.Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ''ΒΑΖΕΙ ΧΕΡΙ'' ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ...

*...ΕΚΤΑΚΤΟ...* Μέρες... 2015 ζούμε εκ νέου στην Ελλάδα, καθώς η κυβέρνηση αναζητά πόρους για να καλύψει τις υποχρεώσεις... του Κράτους, ενώ συνεχίζεται επί μακρόν η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος από τους δανειστές. Μετά τα ταμεία, η κυβέρνηση «βάζει χέρι» και στα ταμειακά διαθέσιμα των νοσοκομείων, προκειμένου να καλύψει τρέχουσες ανάγκες του Κράτους, επικαλούμενη την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που είχε «περάσει» για τους ίδιους λόγους το 2015. Η εντολή δόθηκε την Πέμπτη (21/4), στις 10:09 το πρωί και σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο κείμενο, η κίνη... περισσότερα »

.Οι νοσταλγοί της προδοσίας

Σχεδόν μισός αιώνας: 49 χρόνια σήμερα από την 21^η Απριλίου 1967, την ημέρα που επίορκοι αξιωματικοί κατέλαβαν με πραξικόπημα την εξουσία στην Ελλάδα.

 Ηταν, υποτίθεται, πατριώτες.

Τώρα πώς γίνεται να είσαι πατριώτης και να στρέφεις τα όπλα κατά του Συντάγματος, του ανώτατου άρχοντος και της κυβέρνησης της χώρας και να τα καταλύεις είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί φυσικά να απαντηθεί – και γι αυτό και δεν απαντήθηκε ποτέ στα σοβαρά: η επίκληση του δήθεν «κουμμουνιστικού κινδύνου» είναι ασφαλώς μία γελοιότητα, μια φάρσα, ένα ελεεινό πρόσχημα και αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Ηδη από τότε το γνώριζαν. Από την πρώτη στιγμή.

 Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι να κατανοήσει κανείς πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν πατριώτες εκείνοι που οδήγησαν τον ελληνισμό στη μεγαλύτερη τραγωδία του μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

 Πώς γίνεται να επικαλείσαι την πατρίδα, τη σημαία, το έθνος και τον λαό και όλα αυτά να τα καταστρέφεις, να τα διαλύεις μέσα από μία πρωτοφανή προδοσία που όμοιά της δεν γνώρισε ο σύγχρονος, τουλάχιστον, ελληνισμός: το πραξικόπημα στην Κύπρο που οδήγησε στον Αττίλα και στη διχοτόμηση του νησιού, αλλά και που συρρίκνωσε έκτοτε αποφασιστικά τη θέση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας: μιας δύναμης αληθινά και αποδεδειγμένα επικίνδυνα απειλητικής, όχι σαν την καρικατούρα του ανύπαρκτου δήθεν από βορρά κινδύνου…

 Αν όμως αυτά τα δύο ερωτήματα αφορούν πλέον στην Ιστορία, υπάρχει κι ένα που αφορά στο σήμερα – κι αυτό ίσως να είναι από μόνο του γεγονός ακόμα πιο τραγικό: πώς γίνεται οι νοσταλγοί των προδοτών και της προδοσίας να βρίσκονται, μετά από όλα αυτά, στο προσκήνιο και να διαδραματίζουν πολιτικό ρόλο.

 Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό, καθώς όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: γίνεται, επειδή η χώρα καταστράφηκε.

 Όχι μόνη της φυσικά: καταστράφηκε στα χρόνια των πολιτικών δυνάμεων της δημοκρατίας, οι οποίες όχι απλώς δεν διαδραμάτισαν τον συνταγματικό τους ρόλο τουλάχιστον εδώ και περίπου μία εικοσαετία αλλά, αντίθετα, έφεραν τη συμφορά στον τόπο.

 Αυτή ακριβώς η συμφορά είναι που έδωσε τέτοιο πεδίο στους νοσταλγούς της προδοσίας.

 Κι αυτή είναι μία άλλη μαύρη, επικίνδυνη όψη της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.

 Και, το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς, τέτοια ημέρα του χρόνου, στα πενήντα χρόνια του προδοτικού πραξικοπήματος, ή του παραχρόνου, να μην υπάρχουν μεγάλοι εορτασμοί στην έρημη αυτή χώρα…

 Μαλούχος Γεώργιος Π.  

