.Συνειδητή διαστρέβλωση

«Θα μπορούσα να πυροβολήσω κάποιον στην Πέμπτη Λεωφόρο χωρίς να μειωθεί η δημοτικότητά μου» ισχυρίστηκε πριν από λίγες ημέρες ο επίδοξος υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ. Γνωρίζει ότι η κριτική των αντιπάλων του δεν τον αγγίζει επειδή έχει καταφέρει εκ των προτέρων να τους κατατάξει, στο μυαλό των ψηφοφόρων του, στην κατηγορία των εχθρών.

 Δεν μπορεί να εκφέρουν γνώμη για τα προβλήματα της χώρας ακριβώς γιατί αυτοί είναι το πρόβλημα. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και ο κ. Τσίπρας και μάλιστα με σχετική επιτυχία τουλάχιστον έως το καλοκαίρι.

 Ο Ελληνας πρωθυπουργός βέβαια υφίσταται σήμερα τη φθορά των μέτρων. Επικοινωνιακά ωστόσο ακολουθεί την ίδια τακτική με τον κ. Τραμπ. Με δυο λόγια: σημασία δεν έχει τι λες αλλά ποιος το λέει.

Αυτό φάνηκε καθαρά, πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά, στην πρόσφατη ομιλία του για την επέτειο ενός χρόνου διακυβέρνησης. Με τα κριτήρια του ορθού λόγου ήταν μια ομιλία που δεν μ

πορούσε να σταθεί σε στοιχειώδη κριτική. Ολη στηριζόταν σε μια συνειδητή διαστρέβλωση. Οτι τα μέτρα που σήμερα παίρνουμε στην πραγματικότητα είναι μια διαπραγματευτική επιτυχία. Οχι το δραματικό αποτέλεσμα της χειροτέρευσης της οικονομίας και μιας αυτοκαταστροφικής διαπραγματευτικής τακτικής.

 Η ομιλία αποτελούσε οπισθοδρόμηση και σε σχέση με όσα ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί. Οπως ότι είχε υποτιμήσει τους συσχετισμούς πιστεύοντας έως το τέλος ότι οι εταίροι θα υποχωρήσουν, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά στον εφιάλτη του Γκρέξιτ. Κινήθηκε σε ένα εικονικό σύμπαν εμφανίζοντας τις υπαναχωρήσεις ως επιτεύγματα. Και βέβαια δεν έκανε την παραμικρή αυτοκριτική για τις ψεύτικες υποσχέσεις, τη 13η σύνταξη, τον ΕΝΦΙΑ ή την κατάργηση του Μνημονίου.

Αν η κριτική ωστόσο επικεντρωθεί σε αυτά τα ζητήματα θα έχει χάσει την ουσία. Γιατί ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφερόταν να απαντήσει με επιχειρήματα στους επικριτές του. Ο κύριος στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα τείχος ανάμεσα σε «αυτούς» και «εμάς».

 Για να το πετύχει έπρεπε όλοι όσοι διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ να στοχοποιηθούν ως εχθροί. Δεν αρκεί πια η Διαπλοκή. Ολοι είναι συνένοχοι. Οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι μεγαλοαγρότες, όσοι έκαναν καμπάνια για το «ναι» στο δημοψήφισμα και παριστάνουν τώρα τους επαναστάτες, οι πλούσιοι εν γένει. Οι ψηφοφόροι του κ. Μητσοτάκη, το Κολωνάκι δηλαδή και τα Βόρεια Προάστια και βέβαια οι δημοσιογράφοι. 

Πρόκειται για κλασική σταλινική ή φασιστική τακτική. Μια τακτική που καταργεί τη δυνατότητα ισότιμου διαλόγου αφού η αντίθετη άποψη έχει ενοχοποιηθεί πριν καν εκφραστεί με τον στιγματισμό των προσώπων που την εκφέρουν. Και βέβαια χρησιμεύει για να προστατέψει τους δικούς μας ψηφοφόρους από το ζιζάνιο της κριτικής. Η Αριστερά των ανοικτών οριζόντων, του ευρωκομμουνισμού και των μεγάλων δημοκρατικών συνεργασιών ήταν πάντοτε μειοψηφία στην Ελλάδα

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ

.Χώρα - καταυλισμός προσφύγων

Απορροφημένοι και εν μέρει αποχαυνωμένοι οι Ελληνες πολίτες που παρακολουθούν (όσοι το κάνουν) το νέο επεισόδιο «Τσίπρας εναντίον Μητσοτάκη» της ελληνικής πολιτικής σκηνής ή διαμαρτύρονται για το ασφαλιστικό –σαν να υπάρχει πιθανότητα λύσης δίχως γενναίες μειώσεις συντάξεων–, δεν βλέπουν το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα που τους (μας) απειλεί, το προσφυγικό - μεταναστευτικό.

