.Διχασμένες, δηλητηριασμένες κοινωνίες

Η ιταλική εφημερίδα «Λα Στάμπα» έγραφε την Κυριακή ότι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στο προχθεσινό δημοψήφισμα, η εν λόγω προεκλογική εκστρατεία καταγράφεται ως η πιο «δηλητηριώδης» στην πρόσφατη ιστορία της ιταλικής δημοκρατίας: στο ελάχιστο χρονικό διάστημα ενός μήνα ή λίγων εβδομάδων, «φιλίες ετών χάλασαν», «συγγενείς έπαψαν να μιλάνε μεταξύ τους», «οικογένειες χωρίστηκαν στα δύο».

Τον Νοέμβριο, την Ημέρα των Ευχαριστιών, οι New York Times αποτύπωναν τη δυσάρεστη «κληρονομιά» τής πιο διχαστικής προεκλογικής περιόδου στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας. 

Η φετινή Ημέρα των Ευχαριστιών θα είναι διαφορετική για πολλούς Αμερικανούς, σημείωνε η εφημερίδα, εστιάζοντας στα βαθιά τραύματα που άφησαν ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους οι καμπάνιες του Ντόναλντ Τραμπ και της Χίλαρι Κλίντον... Παρομοίως, την περασμένη εβδομάδα, ταξιδεύοντας σε μια μικρή πόλη της Ανατολικής Αγγλίας, είχα μια προσωπική εμπειρία του νέου διχασμού που τέμνει οριζόντια πολλές δυτικές κοινωνίες. 

Συνομιλώντας με μια μεσήλικη γυναίκα που είχε ψηφίσει υπέρ της παραμονής του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ενωση στο βρετανικό δημοψήφισμα του περασμένου Ιουνίου, μου εξομολογήθηκε ότι «ντρέπεται» για τους συμπολίτες της που χάρισαν στο στρατόπεδο του «Leave» ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά σε όλη την Αγγλία. Εδειχνε πραγματικά αποκαρδιωμένη και με έναν τρόπο εντελώς αποξενωμένη από το περιβάλλον.

Δεν θέλω να σκεφτώ πώς θα ήταν η ατμόσφαιρα στη Βιέννη ή σε άλλες αυστριακές πόλεις την εβδομάδα που πέρασε. Αλλά είμαι σίγουρος (και το οριακό αποτέλεσμα βοηθάει) ότι και στην Αυστρία η αίσθηση δεν θα ήταν πολύ διαφορετική: εχθρότητα, προσβολές, ρητορική μίσους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στόματα που ανοίγουν και μπορούν να πουν περίπου ό,τι θέλουν, χωρίς τους φραγμούς και τις αναστολές ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος.

Αυτή είναι καλώς ή κακώς η νέα «κανονικότητα» με την οποία θα πρέπει να συμφιλιωθούμε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κι αν πολλοί Ελληνες ανησυχούσαμε για το «κατάντημα» του δημόσιου διαλόγου στη δική μας χώρα, μπορούμε σήμερα να αισθανόμαστε κάποιου είδους ανακούφιση γιατί δεν είμαστε πια μόνοι μας.

Τώρα όμως υπάρχει ένα πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί: Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Γιατί οι λαοί σε προηγμένες και ευημερούσες χώρες του δυτικού κόσμου παίρνουν τόσο «αλλόκοτες» αποφάσεις; Πώς φτάσαμε στο σημείο να πανηγυρίζουμε την εκλογή ενός μετριοπαθούς πολιτικού (στην περίπτωση των επαναληπτικών προεδρικών εκλογών στην Αυστρία) όταν ο ακροδεξιός συνυποψήφιός του άγγιξε το αδιανόητο 47%;

Αλλά όταν η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας, το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις που μας ξεπερνάει.

Και ο πάλαι ποτέ βολικός «λαϊκισμός» δεν φτάνει για να εξηγήσει τα πάντα. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

.Ο νυν με πρώην πρωθυπουργούς

Με αφορμή τη συμπεριφορά της Τουρκίας και το απρόβλεπτο, ενδεχομένως επικίνδυνο σκηνικό που διαμορφώνεται στη γειτονιά μας, επανέρχεται για πολλοστή φορά στη σκέψη το πόσο λείπει από τη χώρα μια ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν χειρισθεί ή καλούνται τώρα να χειρισθούν εθνικά ευαίσθητες καταστάσεις. 

Η ζημιογόνος απουσία μιας περισσότερο εθνικής προσέγγισης, έστω στα μεγάλα. Δεν είναι μόνον οι συνήθεις αμφισβητήσεις, οι διεκδικήσεις και οι συχνά παραβατικές ενέργειες της Τουρκίας. Στον απόηχο του αποτυχημένου πραξικοπήματος, των εσωτερικών τριβών στο πολιτικό σκηνικό, και των εκκαθαρίσεων που σημειώνονται στις ένοπλες δυνάμεις, η γειτονική χώρα ακολουθεί ολοένα και λιγότερο κανόνες και αρχές. 

Στο ανησυχητικό παζλ προστίθεται και το σκηνικό που δημιουργούν οι τεταμένες σχέσεις της Αγκυρας με εταίρους και συμμάχους της και οι όποιες συνέπειες μπορεί αυτές να προκαλέσουν σε ό,τι αφορά την εφαρμογή της συμφωνίας για τους πρόσφυγες, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό.

Για να επανέλθω στην αρχική διαπίστωση, πέρα από τη θεσμική διαβούλευση στο πλαίσιο της λειτουργίας της Βουλής, τις συγκλήσεις του Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, όπως και των ελάχιστων συναντήσεων των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που άλλωστε αποδεικνύονται περισσότερο επικοινωνιακού παρά ουσιαστικού χαρακτήρα, δεν θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμες επαφές του εκάστοτε πρωθυπουργού με προκατόχους του (αυτό ισχύει και για τα ευαίσθητα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας); 

Να αναζητήσει ο κ. Τσίπρας τη δική τους αποτίμηση της κατάστασης και γνώμη. Να τους ακούσει, και ας κάνει αυτό που αυτός κρίνει ορθό. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη χρησιμότητα της κατάθεσης εμπειριών και γνώσεων; Μιας ειλικρινούς συζήτησης πρώην πρωθυπουργών με τον νυν, πόσο μάλλον όταν ο τελευταίος τυχαίνει να είναι νεαρός και σχετικά άπειρος;

Δυστυχώς, η απουσία τέτοιων συναντήσεων δεν εκπλήσσει. Δεν έγιναν ούτε καθόλη τη διάρκεια της τελευταίας επταετίας που η χώρα μαστίζεται από τη βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, γιατί να γίνουν τώρα; 

Επειδή η Τουρκία καθίσταται εξαιρετικά απρόβλεπτη και αναθεωρητική, ή επειδή το Κυπριακό εισέρχεται σε καθοριστική φάση όπου η Ελλάδα θα κληθεί να πάρει αποφάσεις και να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν; Το ιδεατό θα ήταν να ακούσει ο κ. Τσίπρας τα καλύτερα μυαλά εξωτερικής πολιτικής από όλα τα κόμματα. Καμία παράταξη και καμία ιδεολογία δεν διαθέτει μονοπώλιο ευφυΐας και διεισδυτικής ανάλυσης πολύπλοκων καταστάσεων. Δυστυχώς, στην κυνική ελληνική πραγματικότητα, η συγκεκριμένη σκέψη δεν είναι μόνο ανέφικτη. Φαντάζει αφελής. 

Γιατί να το κάνει ο Τσίπρας; Τι θα κερδίσει κομματικά; Γιατί να ταυτισθεί με χαμένους, αποτυχημένους, μισητούς αντιπάλους, θα αναρωτηθούν οι μεν; Γιατί να βοηθήσουμε έναν άπειρο, αναξιόπιστο λαοπλάνο, θα αντιτείνουν οι δε. Με αυτά τα μυαλά φθάσαμε στην οικονομική κατάρρευση. Θα μπορούσε ο διαφαινόμενος κίνδυνος μιας εθνικής καταστροφής να μας ωθήσει να αλλάξουμε συμπεριφορά; Φοβάμαι πως όχι. 

 ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Σημάδια του τέλους

Ζούμε σε νέα εποχή. Σταδιακά, αρχίζουμε πια να το συνειδητοποιούμε, καθώς σχεδόν καθημερινά συμβαίνουν πράγματα που κάποτε τα θεωρούσαμε αδιανόητα. Διαβάστε, λ.χ., την παρακάτω ανοικτή επιστολή προς Τσίπρα που ανήρτησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην ιστοσελίδα του:

«Σύντροφε Αλέξη, σε παραδέχομαι, γιατί είσαι μάγκας. Ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ. έως σήμερα. Γιατί κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να λογαριάσεις κανένα. Παίρνεις το προσωπικό σου αεροπλάνο, το γεμίζεις με φίλους και φίλες και πας στην Κούβα και αφήνεις τον λογαριασμό, 300.000 δολλάρια να τον πληρώσουν τα κορόιδα με τα 300 ευρώ το μήνα στην καλλίτερη περίπτωση. Κάνεις το κέφι σου. Μιλάς στην πλατεία της Επανάστασης όπου μιλούσε και ο Φιντέλ σαν ένας γνήσιος και σκληρός επαναστάτης. Υψώνεις το πελώριο ανάστημά σου ενάντια στον Καπιταλισμό-Ιμπεριαλισμό. Τρως τον αγλέορα (600 ευρώ για ένα γεύμα πληρωμένο από το Υπουργείο των Εξωτερικών, δηλαδή τα τσιράκια σου). 

Το διασκεδάζεις, το γλεντάς, την ώρα που τα κορόιδα οι Ελληνες κάθονται στις ουρές για σύνταξη, ΔΕΗ, τράπεζες, νοσοκομεία και προ παντός λιτότητα στη λιτότητα. Το παίζεις επαναστάτης κι όταν γυρίσεις, ξαναγίνεσαι αυτό που ήσουν, το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ, του Ομπάμα και του Γιούνκερ που κατακεραύνωσες στην Αβάνα και πάλι σε βάρος του έξυπνου ελληνικού λαού, γιατί αυτός αποφάσισε να τον κυβερνούν άτομα χωρίς οπαδούς και φιλότιμο, που το παίζουν κυβέρνηση. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα».

Εξαιρουμένης της ακροτελεύτιας πρότασης (πατρότητας Βελουχιώτη) και των ευνοϊκών αναφορών στον αποθανόντα δικτάτορα της Κούβας, την επιστολή θα μπορούσε να έχει γράψει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, όχι μόνον ο Μίκης, νομίζω. Μα και εγώ συμφωνώ και είναι αυτό που με εκπλήσσει· ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι κάποτε θα συμφωνούσα επί της ουσίας με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ειδικά με αυτόν! Τον «μεγάλο μας μουσουργό», όπως επιτάσσει η πολιτική ορθότητα να τον αποκαλούμε, στο πρόσωπο του οποίου, ομολογουμένως, πάντα έβρισκα μια έντονη και ενοχλητική ομοιότητα με τον θανόντα. Ομοιότητα, ως προς το μέγεθος της φιλαυτίας και του εγωισμού, σε συνδυασμό με χαρισματικότητα.

 Βέβαια, τον θανόντα τον είχαν κρύψει τα τελευταία χρόνια και ποτέ δεν τον είδαμε να εκτίθεται στη θλιβερή κατάσταση που ο ποιητής λέει «second childishness and mere oblivion, / Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything». Ο λόγος είναι ότι πίσω από τον εκλιπόντα (από σεβασμό στις αντιλήψεις του δεν τον λέω ποτέ «μακαρίτη»…) υπήρχε ένα ολόκληρο καθεστώς με τη δυναμική της αυτοσυντήρησης. Αντιθέτως, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχει από πίσω του ένα καθεστώς για να συνεχίσει ύστερα από αυτόν – παρότι δεν αμφιβάλλω ότι πολύ θα ήθελε να το είχε επιβάλει στην ελληνική μουσική.