.Αρση ιδεοληπτικών βαρών

Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών, όπως και πολλές άλλες αθλητικές διοργανώσεις, μπορεί να μη συγκινεί πολλούς, αλλά είναι μια οικονομική ανάσα για τις περιοχές όπου διοργανώνεται. Το στέλεχος, για θέματα επικοινωνίας και μάρκετινγκ, της ομοσπονδίας του συγκεκριμένου αθλήματος, κ. Γιώργος Ανατολίτης, υπολόγισε ότι η διοργάνωση κάθε αθλήματος φέρνει στην περιοχή περίπου 1.000 διανυκτερεύσεις και 2.500-3.000 γεύματα, επειδή εκτός από τους αθλητές και τους προπονητές τους μετακινούνται δημοσιογράφοι, συγγενείς, φίλαθλοι κ.λπ.

Πολλοί δήμοι ψάχνουν την ευκαιρία να φιλοξενήσουν τέτοιες διοργανώσεις επειδή, εκτός από την προβολή της περιοχής τους, οι ξενοδόχοι, εστιάτορες, μαγαζάτορες κ.λπ. έχουν –σε εποχές δύσκολες– πολλαπλά οικονομικά οφέλη. Ομως ο δήμαρχος Αριστοτέλη, κ. Γιώργος Ζουμπάς, «μια εμβληματική μορφή του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική» –όπως τον χαρακτήρισε κατά την ανάληψη των καθηκόντων του η «Εφημερίδα των Συντακτών» (6.5.2015)– είπε όχι.

Ο δήμαρχος, που εκλέχτηκε με την παράταξη «Κίνημα Ανάπτυξης» (ειρωνικό δεν ακούγεται αυτό;), αρνήθηκε να φιλοξενήσει το Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών, συν τα οφέλη που θα είχε αυτό για τους δημότες, επειδή ένας από τους χορηγούς της διοργάνωσης είναι η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», που δραστηριοποιείται στις Σκουριές. Ο αγωνιστής τοπάρχης δήλωσε ότι «αν δίναμε το “πράσινο φως” στη διεξαγωγή του Πρωταθλήματος με χορηγό την “Ελληνικός Χρυσός”, θα δημιουργούνταν εντάσεις και θα ήταν δύσκολο να διασφαλίσουμε την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων... 

Δεν γίνεται από τη μια στις 8 Ιουνίου 20 δημότες να αντιμετωπίζουν στο δικαστήριο στημένα κατηγορητήρια από την εταιρεία και από την άλλη να δεχόμαστε την “Ελληνικός Χρυσός” για χορηγό» και κατέληξε υπογραμμίζοντας: «Σαν Δήμος έχουμε αρνηθεί από την εταιρεία τα 3 εκατ. ευρώ ως ανταπόδοση για τις δραστηριότητές της. Δεν θέλουμε ούτε χάντρες ούτε καθρεφτάκια» (Halkidiki Focus 31.3.2016). «Χάντρες και καθρεφτάκια» τα 3 εκατομμύρια για τον δήμαρχο, όταν η τακτική επιχορήγηση του κράτους είναι 193.000 μηνιαίως;

Τελικώς οι αγώνες μεταφέρθηκαν στη Θέρμη Θεσσαλονίκης –σιγά μη δεν γίνονταν επειδή έχει γινάτια ο αριστερός δήμαρχος της περιοχής–, αλλά αυτό είναι σε μικρογραφία η κακοδαιμονία της χώρας. Ας πολλαπλασιάσουμε τους αγώνες του δημάρχου σε πανελλήνια κλίμακα, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, για να δούμε πώς φτωχοποιήθηκε η χώρα. 

Να θυμηθούμε ότι για κάποια άλλα μεταλλεία ο κ. Αλέξης Τσίπρας ανησυχούσε για το πότισμα των αγρίων ζώων στο Λιδωρίκι; «Οι λούστρες (φυσικές λίμνες επάνω στο βουνό) που υπάρχουν στην περιοχή της σχεδιαζόμενης εξόρυξης είναι βασικές για το ξεδίψασμα των ζώων, που αν περικυκλωθούν από εργοτάξια μεταλλείων, δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν την ίδια λειτουργικότητα...» (25.2.2010).

