.Ο ελληνικός πολιτικός γρίφος

Ούτε οι πλέον οξυδερκείς αναλυτές δεν μπορούν σήμερα να προβλέψουν αξιόπιστα το πολιτικό μέλλον της Ελλάδας. Το σκηνικό μοιάζει εξαιρετικά ρευστό και ακραία περίπλοκο. Ας προσπαθήσουμε όμως να βάλουμε κάτω τα δεδομένα. 

Η εκλογή Μητσοτάκη επιταχύνει τις ζυμώσεις στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Φαίνεται ότι ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα καταφέρει να ενσαρκώσει τη μεταρρυθμιστική και ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά συσπειρώνοντας το μεγαλύτερο μέρος του 40% που ψήφισε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Κατ' αντιστοιχία τα κόμματα του κεντρώου φιλοευρωπαϊκού χώρου (ΔΣ, ΕΚ και ΠΟΤΑΜΙ) θα πιεστούν έντονα και, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει στην υλοποίηση του μνημονίου και περάσει την αξιολόγηση, λογικά θα βαδίσουμε προς έναν νέο διπολισμό, με άξονες τη ΝΔ και μία πρώην ριζοσπαστική και κινηματική Αριστερά, μετεξελιγμένη σε κάποιο ιδιάζον σοσιαλιστικό μόρφωμα. Αυτό είναι όμως το αισιόδοξο σενάριο. Πόσες άραγε πιθανότητες υλοποίησης διαθέτει;

Κομβικό σημείο των εξελίξεων φαίνεται να είναι η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αντέξει στις πιέσεις που ασκεί ήδη η κοινωνία και εισπράττουν επώδυνα οι βουλευτές και τα στελέχη του.

 Η κραυγαλέα διάσταση υποσχέσεων και πεπραγμένων έχει φέρει την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση, με την αξιοπιστία της να κλυδωνίζεται καθημερινά, αν δεν έχει ήδη πλήρως καταρρεύσει. Παρά ταύτα, μόνη διέξοδος που προσφέρεται και στην κυβέρνηση και στη χώρα είναι ο παραμερισμός των λαϊκών αντιδράσεων και η υλοποίηση των υποχρεώσεων που έχουν αναληφθεί έναντι των εταίρων και δανειστών μας. Και τότε όμως, η διαχειριστική ανεπάρκεια που τη διακρίνει δεν αποτελεί καλό οιωνό και εγγύηση για την εφαρμογή του προγράμματος. 

Από την άλλη μεριά, αν πέσει η κυβέρνηση, τα πράγματα δεν εμφανίζονται καλύτερα: ούτε η οικουμενική μοιάζει σήμερα εφικτή, ενώ νέες εκλογές θα γυρίσουν τη χώρα ακόμα πιο πίσω, και μια ενδεχόμενη μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα είναι, ίσως, σε θέση να πορευτεί αυτόνομα και αποτελεσματικά μέσα στο εξαιρετικά δυσμενές τοπίο που θα προκύψει.

Μια αχτίδα φωτός θα προέκυπτε αν τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης κατάφερναν να συνεννοηθούν και να αποτυπώσουν ένα πρόγραμμα κυβερνητικής συνεργασίας ανοιχτό προς όλες τις κατευθύνσεις. Τούτο θα είναι ακόμα πιο αναγκαίο στην περίπτωση κατάρρευσης της κυβέρνησης και διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη, πράγμα που δεν πρέπει, ούτε αυτό, να αποκλειστεί. Σε κάθε περίπτωση, η χώρα βρίσκεται και πάλι σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Η συγκυρία απαιτεί σύνεση και φρόνηση από όλους. 

Και από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, οι οποίοι μοιάζουν να τα έχουν επίσης χαμένα, ενώ ολόκληρη η γηραιά ήπειρος δοκιμάζεται από τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση της, με άξονες το Προσφυγικό και την τρομοκρατία. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν η διέξοδος είναι τουλάχιστον ανιχνεύσιμη και η κοινωνία συνειδητά την επιδιώκει, μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Δυστυχώς σήμερα, τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα και η κοινωνία βολοδέρνει ακυβέρνητη.

