.Η προσφορά της Ομογένειας

Ο ​​ελληνισμός δεν περιοριζόταν ποτέ στην ίδια την Ελλάδα. Κάθε άλλο. Και όποτε το ελληνικό κράτος μεγαλούργησε στη σύγχρονη Iστορία του, το έκανε με την έμπνευση και τη βοήθεια της Διασποράς. Σήμερα μοιάζει να υπάρχει βαθύ χάσμα ανάμεσα σε εμάς που ζούμε τη νεοελληνική παρακμή και στον υπόλοιπο ελληνισμό. Δεν μας καταλαβαίνουν και δεν τους καταλαβαίνουμε. Δεν μιλάω ασφαλώς για τους επαγγελματίες-ομογενείς οι οποίοι βράζουν στο ίδιο ζουμί με εμάς, σε μια αέναη μικροεσωστρέφεια. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που έχουν προκόψει στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία και αλλού. 

Η Ελλάδα τούς φαίνεται ένα μεγάλο παράδοξο, μια προικισμένη χώρα που δεν μπορεί να απελευθερώσει τα χαρίσματα ενός πολύ δημιουργικού λαού. Οσοι τόλμησαν να σχεδιάσουν μια μεγάλη ή μικρή επένδυση έχουν από μια τρομακτική εμπειρία να διηγηθούν. Ξέρουν πολύ καλά τι θα πει ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο και πώς λειτουργεί μια ράτσα που έχει μάθει να κατακτά τον κόσμο, όταν είναι εξωστρεφής. Εδώ συναντούν συνεχώς γκρίνια και τη στερεότυπη φράση «αυτά δεν γίνονται».

Χάνονται όμως και οι πολιτισμικοί, συναισθηματικοί δεσμοί με την Ελλάδα. Μελέτες δείχνουν ότι στην Αμερική, για παράδειγμα, οι ενορίες θα έχουν λιγότερες από δέκα βαπτίσεις τον χρόνο κατά μέσον όρο. 

Η έλλειψη ισχυρής θρησκευτικής ηγεσίας έχει αποδυναμώσει τους δεσμούς της Ομογένειας και με τη θρησκεία και με την Ελλάδα. Αν ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος δεν είναι κάποιος που θα μπορέσει να εμπνεύσει, στο πλαίσιο της αμερικανικής πραγματικότητας, και να φέρει ένα κύμα δυναμισμού, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.

Η αφομοίωση θα ξεριζώσει ό,τι έχει απομείνει από τους παραδοσιακούς δεσμούς... Χρειαζόμαστε όμως και μια νέου τύπου ηγεσία ανθρώπων που θα φέρουν κοντά στον ελληνισμό Ελληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Στην περίπτωση της Αμερικής, είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κάποιου είδους λόμπι που θα έχει ουσιαστική παρέμβαση και δεν θα εξαντλείται στο ετήσιο photo opportunity της 25ης Μαρτίου. 

Υπάρχουν πατριώτες, μεγάλης επιφάνειας και χαμηλού προφίλ, που νιώθουν αυτή την ανάγκη και θέλουν να προσφέρουν. Η Αθήνα είναι όμως απούσα, περιοριζόμενη σε εκείνο το μίζερο «ελάτε να επενδύσετε». Τα φέουδα και τα δοβλέτια είναι πανίσχυρα και εγκλωβίζουν την Ομογένεια στην αδράνεια.

Τις δύσκολες ώρες που περνάμε εδώ, η Διασπορά θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ. Καταξιωμένοι άνθρωποι από δεκάδες τομείς μπορούν να λειτουργήσουν ως μέντορες για όσους θέλουν και προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά στην Ελλάδα της κρίσης. Χρειαζόμαστε ένα σοκ θετικής ενέργειας και πρακτικού οράματος σε αυτή τη φάση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν θα είναι να πεισθούν οι εκτός συνόρων Ελληνες να το κάνουν, όσο πολυάσχολοι και να είναι. 

Η Ελλάδα τούς μαγεύει, ακόμη και όταν κάνει ό,τι μπορεί για να χάσει τη γοητεία της. Το πρόβλημα είναι πώς θα ανοίξουν τα αυτιά και τα μυαλά ενός λαού που έχει γαλουχηθεί να πιστεύει ότι είναι ο εξυπνότερος και ικανότερος και αρνείται να καταλάβει ότι θα μπορούσε να προκόβει όπως οι συνέλληνες του εξωτερικού, αν στη χώρα μας λειτουργούσαν θεσμοί, κανόνες και κυριαρχούσε το αυτονόητο αντί για την εξυπνάδα, τη μαγκιά και την ασταμάτητη μπουρδολογία. 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Ως πότε θα ανέχεται να μοιάζει με «πιόνι» του Τσίπρα ο Καραμανλής;

Τα πράγματα σοβαρεύουν. Τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού προκειμένου να διασωθεί το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ», έχουν πάρει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι συνομιλίες που είχε ο πρωθυπουργός μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής από την Κίνα, δείχνουν ότι στις πλάτες του κόσμου που στενάζει εξαιτίας της κρίσης, παίζονται πολύ βρόμικα παιχνίδια, γίνονται υπόγειες και άκρως επικίνδυνες συζητήσεις και deals που έχουν ιδιαίτερα επιχειρηματικό και πολιτικό ενδιαφέρον.

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να εξυφαίνονται σενάρια διατήρησης στην εξουσία των σαλτιμπάγκων της αριστεράς που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γλείφουν όποιον τους κάνει τη δουλειά, ακόμη κι αν στο παρελθόν ήταν «κακός δεξιός» αλλά τώρα έγινε σερβιτόρος της Αριστεράς.

Δυστυχώς τέτοια «γαλάζια» ντιλίβερι μπόις υπάρχουν πολλά και δεν ντρέπονται να συναντώνται ή να συνεννοούνται για το πώς θα διατηρήσουν το μαγαζάκι του ανοικτό, αν και ξέρουν ότι κάθε μέρα που περνά είναι κι ένα καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας. Αδιαφορώντας για το που πάει αυτή η χώρα, δεξιοί κι αριστεροί σε αγαστή συνεργασία με στόχο να κρατηθεί στην καρέκλα ποιος; Ο αρχηγός των ατάκτων για τον οποίο ο ελληνικός λαός σε ποσοστό 80% λέει ότι είναι ανίκανος.

Σύμφωνα με τις συνομιλίες του Τσίπρα με δημοσιογράφους στο αεροπλάνο, οι οποίες δεν αμφισβητούνται διότι οι αυτήκοοι μάρτυρες ήταν πολλοί, ο πρωθυπουργός δεν αποκλείει δημοψήφισμα για αλλαγές στο Σύνταγμα, όπως η εκλογή Προέδρου από το λαό. 

Χρησιμοποιώντας την έκφραση του Μάο «μεγάλη αναταραχή, σπουδαία κατάσταση» ο Τσίπρας θεωρεί προφανώς ότι ο λαός βρίσκεται σε μια ώριμη κατάσταση προκειμένου να επιλέξει πώς θα είναι το πολίτευμα της χώρας. Και αφού η μεγάλη αναταραχή γίνεται με δημοκρατικό τρόπο είναι λογικό να δημιουργεί και υπέροχες καταστάσεις, σύμφωνα με τη συλλογιστική του.

Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Ναι, να κάνει ο λαός δημοψηφίσματα για μείζονα θέματα όπως η αλλαγή του πολιτεύματος, πιθανότατα σε ένα πιο «προεδρικό μοντέλο». Θα μπορούσε να είναι αυτό της Γαλλίας όπου ο Πρόεδρος κανονίζει τα πολύ σημαντικά εξωτερικά θέματα ή τις υποθέσεις μείζονος σημασίας για τη χώρα και ο πρωθυπουργός με την κυβέρνηση ασχολούνται με τα εσωτερικά θέματα. 

Να συμφωνήσουμε λοιπόν ότι μείζον πρόβλημα για τη χώρα αυτή τη στιγμή είναι ένα δημοψήφισμα ή η απλή αναλογική που η Ρένα Δούρου (η οποία είναι εξαφανισμένη και μάλλον λίγη όπως λένε στην Περιφέρεια) χαρακτήρισε μεγάλη ρήξη για τα πολιτικά πράγματα.

Να συμφωνήσουμε ότι χρειάζονται τομές στο πολιτικό σύστημα και μόνο η αριστερά μπορεί να κάνει, αν και θα μπορούσαν να γίνουν άλλα κι όχι αν ο Πρόεδρος θα είναι ισχυρός ή όχι.