Το βάρος των ιδεοληψιών είναι πλέον τεράστιο: πνίγει τις ευκαιρίες για την οικονομία, μέχρι αυτή να αποκτήσει νεκρική ακαμψία. Με το διαρκές κυνήγι της επιχειρηματικότητας, ακόμη κι όταν αυτή είναι χορηγός αθλημάτων, σβήνει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Κλείνουν επιχειρήσεις, απολύονται εργαζόμενοι, δυστυχούν οι άνθρωποι. Αλλά πάλι... Αυτή δεν είναι η ιστορία της Αριστεράς παγκοσμίως;

  ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Ελλάδα ή Ελλαδίτσα;

Η ​​εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.

Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει πραγματικά με Πόρτο Ρίκο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ζει με δόσεις και δανεικά, ενώ δεν έχει ακόμη καταφέρει να παρουσιάσει ένα δικό της, ιδιόκτητο, σχέδιο με μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα τη βγάλουν από τη λάσπη. Βαλκάνιοι ηγέτες απευθύνονται με απαξιωτικό τρόπο στην ανώτατη ελληνική πολιτική ηγεσία. Η Τουρκία δρα ως ηγεμών στην περιοχή. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν τον Ταγίπ Ερντογάν σαν νεοοθωμανό σουλτάνο.

Και το χειρότερο; Εχουμε υιοθετήσει ένα εξοργιστικό επιχείρημα όταν διαπραγματευόμαστε με ισχυρούς παίκτες στο εξωτερικό. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλούσαν ως ίσος προς ίσο, προσέφεραν και έπαιρναν σημαντικά στρατηγικά ανταλλάγματα λαμβάνοντας αποφάσεις με ρίσκο. Τώρα ζητάμε από τους έξω να μη μας αφήσουν στην τύχη μας γιατί κατέχουμε κρίσιμη γεωπολιτική θέση και το να γίνουμε failed state θα έχει σημαντικές παρενέργειες.

Οι Ευρωπαίοι μάς έχουν καταστήσει εξ ανάγκης ένα sui generis προτεκτοράτο σε ό,τι αφορά το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έχει εν πολλοίς υποκατασταθεί στη φύλαξη των συνόρων και στη διαχείριση των hotspots στα νησιά. 

Εκεί δε όπου έχει η Ελληνική Δημοκρατία και μόνο την ευθύνη, συμβαίνουν πρωτοφανή πράγματα, όπως π.χ. οι Αρχές της ΠΓΔΜ να μας στέλνουν πίσω πρόσφυγες - μετανάστες μέσα από τρύπες στα συρματοπλέγματα.

Εχουμε συνηθίσει σε όλα αυτά, σιγά σιγά, γλυκά... Δεν μας κάνει πια τίποτα εντύπωση. Η Ελλάδα έχει γίνει Ελλαδίτσα στα μάτια των έξω, φίλων και εχθρών.

Η ανισορροπία ρητορείας και πράξεων κάνει το φαινόμενο πιο δυσάρεστο. Στη διεθνή πολιτική όλοι ξέρουν ότι όταν γαβγίζει κάποιος πολύ χωρίς καν να δαγκώνει, μία έστω φορά, είναι δεδομένος και προβλέψιμος.

Τα μεγάλα λόγια, η πολιτική διαπραγμάτευση, το σόου επίδειξης στρατιωτικής ισχύος μπορεί να πείθουν ακόμη κάποιους εντός των συνόρων. Οχι όμως εκτός.

Εχουμε ξαναπεράσει τέτοιες φάσεις στην Ιστορία μας. Συχνά είχαν κάποια τραγική κατάληξη, που γινόταν η αφορμή για την αναγέννηση του έθνους. Ορισμένοι προβλέπουν ότι η Ιστορία θα επαναληφθεί. Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο και να βρούμε τη δύναμη να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον τόπο χωρίς να περάσουμε από μια, πιο μεγάλη και εμφανή, καταστροφή.

Στην εποχή μας, άλλωστε, δεν μπορείς να ξεγελάσεις κανέναν. Το πόσο ισχυρός φαίνεσαι στο παγκόσμιο σκηνικό εξαρτάται κυρίως από την οικονομική δύναμή σου, το πόσο στέρεοι είναι οι θεσμοί σου και αν διαθέτεις ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό. Η εικόνα που προβάλλουμε δεν είναι καλή. Είναι, δυστυχώς, μια δίκαιη απεικόνιση της περιόδου παρακμής που διανύουμε.

