Στη χώρα αυτή συμβαίνουν τα εξής:
·Γίνονται υποκλοπές, κανείς δεν είναι ασφαλής αλλά και κανείς δεν ασχολείται με το γεγονός ότι η αριστερά των αξιών έχει καταντήσει κακό υποκατάστατο της Στάζι που όλα τα παρακολουθεί, όλα τα ελέγχει.
·Ζούμε εποχές… Μαυρίκη που έκλεβε τις συνομιλίες στα ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ. Μόνο που σήμερα ένα βαλιτσάκι κάνει μια χαρά δουλειά.
·Η οικονομία παραπαίει, η αγορά περιμένει ανάσα, όλοι αναμένουν να κλείσει η διαπραγμάτευση και η κυβέρνηση συγκρούεται με έναν από τους Θεσμούς χωρίς κανένα σχέδιο.
·Ο Τσίπρας θέλει να διώξει το ΔΝΤ αλλά δεν έχει σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Ποιος θα βάλει τα λεφτά που θα έβαζε το Ταμείο; Ποιος θα παίζει το ρόλο του «μπαμπούλα» μεταξύ δανειστή και δανειζόμενου; Ποιος θα παρέχει τεχνικές γνώσεις στο πρόγραμμα αφού κανείς δεν είναι ικανός να το κάνει;
·Σε μια χώρα που ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει άποψη για την κατάργηση του ΔΝΤ και μάλιστα ο πρωθυπουργός επικαλείται την… επιστημοσύνη του, τι μπορεί να περιμένει κανείς. Βάλτε διαπραγματευτή τον Παυλόπουλο που λέει ότι τον ενοχλεί ο… νεοφιλελευθερισμός. Που καταντήσαμε. Έγινε και ο Προκόπης… κομμουνιστής.
·Ο πρωθυπουργός της χώρας εξαπατά απροκάλυπτα τον ελληνικό λαό και τον οδηγεί σε σκηνικό 2015 χωρίς να έχει κάποιο σχέδιο και μάλιστα… απουσία Βαρουφάκη.
·Ο κ. Τσίπρας ξεχνά την βασική σημαία που είχε σηκώσει πριν και μετά τις εκλογές, δηλαδή το «κούρεμα» του χρέους. Κι όμως, κανείς δεν αντιδρά στο ψέμα και την εξαπάτηση.
·Στο Προσφυγικό τα Μέσα Ενημέρωσης παίζουν ολημερίς την επαναπροώθηση 202 μεταναστών στην Τουρκία όταν οι πρόσφυγες που ήρθαν από την Τουρκία ξεπέρασαν τους 300. Κι όμως, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την επιτυχία.
·Η χώρα βρίσκεται σε ένα νέο σκηνικό αναταραχής, μαυρίλας, πλήρους απαισιοδοξίας, παρ’ ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια πίκρας.
·Κάποιοι επανέφεραν τα περί Grexit ενώ μόνο ως αστείο δεν ακούγονται οι φήμες ότι κάποιοι εισηγούνται νέο δημοψήφισμα.
Ξαναζούμε σκηνικό κατάρρευσης κάθε σταθερού σημείου που μπορεί να έχει αυτή η χώρα. Κάποιοι λένε ότι μετά από τόσες περιπέτειες που περάσαμε, ξαναγυρνάμε στο λυκόφως, στη γραμμή που μας χωρίζει από την έξοδο από το ευρώ. Οι ίδιοι τονίζουν ότι αν δεν υπήρχε το σενάριο του Brexit τότε το Grexit θα ήταν σίγουρο. Μας βαρέθηκαν πια, δεν θέλουν να μας βλέπουν, δεν θέλουν να ακούνε ότι ακόμη υπάρχουν κάποιοι που στηρίζουν το έκτρωμα της κυβέρνησης.

Έτσι όπως πάμε η εθνική τραγωδία είναι πιθανότερη από ποτέ. Με μια χρεοκοπία; Με μια μαζική εξέγερση μεταναστών; Και με τα δύο μαζί; Ό,τι κι αν γίνεται το τσουνάμι πλησιάζει κι εμείς απλά το κοιτάμε να συμβαίνει.

Κάτι δεν πάει καλά…

Τι ακριβώς συμβαίνει με τις αποκαλύψεις για τις «ιδιωτικές συνομιλίες» των αξιωματούχων του ΔΝΤ;
Αυτά που λένε μεταξύ τους ο κ. Τόμσεν και η κα. Βελκουλέσκου δεν τα ακούμε για πρώτη φορά. Είναι η μόνιμη «επωδός» των δημόσιων δηλώσεών τους. Τα έχουν πει δημόσια, και τα έχουν γράψει πολλές φορές ως τώρα…
Τι λένε ακριβώς;
--Ότι το τωρινό Πρόγραμμα (το Τρίτο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ) δεν βγαίνει!
--Είτε χρειάζονται κι άλλη μέτρα λιτότητας, οπότε θα προκληθεί ακόμα πιο βαθιά ύφεση και τότε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να πιαστούν οι «στόχοι»…
--Είτε πρέπει να αλλάξουν οι στόχοι (πλεόνασμα για το 2018 μέχρι 1,5% του ΑΕΠ κι όχι 3,5% του ΑΕΠ που προβλέπει το Πρόγραμμα), οπότε οι Ευρωπαίοι εταίροι θα χρειαστεί να δανείσουν στην Ελλάδα κι άλλα χρήματα στο μεταξύ…
Ή, ακόμα, θα χρειαστεί να της κόψουν χρέος.
Ή, ακόμα καλύτερα, θα χρειαστεί και να της κόψουν χρέος και να της αλλάξουν και το πρόγραμμα με λιγότερο φιλόδοξους στόχους.
Αυτό το τελευταίο φαίνεται να υποστηρίζει το ΔΝΤ…
Ποια είναι η «ουσία» της υπόθεσης;
Ότι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε, έβαλε την Ελλάδα σε ύφεση και σε πρωτογενή ελλείμματα ξανά! Και – το σπουδαιότερο – ματαίωσε την ανάπτυξη που προεξοφλούσαν οι πάντες για το 2015 και το 2016! Άλλωστε η ανάπτυξη είχε ήδη αρχίσει το 2014.
Μη ξεχνάμε πως όλοι οι υπολογισμοί για «δημοσιονομικά κενά», «χρηματοδοτικά κενά» κλπ. στηρίζονται στις υποθέσεις για ανάπτυξη ή ύφεση τα επόμενα χρόνια. Από τη ματαίωση της ανάπτυξης που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ χάθηκαν πρόσθετα 5-6 δισεκατομμύρια γιατί το δημόσιο.
Χάθηκε λοιπόν, η ανάπτυξη που είχε ξεκινήσει. Όπως χάθηκε και η ανάπτυξη των επομένων ετών. Χρονιά ύφεσης το 2015 και χρονιά στασιμότητας προβλέπεται το 2016. Αυτό σημαίνει απώλεια εσόδων και για τους πολίτες, αλλά και για το κράτος.
Αυτή την απώλεια την καλύπτουν τα μέτρα που μας ζήτησαν πέρσι τον Ιούλιο, τα υπογράψαμε και ακόμα δεν τα έχουμε ψηφίσει…
Μαζί, όμως, χάθηκαν και τα πλεονάσματα που έφταναν ως το 3% του ΑΕΠ για το 2015, και τότε «έβγαιναν» (κατά το ΔΝΤ πάντα)! Η απώλεια των πλεονασμάτων για την τριετία ως το 2017 κοστίζει στο κράτος 9,5 δισεκατομμύρια!
Αυτά είναι τα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ να ληφθούν από δω και στο εξής…
Και η καμπύλη του χρέους (δηλαδή η πορεία του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ) για τα επόμενα χρόνια, εκτροχιάστηκε:
--Χαμηλότερο ΑΕΠ και χαμηλότερη ανάπτυξη μειώνουν τον παρανομαστή Χρέους/ΑΕΠ.
--Ταυτόχρονα, μικρότερα πλεονάσματα ή νέα ελλείμματα, αυξάνουν και τον αριθμητή. Και το νέο χρέος από τους εταίρους αυξάνει ακόμα περισσότερο τον αριθμητή.
