.Ο ύπνος της κυβέρνησης και τα χημικά του Τσίπρα

Μπορεί τα χημικά και το ξύλο του Τσίπρα στους (κατά τον νυν πρωθυπουργό πάλαι ποτέ περήφανους αγωνιστές) συνταξιούχους να έπνιξαν χθες το κέντρο της Αθήνας, όμως, είναι προφανές ότι στην κυβέρνηση δεν χάνουν (ακόμα) τον ύπνο τους για τέτοια... μικροπράγματα. 

Αλίμονο: «αριστεροί» είναι οι άνθρωποι...

Θα έπρεπε άλλωστε να τον χάσει ήδη νωρίτερα, μετά από την προ ημερών δημοσιοποίηση των νέων στοιχείων για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας: η πτώση εξακολουθεί και η χώρα καταλαμβάνει πλέον την 86η θέση ανάμεσα στις 138 που μετρήθηκαν. 

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα: κι αυτό ακόμα δεν απεικονίζει την πραγματική κατάσταση, καθώς ουσιαστικά δεν συνυπολογίζει παραμέτρους όπως, μεταξύ άλλων, την μαζική οικονομική μετανάστευση ή τη δραματική πορεία του δημοσίου χρέους.

Όμως ο ύπνος είναι βαθύς και δεν διαταράσσεται όχι με όλα αυτά, αλλά ούτε καν με τις δηλώσεις Ερντογάν για τη Συνθήκη της Λωζάννης, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν προκαλέσει ήδη, αμέσως, γενικό συναγερμό στην Ελλάδα καθώς και το εμπρηστικό περιεχόμενό τους και η στιγμή που γίνονται κάθε άλλο παρά τυχαία ή επιπόλαια δείγματα για τις προθέσεις της Τουρκίας είναι.

Ειδικά πάντως ως προς το χρέος, τις λίγες φορές που «ξυπνά» η κυβέρνηση είναι για να δημαγωγήσει και αμέσως μετά ξαναπέφτει στην παρατεταμένη νάρκη της. Την ίδια στιγμή που ψελλίζει τα γνωστά παραμύθια για το πόσο δήθεν είμαστε κοντά σε ρύθμιση του χρέους, το Βερολίνο ξεκόβει άγρια κάθε συζήτηση, με τον υπουργό Σόιμλπε να σπάει όλα τα ρεκόρ του κυνισμού δηλώνοντας ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος της.

 Από μιαν άποψη πάντως δεν έχει και άδικο: το μέγα πρόβλημα της χώρας, που την οδηγεί ακριβώς σε αυτή τη συνεχή απώλεια ανταγωνιστικότητας, είναι οι φόροι που το πρόγραμμα του Σόιμπλε την έχει αναγκάσει να θεσπίσει στερώντας της κάθε ελπίδα να βγει από τον φαύλο κύκλο ο οποίος έχει πλέον καταστεί άρρωστη «κανονικότητα».

Φυσικά, παρά τα γνωστά παραμύθια του παρελθόντος, ούτε ο Σόιμπλε ούτε κανείς άλλος στο Βερολίνο έχει το παραμικρό ενδιαφέρον το πώς θα σπάσει αυτός ο κύκλος – τώρα, το κατανοούν πλέον άπαντες. Αντιθέτως, με την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα στο εσωτερικό της Γερμανίας η θέση της Ελλάδας επιδεινώνεται όχι μόνον επειδή παρεμποδίζεται αποφασιστικά κάθε τέτοια συζήτηση που όλοι οι άλλοι αναγνωρίζουν πια ως ζωτικής σημασίας, αλλά και επειδή στα ήδη τεράστια βάρη προστίθεται και η σκλήρυνση της Γερμανίας εις βάρος της χώρας μας στο προσφυγικό. 

Τι κι αν ακόμα και τα πιο σοβαρά γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναλύουν το τι γίνεται εις βάρος της Ελλάδας, όπως έκανε η Die Welt γράφοντας για το πώς οι κυβερνήσεις της Ε.Ε.μας σπρώχνουν σε απελπιστική, όπως τη χαρακτήρισε η γερμανική εφημερίδα, θέση; Η καγκελάριος Μέρκελ είναι τώρα σφόδρα ενοχλημένη γιατί, λέει, δεν κάνουμε καλή δουλειά...

Ο κοινός τόπος όλων αυτών, όταν μάλιστα προσθέσει κανείς την αυτοκτόνο, εξόφθαλμη καταστροφή που συντελείται με αποκλειστική πλέον ευθύνη της κυβέρνησης στην πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας, είναι ένας: μια Ελλάδα που συνεχώς φθίνει χωρίς ελπίδα. Και που, κάθε μέρα που περνάει, βρίσκεται πια σε πολύ χειρότερη μοίρα από ότι την προηγούμενη...

.Να δραπετεύσω ή να με ρίξουν;

Σε λίγο ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν θα έχει καν την ευκαιρία να αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα. Σε κάθε κυβέρνηση υπάρχει ένα σημείο καμπής, ένα κομβικό σημείο, όπου μπαίνει στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο νεαρός Πρωθυπουργός με την φρεσκάδα και το θράσος του πρωτάρη, εκμεταλλεύθηκε ιδανικά μια δύσκολη συγκυρία πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Όταν με άναυδη όλη την ελληνική κοινωνία και κυρίως τους ψηφοφόρους, από τις κωλοτούμπες και την υπογραφή του Πρώτου Μνημονίου της Αριστεράς, επέλεξε να προχωρήσει την απάτη μέχρι τέλους.

 Οδήγησε την χώρα σε εκλογές και έκτοτε χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την επανεκλογή του, για να νομιμοποιήσει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Δηλώνει ότι είναι επώδυνο το Μνημόνιο και αποτέλεσμα δύσκολου συμβιβασμού (ήττα το είπε ο Ευκλείδης) αλλά πλέον έχει την εντολή του ελληνικού λαού να το εφαρμόσει και θεωρεί μάλιστα ότι είναι και επιτυχία του…

Ο κ. Τσίπρας παρασύρθηκε από την δόξα και την λαμπρότητα του Μαξίμου, τις ανέσεις του πρωθυπουργικού λίαρ τζετ, από την παρέα όχι πια με ξεμαλλιασμένους και μουσάτους ιδρωμένους συντρόφους των τάσεων, αλλά με παγκόσμιους ηγέτες. Να χασκογελά με τον Ιταλό Ρέντσι, να είναι χρήσιμος και υπάκουος στην Καγκελάριο Μέρκελ, να συζητά το μέλλον του σοσιαλισμού με τον απερχόμενο Ολάντ στα Ηλύσια Πεδία, να σηκώνει το τηλέφωνο και να τα λέει με τον Πρόεδρο Ομπάμα.

Έτσι τυφλωμένος από αυτή την λάμψη, που δεν είναι και λίγο πράγμα έστω και για πλουσιόπαιδο της ΚΝΕ και της Κυψέλης, δείχνει να χάνει το τάιμινγκ της επιβίωσης του. Σε μια δύσκολη καμπή για την χώρα τον Δεκέμβριο του 2014 επέλεξε να αρπάξει την εξουσία αγνοώντας επιδεικτικά όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι βαδίζουμε στην καταστροφή. Ενάμιση χρόνο διακυβέρνησής του η χώρα έκανε πολλά άλματα προς τα πίσω. Προοπτική ανάκαμψης δεν υπάρχει. Ο ελληνικός λαός χάνει το πιο σημαντικό: την πίστη ότι μπορεί να βγούμε από αυτή την βαθιά κρίση στο ορατό μέλλον.

Ο κ. Τσίπρας ήρθε και στέρησε, ξεφτίλισε, την ελπίδα. Το μόνο που είχε απομείνει στους Έλληνες πολίτες. Όμως ενώ ο ορίζοντας της οικονομικής κρίσης είναι ολόμαυρος και βαρύς, η κυβέρνηση κατέφυγε στα γνωστά κόλπα. Αντί να επιχειρήσει να κλείσει την αξιολόγηση την οποία η ίδια συμφώνησε, κάνει παιγνίδια επικοινωνιακά, ροκανίζει χρόνο και τα κάνει όλα καθυστερημένα. 

