«Η δύναμη είναι στο παραμύθι»

Ένα σημαντικό μπόνους που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός προερχόταν από το λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο. Διάφοροι ηθοποιοί, τραγουδιστές, εναλλακτικοί συγγραφείς, θεατράνθρωποι, μουσικοί, σκηνοθέτες κ.λπ. συνασπίστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον στήριξαν και πολλοί εξακολουθούν να τον στηρίζουν. Κάποιοι από αυτούς σοβαροί άνθρωποι, με άποψη που πίστεψαν στον Τσίπρα ως νέο άνθρωπο ο οποίος θα έφερνε την αλλαγή.

Άλλοι απλά καιροσκόποι και παρτάκηδες έβλεπαν την αλλαγή που έρχεται και… έπιασαν πόρτα για το χειμώνα. Υπάρχουν και πολλά «καλλιτεχνικά νούμερα» που βεβαίως το παίζουν αριστεροί, επαναστάτες, ανθρωπιστές ή προοδευτικοί αλλά φροντίζουν να γεμίζουν τις τσέπες τους πρώτα μη τυχόν και δεν έχουν να φάνε μέχρι και τα δισέγγονα. Εξαργυρώνουν την «αριστερίλα» τους με φράγκα και ας κυκλοφορούν δήθεν με αμπέχονο σε συναυλίες διαμαρτυρίας.

Θυμηθείτε πόσοι και πόσοι καλλιτέχνες έγιναν τα «δεκανίκια» που χρειάζονταν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να διεισδύσουν στην κοινωνία. Αλώστε, τα κινήματα των… Αγανακτισμένων, των «δεν πληρώνω ΕΝΦΙΑ ή διόδια» ή των «να πέσουν τα παλιά κόμματα, να έρθουν τα καινούργια» είχαν την ανάγκη από τραγουδιστική έκφραση. Χωρίς λίγο Θεοδωράκη, Ρίτσο ή Νταλάρα, Μπιθικώτση και Παπακωνσταντίνου μπορεί να γίνει η επανάσταση; «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Χαιρετίσματα στην εξουσία», τη «Ρωμιοσύνη μην την κλαις» και άλλα πολλά που ακούστηκαν γιατί έπρεπε να φύγει η κακιά δεξιά και να έρθει η Αριστερά της προόδου.

Και ποιος να ξεχάσει τον κονφερανσιέ της Αριστεράς με τις γεμάτες τσέπες, τον «Λάκη το γύφτο» που αποτέλεσε την έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ στις μάζες, με την τζάμπα διασκέδαση και τα πολιτικά μηνύματα κατά των αντιπάλων ανάμεσα στην κριτική για τις γριές που… πέρδονται ή σε μερικούς ξεδοντιασμένους κλαρινογαμπρούς που προκαλούν το γέλιο του κόσμου;

Μη φανταστεί κανείς ότι όλοι αυτοί που στήριξαν τον Αλέξη τα προηγούμενα χρόνια ήταν τίποτε σοβαροί και μορφωμένοι άνθρωποι του πολιτισμού. Εθνολαϊκισμό, τζάμπα συγκίνηση και επανάσταση της πο…ης με τα λεφτά του μπαμπά τους πούλησαν και το κόλπο έπιασε. Βεβαίως οι περισσότεροι είχαν πάρει ουκ ολίγα χιλιάρικα για να εκφράσουν τις… πολιτιστικές τους ανησυχίες ενώ άλλοι έκαναν καριέρα προσφέροντας… αφιλοκερδώς τον εαυτό τους στα… ακτιβιστικά κινήματα και άλλες τέτοιες μπούρδες.

Και ήρθε ο εκλεκτός τους Αλέξης, τον έζησαν μια χαρά, τον βλέπουν πώς συμπεριφέρεται στην Ελλάδα, αναρωτιούνται τι του βρήκαν αλλά ακόμη τον βρίσκουν… συμπαθητικό. Κάποιοι δε μιλάνε γιατί πώς να δικαιολογήσουν την ανοησία τους; 

Κάποιοι άλλοι ήδη έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν το καράβι σαν τα ποντίκια. Καλή ώρα ο Λαζόπουλος που τώρα κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας πάρει τα σπίτια. Ξαφνικά ο Λάκης άλλαξε ρότα ή μήπως είναι τυχαίο ότι άλλαξε όταν το «αφεντικό» του άρχισε να «στριμώχνεται» ή ότι αυτός δεν θα πάρει το Ηρώδειο ή την Επίδαυρο, δεν έχει σημασία;

Διαβάζουμε την καλλίπυγο ηθοποιό Δήμητρα Ματσούκα η οποία λέει: «Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μοναδικός που με ενέπνευσε μετά από πολλά χρόνια να κινητοποιηθώ και να πιστέψω. Δεν είναι ότι απογοητεύτηκα και βρήκα κάτι άλλο. Δεν έχω βρει τίποτα προς το παρόν στο οποίο να θέλω να επενδύσω με την πίστη μου. 

Δεν ξέρω τι έφταιξε, πάντως παρατηρώ πως ακόμη και στον δικό μου χώρο, του πολιτισμού, συμβαίνουν μικροπολιτικές. Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να μου είναι συμπαθής για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί έχω ανάγκη να πιστέψω πως ένας άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία είναι μια καινούρια φωνή, είναι το νέο το φρέσκο. Καταλαβαίνω ότι βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή να κυβερνήσει, αλλά το ήξερε», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Αυτό ακριβώς. Ο Αλέξης βρέθηκε κάποια στιγμή να κυβερνά, το ήξερε αλλά δεν ήξερε πώς θα το κάνει και να τα αποτελέσματα: Τον κρίνει μέχρι και η… Ματσούκα.

Διαβάζουμε και τον αοιδό Μαραβέγια ο οποίος έγραψε το εξής τραγούδι:

«Ήρθες απ” τ” αριστερά, μουλωχτά, πονηρά, για να πάρεις την πρωτιά

να “σαι με τους δυνατούς, να νικήσεις τους κακούς

Μπήκατε πολύ μαζί, αγκαζέ με βιολιά, μα η βάρκα ήταν μικρή

και καθίσατε μαζί, στη μια μεριά, στη σειρά και η βάρκα μπάταρε δεξιά».

Ακριβώς αυτό είναι, όπως τα λέει ο Μαραβέγιας. Η διάψευση όσων πίστεψαν στον Τσίπρα και τώρα τρέχουν και δε φτάνουν. Κάποιοι θα βγάλουν ή έχουν ήδη βγάλει τα κόκκινα γάντια, άλλοι θα πάψουν να τραγουδάνε τραγούδια που θυμίζουν τον… παλιό Τσίπρα.

Κάποιοι πάλι που δεν τους βόλεψε η Αριστερά όπως περίμεναν, θα γίνουν δεξιοί ενώ άλλοι που τρώνε με χρυσά κουτάλια θα συνεχίσουν να είναι οι ταλιμπάν της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο Τσίπρα.

Όμως, έτσι είναι ο τυχοδιωκτικός πολιτισμός και οι καλλιτέχνες που βολεύονται με την εκάστοτε εξουσία. Κι όπως είχε πει ο Αλέξης σε παλιότερη συνέντευξή του: «Η δύναμη είναι στο παραμύθι».

Άραγε οι σοβαροί άνθρωποι του πνεύματος που μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στο μέλλον πως αντέχουν να είναι κρυμμένοι βλέποντας την ξεφτίλα της χώρας;

.Η ανάπτυξη του Τσίπρα ως νερό του Καματερού…

Σαν βόμβα έσκασε σε ολόκληρο τον κόσμο η είδηση της στυγερής δολοφονίας της Αγγλίδας βουλευτού των εργατικών. 

 Μία νέα γυναίκα χάνει άδικα και απάνθρωπα της ζωή της γ' αυτά που πιστεύει, δύο μικρά παιδιά χάνουν τη μητέρα τους κι ένας σύζυγος τη γυναίκα του, μια εκλογική περιφέρεια χάνει τη βουλευτή της και, ταυτόχρονα, το πιο κρίσιμο δημοψήφισμα στη μεταπολεμική Ευρώπη χάνει την αυθεντικότητα και τον προσανατολισμό του: 

οι Βρετανοί δεν χάνουν ούτε την ψυχραιμία τους ούτε μπερδεύονται εύκολα, όμως, από την άλλη πλευρά, είναι βέβαιο ότι ουδείς μπορεί να μετρήσει την πραγματική επίδραση που θα έχει αυτό το φρικτό έγκλημα στο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης για την παραμονή ή μη της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξίσου βέβαιο είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ το πώς φτάσαμε σε αυτό το έγκλημα. Το τι ήταν εκείνο που όπλισε πραγματικά το χέρι του δολοφόνου…

 Την ίδια ώρα που ο κόσμος συγκλονιζόταν από τον φόνο της Κοξ, στην Ελλάδα ο Τσίπρας κήρυξε «πανστρατιά για την ανάπτυξη».

Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος έχει υιοθετήσει ένα νέο μοντέλο πολιτικής που βασίζεται στο ότι κάνει ότι δεν θυμάται τίποτα, ότι δεν ακούει, ότι δεν βλέπει, αλλά και ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του.

Με άλλα λόγια, λειτουργεί στο απόλυτο κενό, εξωπραγματικά, εκεί που τίποτα δεν έχει πραγματική αξία, σε έναν κόσμο που μετράνε μόνον τα λόγια κι όχι η πραγματικότητα. Εκεί που η δημαγωγία κάνει τη νύχτα μέρα.

Πράγματι την κάνει. Ακόμα. Είναι μια τέχνη κι αυτή, μεγάλη.

Αλλά έχει περιορισμένο ορίζοντα.

Ο Τσίπρας κάνει πολιτικά ότι ακριβώς έκανε το διαβόητο «νερό του Καματερού» - θεράπευε κάθε ασθένεια.

Και οι άνθρωποι πίστευαν. Και έτρεχαν, μέσα στην απελπισία τους, να το αγοράσουν.

Μέχρι που, ένα πρωί, κατάλαβαν.

Και δεν πίστευαν πια.

Αυτό το πρωί, θα έρθει και για τον Τσίπρα και την παρέα του.

Και θα έρθει σύντομα…  

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Το Βήμα

.Ένας απέραντος εγωισμός πάνω από την πόλη…

Οι μέρες περνάνε, το καλοκαίρι μοιάζει με παυσίπονο στα μυαλά των περισσότερων μετά τα κακά οικονομικά μέτρα που έρχονται μπροστά μας, ηκυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως πετυχαίνει στόχους, η αντιπολίτευση προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως μπορεί να βάλει καινούριους και η ζωή συνεχίζεται. Με φωνές, με εντάσεις, με μια βαριά καθημερινότητα που δε φτάνει ούτε η ζέστη ούτε η αλμύρα της θάλασσας για να την ελαφρύνει.

 Στο λιμάνι του Πειραιά έρχονται τα κρουαζιερόπλοια, μα δε βρίσκουν λιμάνι, οι επισκέπτες θέλουν να πάνε στα μνημεία, μα δε βρίσκουν μνημεία ανοιχτά. Tομετρό λειτουργεί με βάση τον όποιο απεργιακό ωροσκόπο του, οι μετανάστεςπεριφέρονται εντός και εκτός λεκανοπεδίου ως ατραξιόν. H τουριστική περίοδος της χώρας έχει ξεκινήσει και για πρώτη φορά μετά από χρόνια δε φοβάμαι την τσαπατσουλιά ή το δε βαριέσαι, όλα θα γίνουν. Πρώτη φορά με τρομάζει το τόσο έντονα μαζικό και απόλυτο «Δε με νοιάζει»...

Υπάρχει ένας διάχυτος εγωισμός που τρώει ολόκληρη τη χώρα. Ένα κατά μόνας μνημόνιο συμπεριφοράς που έχει υπογράψει ο καθένας μας με την κοινωνία γύρω του. Η οργή και η απογοήτευση των τελευταίων ετών, έχει μετατρέψει την καθημερινότητα πολιτών και τουριστών σε έναν αγώνα δρόμου επιβολής της όποιας συμπεριφοράς τους. Ο καθένας κάνει πια ότι θέλει με τη βεβαιότητα πως αυτό είναι και τι σωστό, άρα «χέστηκε» αν αντιβαίνει σε όποιο κοινωνικό κανόνα ή νόμο βρίσκει μπροστά του.

Στο κέντρο αυτές τις μέρες χρειάστηκε να κατέβω 2, 3 φορές. Παρατηρούσα τους ανθρώπους επίμονα. Ο καθένας ΜΟΝΟΣ του κι ας είναι και με παρέα. Τα σκουπίδια κάτω όπου να “ναι αφημένα, ότι σκουπίδια και να “ναι. 

Χαρτιά, φαγητά, πλαστικά, μέχρι παλιά ζακέτα κρεμασμένη σε δέντρο στο Κολωνάκι είδα. Μιας κυρίας δεν της άρεσε ο φρεντοφραπουτσίνο της και έτσι απλά τον άπλωσε να λιαστεί στα πλακάκια της Βουκουρεστίου και το πλαστικό ποτήρι το άφησε γαρνιτούρα στην οροφή ενός αυτοκινήτου παρκαρισμένου.

Πέρασαν από δίπλα της 10 άνθρωποι, αδιάφορα, αμίλητα, απροσπέλαστα. Σιγά, ρε φίλε. Δεν έγινε και κάτι! Ήμουν ο μόνος που έμεινα στήλη άλατος! Της λέω «τι κάνετε;;», με μάτια γουρλωμένα από έκπληξη και εκνευρισμό και μου απαντά χαμογελαστή «καλά εσείς;;» και φεύγει!! ΦΕΥΓΕΙ!! ΦΕΥΓΕΙ, ΡΕ ΦΙΛΕ!! Τόσο απλά και φυσιολογικά, ρε παιδί μου. 

Έχυσε έναν ολόκληρο καφέ στο πεζοδρόμιο και φεύγει! Λίγο πιο πάνω ένας τύπος έχει κλείσει με αλάρμ είσοδο γκαράζ πολυκατοικίας. Κόρνες, ουρά στο στενό, βρισίδια, αυτός ατάραχος μπήκε πήρε το κολατσιό του, έκανε και ένα νόημα τύπου πως κάνετε έτσι μωρέ και η ζωή του συνεχίστηκε στο ρελαντί.

Μας κατατρώει ένας απέραντος εγωισμός επάνω από την πόλη. Πάνω από την καθημερινότητα της, την λειτουργία της, την φιλοξενία της, την υπόσταση της. Η Ελλάδα του «έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω», η Ελλάδα που δε χρειάζεται να βελτιώνεται, γιατί δεν την λυπεί κάτι, η Ελλάδα του «και οι άλλοι έτσι και χειρότεροι είναι», μην έχετε καμία αυταπάτη. 

Έχει νικήσει. Μας έχει νικήσει όλους όσους προσπαθούμε να βρούμε την ελάχιστη λογική συνεννόηση στα καθημερινά. Και φυσικά μετά απορούμε που οι πολιτικοί δε μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά προβλήματα της χώρας, όταν εμείς ακόμα δε μπορούμε να αποφασίσουμε για την προτεραιότητα σε κυκλικό κόμβο!

Η λύση θα έρθει στη ζωή μας, όταν δούμε κατάματα το πως γίναμε, πως ήμασταν και που θα “πρεπε να είμαστε. Κανένα μνημόνιο, κανένας ισολογισμός, κανένα ΑΕΠ, καμιά επένδυση δεν κάνει καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων, αν κάποιος δεν τους έχει διδάξει την ίδια τη ζωή. Ο εγωισμός είναι πλέον το αναισθητικό που απαλύνει τον πόνο του φόβου μας, να δούμε κατάματα τα λάθη μας. Μόλις τα κοιτάξουμε καθαρά, θα αλλάξουν όλα.

Θάνος Παπανικολάου

Rizopoulos Post

.Τα κοινοποιούν, αλλά δεν τα διαβάζουν…

Οι τρεις στους τέσσερις «φίλους» που θα κοινοποιήσουν αυτή την ανάρτηση στα σόσιαλ μίντια, δεν θα μπουν καν στον κόπο να την διαβάσουν! Αυτό μας λέει η επιστήμη.

 Μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές ημέρες, εξέτασε περισσότερα από 59.000 άρθρα των BBC, Huffington Post, New York Times, Fox News, και  CNN που κοινοποιήθηκαν στο  Twitter. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το 59% από αυτά τα λινκς δεν είχαν καν δεχτεί κλικ, κάτι που σημαίνει ότι ο περισσότερος κόσμος τα κοινοποιεί δεξιά κι αριστερά χωρίς όμως να τα διαβάζει…

 Σύμφωνα με τον Arnaud Legout, έναν από τους επιστήμονες που διεξήγαγαν την έρευνα, «οι περισσότεροι από εμάς προτιμούν να κοινοποιήσουν ένα άρθρο, παρά να το διαβάσουν… αυτό συμβαδίζει με την σύγχρονη κουλτούρα κατανάλωσης πληροφοριών. 

Ο κόσμος βγάζει συμπεράσματα με βάση μια περίληψη, ή μια περίληψη της περίληψης, χωρίς καν να μπει στον κόπο να εξετάσει το θέμα βαθύτερα».

Όπως λένε οι ειδικοί, αυτό το αποτέλεσμα εξηγεί την θλιβερή κατάντια του πολιτισμού του διαδικτύου. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. 

Σύμφωνα πάντα με την έρευνα, αν και οι περισσότεροι χρήστες του Twitter είδαν τους συνδέσμους που ανήρτησαν οι ειδησεογραφικοί οργανισμοί, εν τούτοις τα περισσότερα κλικ τα εισέπραξαν αναρτήσεις που ανέβασαν απλοί χρήστες του μέσου. Τα λινκς που «τουίταραν» οι απλοί χρήστες αναλογούν στο 61% των συνολικών κλικς.

Πάντως υπάρχει διαφοροποίηση ανάλογα και με το ειδησεογραφικό μέσο που αναρτά ένα άρθρο, με το 85% των κλικς των αναρτήσεων του BBC να προέρχεται από κοινοποιήσεις «φίλων», ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για αναρτήσεις του Fox News είναι μόλις 10%.

Τέλος, η έρευνα ανακάλυψε ότι η διάρκεια ζωής των άρθρων που μοιράζονται μέσω Twitter ήταν μεγαλύτερη από το αναμενόμενο, με το 18% των συνολικών κλικς να γίνεται στην δεύτερη εβδομάδα από την ώρα της πρώτης ανάρτησης.

S.A.

Washington Post