.Πρέπει να τελειώνει το παραμύθι της Αριστεράς

Τα όσα «αποκάλυψε» ο γραμματέας της Νεολαίας για την οικογένειά του και τους αριστερούς αγώνες που τώρα δικαιώθηκαν με τους διορισμούς είναι η μία πλευρά.

Η άλλη είναι οι πραγματικές αποκαλύψεις του Γιάνη Βαρουφάκη για το πώς η Αριστερά κυβερνά, τον τρόπο που είχε σχεδιάσει να οδηγήσει το τιμόνι της πατρίδας.
Και τα δύο γεγονότα που σημάδεψαν την εβδομάδα αποκαλύπτουν το ποιόν της Αριστεράς, δείχνουν ακριβώς αυτό που όλοι γνωρίζαμε αλλά λίγοι αναφέραμε.

 Τι ακριβώς έχει γίνει.
Οι ηττημένοι του Εμφυλίου πολέμου, κατάφεραν μέσα σε λίγες δεκαετίες να γίνουν νικητές. Και δε λέμε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μέρος και του ΠΑΣΟΚ.

 Ούτε βεβαίως επαινούμε τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς προδότες της Κατοχής και καταδικάζουμε πραγματικά αγνούς αγωνιστές της Αριστεράς που έχυσαν το αίμα τους για τα ιδανικά που πίστευαν. Άλλωστε, αυτά είναι παρελθόν και δεν ανήκουν στον 21ο αιώνα.
Μιλάμε για την ιδεολογία της Αριστεράς και τον τρόπο που κατάφερε να την καταστήσει κυρίαρχη στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τι έκαναν λοιπόν οι αριστεροί μετά από την ήττα τους στο βουνό και τη Βάρκιζα; Κατ' αρχάς δημιούργησαν ενοχές σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Οι διώξεις, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι δολοφονίες (κατακριτέα όλα αυτά, αν και στην μετεμφυλιακή περίοδο δεν θα περίμενε κανείς λιγότερα) έγιναν κάτι σαν «ασπίδα» για την επίσημη Αριστερά. Ξεχάστηκε η ήττα και αίφνης τα πάντα έμοιαζαν και συνεχίζουν να μοιάζουν με μια «υποχρέωση» που έχει κάθε Έλληνας πολίτης απέναντι στην Αριστερά. Είναι η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι πας αριστερός είναι τίμιος, αγνός, πατριώτης, αγωνιστής, διωκόμενος. Επομένως πρέπει να προστατευτεί σαν... Καρέτα – Καρέτα.

Πρέπει να βοηθηθεί στη ζωή του, να βολευτεί στο Δημόσιο, να κάνουν δουλειές μαζί του, να μη θιγεί ποτέ, ακόμη κι αν υπάρχουν ράμματα για τη γούνα του (βλέπε π.χ. το γεγονός ότι το ΚΚΕ Α.Ε. δεν έχει ελεγχθεί ποτέ).
Αλλά και μέσα στην κοινωνία, επειδή το... χρωστάμε (ένα αιώνιο χρέος δηλαδή) η Αριστερά μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει.

Μπορεί να δέρνει στους δρόμους, να καίει την Αθήνα, να δημιουργεί μονίμως επεισόδια, να καλύπτει τους μπαχαλάκηδες. Ακόμη και να τροφοδοτεί με τρομοκράτες τις οργανώσεις που έχουν αιματοκυλίσει την Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Μπορεί να στήνει κινήματα «δεν πληρώνω», να δέρνει πολιτικούς, να μπουκάρει στα πανεπιστήμια, να βάζει φωτιά παντού και να μένει ατιμώρητη.

Κι όταν έρχεται η ώρα της πρώτης φοράς Αριστερά να εφαρμόζει όλα αυτά μαζί. Ο Ιάσονας να διορίζει γιατί του το χρωστά η χώρα, ο Αλέξης να κυβερνά «καβαλώντας» τον ελληνικό λαό γιατί ήρθε η ώρα της... διωκόμενης Αριστεράς. Ο Βαρουφάκης να παίζει την τύχη της χώρας στα ζάρια γιατί αυτός ως αριστερός θέλει να πολεμήσει τον καπιταλισμό.

Και ταυτόχρονα να το παίζουν και ακτιβιστές της πολιτικής καλώντας τον κόσμο να βγει στους δρόμους για να... ενισχυθεί το διαπραγματευτικό ατού της.
Είναι ακριβώς η λογική αυτή που κυριάρχησε στο δημοψήφισμα και στις εκλογές. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Και με τη νομιμότητα, και με την παρανομία. Και όλα αυτά περνούν έτσι απλά στην κοινωνία γιατί απλά αισθάνεται ενοχές απέναντι στην Αριστερά.

 Τι άλλο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη δολοφονία των παιδιών στη Μαρφίν με τους δολοφόνους να παραμένουν ατιμώρητοι και να μη γίνεται μια εκδήλωση στη μνήμη τους. Και παράλληλα, τη δολοφονία του «αριστερού» Αλέξη που έχει γίνει το νέο... Πολυτεχνείο της Αριστεράς.
Και τι άλλο πιο χαρακτηριστικό από την εξουσία του Τσίπρα ο οποίος έγινε πρωθυπουργός και αισθάνθηκε τόσο δυνατός ώστε να παίζει την χώρα και το μέλλον των παιδιών μας στα ζάρια.

