.Το κατενάτσιο και ο αποκλεισμός

Στην πολιτική και την οικονομία συμβαίνει ό,τι και στο ποδόσφαιρο: η λάθος τακτική οδηγεί στην ήττα, που ενίοτε μεταφράζεται και σε οδυνηρό αποκλεισμό, είτε αυτό αφορά αθλητικές διοργανώσεις είτε την Ευρωζώνη ή τη Συνθήκη Σένγκεν. Αντί να κάνουμε μόνοι μας όλες τις αλλαγές –ή τουλάχιστον τις περισσότερες– των οποίων η αναγκαιότητα είναι προφανής σε όποιον έχει αίσθηση του πώς λειτουργούν οι οικονομίες, εμείς –πολίτες, κόμματα, μέσα ενημέρωσης– από την αρχή επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τη στρατηγική της άρνησης και την τακτική των καθυστερήσεων. 

Για να χρησιμοποιήσω ποδοσφαιρικούς όρους, σε αντίθεση με άλλες ομάδες –την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο– που έτρεξαν, η δική μας Εθνική, με άλλον προπονητή και παίκτες κάθε φορά, έπαιζε συνεχώς καθυστέρηση, ενώ ήταν προφανές ότι έπρεπε να επιτίθεται. 

Στο πιο κρίσιμο ματς, στο οποίο καλώς ή κακώς δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να τρέξουμε και να παίξουμε γρήγορα, εμείς επιλέξαμε το καταστροφικό, όπως αποδείχθηκε, κατενάτσιο. Γνωρίζαμε ότι ξεκινήσαμε με το σκορ εις βάρος μας, από λάθη δικών μας παικτών αλλά και άλλους παράγοντες, ωστόσο ο διαιτητής, αν και αρχικά ήταν πολύ αυστηρός, αν όχι τιμωρητικός, στη συνέχεια, για δικούς του λόγους, ήταν μαζί μας. Δεν ήθελε να χάσουμε και να αποκλειστούμε. Ηθελε να σωθούμε και να παραμείνουμε στην πρώτη κατηγορία. 

Αρκεί να δίναμε κάποια δείγματα γραφής ότι το αξίζαμε. Να παίρναμε πρωτοβουλίες, να κάναμε σουτ, να σκοράραμε, να δείχναμε ότι κάνουμε αλλαγές σε παίκτες και σύστημα, ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας και λειτουργούμε διαφορετικά στο γήπεδο. Αλλά εμείς τίποτα. Παράπονα για όλους και για όλα: έφταιγε το γήπεδο, οι θεατές και, φυσικά, ο διαιτητής. Κλεισμένοι στην άμυνα επιμέναμε στο μόνο σύστημα που ξέραμε να παίζουμε: καθυστερήσεις. Ελπίζοντας, οι δυστυχείς, πως με τον τρόπο αυτό θα προκρινόμασταν. Αλλά, φυσικά, δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα.

Πριν τελειώσει αυτό το δύσκολο ματς (της οικονομίας), άρχισε παράλληλα και ένα δεύτερο, ίσως ακόμη πιο δύσκολο (του προσφυγικού). Και πάλι η κοινή λογική οδηγούσε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να βιαστούμε, να βγούμε μπροστά. Ο χρόνος μετρούσε εις βάρος μας. Αλλά εμείς ξανά καθυστερήσεις. 

Οι σοβαροί παίκτες, από τους ελάχιστους που διαθέτει η ομάδα, το φωνάζουν ευθέως πλέον ότι πρέπει να τρέξουμε γιατί, αν καθυστερήσουμε κι άλλο, όχι απλά θα χάσουμε, αλλά θα «καούμε». Δεν ξέρω αν έχουμε τον χρόνο να «γυρίσουμε» τα παιγνίδια. Το βέβαιο είναι πως όσο παίζουμε καθυστέρηση, αποκλείεται να κερδίσουμε. 

Το πιο ανησυχητικό, δε, είναι πως ακόμη και αν αποφασίσουμε τώρα, ξαφνικά, να παίξουμε επίθεση, να τρέξουμε, ίσως να είναι ήδη πολύ αργά. Είναι ορατός ο κίνδυνος της συντριβής και στα δύο ματς και του αποκλεισμού και από τις δύο κορυφαίες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Θα είναι ένα βαρύ πολιτισμικό σοκ για όλους τους Ελληνες που θεωρούσαν ως δεδομένο ότι η Ελλάδα θα έπαιζε πάντα στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.  

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Ανάμεσα σε δύο στρόφιγγες

Εχει απόλυτο δίκιο ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. «Οι πρόσφυγες δεν τρώνε ανθρώπους». Για το αντίστροφο όμως δεν είμαστε βέβαιοι. Δεν μας επιτρέπουν τα γεγονότα να είμαστε βέβαιοι. Για πολλούς, είτε στην πολιτική κορυφή κάποιων χωρών βρίσκονται είτε στην κοινωνική βάση τους, οι πρόσφυγες έχουν ήδη αποδειχθεί αναλώσιμοι, εδώδιμοι, θυσιαστέοι.

 Μια αμελητέα ποσότητα, αφού καμιά αξία δεν έχει αυτή καθεαυτήν. Είναι μια μάζα που τα αισθήματά της δεν μετράνε, οι δε ελπίδες της «για μια καλύτερη ζωή» μόνο τον καγχασμό προκαλούν όσων ήδη απολαμβάνουν αυτήν την καλύτερη ζωή. Τη σημασία της την αποκτά μόνο αν οι παίκτες της γεωπολιτικής την εντάξουν στους σχεδιασμούς τους.

Για να ευοδωθούν οι σχεδιασμοί αυτοί, δεν είναι πια αναγκαίο να φαγωθούν ή να θυσιαστούν τμήματα των ημετέρων δυνάμεων, οι άσημοι στρατιώτες δηλαδή, όπως συμβαίνει στις τυπικές συγκρούσεις μεταξύ χωρών. Οι πρόσφυγες, ως αλλοεθνείς, συχνά δε και αλλόπιστοι, είναι ένα εξαιρετικό υποκατάστατό τους· καθότι ανέξοδο. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πιόνια που μετακινούνται πάνω στους χάρτες από τους αλληλοαπειλούμενους και αλληλοεκβιαζόμενους σκακιστές-στρατάρχες. 

Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει στις διμερείς ή πολυμερείς συναντήσεις κορυφής, στις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, τη Γενεύη, τη Βιέννη ή την Αγκυρα, με αντικείμενό τους την ανακωχή στον συριακό πόλεμο, την κατανομή των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες ή τις υποχρεώσεις της Τουρκίας και το ακριβές περιεχόμενο της ανταμοιβής της για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της αυτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις συναντήσεις αυτές έχει ήδη καταπέσει ένα από τα ισχυρότερα μεταναζιστικά ταμπού, η απειλητική αναφορά σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται στους μεγάλους παίκτες. Ποτέ δεν συγκαταλεγόταν. Δεν έχει την έκταση της Τουρκίας, το πληθυσμιακό της μέγεθος και τον διπλωματικό κυνισμό της, ο οποίος επί Ερντογάν αποκτά όλο και περισσότερα από τα γνωρίσματα που διέπουν το σύνδρομο μεγαλείου. Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό η χώρα μας είναι απλώς ένας αγωγός, ανάμεσα σε δύο στρόφιγγες που δεν τις ελέγχει η ίδια.

 Η στρόφιγγα εισόδου, στην Ανατολή, βρίσκεται στην απόλυτη διάθεση της τουρκικής κυβέρνησης· την ανοιγοκλείνει κατά βούληση, ανάλογα με το τι την εξυπηρετεί κάθε στιγμή, η επίδειξη καλής διαγωγής, με τη μερική ανάσχεση των ροών, ή ο τσαμπουκάς, με την απαθή (αν όχι διευκολυντική) αντιμετώπιση των κυκλωμάτων των διακινητών. 

Αλλά και την κίνηση της στρόφιγγας εξόδου, στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, ελάχιστα μπορεί να την επηρεάσει η Ελλάδα. Η γειτονική χώρα δείχνει να εκμεταλλεύεται την τωρινή συγκυρία σαν σπουδαία ευκαιρία για την προώθηση των γενικότερων συμφερόντων της, εξ ου και η εκδούλευση που προσφέρει στις χώρες του Βίζεγκραντ και των Δυτικών Βαλκανίων.

Ασχετα με το τι κάνουν οι άλλοι, η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει να τιμά τις συμφωνίες που υπογράφει. Εστω για να γίνεται οδυνηρά σαφέστερη η απουσία ηθικής και δικαίου στα μέτωπα της διεθνούς πολιτικής. 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Προς ΝΔ: Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν γίνεται

Επιτέλους, ο Κυριάκος ξύπνησε; Ή μήπως απλά είναι στρατηγική και μακρόπνοο σχέδιο;

Είμαστε από τους πρώτους στο Antinews που άσκησαν κριτική στον κ. Μητσοτάκη για τη δήλωση που έκανε ότι δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός. Γράψαμε τότε ότι βιάζεται η Ελλάδα και δεν μπορεί να περιμένει. Φαίνεται ότι το κατάλαβε καλά ο Κυριάκος ότι η λογική του ώριμου φρούτου θα καταστρέψει τη χώρα και δεν είναι καλό για ένα κόμμα εξουσίας να περιμένει πότε η κυβέρνηση θα αυτοκτονήσει. Έτσι στη συνέντευξη που έδωσε στον Ν. Χατζηνικολάου είπε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή οι καθαρές λύσεις είναι η μοναδική διέξοδος όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντά της. Τόνισε συγκεκριμένα:

«Σε μία προηγούμενη συνέντευξη μου, είπα και κατηγορήθηκα για αυτό ότι δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός. Δεν έχω καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να καθίσω στην καρέκλα. Δε θέτει κανείς σήμερα ζήτημα οικουμενικής. Ο κ. Τσίπρας λέει πως αισθάνεται άνετα με την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να κυβερνήσει με τον κ. Καμμένο, ενώ θα μπορούσε να επιλέξει άλλους, για να συγκυβερνήσει. Διαχειρίζεται κρίσιμα ζητήματα με μεγάλη ανευθυνότητα.

 Έχει δείξει πως δε μπορεί να ολοκληρώσει την αξιολόγηση. Θέτει σε εφαρμογή ένα παράλληλο πρόγραμμα άλωσης του κράτους. Έχω ένα πλαίσιο συνεννόησης και αφορά στα εθνική θέματα. Δε μπορεί να υπάρξει σε άλλα ζητήματα. Μας χωρίζει άβυσσος ως προς την ουσία των πολιτικών που θέλουμε να εφαρμόσουμε. Με ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ δε μπορούμε να συγκυβερνήσουμε. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα", σημείωσε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

«Εμένα με ενδιαφέρει αυτό το οποίο είναι εθνικά ωφέλιμο και χρήσιμο, δεν πιστεύω ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις για μία συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ και με τον κ. Τσίπρα. Κάθε μέρα που περνάει μέσα από τις συμπεριφορές αυτής της κυβέρνησης και μέσα από αυτά τα οποία βλέπω εμπεδώνεται αυτή η πεποίθηση μου, ότι δεν μπορούμε να συγκυβερνήσουμε με τον κ. Τσίπρα και προτιμώ τις καθαρές λύσεις» πρόσθεσε.

«Δεν το γνωρίζω αν θα πάμε σε εκλογές. Εάν η κυβέρνηση χάσει την εμπιστοσύνη στη Βουλή, θα ενεργοποιηθούν οι προβλέψεις του Συντάγματος. Μεταξύ οικουμενικής και κυβέρνησης διαλέγω τις εκλογές. Δε μπορεί να δουλέψει στην πράξη μια οικουμενική κυβέρνηση. Εάν σήμερα ο κ. Τσίπρας χάσει τη δεδηλωμένη, αυτό θα συμβεί γιατί βουλευτές του δε θα τον στηρίξουν. Τι σας κάνει να πιστεύετε πως αυτό που δε θα ψηφίσουν με τον κ. Τσίπρα θα το ψηφίσουν με μία οικουμενική; Δε βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός. Με ενδιαφέρει το εθνικά ωφέλιμο», είπε.

Εδώ κάπως μας τα χαλάει αφού σε μια προσπάθεια να δείξει ότι δεν είναι βουλιμικός με την εξουσία απλά χρησιμοποιεί ένα οξύμωρο σχήμα. Προτιμά τις εκλογές αλλά δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός. Δηλαδή; Αν γίνουν εκλογές η ΝΔ τι θα κάνει; Δεν θα πάει για να νικήσει επειδή δεν βιάζεται ο Κυριάκος; Είτε θέλει τις εκλογές είτε ας κάνει Οικουμενική να βρεθεί κάποιος να ξεκολλήσει τη χώρα.

Ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι πιστεύει και να μην παίζει διπλό παιχνίδι. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν γίνεται.

Δεν γίνεται να μην αποκλείεις τις εκλογές αλλά να μη βιάζεσαι και να είσαι χαλαρός στην αντιπολίτευση. Δεν γίνεται να λες ότι ο Τσίπρας είναι ανίκανος να κυβερνήσει αλλά εσύ ο ίδιος να μην τον τσακίζεις στην αντιπολίτευση όπου τον βρεις και να τον αφήνεις να σε κατατροπώνει στη Βουλή.

Δεν γίνεται να θες ένα κεντρώο, φιλελέ κόμμα αλλά να θέλεις και τη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Όλα μαζί δεν γίνονται και κάποτε ο Κυριάκος πρέπει να ξεκαθαρίσει στο κόμμα του τι θέλει, αφού το ξεκαθαρίσει στο μυαλό του.

.Παρίας των Βαλκανίων

Για αυτήν την κυβέρνηση, εδώ και ένα χρόνο, ισχύουν δυο παραδοχές:

H πρώτη παραδοχή είναι πως αυτή η κυβέρνηση διέπεται από έντονη αναβλητικότητα όταν έρχεται η στιγμή να αποφασίσει και συνήθως απεκδύεται της ευθύνης, μετακυλώντας την στους πολίτες.

Η δεύτερη παραδοχή είναι πως για όλα τα τραγικά λάθη της πάντα φταίνε οι άλλοι.

Το ζήσαμε με την διαπραγμάτευση -πιθανότατα να το ξαναζήσουμε- το βιώνουμε τώρα και με την διαχείριση της προσφυγικής κρίσης.

Την ώρα που η κατάσταση με τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται παγιδευμένοι στη χώρα μας έχει φτάσει στο απροχώρητο και απειλεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, η κυβέρνηση κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Επιρρίπτει τις ευθύνες σε όλους τους άλλους.

Αυτή τη φορά, ο… κακός της υπόθεσης είναι η Αυστρία, που συγκαλεί την Τετάρτη σύσκεψη των χωρών της προσφυγικής οδού των Δυτικών Βαλκανίων, στην οποία όμως δεν είναι καλεσμένη η χώρα μας. Πρακτικά, η κίνηση αυτή της Αυστρίας δείχνει πόσο απομονωμένη είναι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, καθώς η Αυστρία δεν είναι μία από τις χώρες της λεγόμενης «τετράδας του Βίσεγκραντ», όμως φαίνεται να βλέπει με συμπάθεια τις θέσεις της περί κλεισίματος των ελληνικών συνόρων. Για την κυβέρνηση, πάλι, η κίνηση της Αυστρίας είναι ένα «πραξικόπημα».

Και προς Θεού, δεν πάμε να εξωραΐσουμε τη στάση της Αυστρίας.

Είμαστε όμως «οπαδοί» της ρεαλιστικής σχολής σκέψης στις διεθνείς σχέσεις, στο πλαίσιο της οποίας τα κράτη κινούνται με βάση το συμφέρον τους.

Όπως και να έχει ζημιωμένη είναι η χώρα που πλέον αρχίζει και μετατρέπεται σε «παρία των Βαλκανίων».

Την ίδια στιγμή που οι σχέσεις της Ελλάδας με την Αυστρία μπαίνουν στον «πάγο», η κατάσταση σε Ειδομένη και Πειραιά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, καθώς οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες δεν έχουν αυτή τη στιγμή καμία δίοδο προς την κεντρική Ευρώπη, κι έτσι είναι αναγκασμένοι να μείνουν στη χώρα μας μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα – όμως θα αλλάξουν τα δεδομένα; Θα ανοίξουν τα σύνορα με τα Σκόπια (τα οποία υποτίθεται πως θα έμεναν ανοιχτά μέχρι τουλάχιστον τις 6 Μαρτίου);

Θα δεχθούν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες να κάνουν αυτά που έχουν συμφωνήσει, να υποδεχθούν δηλαδή στο έδαφός τους πρόσφυγες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα; Θα τηρήσει η Τουρκία τις δεσμεύσεις της, τη στιγμή που όλοι συμφωνούν πως το «κλειδί» για τη μείωση των προσφυγικών ροών το κρατά σφιχτά η Άγκυρα;

Ερωτήσεις που χρήζουν μάλλον ζοφερές απαντήσεις όσο αυτή η κυβέρνηση παραμένει στο τιμόνι της χώρας.

Μήπως λοιπόν ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, οφείλει να αναθεωρήσει την προσέγγισή του, ότι «δεν χωρά αντιπολίτευση στο μεταναστευτικό»;

Είναι αυτονόητο ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα, είναι ένα εθνικό θέμα, αλλά, είναι επίσης σαφές, πως αυτή η κυβέρνηση μόνο εθνικά δεν μπορεί να το χειριστεί.