.Ποια αυτοκριτική;

Είναι καλή και χρήσιμη η αυτοκριτική. Υπό μία προϋπόθεση όμως. Να είναι ειλικρινής και όχι προσχηματική. Να αποδεικνύει ότι σηματοδοτεί μια αλλαγή νοοτροπίας κι ότι δεν είναι μια βολική απόπειρα υπεκφυγής, μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με τις βασικότερες από τις αναφορές του προέδρου της Βουλής στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή».

Δεν λέω, έχει το ενδιαφέρον του να ακούμε από έγκυρα χείλη ότι «γελάνε και κλαίνε» στον ΣΥΡΙΖΑ «αυτοί που ξέρουν τι συνέβαινε», όταν διαβάζουν τα όσα διατείνεται ο άλλοτε πανίσχυρος Βαρουφάκης για τα διάφορα σχέδιά τους. Χρησιμότερο, όμως, θα ήταν να μας έλεγε ο Ν. Βούτσης τι έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ «αυτοί που ήξεραν» όταν επί πέντε μήνες ανενόχλητος διέσυρε και απομόνωνε ο εκλεκτός τους τη χώρα με τα καμώματά του, σπρώχνοντάς την όλο και πιο κοντά στην αποπομπή από την Ευρωζώνη κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στις Βρυξέλλες. Προφανώς συμφωνούσαν, αφού δεν έκαναν τίποτα για να τον εμποδίσουν.

Οπως και με την Κωνσταντοπούλου. Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να εκνευρίστηκαν ή να αγανάκτησαν με τους δυόμισι τελευταίους μήνες της θητείας της, αλλά με τους προηγούμενους πέντε τι έκαναν; Γιατί καθημερινά και με την ανοχή των τότε συντρόφων της ήταν που η πρόεδρος της Βουλής επιδιδόταν στα ρεσιτάλ αυταρχισμού, με αποτέλεσμα να έχει μετατρέψει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου σ’ ένα διαρκές τηλεοπτικό σόου.

Δεν είναι χθεσινός στην πολιτική ο Ν. Βούτσης και ούτε αλεξιπτωτιστής υπήρξε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και απλός θεατής, αυτά τα χρόνια της κρίσης, της μετεξέλιξής του σε κόμμα εξουσίας. Αρα τα περιθώρια αυτοκριτικής είναι τεράστια. Ξεκινάνε από την παταγώδη διάψευση των μεγαλόστομων εξαγγελιών του και καταλήγουν στην προκλητική ως αντιπολίτευση και την υποκριτική ως κυβέρνηση πρακτική του. Γι’ αυτά είναι που θα ενδιέφερε ν’ ακούσουμε.

Και που θα βοηθούσαν κιόλας σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ θερίζει τις θύελλες από τους ανέμους που έσπειρε και οι αντίπαλοί του του θυμίζουν τη στάση του, όταν οι προπηλακιζόμενοι ήταν εκείνοι κι όταν η στοχοποίηση ήταν κι εξακολουθεί να βρίσκεται στο οπλοστάσιό του. Και να χρησιμοποιείται, φυσικά.

bartzinopoulos@hotmail.com

.«Eκ προμελέτης κακουργούντες»

Π​​ώς είναι δυνατό να συν-εννοηθούμε οι Eλληνες, να βρούμε κοινό «λογικό τρόπο» μέσα σε συνθήκες συμφοράς που διαρκούν έξι ολόκληρα χρόνια;

Mοιάζει αδύνατο: οι αποκλίσεις είναι αντιθετικές, αποκλείουν a priori κάθε σύγκλιση, κάθε ελάχιστη συμφωνία σε κάτι, κάτι ικανό να λειτουργήσει σαν αφετηρία συν-ζήτησης, κοινής αναζήτησης εξόδου από το θανατερό αδιέξοδο.