Η λογική της ιδιοκτησίας της πατρίδας γιατί «μας το χρωστάτε».
Ε, όχι. Κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν. Πρέπει να τελειώνει το παραμύθι της Αριστεράς που έχει πάει τη χώρα δεκαετίες πίσω. Ήρθε η ώρα να βγάλουμε όλοι τις ενοχές που κουβαλάμε λανθασμένα. Ήρθε η ώρα να πάει ο καθένας εκεί που ανήκει. Δε μιλάμε για νικητές και ηττημένους, αυτά είναι εμφυλιοπολεμικά διλήμματα. Μιλάμε για την προσφορά του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί σ' αυτόν τον τόπο.

.Ο rock star της συφοράς…

Καταλάβετε τι είπε χθες ο Βαρουφάκης;
Ουσιαστικά αποκάλυψε πως είχε προτείνει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – και για έξη μήνες το είχε πλήρως αποδεχθεί ο Τσίπρας – να ... «τυπώσουν» ευρώ!
Αυτό ήταν το περιβόητο «εναλλακτικό σχέδιο» που μας αποκάλυψε: να πληρώνει η ελληνική κυβέρνηση τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της στους ιδιώτες με …«ηλεκτρονικές συναλλαγματικές»!

Με τις οποίες θα πιστωνόταν η «καρτέλα» κάθε ιδιώτη δικαιούχου στο «taxis-net» και στη συνέχεια θα μπορούσε ο ιδιώτης να πληρώνει με αυτές άλλους ιδιώτες, ή λογαριασμούς σε ΔΕΚΟ ή και οφειλές του στο κράτος (φόρους εργοδοτικές εισφορές κλπ,) Οπότε το κράτος θα πλήρωνε με ηλεκτρονικό «αέρα» και με τη σειρά του θα εισέπραττε … «ηλεκτρονικό αέρα» στα ταμεία και στις εφορίες!

Ξέρετε πως ονομάζεται αυτό; Πληθωρικό χρήμα!
Στη σύγχρονη εποχή όταν λέμε οι Κεντρικές Τράπεζες «τυπώνουν χρήμα» δεν εννοούμε κυριολεκτικά ότι βάζουν τα νομισματοκοπεία να παράγουν χαρτονομίσματα και μετά τα μεταφέρουν με νταλίκες και τα μοιράζουν. Εννοούμε ακριβώς αυτό για το οποίο μίλησε ο Βαρουφάκης:

Ότι πιστώνουν οι Κεντρικές Τράπεζες τους λογαριασμούς του κράτους και αυτό πληρώνει μετατρέποντας τις ηλεκτρονικές εγγραφές σε χρήμα. Με πληθωρικό αποτέλεσμα. Δηλαδή με ταυτόχρονη απώλεια αξίας όσων έχουν καταθέσεις και όσων κρατούν ρευστά διαθέσιμα. Δηλαδή όλων…
Φανταστείτε ότι αυτό το «δικαίωμα» το έχουν μόνον οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο! Αλλά όχι στην Ευρωζώνη!
Και το χρησιμοποιούν με φειδώ και υπό αυστηρές προϋποθέσεις όπου το έχουν.
Δεν το έχουν όμως οι κυβερνήσεις, εδώ και πολλά χρόνια. (αυτό είναι που ονομάζουμε «ανεξαρτησία» των Κεντρικών Τραπεζών).
Στην ευρωζώνη, ούτε η Κεντρική Τράπεζα έχει αυτό το δικαίωμα!

Ακόμα και η «ποσοτική χαλάρωση» του κ. Ντράγκι γίνεται με πολύ πιο έμμεσο (και εντελώς διαφορετικό) τρόπο: αγοράζοντας κρατικά ομόλογα και «ρίχνοντας χρήμα» στην αγορά, «μοχλεύοντας» διαθέσιμα της, όχι «παράγοντας χρήμα από το μηδέν»!
Και ο κ. Βαρουφάκης σκέφτηκε να προχωρήσει σε κάτι που ούτε η Κεντρική Τράπεζα δεν μπορεί να κάνει στην ευρωζώνη, ούτε βέβαια οποιαδήποτε κυβέρνηση.Τρέλα!
Ουσιαστικά ετοιμαζόταν να παραβιάσει όλους τους κανόνες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη.

Ή, ακριβέστερα, να έλθει σε αναπόφευκτη μετωπική σύγκρουση με όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, ώστε να μας εξαναγκάσουν – με την ασφυξία που θα μας επέβαλαν – να ζητήσουμε μόνοι μας να βγούμε από το ευρώ.
Και να οδηγηθούμε σε αληθινό Αρμαγεδδώνα (όπως παραδέχθηκε αργότερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας).
Και το «εναλλακτικό» του σχέδιο είχε και δεύτερο σκέλος: Να «κουρέψουμε» μόνοι μας τα 38 δισεκατομμύρια παλαιά ελληνικά ομόλογα που είχε αγοράσει παλαιότερα η ΕΚΤ για να στηρίξει το Ελληνικό δημόσιο. Και «να τινάξει την ΕΚΤ στον αέρα», όπως ομολόγησε μόνος του ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης.

