.Η δεύτερη συνθηκολόγηση του Τσίπρα

Τα πράγματα ήταν μέχρι πρότινος διαφορετικά. Η Γερμανία ήταν η μοναδική χώρα στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη χωρίς αξιόλογο ακροδεξιό κόμμα. Γι αυτό φρόντιζαν οι Χριστιανοδημοκράτες, που δεν επέτρεπαν να ορθοποδήσει οργάνωση που να είναι δεξιότερη από αυτούς – εντάσσοντας στις γραμμές τους ακόμα και ναζιστές. «Πιο δεξιά από μας είναι μόνο ο τοίχος» συνήθιζε να λέει ο πρώην αρχηγός των βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών Φραντς Γιόζεφ Στράους που και ο ίδιος δεν απείχε πολύ από την Ακροδεξιά (μεταξύ άλλων είχε υποστηρίξει τη δεκαετία του 70 τη χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα και τη δικτατορία του Πινοσέ στη Χιλή).

Από χθες, η κατάσταση είναι διαφορετική. Η χώρα έχει ξαφνικά ένα ισχυρό ακροδεξιό κόμμα, την Εναλλακτική για τη Γερμανία AfD. Η στιγμή της γέννησής της συμπίπτει με τις εκλογές σε τρία γερμανικά κρατίδια, τη Σαξονία-Άνχαλτ, τη Βάδη-Βυρτεμβέργη και τη Ρηνανία-Παλατινάτο, όπου συγκέντρωσε αντίστοιχα 24%, 15% και 12% των ψήφων και έγινε έτσι, με μικρή απόσταση από τους Σοσιαλδημοκράτες, η τρίτη ισχυρότερη πολιτική δύναμη της χώρας.

Οι αναλυτές πηγαίνουν ωστόσο παραπέρα. Το αποτέλεσμα, λένε, δεν αντανακλά τη δύναμη της Εναλλακτικής μόνο στα τρία κρατίδια, αλλά και σε όλη την ομοσπονδία, στην οποία το ποσοστό της πρέπει να κυμαίνεται γύρω στο 15%.

Έτσι ή αλλιώς: Το αποτέλεσμα αυτό σημαίνει μια ανατροπή στο κομματικό σύστημα της μεγαλύτερης σε πληθυσμό χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολιτικά αυτό σημαίνει απότομη στροφή προς τα δεξιά. Αντίστοιχα είναι και τα σχόλια των γερμανικών μέσων ενημέρωσης, που κινούνται ανάμεσα σε «κεραυνοί πάνω από το Βερολίνο» έως «τρίζει η καρέκλα της Άνγκελα Μέρκελ».

Στροφή προς τα δεξιά σημαίνει ήττα της κάθε είδους Αριστεράς σε βαθμό κονιορτοποίησης. Το κόμμα Linke (Αριστερά) υπέστη πανωλεθρία και στα τρία κρατίδια, οι Σοσιαλδημοκράτες στη Σαξονία-Άνχαλτ και τη Βάδη-Βυρτεμβέργη (πέτυχαν ωστόσο σημαντική νίκη στη Ρηνανία-Παλατινάτο), οι Πράσινοι στη Σαξονία Άνχαλτ και τη Ρηνανία Παλατινάτο (θριάμβευσαν όμως στη Βάδη-Βυρτεμβέργη). Για τη συνολική τους εικόνα ταιριάζει η φράση: συντρίμμια και θρύψαλα. Και γι αυτό αποτελεί μικρή παρηγοριά το γεγονός, ότι οι ψηφοφόροι της Εναλλακτικής, όπως έγραψε το περιοδικό «Der Spiegel» δεν είναι «πεπεισμένοι» αντιδημοκράτες, αλλά «απογοητευμένοι» δημοκράτες.

«Η Εναλλακτική είναι πιο επικίνδυνη από το νεοναζιστικό κόμμα NPD» επεσήμανε η «Süddeutsche Zeitung». Κι αυτό επειδή η πρώτη έχει, σε αντίθεση με το δεύτερο, επιρροή και στα αστικά και μικροαστικά στρώματα – στο λεγόμενο κέντρο της κοινωνίας.