Όταν ο αριθμητής αυξάνεται και ο παρανομαστής μειώνεται, τότε το «κλάσμα» - το Χρέος προς ΑΕΠ – αυξάνεται ταχύτατα! Κι εκεί που ήταν «βιώσιμο το φθινόπωρο του 2014, είναι πια, προ πολλού, ΜΗ βιώσιμο!
Όλα αυτά τα έχουν πει στελέχη του ΔΝΤ δημόσια πολλές φορές…
Τι καινούργιο μάθαμε σήμερα;
Τίποτε!
Και το σπουδαιότερο:
Τι προτείνει τώρα το ΔΝΤ;
Επειδή η Ελληνική Οικονομία δεν μπορεί πια – έτσι που την κατάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα capital controls κλπ – να δημιουργήσει πλεονάσματα, το ΔΝΤ προτείνει χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους και «κούρεμα χρέους».
Δηλαδή… «Ωσαννά»!
Αυτό ακριβώς που λέει ότι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Οπότε προς τι… «το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός», αδέλφια;
Αν το ΔΝΤ πιέζει για χαμηλότερα πλεονάσματα (δηλαδή πιο ήπια προσαρμογή από δω και μπρός) και «κούρεμα χρέους», τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει το ΔΝΤ να συμμετάσχει στο πρόγραμμα;
Χωρίς το ΔΝΤ όλα αυτά δεν έχουν καμία ελπίδα να γίνουν, διότι απλούστατα οι εταίροι μας δεν μπορούν να βάλουν κι άλλο το χέρι στην τσέπη και να μας δανείσουν κι άλλα, την ώρα μάλιστα που τους ζητείται να μας… χαρίσουν και μερικά απ’ όσα μας δάνεισαν ήδη.
Τέτοια συμφωνία δεν πρόκειται ποτέ να περάσει από τα κοινοβούλιά τους!
Άρα τι ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Προσπαθεί να «διώξει» τη μόνη «συνιστώσα» της Τρόικας που υποστηρίζει τις δικές του επιδιώξεις; Και να μείνει μετά μόνο με τους Ευρωπαίους δανειστές που δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε ούτε για «κούρεμα χρέους» ούτε για μετρίαση των στόχων; Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;
Κάτι δεν μας λένε!
Δεν μας λένε δύο πράγματα:
* Πρώτον: Ακόμα και για να πιάσουμε «ηπιότερους» στόχους (μικρότερα πλεονάσματα) θα χρειαστούν τελικά πρόσθετα μέτρα λιτότητας. «Πρόσθετα» από τα ήδη συμφωνηθέντα, εννοείται…
Άρα δεν τη γλιτώνει η κυβέρνηση: Εδώ δεν έχει ψηφίσει ούτε τα ήδη «συμφωνηθέντα» και τώρα προεξοφλούνται και πρόσθετα…
* Δεύτερον (και πιο σημαντικό: Αν οι ευρωπαίοι εταίροι δεν δέχονται ονομαστικό κούρεμα του χρέους και το ΔΝΤ δεν μπαίνει στη νέα Συμφωνία (το Τρίτο Μνημόνιο) χωρίς κούρεμα του χρέους, τότε θεωρητικά δύο πράγματα μπορούν να συμβούν:
--Θα μπορούσε, πρώτον, να συνεχιστεί το Πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ.
Αλλά κάτι τέτοιο θεωρητική αξία έχει μόνο, γιατί στην πράξη δεν μπορεί να γίνει! Ο λόγος απλός: Στη συμφωνία για το Τρίτο Μνημόνιο που ψήφισαν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια εμπεριέχεται σαφώς η συμμετοχή του ΔΝΤ. Αν αυτό αλλάξει, καταρρέει η συμφωνία! Αυτή την «νομική» ερμηνεία θα τη δώσουν πολλοί. Και είναι εξαιρετικά ισχυρή. Δεν ανατρέπεται…
