.Ανοχύρωτοι κόσμοι του 21ου αιώνα.

Όλοι λίγο πολύ έχουμε στη μνήμη μας εκείνη την εικόνα, των διδύμων πύργων να καταρρέουν απ’ το χτύπημα των δυο επιβατικών αεροπλάνων, την 11 Σεπτέμβριου του 2001. Θυμόμαστε όλοι τον πανικό που επικράτησε εκείνη την εποχή, ήταν η ημέρα που αμφισβητήθηκε ανοιχτά το αν η ΗΠΑ είναι άτρωτες ή όχι και η επίθεση εκείνη στο τέλος απέδειξε ανοιχτά πλέον την τρωτότητα των ΗΠΑ. 

Με τα επακόλουθα των διδύμων Πύργων, και την ανάληψη της ευθηνής για το χτύπημα από την Αλ καϊντα, εμφανίζεται και η λέξη «Τρομοκρατία», και «αγώνας κατά της Τρομοκρατίας». Μια λέξη που άρχισε την ημέρα εκείνη να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των Γεγονότων του Νέου Αιώνα, η οποία πρώτη φορά Ιστορικά συναντάται στον 18ο αιώνα, την Εποχή της Γαλλικής Επανάστασης (1789). 

Όταν υπό το Ροβεσπιέρο το Μάιο του 1793, δόθηκε εντολή να εξοντωθούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, την περίοδο εκείνη οι καρατομήθηκαν περίπου 1.285 άνθρωποι, μέσα σε μόλις έξι εβδομάδες, η περίοδος της Τρομοκρατία έληξε με την καρατόμηση και του Ροβεσπιέρου το 1794.

Ο Όρος «Τρομοκρατία», άλλαξε και Ιστορική περίοδο τον 21ο αιώνα με φόντο αυτήν τη φορά όχι την Γαλλική σημαία αλλά τους Δίδυμους Πύργους. Πλέον η Τρομοκρατία σαν ιστορικός Ορισμός έχει πάρει νέα έννοια, βάση των νέων δεδομένων που έχουν προκύψει. Το είδος της Τρομοκρατίας αυτό από τους Πολιτικούς επιστήμονες ονομάζεται Ατομική Τρομοκρατία, και στόχος της είναι ο πανικός σε ετοιμοθάνατες κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια επερχόμενη αλλαγή. Κυρίαρχη έως σήμερα τάξη είναι η Δύση, η οποία με αργούς ρυθμούς προσπάθησε να φτιάξει μια άλλη Δύση πάνω σε κόσμους εκ διαμέτρου αντίθετοι απ’ εκείνη.

Ποια είναι η διαφορά της τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου με αυτήν του σήμερα; Η σημερινή αποτελεί ένα δημιούργημα ενός χάους που από την δεκαετία του ’90, το οποίο αποτελεί εν γένει δημιούργημα της Δύσης, αλλά και της ήδη έκρυθμης κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Ο βασικότερος στόχος, της σημερινής Τρομοκρατίας είναι να μεταδοθεί το μήνυμα ότι : «Κανείς δεν είναι άμαχος, κανείς δεν είναι αθώος, κανείς δεν είναι ασφαλής», και αυτό το μήνυμα έχει μέσα στον αιώνα μας μεταδοθεί ήδη 3 φορές, την πρώτη στους Δίδυμους Πύργους (2001), την δεύτερη στο χτύπημα στο περιοδικό “Charlie Hebdo”

 παράλληλα με το Εβραϊκό Supermarket, και τέλος της 13ης Νοεμβρίου 2015, με τα 6 χτυπήματα στην Καρδιά του Παρισιού.  Η σπορά Φόβου μέσα στην καρδιά της Δύσης, μας δίνει από πρώτο χέρι το πόσο εύκολά μπορεί  ο φόβος να μπει στο πλήθος, με μια μόνο κίνηση, και πως αυτά τα άτομα τα οποία θα επιζήσουν της κάθε επίθεσης, θα μεταδώσουν δια μέσω των εμπειριών τον Πανικό εκείνης της επίθεσης… που μεν έγινε αλλά στην μνήμη εξακολουθεί να κυριαρχεί.

Από πού προέρχονται οι τρομοκράτες αυτοί; 

Η απάντηση σ’ αυτό αποτελεί ένα δίκοπο μαχαίρι… ένα μεγάλο μέρος τους αποτελείτε από Μετανάστες που έχουν ζήσει στις Δυτικές χώρες τις οποίες όταν έρθει η στιγμή να τους επιτεθούν τους είναι ήδη γνώριμες… για παράδειγμα στην Γαλλία την 13/11 οι περισσότεροι από τους τρομοκράτες ανήκαν σε προσφυγικές γειτονιές του Παρισιού, οι οποίες αποκαλούνται και φυτώρια της δύναμης του ISIS.

 Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, μιας και είναι γεγονός ότι πολλοί από τους Τζιχαντιστές που πολεμάνε στην Συρία και το Ιράκ, εξάγονται από την Γαλλία, όπου πολλοί από αυτούς επιστρέφουν στην γενέτειρα τους για να πεθάνουν ανάμεσα στους «άπιστους». Αναφέρω ότι είναι δίκοπο μαχαίρι διότι ένα μέρος τον μεταναστών μόνο είναι εκείνο το οποίο ενεργεί με αυτόν τον φανατισμό, όχι η πλειοψηφία τους…

Αναφέρθηκα στην αρχή για τον «πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», αυτό ουσιαστικά αποτελεί μια “απάντηση” στα Τρομοκρατικά Χτυπήματα από την πλευρά της Δύσης… όμως για να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να μην ξεχνάμε, ότι η “απάντηση ” της Δύσης μετά απ’ την 11/Σεπτεμβρίου/2001, κατέληξε να φέρει ένα τεράστιο χάος στην Μέση ανατολή, το οποίο δημιούργησε την «Φατριά» των Τζιχαντιστών (ISIS).

Στο σήμερα, η “απάντηση” είναι κάτι το οποίο γίνεται πιο πολύπλοκο ο εχθρός αυτός που έχει απέναντι της η Δύση, είναι ένας Ικανός αντίπαλος, ο οποίος δεν διστάζει να στοχέψει σε Πρωτεύουσες χωρών, δίχως να υπολογίζει το κόστος σε ανθρώπινους πόρους ή το χρηματικό κόστος εκτέλεσης μιας αποστολής Αυτοκτονίας. Είναι ένας αντίπαλος που γεννήθηκε μέσα σε μια ταραγμένη Μέση Ανατολή, όπως είπα από μια Δύση που κατέστρεψε τα καθεστώτα που υπήρχαν και συγκρατούσαν τις ορδές αυτές.

 Ακόμη και σ’ αυτό το σημείο μπορεί να φανώ αντιφατικός διότι ηγέτες όπως ο Καντάφι ή ο Σαντάμ, (και ο Άσαντ) στα μάτια της Δύσης, ήταν σκληροπυρηνικοί ηγέτες, οι οποίοι κυβερνούσαν αυταρχικά με αίμα τις χώρες τους, ναι στα μάτια ενός δυτικού αυτό φαίνεται απεχθές όμως, αν δει κανείς μέσα στην πολυπλοκότητα της Μέσης Ανατολής, θα δει ότι μέσα σε εκείνον τον κόσμο δεν υπήρχε η αναρχία του σήμερα.
(Όμως η πολυπλοκότητα της Μέσης Ανατολής αποτελεί άλλο ζήτημα στο οποίο θα αναφερθώ σε άλλο άρθρο στο μέλλον).

Η ΗΠΑ με εξαγγελία της, είπε ότι δεν πέσει στην παγίδα που θέλει το ΙΚ(Ισλαμικό Κράτος), δηλαδή να στείλει χερσαίες δυνάμεις, στο έδαφος της Συρίας, ή του Ιράκ. 

Κάτι το οποίο μεν αποτελεί σώφρονα πολιτική, και στρατηγική. Μιας και έτσι μειώνονται για την Δύση οι ανθρώπινες ζωές (από στρατιωτική άποψη), αλλά και οι ΗΠΑ δίνουν την εικόνα ότι δεν θα συνεχίσουν να καταστρέφουν κόσμους, ή ότι δεν θα συνεχίσουν να στέλνουν στρατεύματα (ικανοποιώντας έτσι και την κοινή γνώμη – Αμερικάνικη και μη) (από Πολιτική άποψη) .
Μετά την επίθεση της 13/11 έχουν αρχίσει κατά την γνώμη μου να αλλάζει  σκηνικό, ναι μεν οι ΗΠΑ δεν θα επέμβουν χερσαία στη Μέση Ανατολή, αλλά κατά πως φαίνεται αποφασισμένη είναι η Γαλλία και άλλες χώρες που ανήκουν στο ΝΑΤΟ.  

Διότι ένα τέτοιο χτύπημα δεν γίνεται από πλευράς της Γαλλίας ή κάποιας άλλης Ευρωπαϊκής να το αφήσει έτσι, ήταν Ισχυρό το χτύπημα και ο «φόρος» αίματος σε ζωές Γάλλων πολιτών, είναι με μικρός αλλά, βρίσκεται χαραγμένος στη μνήμη των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα… και η εκλεγμένη Κυβέρνηση πρέπει να κάνει κάτι για αυτό.
Οι Τζιχαντιστές, οι οποίοι πλέον, αντικαθιστούν άλλες «Φατριές» της Μέσης Ανατολής, με την «πρόκληση» του Παρισιού, (και ποιός ξέρει ίσως να υπάρξουν και άλλες στο μέλλον), δίνουν στην Δύση ένα μήνυμα , το οποίο κάνει τους Λαούς να αφήνουν την παλιά γνώριμη ηρεμία και ησυχία τους… 

οι Ευρώπη και η Δύση, αλλά ακόμη και Κράτη τα οποία δεν ανήκουν στη Δύση, τα οποία έχουν στραφεί εναντίων στον Εξτρεμισμό των Τζιχαντιστών , πλέον γίνονται στόχος, αυτού του εξτρεμισμού αλλά και οχυρώνουν τους κόσμους τους, εναντίων αυτού. Και κάπου εδώ μέσα σε αυτές τις «Οχυρώσεις» , βρίσκετε κρυμμένος ο κόσμος που θα υποστεί την Καχυποψία που γεννά το νέο αυτό είδος της τρομοκρατίας, είναι ο κόσμος που ζει πλέον στο πετσί του τον πανικό, είναι ο κόσμος που μέσα από τα «Μηνύματα» των Τζιχαντιστών, έχει αρχίσει να πανικοβάλετε απ’ τον Επαγγελματισμό τους, και την σιγουριά τους για τις πράξεις τους.

 Και κάπου εδώ σκέφτεται κανείς για την σιγουριά των πράξεων τους, για την αποφασιστικότητα, του να ανατιναχθούν στο όνομα του Αλλάχ, και αυτό σε φοβίζει ακόμη περισσότερο, ειδικότερα όταν προσπαθείς να το εξηγήσεις το γιατί αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, και πως ο Φανατισμός τους κάνει να αποφασίσουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους, και εδώ κανείς που ζει στη Δύση, ή σε χώρα μη Μουσουλμανική, δέχεται το χάσμα μεταξύ των κόσμων…

Κλείνοντας, αναρωτιέμαι μήπως μέσα στους «Οχυρωμένους Κόσμους» που δημιουργεί ο καθένας από όποια πλευρά και αν βρίσκεται, εν τέλει είναι ανοχύρωτοι… μήπως τελικά ο κόσμος, και  εννοώ εκείνον, που βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας είναι ο πιο ανοχύρωτος απ’ όλους απ’ ότι εκείνος που είναι απ’ έξω;

*Η φωτογραφία είναι από το φύλο καθημερινής της 15/11/2015 του σκιτσογράφου Δημήτρη Χατζόπουλου.

Συντάκτης:
Μοργιαννίδης Θεόδωρος

.Για μια νέα Ιερά Συμμαχία

Π​​έρυσι τέτοια εποχή ήμασταν όλοι «Σαρλί». Οταν πέρασε η συναισθηματική μπόρα και η αιθρία επανήλθε στον ευρωπαϊκό ουρανό θυμηθήκαμε την ευρωπαϊκή μας γκρίνια. Η δυσπιστία που είχε εγκατασταθεί ανάμεσά μας με την οικονομική κρίση, διεκδίκησε και πάλι τα δικαιώματά της. Μετά ήρθαν τα χτυπήματα στο Παρίσι και στο Στάδιο της Γαλλίας. Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν με γαλλικές σημαίες και γίναμε όλοι «Γάλλοι».

 Η αλληλεγγύη για μια ακόμη φορά ξεχύθηκε στους δρόμους της Ευρώπης, ώσπου, για μια ακόμη φορά ανέλαβαν να την περιμαζέψουν τα συνεργεία καθαρισμού. Αυτή τη φορά έκλεισαν σύνορα, άλλα απείλησαν ότι θα κλείσουν και ο ευρωσκεπτικισμός αναβαθμίστηκε χάρη στην πλημμυρίδα των μουσουλμανικών πληθυσμών. 

Φθάσαμε στο σημείο ευρωπαϊκές χώρες να βοηθούν μια μη ευρωπαϊκή χώρα, τα Σκόπια, για να κλείσει τα σύνορά της με μία ευρωπαϊκή χώρα, την Ελλάδα.

Ωσπου ήρθε η αιματοχυσία των Βρυξελλών για να ξαναθυμηθούμε την Ευρώπη και την αλληλεγγύη της. Αυτή τη φορά γίναμε όλοι Βέλγοι, επειδή όμως οι Βρυξέλλες είναι η γραφειοκρατική πρωτεύουσα της Ενωσης, μιλήσαμε για χτύπημα στην καρδιά της Ευρώπης.

 Η καρδιά της Ευρώπης μπορεί να χτυπάει ευρωπαϊκά, το ευρωπαϊκό αίσθημα μπορεί να φουντώνει όποτε μια τραγωδία έρχεται να μας το υπενθυμίσει, όμως τι γίνεται με το μυαλό της Ευρώπης; Μπορεί το αίσθημα να αναβαθμιστεί σε πολιτική; Οπως αναβαθμίστηκε από τους πρώτους οραματιστές της Ενωσης που μετέφρασαν τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σε πολιτική. Εχει η σημερινή Ευρώπη τις ελίτ που θα της επιτρέψουν να μεταφράσει το κοινό αίσθημα σε πολιτική;

Οσες διακηρύξεις καλής θελήσεως κι αν γίνουν, όσες ανθρωπιστικές άριες κι αν ακουστούν, είναι βέβαιο πως εν τέλει θα υπερισχύσει η δύναμη της εικόνας. Και οι εικόνες από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών θα ερεθίσουν ακόμη περισσότερο τα αντανακλαστικά του εθνικού απομονωτισμού και του απανταχού λαϊκισμού. Παραγνωρίζοντας μία βασική παράμετρο. Η τρομοκρατία που μας απειλεί τώρα δεν είναι ίδια με την τρομοκρατία «παραδοσιακού» τύπου, της οποίας τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν μακρά εμπειρία. 

Από τη δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄ ώς τη δολοφονία του βασιλιά Ουμβέρτου της Ιταλίας, τον IRA, τον ETA, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την ημετέρα 17 Νοέμβρη, η δράση των τρομοκρατών αναγνώριζε εθνικά σύνορα. Ηταν υπόθεση των κρατών. Το αποτέλεσμα ήταν ο πρόεδρος Μιτεράν να μην εκδίδει τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία, η δε Νότιος Γαλλία να λειτουργεί για χρόνια ως καταφύγιο των Βάσκων τρομοκρατών. Σήμερα, χάρη στο ευρωπαϊκό ένταλμα, που καθιερώθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο Αμπντεσλάμ θα εκδοθεί στη Γαλλία χωρίς περαιτέρω διαδικασίες.

Η τρομοκρατία των «Ζωντανών Νεκρών» έχει στόχο την Ευρώπη και είναι προϊόν μιας ευρωπαϊκής κατάκτησης, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Γεννήθηκε στους μουσουλμανικούς θύλακες που η ίδια η Ευρώπη άφησε να αναπτυχθούν. Ο όρος «γκέτο» που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε είναι ανιστόρητος. Το γκέτο της Βαρσοβίας ήταν εστία αντίστασης κατά του ναζιστικού καθεστώτος, και πυρήνας πολιτισμού, και δη ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δεν είναι η περίπτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στη σημερινή Ευρώπη. Γι’ αυτό μιλάμε για θύλακες. 

Περιοχές ολόκληρες της κοινωνίας όπου οι γυναίκες καταπιέζονται και στη θέση των νόμων της δημοκρατίας, ισχύουν οι σούρες του Κορανίου και οι νόμοι του γενειοφόρου ιμάμη.

Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Σήμερα, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η ενισχυμένη καταπίεση ή ο αποκλεισμός αυτών των θυλάκων, την οποία πρεσβεύουν οι λαϊκιστές τύπου Λεπέν θα είχε ως αποτέλεσμα τη ριζοσπαστικοποίησή τους. 

Το ίδιο θα συνέβαινε αν η Ευρώπη αξιοποιούσε τη συντριπτική δύναμη πυρός που διαθέτει κατά του Ισλαμικού Κράτους και των αραβικών καθεστώτων που το υποστηρίζουν. Αυτό το αδιέξοδο εκμεταλλεύονται οι τρομοκράτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του ορθού λόγου για να εντοπίσουν τα λάθη που οδήγησαν στη δημιουργία αυτών των θυλάκων. 

Επειδή μόνον με περισσότερη Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπιστεί ο πόλεμος που έχει κηρυχθεί κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού μέσα στην Ευρώπη, η λιγότερη Ευρώπη του ευρώ θα πρέπει να αποκτήσει συνείδηση, συνείδηση πολιτική, άρα πολιτισμική συνείδηση.

Ομοσπονδιακή ευρωπαϊκή αστυνομία κατά τα πρότυπα του FBI; Ακούγοντας τον κ. Τόσκα να με διαβεβαιώνει σαν τοπικός σερίφης ότι δεν έχουμε πρόβλημα με την τζιχάντ, θα αισθανόμουν περισσότερο ασφαλής αν υπήρχε ομοσπονδιακή αστυνομία. 

Επειδή, δε, ανήκω σε ένα έθνος το οποίο υπήρξε θύμα της ευρωπαϊκής πολιτισμικής χαλαρότητας, το ελληνικόν, με αποτέλεσμα σήμερα να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, πιστεύω στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής πολιτισμικής συνείδησης. Για να ξέρουμε τι υπερασπιζόμαστε και τι έχουμε να χάσουμε αν δεν το υπερασπιστούμε. Θα πάρει χρόνια; Μα και ο πόλεμος με την τζιχάντ θα πάρει χρόνια. Και απ’ ό,τι όλα δείχνουν και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που περνούν από το σουρωτήρι των συνόρων μας θα τους έχουμε για χρόνια.

Μια νέα Ιερά Συμμαχία; Πω πω πω, θα μου βάλουν πιπέρι στο στόμα. Ναι, μια ευρωπαϊκή συμμαχία που θα υπερασπιστεί την ιερότητα του Παρθενώνα, της γυμνής Αφροδίτης, του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που κατακτήθηκε μέσα στο χριστιανικό περιβάλλον της Ευρώπης. 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.25η Μαρτίου: Πού θα είμαστε το 2021;

Σ​​ε πέντε χρόνια η Ελλάδα θα γιορτάσει τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας. Τα 195 χρόνια που πέρασαν από τις ημέρες του Μαρτίου του 1821 δεν ήταν εύκολα. Ο πόλεμος κράτησε χρόνια, και αρκετές φορές η φλόγα της ελευθερίας φάνηκε να κινδυνεύει, λόγω εξωτερικών εχθρών και εμφυλίων συγκρούσεων.

 Τελικά, το κράτος γεννήθηκε χάρη στους αγώνες και στις θυσίες των Ελλήνων, στα λάθη των Οθωμανών και στη βοήθεια των ξένων. Από την αρχή, η Ελλάδα λύγιζε υπό από το βάρος των χρεών, της εξάρτησης, της εσωτερικής διχόνοιας.

Σήμερα, οι Ελληνες αντιμετωπίζουν άλλη μια χρεοκοπία, πάλι στηρίζονται σε ξένη βοήθεια, πάλι βρίσκονται στον κυκεώνα μεγάλων διεθνών εξελίξεων. 

Και όμως, 42 χρόνια μετά το τέλος της τελευταίας δικτατορίας, βρισκόμαστε σε καλύτερη θέση απ’ ό,τι ήμασταν τα περισσότερα χρόνια του νεοελληνικού κράτους. Στο δύσκολο διεθνές περιβάλλον είναι κρίσιμο να εκτιμήσουμε τις ικανότητές μας, τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και τις αδυναμίες μας, να σχεδιάσουμε την πορεία μας και να την τηρήσουμε. 

Πρέπει να περιορίσουμε την τάση μας στην αυτοχειρία, να καταλάβουμε ότι η επιβίωση απαιτεί μόχθο, θέληση και τέχνη. Τα τελευταία χρόνια μοιάζουν με ένα ριψοκίνδυνο πείραμα που εξετάζει πόσα λάθη μπορεί να κάνει ένας λαός και να επιζήσει, πόσες κακές συνήθειες μπορούν να συσσωρευτούν και να υπονομεύσουν ό,τι δυναμικό και παραγωγικό υπάρχει σε έναν λαό. 

Είναι ευτύχημα ότι βρισκόμαστε ακόμη εντός του πλαισίου που εγγυήθηκε τα καλά χρόνια του παρελθόντος. Το ΝΑΤΟ μπορεί να αναζητεί ρόλο σε έναν κόσμο που δεν είναι διχασμένος στα δύο, όπως στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά παραμένει ζωντανός οργανισμός και η Ελλάδα μέλος του. Η Ευρωπαϊκή Ενωση κλονίζεται από τον ελλιπή συντονισμό μεταξύ πραγματικότητας και πολιτικών αποφάσεων – αδυναμία που ζούμε στο πετσί μας στην Ελλάδα όσον αφορά το χρέος μας και το κύμα προσφύγων και μεταναστών. 

Αλλά είναι ο φυσικός μας χώρος και μόνη ελπίδα για το μέλλον.

Για χρόνια οι εταίροι μας στην Ευρώπη έκαναν τα στραβά μάτια στον υπερδανεισμό του ελληνικού κράτους και μετά, όταν ο κόμπος έφθασε στο χτένι, πρώτα καθυστερούσαν να θεσπίσουν μηχανισμούς επίλυσης της κρίσης και μετά επέμεναν σε ένα πρόγραμμα που δεν ωφελούσε κανέναν (είτε λόγω αποτυχημένης συνταγής, είτε λόγω ελλιπούς εφαρμογής, είτε και για τους δύο λόγους). 

Παρόμοιες είναι οι αδυναμίες της Ε.Ε. στην προσφυγική κρίση: αφού προσπάθησε να αγνοήσει το πρόβλημα, έλαβε βιαστικές αποφάσεις που δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν και, στο τέλος, έφθασε η ίδια να υπονομεύει τα επιτεύγματά της – την ενότητα της ζώνης Σένγκεν, την ενότητα της Ευρωζώνης. Τους τελευταίους μήνες, επιθέσεις από τρομοκράτες του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους κλονίζουν χώρες της Ε.Ε. και την εμπιστοσύνη μεταξύ τους. 

Σε όλα αυτά τα προβλήματα η μόνη λύση είναι περισσότερη ένωση, περισσότερη συνεργασία, πιο δίκαιη κατανομή βαρών και προνομίων. Η ενοποιημένη Ευρώπη είναι και η μόνη διέξοδος για τα ζωτικά προβλήματα της Ελλάδας: μόνο ως μέλος μιας οικονομικής και πολιτικής ένωσης θα μπορεί η χώρα μας να επιζήσει. Μόνο ένα κοινό σύστημα δανεισμού, η τραπεζική ένωση, ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης θα μας επιτρέψουν να ξεφύγουμε από τα σημερινά οικονομικά και δημογραφικά αδιέξοδα.

Εάν η Ε.Ε. δεν προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κανείς πού θα βρίσκεται η Ελλάδα σε λίγα χρόνια. Γι’ αυτό απαιτείται μια στοιχειώδης συμφωνία μεταξύ των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων για την ανάγκη συνεργασίας με τους Ευρωπαίους εταίρους και συμμετοχή σε κάθε προσπάθεια περαιτέρω ένωσης. 

Αυτή η μάχη θα είναι καθοριστική για το μέλλον μας, και δεν νοείται να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να είναι χρέος άλλων να πράττουν για το δικό μας όφελος. Η συνεργασία δεν είναι παράδοση, δεν είναι ταπείνωση, είναι συμμετοχή στο πλέγμα συμφερόντων και συμβιβασμών που αποτελεί πολιτισμένη συνύπαρξη. 

Μια ματιά στην άμεση και ευρύτερη γειτονιά μας αρκεί να μας υπενθυμίσει τα δεινά του διχασμού και της έλλειψης θεσμών για την ειρηνική συνύπαρξη λαών και κοινωνικών και θρησκευτικών ομάδων.

Οι διχασμοί του παρελθόντος λείπουν, αλλά συχνά συμπεριφερόμαστε σαν να βρισκόμαστε σε διαρκή εμφύλιο πόλεμο. Ενώ εξαρτώμεθα από τις σχέσεις μας με άλλους, είμαστε πιο ανεξάρτητοι από ποτέ. Ο λαός είναι φιλομαθής και φιλότιμος. Ζητάμε δικαιοσύνη και οργάνωση για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε.

 Είμαστε μέρος ενός παγκόσμιου ελληνισμού, με λαμπρές προσωπικότητες, επιστήμονες και επιχειρηματίες.

Εχουμε ένα παρελθόν για το οποίο δικαίως είμαστε υπερήφανοι και ένα παρελθόν και παρόν τα οποία μας δείχνουν τους κινδύνους που μπορούν να μας καταστρέψουν αλλά και τις προοπτικές μας για επιτυχία. Το 2021 θα είναι φανερό ποιον δρόμο πήραμε.

  ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