.Η κόλαση του ΣΥΡΙΖΑ

Δεκαοκτώ μήνες κλείνει στην εξουσία σε λίγες βδομάδες η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου και πλέον όλες οι μάσκες έπεσαν. Ακόμη και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές παραδέχονται πλέον με δημόσιες δηλώσεις τους πόσο βαθιά νυχτωμένοι ήσαν και πως αναγκάστηκαν να κάνουν «κωλοτούμπα» σε όλα τα θέματα για να μπορέσουν να σταθούν στο ευρωπαϊκό περιβάλλον που παντελώς αγνοούσαν.

Τις σημαντικότερες παραδοχές αναγκάστηκε να κάνει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος προσπαθώντας να καλύψει τη σωρεία των ψεύτικων υποσχέσεων που είχε δώσει προεκλογικά στον κόσμο - αλλά έκανε ακριβώς τα αντίθετα όταν βγήκε κυβέρνηση - μίλησε για τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Εφτασε μάλιστα στο σημείο να υιοθετήσει την ουσία των θέσεων της ΝΔ αφού δήλωσε ότι «αριστερή πολιτική σήμερα είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας και οι επενδύσεις».

Στο πνεύμα αυτό, ενώ ο κ. Τσίπρας καταδίκαζε με φανατισμό κνίτη όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που προωθούσε η κυβέρνηση ΝΔ - ΠαΣοΚ, όχι μόνο τις υπέγραψε ως Πρωθυπουργός αλλά δέχτηκε και τη δημιουργία για 99 χρόνια ενός υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων όπου περνά ολόκληρη η δημόσια περιουσία και αποφασίζουν οι δανειστές!

Αν όμως ο κ. Τσίπρας προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις και στοχεύει στην ενίσχυση της καπιταλιστικής οικονομίας, σε τι διαφέρει από τον κ. Σαμαρά ή τον κ. Μητσοτάκη; Γιατί τον ψήφισε ο κόσμος;

Μα, για να διαπραγματευτεί πιο σκληρά με τους δανειστές υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, λένε οι συριζαίοι.

Αποτέλεσμα της σκληρής διαπραγμάτευσης; Μηδέν εις το πηλίκον.

ΤΟ ΕΚΑΣ εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά αδυνάτων κόπηκε, μαζί με τις επικουρικές συντάξεις, ενώ οι τιμές στα βασικά είδη διατροφής με ΦΠΑ 25% πέταξαν μαζί με τους συντελεστές στα νησιά αλλά και τον ΕΝΦΙΑ, ο οποίος επρόκειτο να... καταργηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο δημοσιονομικός κόφτης για τα εισοδήματα του Δημοσίου καιροφυλακτεί.

Οχι μόνο δεν κατάφερε τίποτε η κυβέρνηση υπέρ των αδυνάτων, αλλά με τη διοικητική ανικανότητα που τη διακρίνει διέλυσε και τις κοινωνικές δομές που υπήρχαν: π.χ. η νοσοκομειακή περίθαλψη βρίσκεται στην εντατική με κάποια χειρουργεία να ζητούν από τους ασθενείς να φέρουν μόνοι τους υλικά για να μπορέσουν να χειρουργηθούν και η κυβέρνηση να πανηγυρίζει τη μετονομασία ενός Κέντρου Υγείας σε νοσοκομείο στη Σαντορίνη!

Με άλλα λόγια, όπως λέει το ανέκδοτο, κόλαση είναι εκεί όπου μαγειρεύουν Αγγλοι, μηχανικοί είναι Γάλλοι, εραστές Ελβετοί, αστυνομικοί Γερμανοί. Και επιπλέον διοικεί ο Πολάκης με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί πολιτική ΝΔ. Βοήθειά μας!

.Ε, όχι και σωτήρας ο Καραμανλής!

Είναι δυνατόν επτά χρόνια βουλιαγμένοι στην κρίση να μη συνειδητοποιούμε το πώς βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση; Είναι δυνατόν σήμερα ο σιωπηλός Βούδας που με την πολιτική του βύθισε τη χώρα να θεωρείται...  εθνικό κεφάλαιο; Κι όμως στη χώρα της συνωμοσίας, της αρπαχτής και της φαυλότητας φτάσαμε να μην πιστεύουμε ακόμη και τα αυτονόητα.