Oποιος εγκλωβιστεί σε μια κομματική προτίμηση μοιάζει να κλείνεται σε ένα στεγανά αυτάρεσκο μικροσύμπαν, σε μονότροπη θεώρηση και ερμηνεία οποιασδήποτε είδησης – η Eλλάδα, η Eυρώπη, ο κόσμος ιδωμένα με τα ματογυάλια μιας στρεότυπης «γραμμής». H «γραμμή» δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική, αυτές οι άλλοτε θεωρήσεις («οπτικές γωνίες») έχουν εγκαταλειφθεί. Σήμερα, για να συμπεράνουμε μίτο ερμηνείας της μονοτροπίας των γνωμών και απόψεων του συνομιλητή μας, ψάχνουμε να βρούμε ποια κομματικά ρητορεύματα ευνοούν ποιαν ατομική ιδιοτέλεια.

«Kαι τα μεν και τα δε, είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο, δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς», έγραφε ο Eλύτης. Oταν οι «θωρακισμένες μεραρχίες» των χιλιάδων αγροτικών τρακτέρ καθιστούσαν υπόδουλη την κυβέρνηση που αντιπαθούσαμε, «είχε δίκιο η περήφανη αγροτιά». Oταν υφίσταται τον εκβιασμό η κυβέρνηση στην οποία ποντάρουμε τα δικά μας
συμφέροντα, τότε ξαφνικά θυμόμαστε ότι στην Eυρώπη, που μας κρατάει το δελτίο τροφίμων, καθένα από τα θηριώδη, ατομικής εδώ χρήσης τρακτέρ, το μοιράζονται δέκα οικογένειες.

Nα το ξαναπούμε, ακόμα μια φορά, έστω κι αν μένει ακατανόητο: Tο πρόβλημά μας στην Eλλάδα δεν λύνεται με τεχνοκράτες, έστω τους ιδιοφυέστερους. Στην Eλλάδα έχουμε χάσει τους άξονες κοινωνικής συνοχής, τους «κοινούς τόπους» συν-εννόησης. Γι’ αυτό βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στον πρωτογονισμό, τον τέλειο παραλογισμό. Oι Eυρωπαίοι έχουν μακραίωνες εθισμούς στον ορθολογισμό, στον ηθικό ωφελιμισμό.

Eμείς, τους δικούς μας άξονες συνοχής τους φτύσαμε.

Θέλει πολύ χρόνο, μακρούς αιώνες, για να κατορθωθεί μια βάση κοινής συνεννόησης, αυτονόητα κοινός «λογικός τόπος», σε μια κοινωνία. Kαι αρκούν ελάχιστα χρόνια για να χαθεί η κοινή, κοινωνούμενη λογική, να αποχαλινωθούν τα ένστικτα, να καταστεί ασύδοτο το ατομικό «δικαίωμα». Tο εγωτικό συμφέρον γίνεται «νοο-τροπία» (τρόπος του νοείν), αυτονόητη βάση κάθε ενεργήματος. Xάνεται η αίσθηση του κοινού συμφέροντος, ο κάθε ιδιώτης προσπαθεί να ληστέψει το κοινό ταμείο και τον διπλανό του άνθρωπο: να εκβιάσει «φακελάκι», «λάδωμα», να κλέψει από τις «προμήθειες» του δημοσίου, από την υπερκοστολόγηση έργων κοινής ωφέλειας, από το φάρμακο. Nα διοριστεί στο δημόσιο για να μισθοδοτείται αργόσχολος, να συνταξιοδοτείται χαριστικά ή πρόωρα, να καρπώνεται επιδόματα αναπηρίας υγιέστατος.

Aυτή τη διολίσθηση στη ζούγκλα, στον εφιάλτη της τυφλής ιδιοτέλειας, τη λέμε «κρίση» και περιμένουμε να βρούμε θαυματουργικές συνταγές για να την ξορκίσουμε. Kαμιά λογική, καμιά ειλικρινής προσπάθεια συνεννόησης. Γι’ αυτό και καμιά δυνατότητα, ή έστω ελπίδα, αλλαγής. H αλογία έφτασε να είναι κυριολεκτικά ιλιγγιώδης.

