.Πλήρης εκθεμελίωση των μεταρρυθμίσεων στην παιδεία

Μία το ελληνικό χρέος που είναι στην επικαιρότητα διαχρονικά, μία η κηδεία του «Ψηλού» που επί τριήμερο απασχόλησε την κοινή γνώμη, δεν ήθελε και πολύ να περάσει στο ντούκου η υπόθεση της ελληνικής παιδείας και των αλλαγών στα Πανεπιστήμια.

Ευτυχώς μας το θύμισε σήμερα η «Αυγή», το κομματικό όργανο της κυβέρνησης που με πρωτοσέλιδο τίτλο «Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο», μας έβαλε στο νόημα.

Και είναι δημοκρατικό γιατί προφανώς μέχρι σήμερα ήταν φασιστικό, οπισθοδρομικό, αναχρονιστικό και άλλα πολλά. Ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑς και ο Γαβρόγλου για να επαναφέρουν τη δημοκρατία στις αίθουσες, για να πνεύσει ένας άνεμος ελευθερίας καθώς οι… σκοταδιστές της δεξιάς δεν είχαν κάνει καλή δουλειά στην παιδεία κι έπρεπε να έρθουν οι φωταδιστές να της αλλάξουν τα φώτα.

Γίνεται «Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με την «Αυγή» διότι:

Επανέρχεται η συμμετοχή των φοιτητών και των εργαζόμενων στα όργανα διοίκησης.

Θωρακίζεται το ακαδημαϊκό άσυλο και επανέρχεται στην ευθύνη του Πρυτανικού Συμβουλίου

Όχι, το νομοσχέδιο του Γαβρόγλου δεν ασχολείται π.χ. με τη σύνδεση των ΑΕΙ με την αγορά εργασίας. Πώς οι φοιτητές να γνωρίζουν τι συμβαίνει στην πιάτσα ώστε όταν βγουν από τα αμφιθέατρα να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά. Ούτε ασχολείται με την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση που είναι θέμα ταμπού για την αριστερά. 

Δεν ασχολείται καν με βασικά καθημερινά προβλήματα των ΑΕΙ όπως τη βρομιά που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους. Τις συνθήκες κομματοκρατίας που θέλουν να επιβάλουν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις. Το γεγονός ότι τα αντικείμενα σπουδών είναι αναχρονιστικά ή ότι στα αμφιθέατρα πατάνε 20 από τους 100 φοιτητές γιατί οι υπόλοιποι βαριούνται.

Δεν τον απασχολούν τον Γαβρόγλου τα ποταπά θέματα του «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε», ούτε ότι οι πανεπιστημιακοί χώροι έχουν γίνει τόπος παρανομιών.

Η μόνη τους απασχόληση στο υπουργείο Παιδείας, ένα κομβικό σημείο για το πώς η Ελλάδα θα κινηθεί τα επόμενα χρόνια και τι παιδιά θα βγουν από εκεί, είναι τα δύο παραπάνω θέματα.

Και στην Αυγή, αλλά και την κυβέρνηση γενικότερα αυτά τα δύο είναι προαπαιτούμενα για να γίνει Δημοκρατικό το Πανεπιστήμιο. Το ότι δηλαδή θα συνδιοικούν και θα συναποφασίζουν οι εκπρόσωποι των φοιτητών και των διοικητικών υπαλλήλων με τα όργανα διοίκησης είναι καλό πράγμα. Όχι ότι όταν ίσχυε τα παλαιά χρόνια η συναλλαγή ήταν βασικό φαινόμενο.

Δεν ξέρουν στο υπουργείο ότι οι εκπρόσωποι των παρατάξεων έκαναν deal κάτω από το τραπέζι με πρυτάνεις και προέδρους τμημάτων στη λογική «με περνάς στα μαθήματα, μου δίνεις και μεταπτυχιακό, μου βάζεις και δεκάρια κι εγώ σε στηρίζω στις εκλογές και στις αποφάσεις σου»

Ούτε ξέρουν ότι κάθε φορά που οι φοιτητές ή άλλοι καλούνταν να συναποφασίσουν γινόταν το έλα να δεις στα Πανεπιστήμια. Προφανώς δουλειά του φοιτητή δεν είναι να πηγαίνει στα μαθήματά του και να γίνει ένας καλός επιστήμονας, στήριγμα για την οικογένειά του και την πατρίδα του. 

Αλλά δουλειά του είναι να εκπαιδευτεί στο πώς θα γίνει κομματικός, συνδικαλιστικός κηφήνας, κι από τέτοιους βρίθει η αριστερά, αλλά και η δεξιά. Πρέπει μέσα από τα ΑΕΙ να μαθαίνουν οι νέοι πώς αυτή η χώρα διοικείται από προέδρους 15μελούς. Άλλωστε, γιατί να μην το μάθουν. Ολόκληρος Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, πολλοί άλλοι συνδικαλιστές και φοιτητοπατέρες έγιναν κορυφαίοι στα κόμματά τους…

Είναι επίσης, στην κατά Γαβρόγλου μεταρρύθμιση, δημοκρατικό η επαναφορά του ασύλου και το γεγονός ότι τις αποφάσεις τις παίρνει ξανά το Πρυτανικό Συμβούλιο, δηλαδή σα να λέμε: «Μπείτε μέσα μπαχαλάκηδες και κάψτε, εμείς απόφαση δεν παίρνουμε».

.Πρώτα να παραιτηθεί... και μετά όλα τα άλλα

Όσο πλησιάζουμε στο Eurogroup και όσο θαμπώνει η λύση για το χρέος, τόσο η κυβέρνηση βρίσκεται σε δεινή θέση. Στριμωγμένος, μόνος κι άβουλος ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί να αποδράσει αναζητώντας κορόιδα. Είτε να βάλει στο κάδρο των δικών του ευθυνών και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς είτε να τους καταγγείλει στον ελληνικό λαό ότι δεν συμπαρατάσσονται στην εθνική προσπάθεια.

Ήδη, κάποιοι δήθεν Ελληναράδες, πατριώτες εκ του ασφαλούς, τζάμπα μάγκες με λίγα λόγια, έχουν βγει στην πιάτσα και φωνάζουν: "Γιατί ο Κυριάκος δεν δέχεται να πάει μαζί με τον Αλέξη να έχουν μια κοινή γραμμή και να συντρίψουν τον Σόιμπλε;". Είναι η καλύτερη στιγμή για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να ρίξουν την ευθύνη και στον Μητσοτάκη και τους υπόλοιπους.

Η ευθύνη της αποτυχίας, όμως, ανήκει στην κυβέρνηση. Όχι στις επιτυχίες (αν και δεν υπάρχουν τέτοιες) χώρια και στα στραπάτσα όλοι μαζί. Εντάξει, να υπάρχει μια κοινή γραμμή και να φανεί αυτή η εθνική προσπάθεια και απέναντι στους ξένους. Αν κι απ’ ότι θυμόμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ έβριζε τον Σαμαρά και ουδέποτε στήριξε καμιά εθνική προσπάθεια. Ούτε καν κι όταν του έλεγαν να μην οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Δεν είναι θέμα εκδίκησης, η λογική του «μία σου και μία μου». Αν ο Τσίπρας είχε καλές προθέσεις, ήταν ηθικός κι όχι ψεύτης τότε να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Όμως, ο πρωθυπουργός είναι παντελώς αναξιόπιστος και δεν είναι να του έχει εμπιστοσύνη κανείς.

Επειδή, λοιπόν, στην πιάτσα υπάρχουν ορισμένες φωνές που ζητούν Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών μόνο και μόνο για να αποδράσει ο Αλέξης, θα συμβουλεύαμε ένα πράγμα τον Κυριάκο. Να πάει όποτε του το ζητήσουν, να καθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί με τους υπόλοιπους με έναν όρο: Όλοι μαζί να ζητήσουν την παραίτηση του Τσίπρα. Να είναι η μόνη επιλογή προκειμένου να συγκροτηθεί μια εθνική προσπάθεια κατά του Σόιμπλε και των δανειστών. «Αλέξη παραιτήσου» να του πουν όλοι και να πάμε σε εκλογές. Ή στην άλλη περίπτωση να παραιτηθεί η κυβέρνηση Τσίπρα, να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να πάει και να φέρει λύση για το χρέος ώστε να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Να είναι μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού που θα οδηγήσει τη χώρα στις κάλπες και την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

Αυτές είναι οι μόνες λύσεις αν και η ορθότερη είναι "εκλογές εδώ και τώρα για να φύγει η χολέρα".

Και μετά όλα θα τα βρούμε, χωρίς τον Τσίπρα και τους καταστροφείς.

Αυτή είναι λοιπόν η μόνη διαδικασία για να κάτσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι.