.Ο κ. Τραμπ και η νέα Δεξιά

Ο κ. Ντόναλντ Τραμπ αντιμετώπισε, μόνος, το σύνολο του αμερικανικού κατεστημένου· το συνέτριψε και ανεδείχθη ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» επικράνθη, καθώς επίσης και σύμπασα η ελίτ στη Δύση. Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών είναι δηλωτικές αμηχανίας, βαθύτατης ανησυχίας ενώπιον του αγνώστου που αναδύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και της ασύγγνωστης απερισκεψίας ή ακριβέστερα υπεροψίας τους να έλθουν σε επαφή έστω και με επιτελείς του κ. Τραμπ – πολύ περισσότερο με τον ίδιο, που τον αντιμετώπισαν περίπου ως αποσυνάγωγο.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του παραβίασε κάθε κανόνα «πολιτικής ορθότητος», που τελικώς προσέλαβε διαστάσεις ανάλογες με τον κομφορμισμό στη Σοβιετική Ενωση. Με μόνη διαφορά ότι δεν ήταν «μικροαστικός», αλλά εξίσου πληκτικός, αυτάρεσκος και αποκομμένος από το αίσθημα της κοινωνίας.

Η υποψήφια των Δημοκρατικών κ. Χίλαρι Κλίντον προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει υπέρ αυτής τη «ρατσιστική» και «αντιφεμινιστική» διάσταση του αντιπάλου της. Απέτυχε παταγωδώς. Στην ομιλία της ύστερα από την εκλογική της ήττα, η κ. Κλίντον κάλεσε τους οπαδούς της να συνεχίσουν –όπως προτίθεται να πράξει και η ίδια– τον αγώνα για την προάσπιση των συνταγματικώς κατοχυρωμένων ατομικών ελευθεριών.

Αλλά ήταν εκτός θέματος, από μια άποψη, διότι το Σύνταγμα των ΗΠΑ περιλαμβάνει και διάταξη –μοναδική, πράγματι, παγκοσμίως– που κατοχυρώνει το «δικαίωμα των Αμερικανών πολιτών στην ευημερία». Αυτή ακριβώς ήταν η ισχύς του κ. Τραμπ, που ουσιαστικώς εξήγγειλε μια «Νέα Συμφωνία». Οχι κατά το πρότυπο του προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ τη δεκαετία του 1930, που βασιζόταν στην παρέμβαση του κράτους, αλλά με τη δραστηριοποίηση των αμερικανικών επιχειρήσεων στο εσωτερικό με επενδύσεις για την ανάπτυξη των υποδομών και της ανταγωνιστικότητος.

Κατά τον κ. Τραμπ, δεν είναι δυνατόν, απλούστατα, επιχειρήσεις που ανδρώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες να δραστηριοποιούνται στο διεθνές στερέωμα και η χώρα να βυθίζεται στην παρακμή. Η τάση της οικονομικής ηγεμονίας οδήγησε, απλώς, στην καταστροφική και αδιέξοδη εμπλοκή των ΗΠΑ. 

Αδέξια απόπειρα αντιγραφής της «παγκοσμιοποιήσεως», που κωδικώς μπορεί να ονομαστεί ως «σύστημα Μπιλ Κλίντον και Τόνι Μπλερ», οδήγησε συνεργούσης της γερμανικής ακαμψίας και ιδιοτέλειας στην εξαθλίωση των πολιτών της Ενώσεως –στις χώρες του Νότου και όχι μόνον– προς χάριν της διεθνούς «ανταγωνιστικότητος», διά της φυγής των «επενδυτών» στις αγορές φτηνού εργατικού δυναμικού.

Πριν από χρόνια ένας πρώην μάλλον αποτυχημένος ηθοποιός του Χόλιγουντ, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, άλλαξε τη φυσιογνωμία του κόσμου και θεωρείται, πλέον, ακόμη και από αντιπάλους του ένας από τους μεγαλύτερους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Στις εκλογές της περασμένης Τρίτης ο πρωταγωνιστής ενός reality show ανεδείχθη πρόεδρος των ΗΠΑ και ηγέτης μιας νέας Δεξιάς. Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» περιέπεσε σε κατάθλιψη και έχει αποδιοργανωθεί. Εν τέλει, θα προσαρμοσθεί.

 ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

.Μπορεί η Εκκλησία να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις;

Πολύς λόγος έχει γίνει για τον Νίκο Φίλη, την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση και ποιοι ευθύνονται γι' αυτό. Άλλωστε και ο ίδιος φρόντισε να καταστήσει σόου για την τηλεόραση και τα social media την καρατόμησή του, με τον... αριστερό δεκάρικο που έβγαλε χθες. Λες και κάτι έγινε που έχασε η κεντρική πολιτική σκηνή τον Φίλη ή όπως λέει και ο λαός «χ... η φοράδα στ' αλώνι». 

Γιατί αναλώνουμε τόσο χρόνο προκειμένου να ασχοληθούμε με το πρόσωπο «Φίλης»; Πολλά ειπώθηκαν όπως ότι «μίλησε στην αριστερή ψυχή, είναι το άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει διολισθήσει σε... συντηρητικές πολιτικές. Ειπώθηκε επίσης ότι τον «έφαγε» ο Ιερώνυμος, άλλωστε και ο ίδιος είπε ότι κάποιοι σχεδίασαν την πολιτική του δολοφονία υπονοώντας τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον Αρχιεπίσκοπο με τη βοήθεια των Media.

Όμως, το ορθόν θα ήταν να ασχοληθούμε με το περιβάλλον στο οποίο λειτούργησε, ανήλθε και τελικά καρατομήθηκε ο κ. Φίλης. Και να του πούμε και το απλό που μάλλον δε θέλει να το καταλάβει: «Κύριε Φίλη που το παίζετε.. αριστερός κι ευαίσθητος. Δεν ξέρετε με ποιους είχατε να κάνετε; Με ποιους καθόσαστε στο ίδιο υπουργικό τραπέζι και με ποιους συνδέσατε την πολιτική σας καριέρα»;

Ο εξοβελισμός του πρώην υπουργού είναι απόφαση του Τσίπρα, φέρει την υπογραφή του, και δεν είναι «συλλογική απόφαση» όπως είπε ο νεόκοπος κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος. Η απόφαση ελήφθη για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι υπέκυψε στις δήθεν απειλές του Κ(λ)αμμένου ότι θα ρίξει την κυβέρνηση για το θέμα της Εκκλησίας. Ο δεύτερος είναι ότι απειλήθηκε από τον Ιερώνυμο ότι ανοίγει πόλεμο. 

Ανεξαρτήτως, λοιπόν, αν ο Φίλης έχει δίκιο ή άδικο, ανεξαρτήτως ότι κανένας θεσμός, ούτε η Εκκλησία δεν μπορεί να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, η υπόθεση έδειξε ότι ο Τσίπρας είναι ένας άβουλος, άτολμος ηγέτης που άγεται και φέρεται από τους ακροδεξιούς και δεν έχει τα κότσια ούτε τα... αριστερά του ιδανικά να υπερασπιστεί. Και γι' αυτό είναι δεινή ήττα η απομάκρυνση του Φίλη, όχι το ίδιο το πρόσωπο κι αν έχασε η Βενετιά βελόνι.

Από την άλλη, ο κ. Φίλης ας μην κλαίγεται, γιατί ήξερε και ανέχθηκε τους Καμμένους; Μαζί τους δεν κυβερνούσε εδώ και 20 μήνες; Που ήταν άραγε ο κ. Φίλης όταν ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε τους συνέδρους «σύντροφοι»;

Αλήθεια. Πώς αντέδρασε ο... αριστερός υπουργός όταν στο ίδιο τραπέζι με τον Καμμένο αυτός του είπε κλαίγοντας ότι θα ρίξει την κυβέρνηση; Είπε ο κ. Φίλης στο συνεταιράκι του στην κυβέρνηση «βρε αι σιχτίρ Πανούλη, τις κυβερνήσεις τις ρίχνουν οι λαοί κι όχι οι Εκκλησίες;» Που είναι η ευαισθησία του αιώνιου αριστερού κ. Φίλη όταν συμβαίνει μπροστά του μια από τις πιο εξευτελιστικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας; 

Ένας αρχηγός κόμματος να παίρνει το ύφος του κλαμένου σκύλου και να λέει «Αρχιεπίσκοπε, να ρίξω την κυβέρνηση αν το θες». Τώρα θυμήθηκε ο Φίλης να μιλήσει για συμβόλαιο πολιτικού θανάτου του όταν μπροστά του εκτυλισσόταν ένα συμβόλαιο θανάτου της κυβέρνησής του από τον «θρησκευόμενο» τάχα κ. Καμμένο;

Ας μην κλαίγεται λοιπόν ο κ. Φίλης και ας μην ετοιμάζεται για το ρόλο που θα αναλάβει στην εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό είναι ότι κι αυτός ξεπούλησε την αριστερά που δήθεν υπηρετούσε, από τη στιγμή που ανέχθηκε τους ψεκασμένους να κάθονται μαζί του και να τον εκβιάζουν. 

Τελεία και παύλα. Ας ρίξει μια ματιά και στον πρωθυπουργό του που του έβαζε βαθμό 20 και ένα μήνα μετά τον έστελνε σπίτι του. Όταν τον αποθέωνε ως τον μεγάλο ηγέτη ήταν καλά και τώρα που τον έδιωξε δεν θέλει ούτε να τον βλέπει;

Αυτά είναι ήθος κ. Φίλη και πίστη στους αγώνες της Αριστεράς που δήθεν υπηρετείτε όλοι εσείς οι ψεύτες.

.Στην εποχή των τεράτων...

Οι εκλογές στις ΗΠΑ και η νίκη του Τραμπ επιβεβαίωσε, για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμη, τον βαθύ διχασμό που επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Σε όλες τις κοινωνίες, από τη μικρή Ελλαδίτσα μέχρι τη μεγάλη Αμερική, τη Ρωσία, την Τουρκία ή τις αφρικανικές χώρες.

Επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση, ο ανάλγητος καπιταλισμός που ενδιαφέρεται μόνο για τα νούμερα και όχι για τους ανθρώπους, η ισοπεδωτική κατάσταση που προωθεί ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο το οποίο έχει αποτύχει, δεν έχουν μέλλον. Κι αν δεν αλλάξουν σύντομα τότε το επόμενο βήμα θα είναι καταστροφικό.

Ο σημαντικός Έλληνας επιστήμονας, Δ. Νανόπουλος, μιλώντας μετά τη νίκη του Τραμπ και γνωρίζοντας την αμερικανική πραγματικότητα αφού εργάζεται εκεί, είπε ότι ο κόσμος του θυμίζει την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ανάμεσα σε δύο πολέμους δηλαδή που κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη.

Κάποιοι δεν αποκλείουν το γεγονός ενός μεγάλου και καταστροφικού πολέμου, άλλοι προβλέπουν παγκόσμιες αναταράξεις. Το σίγουρο είναι ότι αφενός οι κοινωνικές ανισότητες και αφετέρου το εκρηκτικό αυτό κύμα μετανάστευσης δεν θα έχουν καλά αποτελέσματα για τον πλανήτη.

Κάποιοι δεν είδαν τα σημάδια στη Βρετανία με το Brexit. Άλλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν τη Λεπέν να έρχεται βγάζοντας το κοστούμι του ναζί και παίζοντάς το απλά ένα δεξιό κόμμα. Υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν κανένα προβληματισμό για την κατάρρευση σταθερών που μέχρι σήμερα τις θεωρούσαμε δεδομένες. Από το παγκόσμιο μιντιακό σύστημα που χαϊδεύει τα αυτιά του πολιτικώς ορθού λόγου και χαρακτηρίζει ακραίους όσους τολμούν να θέτουν κρίσιμα θέματα για τους πολίτες. Μέχρι το πολιτικό σύστημα σε πολλές χώρες που ενώ τους φτύνουν νομίζει ότι βρέχει και κρατάει ομπρέλα.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο τα μίντια παίζουν ενεργό ρόλο στην καθοδήγηση των πολιτών σε κάθε χώρα, αυτό το γνωρίζουμε καλά. Όμως, η αποτυχία τους και να προβλέψουν δημοσκοπικά οποιαδήποτε μεγάλη μάχη (από το δημοψήφισμα στην Ελλάδα μέχρι το Brexit και τη νίκη Τραμπ) μέχρι και την αγωνιώδη προσπάθεια που κάνουν για να απομονώσουν «αιρετικές» φωνές, επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι δεν πάει άλλο. Είτε πρόκειται για «αριστερά» ή προοδευτικά μίντια που κατασυκοφαντούν όσους μιλούν για μετανάστες ή για σύνορα ή για εθνική ταυτότητα είτε για «δεξιά» μέσα ενημέρωσης που όταν κάποιος μιλά για φτώχεια, ανέχεια, σκληρά θατσερικά μέτρα, τότε σου κολλούν τη στάμπα του «αντιμεταρρυθμιστή» που δε θέλει να πάει μπροστά η χώρα.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο θέμα, δηλαδή την αδυναμία του πολιτικού συστήματος παντού να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μπορούν πολλά να ειπωθούν. Στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί και το κατεστημένο δεν θέλησε να αντιληφθεί ότι π.χ. οι λευκοί έχουν γίνει μειονότητα και αισθάνονται αδικημένοι. Δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές ανισότητες, ότι υπάρχει φόβος και οργή, ότι υπάρχει αγωνία για τους μετανάστες που απειλούν τις δουλειές τους, χωρίς κι αυτοί να είναι κατ' ανάγκη κακοί οι... βιαστές όπως έλεγε ο Τραμπ.

Θα αναρωτηθεί κανείς; Μα οι φτωχοί ψήφισαν τον κροίσο Τραμπ; Τι είδους αντισυστημική ψήφος είναι αυτή; Κι όμως, όποιος κι αν ήταν αυτός που θα έβγαινε μπροστά και θα μιλούσε με τόσο λαϊκίστικο τρόπο θα ήταν νικητής. Οι Αμερικανοί μισούσαν την Χίλαρι και την οικογενειοκρατία, μισούσαν αυτή την πολιτική που βασίζεται σε νόρμες, σε κανόνες και ο Τραμπ απλά τους έδωσε τη διέξοδο, έχοντας βεβαίως και το χάρισμα το προσωπικό.

Στην περίπτωση της Ελλάδας έγινε πάνω – κάτω το ίδιο με τις νίκες του ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές και δημοψήφισμα. Οι Έλληνες πολίτες που αισθάνονται ότι είναι έξω από το παιχνίδι, που βλέπουν εκατομμύρια να περνούν δίπλα τους, που βλέπουν οι μετανάστες να γεμίζουν τα νησιά και που κατηγορούν γι' αυτό το παλιό πολιτικό σύστημα ήταν δεδομένο ότι θα «έπαιζαν» το χαρτί του νέου, αντισυστημικού, χωρίς γραβάτα, χωρίς οικογένειες πίσω του και με έναν λόγο ακραία λαϊκίστικο. Για θυμηθείτε τι έγινε στο δημοψήφισμα. Μόλις βγήκαν οι εκπρόσωποι του λεγόμενου κατεστημένου, πρόεδροι και πρώην πρωθυπουργοί, κατέρρευσε το «ναι» και επικράτησε με άνεση το «όχι».

Τέλος, αυτό που θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι αυτός ο λαϊκισμός που συνδυάζεται με ψέμα. Ό,τι έκανε ο Τσίπρας δηλαδή, ό,τι έκανε ο Φάραντζ, ό,τι έκαναν οι Ποντέμος και ό,τι θα κάνει η Λεπέν. Ο Τραμπ μένει να αποδειχθεί πόσο ψεύτικος είναι όταν υποσχόταν μειώσεις στους φόρους, τείχη για τους μετανάστες και χτύπημα του αμερικανικού κατεστημένου.

Αυτός ο άκρατος λαϊκισμός, η στροφή των πολιτών ανά τον κόσμο σε ακραίες ή τουλάχιστον αμφιλεγόμενες επιλογές, η κοινωνική οργή που δεν ακούγεται αλλά είναι πολύ δυνατή και η «βόμβα» του προσφυγικού απειλούν την παγκόσμια ειρήνη, τάξη και ασφάλεια. Ζούμε στην εποχή των τεράτων όπου το παλιό πεθαίνει και μέχρι να γεννηθεί το καινούργιο επικρατεί χάος. Ελπίζουμε μόνο να μην κρατήσει πολύ, ειδικά εδώ στη μικρή και αδύναμη Ελλάδα.