.Η πολιτική της φιγούρας

Τους πρώτους καιρούς της θητείας του, ο Πρωθυπουργός εμφανιζόταν στις Βρυξέλλες άνετος, με τα χέρια στις τσέπες, χωρίς ούτε ένα χαρτί.

Ακόμη και όταν οι υπηρεσίες της Κομισιόν έβαζαν διακριτικά μπροστά του έναν φάκελο με στοιχεία, δεν έκανε ποτέ τον κόπο να τον συμβουλευτεί ή έστω να τον ανοίξει.

Εκ των υστέρων, οι συνομιλητές του κατάλαβαν πως δεν ήταν αμέλεια, αλλά επιλογή.

Κάποια στιγμή που προέκυψε ανάγκη τεκμηρίωσης όσων συζητούσαν, άκουσαν τον Πρωθυπουργό να την προσπερνά με το ανεπανάληπτο επιχείρημα:

«Εδώ μιλάμε πολιτικά!..».

Την εποχή εκείνη άλλωστε επικρατούσε η βαρουφάκεια αντίληψη πως δεν πρέπει να συζητούμε συγκεκριμένα, διότι τα συγκεκριμένα τα ξέρουν καλύτερα οι άλλοι και θα μας τουμπάρουν.

Ούτε αριθμοί, ούτε στοιχεία, ούτε σαφείς προτάσεις. Η γραμμή ήταν «να τους τρελάνουμε στη φιγούρα και να τους πνίξουμε στην μπαρούφα».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Αντί να τους πνίξουμε, μας έπνιξαν.

Και τώρα, πάμε από την αρχή. Η κυβέρνηση επέλεξε μετά την κωλοτούμπα να εντάξει στο ρεπερτόριό της και τον εξευτελισμό.

Η απόρριψη του αιτήματος Τσίπρα για σύνοδο κορυφής της ευρωζώνης μάλλον δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου τον παρέπεμψε συνοπτικά στο Eurogroup και τον Σόιμπλε, όπως είχε προαναγγείλει ο... Σόιμπλε!

Πριν αλέκτορα φωνήσαι, η εξήγηση δόθηκε από το «Spiegel».

«Αυτή τη φορά η Ευρώπη έχει να ασχοληθεί με πιο σοβαρά προβλήματα από την Ελλάδα» και «η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει καμία επιθυμία να δώσει ξανά στον Τσίπρα σκηνή για το σόου του».

Ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε ίσως να το υποψιαστεί. Το σκηνικό άλλαξε. Η φιγούρα κούρασε.

Ο Μάριο Ντράγκι έφτασε να δηλώνει ξεκάθαρα ότι «το 2015 ήταν ένα οικονομικό πισωγύρισμα για την Ελλάδα». Και στην αλλοπρόσαλλη σύγκρουση της κυβέρνησης με το ΔΝΤ όλοι συντάχθηκαν τελικά με το ΔΝΤ - πλην ελαχίστων γραφικών.   

Ακόμη και η απειλή των εκλογών που ενεργοποίησε ο Πρωθυπουργός δεν φάνηκε να τρόμαξε πολλούς - με τη ΝΔ να προηγείται 5-7 μονάδες στις δημοσκοπήσεις, γιατί να τρομάξουν;

Ετσι, η κυβέρνηση τρέχει δεξιά κι αριστερά σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο, προσπαθώντας απλώς να διατηρηθεί στην εξουσία. Ο Λοβέρδος μάλιστα κατήγγειλε τον Παππά ότι κατασκευάζει και πλασάρει διάφορα φανταστικά σενάρια επιβίωσης μέσω συνεργασίας με το... ΠαΣοΚ!

Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Οτι οι απαιτήσεις των δανειστών ενσωματώνουν και την κυβερνητική αφερεγγυότητα και την πολιτική αβεβαιότητα.

Παράδειγμα, τα «προληπτικά μέτρα».  

Η Κομισιόν υπολόγιζε ότι 5,4 δισ. είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε πλεόνασμα 3,5% το 2018.

Το ΔΝΤ, αντιθέτως, θεωρεί πως χρειάζονται μέτρα τουλάχιστον 9 δισ. - ο Τόμσεν δημοσιοποίησε τον υπολογισμό προ τριμήνου...

Η απόκλιση δεν είναι τεχνική. Προκύπτει από τις επιλογές της κυβέρνησης.

Αντί να επιδιώξει μείωση των δαπανών, κατέφυγε στην αύξηση της φορολογίας στο όνομα κάποιου «ταξικού προσήμου», όπως αποκαλεί την πελατειακή πολιτική της.

Η επιλογή αυτή έχει συνέπειες.

Πρώτον, ως προς τις εκτιμήσεις. Η απόδοση των εσόδων είναι μελλοντική και υποθετική, ενώ η περικοπή των δαπανών άμεση και ακριβής.  

Δεύτερον, ως προς τις επιπτώσεις. Η αύξηση της φορολογίας είναι ένα μέτρο κατ' εξοχήν υφεσιακό, συνεπώς χρειάζονται περισσότερα μέτρα για το ίδιο αποτέλεσμα.

Η προληπτική νομοθέτηση συγκεκριμένων μέτρων τα οποία θα ενεργοποιηθούν σε περίπτωση απόκλισης από τον στόχο προέκυψε ως συμβιβαστική φόρμουλα αφού ως δέσμευση υπάρχει στο Μνημόνιο.

Είναι προφανώς μια εξευτελιστική διαδικασία για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία προκύπτει από την ελάχιστη εμπιστοσύνη που εμπνέει.  

Αλλά και μια διαδικασία με την οποία η κυβέρνηση συμφώνησε στο Eurogroup (όπως συμφωνεί σε όλα...) και μόνο κατόπιν εορτής θυμήθηκε ότι δεν είναι νόμιμη, όταν κατάλαβε ότι πολιτικά δεν την αντέχει.

Ετσι κατέφυγε και πάλι στη φιγούρα - που αποτελεί την ασφαλέστερη οδό για τον εξευτελισμό.

«Τόσος ήτανε...»
Πρώτα έχασαν την είδηση: αν και δημοσιογράφοι, οι συνδικαλιστές πήραν χαμπάρι ότι η κυβέρνηση διαλύει την ασφάλισή τους όταν η υπόθεση είχε φτάσει στη Βουλή.

(Με αρμόδιο αριστερό υφυπουργό τον αριστερό νομικό σύμβουλο των δημοσιογραφικών ενώσεων!..)

Υστερα επινόησαν μια πρωτότυπη μέθοδο αντίδρασης. Αντί να τα βάλουν με την κυβέρνηση που τους πλήττει, έκλεισαν τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις που δεν τους έφταιγαν σε τίποτα - προς μεγάλη χαρά της κυβέρνησης...

Εγκλωβισμένοι σε ηλίθιες κομματικές και συνδικαλιστικές ιδεοληψίες, ανίκανοι να σκεφτούν το πρόβλημα και όχι τον ρόλο τους, οδηγήθηκαν φυσιολογικά σε φιάσκο.

«Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε» λέει κάπου ο Μανώλης Αναγνωστάκης.

Ναι, αλλά τώρα την πληρώνουν οι υπόλοιποι!..

 Πρετεντέρης Γιάννης 

.Χωρίς περιστροφές και κλαψουρίσματα

Το 2009 η Ελλάδα πτώχευσε ουσιαστικά. Μόλις διαπιστώθηκε το οικονομικό της αδιέξοδο εξοβελίστηκε από τις αγορές και δεν ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει με ίδιες δυνάμεις ελλείμματα και χρέη. Δεν πτώχευσε και τυπικά επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποδέχτηκαν, για διάφορους λόγους, τις ελληνικές εκκλήσεις για διάσωση.

Δηλαδή προσέφεραν δανεικά και κάλυψη προκειμένου να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία και να ελεγχθούν κατά το δυνατόν οι συνέπειες ενός τέτοιου ακραίου συμβάντος στην παγκόσμια οικονομία. Και έναντι της βοήθειας απαίτησαν την εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης ώστε να ασφαλιστεί η χώρα και να σταματήσει να δημιουργεί εστίες ελλειμμάτων και νέων χρεών.

Η ευαισθησία τους ήταν δικαιολογημένη. Είχε προηγηθεί το φθινόπωρο του 2008 η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση με την κατάρρευση μεγάλων αμερικανικών τραπεζών και επαπειλούνταν ντόμινο πτωχεύσεων κρατών και τραπεζών στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ωστόσο, ούτε η ξένη βοήθεια ούτε τα μέτρα που ελήφθησαν από τις μετέπειτα κυβερνήσεις απεδείχθησαν αρκετά και ικανά να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.

Εχει χυθεί πολύ μελάνι και έχουν αναπτυχθεί άπειρα επιχειρήματα προκειμένου να εξηγηθεί η ελληνική αποτυχία. Αλλοι την αποδίδουν στο μείγμα της οικονομικής πολιτικής, άλλοι στη σκληράδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ορισμένοι στα ελλείμματα κατανόησης της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και άλλοι σε συνδυασμό των παραπάνω.

Ολες οι εξηγήσεις μπορεί να στέκουν, αλλά μία που ελάχιστα προβάλλεται είναι η αυθεντικότερη και επικρατέστερη. Ο ελληνικός λαός και μαζί του σύμπασα η πολιτική τάξη - με ελάχιστες εξαιρέσεις - δεν πίστεψαν ή καλύτερα δεν συμφιλιώθηκαν με το γεγονός της χρεοκοπίας.

Προτίμησαν οι περισσότεροι τις θεωρίες συνωμοσίας, υπέκυψαν στις Σειρήνες του λαϊκισμού και διατήρησαν ενδομύχως την ψευδαίσθηση της άκοπης επανόδου στην κανονικότητα. Ετσι πρώτα εξεγέρθηκαν και αποκαθήλωσαν τις θεωρούμενες υπεύθυνες ηγεσίες, πίστεψαν στη συνέχεια μαθητευόμενους μάγους και σταδιακά υιοθέτησαν τη μοιρολατρική αρχή που λέει ότι «και ο χρεοκόπος ζει».

Το πρόβλημα, λοιπόν, διατήρησης της κρίσης επί μακρόν έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι καμία ηγεσία δεν έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα. Καμία από τις τρέχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν αποδέχθηκε το βάρος της χρεοκοπίας, δεν είπε όλη την αλήθεια στον λαό και δεν ανέλαβε πλήρη την ευθύνη περιγραφής των μέτρων και των πολιτικών που θα έβγαζαν με κόπους και θυσίες τη χώρα από την κρίση.

Αν είχε ειπωθεί η αλήθεια από την αρχή και είχε αναληφθεί πλήρως η ευθύνη των αναγκαίων μέτρων από την πολιτική ηγεσία η χώρα θα είχε βγει προ πολλού από την κρίση.

Κρίμα όμως. Εξι χρόνια μετά και η σημερινή ηγεσία κινείται στην αυτή καταστροφική οδό. «Παίζει» με τη χρεοκοπία, έλκεται από τις θεωρίες συνωμοσίας, κατασκευάζει εχθρούς, καταδιώκεται από το πολιτικό κόστος και εν τέλει καθυστερεί, αναστέλλει και την ευθύνη δεν την αναλαμβάνει πλήρως.

Επειτα από τόσα χρόνια η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία μελετημένη, προετοιμασμένη και αποφασισμένη να σηκώσει χωρίς περιστροφές και κλαψουρίσματα όλο το βάρος της χρεοκοπίας.

Αλλιώς προκοπή δεν θα έχει. Αντιθέτως θα χάνει και θα χάνεται...

 Καρακούσης Αντώνης 

.Τα κινούμενα τείχη της απομόνωσης

Η ​​ιστορία της ανθρωπότητας αποδεικνύει αυτό που γνωρίζει κάθε κάτοικος πόλης ή χωριού, κάθε ιδιοκτήτης ή ενοικιαστής γης: τα καλά τείχη κάνουν τους καλούς γείτονες. 

Εάν δεν υπάρχουν σαφή όρια μεταξύ μας, εάν δεν είναι θεσμοθετημένοι οι μηχανισμοί διαχείρισης της ιδιοκτησίας, θα βρισκόμαστε σε αέναη διαμάχη με τους γύρω μας. Αυτό αφορά εξίσου άτομα που αδυνατούν να θέσουν όρια μεταξύ τους και λαούς που η απουσία ισχυρών φυσικών εμποδίων τούς καταδικάζει σε συνεχείς τριβές ή και πόλεμο

. Σήμερα, σε όλο τον πλανήτη, ζούμε μια έξαρση εντάσεων μεταξύ γειτόνων λόγω των αλλαγών που προκαλούν η παγκοσμιοποίηση, η καθολική σχεδόν πρόσβαση στην τεχνολογία και την ενημέρωση, και η πίεση μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων.

Μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους που πολλοί πολίτες φοβούνται και έλκονται από τις σειρήνες του εθνικισμού και του απομονωτισμού. Το πρόβλημα είναι όταν λαοί αποτραβιούνται πίσω από πραγματικά ή νοητά τείχη και αδυνατούν να διαχειριστούν προβλήματα που ξεπερνούν τις ικανότητες μιας χώρας και καλλιεργούν ένα κλίμα μεταξύ των πολιτών και εναντίον των γειτόνων, που, τελικά, τα τείχη γίνονται απειλή και όχι εγγύηση για τη σταθερότητα.

 Βλέποντας την άνοδο ακραίων δεξιών κομμάτων και ομάδων στην Ευρώπη μπορούμε να προβλέψουμε ότι όσο αυτό οδηγεί σε εθνικό απομονωτισμό και λιγότερη συνεργασία μεταξύ χωρών, τα προβλήματα που προκαλούν φόβο και οργή όχι μόνο δεν θα λυθούν, θα επιδεινωθούν και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ένταση μεταξύ χωρών.

Οσο ο κεντρώος χώρος σε κάθε χώρα συρρικνώνεται, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να μη βρίσκεται κοινός τόπος μεταξύ λαών για τη διευθέτηση κρίσεων. Σε αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητοι οι διακρατικοί θεσμοί, όπως αυτοί της Ε.Ε. Η σημερινή αμφισβήτηση τέτοιων θεσμών τούς υπονομεύει ακριβώς τη στιγμή που αυξάνεται η ανάγκη γι’ αυτούς. 

Είναι άκρως ανησυχητικό ότι αυτήν τη στιγμή οι ηγέτες των χωρών-μελών αλλά και των θεσμών της Ε.Ε. δεν φαίνεται να έχουν στρατηγική για να ανακόψουν την αμφισβήτηση στις συλλογικές διαδικασίες. Η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας είναι ενδεικτική της αδυναμίας αυτής: οι ταγοί της Ευρώπης καταπατούν τις αρχές τους με την ελπίδα ότι ο εταίρος της συμφωνίας θα τους απαλλάξει από ένα πρόβλημα. Χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες επενδύουν στην ελπίδα. Η εθελοτυφλία οδηγεί σε απρόβλεπτες συνέπειες, οι οποίες ίσως δοκιμάσουν ακόμη περισσότερο τη συνοχή της Ε.Ε.

Σε πρόσφατες εθνικές εκλογές στην Ευρώπη, ακροδεξιά κόμματα κέρδισαν 29% στην Ελβετία, 21% στην Αυστρία, τη Δανία και την Ουγγαρία, 18% στη Φινλανδία, 14% στη Γαλλία, 13% στη Σουηδία και 10% στην Ολλανδία. Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή κέρδισε 7%. 

Απ’ όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση, παρατηρούμε πως η οικονομική συρρίκνωση, η υψηλή ανεργία και η έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς ευνόησαν τα πολιτικά άκρα εις βάρος του κέντρου. Η ισλαμική τρομοκρατία και το κύμα προσφύγων και μεταναστών ενίσχυσαν τον φόβο και την οργή, οδηγώντας την Ε.Ε. στη μεγαλύτερη κρίση από την ίδρυσή της. 

Τα τείχη που υψώνονται μεταξύ χωρών είναι η απόδειξη του φόβου – δεν βοηθούν, όμως, στην εξεύρεση λύσεων σε προβλήματα που καμία χώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνη.

Στις ΗΠΑ, θα αναμέναμε ότι η οικονομική ανάπτυξη και η χαμηλή ανεργία θα απέτρεπαν την άνοδο της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού. Και όμως, ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ οδεύει προς το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις εκλογές του Νοεμβρίου με σύνθημα «Πάνω απ’ όλα η Αμερική» και στόχο τον απομονωτισμό.

 Ισχυρίζεται ότι θα υποχρεώσει το Μεξικό να πληρώσει για την κατασκευή τείχους στα σύνορά του με τις ΗΠΑ και απειλεί να αποσύρει το αόρατο τείχος που προστατεύει συμμάχους ανά τον κόσμο. Σε ομιλία του την περασμένη Τετάρτη, ο Τραμπ είπε πως εάν οι σύμμαχες χώρες δεν συνεισφέρουν στα έξοδα των ΗΠΑ για την προστασία τους, «οι ΗΠΑ πρέπει να είναι έτοιμες να αφήσουν αυτές τις χώρες να προστατεύσουν τους εαυτούς τους».

 Οπως επισήμανε αναλυτής του ιδρύματος Brookings, ο Τόμας Ράιτ, αυτό δεν αφορά την αύξηση δαπανών αυτών των χωρών για την άμυνά τους, αλλά συνεισφορά στις αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ. Επειδή ο Τραμπ πιστεύει ότι δεν συμφέρει τις ΗΠΑ η παρουσία τους στην Ευρώπη και την Ασία, η αδυναμία άλλων χωρών να καλύψουν μέρος των αμυντικών δαπανών της Αμερικής θα δικαιολογούσε την απόσυρση της αμυντικής ομπρέλας απ’ αυτές τις χώρες.

Βεβαίως, ούτε ο Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε ακροδεξιές δυνάμεις ελέγχουν την Ευρώπη. Οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν αποτρέψει τέτοιο ενδεχόμενο έως τώρα. Αλλά για πρώτη φορά μετά τον Μεσοπόλεμο βλέπουμε τόσα μαύρα σύννεφα να μαζεύονται και τέτοια αδυναμία κεντρώων δυνάμεων να συσπειρωθούν και να αποτρέψουν την παράδοση στο κακό

. ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Χρυσόγονος: Οδυνηρά και τα επιπλέον μέτρα 5,4 δισ. ευρώ

Την ελπίδα για συμφωνία στο Eurogroup της 9ης Μαΐου εξέφρασε μέσω του ΣΚΑΙ ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος, προειδοποιώντας όμως ότι θα είναι οδυνηρά όπως στις προηγούμενες συμφωνίες. Όπως προέβλεψε θα συμφωνηθούν προληπτικά μέτρα μέσα σε ένα «γενικό πλαίσιο», τα οποία δεν θα χρειαστεί να εφαρμοστούν.

Ο κ. Χρυσόγονος τόνισε δε ότι το ΔΝΤ έχει δίκιο, όταν αναφέρει ότι πλεόνασμα 3,5% δεν είναι ρεαλιστικό σε μακροπρόθεσμη βάση. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε βάθος χρόνου σε 3,5% πλεόνασμα» ξεκαθάρισε.

«Τα επιπλέον μέτρα (ύψους 3,5 δισεκ. ευρώ) θα γραφτούν, ελπίζω όμως ότι δεν θα εφαρμοστούν τελικώς, αλλά και τα 5,4 δισεκ. ευρώ μέτρα θα είναι οδυνηρά» διευκρίνισε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

«Από ουτοπικά αισιόδοξες οι προβλέψεις του ΔΝΤ έγινε ουτοπικά απαισιόδοξες» τόνισε.

Όπως εξήγησε ο κ. Χρυσόγονος περισσότερα, σημαίνουν περισσότερη φορολογία, και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί μένουν στο φορολογικό απυρόβλητο όσοι έχουν λεφτά σε θυρίδες στις τράπεζες, ενώ αιμορραγούν οι καταθέτες. Πρέπει να δικαιολογείται η προέλευσή τους» τόνισε, ενώ άφησε αιχμές και κατά του ΥΠΟΙΚ δηλώνοντας ότι «χθες έπρεπε να είχαν διασυνδεθεί οι ταμειακές μηχανές με το TAXISnet». 

Σύμφωνα με τον κ. Χρυσόγονο, η κυβέρνηση πρέπει να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή.
Και πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα είναι η ψήφιση επιπλέον μέτρων, υπονομεύεται η οικονομική δραστηριότητα, αλλά και οι ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορεί να παρουσιάσουν διαρροές προειδοποίησε.

«Καλώς η κυβέρνηση αντιστέκεται στις πιέσεις των δανειστών για επιπλέον μέτρα» διευκρίνισε ο ευρωβουλευτής.

«Δεν θα έλεγα και για εκτόξευση (της οικονομίας) εγώ δεν είμαι τόσο αισιόδοξος, ανάκαμψη χρειάζεται για να δημιουργηθούν νέες εργασίες ειδικά για τους νέους» παρατήρησε μάλιστα.

imerisia.gr

.Ένας μικρός, ανύπαρκτος Τσάβες...

Πειράχτηκαν πολλοί οι αριστεροί της κυβέρνησης από τα γεγονότα στη Βενεζουέλα. Κι ακόμη περισσότερο πειράχτηκαν που κάποιοι τους συνέκριναν με τους… συντρόφους τους από τη μακρινή χώρα της λατινικής Αμερικής. Στεναχωρήθηκε ο Παπαδημούλης που του έβγαλαν το τουίτ που είχε κάνει όταν ο μεγάλος Μαδούρο νίκησε στις εκλογές αλλά τώρα θέλουν να τον λιντσάρουν.

Πειράχτηκαν πολύ οι διάφοροι παλαβωμένοι Συριζαίοι που ονειρεύονταν μια… μπολιβαριανή επανάσταση και σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της Ευρώπης.

Παραβλέποντας βεβαίως ότι η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα κι ότι αν θες να την απομονώσεις από τον υπόλοιπο κόσμο το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την εξαθλιώσεις σε απίστευτο βαθμό, να την καταστρέψεις και παρ’ όλα αυτά να μην καταφέρεις τίποτε. Ούτε καν να ζήσεις το σοσιαλιστικό σου όνειρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση θα θυμάστε πόσο αποθέωνε το μοντέλο Τσάβες. Η Δούρου και ο Ήσυχος φωτογραφίζονταν με περηφάνεια δίπλα στο μεγάλο ηγέτη και σίγουρα θα έχουν κάπου ψηλά τη φωτογραφία αυτή. Ο Τσίπρας έκανε ολόκληρο ταξίδι για να προσκυνήσει το… ιερό σκήνωμα του Ούγκο που στοίχειωνε τα νεανικά του χρόνια και τον γέμιζε ελπίδες ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει υπαρκτός στην Ελλάδα παρ’ ότι παντού έγινε ανύπαρκτος.

Θα θυμάστε τον Τσίπρα να υποδέχεται περιχαρής τον πρέσβη της… Μπολιβαριανής Δημοκρατίας στην Αθήνα ή να του δίνουν φανέλα με το όνομα του Τσάβες. Όλο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το ζούσε πραγματικά. Κατά βάθος ήθελαν να είναι ο Τσίπρας ένας Τσάβες αν και τώρα ψάχνουν και τον… Έλληνα οδηγό λεωφορείου που θα αντικαταστήσει τον Τσίπρα όταν αυτός αποχωρήσει. Όλοι ήλπιζαν ότι το πετυχημένο μοντέλο του διαδόχου του Μπολιβάρ θα μπορούσε και στην Ελλάδα να υλοποιηθεί.