Όταν το μόνο που δεν έχουμε, είναι χρόνος καθώς οι «τρύπες» στον Γολγοθά που ανεβαίνει η χώρα όλο και μεγαλώνουν. Δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι συνεχίζει να κρατά την χώρα σε τεντωμένο σκοινί, όταν την επόμενη χρονιά θα έχουμε εκλογές στη Γερμανία και την Ολλανδία, προεδρικές στην Γαλλία, οπού το νέο πολιτικό περιβάλλον θα είναι αρνητικό για κάθε γενναιόδωρη κίνηση προς την Ελλάδα. Χωρίς να υπολογίζει κανείς το τι θα συμβεί εάν η Deutcshe Bank καταρρεύσει.

Η κυβέρνηση σε μια κλασσική κίνηση αυταρχισμού θέλησε να φυλάξει τα νώτα της. Έτσι, επιχειρεί μετά την Δικαιοσύνη, να ελέγξει και τα ΜΜΕ. Έστησε έναν άθλιο και απολύτως μαϊμουδερό διαγωνισμό προκειμένου να καθοδηγήσει το νέο τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα. Πρόκειται βεβαίως για την πιο ανόητη πρωτοβουλία που θα μπορούσε να πάρουν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Όσο κι αν επιχειρείς να ελέγξεις τα ΜΜΕ, πλέον ένα μεγάλο, το πιο δυναμικό μέρος της κοινής γνώμης ενημερώνεται και από άλλες πηγές, τις οποίες καμία κυβέρνηση ούτε καν αυτή του Ερντογάν ή του Μαδούρο, δεν μπορούν να ποδηγετήσουν.

 Όμως πέραν των οικονομικών συμφερόντων που μπορεί να υπήρχαν, αλλά και της βαριάς οσμής διαπλοκής που δημιούργησε η επιμονή κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων να «καθαρίζουν» τον κ. Καλογρίτσα και να φορτώνονται στην πλάτη τους τις φοροδιαφυγές του και τα βοσκοτόπια του, η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα πουλήσει και πάλι φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους πολίτες και συγχρόνως θα έφτιαχνε πολιτικό άλλοθι που θα της επέτρεπε να καταφύγει μέσα σε αναμπουμπούλα σε νέες εκλογές.

Το σύνθημα ήταν καθαρό: «μας ρίχνει η διαπλοκή» (και όχι φυσικά το Μνημόνιο του). Το φιάσκο του χειρισμού με τον διαγωνισμό, της στερεί πλέον αυτή την δυνατότητα. Τα δεκάδες πρωτοσέλιδα της Αυγής που απέναντι στο σκάνδαλο Καλογρίτσα και της Τράπεζας Αττικής, έβαζε απλώς στην ζυγαριά τα όσα είχαν κάνει οι άλλοι στο παρελθόν, στέρησε το ηθικό πλεονέκτημα, καθώς όλη η επιχειρηματολογία των κυβερνητικών στελεχών ήταν ότι και οι προηγούμενοι βασάνιζαν τους μαύρους…

Έτσι ο κ. Τσίπρας, ο θαυμαστής του Κώστα Καραμανλή θαυμάζει αλλά δεν συμβουλεύτηκε την κορυφαία κίνηση του πρώην πρωθυπουργού: την δραπέτευση από την εξουσία, όταν έβλεπε το σκάφος να πέφτει στον βράχο. Ο κ. Τσίπρας γλυκάθηκε και νόμιζε ότι θα τα ξεπεράσει όλα. Έχασε την ευκαιρία να πηδήξει μόνος του στα μαλακά…

Τώρα η άλλη επιλογή, είναι να βιώσει την κατάρρευση. Και δεν θα πιστέψει κάνεις ότι ήταν η Διαπλοκή που τον έριξε. Εξάλλου όλοι γνωρίζουν ποιος τον στήριξε: οι δανειστές και η κ. Μέρκελ . Η διαπλοκή και αυτή μαζί του ήταν… Δεν αρκούν αυτά όμως για να μείνει κάποιος στο Μαξίμου… Και ίσως ο πιο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι ότι θα τον «ρίξουν», αλλά ότι θα αφεθεί να σαπίσει εκεί, στο Μάξιμου…

.Γιατί δυστροπούν πλέον με τον Τσίπρα οι Ευρωπαίοι;

Όποιος είχε μάτια έβλεπε: ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε την απολυτή στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων. Όχι μόνο των Ευρωσοσιαλιστών που τον θέλουν στην παρέα τους, αλλά και της Καγκελαρίας και των επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Γιούρογκρουπ. Και φυσικά δεν μιλάμε για τους Αμερικανούς. Μέλι στάζουν – όπως και ο ίδιος.

 Η εξήγηση ήταν απλή. Η κυβέρνηση Τσίπρα προσφέρει μνημονιακή ασφάλεια. Η Ελλάδα υιοθετεί μέτρα χωρίς να ανοίξει μύτη. Π.χ. ποια άλλη κυβέρνηση θα πουλούσε την ΤΡΕΝΟΣΕ 45 εκατ. και δεν θα καιγόταν πελεκούδι;

Ο Τσίπρας δεν ήταν όμως για τους Ευρωπαίους απλώς ότι ήταν ο Χούβερ για τον Κένεντι: καλύτερα μέσα στη σκηνή και να κατουράει έξω παρά έξω κλπ. Ήταν και ένας πολιτικός που συμπαθούν…

 Παρότι στην αρχή ήταν αδέξιος-, καθώς διαπίστωνε ότι οι άλλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους από τα πανεπιστήμια και τα κολλέγια, το σκι κ.λ.π. -και του έβγαινε σε πολιτική επιθετικότητα και ιδεολογική κόντρα- μπήκε νωρίς στο πνεύμα. Έκανε προσωπικές σχέσεις, συνεννοείται εύκολα, ιδίως με τους σοσιαλιστές, και έχει καλά αντανακλαστικά.

Επιπλέον η αναγόρευση της καταπολέμησης της διαπλοκής σε στρατηγική επιλογή του τους έβρισκε σύμφωνους καθώς ξέρουν καλά πλέον που πήγαιναν για δεκαετίες τα ευρωπαϊκά κονδύλια και επιθυμούν να ξηλωθεί το σύστημα -που τα απορροφούσε χωρίς αντίστοιχη απόδοση.

Αυτά τους έκαναν να τον θεωρούν πιο Ευρωπαίο από τους ευρωλάγνους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη ότι σε κανένα σενάριο δεν προβλέπεται κυβερνητική αλλαγή για την ολοκλήρωση του Μνημονίου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζεται ως αρχηγός της ελληνικής αντιπολίτευσης απλώς και όχι σαν εν δυνάμει πρωθυπουργός, όπως προδίδει και η περιορισμένη διεθνής κινητικότητα του.

Αιφνιδίως όμως το κλίμα καθολικής υποστήριξης του Τσίπρα αν δεν άλλαξε πάντως εμφανίζει ρήγματα. Υπάρχουν πλέον ενστάσεις και διατυπώνονται δημοσίως αν όχι κατηγορίες πάντως δυσάρεστες παρατηρήσεις. Δεν έχει αλλάξει η γραμμή στήριξης, αλλά υπάρχουν δισταγμοί σε πρωτεύουσες και άλλα κοινοτικά κέντρα.

Κάποιοι είπαν ότι αυτό οφείλεται στη δραστηριοποίηση του Τσίπρα με τις χώρες του Νότου -που ενοχλεί τον ευρωπαϊκό Βορρά- και μίλησαν για γερμανική δυσαρέσκεια για τη σύνοδο της Αθήνας. Αυτά είναι μάλλον αβάσιμα.

Επίσης οι φήμες για δυσαρέσκεια λόγω του… Στουρνάρα, ή των τηλεοπτικών αδειών δεν έχουν βάση και σ’ αυτό συγκλίνουν όλοι. Οι εσωτερικές υποθέσεις δεν τους αφορούν.

Η ουσία της ευρωπαϊκής διστακτικότητας πλέον απέναντι τον Έλληνα πρωθυπουργό έχει άλλες αιτίες.

Η πρώτη είναι ότι από την καθημερινή ακτινογραφία της ελληνικής πραγματικότητας προκύπτει ότι η κυβέρνηση ψηφίζει μεν, αλλά δεν υλοποιεί. Ιδιωτικοποιεί εύκολα αλλά μεταρρυθμίζει δύσκολα. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις αλλαγές στο κράτος και την εν γένει λειτουργία του δημοσίου δεν υπάρχει πρόοδος.

Η κυβέρνηση έχει ευκολία να περάσει τα συμφωνημένα στη Βουλή και να τα εντάξει στην ελληνική νομοθεσία, αλλά από εκεί και πέρα στην εφαρμογή υπάρχουν αντιστάσεις τις οποίες δεν μπορεί να καταπολεμήσει.

