.Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος

«Ο κλέψας του κλέψαντος» είναι ο ελληνικός τίτλος του αριστουργήματος του Μονιτσέλι που στα ιταλικά λεγόταν «I soliti ignoti» - Οι συνήθεις άγνωστοι. Μια από τις κωμωδίες που δεν ξεχνιούνται.

 Ο Γκάσμαν, αποτυχημένος πυγμάχος, ο Μαστρογιάνι, αποτυχημένος φωτογράφος, ο Τοτό, καθηγητής διαρρήξεων χρηματοκιβωτίων, και μερικοί ακόμη οργανώνουν το colpo grosso της ζωής τους. Πρόκειται για τη διάρρηξη ενός κοσμηματοπωλείου. Oλα γίνονται ε-επιστημονικά, όπως λέει ο Γκάσμαν που τραυλίζει.

 Πλην όμως η ε-επιστημοσύνη τους στο τέλος τούς προδίδει. Εχουν ήδη μπει στο διπλανό διαμέρισμα και έχουν ήδη γκρεμίσει τον τοίχο που θα τους οδηγήσει στον θησαυρό για να διαπιστώσουν ότι χτύπησαν λάθος. Αντί για το κοσμηματοπωλείο, βρίσκονται στην κουζίνα του διαμερίσματος, κι αντί για τον θησαυρό, τρώνε μακαρονάδα. 

Η Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του εξήντα που παλεύει να ξεφύγει απ’ την εξαθλίωση, όμως στο τέλος την παγιδεύει ο εαυτός της, η μακαρονάδα.

Δεν ξέρω ποιος οργάνωσε το «colpo grosso» της υποκλοπής. Δεν νομίζω ότι θα μάθουμε ποτέ αν ήταν απόφαση της επιτροπής Στρατηγικού Σχεδιασμού, η οποία μετά την πρόσληψη του αποφοίτου των ΤΕΙ ζαχαροπλαστικής εμφανίζεται ιδιαιτέρως δραστήρια.

 Ή αν απλώς κάποιος πελάτης του ξενοδοχείου, πάσχοντας από αϋπνίες, για να περάσει την ώρα του αποφάσισε να κρυφακούσει, να καταγράψει και να πουλήσει. Πάντως, διά της εις άτοπον αποκλείονται πράκτορες των Ναϊτών, των Ιωαννιτών, των Καθαρών και της συμμαχίας των Πελοποννησίων. Ολες οι υπόλοιπες υποθέσεις μένουν ανοιχτές. Και το ζήτημα είναι ότι, όπως και τη μακαρονάδα που την καταβροχθίζεις, και το προϊόν της υποκλοπής κάτι πρέπει να το κάνεις όταν το πιάσεις στα χέρια σου.

Και εδώ αρχίζουν τα ωραία. Ή μάλλον, με συγχωρείτε, τα ωραία έχουν αρχίσει προ πολλού, όμως εδώ τα ωραία γίνονται υπέροχα. Αφελώς σκεπτόμενος, ανίδεος περί τα οικονομικά, προσπαθώ να καταλάβω πού το πάνε. 

Διότι, αν αντιλαμβάνομαι, το μόνο ορατό αποτέλεσμα είναι μερικές ακόμη περιπλοκές, αν όχι εμπλοκή, των σχέσεων με το ΔΝΤ και ως εκ τούτου την καθυστέρηση της αξιολόγησης και τον κίνδυνο της επίσημης πτώχευσης. Σ’ αυτήν την περίπτωση η συνομιλία θα αποβεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία και η κυβέρνηση θα μπορέσει για ακόμη μία φορά να πει «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι κακοί». 

Αναρωτιέμαι αν διερωτώνται μήπως η επίσημη πτώχευση της χώρας πέσει στα δικά τους κεφάλια, φταίνε δεν φταίνε. Ισως και να το επιθυμούν γιατί κουράστηκαν απ’ τη σκληρή διαπραγμάτευση.

Ισως δε να μην είναι τυχαίο που η συνομιλία αποκαλύφθηκε μερικές ώρες μετά την παραίτηση του κ. Φαμπρ από τη θέση του curator του Διεθνούς Φεστιβάλ που ξανάγινε Ελληνικό. Ενα πιστωτικό γεγονός θα κάνει τόσο θόρυβο ώστε θα καλυφθεί το κενό που θα προκαλέσει στο δημόσιο αίσθημα ένα βιαστικά οργανωμένο Φεστιβάλ στην Επίδαυρο.