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.«Πας μη αριστερός… κακός, ακροδεξιός, βίαιος, αντιδημοκράτης, τραμπούκος»

Ίσως η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής να ήταν η πιο χρήσιμη των τελευταίων ετών. Όχι, δεν τρελαθήκαμε να βλέπουμε κάτι άλλο από το βαρετό αυτό σόου για το ποιος θα κατατροπώσει τον άλλον στις ατάκες. Ήταν πράγματι μια ακόμη κακή παράσταση του πολιτικού συστήματος που επειδή δεν έχει τι άλλο να κάνει τρέφεται με θεάματα, έστω κι αν είναι κακοπαιγμένα.

Ήταν όμως χρήσιμη γιατί μπήκαν για πρώτη φορά ξεκάθαρα και σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, οι βάσεις για τον διαχωρισμό του πολιτικού φάσματος. Ο κόσμος που έχει μάτια ανοικτά κατάλαβε χθες ποιες είναι οι χαώδεις διαφορές αριστεράς και κεντροδεξιάς, ποιες είναι οι τεράστιες διαφορές μεταξύ της ιδεολογίας ανθρώπων σαν τον Τσίπρα και της ευρύτερης δεξιάς.

Για πρώτη φορά μπήκε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Αποδείχθηκε πώς η ιδεολογία της αριστεράς που κυριάρχησε από τη μεταπολίτευση και μετά θέλει να κυριαρχήσει ξανά έχοντας απέναντί της μια ενοχική δεξιά.

Ο Τσίπρας, ως νέος ηγέτης των αριστερών δυνάμεων της χώρας υπερασπίστηκε το χώρο που ο ίδιος υπηρετεί λέγοντας λίγο - πολύ αυτά που συνηθίζει να λέει. Ότι δηλαδή οι αριστεροί που ο ίδιος τιμά, ήταν πάντα θύματα, ότι δεν έχει αυτός τσεκούρια όπως η ΝΔ, ότι η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες εκπορεύεται μόνο από το χώρο της αριστεράς και άλλα τέτοια από έναν άνθρωπο που νομίζει ότι μπορεί να βρίσκεται στο πάνθεον των αριστερών ηγετών. Καημένε Ηλιού τι σου ‘μελλε να πάθεις.

Τον διαστρεβλωτικό τρόπο που βλέπει η αριστερά τον εαυτό της φάνηκε από την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την 49^η επέτειο από το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Σύμφωνα με την ανακοίνωση λοιπόν: «Θυμόμαστε και τιμούμε τα μέλη και στελέχη της Αριστεράς, όσους και όσες αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στον επτάχρονο αντιδικτατορικό αγώνα. Τους άνδρες και τις γυναίκες που υπερασπίστηκαν τις αξίες της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απέναντι στην αμερικανοκίνητη χούντα.

Ο αγώνας τους αποτελεί, για μας, πολύτιμη παρακαταθήκη. Ειδικά στις μέρες μας, όπου ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός εξαπλώνονται στην Ευρώπη, κι όπου οι νοσταλγοί της χουντικής βαρβαρότητας, οι εχθροί της δημοκρατίας, προσπαθούν ξανά να σηκώσουν κεφάλι στη χώρα μας. Να είναι σίγουροι ότι αυτός ο λαός διαθέτει ακόμα μνήμη, και θα τους απωθήσει ξανά στο περιθώριο».

Δηλαδή κατά την Κουμουνδούρου οι... αγωνιστές της αριστεράς ήταν οι μοναδικοί που υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία. Όλοι οι άλλοι τι ήταν στο Πολυτεχνείο ή τη Νομική; Μόνο αριστεροί ξεσηκώθηκαν κι όχι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους;

Προσέξτε, δεν είναι αστείο και είναι οργανωμένο. Η διαστρέβλωση της αλήθειας είναι σε εξέλιξη καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που θέλει είναι να καρπωθεί τα οφέλη της αντίστασης που μπορεί να είναι στην περίοδο των ναζί στην Ελλάδα, στη Χούντα ή και αργότερα.

Για τον Τσίπρα και την παρέα του «πας μη αριστερός… κακός, ακροδεξιός, βίαιος, αντιδημοκράτης, τραμπούκος». Αυτή η ιδεολογία πέρασε από τον Εμφύλιο και μετά, ειδικά μετά από την πτώση της χούντας και γι’ αυτό o τόπος βρίσκεται σε δεινή θέση. Η αριστερά ηττήθηκε στα βουνά και κέρδισε στα σπίτια, στις πόλεις και στις πλατείες απλά και μόνο γιατί οι ενοχές των υπολοίπων της άφησαν χώρο.