Αν τον άφηναν να τα κάνει όλα αυτά, η Ελλάδα όχι μόνο θα απομονωνόταν, όχι μόνο δεν θα βρισκόταν κανείς να τη δανείσει ποτέ πια, αλλά θα της ζήταγαν όλο το υπόλοιπο χρέος να το εξοφλήσει αμέσως και θα την απέκοπταν από όλες τις διεθνείς συναλλαγές μέχρι να έλθει παρακαλώντας να «συμμορφωθεί».
Γιατί αν δεν το έκαναν, αν δεν συνέτριβαν την «τρέλα» του Βαρουφάκη (και την ατυχή χώρα μας μαζί), δεν θα μπορούσε να σταθεί το εξής ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε η ευρωζώνη, ούτε οποιαδήποτε συναλλαγή σε κρατικά ομόλογα στον κόσμο!
Ευτυχώς, το πήραν χαμπάρι την τελευταία στιγμή και δεν τον άφησαν να προχωρήσει το «σχέδιό» του. Αλλά μεγάλο μέρος της ζημιάς είχε ήδη γίνει…

Μισό λεπτό όμως: Πώς τον άφησαν να φτάσει ως το σημείο αυτό; Πώς δεν τον πήραν χαμπάρι νωρίτερα; Πώς διαπραγματεύονταν επί πέντε μήνες με τέτοιο Plan –x (εναλλακτικό σχέδιο, που ο Θεός να το κάνει…);
Είναι σαν να άφησαν ένα ξαναμμένο έφηβο να φτιάξει ένα… ατομικό όπλο με στόχο να το χρησιμοποιήσει για να… σώσει τον κόσμο! Κάτι τέτοια βλέπουμε σε αμερικάνικα φιλμάκια β’ διαλογής και δεν αντέχουμε να φτάσουμε ως το τέλος…

Εδώ αυτό έγινε – ή παρά λίγο! Το σχέδιο Βαρουφάκη ήταν το οικονομικό ισοδύναμο ενός «ερασιτεχνικού» ατομικού όπλου, στα χέρια ενός ανώριμου ατόμου, ημι-ανισόρροπου, εντελώς ανεύθυνου, παντελώς ανίδεου, με υπερδιογκωμένο «εγώ» και «σύνδρομα μεγαλείου», που δεν καταλάβαινε ούτε τι έκανε ούτε τι διακινδύνευε ούτε πόσους θα έπαιρνε στο σβέρκο του.
Κι όλα αυτά φιλοδοξώντας να «ξαναφτιάξει» την Ευρώπη!
Χρησιμοποιώντας γι’ αυτό την πιο αδύναμη χώρα της ευρωζώνης, την Ελλάδα, την στιγμή μάλιστα που μόλις είχε αρχίσει να στέκεται στα πόδια της.

Αυτός ζούσε τη «φαντασίωση της ζωής του»: Νόμιζε ότι πρωταγωνιστούσε σε φίλμ παγκόσμιας καταστροφής (οικονομικού-νομισματικού είδους). Αλλά διόλου «κινηματογραφική» στην περίπτωσή μας…
Καλά αυτός. Οι άλλοι, όμως; Δεν βρέθηκε κανείς σε μια ολόκληρη κυβέρνηση να καταλάβει ότι:
--Πρώτον δεν ξέρει οικονομικά. Ιδιαίτερα δεν έχει ιδέα από νομισματική θεωρία…
--Δεύτερον δεν ξέρει καθόλου από Ευρωπαϊκή ένωση και ευρωζώνη.

--Τρίτο, δεν καταλαβαίνει από Πολιτική (αυτό το τελευταίο το ομολόγησε στη Βουλή με αναστεναγμό ο Τσίπρας. Εκ των υστέρων, βέβαια…)

--Τέταρτο, δεν ξέρει ούτε από Πόλεμο (γιατί σε Πόλεμο έσερνε τη χώρα και με Πόλεμο απειλούσε όλους τους άλλους).
--Πέμπτο δεν ξέρει ούτε από «Θεωρία Παιγνίων». Γιατί η Θεωρία Παιγνίων (κι ιδιαίτερα το λεγόμενο chicken game, δηλαδή ποιος θα «κιοτέψει» πρώτος) έχει νόημα ανάμεσα σε σχετικά ισοδύναμους «παίχτες», όχι σε ανάμεσα σε «παίχτες» με ασύμμετρα μεγέθη! Όχι όταν συγκρούεται νταλίκα με… ποδήλατο!

