.Σύμβολο της Ελλάδας που θέλουμε

Οσοι βρέθηκαν στις πρόσφατες εκδηλώσεις του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος περιγράφουν μια ατμόσφαιρα πανηγυριού που θύμιζε λίγο το πώς νιώθαμε στη διάρκεια των Ολυμπιακών του 2004.

Διψάει ο Ελληνας για κάτι θετικό μέσα στην ατέλειωτη μιζέρια του. Και θα το αγκαλιάσει, όπως αγκάλιασε και σεβάσθηκε στο παρελθόν το μετρό ή το αεροδρόμιο. 

Πέρα από την αρχιτεκτονική ιδιοφυΐα του Πιάνο, το έργο δίνει τη δυνατότητα στην Αθήνα να έχει ένα πανέμορφο τόπο συναντήσεων και εκδηλώσεων. Αν μάλιστα κάποτε συνδυασθεί με το υπόλοιπο σχέδιο του Πιάνο για μια ενιαία παραλιακή «βόλτα» από το ΣΕΦ έως τον Φλοίσβο, η Αθήνα θα γίνει μια Βαρκελώνη επί τρία...

Υπάρχει όμως ταυτόχρονα και μια διάχυτη φοβία, συνδυασμένη με τον παραδοσιακό νεοελληνικό κυνισμό.

 Οι μισοί ανησυχούν για το μέλλον του Πάρκου Νιάρχου, οι άλλοι επαναλαμβάνουν εκείνο το μονότονο «καλά, να δεις σε λίγους μήνες πώς θα έχει γίνει όλο αυτό». Οταν ο πρόεδρος του ιδρύματος δήλωσε στο συγκεντρωμένο πλήθος σε μία από τις εκδηλώσεις ότι «θα παραδώσουμε το έργο στο κράτος σε λίγο καιρό», ακούσθηκαν γιουχαΐσματα και φωνές από κάτω. Δεν ήταν όλοι αυτοί νεοφιλελεύθεροι Ταλιμπάν που απεχθάνονται το κράτος σε οιανδήποτε μορφή. 

Απλοί Ελληνες πολίτες ήταν, που δεν θέλουν να το δουν με γκράφιτι παντού, με εκατοντάδες ανεπαρκείς υπαλλήλους να σουλατσάρουν χωρίς σκοπό, εγκαταλελειμμένο όπως οι περισσότεροι δημόσιοι χώροι στον τόπο μας. Φοβούνται, δηλαδή, ότι θα γίνει ή κάτι σαν το Πάρκο Τρίτση ή η αφορμή για ακόμη μία ΔΕΚΟ σπατάλης και διορισμών. 

Τα παραδείγματα επιτυχημένης διαχείρισης δημόσιων χώρων από το κράτος, τις περιφέρειες ή τους δήμους είναι απειροελάχιστα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά ναι, είναι ο κανόνας.

Μπορούμε να το αποφύγουμε; Δύσκολο, αν το αφήσουμε στα χέρια των πολιτικών μας. Πέρα από τα πολυπόθητα εγκαίνια, προφανώς προσβλέπουν στη μέρα που θα μπορέσουν να διορίσουν κολλητούς και κομματικούς για να το διοικήσουν.

Θα ήταν εξαιρετικό αν τα κόμματα έκαναν μια συμφωνία μεταξύ τους και άφηναν αυτό το έργο έξω από τη μοιρασιά εξουσίας, και τώρα και πάντα. Θα έδιναν ένα μήνυμα ότι κάτι αλλάζει στη χώρα. Σε συνεργασία με το ίδρυμα, θα μπορούσε να βρεθεί και να προσληφθεί ένας ικανός μάνατζερ διεθνών προδιαγραφών, να μπουν κανόνες λειτουργίας, κριτήρια για τις προσλήψεις. Και ασφαλώς, με τρόπο δημιουργικό να βρεθεί μια λύση ώστε να διοικείται εκτός του αναποτελεσματικού ζουρλομανδύα του δημόσιου λογιστικού. 

Θα το τολμούσε αυτό ο κ. Τσίπρας, που μοιάζει να έχει καταλάβει πλήρως την αξία του έργου; Είθε να το αντιληφθεί και είναι βέβαιο ότι θα βρει τη Ν.Δ. και τα άλλα υπεύθυνα κόμματα σύμφωνα. Το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος θα μπορούσε να συμβολίζει την Ελλάδα που θέλουμε για το μέλλον. Και μια πολιτική συμφωνία για τη διαχείρισή του θα μπορούσε να υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο θα θέλαμε να διοικούν οι πολιτικοί μας. Είναι μια ευκαιρία να βγάλουμε τον καλό μας εαυτό!  

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Και οι ναοί της γνώσης;

Ηταν αξιοπρόσεκτη η αντίδραση της Ελληνικής Αστυνομίας στην εισβολή των αποκαλούμενων «αντιεξουσιαστών» στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στη Θεσσαλονίκη. Λειτούργησε με τον τρόπο που αντιδρούν οι αστυνομίες όλου του κόσμου· παρενέβη άμεσα και έστειλε τους δράστες για τα περαιτέρω στη Δικαιοσύνη. Είκοσι πέντε από τους συλληφθέντες κατηγορούνται για υβριστική συμπεριφορά κατά τη διάρκεια θρησκευτικής λατρείας και –κατά περίπτωση– απείθεια.

Και αν η διακοπή μιας Θείας Λειτουργίας στέλνει στο αυτόφωρο 25 άτομα για «υβριστική συμπεριφορά», τι έπρεπε να γίνει στην περίπτωση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου εκτός από την εισβολή των αποκαλούμενων «αντιεξουσιαστών» είχαμε εκτεταμένες καταστροφές και βανδαλισμούς στον χώρο; 

Και μπορεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας να δήλωνε ΣΥΡΙΖΑϊκώς (δηλαδή ψευδώς) ότι «όλα βρίσκονται υπό έλεγχο», ο απολογισμός της δεκαήμερης κατάληψης του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας τον διαψεύδει. Γκράφιτι, σπασμένες πόρτες ακόμη και αλλαγές στο σύστημα υδροδότησης των κτιρίων ήταν η κληρονομιά του «No Border Camp», μαζί με το γεγονός ότι έκαναν το ΑΠΘ έναν απέραντο σκουπιδότοπο.

Βεβαίως, σε μία χώρα που κατά τη διάρκεια κατάληψης κάηκε το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου, οι καταστροφές ακαδημαϊκών χώρων και οι κλοπές υπολογιστών είναι στην ημερήσια διάταξη, που ακόμη και τώρα το ΕΜΠ παραμένει ορμητήριο για την πυρπόληση τρόλεϊ και αστικών λεωφορείων, οι καταστροφές στο ΑΠΘ μοιάζουν μικρές. Βεβαίως, οι Ελληνες φορολογούμενοι θα τις πληρώσουν και πάλι, αλλά είναι εκπληκτική η αντίδραση της επίσημης πολιτείας στις δύο περιπτώσεις της Θεσσαλονίκης. Οι ναοί της γνώσης δεν προστατεύονται από κανέναν. 

Οποιοι δηλώνουν «αναρχικοί» ή, γενικώς, πικραμένοι από τη ζωή και το «σύστημα» μπορούν να τους καταλαμβάνουν, να κάνουν ό,τι θέλουν και το μέγεθος των ζημιών αφήνεται στην αγαθή τους προαίρεση. Οι «No Border Camp», συναισθανόμενοι ίσως το μπούχτισμα της κοινωνίας για την τζάμπα επανάσταση των πολυποίκιλων «αντιεξουσιαστών», περιόρισαν τον λογαριασμό για τους φορολογουμένους.

 Οι «επαναστάτες της πυρκαγιάς» στο ΕΜΠ καίνε εκατό χιλιάρικα έτσι για πλάκα σε κάθε εξόρμησή τους από την Αρχιτεκτονική Σχολή, η οποία παραδόξως παραμένει εκεί για να γίνεται ορμητήριο κάθε πικραμένου. Το περίεργο είναι ότι οι «No Border Camp» δεν χρειαζόταν να κάνουν κατάληψη για να διοργανώσουν τα χάπενίνγκ τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ευχαρίστως θα τους φιλοξενούσε, θα τους παραχωρούσε χώρους, θα έθετε το κράτος στην υπηρεσία τους.

 Με τη φόρα που έχει πάρει ο πρωθυπουργός, μπορεί να έκανε και τα επίσημα εγκαίνια των εκδηλώσεών τους. Εκείνοι όμως προτίμησαν να ζήσουν τον αντιεξουσιαστικό τους μύθο στην Ελλάδα, που για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε τόπος φθηνού επαναστατικού τουρισμού. Από όλη την οικουμένη ξέρουν ότι είναι πολύ σπάνιο να συλληφθεί κάποιος για καταστροφή δημόσιας περιουσίας· ούτε καν για προπηλακισμούς πολιτών, πολιτικών, διπλωματών. 

Αλλά ακόμη κι αν συλληφθεί θα βρεθούν ανοιχτόμυαλοι δικαστές να αθωώσουν τους δράστες. Οπως αιτιολόγησε κάποιος εισαγγελέας στην Ξάνθη, οι φοιτητές που προπηλάκισαν και έχτισαν έναν αντιπρύτανη στο γραφείο του διέπραξαν αδικήματα αλλά δεν ήξεραν ότι αδικοπραγούν! Και φυσικά αθωώθηκαν..

. ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Γιατί ο Τσίπρας τρέμει τον Στουρνάρα

Και ξαφνικά μας προέκυψε πόλεμος κυβέρνησης - Στουρνάρα. Εκεί που λέγαμε ότι το Μαξίμου έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και έφτιαξε τις σχέσεις του με τον… υπουργό του Σαμαρά, να ‘σου το ξεκίνημα ενός νέου γύρου εχθροπραξιών που κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει. Πάντως πιο πιθανό είναι να απομακρυνθεί η κυβέρνηση παρά ο κεντρικός τραπεζίτης, όμως, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι γιατί άνοιξε ένας νέος γύρος… πυγμαχίας ανάμεσα σε δύο θεσμούς που θα έπρεπε να συνεργάζονται.

Η αλήθεια είναι ότι η ΤτΕ λειτούργησε απόλυτα θεσμικά στους 20 αυτούς μήνες κι έσωσε ουκ ολίγες φορές το τομάρι του Τσίπρα. Φαίνεται όμως ότι τελευταία δεν άρεσαν κάποιες κινήσεις του Στουρνάρα και δεν είναι αυτά που εν μέσω θέρους έχουν γίνει λαϊκό ανάγνωσμα, δηλαδή τα σενάρια για την κεντροαριστερά υπό την ηγεσία του διοικητή. Άλλωστε και ο ίδιος γνωρίζει ότι το να αναλάβει ένα πτώμα που προωθούν άλλα «πτώματα» τύπου Σημίτη, Πάγκαλου και Κοντογιαννόπουλου θα είναι αυτοκτονία καραμπινάτη.

Δεν είναι η αιτία του πολέμου ο διαχρονικός φόβος που έχουν κάποιοι ανίκανοι συριζαίοι ότι ο Στουρνάρας θα θελήσει κάποτε να πάρει το χώρο της κεντροαριστεράς που διεκδικεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε άμα ρωτήσει κανείς τον ίδιο τον διοικητή θα καταλάβει ότι δεν μπορεί ένας τεχνοκράτης, όποιος κι αν είναι αυτός, να αναλάβει τα ηνία μιας χώρας που κυριαρχεί ο λαϊκισμός και η μπαρούφα έχει γίνει σήμα κατατεθέν. Οι τεχνοκράτες δεν είναι πολιτικοί, με νούμερα παίζουν και είναι αδύνατον να τα βάλουν με τα «νούμερα» που μας κυβερνούν.

Ο πραγματικός λόγος της σύγκρουσης Στουρνάρα - κυβέρνησης είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις τράπεζες και κυρίως της Αττικής η οποία είναι η μοναδική μη συστημική, δεν ελέγχεται δηλαδή από τον SSM.