Ορισμένοι στη Ευρώπη  αυτό το εισπράττουν σα να τους ρίχνει στάχτη στα μάτια. Ιδίως όταν ενημερώνονται για τις θέσεις ορισμένων υπουργών ότιαναγκάζονται να εφαρμόσουν το πρόγραμμα και το κάνουν μόνο για λόγους τακτικής και, άρα, με τη πρώτη ευκαιρία θα αλλάξουν πλεύση.

Αυτό επαναφέρει το παλαιό προβλήματα εμπιστοσύνης- ιδίως όταν αντί για πρόοδο παρεμβάλλονται προσχηματικά εμπόδια.

Η δεύτερη αιτία – που συνδέεται με τη πρώτη – είναι ότι ο Πρωθυπουργός κρατεί ακόμη στη κυβέρνησή του πρόσωπα με αναγνωρισμένη αντιευρωπαϊκή νοοτροπία, αλλά και με εχθρική συμπεριφορά απέναντι σε επενδυτικά σχήματα και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, για ιδεολογικούς λόγους.

Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας δέχεται πίεση για αλλαγές σε υπουργεία που σχετίζονται με τη δεύτερη φάση του Μνημονίου που περιλαμβάνει πρακτικές που θα δώσουν υπόσταση σε όσα νομοθετήθηκαν ως τώρα. Όσο βρίσκονται μπροστά στους δύστοκους υπουργούς της «αριστερής εμμονής» ταλαντεύονται για το τελικό αποτέλεσμα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο και ιδίως από την πλευρά των σοσιαλιστών υπάρχει αδημονία και για τη παρατεινομένη κυβερνητική σχέση του Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο -που είναι και το μόνο εμπόδιο για τη οριστική ένταξή του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Το τρίτο στοιχείο –αιτία είναι η γενική αδυναμία της Ελλάδας να προσχωρήσει αποφασιστικά στο μεταναστευτικό. Όχι μόνο για την ολοκλήρωση των κατάλληλων υποδομών που θα φιλοξενήσουν τους μετανάστες που θα μείνουν μόνιμα στο έδαφός της, αλλά και στη διεκπεραίωση της αξιολόγησής τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας πολύ μικρός αριθμός αιτήσεων για πολιτικό άσυλο έχει εξεταστεί -και μάλιστα μόνο σε πρώτο βαθμό, ενώ από την πλευρά της Ευρώπης η χρηματοδότηση γι’ αυτές τις υποδομές είναι επαρκής, χάρη και στο ενδιαφέρον του αρμόδιου επιτρόπου Δημ. Αβραμόπουλου.

Τέλος υπάρχει ένας άλλος παράλληλος παράγοντας που υποχρεώνει τους Ευρωπαίους να παίρνουν αποστάσεις, ή να μην θέλουν να δείχνουν ότι βρίσκονται κοντά στην κυβέρνηση και αυτός είναι το πολιτικό κόστος στις χώρες τους.

Ειδικά στη Γερμανία η ταύτιση της Μέρκελ με τον Αλέξη Τσίπρα εκτιμάται ως επιζήμια για το μέλλον της και για ιδεολογικούς λόγους. Σε άλλες χώρες η αντιπαλότητα με τη Ελλάδα επενδύεται στο εσωτερικό από κόμματα και κυβερνήσεις.

Από άλλη άποψη η απόσταση από τη Ελλάδα θεωρείται ευφυής τακτική -εν όψει αποφάσεων για το χρέος- ώστε να μη φαίνεται ότι την ευνοούν σε βάρος των προϋπολογισμών τους.

Το συμπέρασμα είναι ότι το ειδυλλιακό τοπίο των ελληνοευρωπαϊκών σχέσεων εμφανίζει σύννεφα και στους επόμενους μήνες θα φανεί αν θα πυκνώνουν.

Εικάζεται πάντως το αντίθετο με την πληροφόρηση που διοχετεύει το Μέγαρο Μαξίμου στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ότι μετά το κομματικό συνέδριο ο Πρωθυπουργός θα έχει τη ευχέρεια πρωτοβουλιών που θα επαναφέρουν τις σχέσεις του με την Ευρώπη σε ήρεμα νερά.