Επί πέντε ολόκληρους μήνες και ύστερα από τόσα ιλαροτραγικά Eurogroups, ύστερα από τόσες θορυβώδεις συνεντεύξεις, τόσα ξένα δημοσιεύματα, τόσες αλλεπάλληλες καθημερινές συσκέψεις στην Αθήνα, κανείς από τον κυβέρνηση δεν κατάλαβε ότι ο άνθρωπος ήταν στην καλύτερη περίπτωση, για να το πω ευγενικά, «εκτός τόπου και χρόνου»;

Εδώ ένα χρόνο πριν έλθουν στην εξουσία τους τα έλεγε, και κανείς δεν κατάλαβε τίποτε;
Κι ύστερα όταν έπεφτε από το ένα «ύφαλο» στον άλλο παίρνοντας μαζί του μιαν ολόκληρη χώρα, πάλι χρειάστηκε να περάσουν πέντε μήνες και να εξανεμίσουμε τα αποθεματικά Ταμείων, Δήμων, Περιφερειών και Νοσοκομείων, για να αποφασίσουν να τον… «αφοπλίσουν»!
Βέβαια, μέσα στην τρέλα του είπε χθες και μερικές αλήθειες: Από παιδί και από τρελό…

--Είπε για παράδειγμα, ότι «το Πρόγραμμα δεν βγαίνει». Πράγματι, αυτό το Πρόγραμμα (που μας έφερε ο Τσίπρας) δεν βγαίνει!
Αλλά το προηγούμενο Πρόγραμμα έβγαινε! Έπιανε τους στόχους του. Και η χώρα έβγαινε από τα Μνημόνια (όπως έχει ήδη βγει και η Κύπρος και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία). Και είχε αρχίσει η Ελλάδα να βγαίνει και στις αγορές και να μπαίνει στην «κανονικότητα».
Αυτό σταμάτησαν – Βαρουφάκης, Τσίπρας και σία!
Για να κάνουν τους αλλοπρόσαλλους πειραματισμούς τους που μας έφεραν σε τρίτο, χειρότερο μνημόνιο.

--Παραδέχθηκε ακόμα ο Γιάνης με ένα νι, ότι ο Τσίπρας υπέγραψε τελικά κι αυτός εκείνο που ακόμα ξορκίζει: υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα! Αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα…
Η Ελλάδα τα έπιανε τα υψηλά πλεονάσματα ήδη από το 2015 (αν είχε παραμείνει η προηγούμενη κυβέρνηση). Και τώρα φιλοδοξεί να τα πιάσει το 2019!
Γι’ αυτό ήλθε στην εξουσία ο Τσίπρας; Για να μην πιάσουμε 3% πλεόνασμα το 2015 και να το πιάσουμε… το 2019, αφού στο μεταξύ ξαναμπήκαμε σε ύφεση, ξαναμπήκαμε σε ελλείμματα, δανειστήκαμε αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ακόμα και υπογράψαμε τρίτο, τρίσ-χειρότερο μνημόνιο! Εκεί που βγαίναμε από το Μνημόνιο…

--Υπογράμμισε ακόμα ότι η «ανακούφιση χρέους» που θα πάρουμε δεν έχει νόημα πια, αφού διατηρείται ο ίδιος στόχος υψηλού πρωτογενούς πλεονάσματος! Εδώ τα μπερδεύει βέβαια, αλλά στην ουσία έχει δίκιο: Η «διευκόλυνση» που θα μας κάνουν θα είναι μικρότερη από τα παραπανήσια που αναγκαζόμαστε να δανειστούμε:
Μας φορτώνουν πρόσθετο χρέος γύρω στα 60 δισεκατομμύρια «ζεστά» και θα μας δώσουν «διευκόλυνση αποπληρωμής» για καμιά 30 σε όρους «παρούσας αξίας» (μειωμένους τόκους, αυξημένη περίοδο χάριτος κλπ.) και σε βάθος πολλών δεκαετιών! Μας «υποχρέωσαν»…
Τελικά, λυπάμαι, δεν «φταίει» ο Γιάνης (με ένα νι) Βαρουφάκης! Γραφικός, ανισόρροπος, ανεύθυνος, ημιμαθής, προπέτης, χαριτωμένος, ρόκ σταρ!

Κάτι ανάμεσα στον Τσέ Γκεβάρα (στα επαναστατικά του), τον Κορεάτη Κιμ Γιον Ουλ (στη μεγαλομανία του), τον Γιώργο Φούντα-Στέλλα Κρατάω Μαχαίρι (στα δραματικά του) τον Μικ Τζάγκερ (ελληνικής κοπής: Σας... τα λύκεια, σας... και την ΕΚΤ και το σόϊ σας ολόκληρο), τον απολαυστικό «τρελό προφέσορα» του Έντυ Μέρφυ (που όλοι τον έβριζαν, αλλά αυτός ο δόλιος είχε δίκιο) και τον… «καραγκιόζη φούρναρη» (θα με βαράς, θα με βαράς, θα ιδρώσεις, θα αρρωστήσεις, θα πεθάνεις).
Με ύφος, πολύ ύφος! Άλλοτε τραγικό, άλλοτε οργισμένο, άλλοτε με «συντριβή», άλλοτε με «συγκατάβαση». Αλλά πάντα με ύφος.
Είναι όλα αυτά μαζί ο Γιάνης με ένα νι…

Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ δεν κρύφτηκε!
Τα έλεγε, τα έγραφε, τα φώναζε με κάθε τρόπο. Δεν «ξεγέλασε» κανένα.
Κανένα!
Όμως όλοι αυτοί που έκαναν «νοματαίο» ένα τέτοιο… τύπο,
-από το ΓΑΠ ως τον Τσίπρα - όλοι αυτοί που τον εμπιστεύθηκαν,
που του έδωσαν το «ελεύθερο» να διαχειριστεί τόσο σοβαρές υποθέσεις σε τόσο δύσκολες στιγμές,
που ανέδειξαν την φαντεζί ελαφρότητά του σε απαστράπτουσα πομφολυγώδη media celebrity,
όλοι αυτοί που τον πρόβαλαν, που τον αποθέωναν, κι όχι μόνο από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια…
κατά πρώτον πρέπει να ντρέπονται.

Και κατά δεύτερον, πρέπει να λογοδοτήσουν!
Στον εαυτό τους πρώτα-πρώτα. Στο λαό στη συνέχεια…
Καλά αυτός αποδείχθηκε Δον Κιχώτης, να πολεμάει… ανεμόμυλους νομίζοντας ότι σκοτώνει δράκοντες!
Αλλά μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, πώς μετατράπηκαν σε ψοφοδεείς υποτακτικούς Σάντσο Πάντσα;
Μην εξαντλείτε την αυστηρότητά σας στον… «τρελό του χωριού».
Αυτοί που του έδωσαν τα «κλειδιά» της χώρας πρέπει να λογοδοτήσουν.

Γιατί μια δημοκρατία όπου τέτοια άτομα ανεβαίνουν ανενόχλητα και διαλύουν τα πάντα, δεν στέκει καλά στα πόδια της.
Δεν μας κολακεύει ούτε ως λαό, ούτε ως δημοκρατία, ότι δώσαμε εξουσία να μας εκπροσωπεί ο Γιάνης με ένα νι.
Είναι δική μας η ντροπή. Και δικό μας το κατάντημα.
Και είναι, βέβαια, ανεξίτηλο στίγμα για το «τσίρκο» που λέγεται «πρώτη φορά Αριστερά»

Αλλά η ντροπή είναι ολονών!
Γιατί όλοι «θαύμαζαν», κολάκευαν και «ξεσκόνιζαν» με εμετική δουλοπρέπεια, τον… ροκ σταρ της συμφοράς.
«Τρελοί του χωριού» υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα.
Αλίμονο σε όλους τους υπόλοιπους, τους «γνωστικούς» ας πούμε, που τους στέλνουν στην πυριτιδαποθήκη να παίζουν με τα σπαρματσέτα.

.Τι ντροπή...

Πολλά είναι τα λάθη που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην τρόικα και την ελληνική της συνταγή. Σε ένα πράγμα, όμως, είχε και έχει σίγουρα δίκιο: στην ανάγκη νοικοκυρέματος και επιβολής αξιοκρατίας στο Δημόσιο. Είναι ντροπή για το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να έλθει η τρόικα για να μας επιβάλει να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Χρειάστηκαν χρόνια για να μάθουν ο πρωθυπουργός της χώρας και οι αρμόδιες αρχές πόσοι είναι οι εργαζόμενοι στο ευρύτερο Δημόσιο, πόσο πληρώνονται, ποια είναι τα επιδόματά τους κ.λπ. Και ακόμη δεν είναι τελείως βέβαιο ότι έχουμε την πλήρη και ακριβή εικόνα.

 Καλύφθηκαν, όμως, πίσω από το επιχείρημα της «εθνικής κυριαρχίας» συνδικαλιστές, κομματικοί παράγοντες, φαύλοι πολιτικοί οι οποίοι ηρνούντο για –πατριωτικούς δήθεν λόγους– να δώσουν στοιχεία και νούμερα. Υπήρξαν άνθρωποι από ελεγκτικές εταιρείες ή δημόσιες υπηρεσίες οι οποίοι δέχθηκαν πολύ σοβαρές απειλές επειδή επέμεναν να συγκεντρώσουν στοιχεία. Και βέβαια, όποιος άκουγε για σχέδιο κατανομής προσωπικού, οργανογράμματα staffing plan κ.λπ. γελούσε με την καρδιά του.

Πίσω από την «εθνική κυριαρχία» κρύβονταν και οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, που ήθελαν να διορίζουν δικούς τους εφόρους σε κρίσιμες θέσεις, γενικούς διευθυντές, διοικητές νοσοκομείων κ.λπ. Το opengov ήταν μία εξαιρετική πρωτοβουλία, μόνο που στο τέλος, τους διορισμούς τους έκανε το αόρατο μαγειρείο του βαθέος ΠΑΣΟΚ, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και εκεί όρθωσε το ανάστημά του το εγχώριο σύστημα με το ατράνταχτο επιχείρημα «δεν θα μας πει η τρόικα ποιον θα διορίσουμε πού».

Εχουν γίνει πράγματα, υπάρχει πρόοδος, δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί. Κινδυνεύουμε όμως τώρα να κυλήσουμε στη δεκαετία του 1980, όταν φτάσαμε στο σημείο να διορίζονται αρχηγοί στις Ενοπλες Δυνάμεις αφότου είχαν αποστρατευθεί και αφού πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή κάποιου κόμματος. Εχει χαθεί ο έλεγχος και ο κ. Τσίπρας έχει ευθύνη να σταματήσει το ρεσάλτο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Το είπε κομψά και εύστοχα ο «κορυφαίος Ευρωπαίος αξιωματούχος»: «Καταλαβαίνουμε ότι αυτή η κυβέρνηση βιάζεται να διορίσει όσους μπορεί γιατί το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είχαν χρόνια που διόριζαν. Αλλά το έχουν παρατραβήξει!».

Σε μία ιδεατή χώρα θα ήταν τέλειο δύο νέοι πολιτικοί, με διαφορετικές καταβολές, να συμφωνούσαν να βάλουν τέρμα σε αυτό το αίσχος που ζούμε. Ο κ. Τσίπρας γιατί με την έως τώρα πρακτική του ακυρώνει ό,τι νεωτεριστικό ή φρέσκο υποτίθεται ότι θα έφερνε στο τραπέζι, ο κ. Μητσοτάκης γιατί θα σηματοδοτούσε μία νέα εποχή από αυτήν που το κόμμα –ίσως και η οικογένειά του– συμβόλιζε στο παρελθόν. Ξέρω ότι ακούγεται γραφικό. Μέχρι να καταλάβουμε ως χώρα πόσο γραφικοί γινόμαστε με τα πολιτικά ήθη και έθιμά μας, θα χρειαστεί να μας «πιέσει» η τρόικα για τα αυτονόητα. Τι ντροπή.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Τα δικά τους παιδιά

Ομοιόμορφα – είναι η λέξη με την ιδιαίτερη σημασία. Γιατί, όπως λέει σε μια φίλη μου η κυρία μητέρα της, «πήρες, αλλά τουλάχιστον τα πήρες ομοιόμορφα». Ομοίως και ο πρωθυπουργός, πήρε αλλά ομοιόμορφα• και, επιπλέον, του πάει...
ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΦAΛHPEYΣ
Φυσικά, είχα διαβάσει από χθες την απάντηση του Ιάσονα Σχοινά–Παπαδόπουλου, γραμματέα της (μάλλον ανύπαρκτης) Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, στις αιτιάσεις περί διορισμού της μητέρας, του αδελφού του και μιας φίλης του ως μετακλητών υπαλλήλων.

Αλλά εγώ –εν αντιθέσει με άλλους συναδέλφους, τους οποίους πολύ θαυμάζω για το γερό στομάχι τους– ήθελα μια μέρα για να χωνέψω τέτοιο πράγμα.
Για να το απλοποιήσουμε, μέσα από ένα χείμαρρο οργισμένου λυρισμού, ο γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι μπορούν να διορίζονται ως μετακλητοί οι συγγενείς του, επειδή, πρώτον, έχουν αγωνιστεί για την Αριστερά και, δεύτερον, έχουν άψογο pedigree: προπάππου «δικαστή» του ΕΑΜ.

 Αν ο σοσιαλισμός επικρατήσει νομοτελειακά, ως άλλη βασιλεία των ουρανών, το κείμενο του Ιάσονα Σχοινά–Παπαδόπουλου (τι στόμφος σε ένα όνομα, Θεέ μου!) θα αποκτήσει ιστορική σημασία. Θα γίνει, ας πούμε, η Magna Carta της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αφού σε αυτό θα έχει διατυπωθεί για πρώτη φορά η αρχή του κληρονομικού δικαιώματος για την Αριστερά στη νομή του κράτους, καθώς επίσης και το βασικό κριτήριο γνησιότητας της αριστεροσύνης (παράδοση τριών γενεών, συγκεκριμένα).

Επειδή όμως ο σοσιαλισμός κάθε άλλο παρά θα επικρατήσει νομοτελειακά, η αξία της απάντησης του Ιάσονα Σχοινά–Παπαδόπουλου (δεν το χορταίνω αυτό το όνομα, γεμίζει το στόμα σου...) περιορίζεται μέσα στο πλαίσιο του πολιτικού παιγνιδιού. Παρά τις αερολογίες, την αγωνιστική του αφέλεια και τους παροξυσμούς της μπακαλιαρίλας και, βεβαίως, χωρίς ο ίδιος να το έχει επιδιώξει, το κείμενο του γραμματέα αναβαθμίζει τη συζήτηση περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς σε νέο επίπεδο.

Μέχρι τώρα, όλα αυτά που γράφει αμετακλήτως (scripta manent) ο γραμματέας με το «ταρατατζούμ» όνομα κανείς δεν τολμούσε να τα αρθρώσει καθαρά, όποτε προέκυπτε –και προέκυπτε κάθε τόσο– ζήτημα ευνοιοκρατίας με την πρώτη ή δεύτερη φορά Αριστερά. Υπήρχαν πάντα ως υπόβαθρο της συζήτησης, αλλά οι αναφορές σε αυτά γίνονταν με υπόνοιες.
Τώρα, έρχεται ένας αφελής και θυμωμένος νέος και τα γράφει όσο πιο απερίφραστα μπορεί, επειδή νομίζει ότι έτσι υπερασπίζεται το δίκιο του. Στην πραγματικότητα, εκθέτει τον καθεστωτικό κυνισμό της Αριστεράς και μάλιστα σε μια κωμική διάστασή της (π.χ., ο αδελφός του, Ορέστης, που καταπονήθηκε σοβαρά και αρρώστησε, επειδή επί δύο μήνες έτρεχε στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ...).

Στις «ευαισθησίες» που μας αποκαλύπτει στην απάντησή του ο γραμματέας με το διπλό επίθετο, βλέπουμε το θράσος της Αριστεράς τελείως γυμνό. Το ίδιο θράσος και ο ίδιος κυνισμός που επέδειξε ο πρωθυπουργός, όταν κατοχύρωσε για τον εαυτό του το «κεκτημένο» της οίησης, με την αιτιολογία ότι έγινε πρωθυπουργός στα σαράντα του. Και στις δύο περιπτώσεις, στεκόμαστε και θαυμάζουμε το τέρας που γέννησε η συνεύρεση του ελληνικού μικροαστισμού με την Αριστερά.

Θαυμάζουμε την ιδέα που έχει η Αριστερά για τον εαυτό της, τη βαθιά ηθική αυταρέσκειά της και τον ναρκισσισμό της. Και, βεβαίως, γελάμε, διότι το κωμικό και το ανοίκειο πάντα ταιριάζανε.
Το αξιοσημείωτο στην υπόθεση αυτή είναι η αντίδραση της κυβέρνησης• για να είμαι ακριβής, η απουσία αντίδρασης, διότι το περισσότερο που παρατηρούμε να εκδηλώνεται από την πλευρά της, κάθε φορά που προκύπτει μια παρόμοια περίπτωση, είναι η αμηχανία. Από ενόχληση όμως, ούτε ίχνος. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι τον τόνο σε τούτη την κυβέρνηση τον δίνουν οι ανάγωγοι. Η αδιαφορία είναι σκόπιμη, διότι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εφαρμόζει ενσυνειδήτως την ευνοιοκρατία και τον «νεοποτισμό», όπως είχε πει τον νεποτισμό ο πρόεδρός της.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα σωρό αδυναμίες και ελλείψεις, αλλά κουτός δεν είναι και το παιχνίδι της εγχώριας πολιτικής το ξέρει. Δεν γίνεται να μην καταλαβαίνει ότι, μετά τη στροφή της 14ης Ιουλίου 2015, ο πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ με το Μνημόνιο, δηλαδή με την Ευρώπη, δεν μπορεί να κερδηθεί από τη δική του πλευρά. Οσο εφαρμόζει αυτά που υπέγραψε τόσο θα αποδυναμώνεται το μέτωπο του εθνολαϊκισμού στο οποίο βασίζεται. Ο υπέρτατος στόχος του είναι πάντα η διατήρηση της εξουσίας. Μπορεί αυτό να μην είναι δυνατόν μεσοπρόθεσμα, είναι όμως νέος και έχει μέλλον. Γι’ αυτό, λοιπόν, ακολουθεί διπλή πολιτική.
Κατ’ αρχάς, προς τα έξω, δείχνει να ακολουθεί το συμφωνηθέν πρόγραμμα.

 Οι επιμέρους αστοχίες –κακή εφαρμογή, καθυστέρηση στην αξιολόγηση, λάθη, αδικίες κ.λπ.– δεν τον απασχολούν. Αντιθέτως, μακροπρόθεσμα εξυπηρετούν τους σκοπούς του, διότι η συντήρηση της κρίσης και η απογοήτευση του κόσμου είναι προϋποθέσεις για την πολιτική του ύπαρξη. Επειτα, προς τα μέσα, περιχαρακώνει τον κόσμο των δυσαρεστημένων και οργισμένων, δηλαδή τον κόσμο των ψηφοφόρων του. Ξέρει ότι δεν γίνεται να τους κρατήσει όλους, ένα ποσοστό όμως το συγκρατεί με αυτά τα μέσα. Αυτό είναι, νομίζω, το νόημα της ξεδιάντροπης ευνοιοκρατίας που επιτρέπει –αν δεν το καλλιεργεί κιόλας– η κυβέρνηση στους δικούς της.
Ο ακριβοθόρυβος
Μιλώντας σε μια συνέντευξη Τύπου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είπε ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι τον θεωρούν «ακριβοθόρυβο» – εννοούσε, φυσικά, «ακριβοθώρητο».