Οπότε δεν μένει παρά μόνο ή άλλη δυνατότητα:
--Δεύτερον, λοιπόν, να συμφωνήσουν το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, ότι η Ελλάδα θα απομειώσει μόνη της το χρέος της, προσφέροντας, ας πούμε, δέσμευση ενός μέρους των περιουσιακών της στοιχείων από τώρα.
Κάτι τέτοιο, άλλωστε, είχε γίνει με το δεύτερο Μνημόνιο, όταν η Ελλάδα είχε αναλάβει να συνεισφέρει από ιδιωτικοποιήσεις μέχρι 20 δισεκατομμύρια για τα επόμενα 5 χρόνια. Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτά. Μιλάμε για πρόσθετα! Και πρόσθετα δεν υπάρχουν με τις σημερινές τιμές…
Στο μεταξύ τα χρήματα που είχε επενδύσει το Ελληνικό Δημόσιο το 2012 στην ανακεφαλαίωση των Τραπεζών (κι είχαν ήδη φτάσει τα 20 δισεκατομμύρια το καλοκαίρι του 2014) έχουν πλέον χαθεί. Εκμηδενίστηκαν από τη ολέθρια «διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ και τα capital controls που μπήκαν τον Ιούλιο του 2015. Πάνε αυτά! Χρειάστηκε το κράτος να δανειστεί κι άλλα 6 περίπου για τη νέα κεφαλαιοποίηση. Και με την κατάρρευση των τραπεζικών μετοχών στις αρχές του 2016 πάνε κι αυτά σε μεγάλο βαθμό…
Ακόμα, από ιδιωτικοποιήσεις η προηγούμενη κυβέρνηση μάζεψε μερικά δισεκατομμύρια (ΔΕΣΦΑ, Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια ακίνητα του Δημοσίου κλπ.). Χοντρικά ήταν μέσα στους στόχους της ως το Δεκέμβριο του 2015. Αλλά δεν μιλάμε πια γι’ αυτά. Μιλάμε για πρόσθετα. Κι όπως είπαμε, πρόσθετα με τις σημερινές αποτιμήσεις δεν υπάρχουν…
Τι μένει;
Δεν μένει τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό που τώρα άρχισαν κάποιοι να υποπτεύονται, αλλά δεν τολμά να το πει καθαρά κανείς:
Κούρεμα καταθέσεων! Όπως έγινε και στην Κύπρο…
Όχι από τις 100 χιλιάδες, γιατί δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι τέτοιοι λογαριασμοί, κυρίως εταιρικοί, κι αν αυτές μόνο τις καταθέσεις κουρέψουν θα βγάλουν ελάχιστα.
Για να βγάλουν, ας πούμε, 20 δισεκατομμύρια, πρέπει να κουρέψουν σχεδόν όλους πάνω από 2 χιλιάδες!
Κι αυτό δεν το αντέχει ούτε η κυβέρνηση, ούτε άλλος κανείς…
Μακάρι ποτέ να μη γίνει κάτι τέτοιο.
Μακάρι όλοι να βοηθήσουν για να αποτραπεί.
Και ίσως μπορεί να αποτραπεί ακόμα…
Αλλά αυτό φοβάται η κυβέρνηση.
Αυτό αρχίζει να διαβλέπει πίσω από την επιμονή του ΔΝΤ.
Αυτό προσπαθεί να αποφύγει.
Γιατί αλλιώς, δεν εξηγείται πώς τα βάζει με το μόνο μέλος της Τρόϊκας που ζητάει και «κούρεμα χρέους» και «ηπιότερους» δημοσιονομικούς στόχους.
Δεν μας λένε, όμως, ότι η επιμονή του είναι «δηλητηριασμένο χάπι»:
Φέρνει ταυτόχρονα και κούρεμα καταθέσεων…
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν το είχε καταλάβει αυτό τον Ιούλιο όταν υπέγραφε τη τρίτο Πρόγραμμα…
Άρχισε να το υποπτεύεται γύρω στο Δεκέμβριο, όταν ξεκίνησαν, αν θυμάστε, και οι «γκρίνιες» για το ΔΝΤ…