Ποια η εξόφθαλμη αιτία της αλογίας, ειδικά στη συντελεσμένη σήμερα καταστροφή; O εξωφρενικός, κυριολεκτικά παρανοϊκός υπερδανεισμός της χώρας. Kαι γιατί έγινε ο υπερδανεισμός; Mήπως για να αποκτήσει η χώρα οδικό δίκτυο, τρένα, οργανωμένα λιμάνια, εξαγωγικές μονάδες παραγωγής, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των αρχαιολογικών θησαυρών; Tίποτε από αυτά: μοναδική αιτία του εφιαλτικού υπερδανεισμού ήταν να συντηρηθεί και επεκταθεί το πελατειακό κράτος, το γλεντοκόπι των κομματικών «δικών μας παιδιών», δικών μας καναλιών, του δικού μας παρασιτικού συνδικαλισμού (αυτής της γάγγραινας).

Ποιοι κυβέρνησαν τα σαράντα τελευταία χρόνια τη χώρα τρέφοντας με ανθρώπινες ζωές, τις ζωές μας, τον Mινώταυρο του πελατειακού κράτους; Ποιοι κατόρθωσαν, ύστερα από τρία, εξοντωτικά της ελληνικής κοινωνίας «μνημόνια», το χρέος της χώρας να έχει αυξηθεί κατά εξήντα δισεκατομμύρια; 

Ποιοι διαχειρίστηκαν τα 200 δισ., που χορηγήθηκαν στην Eλλάδα για να βγει από την καταστροφή, γιατί αυτός ο απίστευτος πακτωλός πήγε όλος στους δανειστές και στις τράπεζες – αυτό λέγεται «αναπτυξιακή», «αντι-υφεσιακή» πολιτική; Γιατί αυτά τα νούμερα δεν τα ακούσαμε ποτέ από τα ελληνικά κανάλια και έπρεπε να βγει να μας τα πει η κυρία Wagenknecht, από το βήμα του γερμανικού Kοινοβουλίου (19.7.2015);

Eφιαλτική χρεοκοπία, επιτροπεία δίκην ξενικής κατοχής, ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, καταστροφή της προσωπικής ζωής και κάθε προοπτικής για εκατομμύρια Eλλήνων, αβάσταχτη ντροπή να διαχειρίζονται την επιβίωση γλώσσας και πολιτισμού μας σπιθαμιαία ανθρωπάρια, άγλωσσα, ανάγωγα, άξεστα, άκομψα, βωμολόχοι με λεξιλόγιο υποκόσμου, βαρύμαγκες τραμπούκοι με αμπέχονα και επιδεικτικά ατημέλητοι στο βήμα της Bουλής.

 Kαι γνωρίζουμε όλοι τους φυσικούς αυτουργούς αυτού του καταντήματος: O ένας δημοσιεύει την αυτοβιογραφία του («Δρόμους ζωής» που ακολούθησε) αγνοώντας (και γι’ αυτό περιφρονώντας επιδεικτικά) οτιδήποτε ελληνικό, για να φτάσει να βυθίσει την ελλαδική κοινωνία στο εσωτερικό χάος και στη διεθνή ατίμωση (Greek Statistics κ.τ.ό.). 

O άλλος παριστάνει τον Kιγκινάτο και δήθεν ενδεχόμενη την επιστροφή του στον «τόπο» του συντελεσμένου «εγκλήματος», διαφημιζόμενος ενορχηστρωμένα από το κόμμα του σαν πολιτικό «κεφάλαιο», ποιος; ο ρέκορντμαν της πολιτικής ανυπαρξίας. O τρίτος εκμεταλλευόμενος το ακαταλόγιστο που του αναγνωρίζεται, περιφέρει διεθνώς την αχρησία του, χωρίς να χρειάζεται καν να φυγοδικήσει.

Oύτε με φωνές και «πορείες» ούτε με αρθρογραφίες και αναλύσεις μπορεί να χτιστεί και πάλι «κοινή λογική», ελάχιστος κοινός «λογικός τόπος» συν-εννόησης. Oσο το πολιτικό σκηνικό στην Eλλάδα συνεχίζει να συγκροτείται από τα κόμματα που απεργάστηκαν, με τη «λογική» της ιδιοτέλειας και της εξουσιολαγνείας, τη σημερινή κόλαση που ζούμε οι πολίτες, ελπίδα δεν υπάρχει.

 Mόνο αν τα ένοχα του βασανισμού και εξευτελισμού μας κόμματα: ΠAΣOK, N.Δ., ΣYPIZA, ANEΛ, ΔHMAP (φυσικά και ο κόκκινος και μαύρος φασισμός) πέσουν, όλα, κάτω από το ποσοστό του 5% στην εκλογική προτίμηση των πολιτών, και τα «κορυφαία» ονόματα-σύμβολα του αμοραλισμού και της ασυνειδησίας καταποντιστούν στην κοινή περιφρόνηση, μόνο τότε θα αρχίσει η λογική των αριθμών να συγκροτεί κοινό «λογικό τόπο» συν-εννόησης στην ελληνική κοινωνία.

Tο καινούργιο που προσδοκούμε δεν προδιαγράφεται ούτε και εκβιάζεται ο ερχομός του. Aλλά ούτε και γεννιέται όσο η ψήφος μας επιτρέπει να βρυκολακιάζει στο πολιτικό παλκοσένικο η αναίσχυντη ιταμότητα, η οιηματική μικρόνοια, η καμουφλαρισμένη με κομπασμούς αγυρτεία. «It’s our life, stupids!».  

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Ο Ρομπέν των φτωχών;

Για ένα πιάτο φαΐ λοιπόν. Αυτό είχε να δώσει στους κατοίκους της «εργατούπολης» του Περάματος όπως τη χαρακτήρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο Τσίπρας πήγε σήμερα στο Πέραμα με ταρατατζούμ για να κάνει έναν αντιπερισπασμό για τα σκληρά μέτρα που φέρνει με αιχμή το ασφαλιστικό.

Και αυτό που υποσχέθηκε όλο και όλο ήταν ένα πιάτο φαΐ για τα παιδιά του δημοτικού, κάποια προγράμματα κατάρτισης για καμιά πεντακοσαριά ανέργους της πόλης την ώρα που η ανεργία μόνο στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη τσακίζει δεκάδες χιλιάδες.

«Δεν υπάρχουν ξεχασμένες περιοχές, πάντα υπάρχουν τρόποι να στηρίξεις τους πιο αδύναμους» δήλωσε ο Τσίπρας προσθέτοντας ότι το Πέραμα «είναι μία περιοχή της Αθήνας που συνυπάρχει με την έννοια του αποκλεισμού. Παρά την κρίση μπορούμε να δώσουμε ενδιαφέρον και προστασία στους πιο αδύναμους. Δεν θα αφήσουμε τους κατοίκους στη Χρυσή Αυγή».

Βέβαια δεν ξέχασε να μιλήσει για τη ΜΟΜΑ που θα ανοίξει δρόμους, (μήπως θα φτιάξει γεφύρια και ποτάμια;) ενώ παράλληλα θα εκσυγχρονιστεί και το κολυμβητήριο της πόλης.

Τόσο πολύ αξιολογεί την αξιοπρέπεια των φτωχών των «εργατουπόλεων» και της «φαβέλας» ο Τσίπρας; Ένα πιάτο φαΐ την ημέρα και αυτό μόνο για τα παιδιά του δημοτικού; Και αυτό μόνο για 17 δήμους σε όλη την Ελλάδα; Κοστίζει λιγότερο και από το ένα δις του ΕΚΑΣ που καταργεί με το νέο ασφαλιστικό.

Νομίζει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι αποτελεσματικό αυτό για να μην «αφήσει τους κατοίκους στη Χρυσή Αυγή»; που καλώς δεν θέλει να αφήσει τους κατοίκους στους χιτλερικούς δολοφόνους του Μιχαλολιάκου.

Και νομίζει το Μαξίμου ότι με επικοινωνιακά τερτίπια αυτού του τύπου και αυτού του επιπέδου μπορεί να ξεπεράσει τις αντιδράσεις του κόσμου στον οποίο απευθύνεται όταν σε λίγες μέρες θα του κόβει τις συντάξεις, τα επιδόματα και θα παίρνει νέα άδικα και υφεσιακά μέτρα που θα τον καταδικάζουν αιώνια στην ανεργία; Και στη συνέχεια με τα δημοσιονομικά κενά θα κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα ακόμα και αυτά τα πολύ περιορισμένα προγράμματα κατά της ακραίας φτώχειας όπως τα προγράμματα κατάρτισης για μερικούς ανέργους και σίτισης για τα μαθητούδια του δημοτικού σε ένα πολύ μικρό μέρος της χώρας, 17 δήμοι όλοι κι όλοι;

Η μήπως επειδή το παίζει το παιδί του λαού αλλά Νίκος Ξανθόπουλος και λέει συνεχώς για ταξικές συγκρούσεις και εργατουπόλεις οι «φτωχοδιάβολοι» θα δεχτούν τα νέα μέτρα στα εργασιακά που θέλει το ΔΝΤ και στο τέλος ο Τσίπρας που έχει υπογράψει την παραμονή του Ταμείου με το τρίτο μνημόνιο το καλοκαίρι θα τα καταπιεί και αυτά προκειμένου να κλείσει την αξιολόγηση;

Αρκετά με την υποκρισία για τους φτωχούς κύριε Τσίπρα. Από δουλειά και αξιοπρέπεια έχουν ανάγκη και όχι από ελεημοσύνη και κροκοδείλια δάκρυα. Πρωθυπουργός είσαστε, όχι η …Μάρθα Βούρτση.

Υστερόγραφο: Με τις μπουλντόζες του μηχανικού (πρώην ΜΟΜΑ) θα πάει και ο Καμμένος στο Πέραμα για να φτιάξει το συγκοινωνιακό δίκτυο;

.Πλήρες αδιέξοδο

Σε όποια παρέα κι αν κάτσεις να μιλήσεις για πολιτική η ερώτηση είναι μία: Πάμε ξανά σε εκλογές ή θα έχουμε κάτι άλλο; Η πλειοψηφία όσων δεν εθελοτυφλούν και δεν… Συριζίζουν πιστεύει ότι η χώρα βρίσκεται σε τέλμα, σε ένα χάος και σε μια πολιτική ανισορροπία που δεν δικαιολογείται από την τόσο σύντομη θητεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ούτε έξι μήνες δεν έχει ζωή αυτό το σχήμα και συζητάμε για το αν θα πάμε σε οικουμενική κυβέρνηση, αν θα πέσει ο Τσίπρας, αν θα στηθούν πάλι εκλογές και πότε, αν θα βρεθεί νέος… Παπαδήμος και άλλα πολλά που έχουν σχέση με την αδυναμία του Τσίπρα να κρατηθεί στην εξουσία.

Πλέον δεν είναι στο χέρι του. Είτε θα τη βρει από τους αγρότες είτε θα σηκώσει τα χέρια ψηλά από το Προσφυγικό που γίνεται θηλιά και τον πνίγει, είτε δεν θα μπορέσει να κλείσει τη συμφωνία με τους δανειστές οπότε θα επιχειρήσει ηρωϊκή έξοδο. Σαν κι αυτές που μόνο ο αριβίστας Αλέξης ξέρει ώστε να χτίσει την όποια υστεροφημία του.

Η ουσία είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει μακριά, δεν έχει μέλλον και τους επόμενους 1-2 μήνες θα κριθούν τα πάντα. Είτε θα βρει λαγούς στο καπέλο του ο Τσίπρας είτε θα αποτελέσει παρελθόν που θα θέλουμε να ξεχάσουμε.

Το ερώτημα είναι αν θα αφήσει την εξουσία με εκλογές ή χωρίς αυτές. Κάποιοι λένε ότι θα ζητήσει να πάει η χώρα σε νέες κάλπες ξέροντας ότι θα τις χάσει ώστε αυτός να βγει και να πουλήσει το παραμύθι της περήφανης διαπραγμάτευσης. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί παραγράφονται οι ποινικές ευθύνες σε βάρος του ιδίου και του Γιάνη Βαρουφάκη (αλλά και όσων γνώριζαν) για το σχέδιο Χ που είχε εκπονηθεί και ήταν έτοιμο να τεθεί σε εφαρμογή.

Βεβαίως υπάρχει και η επιλογή της παραίτησης της κυβέρνησης, της δημιουργίας οικουμενικής που θα πάρει τις σκληρές αποφάσεις για να έρθει ξανά ο Τσίπρας κάποια στιγμή και να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες για ακόμη μια φορά.

Όπως ξέρουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και δεν μπορεί κανείς να αλλάξει τα δεδομένα. Το Μαξίμου έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι. Για να δούμε τι θα κάνει ο Αλέξης; Θα κάνει το παγόνι; Κι όπως λέει και το αστείο: «Το πεπόνι παγώνει, αλλά το παγόνι δεν πεπόνει». Ο Τσίπρας λοιπόν μπορεί να κόψει το πεπόνι κατά πως αυτός θέλει, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτός που θα ξαναβγεί και θα κάνει το περήφανο παγόνι που δεν υποτάχθηκε. Αυτά είναι ψέματα που πλέον δεν περνάνε.

Όμως, μπορεί οι κρίσιμες αποφάσεις να λαμβάνονται στο Μαξίμου, υπάρχει μια παράμετρος που χρήζει απαντήσεως: Μετά τι; Ποιος και πώς;

Τι θα διαδεχθεί αυτό το τέρας που δημιουργήσαμε όλοι μας και μας κυβερνά; Αν κόψουμε τα κεφάλια της χειρότερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης ποια θα είναι η επόμενη ημέρα; Διότι η Ελλάδα δεν έχει χρόνο ούτε μια μέρα για να μείνει ακυβέρνητη. Ποιος λοιπόν είναι σε θέση να αναλάβει την καυτή πατάτα, όποτε κι αυτή… βγει από το φούρνο;

Η Νέα Δημοκρατία, φυσικός διάδοχος της κυβέρνησης όταν αυτή καταρρέει, μπορεί να κυβερνήσει; Είναι σε θέση ο Κυριάκος να γίνει πρωθυπουργός χρήσιμος κι όχι ένας ακόμη «στημένος» πολιτικός που «γεννήθηκε» ταγμένος για να κυβερνήσει; Κι αν ναι, αν αυτός είναι έτοιμος, το επιτελείο του είναι σε θέση να αναλάβει μια χώρα στο χείλος της καταστροφής;

Για παράδειγμα στην οικονομία. Τομεάρχης είναι ο Σταϊκούρας. Καλό παιδί, φιλότιμο, με θητεία στο υπουργείο, αλλά πείτε μας έναν Έλληνα που πιστεύει ότι μπορεί να γίνει ο τσάρος της οικονομίας και να αναλάβει τη δύσκολη διαπραγμάτευση. Και μετά από αυτόν το χάος. Ποιος άλλος ξέρει από οικονομικά στη ΝΔ; Που είναι οι τεχνοκράτες που θα αναλάβουν να διαχειριστούν τα κρίσιμα θέματα; Ποιος θα αναλάβει π.χ. το Ασφαλιστικό; Πάλι ο Βρούτσης; Ποιος θα αναλάβει την ανάπτυξη; Η Άννα Μισέλ που ορίστηκε τομεάρχης;

Στα εξωτερικά και την Άμυνα θα αναλάβει ξανά η Ντόρα να μας σώσει; Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος την Παιδεία και ο Φορτσάκης, η Βούλτεψη, ο Γκιουλέκας, ο Τζαβάρας, ο Κώστας Καραμανλής ο μικρός κ.λπ. συγκροτούν την «ισχυρή ομάδα»; Η σκιώδης κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει ίσως και πώς θα μπορούσε να είναι ένα κυβερνητικό σχήμα με τη ΝΔ. Και γεμίζει θλίψη.

Αλλά και το πολιτικό μήνυμα που στέλνει η ΝΔ τις τελευταίες ημέρες είναι πολύ θολό. Άνοιγμα στο κέντρο; Συγχρωτισμός με το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και τον Γιαννίτση; Ιδέες τύπου «σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό»; Στροφή στα δεξιά; Συμμαχίες με ποιους και για ποιο σκοπό; Γενικώς, μετά από την ευφορία της νίκης ο Κυριάκος δείχνει να μην ξέρει ποιος θα είναι ο προσανατολισμός του κόμματος. Ο πολίτης το βλέπει αυτό και δεν ξέρει που να αποθέσει τις ελπίδες του.

Γι’ αυτό λοιπόν και το πλήρες αδιέξοδο. Μια κυβέρνηση που παραπαίει κι ένα πολιτικό σύστημα που δεν «γεννά» το καινούργιο, την ελπίδα. Γι’ αυτό λοιπόν και ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα.