.Ο Μαρξ στον… ζόφο!

Στο περίφημο έργο του «ο Μαρξ στο Σόχο», ο Χάουαρντ Ζιν περιγράφει τη νεκρανάσταση του διανοητή. Ο Μαρξ επιστρέφει για λίγο από τον Άλλο Κόσμο μόνο για να αποδείξει πως οι ιδέες του δεν έχουν πεθάνει. Ομολογεί πως πάντα φοβόταν ότι κάποιοι θα τον ερμηνεύσουν λάθος. 

Ποτέ όμως δεν θα φανταζόταν πως τα ίδια τα δισέγγονα του θα ήταν αυτά που θα έδιναν τη χαριστική βολή. Με τα όσα ψήφισε η κυβέρνηση της αριστεράς και της προόδου λοιπόν, αναγνώρισε την πραγματική υπεροχή του φιλελευθερισμού, έριξε λευκή πετσέτα κι αποδέχθηκε πως όλα όσα υποστήριζε η εγχώρια – γιατί όχι και η παγκόσμια ίσως - αριστερά ήταν απλά ένα παραμύθι. Μια ουτοπία. Μια …αυταπάτη…

Από την προηγούμενη Κυριακή, το έργο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα έλαβε τέλος, με διαφορά φάσης 26 χρόνια μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Ο παππούς Μαρξ μπορεί τώρα να πάει για τον πραγματικά αιώνιο ύπνο του. Να πάει στο πυκνό σκοτάδι του κάτω κόσμου. Αντί δηλαδή στο …Σόχο, στον …ζόφο.

Γιατί επιτέλους σε αυτόν τον τόπο πρέπει να ξανασυστηθούμε. Να βάλουμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ σοβαρού και γελοίου. Ρεαλισμού και ουτοπίας. Αλήθειας και ψεύδους.
Γιατί όσο κι αν κάποιοι ξέχασαν, εγώ ακόμα θυμάμαι τους δακρύζοντες κυβερνώντες όταν τα λόγια ήταν εύκολα και οι αντιπολιτευτικές αγελάδες παχιές, να συνωστίζονται κατά την εν Ελλάδι παρουσία της συγγραφέως Ναόμι  Κλάιν. Ξέρετε αυτής που έχει γράψει τη Βίβλο του νεοαριστερισμού, το «Δόγμα του Σοκ».

Έγραφε λοιπόν η Καναδή δημοσιογράφος για το παράδειγμα των ιδιωτικοποιήσεων α λα Σχολή Σικάγο σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μιλούσε για τη Χιλή του Πινοσέτ και για το «ξεπούλημα» του δημόσιου πλούτου. Και συμφωνούσε το πόπολο από κάτω. Τώρα το ίδιο πόπολο που ψήφιζε δήθεν αντισυστημικά, κάθεται και κλαίει. Ή στη χειρότερη περίπτωση στηρίζει μια πολιτική τραβεστί. Αυτό που για να γελάσουμε και λίγο βρε παιδάκι μου ονοματίζω «μαρξιστικές αποκρατικοποιήσεις».

Όμως κακά τα ψέματα: πλέον η ελληνική αριστερά έχει χάσει το μέτρο. Το ιδεολογικό μέτρο. Βαπτίζοντας το ψάρι – κρέας, μόνο για να παραμείνει στην εξουσία ξεπούλησε τα πάντα σε ένα πολιτικό Γιουσουρούμ. Δεν το λέω εγώ. Ο Μίκης το είπε. Ο Αλαβάνος το λέει. Ο μισός πρώην οργανωμένος ΣΥΡΙΖΑ το φωνάζει. Όλοι αυτοί που τώρα βαπτίζονται «τρελοί» και «μπαταχτσήδες» το διαλαλούν.

Αν δει λοιπόν κανείς σε τι είχε πει όχι η κυβέρνηση Σαμαρά το φθινόπωρο του 2013, σε ποιες σαφώς καλύτερες από το σημερινό «πακέτο» που μας ήλθε στο κεφάλι αποκρατικοποιήσεις είχαν απαντήσει non pasaran οι «Γερμανοτσολιάδες» (σ.σ. έτσι δεν τους αποκαλούσαν οι υπερπατριώτες τρομάρα τους) Σαμαρο-βενιζέλοι, θα φρίξει. Θα σκιαχτεί με το μέγεθος της σημερινής κωλοτούμπας. Θα τσαντιστεί με την υποκρισία του Αλέξη Τσίπρα.

Προ 15 μηνών ο τελευταίος πουλούσε αριστεροσύνη. Μαρξισμό. Προστασία του δημόσιου  χαρακτήρα. Και τώρα ξεπουλά τα ασημικά για να διορθώσει την τρύπα των 86 δις. Ευρώ που ο ίδιος και ο Βαρουφάκης δημιούργησαν. Μέχρι και οι αστικές συγκοινωνίες που ούτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν κατάφερε να ιδιωτικοποιήσει υπέγραψε να πουληθούν. 

Μπιρ παρά το δίνει το μαγαζί κι άρον άρον. Δίχως business plan. Άλλο λοιπόν «πουλάω» κι άλλο «ξεπουλάω». Άλλο ιδιωτικοποίηση κι άλλο «πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια αγάπη που δεν ζει».
Όμως ταυτόχρονα ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε και κάτι άλλο. Το τέλος της Αριστεράς όπως την ξέραμε. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως καλό ήταν το παραμύθι των τελευταίων 70 χρόνων, όμως τελικά είχε δράκο. Ψέματα μας έλεγαν οι ηττημένοι του εμφυλίου. Ψέματα που η ίδια η πραγματικότητα, η ίδια η ζωή τα διόρθωσε.

Καληνύχτα λοιπόν σύντροφε Μαρξ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Δημήτρης Μαρκόπουλος

Πρώτο Θέμα

.Από την αυταπάτη στο έγκλημα…

Η λογική συνήθως δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο για να ερμηνεύσεις την τρέλα των κυβερνώντων· παρ’ όλα αυτά, βάσει της λογικής, ο υπουργός ο οποίος τη μία μέρα ψηφίζει μια νομοθετική ρύθμιση και, μόλις την επομένη, τη χαρακτηρίζει εγκληματική πράξη, είτε είναι ψυχοπαθής, είτε μας δουλεύει. 

Φοβάμαι ότι και τα δύο ισχύουν – και γιατί όχι, αφού και τα δύο είναι θεμιτά. Το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, αλλά και του εκλέγειν, δεν προϋποθέτουν πιστοποιητικό ψυχιάτρου (δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν στην Ελλάδα – θα έχανε τα πολιτικά δικαιώματά του το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού), ούτε όμως απαγορεύεται το δούλεμα των ψηφοφόρων από τους πολιτευόμενους…

 Είδατε να δυσανασχετεί κανείς από το ακροατήριό του; Αντιθέτως, όπως δείχνει η ζωή στον Υπαρκτό Ελληνισμό, το δούλεμα επιβραβεύεται από όσους το υφίστανται. (Παρεμπιπτόντως, η «Αυγή» είχε την είδηση στη σελίδα 14, υπό τον τίτλο: «Π. Καμμένος: Παραμένει πρώτη προτεραιότητα ο ΦΠΑ στα νησιά»...)

Ισως πιο αξιοσημείωτο και από αυτήν τη δήλωση του υπουργού Εθνικής Αμύνης είναι η απαίτηση της αντιπολίτευσης να πάρει θέση το Μαξίμου επί του ζητήματος που προέκυψε. 

Πόσο μάταιο να το ζητάς, ιδίως μάλιστα αν πιστεύεις ότι υπάρχει μια μικρή έστω πιθανότητα να συμβεί. Γιατί να έχει υποχρέωση ο Τσίπρας να αντιδράσει, όταν ο κυβερνητικός εταίρος του παραδέχεται ότι εγκλημάτησε; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν ήταν αυτός που παραδέχθηκε την αυταπάτη του, η οποία μας κόστισε 86 δισ.; Αφού η παραδοχή δεν προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τότε, γιατί να ενοχλήσει τώρα η παραδοχή ενός εγκλήματος, νοουμένου έστω μεταφορικώς; 

Σιγά σιγά αυξάνεται η δόση του δουλέματος και ο οργανισμός μας συνηθίζει.

Γιατί δεν αντιδρούν οι Ελληνες, όταν οι κυβερνώντες τούς χλευάζουν τόσο κατάφωρα; Μήπως επειδή η γλώσσα αλλάζει και δεν πολυδίνουμε πια σημασία σε σύνθετους όρους, όπως «αυταπάτη»; Δεν ξέρω, αλλά ίσως αν μας έλεγαν με περισσότερη ευθύτητα αυτό που θέλουν να μας πουν, φερ’ ειπείν, «έκανα μ***» ή «είμαι μ***», να αντιμετωπίζαμε το θέμα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει...

Οφείλουν, πάντως, να μιλήσουν με περισσότερη ευθύτητα και να μη φοβούνται, διότι και η απάτη –εις βάρος τρίτων, όχι του εαυτού μας– συγχωρείται άνευ συνεπειών.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν τουλάχιστον εξοργιστικό αυτό που έγραψε η «Αυγή» προ ημερών, δηλαδή ότι ετοιμάζονται εξετάσεις πιστοποίησης για όσους είχαν προσληφθεί με πλαστά πτυχία στο Δημόσιο και δικαίως απολύθηκαν επί Σαμαρά. 

Oλο αυτό, δε, μεθοδεύεται ακριβώς την εποχή που τα κορόιδα και οι γονείς τους –ακριβέστερα, ένας στρατός από κορόιδα– υφίστανται το μαρτύριο των εξετάσεων παπαγαλίας για μια θέση σε κάποιο από τα πανεπιστήμια της επικράτειας: αυτά που κατρακυλάνε όλο και πιο χαμηλά στις διεθνείς κατατάξεις. Γιατί να χάσεις τέσσερα χρόνια σε ένα κακό πανεπιστήμιο, όταν κάνεις τη δουλειά σου με ένα πλαστό πτυχίο και κάποιες δήθεν εξετάσεις που το επικυρώνουν;

Ευτυχώς, όμως, μόνον στην Ευρώπη δεν περνά η ελληνική απάτη. Φυσικά, όπως διαπιστώσαμε από τις παραχωρήσεις των Ευρωπαίων προς την κυβέρνηση, στην Ευρώπη δεν τους νοιάζει αν μας αρέσει να αυταπατώμεθα – είναι δική μας επιλογή αυτή και κανείς δεν μπορεί να μας σώσει από τον εαυτό μας. 

Δούλεμα εις βάρος τους, όμως, δεν σηκώνουν. Είδαμε πώς το Eurogroup συνέδεσε την εκταμίευση των δόσεων με την εκπλήρωση συγκεκριμένων υποχρεώσεων (Ελληνικό, ΕΚΑΣ, «κόκκινα» δάνεια κ.ά.) και πώς απέβησαν μάταιες οι κουτοπονηριές της κυβέρνησης να αλλάζει μέσα αυτά που έχει προηγουμένως συμφωνήσει έξω.

Ευτυχώς, το ξαναλέω, που είμαστε στην Ευρώπη – φαντασθείτε για λίγο, αν τολμάτε, τι θα ήμασταν εκτός Ευρώπης. Γι’ αυτό, λοιπόν, υποστηρίζω την ιδέα του υπερταμείου, έτσι όπως το έχουν σχεδιάσει, δηλαδή για εκατό χρόνια και με ενισχυμένο τον ρόλο των ξένων στη λήψη αποφάσεων.

 Θα συμφωνήσω ότι είναι ταπεινωτικό και συνιστά υποχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Και λοιπόν; Το υπερταμείο είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν ίδρυμα για τα καθυστερημένα της Ευρώπης, δηλαδή εμάς.

Προσωπικώς –και μιλώ ως καθυστερημένο– προτιμώ να είμαι στο ίδρυμα, όσο και αν είναι δύσκολη εκεί η ζωή, παρά στον δρόμο...

Στέφανος Κασιμάτης

.Το παραλήρημα του κ. Γ. Κυρίτση…

Δεν γνωρίζω σε ποια σχολή του μαρξισμού βρίσκονται οι ρίζες της παιδείας του κ. Γ. Κυρίτση, πάντως φαίνεται πως έχει βασικές ελλείψεις. Και αυτό τον εξωθεί να συγγράφει λόγο που βρίσκεται μακράν της πραγματικότητας. Φαντασιώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ταξικό αγώνα, εξ αιτίας του οποίου πανικόβλητα τα αστικά συγκροτήματα τύπου αδυνατούν να κατανοήσουν την νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται. 

Προφανώς ο κ. Γ. Κυρίτσης θεωρεί ταξική πάλη την αντιμετώπιση των μεταλλωρύχων από τον κ. Σκουρλέτη. Βέβαια το ζητούμενο σε αυτήν την πάλη είναι να δούμε ποιος είναι ο ισχυρός και ποιος ο αδύναμος. Ποιος ο προλετάριος και ποιος ο μεγαλοαστός. Ας μην το ψάξει ο κ. Γ. Κυρίτσης παραπέρα το θέμα, θα διαψευστεί το ιδεολογικό του σχήμα και θα απογοητευτεί και ο ίδιος...

Όπως ασφαλώς ταξικό αγώνα διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν επιβάλλει την έμμεση φορολογία στα τσιγάρα, στις μπύρες, στον καφέ κλπ, που αποτελούν ως γνωστόν τις καταναλωτικές συνήθειες της μεγαλομπουρζουαζίας. Τους ρήμαξε τους κατοίκους των βορείων προαστίων η συγκυβέρνηση.

Βέβαια, σημασία τόσο δεν έχει τι γίνεται στην πραγματικότητα, αλλά το πώς την προσλαμβάνει το υποκείμενο, ατομικό ή συλλογικό, ώστε στην συνέχεια να κάνει την πολιτική του εκτίμηση. Ως γνωστόν είναι ίδιον των μαρξιστών η υπαγωγή του πραγματικού κόσμου στον κόσμο των επιθυμιών τους και των παραστάσεων τους. Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη την, επί 100 χρόνια αναμενόμενη από μέρα σε μέρα, κατάρρευση του ετοιμοθάνατου καπιταλισμού. Το τι έγινε τελικά, όλοι το γνωρίζουμε.

Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί τους μαρξιστές να εκφέρουν λόγο παραληρηματικό, που ένας άνθρωπος με στοιχειωδώς «σώας τας φρένας του» να διερωτάται για το είδος της ασθένειας τους. Και η κατάσταση επιδεινώνεται όσο η θεώρηση της πραγματικότητας  διαρκώς αποκλίνει από την ίδια την πραγματικότητα.

Προς επίρρωση των παραπάνω, καταφεύγω στην τελευταία παράγραφο του πολύ ενδιαφέροντος άρθρου του κ. Γ. Κυρίτση, όπου ισχυρίζεται πως ο στόχος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι να φορτώσει όσο πιο πολλά  βάρη μπορεί στους «Μένουμε Ευρώπη». Παραβλέπω το πολύ συγκεκριμένο ερώτημα και πώς θα τους ανακαλύψει, και μπαίνω στην ουσία της μαρξιστικής σκέψης του αρθρογράφου. 

