.Το τέλος των βεβαιοτήτων

Π​​έρυσι τέτοια εποχή ένιωσα για πρώτη φορά την ανασφάλεια που επιφυλάσσει η Ιστορία κάθε 50-60 χρόνια. Τις ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, δεν ήξερα αν η Ελλάδα θα βρισκόταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας για πολύ ακόμη, αν θα εξελισσόταν από μια αστική ημιευρωπαϊκή δημοκρατία σε κάτι άλλο. Δεν ήταν εύκολο για εμάς που μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι μερικά πράγματα είναι δεδομένα και αυτονόητα.

Η δική μας «πλαστική» γενιά ανατράφηκε πιστεύοντας ότι κάθε χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται στο ασφαλές «λιμάνι» της Δύσης και θα έχει μια γραμμικά ανοδική πορεία. Η κρίση που χτύπησε τη χώρα το 2009 γκρέμισε πολλές από αυτές τις βεβαιότητες. Είχε όμως κανείς την, σχεδόν μεταφυσική, πεποίθηση ότι θα περπατούσαμε δίπλα στην άβυσσο χωρίς να πέσουμε σε αυτήν. Και όντως φτάσαμε κοντά, αλλά το ένστικτο αυτοσυντήρησης μας κράτησε από το σάλτο μορτάλε. Προτιμήσαμε το τέλμα από την άβυσσο.

Τώρα όμως φαίνεται πολύ καθαρά ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτήν την κρίση. Αφορά όλο τον κόσμο και κυρίως τη Δύση. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια τον κ. Μπαρόζο να λέει σε ένα συνέδριο ότι κανείς δεν θα πρέπει να αποκλείει τίποτα από εδώ και πέρα στην Ευρώπη, ούτε κινήματα εθνικολαϊκισμού ούτε δικτατορίες, τίποτα. 

Το απέδιδε στη νομοτελειακή συγκριτική φτωχοποίηση της Ευρώπης. Μου είχε φανεί παράλογο όταν το έλεγε, αλλά προφανώς έβλεπε πράγματα στον ορίζοντα που οι υπόλοιποι αγνοούσαμε. Και επίσης θυμάμαι σε ένα άλλο συνέδριο τον κ. Κάμερον να εξηγεί γιατί αποφάσισε να εξαγγείλει το δημοψήφισμα.

Ηταν τόσο σαφές ότι έπαιρνε μια ιστορική απόφαση έχοντας στο μυαλό του εσωκομματικές ισορροπίες, δημοσκοπήσεις και τίποτε άλλο... Εκπροσωπεί ίσως, περισσότερο από κάθε άλλον, τον «πλαστικό» ηγέτη που μοιάζει εντελώς ανεπαρκής σε μια πυκνή και απρόβλεπτη εποχή.

Εδώ βρισκόμαστε, όμως, τώρα. Το τσουνάμι του λαϊκισμού σαρώνει το αμερικανικό πολιτικό σκηνικό και την Ευρώπη. Οι πολίτες που νιώθουν ανασφάλεια στο «τρελό τρένο» της παγκοσμιοποίησης φωνάζουν στους ηγέτες τους «σταματήστε το να κατέβω». Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους έχουν δώσει βήμα έκφρασης, προσάναμμα για την οργή τους· βοήθησαν στο να μεγαλώσει απίστευτα το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και τις ελίτ, τα μέσα ενημέρωσης, το όποιο κατεστημένο. Η μετανάστευση και η συζήτηση γύρω από το Ισλάμ τούς σπρώχνει στα άκρα.

Πολλές φορές δεν είναι καθαρά οικονομικοί οι λόγοι της οργής. Ο πιο κατάλληλος όρος που έχω διαβάσει είναι η έννοια του prekariat, σε αντίθεση με τον proletariat. Δυσκολεύομαι να μεταφράσω τον όρο, αλλά αναφέρεται στον άνθρωπο που νιώθει συνεχή ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον του. Μπορεί ο ίδιος να τα βγάζει πέρα, όμως δεν είναι διόλου βέβαιος ότι θα μπορέσει να συνεχίσει να ζει έτσι ή αν τα παιδιά του θα έχουν το ίδιο επίπεδο ζωής.