 Είναι ολοφάνερο πλέον ότι πολλοί και διάφοροι στην Ευρώπη, σημαντικοί και λιγότερο σημαντικοί, δρομολογούν την αποκοπή της Ελλάδας από την υπόλοιπη ήπειρο και τη μετατροπή της σε ένα τεράστιο στρατόπεδο προσφύγων και μεταναστών. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν οι δηλώσεις ξένων αξιωματούχων, οι προτάσεις που βλέπουν τη δημοσιότητα στον Τύπο, οι εκθέσεις και τα σχέδια που εξυφαίνονται, επίσημα ή ανεπίσημα.

Επειδή τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα και τα μίντια στην πλειονότητά τους δεν φροντίζουν να τα ξεμπερδέψουν, είναι άλλο πράγμα η διαχείριση από την κυβέρνηση των προσφύγων και μεταναστών που κατακλύζουν την Ελλάδα και άλλο πράγμα η τεράστια ροή των χιλιάδων δύστυχων που καταφθάνουν καθημερινά στις ακτές των νησιών. Για την κακή διαχείριση ευθύνεται η κυβέρνηση και σωστά κατηγορούν και απειλούν τη χώρα μας οι ξένοι. 

Για τη ροή όμως δεν έχει καμία ευθύνη, ούτε είναι δυνατόν να καταστήσει απροσπέλαστη τέτοια εκτεταμένη ακτογραμμή, με πολλά νησιά να απέχουν ελάχιστα από την Τουρκία. Εκτός και αν καταφύγει σε βάρβαρες μεθόδους καταβύθισης των πλοιαρίων, κάτι που ούτε οι νόμοι το επιτρέπουν ούτε, υποτίθεται, η πολιτισμένη Ευρώπη το θέλει.

Τα λεγόμενα «hotspots» που με τη γνωστή ανικανότητα και χαρακτηριστική ανοργανωσιά της η κυβέρνηση καθυστέρησε απαράδεκτα να δημιουργήσει, δεν λύνουν το πρόβλημα. Αποτελούν χώρους και υπηρεσίες φιλοξενίας πρώτων ωρών ή ημερών των προσφύγων και των μεταναστών, μέχρι να ταυτοποιηθούν για να ξέρει η Ευρώπη (και η Ελλάδα βέβαια) ποιοι προσπαθούν να μπουν στα μέρη της στους πονηρούς και επικίνδυνους καιρούς που ζούμε. 

Τα hotspots λοιπόν δεν αποτελούν ανάχωμα στη ροή, κάτι που μόνον η ειρήνευση της περιοχής και η Τουρκία μπορούν να σταματήσουν. Με αυτή την έννοια, είτε υπάρχουν είτε όχι, είτε λειτουργούν είτε όχι, τα hotspots δεν διαφυλάσσουν πάντως τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης.

Αναμφίβολα, οι Ευρωπαίοι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι δυνατόν να σταματήσει η ροή των προσφύγων στο Αιγαίο και ξέρουν επίσης πολύ καλά ότι δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τα κυκλώματα των διακινητών στα τουρκικά παράλια, όπως το έχουν κάνει στη διαλυμένη Λιβύη. Αρπάζουν την ευκαιρία που τους προσφέρει με την αβελτηρία της η ελληνική κυβέρνηση, μπερδεύουν τα πράγματα και ετοιμάζονται να μεταθέσουν τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης στα ελληνοσκοπιανά σύνορα που θα τα καταστήσουν αδιαπέραστα.

 Και αν χρειαστεί, το ίδιο θα επιχειρήσουν και στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Οι απειλές περί εξόδου της Ελλάδας από τη Σένγκεν είναι το προπέτασμα σε αυτή τη φάση, καθώς η «ντε φάκτο» απομόνωση της χώρας με φράχτες λύνει το πρόβλημά τους. Ολες οι ενδείξεις εκεί οδηγούν και αν η «ντε φάκτο» απομόνωση δεν είναι αρκετή, θα ακολουθήσει η τυπική έξοδος από τη Σένγκεν.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες. Η Ελλάδα θα γεμίσει πρόσφυγες και μετανάστες. Στους πρώτους τα ευρωπαϊκά κράτη θα προσφέρουν άσυλο με το σταγονόμετρο, ο επαναπατρισμός των μεταναστών στις χώρες τους ή στην Τουρκία είναι πρακτικά πολύ δύσκολος και η χώρα θα μετατραπεί σε απέραντο καταυλισμό εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων, εγκλωβισμένων. Με όλες τις γνωστές και άγνωστες συνέπειες. Αυτός είναι ο τρομερός κίνδυνος για την Ελλάδα και τους Ελληνες σήμερα. Και δεν είναι μακρινός κίνδυνος, αλλά πολύ άμεσος και κοντινός. 

 ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Η Ελλάδα του Τσίπρα είναι de facto εκτός ΕΕ

Στο πρώτο μάθημα της “Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης”, οι φοιτητές μαθαίνουν για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων ή αλλιώς μια Ευρώπη a la carte. Μια Ευρώπη στην οποία κάποιες χώρες βρίσκονται στον πυρήνα λήψης των αποφάσεων και απολαμβάνουν πλήρως τα προνόμια ενός κράτους-μέλους και κάποιες άλλες χώρες περιστρέφονται γύρω από έναν δεύτερο ομόκεντρο κύκλο που συνήθως απλά εφαρμόζουν τις αποφάσεις.

Η βασική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και αγαθών. Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε σχέση με την θεσμική διάρθρωση των υπόλοιπων διεθνών οργανισμών.

Η Ελλάδα του κ. Τσίπρα έχει τον τελευταίο χρόνο εισέλθει σε τροχιά εξόδου και από τις δύο αυτές ταχύτητες. Αποτελεί από εδώ και στο εξής μια μοναδική περίπτωση που θα διδάσκεται στα επόμενα εγχειρίδια των Ευρωπαϊκών Σπουδών, ως “παράδειγμα προς αποφυγή”.

Παράδειγμα προς αποφυγήν νο1:

Η Ελλάδα έχει ήδη τα έκτακτα μέτρα ελέγχου (που όλοι τα έχουμε συνηθίσει) των κεφαλαίων, τα λεγόμενα capital controls, που φέρουν ορθά κοφτά την ευθύνη και την υπογραφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα εντυπωσιακά θλιβερό επίτευγμα για μια χώρα που λίγους μήνες πριν έβλεπε το φως της εξόδου από τα τούνελ των Μνημονίων.

Παράδειγμα προς αποφυγήν νο2:

Οι πιέσεις για αποπομπή της χώρας μας από την συνθήκη Σένγκεν, ολοένα και αυξάνονται. Η αναβλητικότητα της Ελλάδας να συνεργαστεί με την Frontex σε συνδυασμό με την πολιτική των “ανοικτών θυρών” που εφάρμοσε επιμελώς για ένα χρόνο η κυβέρνηση οδηγεί σε έναν ολοκληρωτικό εγκλωβισμό την Ελλάδα.

Αν με την αναστολή της Σένγκεν επιβληθούν και συνοριακοί έλεγχοι, η χώρα θα έχει γλιστρήσει σε ένα ειδικό καθεστώς σύνδεσης με την Ευρωζώνη. De facto η χώρα θα έχει απομονωθεί και θα αποτελεί μια πολλαπλώς προβληματική περίπτωση στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Οι προσπάθειες και οι θυσίες που θα απαιτηθούν για να επιστρέψει η χώρα στην ομαλότητα, θα είναι πολύ μεγαλύτερης κλίμακας χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα είναι στο χέρι μας να τις αντιμετωπίσουμε.

Μια χώρα βρίσκεται σε εθνική, οικονομική και κοινωνική ασφυξία απόρροια της αριστερής κατάληψης της εξουσίας, η οποία επιβλήθηκε με τον πλέον αντι-θεσμικό και ανεύθυνο τρόπο. Μήπως ήρθε η ώρα της ανακατάληψης;