Αφού οι «Μένουμε Ευρώπη» ήταν αντίπαλοι μας κι εμείς εξ ορισμού εκφράζουμε τα συμφέροντα των αδύναμων, συνεπάγεται πως αυτοί εκφράζουν τα συμφέροντα των ισχυρών. Άρα, βαράτε τους. Το αρχικό ερώτημα παραμένει: και πως θα τους βρεις για να τους βαρέσεις;

Και τι γίνεται σύντροφε Κυρίτση με το κόμμα σου που εν μια νυκτί εγκατέλειψε τους υποστηρικτές του ΟΧΙ και προσχώρησε στους «Μένουμε Ευρώπη»; Συντάχτηκε με τους ισχυρούς; Αν κρίνω από τα μέτρα που παίρνει εναντίον των φουκαράδων, έτσι φαίνεται σύντροφε Κυρίτση. Και ο ταξικός αγώνας; Δεν βλέπω κανέναν πατρίκιο σε θλίψη, όπως υποστηρίζεις.

Τους μόνους που βλέπω σε θλίψη είναι τους απολυμένους της «Ηλεκτρονικής» και των επιχειρήσεων που έκλεισαν λόγω των capital controls, που η δική σου η κυβέρνηση επέβαλε. Και εκείνο που έμαθα ήταν, ότι ο αρχηγός σου έψηνε τον καφέ σε γνωστό μηντιάρχη υπό το άγρυπνο βλέμμα μιας γάτας.

Σύντροφε, έχεις σοβαρές ελλείψεις στον μαρξισμό. Κι εσύ φαίνεται θα πήρες πτυχίο- μαϊμού. Άλλη φορά όταν προσπαθείς να κάνεις μαρξιστική ανάλυση να ρωτάς τον A. Μπαλτά. Αυτός ξέρει από μαρξισμό.

Σάκης Μουμτζής

..Ελληνικός σανός, ρώσικη βότκα…

Ξεκινάμε με τα φαιδρά της ιστορίας «Ελλάδα-Ρωσία-συμμαχία», τα περυσινά και τα φετινά. Πέρυσι, λοιπόν, τέτοιες μέρες, όταν βρίσκονταν σε έξαψη η αντιγερμανική υστερία και οι αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα, ο σημερινός μας επισκέπτης Βλαντίμιρ Πούτιν βρισκόταν στο επίκεντρο αυτών των αυταπατών. 

Ο, υπουργός τότε,  Παναγιώτης Λαφαζάνης τραβολογούσε τον Τσίπρα στη Μόσχα, όπου -υποτίθεται- ο Πούτιν ήταν έτοιμος να του προσφέρει πέντε (5) δισεκατομμύρια ευρώ, για να τα τρίψει στη μούρη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ηταν τέτοια η έξαψη που η Αυγή πανηγύριζε προκαταβολικά.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Γύρισαν με άδεια χέρια, ο αγωγός χάθηκε στο δρόμο, ο Λαφαζάνης έπαψε να είναι υπουργός και ο Τσίπρας έπεσε στην αγκάλη της μαντάμ Μέρκελ…

 Σήμερα που ο Πούτιν βρίσκεται εδώ, ιδού πάλι το ίδιο παραμύθι. Πιο προσεκτικά αυτή τη φορά. Τώρα δεν έχει αγωγούς και προκαταβολές, αλλά να, βρε αδερφέ, είναι «άλλη μια βάση» για την «πολυδιάστατη ανάπτυξη» της χώρας.

Κανονικά εδώ έπρεπε να γελάμε, ενθυμούμενοι τις περυσινές παλαβομάρες και βλέποντας τις σημερινές χαζομαρίτσες περί πολυδιάστατης πολιτικής και ανάπτυξης. Αλλά η υπόθεση δεν είναι για γέλια. Διότι μπορεί ο Πούτιν να μη μας έσωσε το 2015, μπορεί και να χασκογελούσε αν του έδειχναν το πρωτοσέλιδο της Αυγής, αλλά μπορεί να χρειαστεί να μας σώσει σε δύο χρόνια από τώρα!

Όχι, δεν είναι πλάκα αυτό, ούτε το αποτέλεσμα κατανάλωσης… ρωσικής βότκας! Είναι ένα ενδεχόμενο, που μπορεί να προκύψει χωρίς σήμερα να το επιδιώκει και να το σχεδιάζει κανείς. Φαίνεται παλαβό; Ισως. Αλλά ας δούμε τα δεδομένα και τα ενδεχόμενα:

Δεδομένο πρώτο: Το τρίτο Μνημόνιο (Τσίπρα), το οποίο εξασφαλίζει σχετική οικονομική σταθερότητα στην Ελλάδα, λήγει το 2018.

Ενδεχόμενο πρώτο: Η κυβέρνηση πιάνει όλους τους στόχους, το 2017 γίνεται η πρώτη (πετυχημένη) έξοδος στις αγορές και πλησιάζει η πολυπόθητη έξοδος από την εποχή των Μνημονίων. Αμήν!

Ενδεχόμενο δεύτερο: Τίποτα από αυτά δεν γίνεται, η χώρα αρχίζει να μπαίνει σε νέα οικονομική περιδίνηση και, καθώς θα πλησιάζει η λήξη του Μνημονίου Τσίπρα, θα αναζητείται λύση. Ποια θα είναι αυτή;

Ενδεχόμενο τρίτο: Οι Ευρωπαίοι  θα σχεδιάσουν νέο Μνημόνιο (για τον Τσίπρα ή τον επόμενο) με νέα δάνεια, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα.

Ενδεχόμενο τέταρτο: Οι συσχετισμοί στη Γερμανία (θα) έχουν αλλάξει, ο Σόιμπλε μπορεί να έχει πάει στο σπίτι του και ο διάδοχός του να πει: «Ως εδώ με την Ελλάδα. Δεν δίνουμε άλλα δάνεια».

Εννοείται ότι το ευκταίο είναι το πρώτο ενδεχόμενο. Η χώρα να μη χρειάζεται νέα δανεικά από κράτη, αλλά να βγει στις αγορές και  αυτές να τη δανείζουν με ανεκτό επιτόκιο. Ετσι θα τελειώσει η περίοδος της «επιτροπείας» («προστασίας»).

Και το σημερινό «ιδιόμορφο οικονομικό προτεκτοράτο», που λέει -τι έκπληξη!- και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θα αρχίσει να γίνεται ξανά μια κανονική χώρα.

Μακάρι.

 Όμως, το σενάριο φαίνεται πολύ ωραίο, για να βγει εντελώς αληθινό. Μάλιστα, αν το 2018 (λήξη τρίτου Μνημονίου), η Ελλάδα δεν καταφέρει να βγει στις αγορές  ή δεν την συμφέρει να βγει (υψηλό επιτόκιο) και η Γερμανία κινηθεί σ’ αυτήν εδώ τη γραμμή, τότε θα μπλέξουμε άσχημα.

Τότε είναι που μπορεί να χρειαστούμε στ’ αλήθεια τη βοήθεια του ορθόδοξου αδελφού Βλαδίμηρου. Βεβαίως , δεν  ξέρουμε αν εκείνος θα θέλει(και θα  μπορεί) να μας τη δώσει. Αλλά τι πειράζει; Στον τόσο (ελληνικό) σανό που έχουμε καταναλώσει θα προσθέσουμε ισχυρή ποσότητα (ρωσικής) βότκας, θα βλέπουμε τον κόσμο ανάποδα και θα φωνάζουμε: «Σπασίμπα, ταβάριτς Βλαντίμιρ».

Με τις υγείες μας…

Γιώργος Καρελιάς

.Οι μενουμευρώπηδες…

Ως κυβέρνηση, οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρει τον φταίχτη για όλα τα κακά της μοίρας μας: είναι οι «μενουμευρώπηδες». Ευτυχώς που υπάρχουν δηλαδή – είναι κι αυτοί μια κάποια λύσις, όταν έχεις ξεμείνει από δικαιολογίες.