Τιμούμε βεβαίως τους αγωνιστές της αριστεράς που έδωσαν το αίμα τους για να φύγουν οι ναζί ή που κυνηγήθηκαν ανηλεώς στο εμφύλιο και μετά. Μακάρι ο εθνικός διχασμός να μην είχε ποτέ έρθει στην Ελλάδα και σίγουρα γι’ αυτό ευθύνες έχει και η δεξιά.

Όμως μεγαλύτερη ευθύνη της κεντροδεξιάς είναι ότι άφησε την αριστερή ιδεολογία να γίνει κυρίαρχη. Όταν κρατά ο Βορίδης τσεκούρι είναι φασίστας. Όταν όμως ο αριστερός καίει την Αθήνα με μολότοφ είναι ήρωας.

Όταν ο Χρυσαυγίτης σκοτώνει αριστερό είναι δολοφόνος και (ορθώς) πρέπει να τιμωρηθεί. Όταν ο δήθεν αριστερός σκοτώνει Χρυσαυγίτες είναι απλά ήρωας της αριστεράς που έκανε καλό.

Όταν υπάρχει δεξιό παρακράτος είναι για την αριστερά εγκληματικό και φασιστικό. Όταν όμως υπάρχει το αριστερό παρακράτος αυτό ονομάζεται αντίσταση. Όπως οι αναρχικοί του κ…ου που πήγαν και σημάδεψαν τα σπίτι των ελεγκτών, στέλνοντας μήνυμα σε άλλους όπου τους βρίσκουν να τους δέρνουν.

Δεν είναι φασισμός όταν καίγεται η Αθήνα από μπάχαλους που υποστηρίζονται από την αριστερά. Δεν είναι φασισμός όταν τρομοκράτες αιματοκυλούν τη χώρα αλλά για τους αριστερούς είναι απλά «παραστρατημένοι, με καλό μυαλό και με… ιδεολογικό υπόβαθρο για να κάνουν τις δολοφονίες τους, όπως έχει πει ο Μπαλαούρας.

Σκεφτείτε τι θα έλεγαν αν π.χ. ένας Νεοδημοκράτης πήγαινε να συμπαρασταθεί στο νοσοκομείο τον… Ρουπακιά. Όμως οι αριστεροί έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στον Ξηρό, τον Κουφοντίνα ή τον Γιωτόπουλο ή να κάνουν ό,τι μπορούν για να τους αποφυλακίσουν.

Η αριστερά που υπέθαλψε χρόνια τώρα τους μπάχαλους κι αποτέλεσε τη «μήτρα» για να βγουν μια σειρά από δολοφόνοι της εγχώριας τρομοκρατίας ήταν πάντοτε καβάλα στ’ άλογο.

Και η ενοχική κεντροδεξιά ακολουθούσε ψελλίζοντας δικαιολογίες και μη υπερασπιζόμενη τον εαυτό της και την ιστορία της. Μιλούσε κάποιος για πατρίδα; Αμέσως η στάμπα του εθνικιστή. Έλεγε να μαζέψουν τους μπάχαλους με τις μολότοφ, αυτόματα ήταν πράκτορας της Αστυνομίας και τραμπούκος. Τολμούσε να μιλήσει για την περίοδο των Ναζί, ήταν συνεργάτης των Γερμανών κ.ο.κ.

Η ουσία είναι μία: Μακάρι να είχαν όλα ξεχαστεί και να γινόταν στην Ελλάδα ένα νέο ξεκίνημα. Όμως όσο υπάρχουν οι αντίπαλοι θα πρέπει να γίνεται ξεκαθάρισμα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Χωρίς την ηγεμονία της αριστεράς που προκάλεσε τεράστια προβλήματα ασφάλειας στη χώρα. Να τιμήσουμε όλους τους αγωνιστές απ’ όπου κι αν προέρχονται. Αλλά να πάψουμε να λειτουργούμε φοβικά απέναντι στην αριστερά για να μη θίξουμε τα «ιερά και τα όσιά τους».

Έλεος πια με το αριστερό παραμυθάκι που δεν έχει δράκο.