Στην πραγματικότητα βέβαια, η Εναλλακτική έχει – ανάλογα με το κοινό, στο οποίο απευθύνεται – δυο πρόσωπα: Το ένα, στη Δυτική Γερμανία, είναι ακραιφνώς συντηρητικό-εθνικιστικό, κατά το πρότυπο των εθνικιστικών κομμάτων στην τελευταία φάση της γερμανικής αυτοκρατορίας και ύστερα την εποχή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το άλλο, στην Ανατολική Γερμανία, ρέπει προς το νεοναζισμό. Αυτό δεν εμποδίζει βέβαια τη σύμμιξη των δυο προσώπων – στο πάρτι που έκανε τη νύχτα της Κυριακής η Εναλλακτική στο Μάιντς για τον εορτασμό της εκλογικής τους νίκης, ορισμένοι επισκέπτες τραγουδούσαν ναζιστικά τραγούδια.

Η νίκη των Ακροδεξιών οφείλεται στα ξενοφοβικά τους συνθήματα, που παραπλάνησαν πολλούς φοβισμένους από τη συνεχή διεθνή αναπουμπούλα ψηφοφόρους. Τα μόνα αντίδοτα σε αυτό είναι, πρώτον, η καταπολέμηση των αιτιών της προσφυγιάς, δηλαδή των πολέμων και της εξαθλίωσης στη Συρία και αλλού, δεύτερον ο διαφωτισμός για τους λόγους που προκαλούν τον όλεθρο και τρίτον, η έμπρακτη αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες. 

Αντί γι αυτά, το ευρωπαϊκό κατεστημένο πρόσφερε ψευδεπίγραφα υποκατάστατα που κορυφώνονται στην «ευρωπαϊκή λύση» στο προσφυγικό της Άνγκελα Μέρκελ: αρχικά στον εγκλωβισμό εκατομμυρίων προσφύγων στην Τουρκία και κατόπιν την μεταφορά τους σε ομοιοπαθητικές δόσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για λύση που δεν πείθει κανένα – ούτε τους γερμανούς ψηφοφόρους, ούτε κυρίως τους πρόσφυγες, που βλέπουν πως γίνονται «μπαλάκι» στις προεκλογικές καμπάνιες των κομμάτων στη Γερμανία και στις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία.

Σε σύγκριση με τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες, η κ.Μέρκελ φαντάζει βέβαια ως μεγάλη «ευρωπαία» και «ουμανίστρια» στο βαθμό που δεν αποδέχεται το κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων. Αυτό δεν οφείλεται όμως απλώς στην καλή της «ψυχή» (που τη δείχνει μόνο επιλεκτικά και όλο και λιγότερο), αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων στη Γερμανία, που θέλουν να αναδείξουν τη χώρα σε «παγκόσμιο παίκτη». 

Αυτό ήταν και παραμένει η πεμπτουσία της στρατηγικής της. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει όμως μόνο στο βαθμό που η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει «χωρίς σύνορα»  –  ενιαία, αδιαίρετη και διαμπερής. Μόνο έτσι μπορεί να παραμένει η Γερμανία ο κυρίαρχος παράγοντάς της. Με κλειστά σύνορα αυτό αποκλείεται!

Με τον χθεσινό θρίαμβο της Εναλλακτικής, η Ακροδεξιά κέρδισε σίγουρα και σε όλη την Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει όμως αλλαγή στρατηγικής για την κ.Μέρκελ. Η παραίτηση από αυτό θα οδηγούσε στον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Γερμανίας σε περιφερειακό παράγοντα. Το πιθανότερο είναι η αλλαγή τακτικής – για παράδειγμα, η πλήρης ανάθεση της «βρώμικης δουλειάς» εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι των προσφύγων στην ελληνική κυβέρνηση.

Έτσι θα μπορεί να κάνει τη σκληρή έναντι των προσφύγων χωρίς να συμπράττει στο κλείσιμο των συνόρων. Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει διατεθειμένος (με την αμέριστη συμπαράσταση της Νέας Δημοκρατίας, του ΠαΣοΚ και του Ποταμιού) να συνθηκολογήσει για να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα που θα παραμερίσει το τελευταίο εμπόδιο για την αναγνώριση της Τουρκίας ως «ασφαλούς χώρας» – κάτι που θα επιτρέψει την «επαναπροώθηση» των συλλαμβανόμενων στα ελληνικά χωρικά ύδατα προσφύγων στην Τουρκία (ενάντια στο γράμμα και το πνεύμα του διεθνούς δικαίου). 

Θα πρόκειται για τη δεύτερη συνθηκολόγηση του μετά την πρώτη, τον Ιούλιο του 2015, για το οικονομικό. Η καγκελάριος θέλει να κρατήσει σε αυτό το θέμα τα χέρια της «καθαρά», μη αναγνωρίζοντας η ίδια την Τουρκία ως ασφαλή χώρα (για νομικούς ως λέει λόγους). Έτσι μεταφέρει τις συνέπειες της δεξιάς στροφής στη χώρα της και την Ευρώπη στην Ελλάδα – μετατρέποντας μια αριστερή κυβέρνηση στο δεξιό εκτελεστικό της όργανο.

.Eιδομένη: Πρόσφυγες φεύγουν με τα πόδια -Ψάχνουν πέρασμα μέσα από το φράχτη

Περισσότεροι από 100 πρόσφυγες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον καταυλισμό στην Ειδομένη και να ξεκινήσουν για μία νέα «Οδύσσεια», στην προσπάθειά τους να βγουν από τα ελληνικά σύνορα και να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη. 

Οι περισσότεροι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες στην Ειδομένη, αν και έχουν ενημερωθεί για την κατάσταση με τα κλειστά σύνορα στον διάδρομο των Βαλκανίων, παραμένουν στην περιοχή και αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους να συνεχίσουν το ταξίδι τους, αφού δεν επιθυμούν να μεταφερθούν σε κάποιο από τα κέντρα φιλοξενίας.  
 
Προορισμός εκεί που τελειώνει ο φράχτης
Σήμερα το πρωί παρατηρήθηκε μία κινητοποίηση στον καταυλισμό της Ειδομένης, καθώς μία ομάδα περίπου 100 προσφύγων (ανάμεσά τους και παιδιά) μάζεψαν τα όποια υπάρχοντά τους από τον καταυλισμό και αποφάσισαν να φύγουν. Αν και κάποιοι νόμιζαν πως η ομάδα αυτή αποφάσισε να φύγει για να πάει σε κάποιο από τα κέντρα φιλοξενίας, ωστόσο, όπως ανέφεραν οι ίδιοι, προορισμός τους είναι το τέλος του φράχτη των Σκοπίων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η ομάδα των 100 προσφύγων αποφάσισε να ξεκινήσει ένα «ταξίδι» μέσα από τα χωράφια με στόχο να βρει ένα πέρασμα στα σύνορα, εκεί που τελειώνει ο φράχτης με τα Σκόπια. Η διαδρομή που θα ακολουθήσουν είναι άγνωστη και σίγουρα επικίνδυνη, αφού πλέον θα είναι εκτεθειμένοι σε πολλούς κινδύνους και όχι μόνο στις καιρικές συνθήκες -όπως ήταν στον καταυλισμό της Ειδομένης.

Οι ίδιοι πάντως δήλωναν αποφασισμένοι να συνεχίσουν το ταξίδι τους και να προσπαθήσουν να φτάσουν με κάθε κόστος στον προορισμό τους. Ανάμεσά τους και ο 65χρονος Νουρ Εντίν, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Όπως εξήγησε μάλιστα η κόρη του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «δεν μπορεί να ζήσει άλλο μέσα στις λάσπες και θέλει να πάει στη Γερμανία, όπου ζουν όλα τα υπόλοιπα παιδιά του».

Τρεις νεκροί πρόσφυγες σε χείμαρρο στην κωμόπολη Γευγελή
Τρεις πρόσφυγες βρέθηκαν νεκροί σήμερα τα πρωί σε έναν χείμαρρο στην κωμόπολη Γευγελή. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, οι τρεις άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους, δύο άνδρες και μία γυναίκα, πνίγηκαν στα νερά του χειμάρρου. Άλλοι 23 άνθρωποι διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν στο κέντρο υποδοχής προσφύγων στη Γευγελή. Όπως ανακοίνωσε πριν από λίγο η κυβερνητική επιτροπή της ΠΓΔΜ για τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, οι τρεις πρόσφυγες που πνίγηκαν ήταν από το Αφγανιστάν.

Διακινητές ζητούν 800 ευρώ για να τους περάσουν μέσα από το δάσος 
Το Spiegel αναφέρει ότι οι διακινητές υπόσχονται στους πρόσφυγες πως αντί 800 ευρώ και με μια 8ωρη πορεία μέσα από το δάσος θα περάσουν τα σύνορα. «Ελληνικές δυνάμεις και δυνάμεις της ΠΓΔΜ αναφέρουν συστηματικά ότι ένα ξενοδοχείο στην περιοχή των Ευζώνων, 500 μέτρα από τα σύνορα, χρησιμεύει ως τόπος συνάντησης διακινητών και προσφύγων», αναφέρει.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το γερμανικό περιοδικό Spiegel είχε αποκαλύψει πως οι δουλέμποροι με 800 ευρώ ανά άτομα υπόσχονται να μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες μέσα από συγκεκριμένα μονοπάτια ανάμεσα στα χωράφια.

Η διαδρομή που ακολουθούν είναι από την Ειδομένη προς τους Ευζώνους, ύστερα ακόμη πιο ανατολικά και μετά σε μικρές ομάδες περνούν τα σύνορα σε σημεία όπου ο φράκτης των Σκοπιανών φυλάσσεται μόνο με περιπολίες, όχι δηλαδή σε 24ωρη βάση. Ύστερα η κίνηση γίνεται προς τα βόρεια, προς την πόλη Selemli των Σκοπίων. 

.Τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι...

Σ​​ήμερα, που ακόμη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να κατανοούν ότι ο κόσμος είναι πιο πολύπλοκος από τα συνθήματά τους και ότι πολιτική δεν γίνεται με κραυγές του τύπου «Γκόου μπακ, μαντάμ Μέρκελ», καλόν είναι να φτιαχτεί ένας οδικός χάρτης για το μέλλον. Αυτός ήταν αναγκαίος στο παρελθόν, αλλά τώρα γίνεται υπαρξιακή ανάγκη για τον τόπο. Η Ελλάδα απομονώνεται σε όλα τα μέτωπα. Θέματα, που θα τα βρούμε μπροστά μας, ανοίγουν τσάτρα-πάτρα και φοβόμαστε ότι η χρεοκοπία που έφερε η ανέμελη πολιτική του κ. Κώστα Καραμανλή μπορεί να αποτελεί ένα μικρό επεισόδιο στον δρόμο προς τη μεγάλη καταστροφή.

Η χώρα σήμερα μοιάζει με καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένο ωκεανό. Εχει πολιτική ηγεσία που πρώτο μέλημά της είναι να δικαιολογεί με ψέματα στα τηλεπαραθύρια την ανυπαρξία πολιτικής της. Δεν υπάρχει στρατηγική· ποιος να την κάνει άλλωστε; Ο σερβιτόρος που έγινε σύμβουλος στρατηγικής στο Μαξίμου; Ολα είναι στον αέρα, με την κυβέρνηση άλλοτε να ελεεινολογεί τους εταίρους, κάθε λίγο και λιγάκι την αντιπολίτευση και γενικώς την κακούργα (νεοφιλελεύθερη) κενωνία. Ετσι πληροφορήθηκε από το twitter και το επίσημο κλείσιμο των βόρειων συνόρων μας.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν μπορεί. Δεν γνωρίζουμε αν θέλει –ή, ακόμη χειρότερα, αν ξέρει τι θέλει– αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχει ούτε τους ανθρώπους ούτε τη σωρευμένη γνώση και την εις βάθος ανάλυση των δύσκολων θεμάτων που πρέπει να αντιμετωπίσει. 

Ο κομματικός μηχανισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε μόνο μία ιδέα και αυτή ήταν λάθος: να εκβιάσει τους εταίρους με το Grexit, να πάρει τα λεφτά και σκορπίζοντάς τα να κατακτήσει την «πολιτική κυριαρχία»· έστω αυτή που είχε η Ν.Δ. όταν προσλάμβανε αγροφύλακες και μοίραζε εν μια νυκτί 420 εκατομμύρια στους αγρότες.

Δεν φταίνε αυτοί· τόσοι ήταν και έτσι ανδρώθηκαν πολιτικώς. Οι μόνες διεργασίες στον χώρο του αντιμνημονιακού μπλοκ ήταν η παραγωγή καταγγελιών επί παντός. Δεν έφτιαξαν ποτέ εναλλακτικό σχέδιο, απλώς ελεεινολογούσαν τις έστω ατελείς λύσεις των άλλων. Ο επικοινωνισμός –όπως και την εποχή του Κ. Καραμανλή– έγινε η δεύτερη φύση τους. Ενώ τα προβλήματα σωρεύονται αυτοί διαχειρίζονται μόνο την εικόνα της κυβέρνησης. Και όπως ξαφνικά μάθαμε το 2009 ότι η οικονομία δεν ήταν «θωρακισμένη», έτσι –με πιο τραγικό ίσως τρόπο– θα δούμε τις μέλλουσες καταστροφές που τώρα ετοιμάζονται.

Δεν γνωρίζουμε ποια μορφή μπορεί να έχει η λύση της επόμενης μέρας, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το σημερινό τέλμα δεν μπορεί να παραταθεί. Η κυβέρνηση αφήνει τη χώρα να βουλιάζει και δικαιολογεί την αδράνειά της λέγοντας ότι τα προβλήματα έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως ούτε στα προβλήματα υπάρχει παρθενογένεση· τα πάντα στη ζωή συνδέονται. Μια κυβέρνηση όμως δεν κρίνεται από την ιστορία των προβλημάτων. 

Αξιολογείται αν και κατά πόσο συμβάλλει στην επίλυσή τους. Δυστυχώς, τούτοι εδώ παρέλαβαν μια οικονομία χωλή και την άφησαν παράλυτη. Παρέλαβαν το μεταναστευτικό με ροές 50.000 ανθρώπων ετησίως και διά της πολιτικής των «no borders» τις έφτασαν στις 820.000, απομονώνοντας περαιτέρω τη χώρα από τον ευρωπαϊκό της περίγυρο. Και ο λογαριασμός στα εθνικά, από την καταρράκωση των θεσμών κ.λπ., δεν έχει φανεί ακόμη.

Οπως έγινε και με τη χρεοκοπία του 2009, οι εθνικές καταστροφές δεν γίνονται μονομιάς. Χτίζονται μέσα στον χρόνο και ειδικά σε περιόδους που οι κυβερνήσεις φτιάχνουν, διά των ΜΜΕ, εικονικές  πραγματικότητες. Γι’ αυτό, έστω την ύστατη στιγμή, πρέπει να χαραχθεί μια νέα εθνική πορεία.

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Εμμονές

Ο​​ Κώστας Καραμανλής και ο «καραμανλισμός» γενικότερα αποτελούν ένα σημείο αναφοράς για τη Ν.Δ. και την Κεντροδεξιά. Ο κ. Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2004 με βάση μια πλατφόρμα περαιτέρω εκσυγχρονισμού της χώρας, από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα έως τις ιδιωτικοποιήσεις των προβληματικών ΔΕΚΟ. Επρόκειτο για μια κλασική, κεντροδεξιά, φιλελεύθερη ατζέντα. Πολλά έμειναν στον αέρα. Αλλα υλοποιήθηκαν, όπως η παραχώρηση του ΟΛΠ στην Cosco και οι ιδιωτικοποιήσεις της Ολυμπιακής και του ΟΤΕ. 