 Το σκεπτικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έτσι όπως το παρουσιάζει, να επιβαρυνθούν περισσότερο οι εύποροι προς όφελος των ασθενέστερων έχει κατ’ αρχήν μια κάποια λογική. Συναρτάται με την κατ’ επίφαση ιδεολογία της ριζοσπαστικής Αριστεράς (με ισχυρές προσμείξεις εθνικιστικής Δεξιάς) ως υπερασπίστριας των αδικημένων, αναξιοπαθούντων, κατατρεγμένων κι όλων που έχουν κάποιο παράπονο απ’ τη ζωή τους – κοινώς, των Αγανακτισμένων, Ψεκασμένων και Αφιονισμένων που είχαν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος το 2011 κι έφεραν τη σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία…

 Από κει και πέρα ξεκινούν τα προβλήματα:

- Το φοροτσουνάμι που προτίμησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –προκειμένου να προστατεύσει την πελατεία της– πλήττει κυρίως τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, π.χ. μέσω της έμμεσης (δηλαδή οριζόντιας) φορολογίας.

- Η θέση του Γιώργου Κυρίτση ότι επιβαρύνονται περισσότερο όσοι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα βασίζεται σε μια λανθασμένη παραδοχή – όσοι υποστήριξαν το ΝΑΙ είναι υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη (διότι αυτό ήταν το διακύβευμα πέρυσι) και δεν ανήκουν απαραίτητα στα εύπορα στρώματα της κοινωνίας. Εμπεριέχει δε την έννοια της εκδίκησης και της τιμωρίας των «μενουμευρώπηδων» για το θράσος τους να μην ευθυγραμμιστούν με την επίσημη στάση της κυβέρνησης ΠΦΑ.

- Μια εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα ο Αλέξης Τσίπρας έκανε θεαματική κυβίστηση, υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο, παρά τη νίκη του ΟΧΙ. Προς τι, λοιπόν, η τιμωρία των «μενουμευρώπηδων» που ουσιαστικά δικαιώθηκαν;

- Μήπως τελικά το μένος του Γιώργου Κυρίτση κατά των υποστηρικτών του ΝΑΙ έχει να κάνει με κάποια ανομολόγητη επιδίωξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για έξοδο από την Ευρωζώνη – έστω και τώρα;

- Ή πρόκειται απλά και μόνο για την γνωστή μελοδραματική παράσταση όπου οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ταυτόχρονα και κυβέρνηση (που υπογράφει επώδυνα μέτρα) και αντιπολίτευση (που οδύρεται για όσα υπέγραψε η κυβέρνηση);

Πάντως, ως αντιπολίτευση οι συριζαίοι είχαν κάνει σημαία την ατάκα «Ναι, καλά, για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;» Ως κυβέρνηση έχουν βρει τον φταίχτη για όλα τα κακά της μοίρας μας: είναι οι «μενουμευρώπηδες».

Ευτυχώς που υπάρχουν δηλαδή – είναι κι αυτοί μια κάποια λύσις, όταν έχεις ξεμείνει από δικαιολογίες.

.Η εργαλειοποίηση του φθόνου…

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι η αύξηση της έμμεσης φορολογίας πλήττει περισσότερο τους φτωχούς. Ένα νοικοκυριό με εισόδημα 600 ευρώ, που αναγκάζεται να το ξοδεύει όλο σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, δίνει περίπου το ένα πέμπτο των χρημάτων της στο κράτος μέσα από τον ΦΠΑ και τους φόρους στα καύσιμα. Η αύξηση των φόρων θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των φτωχών και θα μεγαλώσει την ανέχεια. Σε ένα πλούσιο νοικοκυριό η νέα επιβάρυνση θα είναι ασήμαντη και πρακτικά μπορεί να μη γίνει αντιληπτή. 

Κανείς δεν μπορεί να πει σε φτωχούς ανθρώπους ότι η νέα αύξηση των φόρων είναι για το καλό τους. Ούτε μπορεί να ισχυριστεί ότι κάποιοι κακοί ξένοι την επέβαλαν, καθώς το 2014 είχαμε μείωση φόρων και τα νέα μέτρα που συζητιόνταν τότε ήταν ελάχιστα σε σχέση με τα σημερινά. Εφόσον δεν μπορούν να πουν στους φτωχούς ότι κάνουν κάτι για να βελτιώσουν τη θέση τους, τους λένε να χαρούν γιατί θα τιμωρήσουν, υποτίθεται, τους πλούσιους. Επιστρατεύουν, λοιπόν, το φθόνο...

 Η λέξη αφθονία παράγεται από το στερητικό άλφα και τη λέξη φθόνος, που σημαίνει λύπη για τα ξένα αγαθά. Θα περίμενε κανείς ότι στις κοινωνίες που ονομάστηκαν κοινωνίες της αφθονίας ο φθόνος να έχει υποχωρήσει. Κι όμως επιβιώνει.

Σε έρευνα των Sara Solonick και David Hemenway, που έγινε το 1998 ανάμεσα σε φοιτητές και μέλη του προσωπικού της Σχολής Δημόσιας Υγείας στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, το 56% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι θα προτιμούσε να ζει σε μια κοινωνία που θα λάμβανε ετήσιες αποδοχές 50.000 δολάρια όταν ο μέσος όρος των εισοδημάτων θα ήταν 25.000, παρά σε μια κοινωνία όπου θα αμείβονταν με 100.000 δολάρια έναντι 200.000 του μέσου όρου. 

Προτιμούσαν να χάσουν ένα πολύ σημαντικό εισόδημα προκειμένου να κερδίσουν την υπεροχή.

Αν αυτά παρατηρούνται σε περιβάλλον ευημερίας, το έδαφος για την ανάπτυξη του φθόνου –πιθανότατα– να είναι πολύ ευνοϊκότερο σε περιβάλλον εκτεταμένης ανεργίας, φτώχειας και μείωσης εισοδημάτων.

Ειδικά στην Ελλάδα, που πολύ πριν την οικονομική κρίση υπήρχαν πολίτες οι οποίοι έβλεπαν με συμπάθεια τα παραληρήματα μίσους των τρομοκρατών της 17 Νοέμβρη.

 Η επιλογή των θυμάτων ανάμεσα στους πλούσιους, τους «φραγκάτους» κατά τους δολοφόνους, ικανοποιούσε τα αισθήματα αρκετών πολιτών, που θεωρούσαν ότι αποδιδόταν δικαιοσύνη. Οι πολίτες, οι οποίοι αποτελούσαν το ακροατήριο των τρομοκρατών και έσπευδαν να αγοράσουν τις εφημερίδες που δημοσίευαν τις προκηρύξεις τους, αναγνώριζαν στους δολοφόνους το δικαίωμα να δικάζουν και να αφαιρούν ανθρώπινες ζωές.

Για να γίνει ο φθόνος πολιτική ιδεολογία χρειάστηκε να μεσολαβήσει ένας κακοχωνεμένος μαρξισμός που άνθησε στα καφενεία από τη μεταπολίτευση και μετά. Ορισμένοι μάλιστα εκφραστές του καφενειακού μαρξισμού έφτασαν στο σημείο να υπόσχονται πλουσιοπάροχα τα αγαθά του ανεπτυγμένου καπιταλισμού χωρίς την παραγωγική βάση που τα στηρίζει.

Ο Μαρξ σωστά έδειξε ότι ο συσσωρευμένος πλούτος δημιουργήθηκε από το μέρος του προϊόντος της δουλειάς του εργάτη που έγινε κέρδος και παρέμεινε στον εργοδότη. Όμως η εξαφάνιση των πλουσίων από καθεστώτα που εφάρμοζαν μαρξιστικές θεωρίες δεν βελτίωσε τη ζωή των φτωχών. Αντίθετα, η παρουσία των πλουσίων δεν εμπόδισε τους εργάτες στη Δυτική Γερμανία να ζουν ασύγκριτα καλύτερα από τους συναδέλφους τους στην Ανατολική Γερμανία. Γι’ αυτό και πολλοί πολίτες της τελευταίας ρίσκαραν και τη ζωή τους ακόμη για να περάσουν στην άλλη πλευρά του τείχους. 

Η ζωή για τους πλούσιους παντού και πάνταήταν εύκολη. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με τους φτωχούς. Τα πράγματα έφτιαξαν όταν το κοινωνικό σύστημα που κυριάρχησε μεταπολεμικά στη δυτική Ευρώπη, με τη δημιουργία του κοινωνικού κράτους, βελτίωσε τη θέση των ασθενέστερων στρωμάτων σε επίπεδα πρωτοφανή. Ποτέ προηγουμένως στην ανθρώπινη ιστορία η φτώχεια και η ανέχεια δεν είχαν καταπολεμηθεί με αποτελεσματικότερο τρόπο. Και αυτό επιτεύχθηκε σε συνθήκες όλο και μεγαλύτερης ελευθερίας.

Οι εν λόγω κοινωνίες δεν εξαφάνισαν τους πλούσιους. Εκμεταλλεύτηκαν όμως τις επενδύσεις τους για να δημιουργηθούν καλοπληρωμένες δουλειές και χρησιμοποίησαν τη φορολογία για να στήσουν ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Οι εργαζόμενοι συνέχισαν να διεκδικούν και να κατακτούν, αλλά δεν είχαμε ταξικές συγκρούσεις που στόχευαν στην καταστροφή των αφεντικών.

Το τεράστιο αυτό κοινωνικό επίτευγμα απειλείται σήμερα από τη μεταφορά της παραγωγής στις αναδυόμενες οικονομίες. Όμως η απάντηση στις προκλήσεις της εποχής δεν μπορεί να γίνει με πρωτόγονο «ταξικό μίσος». Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε συμφέρον οι επιχειρήσεις να συνεχίσουν να λειτουργούν και αυτό ορίζει πλέον τη σχέση με τους εργοδότες. Μπορούν να συνεργαστούν μαζί τους και να κάνουν παραχωρήσεις για να σωθεί π.χ. ένα εργοστάσιο, γιατί η ζημιά θα είναι τεράστια αν αυτό κλείσει και το κεφάλαιο αναζητήσει αλλού ευκολότερα κέρδη.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα της τεράστιας ανεργίας όλοι –ακόμη και αυτοί που νομίζουν ότι το δημόσιο θα τους πληρώνει ό,τι κι να γίνει– έχουν συμφέρον να γίνουν επενδύσεις. Και είναι σίγουρο ότι οι επενδύσεις θα γίνουν μόνο αν είναι συμφέρουσες για τους επενδυτές. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την ανάκαμψη.

Το δρόμο αυτό κάνουν ότι δεν βλέπουν όσοι συντηρούν τα ιδεολογήματα της βίαιης εξίσωσης, η οποία παντού όπου επιχειρήθηκε έγινε προς τα κάτω και είχε τραγικά αποτελέσματα και για τους αδύναμους. Τελευταίο παράδειγμα η λατρεμένη Βενεζουέλα, όπου το καθεστώς ξόδεψε τα κέρδη του πετρελαίου για να εξαγοράσει με επιδόματα την κοινωνική υποστήριξη, καταστρέφοντας παράλληλα την παραγωγική οικονομία. Ώσπου η χώρα βυθίστηκε στο χάος.

Εδώ, οι εγχώριοι θαυμαστές του Μαδούρο όχι μόνο δεν μπόρεσαν να δώσουν τίποτε από όσα υποσχέθηκαν, ούτε και την αξιοπρέπεια που τόσο διαφήμισαν. Αντίθετα, συνεχώς αφαιρούν εισοδήματα και μεταφέρουν τα βάρη της πολιτικής στους αδύναμους. Αυτό που έχουν να δώσουν είναι το μίσος. Το ονομάζουν ταξικό και εργαλειοποιούν τον φθόνο για το τροφοδοτήσουν. Για να χειραγωγήσουν τους πολίτες και να κρατηθούν στην εξουσία.

.Ζάπλουτοι απατεώνες επαναστάτες του γλυκού νερού.

 Προσωπικά ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τους πλούσιους αριστερούς.

Έχοντας διαβάσει ουκ ολίγα για την ιστορία της παγκόσμιας αριστεράς, γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως πολλοί πρωτεργάτες του μαρξισμού ήταν γόνοι, κληρονόμοι, κλπ.

Ένα απλό, πλην όμως χαρακτηριστικό, παράδειγμα είναι και ο Ένγκελς, που μαζί με τον Μαρξ ξεκίνησαν τον «μαρξισμό, και  που ήταν γιος ζάπλουτου μεγαλοβιομήχανου.

Επίσης, ο Φιντέλ Κάστρο π.χ. είναι γιος μεγαλογαιοκτήμονα.

Αν πάμε δε και στους πρώτους αναρχικούς, εκεί έχουμε μέχρι και … πρίγκιπες.

 Καλώς ή κακώς η μελέτη της  μαρξιστικής θεωρίας και η εφαρμογή της θέλει εκτός από παιδεία, και κάποιον ελεύθερο χρόνο, ο οποίος με τη σειρά του απαιτεί χρήμα.

Και σε εποχές όπου ο μέσος «προλετάριος» ήταν όλη μέρα στο μεροκάματο, σημαίνει ότι οι όποιοι θεωρητικοί καθοδηγητές του θα έπρεπε να έχουν χρόνο και διάθεση για να ασχοληθούν με τον «αφύπνισή» του, κάτι που δεν γίνεται όταν θα πρέπει να δουλεύεις σαν σκυλί για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου.

Για αυτό και σε ένα βαθμό τρέφω μεγάλο σεβασμό σε όλους αυτούς που έβαλαν στην άκρη τα προσωπικά τους πλούτη, και αντί να ξοδέψουν τη ζωή τους σε γλέντια και καλοπέραση, την αφιέρωσαν για ένα ιδανικό (άσχετα αν εκ των υστέρων το κρίνω λανθασμένο).

Και μιλάω για άτομα που δήλωναν κομμουνιστές και  επαναστάτες σε δύσκολες εποχές, όπου αυτό σήμαινε ταλαιπωρία, φυλάκιση, εξορία, ακόμη και εκτέλεση.

Από κει και πέρα, αυτό που με ενοχλεί πάνω απ όλα είναι η υποκρισία.

Το πιο χαρακτηριστικό δηλαδή γνώρισμα των σύγχρονων συμπατριωτών μας γιαλαντζί αριστερών, για τους οποίους ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μόδα, δια της οποίας πέτυχαν αργομισθίες, αναγνώριση, δόξα, οφίτσια, και μπόλικα ανέξοδα αποκτηθέντα χρήματα.

Για να το πω πιο απλά, δεν θεωρώ κομμουνιστή (με την πραγματική έννοια του όρου) κάποιον ο οποίος καταναλώθηκε επί 20-30 χρόνια, σε συνθήκες απόλυτης δημοκρατίας και ατιμωρησίας σε συνδικαλιστικούς αγώνες, σε βουλευτιλίκια, και σε εμφανίσεις σε τηλεοπτικά πάνελ.

Όπου μπορεί κανείς να λέει και να κάνει ότι του καπνίσει, χωρίς κανένα κόστος, και από πάνω να λατρεύεται και να ψηφίζεται από την ανερμάτιστη πλέμπα.

Και πέρα από αυτήν την υποκρισία, υπάρχει και μια άλλη ακόμη χειρότερη.

Να είναι δηλαδή κάποιος δηλωμένος αριστερός, να μάχεται για το δίκιο του εργάτη και του κάθε ταλαιπωρημένου, και παράλληλα να διαθέτει εκατομμύρια στη τράπεζα, νόμιμα ή μη δεν έχει σημασία, πουλώντας προστασία στους κακόμοιρους που τον ψηφίζουν.

Και μάλιστα, κάποιοι τέτοιοι, όχι απλά τα έχουν στην τράπεζα, αλλά τα έχουν τοποθετήσει και σε τραπεζικά προϊόντα, μετοχές, ή ξένα funds, τον ύποπτο ρόλο των οποίων καθημερινά κατακεραυνώνουν, παίζοντας τον ρόλο του επαναστάτη.

Έτσι, βλέπουμε εργατολόγους με αμοιβές (μαύρες άραγε;) εκατομμυρίων ευρώ, καθηγητές πανεπιστημίου με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε ξένα «μασονικά» funds, πρώην τραπεζοϋπάλληλους που δεν δούλεψαν ποτέ, αλλά είχαν 20ετή συνδικαλιστική άδεια, με ένα εκατομμύριο ευρώ στη τράπεζα από … αποζημίωση, και απλές βουλευτίνες με 800.000 € σε καταθέσεις.

Και όλοι αυτοί δεν ανήκουν στην Ν.Δ. ή στο κόμμα του Μάνου, όπως λογικά θα περίμενε κανείς, αφού η ταξική συνείδηση είναι για τον Μαρξ εκ των ων ουκ άνευ, αλλά ανήκουν στον χώρο της (τρομάρα της) Αριστεράς.

Της ελληνικής εκδοχής της δηλαδή, που όπως κάθε τι άλλο, ξεφτιλίζουμε καθημερινά στη μπανανία που ζούμε, και που δεν βγάζει ούτε καν μπανάνες.

Το τελικό συμπέρασμα;

Ποιος Μπραντ Πιτ, ποιος Μικ Τζάγκερ, και ποιος Λιονέλ Μέσι;

Η πιο προσοδοφόρα δουλειά στη σημερινή Ελλάδα του μνημονίου είναι αυτή του επαγγελματία αριστερού, που ζει το απόλυτο όνειρο, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, και εξαπατώντας τον κακομοίρη ψηφοφόρο που δεν έχει 10€ για να βάλει πετρέλαιο στη σόμπα του.

Βοήθειά μας Χριστιανοί….

.Οι «δικοί μας» και οι «άλλοι»

Μ​​πορεί να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ; Δεν αποκλείεται καθόλου. Το ίδιο βαθιά αντισυστημικό ρεύμα που έχει εκδηλωθεί στην Ευρώπη ταράζει τα νερά του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος μοιάζει μέχρι στιγμής με τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, τον οποίο οι αντίπαλοί του αποκαλούσαν «πολιτικό-τεφλόν», τίποτα και καμία κατηγορία δεν τον πτοούσαν. Το αμερικανικό κατεστημένο είναι τρομοκρατημένο και προσπαθεί να τον αποδομήσει, αλλά –παραδόξως– μέχρι τώρα δεν τα καταφέρνει.

 Η Χίλαρι Κλίντον είναι κομμάτι του «παλαιού» και δεν συγκινεί. Η μεσαία τάξη είναι οργισμένη με τη στασιμότητά της και ο κ. Τραμπ με το στυλ του συνομιλεί απευθείας μαζί της. Στελέχη των Δημοκρατικών ανησυχούν καθώς βλέπουν ακόμη και μέλη των παραδοσιακών συνδικάτων να φλερτάρουν με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο.

Και τι είδους πρόεδρος θα είναι ο κ. Τραμπ αν εκλεγεί; Αυτό είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Ο εκάστοτε ένοικος του Λευκού Οίκου έχει πολλά αναχώματα και τα περίφημα checks and balances, που δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι θέλει. Μόνο στην άμυνα και στην εξωτερική πολιτική οι αποφάσεις είναι δικές του και μπορούν ασφαλώς να καθορίσουν την τύχη του πλανήτη. 

Πολλοί πιστεύουν ότι, όπως και ο Ρέιγκαν, θα ακολουθήσει μια πιο ρεαλιστική πολιτική αν κερδίσει. Σίγουρα θα είναι κάτι πρωτόγνωρο από πλευράς στυλ... που θα σοκάρει την καθωσπρέπει Γηραιά Ηπειρο.

Ενδιαφέρον έχουν όμως και οι απόψεις του κ. Τραμπ, πέρα από την ακραία ρητορεία σε σχέση με τους μουσουλμάνους και το μεταναστευτικό. 

Ο συντηρητικός πολιτικός έχει συνδέσει ανοικτά τον πρόεδρο Ερντογάν με το ISIS, γεγονός που συζητείται πίσω από κλειστές πόρτες στην Ουάσιγκτον, αλλά ποτέ δημοσίως. Θεωρεί ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να «τα βρουν» με τη Ρωσία και να αποφύγουν την κλιμάκωση ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, ενώ πιστεύει ότι ο πρόεδρος Σίσι είναι άκρως αναγκαίο να στηριχθεί, γιατί χωρίς αυτόν κινδυνεύει η συστημική σταθερότητα της Αιγύπτου και όλης της περιοχής.

Η ελληνοαμερικανική κοινότητα και ό,τι έχει απομείνει από το ελληνοαμερικανικό λόμπι στηρίζουν την κ. Κλίντον. 

Ο μακαριστός, σοφός Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος θα συνιστούσε το άνοιγμα γραμμών επικοινωνίας και με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο πρόεδρο.

Θυμάμαι ακόμη έντονα την ημέρα που με φώναξε στο γραφείο του επειδή είχα γράψει ένα σκληρό άρθρο με το οποίο τον επέκρινα γιατί εμφανιζόταν να στηρίζει δημοσίως τον πατέρα Τζορτζ Μπους, περισσότερο από τον Ελληνοαμερικανό αντίπαλό του Μάικλ Δουκάκη. 

«Ακου να δεις παιδί μου, αν βγει ο δικός μας, καλά θα είμαστε», μου είπε και συμπλήρωσε: «Αλλά αν βγει ο άλλος, ξέρεις πόσο θα εκτιμήσει ότι τον βοήθησα;». Ο... άλλος βγήκε και η πρόσβαση του Ιακώβου στον Λευκό Οίκο δεν είχε προηγούμενο... 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Αγριοι καβγάδες στη Βουλή για τις οffshore

Σε πεδίο μάχης μετατράπηκε η Βουλή με αφορμή την τροπολογία για την καθιέρωση καθολικής απαγόρευσης συμμετοχής στη διοίκηση ή στο κεφάλαιο εταιρειών που έχουν έδρα στην αλλοδαπή, για τα πολιτικώς εκτιθέμενα πρόσωπα.

Η ένταση στη Βουλή ξεκίνησε με την αποχώρηση της ΝΔ από την Ολομέλεια και συνεχίστηκε με τις κόντρες Λοβέρδου-Παρασκευόπουλου και Τσίπρα-Θεοδωράκη. 

Η τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση, κάνοντας κωλοτούμπα σε σχέση με τα όσα είχε νομοθετήσει για τις offshore των πολιτικών με το πολυνομοσχέδιο, δημιούργησε νέους προβληματισμούς και «πονοκεφάλους» στο Μέγαρο Μαξίμου και έτσι ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος επανήλθε με διορθώσεις. 

Η τροπολογία 462/10 έγινε δεκτή κατά πλειοψηφία. Ψήφισαν: 197 βουλευτές, ναι 190, όχι ουδείς, παρών 7, ενώ η ΝΔ αποχώρησε.

Μπλόκαρε την άρση του αξιοποίνου ο Νίκος Παρασκευόπουλος

Σύμφωνα με τις νομοθετικές ρυθμίσεις στη Βουλή, μπλοκάρεται η άρση του αξιοποίνου που επέφερε η χθεσινή δημοσίευση της τροπολογίας σε ΦΕΚ που είχε ψηφιστεί στο πολυνομοσχέδιο. 

Eιδικότερα, ο Νίκος Παρασκευόπουλος κατέθεσε νομοτεχνικές βελτιώσεις που ορίζουν ότι οι παραβάτες της σημερινής τροπολογίας δεν μπορούν να κάνουν χρήση ενδιάμεσης χρονικά ευνοϊκότερης ρύθμισης, που, όπως είπε, σημαίνει πρακτικά ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί γι’ αυτούς η προσφάτως ψηφισθείσα σχετική διάταξη του πολυνομοσχεδίου και συνεπώς να τους παρασχεθεί ασυλία. «Η διάταξη του άρθρου 2 του Ποινικού Κώδικα δεν εφαρμόζεται για τις ως άνω παραβάσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά η διόρθωση του υπουργού.

Επιφυλάξεις από τον νομικό κόσμο

Ωστόσο, κορυφαίοι νομικοί, μεταξύ των οποίων και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος, υποστήριξαν ότι δεν έχει σημασία τι θα ψηφίσει η Βουλή, αλλά πώς θα ερμηνεύσουν τον νόμο τα δικαστήρια.

Άρθρο 2 

1. Αν από την τέλεση της πράξης έως την αμετάκλητη εκδίκασή της ίσχυσαν δύο ή περισσότεροι νόμοι, εφαρμόζεται αυτός που περιέχει τις ευμενέστερες για τον κατηγορούμενο διατάξεις.
2. Αν μεταγενέστερος νόμος χαρακτήρισε την πράξη όχι αξιόποινη, παύει και η εκτέλεση της ποινής που επιβλήθηκε καθώς και τα ποινικά επακόλουθά της.

Η αποχώρηση της ΝΔ

Καταγγέλλοντας ότι η τροπολογία είναι αντισυνταγματική και απολύτως ανεφάρμοστη, η ΝΔ αποχώρησε από τη συζήτηση και την όλη διαδικασία ψήφισης στη Βουλή.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Νίκος Δένδιας ανέφερε ότι η τροπολογία είναι αντισυνταγματική και απολύτως ανεφάρμοστη, καταγγέλλοντας ότι η κυβέρνηση κάνει παιχνίδια και ότι ουσιαστικά έφερε την προηγούμενη ρύθμιση για να ευεργετήσει όσους είχαν offshore, αφού η δημοσίευση του νόμου και μόνο στο ΦΕΚ παράγει νομικό αποτέλεσμα. 

Αγρια κόντρα Λοβέρδου-Παρασκευόπουλου

Εντονη αντιπαράθεση είχαν ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος.

Η κόντρα ξεκίνησε όταν ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και πρώην υπουργός επετέθη στην κυβέρνηση αλλά και προσωπικά στον κ. Παρασκευόπουλο. «Ή ευθύνη έχει ο υπουργός που δεν ενημέρωσε για το τι πράττει ή ευθύνη έχει συνολικά η κυβέρνηση» είπε ο κ. Λοβέρδος, για να προσθέσει: «Είναι καταφανέστατο ότι η συγκάλυψη έχει και δράκο πίσω της. Υπάρχει πρόσωπο».

Μάλιστα, απευθυνόμενος στα υπουργικά έδρανα και στον κ. Παρασκευόπουλο, είπε «τι με κοιτάς;». Ο Α. Λοβέρδος, σε υψηλούς τόνους, επέμεινε ότι ο υπουργός ξεγέλασε τη Βουλή και του είπε δείχνοντάς τον με το δάχτυλο: «Πρέπει να ντρέπεται. Αυτός».

Παίρνοντας τον λόγο ο Ν. Παρασκευόπουλος απάντησε: «Νομίζω ότι ο κ. Λοβέρδος θα μπορούσε στις τοποθετήσεις του να υποκρίνεται ότι μπορεί να μου μιλά με ευπρέπεια». Ενώ σε άλλο σημείο είπε απευθυνόμενος στον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ: «Ο κ. Λοβέρδος επιβεβαίωσε ότι δεν μπορεί καν να μου μιλά με ευπρέπεια ή έστω με νηφαλιότητα», σχολίασε ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Θεοδωράκης: Εχετε στο επιτελείο σας συνεργάτες του Ακη - Τσίπρας: Συκοφαντείτε

Ο Στ. Θεοδωράκης πήρε τον λόγο εξαπολύοντας επίθεση κατά της κυβέρνησης για τα «μπρος-πίσω» στο θέμα των offshore, σημειώνοντας ότι «η διάταξη είναι ή προϊόν πονηρής επεξεργασίας ή είναι προϊόν ασχετοσύνης».

Παίρνοντας το λόγο ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τον επικεφαλής του Ποταμιού ότι προστατεύει τη ΝΔ. Το λόγο ζήτησε αμέσως ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος είπε σε υψηλούς προς τον πρωθυπουργό: «Εσείς έχετε στο επιτελείο σας ανθρώπους του Άκη Τσοχατζόπουλου που έχουν κλέψει πολιτικό χρήμα», για να προκαλέσει αντιδράσεις από τα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ, με βουλευτές να του ζητούν να πει ονόματα.

«Ξαφνιάζομαι που κάποιοι εκπλήσσονται από μια αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι ότι οι βασικότεροι συνεργάτες του Ακη Τσοχατζόπουλου, ο οποίος σήμερα είναι στη φυλακή, είτε είναι σε υπουργικές θέσεις σήμερα είτε είναι στο γραφείο του πρωθυπουργού», επέμεινε ο Στ. Θεοδωράκης. 

Η προεδρεύουσα Τασία Χριστοδουλοπούλου παρενέβη: «Κύριε Θεοδωράκη, εφόσον δεν λέτε κάτι συγκεκριμένο, θα ζητήσω να διαγραφεί από τα πρακτικά η δήλωσή σας».

Ο Αλέξης Τσίπρας αντέδρασε και παρότι είχε πει ότι δεν θα ξαναπάρει τον λόγο, άνοιξε το μικρόφωνο. Απευθυνόμενος στον επικεφαλής του Ποταμιού είπε ότι συκοφαντεί.

Οπως είπε ο Πρωθυπουργός, είναι άλλο να συνεργάστηκαν κάποιοι μια συγκεκριμένη περίοδο, με ένα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος όπως ήταν ο Ακης Τσοχατζόπουλος και άλλο να είναι καταδικασμένοι επειδή έκλεψαν.

«Δεν είπε ότι υπήρχαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εκείνη την περίοδο συνεργάζονταν με τον Ακη Τσοχατζόπουλο, ένα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι το μεμπτό.

Είπε ότι στελέχη που έκλεψαν και καταδικάστηκαν, όπως ο κ. Τσοχατζόπουλος, είναι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι συκοφαντία. Αντί ο κ. Θεοδωράκης να πει ότι εν τη ρύμη του λόγου του έκανε ένα λάθος συκοφαντεί. Κύριε Θεοδωράκη, δεν εχω να πω κάτι άλλο, απλά λυπάμαι πάρα πολύ για σας» σημείωσε.

Επίθεση Λεβέντη σε Τσίπρα

Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, Βασίλης Λεβέντης, επιτέθηκε στον Αλέξη Τσίπρα και χαρακτήρισε φωτογραφική και εκδικητική για την οικογένεια Μητσοτάκη την τροπολογία για τις offshore. Ο κ. Λεβέντης είπε χαρακτηριστικά: «Κύρια Τσίπρα, το παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι μέσα σας… Δεν ξέρω αν είναι δίπλα σας», ενώ πρόσθεσε πως η τροπολογία θα καταπέσει.

Επίθεση στη ΝΔ και τα ΜΜΕ από τον πρωθυπουργό

Παρέμβαση στη Βουλή προκειμένου να υπερασπιστεί την κυβερνητική κωλοτούμπα όσον αφορά στη ρύθμιση για τις offshore έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. 

Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε απαράδεκτη την τακτική της ΝΔ όσον αφορά στη ρύθμιση για τις off shore λέγοντας ότι ήταν «απαράδεκτη» και συμπλήρωσε: «Αν ο στόχος είναι η αντιπαράθεση δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι δυναμώνουν όσοι βρίσκονται στην άκρα δεξιά και κατηγορούν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα. Λένε ότι τα ίδια με εμάς είστε. Ετσι κερδίζει η λογική ''όλοι μέσα στο βούρκο είστε''». 

«Αυτό δεν μπορούσε αυτό να μείνει αναπάντητο» τόνισε στη συνέχεια ο Αλέξης Τσίπρας δικαιολογώντας την... τούμπα της κυβέρνησης και εξήγησε: «Ερχόμαστε σήμερα για να μην υπάρχει καμία σκιά πάνω στο πολιτικό σύστημα και πάνω από την κυβέρνηση και τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας που δίνουμε μια μάχη για  ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη διαπλοκή. Κάνουμε μια βελτιστοποίηση με απόλυτο τρόπο αλλά μόνο με απόλυτο τρόπο μπορείς να απαντήσεις στη λάσπη και τη χυδαιότητα.Κανείς από εδώ και στο εξής δεν θα έχει δικαίωμα να έχει όχι μόνο σε off shore, ούτε σε καμία άλλη επιχείρηση και αυτό γιατί δεν μπορούμε να ανεχτούμε ως πολιτικό σύστημα άλλη μια πληγή. Οποιος αναμειγνύεται με την πολιτική ας έχει τις δραστηριότητές του μόνο εντός της επικράτειας. Καθαρές λύσεις για όλους και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του». 

Aναφερόμενος στην αποχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο πρωθυπουργός είπε: «Το ερώτημα είναι γιατί η ΝΔ το έβαλε στα πόδια; Είτε γιατί συνειδητοποίησαν ότι θα είχαν τεράστιες απώλειες στην ονομαστική, είτε γιατί τρέχουν να προλάβουν τη διορία των 60 ημερών και να δηλώσουν τη συμμετοχή τους σε off shore». 

«Έμας δεν μας κρατάει κανείς στο τσεπάκι του, δεν είναι στελέχη μας σε λίστες, Panama papers, pay rolls siemens κτλ. Είμαστε εδώ και δίνουμε έναν έντιμο αγώνα για τον ελληνικό λαό σε συνθήκες χρεοκοπίας που δεν δημιουργήσαμε εμείς», κατέληξε. 

.Οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες

Εδώ και ένα μήνα περίπου, πριν το Πάσχα δηλαδή όπου ο Τσίπρας μας ανακοίνωσε ότι έρχεται η ανάπτυξη και ο Καμμένος ότι θα βγούμε από το Μνημόνιο, εμείς σαν καλοί και εύπιστοι πολίτες τι κάναμε; Πλυθήκαμε, λουστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας, κάναμε χωρίστρα και περιμέναμε τη μεγάλη Ελλάδα που θα αναγεννηθεί. Είπαμε «ας αλλάξει σελίδα η χώρα κι ας είναι από το χέρι του Τσίπρα». Δεν πάει στα κομμάτια αν πρέπει να προσκυνήσουμε το μεγαλείο του μυαλού του Καμμένου, του Σκουρλέτη, του Φίλη και του Πολλάκη.

Αφού όλα για την Ελλάδα γίνονται ας πάει και το παλιάμπελο που λέει κι ο λαός. Κι εμείς στο success story της Αριστεράς. Αφού δεν άρεσε στους πολίτες το success story του Σαμαρά, γιατί να μη δοκιμάσουμε το «θείο νάμα» του Αλέξη Τσίπρα; Και το δοκιμάζουμε καθημερινά, μετά το αρνάκι του Πάσχα.

Ανοίξαμε τα παράθυρα και τις πόρτες, στρώσαμε το καλό σεμέν στο κομοδίνο, ρίξαμε και μερικά κοψίδια στη θράκα και περιμέναμε την ανάπτυξη να μας έρθει καβάλα στ' άλογο του Αλέξη ή στο αντιαρματικό του Πάνου Καμμένου.

Ο πρωθυπουργός, μετά το... επιτυχημένο Eurogroup, πάτησε το κουμπί αλλά δε βγήκε η χοντρή, η τιγκαρισμένη από τα λεφτά και το φαΐ της ανάπτυξης. Τι βγήκε; Νέες διαπραγματεύσεις, νέες απαιτήσεις των δανειστών, νέα μέτρα που αναμένεται να κατατεθούν σήμερα, νέες ψηφοφορίες από τα «πρόβατα», νέα γκρίνια.

Και παρεμπιπτόντως, όσο η Ελλάδα γεμίζει από ανάπτυξη τα λουκέτα συνεχίζονται. Και να’ ταν μόνο αυτά. Εκατοντάδες εταιρείες δεν πληρώνουν τους εργαζόμενούς τους, το εμπόριο έχει καταρρεύσει, η κατανάλωση έχει μειωθεί δραματικά. Τα στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο είναι χαρακτηριστικά.

 Μειώνονται οι καταθέσεις, αυξάνονται τα ληξιπρόθεσμα χρέη στα 87 δισ. ευρώ. Τα νοικοκυριά χρωστάνε 93 δισ. ευρώ σε δάνεια και κάρτες. Η ύφεση αυξήθηκε στο 1,4% αντί πρόβλεψης για 1,3% του ΑΕΠ, η απαισιοδοξία και η αγωνία επιτάθηκε στο πρώτο τρίμηνο μιας ακόμη ατυχούς ή εγκληματικής διαπραγμάτευσης.

Θα πει κανείς; Μα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε όλα αυτά; Φυσικά. Πέρυσι τον Ιανουάριο υπήρχε μια διαφορετική Ελλάδα, μέσα σε 17 μήνες όλα γύρισαν πίσω. Η πρόβλεψη για το 2016 ήταν για ανάπτυξη πάνω από 2,5% και θα κλείσουμε με ύφεση.

Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Γι' αυτήν που θα φέρει ο Σταθάκης που την Πέμπτη θα ανακοινώσει τον αναπτυξιακό νόμο μετά από τόσους μήνες καθυστέρησης;

Δε ρίχνουν μια ματιά στην αγορά; Δε ρωτάνε τι συμβαίνει στα νοικοκυριά; Μα καλά τη δημοσκόπηση που δείχνει ότι πάνω από 9 στους 10 Έλληνες είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση δεν την είδαν; Ο Τσίπρας δεν είδε ότι μόλις το 1% τον εμπιστεύεται; 

Δεν βλέπουν την απογοήτευση, την αηδία, την οργή του κόσμου γι' αυτούς; Το ξύλο και τις βρισιές που πέφτουν σε κάθε παρουσία Συριζαίου δεν τις βλέπουν; Αυτή είναι η ανάπτυξη λοιπόν που μας υποσχέθηκαν; Ή μήπως τα... Καλάσνικοφ που θα φτιάχνουμε στο Αίγιο σύμφωνα με τον Καμμένο ο οποίος έχει ανακοινώσει και τη δημιουργία paint ball σε στρατόπεδα;

Ήρθε λοιπόν η ανάπτυξη, η Ελλάδα κερδίζει αλλά η κυβέρνηση χάνει. Μέρα με τη μέρα βάζει μια ακόμη πλάκα στον τάφο της. Δεν το καταλαβαίνει γιατί η αλαζονεία της εξουσίας δεν την αφήνει. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι «γερνά» με απίστευτη ταχύτητα. Γίνεται πιο παλιά από το παλιό αυτή η κυβέρνηση που γεννήθηκε για να φέρει το νέο. Είναι θέμα χρόνου να «πεθάνει» και κανείς δεν μπορεί να την σώσει. Ούτε καν και οι περίεργες διατάξεις συγκάλυψης της ντροπής τους.

Οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες.