.Ούτε με τον Αλέξη ούτε με τον Κυριάκο

Η διαφαινόμενη συμφωνία και το κλείσιμο της αξιολόγησης διαμορφώνει νέο πολιτικό σκηνικό και δίνει στον κ. Τσίπρα πολιτικό χρόνο για να διαχειριστεί αυτή τη συγκυρία. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσουν Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι να προβάλλουν τη δική τους ατζέντα 

Το Σάββατο και την Κυριακή (14&15 Μαΐου) η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης έχουν συγκαλέσει εσωκομματικές διαδικασίες. 

Στην μεν Δημοκρατική Συμπαράταξη συνέρχεται η προγραμματική συνδιάσκεψη για να συμφωνηθεί από όλους ένα ενιαίο προγραμματικό πλαίσιο, στο δε Ποτάμι συνεδριάζει για πρώτη φορά μετά το συνέδριο του Φεβρουαρίου η ΜΕ.ΣΥ.Α. (Μεγάλη Συνέλευση Αντιπροσώπων), κάτι σαν την κεντρική πολιτική επιτροπή, όπως συνηθίζεται να ονομάζεται, στα άλλα κόμματα, ενώ ο επικεφαλής του Ποταμιού το Σάββατο θα απευθύνει χαιρετισμό στο συνέδριο της Δράσης.

Οι κομματικές διαδικασίες στα δύο κόμματα πραγματοποιούνται υπό τα νέα πολιτικά δεδομένα που διαμορφώνονται αφενός από την υπερψήφιση του Ασφαλιστικού, την Κυριακή το βράδυ από τη συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και αφετέρου από την κατ’ αρχήν απόφαση του Eurogroup την Δευτέρα, με την οποία, κακά τα ψέματα, η χώρα «αλυσοδένεται» μακροχρόνια, όπως εύστοχα σχολίασε η Δημοκρατική Συμπαράταξη σε πολιτική συνεχούς προσαρμογής και επανακαθορισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Μέχρι τώρα τόσο η Φώφη Γεννηματά όσο και ο Σταύρος Θεοδωράκης επικεντρώθηκαν σε σφοδρή κριτική στους κυβερνητικούς χειρισμούς -λογικό αφού είναι κόμματα της αντιπολίτευσης- κι έδειξαν να αναμένουν πως η τακτική του Αλέξη Τσίπρα θα τον οδηγήσει υποχρεωτικά σε ταχείες πολιτικές εξελίξεις.

Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή.

 Η διαφαινόμενη συμφωνία με τους ευρωπαίους δανειστές και το συνακόλουθο κλείσιμο της αξιολόγησης με την καταβολή μεγάλης δόσης, διαμορφώνει νέο πολιτικό σκηνικό και δίνει στον κ. Τσίπρα πολιτικό χρόνο για να διαχειριστεί, αν μπορέσει, αυτή τη συγκυρία.

Οι δυο μεγαλύτεροι κομματικοί σχηματισμοί του ενδιάμεσου χώρου, μολονότι σωστά επισημαίνουν τις βαριές κοινωνικές επιπτώσεις των επιλογών του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του, εμφανίζονται επί του παρόντος αμήχανοι να διατυπώσουν εναλλακτικές επιλογές

Το ερώτημα, ως εκ τούτου, που προκύπτει είναι κατά πόσο θα μπορέσει η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι να προβάλλουν τη δική τους πολιτική ατζέντα. Να επανακαθορίσουν το πολιτικό τους στίγμα και πρωτίστως να χειραφετηθούν και  αυτοκαθοριστούν κι όχι να υποχρεούνται να διαλέξουν αν θα είναι με τον Αλέξη ή τον Κυριάκο, όπως επιχειρεί να επιβάλλει το Μέγαρο Μαξίμου και ορισμένοι παράγοντες των ΜΜΕ.

Οι δυο μεγαλύτεροι κομματικοί σχηματισμοί του ενδιάμεσου χώρου, μολονότι σωστά επισημαίνουν τις βαριές κοινωνικές επιπτώσεις των επιλογών του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του, εμφανίζονται επί του παρόντος αμήχανοι να διατυπώσουν εναλλακτικές επιλογές που θα απαντούν στη δυσαρέσκεια της κοινωνίας.