Το ακούς πια από ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος· ήλθαν μάλιστα και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις να το επιβεβαιώσουν. Είναι φανερό ότι η άθλια εμφάνιση δίπλα στον Ομπάμα και, αμέσως μετά, το ταξίδι στην Κούβα με την παράσταση στην «ανοικτή, λαϊκή εκδήλωση» έκαναν τεράστια ζημιά στον Τσίπρα προσωπικώς. 

Το πρώτο έκανε πολλούς Ελληνες να νιώσουν –κάποιοι ίσως για πρώτη φορά– πόσο ανεπαρκής είναι ο πρωθυπουργός για το αξίωμά του. Το δεύτερο ξεπέρασε τα όρια του θράσους και της υποκρισίας που γίνονται ανεκτά στον Υπαρκτό Ελληνισμό. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια στις δημοσκοπήσεις ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να αναδεικνύεται «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός από τον διατελούντα πρωθυπουργό και μάλιστα σε ποσοστό διπλάσιο. Αλλο ένα από τα σημάδια του τέλους που έρχεται…

Μια καλημέρα

Τελικά, είχαμε παρεξηγήσει! Ποια συνεδρίαση; Για μια καλημέρα πετάχτηκαν μέχρι το Καστελλόριζο και, όπως έγραψε υπερηφάνως στα social media η Ελένη Αυλωνίτου, πάτησαν την ακριτική Τω (sic). Τέτοιο ήταν το μέγεθος της συγκίνησης, βλέπετε, που το δάκτυλο έτρεμε... Αλλά και ποια επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας; Για μια συντροφιά βουλευτών ομονοούντων, λίγο ή πολύ, περί τα εθνικιστικά και τα σοσιαλιστικά. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, αλλά και της Χρυσής Αυγής, την οποία η κυβέρνηση πλαγίως και δολίως στηρίζει όπως μπορεί, ως γενικώς χρήσιμη αντισυστημική δύναμη.

Στην πρώτη μεγάλη μάχη του Αμερικανικού Εμφυλίου (οι Βόρειοι τη λένε Μπουλ Ραν, οι Νότιοι, Μάνασας), φτωχοί και πλούσιοι από την Ουάσιγκτον συνέρρευσαν στους λόφους γύρω από το πεδίο και στρώθηκαν για πικνίκ, περιμένοντας ένα πατριωτικό σόου με κάτι λίγο πιο δυνατό από πυροτεχνήματα. Λίγο αργότερα, με τον στρατό τους να υποχωρεί, οι ίδιοι άνθρωποι ποδοπατούνταν για να φύγουν όσο πιο μακριά μπορούσαν. Μια σκηνή την οποία σκέπτομαι πάντα σε σχέση με την ανεύθυνη εμπορία του πατριωτισμού...

Γλυκιά ζωή

Τσάντες, μανικετόκουμπα, κινητά, ταξίδια και δεν συμμαζεύεται... Στην υπόθεση της παραπομπής 16 ατόμων για την κατασπατάληση πόρων του «Αθήνα 9,84» την περίοδο 2003-2010, η προσοχή στρέφεται σε σημερινό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε δημοτικός σύμβουλος. Δικαίως, επειδή σήμερα είναι στα πράγματα· σύντομα, όμως, η υπόθεση αυτή θα αποδειχθεί πλήγμα για τη λαϊκή Δεξιά της Ν.Δ. Εχει τη σημασία του ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι επικαλούνται «εντολές του δήμου»...

Μεγάλες αλήθειες

«Η Ελλάδα έχει κάνει το χρέος της και οι άλλες πλευρές έχουν χρέος να κάνουν κάτι για το χρέος της Ελλάδας». Το είπε την περασμένη Παρασκευή το χρυσό μου ο Γιούκλιντ· και, όπως το είπε, ακόμη και ο Σόιμπλε μπορεί να συμφωνεί με αυτή τη σύνοψη του προβλήματος. Ναι, η Ελλάδα έφτιαξε (συσσώρευσε) το χρέος της και τώρα ζητεί να το μοιραστεί με τους άλλους. Αυτό, δηλαδή, που ήταν η πάγια πολιτική της Ελλάδας από την πρώτη στιγμή της κρίσης – το επισημαίνω για όσους γκρινιάζουν ότι δεν υπάρχει σε τίποτα συνέχεια της πολιτικής..

. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Θεατρινισμοί Καμμένου στο Καστελλόριζο

Με πρωτοβουλία του Π. Καμμένου ζητήθηκε η σύγκληση της επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων στο Καστελλόριζο.

Διερωτώμεθα τι εξυπηρετεί στην παρούσα φάση η συγκεκριμένη τοποθεσία δεδομένου ότι δεν καλύπτει κάποια δραστηριότητα της επιτροπής ή κάποια άλλη εθνική σκοπιμότητα. Αντιθέτως ο ανεδαφικός αυτός προγραμματισμός μπορεί να αποτελέσει έμμεση πρόκληση για έναρξη περαιτέρω κλιμάκωσης των επιχειρησιακών δραστηριοτήτων των Τούρκων στην περιοχή καθώς και της επιθετικής ρητορικής του Ερντογάν.

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι οι ενημερώσεις αυτές λαμβάνουν χώρο σε υψηλής ασφαλείας και κατάλληλα προετοιμασμένους χώρους, που σημαίνει ότι στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να συμβεί οποιοδήποτε ανεπιθύμητο περιστατικό ή προβοκάτσια σε βάρος των συμμετεχόντων και της εθνικής ασφαλείας.

Επίσης, απαιτείται αυξημένο κόστος για τις μετακινήσεις της επιτροπής με αεροσκάφη, ελικόπτερα και πλοία, ενώ υπάρχει και σημαντική πιθανότητα παρενοχλήσεων και προκλήσεων από τους Τούρκους.

Οι συσκέψεις της επιτροπής είναι ιδιαίτερα σημαντικές και με εθνική σκοπιμότητα αλλά όχι στην συγκεκριμένη περιοχή, η οποία άλλωστε δεν είναι αμφισβητούμενη.

Είναι προφανές, ότι η αποτρεπτική ισχύς της χώρας δεν εξασφαλίζεται καθιστώντας την επιτροπή της Βουλής «πλανόδιο θίασο» με άγνωστο σενάριο και ακροατήριο, αλλά έχοντας στα σύνορα της χώρας ισχυρές, κατάλληλα εκπαιδευμένες, εξοπλισμένες και με υψηλό ηθικό Ένοπλες Δυνάμεις.

Τέτοιοι θεατρινισμοί και λεονταρισμοί μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν σε φίλους και εχθρούς και σίγουρα δεν εκπέμπεται το μήνυμα που υποτίθεται ότι θέλει να στείλει ο Μέγας... πολιτικός και... Στρατάρχης, ο συνεταίρος του αριστερο - δεξιού θιάσου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κ. Καμμένος.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι με την ενέργεια αυτή εξυπηρετείται μόνο η προβολή του Π. Καμμένου. Μάλλον ο ακομβίωτος Στρατάρχης ζήλεψε τις δόξες του Αλέξη Τσιπ...ρανίστα στην Κούβα και είπε κι αυτός να στήσει μια φιέστα για λόγους καθαρά εσωτερικής κομματικής κατανάλωσης και σε καμία περίπτωση με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.

Όλοι οι σώφρονες πολίτες αυτής της χώρας με ανησυχία παρακολουθούν τις ημέρες και τα έργα αυτής της επικίνδυνης πλέον κυβέρνησης και αναμένουν την δυναμική αντεπίθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να τους δώσει να καταλάβουν ότι τέλειωσε ο χρόνος τους πριν συμβούν τα χειρότερα και μη αναστρέψιμα για τη χώρα.

.Καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ

Μηνύματα κατάρρευσης εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολλά πεδία, με πιο χαρακτηριστικό στοιχείο, πέρα από τις δημοσκοπήσεις που αμφισβητούνται και απαξιώνονται από πολλούς, τις εκλογές που πραγματοποιούνται σε διάφορους επαγγελματικούς και συνδικαλιστικούς χώρους.

Η πρωτιά της ΝΔ για πρώτη φορά στις εκλογές για την ανάδειξη προεδρείου στην ΑΔΕΔΥ ήταν ένα ισχυρό μήνυμα ότι υπάρχει κλίμα πολιτικής και κοινωνικής απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις ιδιαιτερότητες και την αυτονομία των εμπλεκομένων στις διάφορες εκλογές που διεξάγονται, αποτυπώνεται κάποια γενικότερη τάση που ουσιαστικά επιβεβαιώνει και τις δημοσκοπήσεις.

Μέχρι τώρα η ΝΔ έχει εμφανιστεί ενισχυμένη στις εκλογές των εκπαιδευτικών (και στη ΔΟΕ και στην ΕΛΜΕ), ενώ πριν από λίγες ημέρες το σχήμα που υποστηρίχθηκε στο ΤΕΕ από τη ΝΔ εμφάνισε άνοδο, παρά τις μεθοδεύσεις του υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη. Σύμφωνα με τις εκλογές στο ΤΕΕ, με αυξημένη συμμετοχή κατά 5%, οι μηχανικοί έδωσαν ποσοστό μόλις 7,31% στην υποστηριζόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Μηχανικών, ενώ άλλες δυο παρατάξεις, η Αφετηρία και η Περιφερειακή Συνεργασία, που λέγεται ότι ταυτίστηκαν πολιτικά με τον Χρ. Σπίρτζη Καταποντίστηκαν και έλαβαν από 2,72%. Μεγάλος νικητής ήταν ο η παράταξη που στηρίχθηκε από τη ΝΔ (παρά το διασπαστικό ψηφοδέλτιο που έλαβε 6,53%) που αύξησε τα ποσοστά της, ενώ ο επικεφαλής τηςΓιώργος Στασινός υπερδιπλασίασε τις προσωπικές του ψήφους.

Νίκη πέτυχε η Ν.Δ. και στους καθηγητές και στους δασκάλους. Στην ΟΛΜΕ η συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ αύξησε τα ποσοστά της κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες και κέρδισε την πρώτη θέση που είχε χάσει το 2014 από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην ΔΟΕ ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε και ήρθε έκτος με απώλεια 4 μονάδων και 3.000 ψήφων. Και δεν είναι οι μόνες εκλογές που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μεγάλη πτώση. Ενδεικτικά, ήττες κατέγραψε στις εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων του ΙΚΑ αλλά και στη διαδικασία για την εκλογή οργάνων, διοίκησης και αντιπροσώπων για τη ΓΣΕΕ που έγινε στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών.

Με ενδιαφέρον και αισιοδοξία αναμένουν στη ΝΔ τα πολιτικά μηνύματα από τα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ και της ΓΕΣΕΒΕ, τις εκλογές στο Οικονομικό Επιμελητήριο, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, κ.α.

Στη ΝΔ σημειώνουν ότι την περίοδο 2012-15 η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είχε φανεί σε όλες αυτές τις επιμέρους αναμετρήσεις και πλέον υπάρχει η ακριβώς αντίστροφη εικόνα με τις δυνάμεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ενισχύονται σημαντικά.

.Ας βάλει τη γραβάτα στη ναφθαλίνη ο Αλέξης

Όποιος πέρασε χθες έξω από το Μέγαρο Μαξίμου θα άκουσε ένα παλιό λαϊκό άσμα από την αγαπημένη του Ανδρέα Παπανδρέου, τη Ρίτα Σακελλαρίου. Στη διαπασών ακουγόταν το τραγούδι «είναι γάτα, είναι γάτα, ο Αλέξης με τη γραβάτα» και το τραγουδούσαν ο Τσίπρας, ο Τζανακόπουλος, ο Μιχόπουλος και ο Παππάς.

Μετά από την... εθνική επιτυχία της απόφασης του Eurogroup για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος ο πρωθυπουργός είναι έτοιμος να βάλει κόκκινη γραβάτα και να γυρίζει σε όλη την Ελλάδα φωνάζοντας «έλυσα το πρόβλημα του χρέους».

Θα μπορούσε να βάλει τη γραβάτα που του έδωσε ο φίλος του ο Ματέο, όμως, κι αυτός πάει, μας άφησε χρόνους.

Ματαίως όμως θα προσπαθήσει να μας πείσει για την τεράστια επιτυχία του Τσακαλώτου. Τα δεδομένα από το Eurogroup, χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας και μικροπρέπειας είναι τα εξής κι ας αφήσει το Μαξίμου τα πανηγύρια γιατί είναι το ίδιο για τα πανηγύρια.

1. Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που αποφασίστηκαν για το χρέος ήταν αυτά που είχαν συμφωνηθεί τον περασμένο Μάιο και τίποτε καλύτερο δεν δόθηκε.

2. Τα μέτρα αυτά δίνουν βραχυπρόθεσμη ανάσα και μεταθέτουν τις όποιες αποφάσεις για μετά το 2018, ούτε καν μετά τις γερμανικές εκλογές. Έγινε δηλαδή το χατίρι του Σόιμπλε και η όποια λύση για το χρέος μετατίθεται και με άγνωστο αυτή τη στιγμή τον τρόπο που θα γίνει μια οριστική ρύθμιση. Σε κάθε περίπτωση ξεχνάμε το κούρεμα δια παντός.

3. Η αλήθεια είναι ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα μπορούν να αποτελέσουν σήμα στις αγορές για να μας δουν με καλύτερο μάτι. Ίσως πάλι να μπορέσουμε να μπούμε και στο πρόγραμμα του Ντράγκι, αλλά υπό προϋποθέσεις. Όμως, τα πάντα εξαρτώνται από άλλους παράγοντες, όπως π.χ. τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας και του χρέους, κάτι που όμως δεν το βλέπουμε υπό τις παρούσες συνθήκες.

4. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει αλλά κάνει τουμπεκί για τα μέτρα που ζήτησε επιτακτικά το Eurogroup. Ζητά νέες μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις και σύσταση του Υπερταμείου έως το τέλος του Ιανουαρίου. Αυτά είναι τα μέτρα για να κλείσει η συμφωνία για την αξιολόγηση και για τα βραχυπρόθεσμα. Για τα υπόλοιπα έπονται άλλα.

5. Οι δανειστές επιμένουν στη λογική των πλεονασμάτων 3,5%, παρ' ότι η κυβέρνηση και η Ελλάδα γενικά ήλπιζε σε μείωσή τους. Ο Σόιμπλε πέρασε την άποψή του και δεν αποκλείεται να απαιτήσουν πλεονάσματα 3,5% για 3, 5 ή και 10 χρόνια όπως είπε ο Ντάισελμπλουμ. Αυτό είναι όπως αντιλαμβανόμαστε αδύνατον και κρύβει μέτρα. Περιστολή δημόσιων δαπανών όπως μειώσεις στις συντάξεις, απολύσεις στο Δημόσιο και άλλα πολλά δύσκολα. Αυτά τα κρύβει η κυβέρνηση από τους πανηγυρισμούς.

6. Όποιος διαβάσει τη δήλωση του Τσακαλώτου αντιλαμβάνεται ότι το Eurogroup δεν ήταν καλό. Ο υπουργός λέει ότι οι δανειστές θα πρέπει να αποφασίζουν βλέποντας και τις κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις. Ήτοι, προαναγγέλλει και επίσημα εκλογές σε περίπτωση που η αξιολόγηση δεν κλείσει γιατί θα ζητηθούν κι άλλα μέτρα που δεν αντέχει η κυβέρνηση.

7. Τέλος, όχι όμως ασήμαντο, το γεγονός ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι στον αέρα ακριβώς γιατί δεν υπάρχει πρόβλεψη για μείωση των πλεονασμάτων. Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό όπως κάποιοι μπορεί να πιστεύουν.

Συμπέρασμα: Ας βάλει τη γραβάτα στη ναφθαλίνη ο Αλέξης. Η χώρα έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της και σίγουρα οι επικοινωνιακοί χειρισμοί ενός ακόμη ναυαγίου δεν είναι ό,τι καλύτερο. Άλλωστε, στην κατάσταση που βρισκόμαστε η κυβέρνηση Τσίπρα μας έφερε και τώρα τρέχουμε να παρακαλέσουμε τον Σόιμπλε να μην μας τσακίσει άλλο.