.Η αρχή του τέλους τους

Η γραμμή που δόθηκε στα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ μετά τα επεισόδια και τα δακρυγόνα στους συνταξιούχους είναι η εξής: «Στήθηκε από την Αστυνομία μια φιέστα για να πλήξει την κυβέρνηση. Υπάρχουν θύλακοι που έβαλαν στο στόχαστρο την κυβέρνηση και χρησιμοποίησαν τα ΜΑΤ για να το πετύχουν».

Είναι η γνωστή στρατηγική που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις, όμως, αυτή έχει ένα λόγο παραπάνω. Φταίνε κάποιες αόρατες δυνάμεις, φταίνε κάποιοι που έχουν συνωμοτήσει για να σταματήσουν το καραβάνι της επανάστασης.

Είναι αλήθεια ότι τα χημικά στους συνταξιούχους έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά από το μεσημέρι. Μεγάλη πολιτική ζημιά και θολούρα στο Μαξίμου που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Για πρώτη φορά βρίσκεται μπροστά σε μια ολοένα και διογκούμενη κοινωνική οργή, μια έκρηξη που δεν είχε συνηθίσει να βλέπει. Άλλωστε, ως αντιπολίτευση φρόντιζε με κάθε τρόπο να υποδαυλίζει ώστε να πιέζει την εκάστοτε κυβέρνηση.

Πληρώνεται τώρα με το ίδιο νόμισμα. Και η τιμωρία της είναι πολύ ακριβή.

Στην αρχή ξαναμπήκαν τα κάγκελα και οι κλούβες των ΜΑΤ για να προστατέψουν τον... λαοπρόβλητο αρχηγό. Μα γιατί ο Τσίπρας που υπηρετεί το λαό και ομνύει στο όνομά του να αισθάνεται την ανάγκη να προστατευτεί από αυτόν;

Στη συνέχεια ήρθαν οι αντιδράσεις όπου πήγαιναν βουλευτές. Σε κάθε επαρχιακή πόλη μαζεύονταν πολίτες που έχουν αγανακτήσει κι έκαναν επεισόδια σε βάρος εκείνων που μέχρι πρότινος ήταν μαζί τους στα μπλόκα και στις διαμαρτυρίες. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πληρώνουν τα επίχειρα της προδοσίας τους μη μπορώντας να πατήσουν καν το πόδι τους στην περιφέρειά τους.

Έπειτα ήρθαν οι αντιδράσεις και σε βάρος του Τσίπρα που τον κατηγορούν πλέον όλο και περισσότεροι ως τον μεγαλύτερο ψεύτη της χώρας. Έχει γίνει ο περίγελος της παρέας με αποτέλεσμα όποιος θέλει να πει σε κάποιον ότι είναι ψεύτης του λέει απλά: «Είσαι Τσίπρας».

Χθες στην Καισαριανή έγινε χαμός και ξανά επεισόδια για να μην πλησιάσει ο κόσμος εκεί που ο πρωθυπουργός θα έλεγε ξανά τα ίδια τετριμμένα για τους αγώνες που ο ίδιος δεν τίμησε. Μάλιστα υπήρχε ένα σύνθημα που του φώναζαν: «Τσίπρα προδότη του ΕΛΑΣ, είσαι της Μέρκελ ο γερμανοτσολιάς». Υπάρχει χειρότερη ξεφτίλα από αυτήν;

Κι έρχονται οι κακόμοιροι συνταξιούχοι για να του δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Όσες ανοησίες κι αν λένε για στημένα επεισόδια η αλήθεια είναι ότι έριξαν χημικά σε ηλικιωμένους, όλα τα υπόλοιπα είναι βλακείες και επικοινωνιακά παιχνίδια για να αποκρυβεί ο εκνευρισμός του Μαξίμου. Άλλωστε, με την ευγενική χορηγία του Παππά όλα τα μέσα ενημέρωσης, κανάλια, εφημερίδες και sites τον ξεσκίζουν, επομένως ήταν βούτυρο στο ψωμί τους όσα έγιναν στο κέντρο της Αθήνας.

Το συμπέρασμα είναι ότι μόλις ένα χρόνο μετά τη νίκη του ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ένα κόμμα που κυβερνά 10 χρόνια. Με αδιέξοδα στην πολιτική του, με τον κόσμο εξοργισμένο, με ξύλο στους δρόμους, με πολίτες έτοιμους να κατασπαράξουν τα... αριστερά ινδάλματά τους.

Είναι η αρχή του τέλους τους.

.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ Θα συνεργαστεί ο Μητσοτάκης με τον εχθρό;

Την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή, η πρωτολογία και η δευτερολογία του πρωθυπουργού, και αντίστοιχα του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε συγκρουσιακό χαρακτήρα. Πολύ ένταση, βολές, υπονοούμενα, γενικώς ένα… μίσος από δύο ανθρώπους που θέλουν το ίδιο πράγμα. Και από κάτω βεβαίως η ίδια ένταση, το ίδιο εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Και ξαφνικά στην τριτολογία του ο Τσίπρας μαλάκωσε ξαφνικά, βρήκε ότι συμφωνεί με τον Κυριάκο και γενικώς έδειξε ένα ιδιαίτερα διαλλακτικό προφίλ. Κάποιοι το απέδωσαν στην κούραση ή στο ότι παγιδεύτηκε και μίλησε πιο πολύ για τη διαπλοκή απ’ ότι για την Παιδεία.

Όμως, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις έχουν μπει στο μυαλό ορισμένων πολύ περίεργες σκέψεις. Όπως για παράδειγμα η προσπάθεια να διασωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ καλώντας τα κόμματα και κυρίως της ΝΔ να προχωρήσουν μαζί για λόγους εθνικής ανάγκης. Άλλωστε τα εθνικά θέματα καίνε αυτή την περίοδο, οπότε υπάρχει η μαγιά για προτάσεις εθνικής συνεννόησης. Ακόμη και για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Ο Τσίπρας αισθάνεται αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένος, μόνος, φοβισμένος και αντιλαμβανόμενος ότι χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Δεν αποκλείεται λοιπόν, υπό την πίεση των γεγονότων που πλέον δεν ελέγχει και των εσωκομματικών αντιδράσεων να προσπαθήσει να δραπετεύσει χωρίς να πάει τώρα σε εκλογές. Άλλωστε, ποιος θέλει εκλογές, ενώ είναι σε εκκρεμότητα οι διαπραγματεύσεις, ενώ ο Μεμέτης βρίσκεται στην αυλή μας και πετάει πέτρες;

Δεν αποκλείεται, λένε κάποιοι «τρελοί» να επιλέξει ο Τσίπρας τη δραπέτευση από τις ευθύνες του, όπως έκανε στο τέλος του 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου. Τότε που γύρισε δαρμένος από τις Κάννες και ο Βενιζέλος του είχε πάρει το κόμμα. Άφησε την εξουσία και προέκυψε η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Ήταν ουσιαστικά η αρχή της περιπέτειας για την Ελλάδα αφού από τότε ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αποκτά ισχύ, μέχρι που έφτασε να γίνει κυβέρνηση.

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η ΝΔ αν της ζητηθεί να συνδράμει στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας; Θα κάνει το ίδιο λάθος ή θα επιμείνει να πάει σε εκλογές; Η απάντηση είναι απλή. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεχθεί να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα και να το παίζουν οι δύο τους «συμπέθεροι» για να βρουν γαμπρό να κάνει τον πρωθυπουργό, θα έχει οδηγηθεί σε μέγα λάθος.

Αν η ΝΔ επιλέξει να πάει σε μια συγκυβέρνηση μικρής πνοής έχοντας μαζί της τους Συριζαίους που κατέστρεψαν τη χώρα και κατασυκοφάντησαν το κόμμα, θα έχει κάνει μέγα λάθος.

Καθαρές λύσεις πρέπει να έχει η Ελλάδα για να πάει μπροστά κι όχι νέες «τραβεστί» κυβερνήσεις που τις ζήσαμε και τις απολαύσαμε. Κολεγιά με τον εχθρό δεν κάνεις, διότι το μόνο που θα πετύχεις είναι να τον αναστήσεις, να του δώσεις το φιλί της ζωής. Ας μην ξαναγίνει λοιπόν το ίδιο λάθος στο όνομα μιας δήθεν εθνικής συνεννόησης που έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει. Γιατί δεν μπορεί να πει κανείς τον Τσίπρα... δεξιό επειδή παίρνει αποφάσεις που η αλήθεια είναι ότι κυβέρνηση ΝΔ δεν θα άντεχε να πάρει.