O Στουρνάρας εκ της θέσεώς του ελέγχει το παιχνίδι με τις διοικήσεις των τραπεζών και ποιοι θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σ’ αυτές. Η κυβέρνηση από την πλευρά της θέλει με κάθε τρόπο τοποτηρητές στα τραπεζικά μαγαζιά και ειδικά στην Attica που για να λέμε την αλήθεια έπρεπε από πέρυσι να έχει βάλει λουκέτο ή να ήταν θυγατρική κάποιας από τις τέσσερις τράπεζες.

Όμως, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη καθώς η κυβέρνηση θα ήθελε αφενός να μην βγουν στη φόρα τα σκάνδαλα της Αττικής, γιατί μπορεί να εμπλέκονται και υπουργοί και αφετέρου γιατί ήθελε να κάνει την τράπεζα ό,τι και το ΠΑΣΟΚ την Αγροτική κάποτε. Να κινείται δηλαδή πολύ χρήμα από εκεί μέσα και να βολεύονται συγκεκριμένοι ή να… ξεπλένουν χρήματα διάφοροι μεγαλόσχημοι και εντός της κυβέρνησης χωρίς να το παίρνει κανείς χαμπάρι.

Η κυβέρνηση έψαχνε έναν… Λάμπρου, η ΤτΕ θέλει να έχει το πάνω χέρι και να ρίξει φως στο διαχρονικό σκάνδαλο της τράπεζας και κάπου εκεί τα έσπασε με το Μαξίμου. Όμως, στα συρτάρια της ΤτΕ υπάρχει ένας τεράστιος φάκελος που κρύβει σημεία και τέρατα όπως λένε κάποιοι που ξέρουν. Εκεί φαίνονται δάνεια που δίνονταν σε διευθυντές ή στελέχη ή ακόμη και εγγυητικές σε εργολάβους που δεν άξιζαν να έχουν. Και σε κάθε περίπτωση η Αττικής ήταν για την κυβέρνηση το ιερό δισκοπότηρο που τους έκλεψε ο Στουρνάρας.

Κάπως έτσι στήθηκε όλο αυτό το παιχνίδι της ανοικτής πλέον σύγκρουσης με τον Παππά να επιτίθεται στον διοικητή, αυτός να του απαντά ότι δεν θα δώσει τη χαρά να απαντήσει σε οποιονδήποτε τυχάρπαστο και διάφορα αριστερά έντυπα και σάιτ εν χορώ να στοχεύουν την οδό Αμερικής σαν να ήταν… δασκαλεμένοι τι θα κάνουν.

Όμως, γράφαμε και χθες, δεν έχει καμιά σημασία ένας πόλεμος που τελικά δεν θα έχει εμφανή νικητή. Ο Στουρνάρας μπορεί να είναι ηθικός νικητής γιατί είχε προβλέψει ότι η χώρα θα καταστραφεί από τις παλινωδίες της κυβέρνησης, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε ήθελε ούτε θέλει να γίνει πρωθυπουργός κι ας μη φοβάται ο Τσίπρας. Πιο πιθανός πρωθυπουργός της κεντοαριστεράς όπως έχει καταντήσει, είναι ο φίλος του πρωθυπουργού ο Λεβέντης, παρά κανείς άλλος.

Όμως όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση στουρναριών που βρίσκουν εύκολο «θύμα» τον Στουρνάρα και του κάνουν κατά καιρούς επίθεση, στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Αντί να κοιτάξουν πώς θα κυβερνήσουν τη χώρα ή τουλάχιστον πώς θα την παραδώσουν σύντομα σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση, ασχολούνται με το ποιος έφαγε, τι είπε, ποιος τραπεζίτης θα πάει εκεί και ποιος θα μοιράσει την πίτα καλύτερα ή πιο αριστερά. Κλασική προσπάθεια της αριστεράς να ρίξει αλλού το φως της δημοσιότητας. 

Άλλωστε από σήμερα γίνεται αντιληπτή η μείωση στις επικουρικές. Η σφαγή των συνταξιούχων μόνο με… αίμα στην αρένα μπορεί να ισοφαριστεί. Και η κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βρει αντιπάλους. Κάτι σαν κυνηγοί κεφαλών δηλαδή.