Σημασία, όμως, έχει ότι ο κ. Καραμανλής εξέφραζε μια μετριοπαθή κεντροδεξιά άποψη και απευθυνόταν στον περίφημο μεσαίο χώρο. Και στην εξωτερική του πολιτική ακολούθησε το παλαιοκαραμανλικό δόγμα της φιλοδυτικής πολιτικής με ταυτόχρονα ανοίγματα στην Κίνα και τη Ρωσία και την τακτική των «ήρεμων νερών» με την Τουρκία.

Αυτός ο Καραμανλής, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τον «καραμανλισμό» που υποτίθεται ότι εκφράζουν ορισμένοι πολιτικοί της ευρύτερης Δεξιάς. Καμία. Κατ’ αρχήν διακατέχονται από ένα λυσσαλέο μένος, ακόμη και μίσος θα το χαρακτήριζα, εναντίον ορισμένων κεντρώων πολιτικών που αναδείχθηκαν από την περίοδο Σημίτη. 

Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί, μια και ο νόμος Διαμαντοπούλου, για παράδειγμα, ήταν απολύτως στα μέτρα και στις προδιαγραφές της περιόδου Καραμανλή - Γιαννάκου. Οι τοποθετήσεις τους είναι σαφέστερα στα δεξιά κάθε κεντροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος. Προφανώς νιώθουν πολύ πιο άνετα με την πολιτική ατζέντα των ΑΝΕΛ και τα αντισυστημικά δεξιά μορφώματα που έχουν αναδειχθεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Το δίπολο μνημόνιο - αντιμνημόνιο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτές τις ρωγμές. Ενα κομμάτι της Ν.Δ. στράφηκε στην αντιμνημονιακή υστερία πριν ακόμη καταστεί επίσημη γραμμή της Ν.Δ. Ο φόβος του ρεβανσισμού από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, η ανησυχία για Εξεταστικές και η πίεση πολλών ψηφοφόρων μαζί με τον φόβο της Χ.Α. ώθησαν κάποιους στα άκρα, τους έκαναν να υιοθετήσουν και να καλλιεργήσουν διάφορες θεωρίες που βόλευαν εκείνη την ώρα. Οταν ο κ. Σαμαράς έστριψε απότομα με την κυβέρνηση Παπαδήμου, κάποιοι –όπως ο κ. Καμμένος– εγκατέλειψαν τη Ν.Δ. Αλλοι παρέμειναν τύποις, κάνοντας ένα ιδιότυπο αντάρτικο εκ των έσω.

Το πλέον παράδοξο, όμως, συνέβη με τη σταδιακή άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. τον κάλυψαν πολιτικά, με επιθέσεις σε όσους αναδείκνυαν τις ακρότητες και τους κινδύνους που ελλόχευαν από μια άπειρη κυβέρνηση. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι ζορίζονται γιατί δεν ξέρουν πού να σταθούν πολιτικά. Προφανώς, δεν τους πάει μια Ν.Δ. του μεσαίου χώρου που θα κάνει ανοίγματα στο Κέντρο. 

Υποστηρίζουν ότι η Ν.Δ. «φλερτάρει» με την Ακροδεξιά και τον σημιτικό εκσυγχρονισμό ταυτόχρονα. Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν. Ο κ. Μητσοτάκης έχει μια πρόκληση να αντιμετωπίσει γιατί πρέπει να κρατήσει μια πολύ εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο άνοιγμα στο Κέντρο και στην αποξένωση κλασικών δεξιών ψηφοφόρων, πολλοί εκ των οποίων εγκατέλειψαν τη Ν.Δ. για τον... καναπέ.

Για να καταλήξω εκεί απ’ όπου άρχισα, το ζητούμενο για τη Ν.Δ. είναι πώς θα πάρει τον «καραμανλισμό» του 2004, θα τον προσαρμόσει στα σημερινά δεδομένα και θα βρει τους ανθρώπους και τον τρόπο να πετύχει όσα έμειναν στα λόγια. Αλλο πράγμα, όμως, ο «καραμανλισμός» αυτός και άλλο οι εμμονές όσων βλέπουν όλους τους άλλους να μετακινούνται στο πολιτικό φάσμα. Στην πραγματικότητα, αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι έχουν μετακινηθεί, χωρίς ίσως να το καταλάβουν κιόλας.

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