«Ο εκτελεστής Γεωργίου και οι εντολοδότες του» πανηγύριζε η πάλαι ποτέ εφημερίδα της ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί κάποιοι δικαστές μας, μαζί με τους ψεκασμένους, τους συριζαίους και τους θεράποντες του καραμανλισμού θεωρούν ότι φταίνε τα στατιστικά στοιχεία που μπήκαμε στο Μνημόνιο. «Εξαπάτησαν τη χώρα με ψεύτικα στοιχεία συμπράττοντας με τους ξένους» πιστεύει ακόμη η «Αυγή» ξεχνώντας τις κωλοτούμπες του αρχηγού της και τον όψιμο «ρεαλισμό» του, συμπλέοντας με Κακλαμάνηδες, Αντώναρους, Κουμουτσάκους και άλλους  διαπρεπείς εγκεφάλους του καραμανλισμού.

Η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, ο Γεωργίου διορίστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ τρεις μήνες μετά το πρώτο Μνημόνιο, αλλά μας φταίνε τα... λάθος νούμερα για το ΑΕΠ και το χρέος. Πόσο νούμερο πρέπει να είναι κανείς για να ξεχνά ότι χρεοκοπήσαμε γιατί μόνο τη διετία 2008-2009 η εγκληματική πολιτική Καραμανλή διόγκωσε κατά 57 δισ. το δημόσιο χρέος, υπονομεύοντας πλήρως την αξιοπιστία της χώρας και τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών.

Ο κ. Καραμανλής που επτά χρόνια τώρα δεν τόλμησε να πει μια λέξη, που παριστάνει τον σιωπηλό μάρτυρα, θεωρώντας ότι θα ξεχαστούν οι ευθύνες του, εμφανίζεται σήμερα από συριζαίους και οπαδούς του ως ο άνθρωπος που μπορεί να... σώσει τη χώρα. Στήνουν ένα εκτρωματικό θεσμικό κατασκεύασμα με την αναθεώρηση του Συντάγματος για να τον προσφέρουν στον λαό ως τον ηγέτη που  θα σηματοδοτήσει την έξοδο από την κρίση...

Πόση κοροϊδία, πόση διαστροφή της πραγματικότητας, πόσο ευτελισμό της πολιτικής μπορεί να αντέξει κανείς σε αυτή την ταλαίπωρη χρεοκοπημένη χώρα; Πόσα παιχνίδια  ακόμη θα δεχόμαστε να παίζονται στην πλάτη μας για να διασώσουν τις καρέκλες και τα προνόμιά τους οι υπηρέτες των σκοτεινών παρασκηνίων και των υπόγειων διαδρόμων της εξουσίας;

.Η «κανονικοποίηση» των αναρχικών

Α​​πό τον μεταμοντέρνο μπαχτσέ του ΣΥΡΙΖΑ, όπου φύονται όλες οι εξωτικές ιδέες, προέκυψε εσχάτως και η «κανονικοποίηση των καταλήψεων». Την ιδέα έριξε ο κ. Γιώργος Κυρίτσης στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» (1.8.2016), χωρίς όμως να την αναπτύξει. «Γίνεται και στην Ευρώπη» είπε, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες για το πού και πώς.

«Εγώ διαφωνώ με την εκκένωση των καταλήψεων» είπε ο βουλευτής, εκπρόσωπος Τύπου για το Προσφυγικό, αρθρογράφος της «Αυγής» κ.λπ. κ. Κυρίτσης, «διαφωνώ και με το πολιτικό σκεπτικό που εξέφρασε ο υπουργός (σ.σ.: Προστασίας του Πολίτη, κ. Νίκος Τόσκας) και θεωρώ ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει μια πολιτική πρωτοβουλία κανονικοποίησης των καταλήψεων στέγης. Θεσμική πρωτοβουλία, εννοώ».

«Α, λες», ρώτησε ο δημοσιογράφος τού «Στο Κόκκινο», «από το να μπαίνουν μέσα ΜΑΤ και να ζητούν εκκένωση θα μπορούσε η κυβέρνηση να βρει τρόπο να αγκαλιάσει και να στηρίξει αυτές τις πρωτοβουλίες».

«Ναι», συνέχισε ο κ. Κυρίτσης. «Το μέτρο μάλιστα που κομμάτι του προγράμματος της κυβέρνησης μιλάει για τη δυνατότητα ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν στέγη, να στεγάζονται σε άδεια διαμερίσματα δεν βλέπω γιατί αυτό το πράγμα δεν θα μπορούσε να έχει και μια τέτοια πτυχή».

Δεν γνωρίζουμε αν στην κυβέρνηση σκέφτονται να εντάξουν τις καταλήψεις στον αναπτυξιακό νόμο –πώς αλλιώς μπορούν να αγκαλιαστούν και να στηριχτούν από την κυβέρνηση;–, αλλά η ιδέα του κ. Κυρίτση είναι θαυμάσια. Κι αυτό διότι η μοναδική διαδικασία «κανονικοποίησης των καταλήψεων» είναι να περνούν από τη γραφειοκρατία του κράτους. 