Βεβαίως ο Τσάβες πέθανε, η έστω και ελάχιστη χαρισματική του προσωπικότητα έσβησε και την εξουσία ανέλαβε ο ανίκανος Μαδούρο για να συνεχίσει το έργο. Ποιο ήταν αυτό; Διάλυση της αστικής τάξης και μοιρασιά του πλούτου στο λαό. Του όποιου πλούτου βεβαίως γιατί κάποια στιγμή κι αυτός στερεύει όταν δεν υπάρχει αστική τάξη για να δημιουργήσει, να παράξει, να φέρει επενδύσεις, να γεννήσει ιδέες.

Είναι εύκολο να ανοίγεις το ταμείο, να μοιράζεις για λίγο καιρό λεφτά και στη συνέχεια να μην έχεις τι άλλο να μοιράσεις και να καταρρέεις. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που δεν έχει φράγκο δικό της αλλά εξαρτάται από τα δάνεια, τους ξένους, την τρόικα και τον κάθε τυχάρπαστο που εκμεταλλεύεται την ανάγκη σου και σε πατάει κάτω. Μέχρι πότε όμως θα επικρατεί ο κρατισμός; Μέχρι πότε θα μπορείς να μοιράσεις διορισμούς, μισθούς ή συντάξεις; Έρχεται η ωραία στιγμή που δεν μπορείς να δώσεις και ζητάς δανεικά και ξανά δανεικά. 

Αυτό έκανε χρόνια η Ελλάδα και τώρα ήρθε ο Τσίπρας να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Με τη διάλυση της αστικής τάξης, της μεσαίας τάξης της δημιουργίας και τη λογική της «ταξικής μάχης» και του «ταξικού προσήμου» στα μέτρα που λέει και ο Κατρούγκαλος αυτό ακριβώς επιδιώκεις. Να διαλύσεις μια ολόκληρη τάξη η οποία όμως σου έφερνε λίγο πλούτο, ιδέες, δημιουργία. Και τι θα μείνει στο τέλος; Μια Ελλάδα σαν του Μαδούρο αλλά χωρίς πετρέλαιο. Μια Ελλάδα που υποτίθεται ότι κάνεις διανομή ενός ανύπαρκτου πλούτου και απλά υποθηκεύεις το μέλλον της χώρας.

Μια τσαβική χώρα που αποθεώνει τον Μαδούρο, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Βελουχιώτη ή ακόμη και τον Γρηγορόπουλο, τον Ρωμανό, τον Ξηρό, τον Κουφοντίνα.

Πόσο όμως θα πορεύεται με όλα αυτά τα πρότυπα η Ελλάδα; Κάποιος πρέπει να φέρει και τα λεφτά στα ταμεία. Και ο Αλέξης δεν είναι σίγουρα τέτοιος. Ένας μικρός, ανύπαρκτος Τσάβες είναι που δεν φοβάται για τη χώρα του γιατί δεν την αγαπάει. Απλά τη χρησιμοποιεί για να έχει αυτή τη μικρή εξουσία, αυτός, ο Παππάς και όλο αυτό το αστείο μπουλούκι που κάνει πως κυβερνά.

Οι ώρες του Μαδούρο είναι μετρημένες, μόνο που αυτός θα φύγει είτε με ελικόπτερο είτε θα φάει ξύλο άγριο. Οι ώρες του Αλέξη είναι επίσης λίγες αλλά δεν ξέρουμε πώς θα φύγει αυτός. Διότι ακόμη και στην τιμωρία των κακών πολιτικών η Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Δεν ξέρει να τιμωρεί ή απλά δεν θέλει να πιστέψει ότι ο σοσιαλισμός είναι ανύπαρκτος και μόνο πολιτικοί απατεώνες γεννιούνται από αυτόν.