Στο μεταξύ, όμως, έλπιζε να το αποφύγει επί του παρόντος. Να κλείσει την πρώτη αξιολόγηση (με σύμφωνη γνώμη μόνο των Ευρωπαίων εταίρων, αφού η προηγούμενη Συμφωνία με το ΔΝΤ έληξε τέλη Φεβρουαρίου) κι ύστερα να πάει για μείωση χρέους ως τον Ιούλιο, οπότε το ΔΝΤ θα «μαλάκωνε», υποτίθεται…
Αλλά αυτός ο σχεδιασμός δύσκολα βγαίνει πια...
Το ΔΝΤ από τώρα τα θέτει όλα: Πιέζοντας και τους Ευρωπαίους να δώσουν λύση με το χρέος, και την Ελλάδα να δεχθεί πρόσθετα μέτρα, που κατά τη γνώμη τους, έτσι κι αλλιώς, τα χρειάζεται…
Το πράγμα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα καταφέρει να αποφύγει τα δύσκολα. Και, μεταξύ μας, έχει ακόμα ελπίδες να κερδίσει κάποια πίστωση χρόνου. Μερικών μηνών, έστω, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν σχεδιάζουν για περισσότερο…
Περιμένουν, άλλωστε, να τους δοθούν τα κέρδη των Κεντρικών Τραπεζών από τα παλαιά ελληνικά ομόλογα, πράγμα που, εφ’ όσον συμβεί, θα δώσει μιαν ανάσα στην Ελληνική οικονομία.
Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι ακόμα κι αυτός ο «σχεδιασμός» τους έχει αρχίσει να «τραυματίζεται».
Ακόμα κι αν όλα πάνε ομαλά από δω και μπρός (πράγμα όχι βέβαιο, ούτε και ιδιαίτερα πιθανό) η «ώρα της αλήθειας» έρχεται τον Σεπτέμβριο. Όταν θα χρειαστεί να υπογράψουν και με το ΔΝΤ. Το οποίο από τώρα ξεκαθαρίζει τι θα ζητήσει απ’ όλους.
Κι όλοι γνωρίζουν πως, αν επαληθευθούν οι προβλέψεις του ΔΝΤ (πράγμα που θεωρείται πιθανότατο, ακόμα κι απ’ όσους τις απορρίπτουν σήμερα) η ώρα της αλήθειας θα είναι πολύ πικρή για την Ελλάδα…
Στην καλύτερη περίπτωση θα της ζητηθούν, πέραν όλων των άλλων, πολύ σκληρά νέα δημοσιονομικά μέτρα.
Και στη χειρότερη θα της ζητηθεί, επιπρόσθετα, και κούρεμα καταθέσεων.
Χώρια που, στο μεταξύ, πολλοί μπορούν να παίξουν τα δικά τους παιγνίδια στις πλάτες μιας «παραπαίουσας Ελλάδας». Και να λύσουν «στην καμπούρα μας» δικές τους διαφορές μέσα στις χώρες τους, ανάμεσα στις χώρες τους ή ανάμεσα στην Ευρώπη και το ΔΝΤ.
Χώρια που μπορούν να έλθουν απρόοπτες διεθνείς εξελίξεις (νέα χτυπήματα στην Ευρώπη κλπ.) που θα ανατρέψουν τα πάντα και θα επισπεύσουν τα χειρότερα…
Συμπέρασμα: από τώρα ως το Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, θα τελειώσουν τα ψέματα. Αλλά η αλήθεια, όταν αποκαλύπτεται, δεν είναι μόνο «λυτρωτική».
Κάποιες φορές είναι και τραγικά πικρή.

Ακόμα πιο πικρή, για κοινωνίες που είναι μαθημένες να καταναλώνουν περισσότερα ψέματα απ’ όσα παράγουν…

.

.

ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΖΩ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.

Η ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ ΜΟΥ * ΖΩΓΡΑΦΙΩΤΗΣ ΕΔΩ *

.

.

ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.