 Ελάτε τώρα. Το αποκλείετε να σκέφτεται έτσι μια κυβέρνηση με υπουργό τον κ. Μάρδα ο οποίος είπε ότι υπάρχει ενδιαφέρον από πρόσφυγες επενδυτές για αγορά πλοίων και διαφόρων προϊόντων «ναυσιπλοΐας», όπως σωσίβια, φουσκωτά, πηλήκια εμποροπλοιάρχου και συναφή;

Και η απουσία πολιτικής μπορεί να συγχωρεθεί, και οι γκάφες, ακόμη και η ανικανότητα ή η κοινή ευήθεια. Καμιά εξουσία όμως δεν μπορεί να επιβιώσει με τέτοιο ταλέντο κωμικού καρατερίστα. 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.H εθνική τραγωδία πλησιάζει γρηγορότερα απ’ ότι περιμέναμε

Οι τελευταίες εξελίξεις με το ΔΝΤ, την σύγκρουση με την ελληνική κυβέρνηση, την κάλυψη που παρείχε η Γερμανία στο Ταμείο και τις τζάμπα μαγκιές του Τσίπρα, είμαστε σίγουροι ότι δυστυχώς η εθνική τραγωδία πλησιάζει γρηγορότερα απ’ ότι περιμέναμε.

Στη χώρα αυτή συμβαίνουν τα εξής:

·Γίνονται υποκλοπές, κανείς δεν είναι ασφαλής αλλά και κανείς δεν ασχολείται με το γεγονός ότι η αριστερά των αξιών έχει καταντήσει κακό υποκατάστατο της Στάζι που όλα τα παρακολουθεί, όλα τα ελέγχει.

·Ζούμε εποχές… Μαυρίκη που έκλεβε τις συνομιλίες στα ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ. Μόνο που σήμερα ένα βαλιτσάκι κάνει μια χαρά δουλειά.

·Η οικονομία παραπαίει, η αγορά περιμένει ανάσα, όλοι αναμένουν να κλείσει η διαπραγμάτευση και η κυβέρνηση συγκρούεται με έναν από τους Θεσμούς χωρίς κανένα σχέδιο.

·Ο Τσίπρας θέλει να διώξει το ΔΝΤ αλλά δεν έχει σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Ποιος θα βάλει τα λεφτά που θα έβαζε το Ταμείο; Ποιος θα παίζει το ρόλο του «μπαμπούλα» μεταξύ δανειστή και δανειζόμενου; Ποιος θα παρέχει τεχνικές γνώσεις στο πρόγραμμα αφού κανείς δεν είναι ικανός να το κάνει;

·Σε μια χώρα που ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει άποψη για την κατάργηση του ΔΝΤ και μάλιστα ο πρωθυπουργός επικαλείται την… επιστημοσύνη του, τι μπορεί να περιμένει κανείς. Βάλτε διαπραγματευτή τον Παυλόπουλο που λέει ότι τον ενοχλεί ο… νεοφιλελευθερισμός. Που καταντήσαμε. Έγινε και ο Προκόπης… κομμουνιστής.

·Ο πρωθυπουργός της χώρας εξαπατά απροκάλυπτα τον ελληνικό λαό και τον οδηγεί σε σκηνικό 2015 χωρίς να έχει κάποιο σχέδιο και μάλιστα… απουσία Βαρουφάκη.

·Ο κ. Τσίπρας ξεχνά την βασική σημαία που είχε σηκώσει πριν και μετά τις εκλογές, δηλαδή το «κούρεμα» του χρέους. Κι όμως, κανείς δεν αντιδρά στο ψέμα και την εξαπάτηση.

·Στο Προσφυγικό τα Μέσα Ενημέρωσης παίζουν ολημερίς την επαναπροώθηση 202 μεταναστών στην Τουρκία όταν οι πρόσφυγες που ήρθαν από την Τουρκία ξεπέρασαν τους 300. Κι όμως, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την επιτυχία.

·Η χώρα βρίσκεται σε ένα νέο σκηνικό αναταραχής, μαυρίλας, πλήρους απαισιοδοξίας, παρ’ ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια πίκρας.

·Κάποιοι επανέφεραν τα περί Grexit ενώ μόνο ως αστείο δεν ακούγονται οι φήμες ότι κάποιοι εισηγούνται νέο δημοψήφισμα.

Ξαναζούμε σκηνικό κατάρρευσης κάθε σταθερού σημείου που μπορεί να έχει αυτή η χώρα. Κάποιοι λένε ότι μετά από τόσες περιπέτειες που περάσαμε, ξαναγυρνάμε στο λυκόφως, στη γραμμή που μας χωρίζει από την έξοδο από το ευρώ. Οι ίδιοι τονίζουν ότι αν δεν υπήρχε το σενάριο του Brexit τότε το Grexit θα ήταν σίγουρο. Μας βαρέθηκαν πια, δεν θέλουν να μας βλέπουν, δεν θέλουν να ακούνε ότι ακόμη υπάρχουν κάποιοι που στηρίζουν το έκτρωμα της κυβέρνησης.

Έτσι όπως πάμε η εθνική τραγωδία είναι πιθανότερη από ποτέ. Με μια χρεοκοπία; Με μια μαζική εξέγερση μεταναστών; Και με τα δύο μαζί; Ό,τι κι αν γίνεται το τσουνάμι πλησιάζει κι εμείς απλά το κοιτάμε να συμβαίνει.

Κάτι δεν πάει καλά…

Τι ακριβώς συμβαίνει με τις αποκαλύψεις για τις «ιδιωτικές συνομιλίες» των αξιωματούχων του ΔΝΤ;

Αυτά που λένε μεταξύ τους ο κ. Τόμσεν και η κα. Βελκουλέσκου δεν τα ακούμε για πρώτη φορά. Είναι η μόνιμη «επωδός» των δημόσιων δηλώσεών τους. Τα έχουν πει δημόσια, και τα έχουν γράψει πολλές φορές ως τώρα…

Τι λένε ακριβώς;

--Ότι το τωρινό Πρόγραμμα (το Τρίτο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ) δεν βγαίνει!

--Είτε χρειάζονται κι άλλη μέτρα λιτότητας, οπότε θα προκληθεί ακόμα πιο βαθιά ύφεση και τότε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να πιαστούν οι «στόχοι»…

--Είτε πρέπει να αλλάξουν οι στόχοι (πλεόνασμα για το 2018 μέχρι 1,5% του ΑΕΠ κι όχι 3,5% του ΑΕΠ που προβλέπει το Πρόγραμμα), οπότε οι Ευρωπαίοι εταίροι θα χρειαστεί να δανείσουν στην Ελλάδα κι άλλα χρήματα στο μεταξύ…

Ή, ακόμα, θα χρειαστεί να της κόψουν χρέος.

Ή, ακόμα καλύτερα, θα χρειαστεί και να της κόψουν χρέος και να της αλλάξουν και το πρόγραμμα με λιγότερο φιλόδοξους στόχους.

Αυτό το τελευταίο φαίνεται να υποστηρίζει το ΔΝΤ…

Ποια είναι η «ουσία» της υπόθεσης;

Ότι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε, έβαλε την Ελλάδα σε ύφεση και σε πρωτογενή ελλείμματα ξανά! Και – το σπουδαιότερο – ματαίωσε την ανάπτυξη που προεξοφλούσαν οι πάντες για το 2015 και το 2016! Άλλωστε η ανάπτυξη είχε ήδη αρχίσει το 2014.

Μη ξεχνάμε πως όλοι οι υπολογισμοί για «δημοσιονομικά κενά», «χρηματοδοτικά κενά» κλπ. στηρίζονται στις υποθέσεις για ανάπτυξη ή ύφεση τα επόμενα χρόνια. Από τη ματαίωση της ανάπτυξης που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ χάθηκαν πρόσθετα 5-6 δισεκατομμύρια γιατί το δημόσιο.

Χάθηκε λοιπόν, η ανάπτυξη που είχε ξεκινήσει. Όπως χάθηκε και η ανάπτυξη των επομένων ετών. Χρονιά ύφεσης το 2015 και χρονιά στασιμότητας προβλέπεται το 2016. Αυτό σημαίνει απώλεια εσόδων και για τους πολίτες, αλλά και για το κράτος.

Αυτή την απώλεια την καλύπτουν τα μέτρα που μας ζήτησαν πέρσι τον Ιούλιο, τα υπογράψαμε και ακόμα δεν τα έχουμε ψηφίσει…

Μαζί, όμως, χάθηκαν και τα πλεονάσματα που έφταναν ως το 3% του ΑΕΠ για το 2015, και τότε «έβγαιναν» (κατά το ΔΝΤ πάντα)! Η απώλεια των πλεονασμάτων για την τριετία ως το 2017 κοστίζει στο κράτος 9,5 δισεκατομμύρια!

Αυτά είναι τα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ να ληφθούν από δω και στο εξής…

Και η καμπύλη του χρέους (δηλαδή η πορεία του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ) για τα επόμενα χρόνια, εκτροχιάστηκε:

--Χαμηλότερο ΑΕΠ και χαμηλότερη ανάπτυξη μειώνουν τον παρανομαστή Χρέους/ΑΕΠ.

--Ταυτόχρονα, μικρότερα πλεονάσματα ή νέα ελλείμματα, αυξάνουν και τον αριθμητή. Και το νέο χρέος από τους εταίρους αυξάνει ακόμα περισσότερο τον αριθμητή.

Όταν ο αριθμητής αυξάνεται και ο παρανομαστής μειώνεται, τότε το «κλάσμα» - το Χρέος προς ΑΕΠ – αυξάνεται ταχύτατα! Κι εκεί που ήταν «βιώσιμο το φθινόπωρο του 2014, είναι πια, προ πολλού, ΜΗ βιώσιμο!

Όλα αυτά τα έχουν πει στελέχη του ΔΝΤ δημόσια πολλές φορές…

Τι καινούργιο μάθαμε σήμερα;

Τίποτε!

Και το σπουδαιότερο:

Τι προτείνει τώρα το ΔΝΤ;

Επειδή η Ελληνική Οικονομία δεν μπορεί πια – έτσι που την κατάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα capital controls κλπ – να δημιουργήσει πλεονάσματα, το ΔΝΤ προτείνει χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους και «κούρεμα χρέους».

Δηλαδή… «Ωσαννά»!

Αυτό ακριβώς που λέει ότι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Οπότε προς τι… «το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός», αδέλφια;

Αν το ΔΝΤ πιέζει για χαμηλότερα πλεονάσματα (δηλαδή πιο ήπια προσαρμογή από δω και μπρός) και «κούρεμα χρέους», τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει το ΔΝΤ να συμμετάσχει στο πρόγραμμα;

Χωρίς το ΔΝΤ όλα αυτά δεν έχουν καμία ελπίδα να γίνουν, διότι απλούστατα οι εταίροι μας δεν μπορούν να βάλουν κι άλλο το χέρι στην τσέπη και να μας δανείσουν κι άλλα, την ώρα μάλιστα που τους ζητείται να μας… χαρίσουν και μερικά απ’ όσα μας δάνεισαν ήδη.

Τέτοια συμφωνία δεν πρόκειται ποτέ να περάσει από τα κοινοβούλιά τους!

Άρα τι ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Προσπαθεί να «διώξει» τη μόνη «συνιστώσα» της Τρόικας που υποστηρίζει τις δικές του επιδιώξεις; Και να μείνει μετά μόνο με τους Ευρωπαίους δανειστές που δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε ούτε για «κούρεμα χρέους» ούτε για μετρίαση των στόχων; Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Κάτι δεν μας λένε!

Δεν μας λένε δύο πράγματα:

* Πρώτον: Ακόμα και για να πιάσουμε «ηπιότερους» στόχους (μικρότερα πλεονάσματα) θα χρειαστούν τελικά πρόσθετα μέτρα λιτότητας. «Πρόσθετα» από τα ήδη συμφωνηθέντα, εννοείται…

Άρα δεν τη γλιτώνει η κυβέρνηση: Εδώ δεν έχει ψηφίσει ούτε τα ήδη «συμφωνηθέντα» και τώρα προεξοφλούνται και πρόσθετα…

* Δεύτερον (και πιο σημαντικό: Αν οι ευρωπαίοι εταίροι δεν δέχονται ονομαστικό κούρεμα του χρέους και το ΔΝΤ δεν μπαίνει στη νέα Συμφωνία (το Τρίτο Μνημόνιο) χωρίς κούρεμα του χρέους, τότε θεωρητικά δύο πράγματα μπορούν να συμβούν:

--Θα μπορούσε, πρώτον, να συνεχιστεί το Πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ.

Αλλά κάτι τέτοιο θεωρητική αξία έχει μόνο, γιατί στην πράξη δεν μπορεί να γίνει! Ο λόγος απλός: Στη συμφωνία για το Τρίτο Μνημόνιο που ψήφισαν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια εμπεριέχεται σαφώς η συμμετοχή του ΔΝΤ. Αν αυτό αλλάξει, καταρρέει η συμφωνία! Αυτή την «νομική» ερμηνεία θα τη δώσουν πολλοί. Και είναι εξαιρετικά ισχυρή. Δεν ανατρέπεται…

Οπότε δεν μένει παρά μόνο ή άλλη δυνατότητα:

--Δεύτερον, λοιπόν, να συμφωνήσουν το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, ότι η Ελλάδα θα απομειώσει μόνη της το χρέος της, προσφέροντας, ας πούμε, δέσμευση ενός μέρους των περιουσιακών της στοιχείων από τώρα.

Κάτι τέτοιο, άλλωστε, είχε γίνει με το δεύτερο Μνημόνιο, όταν η Ελλάδα είχε αναλάβει να συνεισφέρει από ιδιωτικοποιήσεις μέχρι 20 δισεκατομμύρια για τα επόμενα 5 χρόνια. Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτά. Μιλάμε για πρόσθετα! Και πρόσθετα δεν υπάρχουν με τις σημερινές τιμές…

Στο μεταξύ τα χρήματα που είχε επενδύσει το Ελληνικό Δημόσιο το 2012 στην ανακεφαλαίωση των Τραπεζών (κι είχαν ήδη φτάσει τα 20 δισεκατομμύρια το καλοκαίρι του 2014) έχουν πλέον χαθεί. Εκμηδενίστηκαν από τη ολέθρια «διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ και τα capital controls που μπήκαν τον Ιούλιο του 2015. Πάνε αυτά! Χρειάστηκε το κράτος να δανειστεί κι άλλα 6 περίπου για τη νέα κεφαλαιοποίηση. Και με την κατάρρευση των τραπεζικών μετοχών στις αρχές του 2016 πάνε κι αυτά σε μεγάλο βαθμό…

Ακόμα, από ιδιωτικοποιήσεις η προηγούμενη κυβέρνηση μάζεψε μερικά δισεκατομμύρια (ΔΕΣΦΑ, Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια ακίνητα του Δημοσίου κλπ.). Χοντρικά ήταν μέσα στους στόχους της ως το Δεκέμβριο του 2015. Αλλά δεν μιλάμε πια γι’ αυτά. Μιλάμε για πρόσθετα. Κι όπως είπαμε, πρόσθετα με τις σημερινές αποτιμήσεις δεν υπάρχουν…

Τι μένει;

Δεν μένει τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό που τώρα άρχισαν κάποιοι να υποπτεύονται, αλλά δεν τολμά να το πει καθαρά κανείς:

Κούρεμα καταθέσεων! Όπως έγινε και στην Κύπρο…

Όχι από τις 100 χιλιάδες, γιατί δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι τέτοιοι λογαριασμοί, κυρίως εταιρικοί, κι αν αυτές μόνο τις καταθέσεις κουρέψουν θα βγάλουν ελάχιστα.

Για να βγάλουν, ας πούμε, 20 δισεκατομμύρια, πρέπει να κουρέψουν σχεδόν όλους πάνω από 2 χιλιάδες!

Κι αυτό δεν το αντέχει ούτε η κυβέρνηση, ούτε άλλος κανείς…

Μακάρι ποτέ να μη γίνει κάτι τέτοιο.

Μακάρι όλοι να βοηθήσουν για να αποτραπεί.

Και ίσως μπορεί να αποτραπεί ακόμα…

Αλλά αυτό φοβάται η κυβέρνηση.

Αυτό αρχίζει να διαβλέπει πίσω από την επιμονή του ΔΝΤ.

Αυτό προσπαθεί να αποφύγει.

Γιατί αλλιώς, δεν εξηγείται πώς τα βάζει με το μόνο μέλος της Τρόϊκας που ζητάει και «κούρεμα χρέους» και «ηπιότερους» δημοσιονομικούς στόχους.

Δεν μας λένε, όμως, ότι η επιμονή του είναι «δηλητηριασμένο χάπι»:

Φέρνει ταυτόχρονα και κούρεμα καταθέσεων…

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν το είχε καταλάβει αυτό τον Ιούλιο όταν υπέγραφε τη τρίτο Πρόγραμμα…

Άρχισε να το υποπτεύεται γύρω στο Δεκέμβριο, όταν ξεκίνησαν, αν θυμάστε, και οι «γκρίνιες» για το ΔΝΤ…

Στο μεταξύ, όμως, έλπιζε να το αποφύγει επί του παρόντος. Να κλείσει την πρώτη αξιολόγηση (με σύμφωνη γνώμη μόνο των Ευρωπαίων εταίρων, αφού η προηγούμενη Συμφωνία με το ΔΝΤ έληξε τέλη Φεβρουαρίου) κι ύστερα να πάει για μείωση χρέους ως τον Ιούλιο, οπότε το ΔΝΤ θα «μαλάκωνε», υποτίθεται…

Αλλά αυτός ο σχεδιασμός δύσκολα βγαίνει πια...

Το ΔΝΤ από τώρα τα θέτει όλα: Πιέζοντας και τους Ευρωπαίους να δώσουν λύση με το χρέος, και την Ελλάδα να δεχθεί πρόσθετα μέτρα, που κατά τη γνώμη τους, έτσι κι αλλιώς, τα χρειάζεται…

Το πράγμα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα καταφέρει να αποφύγει τα δύσκολα. Και, μεταξύ μας, έχει ακόμα ελπίδες να κερδίσει κάποια πίστωση χρόνου. Μερικών μηνών, έστω, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν σχεδιάζουν για περισσότερο…

Περιμένουν, άλλωστε, να τους δοθούν τα κέρδη των Κεντρικών Τραπεζών από τα παλαιά ελληνικά ομόλογα, πράγμα που, εφ’ όσον συμβεί, θα δώσει μιαν ανάσα στην Ελληνική οικονομία.

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι ακόμα κι αυτός ο «σχεδιασμός» τους έχει αρχίσει να «τραυματίζεται».

Ακόμα κι αν όλα πάνε ομαλά από δω και μπρός (πράγμα όχι βέβαιο, ούτε και ιδιαίτερα πιθανό) η «ώρα της αλήθειας» έρχεται τον Σεπτέμβριο. Όταν θα χρειαστεί να υπογράψουν και με το ΔΝΤ. Το οποίο από τώρα ξεκαθαρίζει τι θα ζητήσει απ’ όλους.

Κι όλοι γνωρίζουν πως, αν επαληθευθούν οι προβλέψεις του ΔΝΤ (πράγμα που θεωρείται πιθανότατο, ακόμα κι απ’ όσους τις απορρίπτουν σήμερα) η ώρα της αλήθειας θα είναι πολύ πικρή για την Ελλάδα…

Στην καλύτερη περίπτωση θα της ζητηθούν, πέραν όλων των άλλων, πολύ σκληρά νέα δημοσιονομικά μέτρα.

Και στη χειρότερη θα της ζητηθεί, επιπρόσθετα, και κούρεμα καταθέσεων.

Χώρια που, στο μεταξύ, πολλοί μπορούν να παίξουν τα δικά τους παιγνίδια στις πλάτες μιας «παραπαίουσας Ελλάδας». Και να λύσουν «στην καμπούρα μας» δικές τους διαφορές μέσα στις χώρες τους, ανάμεσα στις χώρες τους ή ανάμεσα στην Ευρώπη και το ΔΝΤ.

Χώρια που μπορούν να έλθουν απρόοπτες διεθνείς εξελίξεις (νέα χτυπήματα στην Ευρώπη κλπ.) που θα ανατρέψουν τα πάντα και θα επισπεύσουν τα χειρότερα…

Συμπέρασμα: από τώρα ως το Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, θα τελειώσουν τα ψέματα. Αλλά η αλήθεια, όταν αποκαλύπτεται, δεν είναι μόνο «λυτρωτική».

Κάποιες φορές είναι και τραγικά πικρή.

Ακόμα πιο πικρή, για κοινωνίες που είναι μαθημένες να καταναλώνουν περισσότερα ψέματα απ’ όσα παράγουν…