Σημειωτέον, δε, ότι αυτός ο άνθρωπος είναι από το 1995 εγκατεστημένος εδώ. Ειλικρινά, υπάρχουν φορές που λυπάμαι τον Ευκλείδη. Ενας μαρξιστής πιο αριστερός από τον Τσίπρα, που υποχρεώνεται να υπηρετεί μια πολιτική που δεν την πιστεύει (διότι στο βάθος είναι ένα public school boy), σε μια γλώσσα που δεν τη γνωρίζει ύστερα από είκοσι χρόνια. Για μερικά παιδιά καλών οικογενειών, ο μαρξισμός είναι ένας τρόπος τιμωρίας του εαυτού τους – κατά τη γνώμη μου, ίσως χειρότερος και από τα ναρκωτικά...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Χωρίς Plan B για Brexit

Η είδηση θα προκαλούσε θυμηδία εάν το στοίχημα δεν ήταν τόσο μεγάλο. «Απαγορεύτηκε στους οικονομολόγους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να μελετήσουν, έστω και σε επίπεδο συζήτησης, τις ενδεχόμενες επιπτώσεις της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ένωση των 28 χωρών, ώστε να μην εμπλακούν στην παθιασμένη συζήτηση στη Βρετανία πριν από το δημοψήφισμα», μετέδωσε το πρακτορείο Reuters, αναφερόμενο σε πηγές του στις Βρυξέλλες.
 Σε λίγους μήνες, η Ε.Ε. ίσως αναγκαστεί να διαχειριστεί σοβαρότατη κρίση, όπου η τύχη της θα κριθεί από Βρετανούς ψηφοφόρους που σήμερα είναι διχασμένοι για το τι θέλουν, κι όμως αυτοί που θα έπρεπε να προετοιμάζονται για τα χειρότερα εθελοτυφλούν.

Αυτό ισχύει όχι μόνο στις Βρυξέλλες αλλά και στο Λονδίνο, όπου αξιωματούχοι λένε ότι εάν τελειώσει η σχέση 43 χρόνων με την Ε.Ε., θα διαπραγματευθούν νέο καθεστώς με τους πρώην εταίρους. Ασφαλώς, θα διαπραγματεύονται από μειονεκτική θέση, έχοντας αποχωρήσει από την Ενωση ισχυριζόμενοι ότι δεν μπορούσαν να την αλλάξουν στον βαθμό που ήθελαν. Η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον πιέζει για σημαντικές μεταρρυθμίσεις εντός της Ε.Ε. και, όταν επιτευχθεί συμφωνία, με δημοψήφισμα θα θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο όσα πέτυχε αλλά και την ίδια τη θέση της χώρας του στην Ενωση.

Η Βρετανία εστιάζει στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων σε τέσσερις κύριους τομείς: στη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη, και όχι στην περαιτέρω εξέλιξη ενός κοινωνικού υπερκράτους• στην ανάγκη διαμόρφωσης λειτουργικής σχέσης μεταξύ χωρών που είναι μέλη της Ευρωζώνης και αυτών που παραμένουν εκτός• στην εξάλειψη του «δημοκρατικού ελλείμματος», ώστε να μην υπάρχει χάσμα μεταξύ εθνικών Κοινοβουλίων και των μηχανισμών της Ε.Ε.• στη διαχείριση της μετανάστευσης, όπου η Βρετανία θέλει να αποκλείσει πολίτες άλλων χωρών-μελών από το να εισπράττουν επιδόματα που προστίθενται στη χαμηλόμισθη εργασία.

Το ζήτημα της Ευρωζώνης παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: οι Βρετανοί γνωρίζουν ότι ο μόνος τρόπος που μια νομισματική ένωση μπορεί να λειτουργήσει είναι με μεταφορά χρημάτων από πλουσιότερες περιοχές, σε φτωχότερες, όπως συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και γι’ αυτό θέλουν να παραμείνουν εκτός ευρώ. Αυτό είναι το παράδοξο: συχνά οι Βρετανοί έχουν σαφή εικόνα για το τι έχει ανάγκη η Ε.Ε. για να ενισχύσει τη θέση της στον κόσμο, αλλά με τη στάση τους κινδυνεύουν οι ίδιοι να βρεθούν εκτός Ενωσης.

Εάν η Βρετανία πετύχει σημαντικές υποχωρήσεις από τους εταίρους της στη σύνοδο κορυφής του επόμενου μήνα, ο Κάμερον ίσως προκηρύξει δημοψήφισμα αυτό το καλοκαίρι, ζητώντας από τους συμπατριώτες του να παραμείνουν εντός Ε.Ε.

Το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι, θα έχει σοβαρές επιπτώσεις. Εάν η Βρετανία παραμείνει, η λαϊκή εντολή θα ενισχύει τη θέση της και θα οδηγήσει σε νέες δυναμικές στην Ε.Ε.• εάν αποχωρήσει, η Βρετανία θα χάσει το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει, ως «ιδιαίτερο» μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, εντός του οποίου προσφέρει ιδιαίτερες υπηρεσίες, όπως στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

 Ακόμη σοβαρότερος, όμως, είναι ο κίνδυνος η απώλεια της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της Ε.Ε. να επιφέρει θανάσιμο πλήγμα στην Ενωση. Σε εποχή οικονομικής ανασφάλειας, μαζικής μετανάστευσης και φόβου τρομοκρατίας, οι χώρες της Ευρώπης ίσως βρεθούν μόνες, ενώ η Ενωση διαλύεται. Αλλά γι’ αυτό το ενδεχόμενο υπάρχει σχέδιο;
ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