Η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας μετά το δικό μας δημοψήφισμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η περιπέτειά μας τέλειωσε. Ενα πρόβλημα είναι πως είμαστε ένα ανερμάτιστο καράβι που θα πλέει σε ένα πολύ ταραγμένο πέλαγος. Το άλλο είναι ότι πέρυσι τέτοια εποχή πολλοί σκέπτονταν να φύγουν για να βρουν ένα καλύτερο αύριο κάπου αλλού στην Ευρώπη αν τα πράγματα πήγαιναν εντελώς στραβά. 

Ξαφνικά νιώθουν, όλοι νιώθουμε, ότι η ήπειρός μας ξανασκοτεινιάζει και ότι βεβαιότητες και ασφαλή «λιμάνια» δεν υπάρχουν ούτε εντός αλλά ούτε και εκτός. Πώς το λέει το κινέζικο ρητό; «Μακάρι να ζήσεις σε ενδιαφέρουσες εποχές», «May you live in interesting times»... Παράπονο δεν έχουμε.

.Μεταπήδηση στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο μύχιος πόθος του Τσίπρα;

Είναι πλέον τόσο προφανές το «βρώμικο» πολιτικό παιχνίδι με επίφαση δημοκρατίας που στήνει ο Αλέξης Τσίπρας που μόνο ένας αδαής δεν το καταλαβαίνει. Η περίπτωση του νέου εκλογικού νόμου και εν συνεχεία της συνταγματικής αναθεώρησης με αιχμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από το λαό, είναι τόσο ξεκάθαρα απροκάλυπτη και κυνική που μόνο όσοι ακόμη τρώνε αμάσητο σανό δεν αντιλαμβάνονται τι παίζεται.

Δείτε π.χ. τη σημερινή Αυγή η οποία έβγαλε δημοσκόπηση που λέει ότι το 58% των πολιτών θέλουν απλή αναλογική. Μάλιστα, το 71% τάσσεται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας. Ω του θαύματος: Οι Έλληνες που μόνο δυο κόμματα ψήφιζαν επί δεκαετίες τώρα θυμήθηκαν τις κυβερνήσεις συνεργασίας ή για να ακριβολογούμε τις… συνεργασίες ακυβερνησίας.

Διότι τι να πεις για τα ευρήματα αυτά. Η πρώτη μεγάλη κυβέρνηση συνεργασίας έγινε το ’89 και ξέρουμε πόσο ξεπουλήθηκε σε ντόπια και ξένα συμφέροντα μέχρι να έρθει ο… «σωτήρας» Μητσοτάκης.

Η δεύτερη μεγάλη προσπάθεια έγινε με την κυβέρνηση Παπαδήμου, τα είδαμε και εκεί τα αποτελέσματά της ενώ στην Τρίτη προσπάθεια, με την κυβέρνηση Σαμαρά από την πρώτη μέρα ο κόσμος γκρίνιαζε επειδή συγκυβερνούσε με το τελειωμένο... ΠΑΣΟΚ.

Πώς ξαφνικά ο λαός που βρίζει και εξεγείρεται για «διαπλοκές, επιχειρηματικά συμφέροντα, ξεπουλημένες κυβερνήσεις» και άλλα τέτοια που έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές και από την Αριστερά, να θέλει τώρα φουλ απλή αναλογική και καμιά 15αριά κόμματα να συνεργάζονται εντός της Βουλής;

Προφανώς οι δημοσκοπήσεις βγάζουν αποτελέσματα ανάλογα με το πώς τίθεται το ερώτημα. Γιατί αν πεις στον κόσμο «θέλετε απλή και άδολη αναλογική ώστε να μπει στη βουλή η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα των Μουσουλμάνων της Θράκης» τι θα απαντήσει;

Αν του πεις ότι η αλλαγή του εκλογικού νόμου θα φέρει ακυβερνησία και χάος τι θα επιλέξει άραγε;

Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι το λιγότερο, η προπαγάνδα είναι βασικό όπλο των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν και προσπαθούν με κάθε τρόπο να διασωθούν. Μετά και την εισήγηση του Αλέξη χθες σε στυλ «πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά απλή αναλογική», πλέον είμαστε σίγουροι για το παιχνίδι που παίζει.

Είναι δεδομένο ότι οι 200 βουλευτές που ήθελε δεν του βγαίνουν, οπότε θα προχωρήσει μόνος του σε ένα σύστημα απλής αναλογικής που θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές. Επομένως, κάνουμε κάποια στιγμή εκλογές, βγαίνει η ΝΔ και καταποντίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά μη χολοσκάτε φίλοι Αριστεροί, στις μεθεπόμενες εκλογές θα είναι εδώ.

Αλλά το ακόμη πιο σοβαρό μέρος του στημένου παιχνιδιού είναι η εκλογή Προέδρου από το λαό. Κάποια δεξιά παρτάλια τσίμπησαν καθώς είδαν στο πρόσωπό τους τον επόμενο ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου και με ιδιαίτερα αυξημένες αρμοδιότητες. Τα δεξιά κουρέλια που θέλουν να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης στο μέλλον είδαν στον εαυτό τους έναν Πρόεδρο από την… καρδιά του λαού κι έτρεξαν να προσκυνήσουν τον μεγάλο ηγέτη Αλέξη που το σκέφτηκε. 

Βεβαίως, το να αλλάξεις το πολίτευμα της χώρας δημιουργώντας μια διαρχία που προσομοιάζει στα προ Χούντας χρόνια δεν είναι και τόσο εύκολο. Εκτός κι αν ο Τσίπρας ονειρεύεται πράγματι ένα σύστημα όπου η νέα… Βασιλεία με έδρα το Προεδρικό Μέγαρο θα κάνει κουμάντο και τα κόμματα θα είναι όργανά του, όπως τότε που διέταζε η Φρειδερίκη τους χαχόλους.

Μήπως όμως ο Τσίπρας έχει κι άλλο δόλιο σχέδιο; Να κοιμίσει τους ανόητους δεξιούς ή κεντρώους δελφίνους για την ενισχυμένη Προεδρία και στο τέλος να θέσει ο ίδιος υποψηφιότητα; Μήπως δηλαδή ο μύχιος πόθος του είναι να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας όταν θα έχει πείσει τον κόσμο ότι είναι καλό να ψηφίζεται από αυτόν και να έχει ενισχυμένες αρμοδιότητες σε τέτοιο βαθμό που θα ανεβάζει και θα κατεβάζει κυβερνήσεις;

Ό,τι έχει κάνει με απλά λόγια ο Ερντογάν στην Τουρκία αλλά κι ό,τι έκανε ο Πούτιν όταν δεν μπορούσε να είναι πια πρωθυπουργός. Άλλαξε το Σύνταγμα, μεταπήδησε στην Προεδρία έχοντας αχυράνθρωπο τον Μεντβέντεφ και εδώ και πολλά χρόνια είναι ο απόλυτος τσάρος.

Μην ξεχνάμε ότι ο Αλέξης είναι μόλις 42 ετών και δύσκολα θα τον ξεφορτωθούμε τα επόμενα χρόνια, παρά μόνο με κάποια διαλείμματα. Κι ενόσω όλος ο πλανήτης ασχολείται με τις παγκόσμιες αναταράξεις που ενδεχομένως θα προκαλέσει το Brexit, εμείς που είμαστε εξυπνότεροι παρακολουθούμε τον Τσίπρα να παίζει μια ακόμη παρτίδα πόκερ στην οποία ο ίδιος μοιράζει τα φύλλα, ο ίδιος ανακατεύει την τράπουλα και ο ίδιος έχει μονίμως… κέντα και ρέντα ενώ οι άλλοι είναι απλοί παρατηρητές, ενίοτε και βοηθοί του.

Όμως, να δούμε την Μπέτυ Μπαζιάνα σε ρόλο Φρειδερίκης και τον Αλέξη… Αντιβασιλέα, αυτό δεν θα το αντέξουμε.