Μόνο δι’ αυτού του τρόπου θα δίνεται προτεραιότητα στα σπίτια που είναι υπό κατάληψη και θα αποφεύγονται περιττές και επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο συγκρούσεις. Σκεφθείτε μόνο τι έχει να γίνει, αν θέλουν να καταλάβουν τον ίδιο χώρο αναρχικοί και χρυσαυγίτες. Φανταζόμαστε ότι η «κανονικοποίηση» θα είναι για όλους τους Ελληνες πολίτες και ο νόμος θα εφαρμόζεται ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων. Αυτό, εξάλλου, δεν γίνεται με όλους τους νόμους;

Συνεπώς, επειδή δεν έχουμε άλλο μηχανισμό που να βάζει τάξη στις καταλήψεις, ή να τις «κανονικοποιεί» όπως λέει το newspeak της Αριστεράς, αναγκαστικά και αυτό το καθήκον πρέπει να αφεθεί στα χέρια κάποιων δημοσίων υπαλλήλων. Στα «συν» της πρότασης Κυρίτση πρέπει να λογιστεί ότι όλο και κάποια νέα υπηρεσία πρέπει να δημιουργηθεί για την «κανονικοποίηση». Θα λέγεται ΟΔΚ, Οργανισμός Διαχείρισης Καταλήψεων; Δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα. Πάντως, όλο και κάποιοι σύντροφοι, που παραμένουν αδιόριστοι, θα τακτοποιηθούν...

Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο. Διά της «κανονικοποίησης» θα μάθουν διάφορα καλομαθημένα των βορείων προαστίων (φανταζόμαστε ότι υπάρχουν και τέτοια στις τάξεις των αναρχοαυτόνομων· ή μήπως ανήκουν όλοι στο πούρο προλεταριάτο;) τι σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις δουλειά με το κράτος. Οχι μόνο για καταλήψεις, αλλά για χρήσιμα στο κοινωνικό σύνολο πράγματα, όπως να ανοίξεις μαγαζί, να δώσεις δουλειά σε ανέργους, να ξεκινήσεις μια σοβαρή εκπολιτιστική πρωτοβουλία. 

Η «κανονικοποίηση των καταλήψεων», που προτείνει ο κ. Κυρίτσης, θα είναι επί της ουσίας «κανονικοποίηση των αναρχοαυτόνομων», οι οποίοι είναι γενικώς κατά του κράτους αλλά δεν έχουν δοκιμάσει στην πράξη τις «αρετές» του. Να δούμε, λοιπόν, αναρχικούς στην ουρά της εφορίας με αίτηση έναρξης κατάληψης –μετά ή άνευ χαρτοσήμου– και τίποτε άλλο στον κόσμο...

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Απειλές στα θεμέλια του πολιτισμού

Τ​​ο διεθνές σύστημα διακυβέρνησης που κράτησε τον κόσμο σε τροχιά σταθερότητας και ανάπτυξης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που επέτρεψε σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους να ξεφύγουν από την απόλυτη ένδεια και οι χώρες τους να αναπτυχθούν, απειλείται άμεσα από απανωτά κύματα αλλαγών, από την ουσιαστική αμφισβήτηση του συστήματος και από μια διάχυτη αδιαφορία για το τι θα ακολουθήσει. 

Το πρόβλημα βρίσκεται στα μεγάλα ρεύματα της εποχής – στις υπερβολές του καπιταλισμού, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, στην ταχύτητα των τεχνολογικών και επικοινωνιακών αλλαγών, στη δυσκολία δημοκρατικών χωρών να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις προκλήσεις. 

Την ίδια ώρα, γειτονικές χώρες και έθνη αναζητούν νέες ισορροπίες μεταξύ τους, καθώς κάποια κράτη αυξάνουν την επιρροή τους ενώ άλλα παρακμάζουν. Στην πολιτική σκηνή πολλών χωρών, εσωτερικές έριδες τυφλώνουν ηγεσίες και λαούς στο αδιέξοδο της αέναης αντιπαράθεσης όταν οι κίνδυνοι ξεπερνούν τις δυνατότητες ενός μόνο κόμματος να τους αντιμετωπίσει.

Η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να κατανοήσει το μέγεθος των απειλών –και η χώρα να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες– είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Αυτό αφορά κυρίως εμάς τους ίδιους και σε μικρότερο βαθμό τον υπόλοιπο κόσμο. 

Οταν, όμως, ο μεγάλος ασθενής είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, τότε όλος ο πλανήτης αρρωσταίνει. Επειδή, για να είμαστε ειλικρινείς, η σχετικώς μεγάλη σταθερότητα και ευημερία πολλών δεκαετιών οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης συνέφερε την ισχυρότερη χώρα του πλανήτη.

 Εάν υπήρξαν (και υπάρχουν) πολλές αντιδημοκρατικές, εγκληματικές και αλαζονικές κινήσεις και συμπεριφορές, δεν έχουμε παρά να τις συγκρίνουμε με αυτές κάθε άλλης αυτοκρατορίας –από την αρχαία, δημοκρατική Αθήνα έως τη Σοβιετική Ενωση– για να διακρίνουμε γιατί στην εποχή μας η μοίρα των μικρότερων χωρών ήταν καλύτερη.

Τα τελευταία χρόνια είδαν μια ραγδαία αλλαγή στη συμπεριφορά των ΗΠΑ εντός και εκτός συνόρων. Ο Τζορτζ W. Μπους, αφού οι ΗΠΑ υπέστησαν το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, ενέπλεξε τη χώρα του σε δύο πολέμους χωρίς την αναγκαία στρατηγική. 

Η εισβολή, δε, στο Ιράκ το 2003 έγινε χωρίς απόφαση του ΟΗΕ. Κατά την προεδρία του, όμως, υπήρξε μια εξίσου σοβαρή εξέλιξη – μειώθηκαν οι φόροι των πλουσιότερων και αφέθηκε το χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους, με αποτέλεσμα το κραχ του 2008 (τα απόνερα του οποίου βύθισαν και την ελληνική οικονομία) και την ολοένα μεγαλύτερη ανισότητα στην αμερικανική κοινωνία. 

Ο Μπαράκ Ομπάμα διακρίνεται για διστακτικότητα στην εξωτερική πολιτική και για την προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών ζωής των φτωχότερων Αμερικανών. Η εξωτερική πολιτική του Μπους ελευθέρωσε δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει, ενώ ο Ομπάμα βιάστηκε να μειώσει την παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ετσι ενισχύθηκαν οι ακραίοι Ισλαμιστές, των οποίων η επιρροή διαχέεται σε μεγάλο μέρος της Δύσης, προκαλώντας ανατροπές στην κοινωνία και την πολιτική πολλών χωρών που έως τώρα ήταν από τις σταθερότερες.

Εσωτερικά, η προεδρία Μπους προκάλεσε αντιδράσεις από την αριστερή πτέρυγα της κοινωνίας, ενώ ο «σοσιαλισμός» του Ομπάμα ενίσχυσε την οργή όσων αισθάνονται ότι απειλείται η επιρροή τους, όσων αντιτίθενται σε κάθε μορφής κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία και την κοινωνία, και ρατσιστών. Το κινηματικό Πάρτι Τσαγιού ενώνει ετερόκλητες ομάδες στον κοινό αγώνα να υπονομεύσει ό,τι κάνει ο Ομπάμα.

Αυτό επηρέασε βαθύτατα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και οδήγησε στην άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου το ισχυρότερο επιχείρημα στη διεκδίκηση της προεδρίας είναι η υπόσχεση ότι θα χτίσει τείχη –κυριολεκτικώς και μεταφορικώς– ανάμεσα στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο.

Είτε εκλεγεί πρόεδρος είτε όχι, ο κ. Τραμπ αφήνει βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική των ΗΠΑ. Ο απομονωτισμός θέτει σε αμφισβήτηση τις δομές – όπως το ΝΑΤΟ– με τις οποίες η Αμερική θα επηρεάσει όλο τον κόσμο. 

Η άνοδος της Κίνας δοκιμάζει την επιρροή των ΗΠΑ στην Απω Ανατολή και το αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης του Βλαντιμίρ Πούτιν αμφισβητεί την κυριαρχία της φιλελεύθερης, πολυκομματικής δημοκρατίας, και βρίσκει πολλούς μιμητές. Η παρακμή της Βρετανίας στερεί το διεθνές σύστημα ασφαλείας (τον ΟΗΕ) από ένα προβλέψιμο κομμάτι, ενώ υπονομεύει άμεσα τη συνοχή και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εάν δεν ανατραπεί αυτή η πορεία, ο κόσμος θα εισέλθει σε εποχή συγκρούσεων, καθώς ισχυρές χώρες θα ερίζουν για περισσότερη επιρροή ενώ οι μικρότερες θα αναζητούν συμμαχίες με όποιον μπορούν, ατάκτως.

Η κατάσταση τείνει ολοένα περισσότερο να μοιάσει με αυτήν που προηγήθηκε του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Θα μπορέσει η ανθρωπότητα να κρατήσει τα καλά των τελευταίων δεκαετιών και να βρει νέες ισορροπίες, ή θα περάσει πάλι από φωτιά και σίδηρο;  

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