.Το τέλος των ταμείων

Τάσος Τέλλογλου  

Πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες εξεπλάγησαν με την παρατήρηση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλου ότι χωρίς ιδιωτική ασφάλιση δεν θα είναι δυνατή, στο μέλλον, η διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης των συνταξιούχων.

Κακώς εκπλήσσονται. Το Σαββατοκύριακο, τα ολλανδικά ασφαλιστικά ταμεία ανακοίνωσαν τη μείωση των παροχών για εκατομμύρια ασφαλισμένους τους, καθώς οι αποδόσεις από τις τοποθετήσεις είναι πολύ μικρές και οι δικαιούχοι όλο και αυξάνονται. 

Εκεί που λειτουργούν κεφαλαιοποιητικά συστήματα, όπως στη Σουηδία, που αποφασίζεις μόνος σου πότε θα βγεις στη σύνταξη, ο κάθε ασφαλισμένος έχει την ευθύνη των τοποθετήσεών του. Αν θέλεις απόδοση παίρνεις και το ρίσκο, η διοίκηση του ταμείου λειτουργεί ως εντολοδόχος του ασφαλισμένου.

Αλλά αυτό το μοντέλο απορρίπτεται νοτιότερα, ήδη στη Γερμανία, που οι ασφαλισμένοι προτιμούν άλλοι να παίρνουν την ευθύνη των επιλογών για τις αποταμιεύσεις τους. Εδώ είμαστε πολύ μακριά από όλα αυτά. 

Με τον γιγάντιο αριθμό των ανέργων, το κούρεμα και τις εισφορές, που δεν πλήρωνε έτσι και αλλιώς η κοινωνία των μικρομεσαίων και στις καλές εποχές, τα ταμεία πνέουν τα λοίσθια. Νέες περικοπές των συντάξεων είναι προγραμματισμένες. Το να τα βάζει κανείς με τον αγγελιοφόρο μιας λύσης -ναι, για όσους έχουν ακόμα κάποια χρήματα από την αμοιβή τους- είναι αστείο. Και υποκριτικό.