Αυτό που δεν μπορούμε να δεχθούμε είναι να δίνεται προτεραιότητα σε θέματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί παλιότερα ή αργότερα. Κι όχι τώρα που η Ελλάδα είναι στην κόψη του ξυραφιού. Καλά δε καταλαβαίνουν ότι τόσο κρίσιμες αποφάσεις δε λαμβάνονται με τη χώρα να είναι υπό διάλυση, την οικονομία να έχει χρεοκοπήσει και τους πολίτες να περιμένουν τη μοίρα τους με τόσο μεγάλη απαισιοδοξία;

Αντί το πολιτικό σύστημα, στην προκειμένη περίπτωση ο Τσίπρας που είναι στην εξουσία, να δίνει και την τελευταία ρανίδα του αίματός του για να σώσει την πατρίδα από εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις, θα πρέπει να αναλώνει το χρόνο του σε θέματα σημαντικά μεν, σε δεύτερο χρόνο δε;

Το ερώτημα είναι ρητορικό και απαντάται από τη στάση του πρωθυπουργού και της παρέας του, δεξιάς και αριστερής. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διαχειριστούν το πολιτικό τους μέλλον, να μην αποβληθούν από το σύστημα που αυτοδιαλύεται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά και του αυτισμού του που δεν του επιτρέπει να βλέπει ποιο είναι το διακύβευμα για την πατρίδα.

Κρίμα, γιατί πιστεύαμε ότι πολλοί από τους φανερούς και αφανείς πολιτικούς που σήμερα αναλώνονται στα πολιτικά παιχνίδια, ήταν πατριώτες. Πόσο λάθος κάναμε. Πατριωτισμός είναι να βλέπεις τον κίνδυνο που έρχεται για τη χώρα σου και να μπαίνεις μπροστά, πρώτος, ήρωας, στρατηγός για να λύσεις το πρόβλημα. 

Κι όχι να κάνεις μάχες οπισθοφυλακής, με κουβεντούλες πίσω από τις κουρτίνες, μυστικά ραντεβού σε παραθαλάσσιες πόλεις και εξοχικά πολιτικών και σαμποτάζ την ώρα της μάχης. Αυτά σε καμιά περίπτωση δεν δείχνουν πατριωτική στάση, κι αυτό είναι λυπηρό.

Και να μιλήσουμε με ονόματα. Κυβερνητικοί κύκλοι, ουσιαστικά το Μαξίμου διαρρέει ότι το θέμα της εκλογής Προέδρου από το λαό, αφού ερωτηθεί ο κόσμος με δημοψήφισμα, έχει συζητηθεί και με τον Κώστα Καραμανλή. Λέει δηλαδή ο παπαγάλος του Μαξίμου ότι ο πρώην πρωθυπουργός είναι ενήμερος και μάλιστα «το σκέφτεται». Και λένε ότι θα μπορούσε ο Τσίπρας να τον προτείνει για Πρόεδρο εκλεγμένο από το λαό, γεγονός που θα δίχαζε τη ΝΔ.

Πως ανέχεται ένας πρώην πρωθυπουργός, ένας τόσο σημαντικός αρχηγός της δεξιάς παράταξης κι ένας πατριώτης να παίζουν με το όνομά του; Δεν θα έπρεπε να βγει και να… σπάσει τη σιωπή του; Να καθαρίσει το όνομά του από τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται; Να σταματήσει τις φήμες και να βουλώσει στόματα τα οποία εξυπηρετούν τον Τσίπρα και την παρέα του;

Όσο ο κ. Καραμανλής δε μιλάει και αφήνει άλλους να το κάνουν, τόσο πιο κακό κάνει στον εαυτό του, την παράταξή που κληρονόμησε και τη χώρα του. Όσο ανέχεται να μοιάζει με «πιόνι» του Τσίπρα τόσο θα προκαλεί πρόβλημα στο όνομά του και στη ΝΔ.

Σε ό,τι αφορά τα πολιτικά παιχνίδια την ώρα που η… Ελλάδα καίγεται, αυτά θα τα κρίνει ο λαός. Είναι καιρός να ωριμάσει και να μπορεί να κρίνει ποιες είναι οι συνθήκες για τη χώρα αυτή τη στιγμή και ποιες οι προτεραιότητες. Εκτός κι αν προτεραιότητα είναι η διάσωση του Τσίπρα, η νεκρανάσταση συνταξιούχων πολιτικών ή η εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων που προωθούν τη συγκεκριμένη ατζέντα.