Αναζητώντας ένα απλό όραμα

Το τέλος του προηγούμενου αιώνα συναντήθηκε με το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων. Τα μεγάλα συστήματα σκέψης που προσδοκούσαν να συμπεριλάβουν και να καθοδηγήσουν τη συνολική κίνηση του κόσμου, επενδυμένα βέβαια με τα αναγκαία οραματικά στοιχεία, όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν, αλλά αντίθετα διαψεύστηκαν, πολλές φορές επώδυνα και με τεράστιο ανθρώπινο κόστος. 

Στην εγχώρια δημόσια σφαίρα όμως αυτό δεν έγινε άμεσα αντιληπτό, παρόλο που οι τοπικές εκδοχές των «μεγάλων αφηγήσεων» έφτασαν μέχρι την ένοπλη σύγκρουση. Μετά δε την πτώση της δικτατορίας, οι μεγάλες θεωρητικές ενοράσεις εισέβαλαν ορμητικά στο πεδίο της πολιτικής και ιδεολογικής πρακτικής.

Σχεδόν όλα, από τις σημαντικές πολιτικές επιλογές μέχρι και την πιο ασήμαντη διεκδίκηση, επενδύθηκαν με μεγαλόστομες διακηρύξεις και μεγαλεπήβολα οράματα: τη δημοκρατία, το καλό του λαού και του τόπου, τον σοσιαλισμό. Κάτω όμως από την επιφάνεια των Υψηλών Ιδεωδών γρήγορα άρχισαν να αναπτύσσονται συμπεριφορές και νοοτροπίες ολότελα διαφορετικές. 

Ο κομματισμός, ο συντεχνιασμός, η διαφθορά, ο καταναλωτισμός, η υποχώρηση των υποχρεώσεων και η απαίτηση των δικαιωμάτων μόνο, η υποτίμηση της παραγωγικής εργασίας, η διαφθορά ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνα που καθόρισαν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελευταίων δεκαετιών της χώρας 

και συνετέλεσαν στη σημερινή τραγική της κατάσταση. 

Δέκα περίπου χρόνια μετά το γύρισμα του αιώνα, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.

Οι μέρες των γιορτών και της, χαμένης πια, σχετικής ηρεμίας, χωρίς τον χυδαίο καταναλωτισμό του παρελθόντος και πέρα από το μεταφυσικό τους φορτίο, προσφέρονται και για τον αναστοχασμό της ατομικής και συλλογικής μας ύπαρξης. 

Τι είδους χώρα φτιάξαμε; Πώς έφτασε έως εδώ; Μπορεί να βγει από τον στρόβιλο της κρίσης; Τι είδους κοινωνία θέλουμε και μπορούμε να φτιάξουμε από 'δώ και πέρα;

Ποιος και πώς θα είναι ο βίος μας σ' αυτή; Απλά, αλλά καίρια και κρίσιμα, τα ερωτήματα αυτά. Οι απαντήσεις όμως είναι δύσκολες.

Προϋποθέτουν ψυχραιμία, αυτοκριτική, θέληση για αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών, έναν άλλο τρόπο του βίου. Προϋποθέτουν και την προσγείωση των οραμάτων και τη μείωση του πληθωριστικού βερμπαλιστικού κυρίαρχου λόγου. 

Το όραμα της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να είναι απλά η δημιουργία μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας. Με νόμους, θεσμούς, ισότητα ευκαιριών, ανοιχτής στον κόσμο, μ' ένα ελάχιστο δίκτυ κοινωνικής προστασίας και κεντρικό στόχο το δημόσιο συμφέρον. Αραγε, υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που θα ωθήσουν την κοινωνία προς την κατεύθυνση αυτή;

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ > ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

.Σημαία ευκαιρίας από βουλευτές

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ > ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ

Από τις εκλογές του 2012 έως σήμερα έχουμε τη μεγαλύτερη εσωτερική αναδιάταξη δυνάμεων στη Βουλή χωρίς να μεσολαβήσει νέα προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Προφανώς η εποχή που ζούμε δεν είναι συνηθισμένη και έτσι εξηγούνται πολλά. 

Ωστόσο οι άλλοτε συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες έχουν καταστεί... φτερό στον άνεμο και σε κάθε δύσκολη ψηφοφορία στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία μετρά απώλειες και πληγές. Τα κτυπήματα είναι τόσο συχνά που δύσκολα μπορεί κανείς να εκτιμήσει μέχρι πού θα φθάσει η παρούσα κατάσταση.

Οι διαφοροποιήσεις βουλευτών από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν ως εξαίρεση συνέβαινε και κατά το παρελθόν, αλλά αυτό το φαινόμενο της επιδημίας στις μέρες μας δεν έχει προηγούμενο και δικαίως εγείρει ζήτημα συνέπειας για τον πολιτικό κόσμο. 

Αυτός ο ακραίος καιροσκοπισμός που παρατηρείται από βουλευτές της συμπολιτεύσεως, οι οποίοι αλλάζουν στρατόπεδο εν μία νυκτί και αναζητούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις αμαρτίες και τις τύψεις τους, προκαλεί το κοινό αίσθημα. 

Δεν εξηγείται με την κοινή λογική η οβιδιακή μεταμόρφωση πολιτικών και πολιτευομένων που έχουν συγκεκριμένη και γνωστή διαδρομή, συμμετοχή και ευθύνη για όσα συμβαίνουν στη χώρα, και τώρα που είναι η ώρα της ανάληψης των ευθυνών τους στρίβουν με ευκολία και παριστάνουν τις μωρές παρθένες. 

Φαύλοι και αμοραλιστές του αισχίστου είδους με πρόσχημα τη συνέπεια ανασύρουν τη σημαία ευκαιρίας και δείχνουν ξεδιάντροπα να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση, αδιαφορώντας πλήρως για το τι συμβαίνει στον τόπο.

Για τη λεγομένη Δημοκρατική Παράταξη ήδη από την ταραγμένη δεκαετία του '60 η πάσης φύσεως και εκδοχής αποστασία είναι ιστορικά καταδικασμένη πρακτική και συνώνυμο εγκλήματος καθοσιώσεως. 

Παρά ταύτα, εσχάτως πολλοί ξέχασαν την ιστορία της παράταξης και χωρίς ενδοιασμούς πληγώνουν τον πολιτικό χώρο που τους ανέδειξε με προφάσεις και πολιτικά επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε κριτική.

Είναι προφανές ότι δεν αμφισβητεί κανείς το απόλυτο δικαίωμα του βουλευτή να κινείται με βάση το Σύνταγμα και τη συνείδησή του, αρκεί η δεύτερη να μην είναι τόσο, μα τόσο ελαστική. Ακόμη χειρότερα όταν η ελευθερία εξελίσσεται σε ασυδοσία και η εθνική ευθύνη περιορίζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες χωρίς αρχές και όρια.

.Φτιάχνουν πρόγραμμα;

Σας το έχω ξαναπεί: ούτε κακόπιστος είμαι ούτε προκατειλημμένος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς η λογική μου δεν κολλάει με τη λογική που πολιτεύονται ο Τσίπρας και το κόμμα του. Κάθε φορά που μου τυχαίνει κάτι κακό (περικοπή σύνταξης, αύξηση φορολογίας, επιβολή κάποιου χαρατσιού) ελάχιστα ασχολούμαι με το ποιος και γιατί φταίει. Η μοναδική μου έγνοια είναι να βρω πώς μπορώ να αντιδράσω.

Η μόνιμη και ανυποχώρητη ένστασή μου απέναντι στον Τσίπρα και στο κόμμα του είναι ότι λένε πολλά, πάρα πολλά για το κακό που μας βρήκε, αλλά δεν έχουν πει ούτε μία σοβαρή λέξη για τον τρόπο με τον οποίο θα αποδειχθούν αποτελεσματικότεροι και χρησιμότεροι από τους μνημονιακούς κυβερνώντες.

Αυτή την αδυναμία την έχουν επισημάνει και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Λαφαζάνης και ο Γλέζος. Και στο χθεσινό «Εθνος» είδα με χαρά μου πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να αντιμετωπίσει σοβαρά το πρόβλημα. 

Ο επικεφαλής της επιτροπής επεξεργασίας του προγράμματος του κόμματος, ο Γ. Δραγασάκης, ξεκινά την προσπάθεια για να προσδιοριστούν οι πρωτοβουλίες τις οποίες θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση.

Βέβαια, το κόμμα ισχυρίζεται ότι και πρόγραμμα έχει και προτάσεις διαθέτει και τίποτα δεν του λείπει, και καλά κάνει και τα λέει όλα αυτά, αλλά ακόμη καλύτερο είναι να ξέρει και τι θα κάνει, αν το εκλογικό σώμα αποφασίσει να του αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας. 

Και εξυπακούεται ότι αυτά που θα επιλέξει να κάνει θα είναι εφαρμόσιμα και δεν θα είναι επακόλουθα της πολιτικής μεταστροφής την οποία θα προκαλέσει στην Ευρώπη αλλά και στην υφήλιο γενικότερα η ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Προσωπικά θέλω να διαβεβαιώσω όσους με τιμούν με την προσοχή τους ότι δεν φιλοδοξώ να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου με το άγχος αν το οικογενειακό μας εισόδημα θα είναι επαρκές ώστε να καλύπτει τις ανάγκες αλλά και τις υποχρεώσεις μας. 

Αλλά ούτε και σκοπεύω να αφεθώ με κλειστά μάτια στις όποιες φαντασιώσεις εμφανίζουν κάποιοι ως αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα. Χαίρομαι που έστω και αργά το καταλαβαίνουν. Οπως δείχνουν τουλάχιστον.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ > ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