Η επιτακτικότητά τους να μιλήσουν καθαρά για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις  είναι πασιφανής. Ποιες όμως μπορεί να είναι αυτές και πώς θα γίνουν κοινωνικά αποδεκτές;

 Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θα την γνωρίζουμε αν δεν προσπαθήσουν να τη δώσουν. Και όπως συμβαίνει σε κάθε μεταρρύθμιση, δεν μπορεί να είναι ουδέτερη ιδεολογικά ούτε αφυδατωμένη από τις βασικές αρχές της σοσιαλδημοκρατίας τις οποίες-grosso modo-αποδέχονται τα δύο κόμματα.

Ωστόσο δεν μπορεί να βασίζεται σε αντιλήψεις περί κοινωνικής συνοχής και το ρόλο του κράτους του ΄70 και του ΄80 γιατί «Things have changed», όπως  εύστοχα τραγούδησε ο Ντίλαν. Και η κοινωνία και η οικονομία και το ίδιο το κράτος και ίδια η εποχή μας, εντέλει.

Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο πως απαιτείται σύγχρονος, αντιλαϊκιστικός λόγος που θα περιέχει απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας κι όχι σε ιδεατά ερωτήματα, όπως συμβαίνει στη μετακομμουνιστική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας δυσαρεστηθούν ορισμένοι για τα κεκτημένα τους. Στον άξονα αυτό οφείλει να κινηθεί με τις προτάσεις της η επιτροπή διαλόγου αυτονομημένη από τις κομματικές ηγεσίες.

Με άλλα λόγια η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι οφείλουν να μιλήσουν για συγκεκριμένες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα αντιμετωπίζουν τις παθογένειες δεκαετιών και θα διαμορφώνουν τη νέα κοινωνική συνοχή, όπως έγινε τη διετία 2010-2012 και στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 με το πρόσταγμα του εκσυγχρονισμού. 

Η μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου στην Παιδεία, η Διαύγεια, ο Καλλικράτης, ο οικονομικός εισαγγελέας κ.α. με τις ατέλειες και τα κενά τους αποτελούν πυξίδα.

Η προγραμματική συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και η συνεδρίαση της ΜΕ.ΣΥ.Α. του Ποταμιού, δύναται να αποτελέσουν την αφετηρία μιας τέτοιας πορείας. Επαφίεται στην Φώφη Γεννηματά και στον Σταύρο Θεοδωράκη να τολμήσουν αγνοώντας τις εσωτερικές ισορροπίες και τις αβαρίες προσώπων και καταστάσεων.

.Το δολάριο και το έπος του χρέους

Ο κόσμος αφομοιώνει ένα δίδαγμα με το δολάριο. Υπάρχει πρόβλημα όταν υπάρχει ένα μόνον νόμισμα που κυριαρχεί στις αγορές. Ακόμη και οι ΗΠΑ, που υποτίθεται πως επωφελούνται από την κυριαρχία του δολαρίου, δέχονται τις επιπτώσεις. 

Εχει προκληθεί μεγάλη νευρικότητα στις αγορές το τελευταίο 12μηνο, λόγω της ανασφάλειας που επικρατεί για τις συνέπειες από μια περαιτέρω αύξηση των επιτοκίων στο μεγαλύτερο χρέος που έχει υπάρξει ποτέ σε δολάρια κατά τη διάρκεια περιόδων ειρήνης. 

Παρά τις εκτεταμένες αναφορές για τη μείωση δανείων από τράπεζες και νοικοκυριά στις ΗΠΑ μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση προ οκταετίας, η οποιαδήποτε απομόχλευση υπερκαλύφθηκε από την αύξηση του κρατικού δανεισμού και του προσωπικού δανεισμού σε όλον τον κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι τη Κίνα και τις αναδυόμενες αγορές. Μάλιστα, το παγκόσμιο χρέος είναι σήμερα αρκετά υψηλότερο σε σχέση με προ χρηματοπιστωτικής κρίσης.

«Το έπος του χρέους δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί», σχολιάζεται σε έκθεση της Morgan Stanley. Η Morgan Stanley αναμένει ότι οι δημογραφικές μεταβολές στις αποταμιεύσεις και τις επενδύσεις θα οδηγήσουν τα επιτόκια σε υψηλότερα επίπεδα και θα μετατρέψουν αυτόν τον όγκο του χρέους σε βαρίδι που θα πλήξει την παγκόσμια ανάπτυξη την επόμενη πενταετία.

Ωστόσο, ο ρόλος του δολαρίου ως του βασικού αποθεματικού νομίσματος σε όλον τον κόσμο σημαίνει πως καθορίζει ένα μεγάλο κομμάτι από αυτό το χρέος, και κατά συνέπεια θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα στις διεθνείς αγορές.

Η πρώτη αύξηση του βασικού επιτοκίου των ΗΠΑ, η οποία πραγματοποιήθηκε ύστερα από μια δεκαετία και έπειτα από μακρά σεναριολογία επί του θέματος, ήταν της τάξεως του 0,25%. Ηταν αρκετή για να προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στις διεθνείς αγορές, παρά το γεγονός ότι είχε προβλεφθεί από οικονομικούς αναλυτές. 

Μάλιστα, μεγάλη μερίδα οικονομολόγων θεωρεί ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) όφειλε προ πολλού να επαναφέρει το κόστος δανεισμού σε πιο φυσιολογικά επίπεδα από τα μηδενικά που ίσχυαν τα χρόνια μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση. Η αμερικανική οικονομία βρίσκεται σε θέση να απορροφήσει τους κραδασμούς από μια περαιτέρω αύξηση των επιτοκίων, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι προετοιμασμένος για ένα ακριβότερο δολάριο.

Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών εκτιμά ότι το δολάριο αναλογεί στο 90% όλων των συναλλαγών σε συνάλλαγμα και στο 60% των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Εκπροσωπεί, όμως, και το 60% όλων των χρεών και περιουσιακών στοιχείων εκτός ΗΠΑ. 

Και εάν ο υπόλοιπος κόσμος στραφεί στις μετοχές λόγω του υψηλότερου κόστους εξυπηρέτησης και αποπληρωμής αυτών των δανείων σε δολάρια, τότε προκύπτουν επιπτώσεις στους Αμερικανούς εξαγωγείς, τις εταιρείες εμπορευμάτων και την ευρύτερη οικονομία, οι οποίες «δένουν τα χέρια» της Fed και την ωθούν σε αναθεωρήσεις της στρατηγικής της.

Δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν που η Fed δεν επιθυμεί τον ρόλο που έχει αναλάβει το δολάριο ως κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα. Παρ’ όλα αυτά, οι Ευρωπαίοι και άλλοι τής έχουν επιρρίψει ευθύνες για το «προνόμιο» που έχουν οι ΗΠΑ να τους δανείζουν όλοι σε δολάρια με χαμηλό επιτόκιο, ανεξάρτητα από την ισχύ του δολαρίου.

«Δεν είμαι σίγουρος ότι οι ΗΠΑ θα χάσουν εάν τα νομίσματα άλλων χωρών αποκτήσουν ανάλογο κύρος», δήλωσε επικεφαλής της Fed στη Νέα Υόρκη, Μπιλ Ντάντλεϊ. «Αρκεί να αποκτήσουν αυτό το κύρος από την πρόοδο των οικονομιών τους και όχι επειδή οι ΗΠΑ διαχειρίζονται χειρότερα την οικονομία τους».

Η Morgan Stanley θεωρεί πως το δολάριο θα ενισχυθεί περισσότερο, ίσως επειδή η αμερικανική οικονομία μπορεί αυτή τη στιγμή να απορροφήσει την άνοδό του. Τονίζει πως δεν υπάρχει ανώδυνος τρόπος διαφυγής από αυτό το πρόβλημα.

.Σιδερένια κλισέ

Στα γουέστερν, 99 στις 100 φορές οι κακοί είναι οι Ινδιάνοι και έπονται οι Μεξικανοί. Σεναριογράφοι και σκηνοθέτες επέβαλαν ταινία την ταινία μια ανάγνωση της Δύσης όπου οι «κοκκινομούρηδες» είναι πρωτόγονοι, ουρλιάζουν συνεχώς και βασανίζουν με εφιαλτική επινοητικότητα τα πάντα αθώα «χλωμά πρόσωπα».

 Οσο για τους Μεξικανούς, μονίμως άπλυτοι και άπληστοι, και με σμπαριαλιασμένη οδοντοστοιχία. Στα αστυνομικά, στα μεν «εποχής» οι κακοί είναι συνήθως Ιταλιάνοι, στα δε συγχρονικά της νεότερης εσοδείας η πινακοθήκη των κακών εμπλουτίστηκε με Κινέζους, Σέρβους και Αλβανούς. Οσο για τα κατασκοπευτικά, οι Σοβιετικοί εκπροσωπούσαν αυτονόητα το Απόλυτο Κακό.

Εσχάτως, Χόλιγουντ και παραχόλιγουντ ανακάλυψαν τους Αραβες. Τους μουσουλμάνους. Οχι για να τους γνωρίσουν και να μας τους γνωρίσουν, αλλά για να τους στριμώξουν (μαζί με Βορειοκορεάτες και εξωγήινους) στο σιδερένιο κλισέ των κακών, που είχε ορφανέψει με την πτώση του βερολινέζικου τείχους. 

Να τους εξευτελίσουν δηλαδή. Να τους εμφανίσουν σαν μανιακούς που ζουν για να σκοτώνουν και πεθαίνουν επίσης για να σκοτώσουν. Μιλάω για τον κανόνα, όχι για τις εξαιρέσεις, Για τον κανόνα που κατασκευάζει χιλιάδες φιλμ για να εφοδιαστεί κυρίως η παγκόσμια τηλεοπτική αγορά. Φυσικά και υπάρχουν ταινίες ευαίσθητες, δίκαιες. Αποσπούν ένα-δυο βραβεία γενναιοδωρίας ή βαθιάς υποκρισίας, αδυνατούν όμως να πολεμήσουν τον πανίσχυρο κανόνα, να κλονίσουν τα βαθιά ριζωμένα κλισέ, που μοιράζουν τους ρόλους ακριβώς όπως θέλουν τα «χλωμά πρόσωπα». Οι λευκοί. Οι Δυτικοί λευκοί.

Αθώα κλισέ δεν υπάρχουν. Ολα έχουν τη σκοπιμότητά τους, την «παιδαγωγική» τους σημασία. Η αστυνομία του Μάντσεστερ, λοιπόν, που οργάνωσε αντιτρομοκρατική άσκηση σε μεγάλο εμπορικό κέντρο, βούτηξε στο έλος των κλισέ και ανέσυρε το πιο κοινόχρηστο, το στάνταρ: ένας τρομοκράτης που πετάει βόμβα ουρλιάζοντας «Αλλάχ Ακμπάρ». 

Προσοχή: Το δόγμα της δεν υποστηρίζει ότι «ένας μουσουλμάνος μπορεί να είναι τρομοκράτης» (αυτό ισχύει και για χριστιανούς, άθεους κτλ.), αλλά ότι «ένας τρομοκράτης δεν μπορεί παρά να είναι μουσουλμάνος». Ρατσισμός; Κραυγαλέος. Σε μια χώρα που μόλις προχθές ανέδειξε δήμαρχο της πρωτεύουσάς της έναν μουσουλμάνο, παρά τις προσπάθειες των Συντηρητικών να τον διαβάλουν σαν φιλοτζιχαντιστή. 

Θα μπορούσε άραγε να γίνει η ίδια άσκηση με πρωταγωνιστή κάποιον που να μη φωνάζει «Αλλάχ Ακμπάρ»; Βεβαίως. Αλλωστε η Δύση πληρώνει ακριβά τη μη θρησκευτική τρομοκρατία των ακροδεξιών (διαφωτιστικό ως προς αυτό είναι ένα δισέλιδο ρεπορτάζ στο «Ποντίκι», 5 Μαΐου, με τίτλο «Μεγαλύτερη απειλή κι από το ISIS: Η ακροδεξιά τρομοκρατία στις ΗΠΑ έχει προκαλέσει περισσότερα θύματα ακόμα κι από τους τζιχαντιστές»). Δίχως αλλαχ-ακμπαρ-ουρλιαχτά, όμως, το μήνυμα θα ήταν λειψό, ουδέτερο, δίχως στόχευση. Και μια αστυνομία πρέπει πάντα να στοχεύει. Εκ των υστέρων, μπορεί να ζητήσει και συγγνώμη.  

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Ολοκλήρωση της προσαρμογής

Επειτα από πολύμηνη καθυστέρηση, παλινδρομήσεις, αυτοσχεδιασμούς, με επιβάρυνση εξουθενωτική εν γένει της οικονομίας και περαιτέρω απομείωση του εισοδήματος των πολιτών, η συμφωνία της κυβερνήσεως του κ. Αλέξη Τσίπρα με τους θεσμούς φαίνεται ότι τελικώς θα ολοκληρωθεί στις 24 Μαΐου.

Αναμφιβόλως, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα επιδοθούν σε μία «δημιουργική» ανάγνωση των όρων του νέου μνημονίου, προκειμένου να στηρίξουν τις εκ διαμέτρου αντίθετες εκτιμήσεις τους για τις συνέπειες μιας ρυθμίσεως που αντιμετωπίζεται με μοιρολατρική πλέον απάθεια από τον μέσο Ελληνα, έπειτα από συνεχείς διαψεύσεις αβάσιμων προσδοκιών για έξοδο από την κρίση.

Αλλά οι πολίτες «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» μπορούν τουλάχιστον να ανασάνουν με ανακούφιση, διότι οι κινητοποιήσεις «υπέρ του ναι στο ευρώ» πριν από το δημοψήφισμα, τον περασμένο Ιούλιο, δεν έγιναν επί ματαίω. Βεβαίως, το ζητούμενο των διαδηλωτών εκείνων ήταν η απομάκρυνση του κ. Τσίπρα από την εξουσία και αυτό δεν επετεύχθη. Δεν γίνονται όλα τα πράγματα όπως επιθυμούμε στη ζωή.

Ο συνετός πολίτης μπορεί να αμφιβάλλει, και δικαίως, ότι το νέο πρόγραμμα θα εφαρμοσθεί επιτυχώς από την κυβέρνηση ή εάν είναι το κατάλληλο για την οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση. Η εμπειρία των τελευταίων έξι ετών αυξάνει τον σκεπτικισμό για την αξιοπιστία των εντοπίων και ξένων ειδικών και ιθυνόντων.

Θα ήταν αφελές, ωστόσο, να αμφισβητεί κανείς το γεγονός ότι με την επίτευξη της νέας συμφωνίας θα υπάρξει μια σχετική σταθεροποίηση στον χώρο της οικονομίας για ένα κάποιο διάστημα. Μια σχετική ανάκαμψη, μια έξοδος προσωρινή από την «εντατική», με τη νοσοκομειακή έννοια της λέξεως. Μικρή, σπειροειδής και αμφίδρομη θα είναι η πορεία της χώρας, ανοδική και πτωτική εναλλάξ, διότι πέραν της ελληνικής κακοδαιμονίας, ρευστότητα οικονομική και πολιτική χαρακτηρίζει και το ευρωπαϊκό σύστημα.

Σημαντικότερη από μιαν άποψη είναι η σύγκλιση που φαίνεται να επιτυγχάνεται ατύπως στο μείζον θέμα των σχέσεων Ελλάδος και της ούτως ειπείν Ενωμένης Ευρώπης. Για λόγους που έχουν κατ’ επανάληψιν αναλυθεί στο παρελθόν, η διαχείριση της οικονομικής κρίσεως από το 2010 και εξής συνέτριψε το ΠΑΣΟΚ, έπληξε σοβαρότατα τη Νέα Δημοκρατία, κατάργησε στην πράξη το δικομματικό σύστημα εξουσίας της μεταπολιτεύσεως και ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικό σχηματισμό ασυνάρτητο, ακραίο και αντισυμβατικό. Η ριζοσπαστική Αριστερά έπιασε τα βουνά, νέο ΕΑΜ και άλλα συναφή.

Αλλά ο κ. Τσίπρας, που ηγήθηκε του όλου μορφώματος, εγείωσε τη ριζοσπαστική Αριστερά και την ενέταξε στο ευρωπαϊκό σύστημα. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το αρχέγονο ΠΑΣΟΚ, με μεγαλύτερη άνεση χρονική. Ιδια ιστορία, ταχύτεροι οι ρυθμοί. Κάποιοι οικτίρουν την ανωριμότητα των Ελλήνων για όλη την ταλαιπωρία. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει όμως και στην «ανεπτυγμένη Ευρώπη», μόνον που εκεί η πρόκληση προέρχεται από την εθνικιστική Δεξιά.  

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

.Απόλυτη υποδούλωση

Μια εβδομάδα έχει περάσει από την συμφωνία στο Eurogroup, τη χειρότερη συμφωνία που υπέγραψε ποτέ ελληνική κυβέρνηση, κι ακόμη περιμένουμε αντιδράσεις. Όχι αντιδράσεις του τύπου «κάνω απεργία στα μέσα ενημέρωσης για να μην ακούγεται τίποτε» ή «κάνω μια διαδήλωση με 1.000 άτομα, φωνάζω και πέντε συνθήματα και καθάρισα την επαναστατική μου γυμναστική για φέτος».

Αλλά να αντιδράσει πραγματικά ο κόσμος, να αντιληφθεί προηγουμένως τι είναι αυτή η συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση και για την οποία πανηγυρίζει. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να πανηγυρίζουν και στην Ελλάδα αλλά να πανηγυρίζουν και οι δανειστές. Όμως, στη χώρα μας είναι αμφίβολο αν έχει γίνει αντιληπτή η σημασία των όσων έχουν συμφωνηθεί. Αν έχει γίνει αντιληπτό πόσο εγκληματικό είναι το κείμενο που αποδέχθηκε ο Τσίπρας μόνο και μόνο για να μείνει στην εξουσία.

Αν και πολύ αμφιβάλλουμε, ας πούμε ότι ο Τσίπρας και η παρέα του δεν έχουν λιγότερο εθνικό φρόνημα από άλλους. Ας πούμε ότι αποδέχθηκαν τα μνημόνια διαρκείας μόνο και μόνο για να γαντζωθούν στην εξουσία, πράγμα που θα μπορούσε να είναι θεμιτό για αριβίστες της Αριστεράς ή των ΑΝΕΛ.

Η ουσία είναι αν ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει τι είναι αυτό που έρχεται. Ας κάνουν μια πραγματική δημοσκόπηση για το αν ξέρουν οι πολίτες τι περιλαμβάνει η συμφωνία, τι είναι ο περίφημος «κόφτης», τι μέτρα περιλαμβάνει για τα επόμενα χρόνια και κυρίως, τι αποφασίστηκε για το χρέος.

Πέρα από το γεγονός ότι βλέπουμε μια κυβέρνηση να πανηγυρίζει, κανείς δεν αναρωτιέται αν η λύση για το χρέος θα ξεκινήσει άμεσα ή θα πάει για μετά το 2018 ή και μετά το 2022. Επίσης, τι θα περιλαμβάνει η λύση: Κούρεμα αποκλείεται, επομένως, επιμήκυνση αποπληρωμής και φθηνότερα επιτόκια. Διαβάζουν π.χ. οι πολίτες ότι ο ESM θα αγοράσει χρέος από το ΔΝΤ και ουσιαστικά θα το πετάξει έξω από το πρόγραμμα και θα ωφεληθεί έτσι η Ελλάδα. Κι όλο αυτό φαίνεται να μοιάζει με τεράστια επιτυχία αλλά δεν μας λέει κανείς με ποιους όρους.

Για παράδειγμα ξέρει ο απλός πολίτης ότι ο «κόφτης» θα εφαρμοστεί άμεσα; Ότι είναι αδύνατον να επιτυγχάνονται πλεονάσματα 3,5% οπότε τους επόμενους μήνες θα έρχονται περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ή νέες αυξήσεις σε φόρους και εισφορές; Αυτό υπέγραψε ο Τσακαλώτος με αντάλλαγμα μια υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους κάποια στιγμή και για μια πιθανή ενίσχυση της ρευστότητας από την ΕΚΤ ή έξοδο στις αγορές.

Μα ακόμη και να βγούμε στις αγορές, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι αυτό. Δεν είναι καν το χρέος. Το πρόβλημα είναι οι δομικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Όσο αυτές δεν γίνονται, όσο αυξάνονται οι δαπάνες του δημοσίου, όσο μπαίνουν εμπόδια στην προσέλκυση επενδύσεων, όσο δηλαδή δεν αυξάνεται η παραγόμενη «πίτα», η χώρα δεν έχει καμιά τύχη.

Το ακόμη χειρότερο απ' όλα που και πάλι ο κόσμος αγνοεί είναι ότι το νέο μνημόνιο που υπέγραψε ο Τσίπρας δεσμεύει την Ελλάδα για δεκαετίες. Ακόμη και αύριο να πάει ο ελληνικός λαός να ψηφίσει τον Μητσοτάκη θα είναι σαν να ψηφίζει τον... Τσίπρα. Είναι τόσο καλά δεμένη η χώρα στον αυτόματο μηχανισμό δημοσιονομικής διόρθωσης που όποιος κι αν θελήσει να κυβερνήσει και να κάνει κάτι διαφορετικό θα βρεθεί προ της δυσάρεστης έκπληξης να μην μπορεί να κάνει τίποτε. Η χώρα, με κυβέρνηση της Αριστεράς, έχει υποδουλωθεί, έχει εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία οριστικά και αμετάκλητα. 

Το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε, ο Ρέγκλινγκ είναι οι πραγματικοί πρωθυπουργοί της χώρας αφού τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας θα βρίσκονται συνεχώς κάτω από έναν πρωτοφανή έλεγχο με την επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση να μην μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε. Για του λόγου το αληθές, η πώληση όλων των δανείων, και των ενήμερων, που συμφώνησε η κυβέρνηση ουσιαστικά σημαίνει πως κάποιο ωραίο πρωί ο δανειολήπτης θα πάρει ένα μπιλιετάκι από ένα ξένο fund που θα του λέει ότι αυτός είναι πλέον κύριος του δανείου και μ' αυτόν θα πρέπει να διαπραγματεύεται.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Το μνημόνιο που θα υπογράψει και επισήμως στις 24 Μαΐου ο Τσίπρας είναι πολύ χειρότερο από εκείνο του καλοκαιριού το οποίο ήταν μια αποδοχή της πολιτικής κωλοτούμπας που έκανε. Το σημερινό μνημόνιο με τον «κόφτη» είναι η νέα συμφωνία της Βάρκιζας αλλά όχι για την Αριστερά, αλλά για την Ελλάδα. 

Η πατρίδα παραδίδει ό,τι όπλο της είχε μείνει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και μπαίνει στα οικονομικά στρατόπεδα που έχουν στήσει οι ξένοι με «στρατοπεδάρχη» το νέο αγαπημένο τους παιδί, τον Αλέξη Τσίπρα. Η Ελλάδα παραδόθηκε από την Αριστερά στο οικονομικό Άουσβιτς το οποίο γράφει «η εργασία απελευθερώνει». Αν το καταλάβει ο κόσμος κάποια στιγμή ίσως τότε να αντιδράσει και διαφορετικά. Μέχρι τότε... σανό και ψέκασμα για τον ύπνο.