.Υπάρχει κίνδυνος ριζοσπαστικοποίησης στην Ελλάδα;

Η αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης (πολύ μικρού αριθμού, ευτυχώς, σε σχέση με το σύνολο) μουσουλμάνων σε ευρωπαϊκές χώρες είναι εξαιρετικά δύσκολη και απαιτεί τον σχεδιασμό και την υλοποίηση μιας πολυδιάστατης πολιτικής που θα επιχειρεί να θεραπεύσει όχι μόνο τα συμπτώματα, αλλά και τις γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος.

 Η μέχρι τώρα εμπειρία χωρών όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Βρετανία, αλλά και η Γερμανία, στις προσπάθειες πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης δεν είναι ιδιαίτερα θετική. Η διαπίστωση αυτή πιστοποιείται τόσο από τον σημαντικό αριθμό (6.000+) Ευρωπαίων πολιτών που μετέβησαν στη Συρία για να πολεμήσουν στις τάξεις του «Ισλαμικού Κράτους», όσο και από τις βίαιες ενέργειες στις οποίες έχουν προβεί σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η Ελλάδα δεν έχει αντιμετωπίσει ακόμη τέτοια προβλήματα, παρά το γεγονός ότι φιλοξενεί εδώ και αρκετά χρόνια μια ευμεγέθη κοινότητα μουσουλμάνων μεταναστών.

 Η απουσία εμφανούς ριζοσπαστικοποίησης ελάχιστα οφείλεται σε μια επιτυχημένη κρατική πολιτική ένταξης και θα πρέπει να αποδοθεί σε άλλους παράγοντες. Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα αρχίζει να αλλάζει, τόσο λόγω της εισροής αυξανόμενου αριθμού προσφύγων και μεταναστών, όσο και της συνεχιζόμενης οικονομικής και ευρύτερης κρίσης (που, ειρήσθω εν παρόδω, συνεχίζει να προκαλεί φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης στη μη μουσουλμανική νεολαία της χώρας) που δυσχεραίνει σημαντικά την υποδοχή, φιλοξενία και ένταξη των νέων προσφυγικών και μεταναστευτικών ομάδων. 

Η αναγκαστική παραμονή των ανθρώπων αυτών στην Ελλάδα όχι μόνο θα προκαλέσει προβλήματα εγκληματικότητας (δράση διακινητών, μικρο-παραβατικότητα, πορνεία), αλλά και σε συνδυασμό με τις κατά κανόνα κακές συνθήκες διαβίωσης και τη γενικότερη δυσκολία ένταξης μπορεί να οδηγήσει σε ριζοσπαστικοποίηση μικρού αριθμού νέων ανθρώπων και σε πράξεις βίας όπως αυτές που βίωσαν πρόσφατα άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί –για μια σειρά από λόγους– στόχο υψηλής προτεραιότητας για τζιχαντιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Η εμπειρία έχει δείξει, ωστόσο, ότι όταν αυξάνει η δυσκολία πληγμάτων εναντίον στόχων υψηλής προτεραιότητας λόγω μέτρων ασφαλείας, τότε οι τρομοκράτες «κατεβαίνουν πιο κάτω» στη λίστα, αναζητώντας πιο τρωτούς στόχους. Είμαστε μια χώρα γεωγραφικά προσβάσιμη από τη Μέση Ανατολή και ασφαλώς δεν θα θέλαμε να μετατραπούμε στο μαλακό υπογάστριο ασφαλείας της Ευρώπης, με την εύκολη διέλευση ριζοσπαστικών στοιχείων. Να σημειωθεί, βεβαίως, ότι στην προσπάθεια εκτίμησης της απειλής καλό θα ήταν να αποφύγουμε, στο μέτρο του δυνατού, φοβικές προσεγγίσεις και γενικόλογες διαπιστώσεις. 

Σε κάθε περίπτωση, για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και της ριζοσπαστικοποίησης απαιτείται μια πολυεπίπεδη στρατηγική, που θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, αποτελεσματικότερη συνεργασία με άλλα κράτη και οργανισμούς, βελτίωση της εκπαίδευσης των υπηρεσιών ασφαλείας, έγκαιρη ετοιμασία μιας πολιτικής πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης και, κυρίως, μια στρατηγική εσωτερικής ασφαλείας (οι βασικές αρχές της οποίας σκιαγραφήθηκαν στη Λευκή Βίβλο του ΕΛΙΑΜΕΠ για την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, Ασφάλεια και Αμυνα [Εκδόσεις Σιδέρη, Αθήνα, 2016]). Είναι θετικό ότι εσχάτως παρατηρείται μια κινητικότητα των αρμοδίων υπηρεσιών προς αυτή την κατεύθυνση. 

 ΘΑΝΟΣ Π. ΝΤΟΚΟΣ*

.«Εν οίδα», όλα τα είδα

Καθώς για πολλούς η ποίηση είναι λογοτεχνικό είδος αχρείαστο, ακαταλαβίστικο ίσως, ξόδεμα χρόνου, αυτεπίστροφο εγχείρημα για τους αναρίθμητους θεράποντές της, είναι αλήθεια ότι οι μελοποιήσεις στίχων προσφέρουν έργο χρήσιμο, ενίοτε εθνικό. Ακούγοντας ας πούμε τις δύο τετράστιχες στροφές από τον «Υμνον εις την Ελευθερίαν», κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου μάς κατακλύζει περηφάνια που εξαίρεται μαζικά όταν συνοδεύεται και από ολυμπιακά μετάλλια. 

Ωστόσο εκείνες τις ώρες, αλλά και πριν και μετά, ίσως εφ’ όρου ζωής, αναρωτιέται κανείς από πόσες στροφές αποτελείται ο εθνικός μας ύμνος και πόσους άλλους στίχους γνωρίζει; Μάλλον όχι. «Περιττή» πληροφόρηση. Και ποιος δεν βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή διεθνούς υπεροχής, μνημονεύοντας τους δύο νομπελίστες ποιητές μας, Σεφέρη και Ελύτη; 

Η φωνή του Μπιθικώτση (κυρίως αυτού) μάς δονεί, του οφείλουμε τα ακούσματα –άρα και κατασταλαγμένη άποψη– για την ποιότητα του έργου τους, το πεντάγραμμο μας φέρνει κοντά στους μεγάλους γραφιάδες. Οι στίχοι βεβαίως επιστρατεύονται –πρωταθλητής εδώ ο Καβάφης– από χρήστες του γραπτού λόγου και από κάθε λογής παρλάτορες, ως ενισχυτικά συστατικά επιχειρημάτων και επίδειξης ευρύτερης παιδείας.

Συγγενής με τα παραπάνω αλήθεια: αρκεί μία και μόνον επίσκεψη στον Ιερό Βράχο, σε σχολική εκδρομή, για να αισθάνεσαι περήφανος ως Ελλην, μια ζωή, για το κορυφαίο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, από εκεί πάνω η θέα είναι μαγευτική, χάνουν όσοι δεν ανέβηκαν καν δεύτερη φορά – πόσο μάλλον πρώτη. Πλάτων και Αριστοτέλης; Και τίποτα να έχεις αποταμιεύσει, αρκεί που ήταν αρχαίοι Ελληνες, όμαιμοί μας, η δόξα τους είναι κληρονομιά μας. Τα παραπάνω συνθέτουν μια συνθήκη με παραγράφους υποκρισίας και ανοικτή συμμετοχή. 

Πλην των επιστημόνων-ερευνητών και των παθιασμένων φιλαναγνωστών που κλέβουν χρόνο (αφού μπορούν) ώστε να μεριμνούν σ’ αντικείμενα τερπνά χωρίς χρησιμοθηρία, για πολλούς η λύση είναι δοκιμασμένη και μεταξύ κατεργαραίων πειστική. Υποδύομαι ότι γνωρίζω, κρατώντας τα μπόσικα· είναι η σοβαροφάνεια, ο θεατρινισμός πρωτοετούς της αμάθειας, η γονυκλισία στο κοινώς αποδεκτό, από τον φόβο μη δηλώσω άγνοια και εκτεθώ. Ερχεται ως φυσικό επόμενο το φαινόμενο του νεοελληνικού ξερολισμού, ο πληθυσμός όσων μιλούν επί παντός είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος. Πόσοι απέμειναν να ξέρουν-μπορούν ν’ ακούν;

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα; Απεταξάμην. Συμπυκνώνει ο Κωστής Παπαγιώργης στο έξοχο «Σωκράτης – Ο νομοθέτης που αυτοκτονεί»: «Δεν δίδαξε τίποτε, δεν γνώριζε το παραμικρό, δεν άφησε γραπτά, παραδίνεται στον νόμο της πολιτείας και δεν διστάζει στιγμή να υποταχτεί στην αδικία, προσφέροντας στην πόλη σφάγιο τον εαυτό του». Πριν από κοντά σαράντα χρόνια πήραμε μέρος, ως Ελλάς, στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον με το τραγούδι «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ». Με περηφάνια. 

 ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ

.Η “συνιστώσα Σόρος” στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, επανειλημμένα είναι τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για χρηματοδοτήσεις ελληνικών “Μη” Κυβερνητικών Οργανώσεων, αλλά και ατόμων που διατηρούν στενές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, από το Ίδρυμα Σόρος. Οι χρηματοδοτήσεις ρέουν με πρόσχημα ή με αιτία την καταπολέμηση της ξενοφοβίας, την στήριξη μιας πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας, την αντιμετώπιση του νεοφασισμού, ή, όπως εσχάτως αποδείχτηκε από έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν, την καταπολέμηση της “ρωσικής διείσδυσης” στην Ελλάδα. 

Παλαιότερα, βέβαια, άπαντες ενθυμούνται τη δράση του Ιδρύματος Σόρος στην Ελλάδα -που προφανώς συνοδευόταν από τις σχετικές χρηματοδοτήσεις- υπέρ της ονομασίας των Σκοπίων ως “Μακεδονίας”. Τότε, μάλιστα, είχε γίνει λόγος για έμμεση πλην σαφή -”ιδεολογική”- στήριξη αυτής της δράσης από κύκλους προσκείμενους στον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς και ανθρώπους του στο υπουργείο Εξωτερικών και στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και στα μεγάλα επεισόδια, με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έκαναν λόγο για προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης της ΝΔ, με την ... ευγενή χορηγία του Σόρος, εξαιτίας κυρίως της προσπάθειάς της για επαναπροσέγγιση της Αθήνας με τη Μόσχα.

Τώρα, για πρώτη φορά έρχονται στο φως της δημοσιότητας επίσημα έγγραφα του Ιδρύματος Σόρος (Open Society) που δείχνουν κάποιες από τις χρηματοδοτήσεις -και- προς την Ελλάδα, μόνον όμως για το 2014. Εκεί, εκτός των άλλων, φαίνεται πως δόθηκαν 26.000 δολάρια για τέσσερις μήνες στο γνωστό Athens Pride (από 23-8 έως 9-12-2014). Πράγμα, που δεν ξενίζει, βέβαια, αν ληφθεί υπόψιν ότι φέτος ανακοίνωση “συμπαράστασης” στην Gay parade στην Αθήνα, εξέδωσε η ίδια η αμερικανική πρεσβεία στην Ελλάδα. Όμως, ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα αυτού του εγγράφου, υπάρχει και η χρηματοδότηση σε μια ΜΚΟ, υπεύθυνη της οποίας εμφανιζόταν ηΕλένη Τάκου.Η τελευταία ήταν διευθύντρια του πολιτικού γραφείου της πρώην υπουργού Μετανάστευσης, Τασίας Χριστοδουλοπούλου, θέση την οποία κατέχει και σήμερα επί υπουργίας Γιάννη Μουζάλα. 

Φέρεται, επίσης, να έχει άμεση πρόσβαση στο μέγαρο Μαξίμου, ενώ λέγεται ότι κατ' επανάληψη συνόδευσε τον Α.Τσίπρα σε ταξίδια του. Από άλλα έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν, επίσης, φαίνεται ότι ο άνθρωπος που προσελήφθη στο μέγαρο Μαξίμου για να χειρίζεται τα social media του πρωθυπουργού, είχε λάβει μέρος στην εκστρατεία που χρηματοδότησε το Ίδρυμα Σόρος στην Ελλάδα, το 2015, για να δυσφημιστεί η Ρωσία και να αναστραφεί το όχι και τόσο θετικό κλίμα στην ελληνική κοινή γνώμη για την κυβέρνηση του Κιέβου και την Ουκρανία.

Το 2014, όπως είναι γνωστό, κατά τη διάρκεια της “εξέγερσης του Μαϊντάν” στο Κίεβο, ανατράπηκε η φιλορωσική κυβέρνηση της Ουκρανίας, στη συνέχεια ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, με αποτέλεσμα την αυτονόμηση -με τη βοήθεια της Μόσχας- της Ανατολικής Ουκρανίας, και τέλος η Κριμαία πέρασε στην “αγκαλιά” της Ρωσίας. Έκτοτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν ιδιαίτερα σοβαρά κονδύλια για τον εξοπλισμό των ενόπλων δυνάμεων της νέας φιλοαμερικανικής κυβέρνησης του Κιέβου, ενώ έχουν ρίξει μεγάλο πολιτικό και στρατιωτικό βάρος ούτως ώστε να μην περάσει και πάλι η Ουκρανία στην επιρροή της Ρωσίας. 

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της αντιρωσικής καμπάνιας που έπρεπε να γίνει στην Ελλάδα, εντός του 2015, ένα από τα σχέδια του Ιδρύματος Σόρος προέβλεπε το λόμπινγκ σε σειρά ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ώστε να αναστραφούν οι φιλορωσικές διαθέσεις της ελληνικής κοινής γνώμης. Αυτό φαίνεται σαφώς από την επιστολή που είχε στείλει το Μάρτιο του 2015 ο Γιάννης Καρράς, ως άτυπος (;) εκπρόσωπος του Ιδρύματος Σόρος (https://www.opendemocracy.net/author/iannis-carras), στον Ματθαίο Τσιμιτάκη. Την επιστολή αυτή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, έφεραν στο φως της δημοσιότητας αμερικανοί χάκερ – ακτιβιστές στην ιστοσελίδα DCLeaks, η οποία φιλοδοξεί να γίνει κάτι αντίστοιχο της ιστοσελίδας WikiLeaks, η οποία, ως γνωστόν, βγάζει στη φόρα υποκλαπέντα έγγραφα.

Ο Μ.Τσιμιτάκης, εργαζόμενος παλιότερα στην “Αυγή”, και στον ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ “Στο Κόκκινο”, φέρεται να διαθέτει σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και προσωπικά με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ λέγεται ότι παλαιότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στις καμπάνιες του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του διαδικτύου και των social media. Πολλοί επίσης, τον θυμούνται να εμφανίζεται, ουκ ολίγες φορές, στα στούντιο της ΕΡΤ, όταν μετά το “λουκέτο”, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει σημαία του τη συγκεκριμένη υπόθεση. 

Ο ίδιος προσελήφθη μάλιστα, στο μέγαρο Μαξίμου (Φεβρουάριος 2015) για να διαχειρίζεται τα social media του πρωθυπουργού, δεδομένου ότι χαρακτηρίζεται ως ειδικός σε αυτόν τον τομέα. Ενδιαφέρον είναι ότι ο ίδιος είναι ένας από εκείνους που δημόσια, στα social media, είχε υπερασπιστεί τον Γιάννη Μουζάλα, όταν αυτός είχε αποκαλέσει τα Σκόπια, “Μακεδονία”. Χαρακτηρισμός που είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Γ.Μουζάλας σε επανειλημμένες δηλώσεις “μετανοίας”. Τι να πει κανείς; Προφανώς, οι απόψεις της “συνιστώσας Σόρος” στον ΣΥΡΙΖΑ για το Μεταναστευτικό, το Σκοπιανό, και σειρά άλλων ζητημάτων, συμπίπτουν πλήρως με αυτές του Σόρος και της παρέας του.

.Προέχει η ασφάλεια

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αντικαταστήσει το ελληνικό κράτος σε ορισμένες βασικές του υποχρεώσεις. Η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει. Πολλοί πιστεύουν μάλιστα ότι η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας κρέμεται από μια κλωστή και πως ο πρόεδρος Ερντογάν θα χρησιμοποιήσει το άνοιγμα της «κάνουλας» ως μοχλό πίεσης απέναντι σε μια εμφανώς αδύναμη Ευρώπη. Οι αρμόδιοι δεν θέλουν καν να σκεφθούν τι θα συμβεί εάν το καταστροφικό αυτό σενάριο επαληθευθεί.

Και έτσι όπως είμαστε, όμως, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Το ελληνικό Δημόσιο και η κυβέρνηση έχουν επιδείξει μεγάλη ανεπάρκεια. Κονδύλια υπάρχουν και μάλιστα πολλά. Είναι όμως αδύνατον έως τώρα να απορροφηθούν. Εξαιρετικά έμπειρες ευρωπαϊκές κυβερνητικές οργανώσεις δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μια ευρωπαϊκή χώρα παρουσιάζει τέτοια δυσλειτουργία. Ακόμη και η δημιουργία δομών φιλοξενίας σε σημεία που έχουν προεπιλεχθεί αποδεικνύεται σχεδόν αδύνατη λόγω γραφειοκρατίας και νομικών κωλυμάτων.

Η Ελλάδα όμως πρέπει να λάβει τα μέτρα της και στον τομέα της ασφάλειας. Ο κ. Μουζάλας προφανώς αυτό είχε στο μυαλό του όταν εκστόμισε το περίφημο mea culpa. Εχει έλθει η στιγμή να ξεπεράσει τις όποιες αναστολές της η κυβέρνηση, να δημιουργήσει κλειστά και φυλασσόμενα κέντρα για τους παράνομους μετανάστες. Η συνεχής ανάμειξή τους με τους πρόσφυγες δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις και το υπόστρωμα για τη ριζοσπαστικοποίηση πολλών εξ αυτών. Θα έλθει η στιγμή που θα έχουμε κάποιο επεισόδιο σαν και αυτά που συμβαίνουν πλέον κάθε τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι μηχανισμοί ασφαλείας της χώρας είναι απελπιστικά πιεσμένοι και πιθανότατα ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν παρόμοια σενάρια. Είναι λάθος να θεωρούμε ότι η χώρα μας έχει ασυλία έναντι της ισλαμικής τρομοκρατίας ή των παράφρονων μοναχικών λύκων. Η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με τη δεκαετία του ’80, όταν η Ελλάδα απολάμβανε  μια ιδιότυπη προστασία.

Πρέπει να προλάβουμε εξελίξεις που θα έχουν μεγάλο οικονομικό κόστος και απρόβλεπτες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες.

Οσοι γνωρίζουν τα θέματα αυτά ανησυχούν βαθύτατα. Δεν πρόκειται για κινδυνολογία αλλά για λογική συνέπεια των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Βρισκόμαστε σε μικρή απόσταση από καυτές εστίες δράσης και κέντρα εφοδιασμού τζιχαντιστών. Το πέρασμα από τα σύνορα είναι πολύ εύκολο στην ευρύτερη «γειτονιά» μας και κανείς δεν ξέρει πόσοι και ποιοι τα έχουν διασχίσει τον τελευταίο χρόνο. Και επειδή στη χώρα μας λείπουν η κουλτούρα ασφάλειας, η μεθοδικότητα και ο σχεδιασμός, καλό θα είναι να ετοιμασθούμε για τα χειρότερα, μήπως και τα αποφύγουμε

. ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Κατασχετήρια - φωτιά σε όσους χρωστούν: Πληρώστε αλλιώς χάνετε την περιουσία σας

Σε δεινή θέση θα βρεθούν χιλιάδες φορολογούμενοι και δανειολήπτες καθώς χιλιάδες κατασχετήρια για χρέη έρχουν αρχίσει να αποστέλλονται καλοκαιριάτικα. Πρόκειται για εντολές κατάσχεσεις που μπορούν να εκτελεστούν άμεσα καθώς δάνεια και ληξιπρόθεσμα ξεπερνούν τα 215 δισ. ευρώ.

Καθημερινά αποστέλλονται 1.800 ραβασάκια από τη Γενική Γραμματεία Εσόδων και το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών (1.200 από την ΓΓΔΕ και 600 απο το ΚΕΦΑΟ), όπως αναφέρει η Εφημερίδα των Συντακτών.

Συνολικά ανοιχτούς λογαριασμούς με την εφορία έχουν πάνω από 4 εκατομμύρια φορολογούμενοι, άλλοι 300.000 συνωστίζονται στα ασφαλιστικά ταμεία και σε περίπου 3 εκατομμύρια υπολογίζονται οι φάκελοι δανείων που έχουν «κοκκινίσει» στις τράπεζες με τη μεγάλη πλειονότητα να αφορούν καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια.

Την ίδια ώρα εκφράζονται φόβοι ότι ο ασφυκτικός συνδυασμός της ανάγκης εξυπηρέτησης δανείων, φορολογικών υποχρεώσεων και ασφαλιστικών εισφορών θα προκαλέσει την «έκρηξη» και των ρυθμισμένων οφειλών καθώς θα υπάρχει επικάλυψη των δόσεων με νέες υποχρεώσεις.

Από τα τελευταία στοιχεία προκύπτει ότι ήδη δύο από τους τρεις που είχαν καταφύγει σε ρύθμιση χρεών στα ασφαλιστικά ταμεία έχουν τεθεί εκτός (περίπου 98.000 σε σύνολο 147.308 ρυθμίσεων), ενώ ειδικά για τη ρύθμιση των 100 δόσεων, το διάστημα Απριλίου-Ιουνίου 2016, ένας στους δύο οφειλέτες σε σύνολο 75.451 απεντάχθηκε. Τον Ιούλιο, παράλληλα, δημιουργήθηκαν νέα ληξιπρόθεσμα χρέη 1,2 δισ. ευρώ στις εφορίες, ανεβάζοντας το συνολικό ποσό στα 90 δισ. ευρώ.

Οι εκπρόσωποι των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία για τη ρύθμιση χρεών, ωστόσο όσο κυβέρνηση και πιστωτές δεν καταλήγουν σε ένα σχέδιο κοινής αποδοχής για τη διαχείριση του ιδιωτικου χρέους η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι ασφυκτική για χιλιάδες πολίτες και το βάρος θα πέφτει σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς.

.Κλάφτα... Αλέξη!

 Και ξαφνικά μαθαίνουμε ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να ανοίξει την Αμυγδαλέζα. Θαύμα, η χάρη της Παναγιάς της… αριστερούσας έκανε το θαύμα της; Αντιλήφθηκαν οι ανίκανοι ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να διαχειριστούν αυτό το μείζον πρόβλημα;

Αίφνης από μηδενικές ροές μεταναστών έχουμε 100 και 200 κάθε μέρα. Ο Ερντογάν απειλεί ότι θα πλημμυρίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες, η ΕΕ ζητά διαπραγματεύσεις, ενώ η Γερμανία που μπαίνει σε προεκλογική χρονιά δηλώνει ότι δε θα ανεχθεί να την εκβιάζει η Τουρκία. Και την ίδια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, γίνεται γνωστό ότι 3.000 πρόσφυγες που είναι στη Γερμανία θα σταλούν στην Κρήτη. Μάλιστα το Spiegel λέει ότι το προσφυγικό είναι μια μεγάλη πρόκληση για την Ελλάδα και θα την βρει μπροστά της.

Όποιος λοιπόν λέει ότι δεν είναι ξανά το μεταναστευτικό το νούμερο ένα ελληνικό κι όχι ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι ανόητος. Σιγά μη δεχθούν Γερμανία και Γαλλία που είναι σε προεκλογική περίοδο, να φιλοξενήσουν μετανάστες. Κι αν η συμφωνία με την Τουρκία καταρρεύσει, Αλέξη... κλάφτα. Θα ζήσουμε δραματικές εικόνες στην Ελλάδα. Κι όμως, ακόμη και σήμερα η Ελλάδα είναι απροετοίμαστη. Ελάχιστοι χώροι έχουν δημιουργηθεί, ζήτημα να μπορούν να φιλοξενήσουν 60.000 ξένους. Οι συνθήκες είναι δραματικές, μαχαιρώματα γίνονται συνεχώς και ο εγκλεισμός των μεταναστών είναι ζήτημα χρόνου να μετατραπεί σε εγκληματικότητα.

Και η κυβέρνηση τι κάνει; Παίζει τον… Παππά. Μια με τις άδειες της τηλεόρασης, μια με την απλή αναλογική και μια με τα εκλογικά σενάρια που ήδη διακινούνται, το Μαξίμου δείχνει να πελαγοδρομεί. Το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς θα επικοινωνήσουν ότι ο Τσίπρας πήγε στο μαρτυρικό Κομμένο όπου επανέλαβε για ακόμα μια φορά τα παραμυθία περί γερμανικών αποζημιώσεων κλπ. Μια από τα ίδια δηλαδή. Νέες υποσχέσεις που μοιάζουν με επιταγές χωρίς αντίκρυσμα. Αφού ξεπούλησε τη χώρα στους Γερμαναράδες, μας λέει τώρα ότι θα διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις και σε δικαστικό επίπεδο. Έλεος σύντροφε!

Το πρόβλημα είναι ωστόσο εδώ και κάποιος πρέπει να το αντιμετωπίσει. Ίσως γίνει χειρότερο μέσα στο φθινόπωρο αλλά κανείς στην κυβέρνηση δεν δείχνει να ανησυχεί. Όλοι τους στη θερινή ραστώνη και η χώρα στον αυτόματο. Όταν όμως θα βουλιάξει η Ελλάδα από πρόσφυγες να δούμε που θα τους βάλουν. Έχει κάνει τίποτε ο ψεκασμένος υπουργός για τα στρατόπεδα; Έχει υπάρξει καμιά άλλη δομή; Τι θα κάνει η Αμυγδαλέζα όταν στα νησιά θα γίνεται χαμός;

Δυστυχώς, για άλλη μια φορά ο Τσίπρας και η παρέα του αποδεικνύονται όχι απλά κατώτεροι των περιστάσεων αλλά παντελώς ανίκανοι. Περισσότερο… λιάζονται οι ίδιοι παρά οι μετανάστες. Αλλά το τσουνάμι πλησιάζει και θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.

.Λίγο φως στις πληγές του πλανήτη

Αν η τελετή έναρξης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, του Πεκίνου και του Λονδίνου σκόπευε να αποδείξει κάτι, η εναρκτήρια εκδήλωση στο Ρίο είχε στόχο να δείξει. Στην Ελλάδα θελήσαμε να αποδείξουμε ότι έχουμε βαθιές ρίζες στον χρόνο, ότι η ολυμπιακή ιδέα έχει εδώ το λίκνο της και, επιπλέον, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε με τις νέες τεχνολογίες παραγωγής θεάματος. 

Στο Πεκίνο, θέλησαν επίσης να αποδείξουν ότι έρχονται από πολύ μακριά και ότι ο πολιτισμός τους έχει τις ξεχωριστές αρετές του. Το άγχος των Αγγλων, που επένδυσαν στα παγκοσμίως αναγνωρίσιμα σύμβολά τους (από τον Τζέιμς Μποντ έως τους Μπιτλς) ήταν να αποδείξουν ότι παραμένουν ηγεμονική οικουμενική δύναμη.

Αγχος είχαν και οι Βραζιλιάνοι. Και το επέτεινε ο πολύ μικρότερος προϋπολογισμός και το ότι στην εν κρίσει χώρα τους δρα δυναμικότερα απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού ένα κίνημα κατά της σπατάλης με την πρόφαση των Αγώνων. 

Ο δικός τους σκοπός, λοιπόν, ήταν να δείξουν κατ’ αρχάς πώς συγκροτήθηκαν ως πολυφυλετικό έθνος με πληθυσμιακές ροές από την Ευρώπη (οι κατακτητές), την Αφρική (οι σκλάβοι στα δεσμά τους) και την Ασία (οι μετανάστες). Και κατόπιν να δείξουν στο όντως οικουμενικό κοινό των δισεκατομμυρίων ότι τα πράγματα στον πλανήτη Γη δεν είναι ακριβώς προς εορτασμό. 

Οτι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει, και γρήγορα, αν θέλουμε να μείνει απλώς σενάριο η εξαφάνιση νησιών και παράκτιων μεγαλουπόλεων από την άνοδο της στάθμης των ωκεάνιων υδάτων.

Ηθελαν, δηλαδή, να δείξουν πως είναι υπόθεση της απτής καθημερινότητας και όχι μιας κινδυνολογούσας παραεπιστημονικής φαντασίας το φαινόμενο του θερμοκηπίου· ένα φαινόμενο ανθρωπογενές, απόρροια της άπληστης κατάχρησης του πλούτου της Γης, που δεν είναι ανεξάντλητος. 

Οσα αισθητικά ψεγάδια κι αν αναζητήσουμε με κάποιον ελαφρό σνομπισμό, το μήνυμα, «αφελές» πλην καίριο (περίπου ίδιο με την προ ημερών προειδοποίηση του Στίβεν Χόκινγκ), εκπέμφθηκε. Και αναμένει παραλήπτες και ερμηνευτές. Εκπέμφθηκε δε μέσα και από την κατάδειξη της αρρώστιας που έχει πλήξει ένα από τα λιγοστά πνευμόνια του πλανήτη: του δάσους του Αμαζονίου.

Η επιμονή στο δάσος αυτό δεν συνιστά τοπικισμό, όπως θα βιαζόταν να αποφανθεί ναρκισσευόμενη η αυστηρότητά μας. Δεν μάθαμε να μηρυκάζουμε το κλισέ για ένα άλλο φαινόμενο, της πεταλούδας, που όταν φτερουγίζει στη Νέα Υόρκη, επηρεάζει το χρηματιστήριο του Τόκιο;

 Μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε πως η προϊούσα καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου ίσως δεν είναι εντελώς άσχετη με το ότι χρειαζόμαστε πια κλιματισμό και στα πιο δροσερά νησιά μας, αφού κάθε νέα χρονιά του 21ου αιώνα προστίθεται στις αφύσικα θερμότερες της τελευταίας εκατονταετίας.

Τον ίδιο σκοπό, της κατάδειξης μιας άλλης πλανητικής πληγής, του αναγκαστικού εκπατρισμού, έχει η συμβολική συμμετοχή στους Αγώνες μιας ομάδας προσφύγων. Η κίνηση αυτή δεν εξαγιάζει τη ΔΟΕ και δεν λύνει το πρόβλημα. Αλλά κανένα πρόβλημα δεν λύνεται εάν δεν το δούμε κατάματα – την ώρα μάλιστα της γιορτής. 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Η κόλαση του ΣΥΡΙΖΑ

Δεκαοκτώ μήνες κλείνει στην εξουσία σε λίγες βδομάδες η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου και πλέον όλες οι μάσκες έπεσαν. Ακόμη και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές παραδέχονται πλέον με δημόσιες δηλώσεις τους πόσο βαθιά νυχτωμένοι ήσαν και πως αναγκάστηκαν να κάνουν «κωλοτούμπα» σε όλα τα θέματα για να μπορέσουν να σταθούν στο ευρωπαϊκό περιβάλλον που παντελώς αγνοούσαν.

Τις σημαντικότερες παραδοχές αναγκάστηκε να κάνει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος προσπαθώντας να καλύψει τη σωρεία των ψεύτικων υποσχέσεων που είχε δώσει προεκλογικά στον κόσμο - αλλά έκανε ακριβώς τα αντίθετα όταν βγήκε κυβέρνηση - μίλησε για τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Εφτασε μάλιστα στο σημείο να υιοθετήσει την ουσία των θέσεων της ΝΔ αφού δήλωσε ότι «αριστερή πολιτική σήμερα είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας και οι επενδύσεις».

Στο πνεύμα αυτό, ενώ ο κ. Τσίπρας καταδίκαζε με φανατισμό κνίτη όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που προωθούσε η κυβέρνηση ΝΔ - ΠαΣοΚ, όχι μόνο τις υπέγραψε ως Πρωθυπουργός αλλά δέχτηκε και τη δημιουργία για 99 χρόνια ενός υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων όπου περνά ολόκληρη η δημόσια περιουσία και αποφασίζουν οι δανειστές!

Αν όμως ο κ. Τσίπρας προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις και στοχεύει στην ενίσχυση της καπιταλιστικής οικονομίας, σε τι διαφέρει από τον κ. Σαμαρά ή τον κ. Μητσοτάκη; Γιατί τον ψήφισε ο κόσμος;

Μα, για να διαπραγματευτεί πιο σκληρά με τους δανειστές υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, λένε οι συριζαίοι.

Αποτέλεσμα της σκληρής διαπραγμάτευσης; Μηδέν εις το πηλίκον.

ΤΟ ΕΚΑΣ εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά αδυνάτων κόπηκε, μαζί με τις επικουρικές συντάξεις, ενώ οι τιμές στα βασικά είδη διατροφής με ΦΠΑ 25% πέταξαν μαζί με τους συντελεστές στα νησιά αλλά και τον ΕΝΦΙΑ, ο οποίος επρόκειτο να... καταργηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο δημοσιονομικός κόφτης για τα εισοδήματα του Δημοσίου καιροφυλακτεί.

Οχι μόνο δεν κατάφερε τίποτε η κυβέρνηση υπέρ των αδυνάτων, αλλά με τη διοικητική ανικανότητα που τη διακρίνει διέλυσε και τις κοινωνικές δομές που υπήρχαν: π.χ. η νοσοκομειακή περίθαλψη βρίσκεται στην εντατική με κάποια χειρουργεία να ζητούν από τους ασθενείς να φέρουν μόνοι τους υλικά για να μπορέσουν να χειρουργηθούν και η κυβέρνηση να πανηγυρίζει τη μετονομασία ενός Κέντρου Υγείας σε νοσοκομείο στη Σαντορίνη!

Με άλλα λόγια, όπως λέει το ανέκδοτο, κόλαση είναι εκεί όπου μαγειρεύουν Αγγλοι, μηχανικοί είναι Γάλλοι, εραστές Ελβετοί, αστυνομικοί Γερμανοί. Και επιπλέον διοικεί ο Πολάκης με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί πολιτική ΝΔ. Βοήθειά μας!

.Ε, όχι και σωτήρας ο Καραμανλής!

Είναι δυνατόν επτά χρόνια βουλιαγμένοι στην κρίση να μη συνειδητοποιούμε το πώς βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση; Είναι δυνατόν σήμερα ο σιωπηλός Βούδας που με την πολιτική του βύθισε τη χώρα να θεωρείται...  εθνικό κεφάλαιο; Κι όμως στη χώρα της συνωμοσίας, της αρπαχτής και της φαυλότητας φτάσαμε να μην πιστεύουμε ακόμη και τα αυτονόητα.

«Ο εκτελεστής Γεωργίου και οι εντολοδότες του» πανηγύριζε η πάλαι ποτέ εφημερίδα της ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί κάποιοι δικαστές μας, μαζί με τους ψεκασμένους, τους συριζαίους και τους θεράποντες του καραμανλισμού θεωρούν ότι φταίνε τα στατιστικά στοιχεία που μπήκαμε στο Μνημόνιο. «Εξαπάτησαν τη χώρα με ψεύτικα στοιχεία συμπράττοντας με τους ξένους» πιστεύει ακόμη η «Αυγή» ξεχνώντας τις κωλοτούμπες του αρχηγού της και τον όψιμο «ρεαλισμό» του, συμπλέοντας με Κακλαμάνηδες, Αντώναρους, Κουμουτσάκους και άλλους  διαπρεπείς εγκεφάλους του καραμανλισμού.

Η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, ο Γεωργίου διορίστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ τρεις μήνες μετά το πρώτο Μνημόνιο, αλλά μας φταίνε τα... λάθος νούμερα για το ΑΕΠ και το χρέος. Πόσο νούμερο πρέπει να είναι κανείς για να ξεχνά ότι χρεοκοπήσαμε γιατί μόνο τη διετία 2008-2009 η εγκληματική πολιτική Καραμανλή διόγκωσε κατά 57 δισ. το δημόσιο χρέος, υπονομεύοντας πλήρως την αξιοπιστία της χώρας και τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών.

Ο κ. Καραμανλής που επτά χρόνια τώρα δεν τόλμησε να πει μια λέξη, που παριστάνει τον σιωπηλό μάρτυρα, θεωρώντας ότι θα ξεχαστούν οι ευθύνες του, εμφανίζεται σήμερα από συριζαίους και οπαδούς του ως ο άνθρωπος που μπορεί να... σώσει τη χώρα. Στήνουν ένα εκτρωματικό θεσμικό κατασκεύασμα με την αναθεώρηση του Συντάγματος για να τον προσφέρουν στον λαό ως τον ηγέτη που  θα σηματοδοτήσει την έξοδο από την κρίση...

Πόση κοροϊδία, πόση διαστροφή της πραγματικότητας, πόσο ευτελισμό της πολιτικής μπορεί να αντέξει κανείς σε αυτή την ταλαίπωρη χρεοκοπημένη χώρα; Πόσα παιχνίδια  ακόμη θα δεχόμαστε να παίζονται στην πλάτη μας για να διασώσουν τις καρέκλες και τα προνόμιά τους οι υπηρέτες των σκοτεινών παρασκηνίων και των υπόγειων διαδρόμων της εξουσίας;

.Η «κανονικοποίηση» των αναρχικών

Α​​πό τον μεταμοντέρνο μπαχτσέ του ΣΥΡΙΖΑ, όπου φύονται όλες οι εξωτικές ιδέες, προέκυψε εσχάτως και η «κανονικοποίηση των καταλήψεων». Την ιδέα έριξε ο κ. Γιώργος Κυρίτσης στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» (1.8.2016), χωρίς όμως να την αναπτύξει. «Γίνεται και στην Ευρώπη» είπε, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες για το πού και πώς.

«Εγώ διαφωνώ με την εκκένωση των καταλήψεων» είπε ο βουλευτής, εκπρόσωπος Τύπου για το Προσφυγικό, αρθρογράφος της «Αυγής» κ.λπ. κ. Κυρίτσης, «διαφωνώ και με το πολιτικό σκεπτικό που εξέφρασε ο υπουργός (σ.σ.: Προστασίας του Πολίτη, κ. Νίκος Τόσκας) και θεωρώ ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει μια πολιτική πρωτοβουλία κανονικοποίησης των καταλήψεων στέγης. Θεσμική πρωτοβουλία, εννοώ».

«Α, λες», ρώτησε ο δημοσιογράφος τού «Στο Κόκκινο», «από το να μπαίνουν μέσα ΜΑΤ και να ζητούν εκκένωση θα μπορούσε η κυβέρνηση να βρει τρόπο να αγκαλιάσει και να στηρίξει αυτές τις πρωτοβουλίες».

«Ναι», συνέχισε ο κ. Κυρίτσης. «Το μέτρο μάλιστα που κομμάτι του προγράμματος της κυβέρνησης μιλάει για τη δυνατότητα ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν στέγη, να στεγάζονται σε άδεια διαμερίσματα δεν βλέπω γιατί αυτό το πράγμα δεν θα μπορούσε να έχει και μια τέτοια πτυχή».

Δεν γνωρίζουμε αν στην κυβέρνηση σκέφτονται να εντάξουν τις καταλήψεις στον αναπτυξιακό νόμο –πώς αλλιώς μπορούν να αγκαλιαστούν και να στηριχτούν από την κυβέρνηση;–, αλλά η ιδέα του κ. Κυρίτση είναι θαυμάσια. Κι αυτό διότι η μοναδική διαδικασία «κανονικοποίησης των καταλήψεων» είναι να περνούν από τη γραφειοκρατία του κράτους. 

Μόνο δι’ αυτού του τρόπου θα δίνεται προτεραιότητα στα σπίτια που είναι υπό κατάληψη και θα αποφεύγονται περιττές και επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο συγκρούσεις. Σκεφθείτε μόνο τι έχει να γίνει, αν θέλουν να καταλάβουν τον ίδιο χώρο αναρχικοί και χρυσαυγίτες. Φανταζόμαστε ότι η «κανονικοποίηση» θα είναι για όλους τους Ελληνες πολίτες και ο νόμος θα εφαρμόζεται ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων. Αυτό, εξάλλου, δεν γίνεται με όλους τους νόμους;

Συνεπώς, επειδή δεν έχουμε άλλο μηχανισμό που να βάζει τάξη στις καταλήψεις, ή να τις «κανονικοποιεί» όπως λέει το newspeak της Αριστεράς, αναγκαστικά και αυτό το καθήκον πρέπει να αφεθεί στα χέρια κάποιων δημοσίων υπαλλήλων. Στα «συν» της πρότασης Κυρίτση πρέπει να λογιστεί ότι όλο και κάποια νέα υπηρεσία πρέπει να δημιουργηθεί για την «κανονικοποίηση». Θα λέγεται ΟΔΚ, Οργανισμός Διαχείρισης Καταλήψεων; Δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα. Πάντως, όλο και κάποιοι σύντροφοι, που παραμένουν αδιόριστοι, θα τακτοποιηθούν...

Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο. Διά της «κανονικοποίησης» θα μάθουν διάφορα καλομαθημένα των βορείων προαστίων (φανταζόμαστε ότι υπάρχουν και τέτοια στις τάξεις των αναρχοαυτόνομων· ή μήπως ανήκουν όλοι στο πούρο προλεταριάτο;) τι σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις δουλειά με το κράτος. Οχι μόνο για καταλήψεις, αλλά για χρήσιμα στο κοινωνικό σύνολο πράγματα, όπως να ανοίξεις μαγαζί, να δώσεις δουλειά σε ανέργους, να ξεκινήσεις μια σοβαρή εκπολιτιστική πρωτοβουλία. 

Η «κανονικοποίηση των καταλήψεων», που προτείνει ο κ. Κυρίτσης, θα είναι επί της ουσίας «κανονικοποίηση των αναρχοαυτόνομων», οι οποίοι είναι γενικώς κατά του κράτους αλλά δεν έχουν δοκιμάσει στην πράξη τις «αρετές» του. Να δούμε, λοιπόν, αναρχικούς στην ουρά της εφορίας με αίτηση έναρξης κατάληψης –μετά ή άνευ χαρτοσήμου– και τίποτε άλλο στον κόσμο...

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Απειλές στα θεμέλια του πολιτισμού

Τ​​ο διεθνές σύστημα διακυβέρνησης που κράτησε τον κόσμο σε τροχιά σταθερότητας και ανάπτυξης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που επέτρεψε σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους να ξεφύγουν από την απόλυτη ένδεια και οι χώρες τους να αναπτυχθούν, απειλείται άμεσα από απανωτά κύματα αλλαγών, από την ουσιαστική αμφισβήτηση του συστήματος και από μια διάχυτη αδιαφορία για το τι θα ακολουθήσει. 

Το πρόβλημα βρίσκεται στα μεγάλα ρεύματα της εποχής – στις υπερβολές του καπιταλισμού, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, στην ταχύτητα των τεχνολογικών και επικοινωνιακών αλλαγών, στη δυσκολία δημοκρατικών χωρών να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις προκλήσεις. 

Την ίδια ώρα, γειτονικές χώρες και έθνη αναζητούν νέες ισορροπίες μεταξύ τους, καθώς κάποια κράτη αυξάνουν την επιρροή τους ενώ άλλα παρακμάζουν. Στην πολιτική σκηνή πολλών χωρών, εσωτερικές έριδες τυφλώνουν ηγεσίες και λαούς στο αδιέξοδο της αέναης αντιπαράθεσης όταν οι κίνδυνοι ξεπερνούν τις δυνατότητες ενός μόνο κόμματος να τους αντιμετωπίσει.

Η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να κατανοήσει το μέγεθος των απειλών –και η χώρα να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες– είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Αυτό αφορά κυρίως εμάς τους ίδιους και σε μικρότερο βαθμό τον υπόλοιπο κόσμο. 

Οταν, όμως, ο μεγάλος ασθενής είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, τότε όλος ο πλανήτης αρρωσταίνει. Επειδή, για να είμαστε ειλικρινείς, η σχετικώς μεγάλη σταθερότητα και ευημερία πολλών δεκαετιών οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης συνέφερε την ισχυρότερη χώρα του πλανήτη.

 Εάν υπήρξαν (και υπάρχουν) πολλές αντιδημοκρατικές, εγκληματικές και αλαζονικές κινήσεις και συμπεριφορές, δεν έχουμε παρά να τις συγκρίνουμε με αυτές κάθε άλλης αυτοκρατορίας –από την αρχαία, δημοκρατική Αθήνα έως τη Σοβιετική Ενωση– για να διακρίνουμε γιατί στην εποχή μας η μοίρα των μικρότερων χωρών ήταν καλύτερη.

Τα τελευταία χρόνια είδαν μια ραγδαία αλλαγή στη συμπεριφορά των ΗΠΑ εντός και εκτός συνόρων. Ο Τζορτζ W. Μπους, αφού οι ΗΠΑ υπέστησαν το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, ενέπλεξε τη χώρα του σε δύο πολέμους χωρίς την αναγκαία στρατηγική. 

Η εισβολή, δε, στο Ιράκ το 2003 έγινε χωρίς απόφαση του ΟΗΕ. Κατά την προεδρία του, όμως, υπήρξε μια εξίσου σοβαρή εξέλιξη – μειώθηκαν οι φόροι των πλουσιότερων και αφέθηκε το χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους, με αποτέλεσμα το κραχ του 2008 (τα απόνερα του οποίου βύθισαν και την ελληνική οικονομία) και την ολοένα μεγαλύτερη ανισότητα στην αμερικανική κοινωνία. 

Ο Μπαράκ Ομπάμα διακρίνεται για διστακτικότητα στην εξωτερική πολιτική και για την προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών ζωής των φτωχότερων Αμερικανών. Η εξωτερική πολιτική του Μπους ελευθέρωσε δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει, ενώ ο Ομπάμα βιάστηκε να μειώσει την παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ετσι ενισχύθηκαν οι ακραίοι Ισλαμιστές, των οποίων η επιρροή διαχέεται σε μεγάλο μέρος της Δύσης, προκαλώντας ανατροπές στην κοινωνία και την πολιτική πολλών χωρών που έως τώρα ήταν από τις σταθερότερες.

Εσωτερικά, η προεδρία Μπους προκάλεσε αντιδράσεις από την αριστερή πτέρυγα της κοινωνίας, ενώ ο «σοσιαλισμός» του Ομπάμα ενίσχυσε την οργή όσων αισθάνονται ότι απειλείται η επιρροή τους, όσων αντιτίθενται σε κάθε μορφής κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία και την κοινωνία, και ρατσιστών. Το κινηματικό Πάρτι Τσαγιού ενώνει ετερόκλητες ομάδες στον κοινό αγώνα να υπονομεύσει ό,τι κάνει ο Ομπάμα.

Αυτό επηρέασε βαθύτατα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και οδήγησε στην άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου το ισχυρότερο επιχείρημα στη διεκδίκηση της προεδρίας είναι η υπόσχεση ότι θα χτίσει τείχη –κυριολεκτικώς και μεταφορικώς– ανάμεσα στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο.

Είτε εκλεγεί πρόεδρος είτε όχι, ο κ. Τραμπ αφήνει βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική των ΗΠΑ. Ο απομονωτισμός θέτει σε αμφισβήτηση τις δομές – όπως το ΝΑΤΟ– με τις οποίες η Αμερική θα επηρεάσει όλο τον κόσμο. 

Η άνοδος της Κίνας δοκιμάζει την επιρροή των ΗΠΑ στην Απω Ανατολή και το αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης του Βλαντιμίρ Πούτιν αμφισβητεί την κυριαρχία της φιλελεύθερης, πολυκομματικής δημοκρατίας, και βρίσκει πολλούς μιμητές. Η παρακμή της Βρετανίας στερεί το διεθνές σύστημα ασφαλείας (τον ΟΗΕ) από ένα προβλέψιμο κομμάτι, ενώ υπονομεύει άμεσα τη συνοχή και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εάν δεν ανατραπεί αυτή η πορεία, ο κόσμος θα εισέλθει σε εποχή συγκρούσεων, καθώς ισχυρές χώρες θα ερίζουν για περισσότερη επιρροή ενώ οι μικρότερες θα αναζητούν συμμαχίες με όποιον μπορούν, ατάκτως.

Η κατάσταση τείνει ολοένα περισσότερο να μοιάσει με αυτήν που προηγήθηκε του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Θα μπορέσει η ανθρωπότητα να κρατήσει τα καλά των τελευταίων δεκαετιών και να βρει νέες ισορροπίες, ή θα περάσει πάλι από φωτιά και σίδηρο;  

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Καρεκλάτοι σταυροφόροι

Στο κέντρο της Τεχεράνης, πρωτεύουσας του πλέον θεοκρατικού κράτους, βρίσκεται ελληνορθόδοξος ναός. Στην Κωνσταντινούπολη των ελαχίστων πλέον Ρωμιών, λειτουργούν πολλές ελληνικές εκκλησίες. Κι όμως στην σημερινή Ελλάδα υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι προσπαθούν να απαγορεύσουν την λειτουργία Τεμένους στην Αθηνα.

Ο κάθε λογικός θρησκευόμενος χριστιανός επιθυμεί το κράτος μας να παρέχει την δυνατότητα λατρείας επισήμων θρησκειών σε κάθε πολίτη, Έλληνα η επισκέπτη που βρίσκεται στην χώρα μας. Ούτε ο Ελληνισμός ούτε η Ορθοδοξία κινδυνεύουν από την θρησκευτική άσκηση των μουσουλμάνων. Πόσο μάλλον που αποτελεί δικαίωμα που παρέχει το Σύνταγμα.

Κι όμως υπάρχει κυβερνητικό κόμμα το οποίο όχι μονό αντιτίθεται σε αυτό το δικαίωμα καταψηφίζοντας νομοσχέδιο της Κυβέρνησης (που στηρίζουν!) άλλα και κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος βγαίνει σε πολιτική εκπομπή με «κήρυγμα» αλά Τραμπ, όπως σωστά περιέγραψε ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ.

Θλιβερό για την Εκκλησία μας να παρουσιάζονται ως σταυροφόροι της πίστης πολιτικοί με φασίζουσες απόψεις και οι οποίοι νοιάζονται στην ουσία μονό για την καρέκλα.

Άλλωστε εάν πραγματικά νοιάζονταν για την Εκκλησία, το σύμφωνο συμβίωσης, την Μακεδονία, την παροχή ιθαγένειας είτε θα άλλαζαν τα νομοσχέδια είτε θα είχαν το θάρρος της παραίτησης. Όλα όμως για την καρέκλα.

.Νύχτα είναι, θα περάσει

Αν πιστεύεις πως οι καταλήψεις δημόσιων χώρων και τα συμπαρομαρτούντα προάγουν τον πολιτισμό, τότε, αν είσαι σοβαρό κράτος, οφείλεις να τα ενισχύεις. Και σε καιρούς δύσκολους, όπως οι σημερινοί, η ενίσχυση πρέπει να είναι έμπρακτη. Χορτάσαμε από δηλώσεις κατανόησης και συμπαράστασης. Ο πολιτισμός χρειάζεται χρήμα. Τούτων δοθέντων δεν αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις για την απόφαση του κ. Φίλη να χορηγήσει 40.000 ευρώ στο Αριστοτέλειο για την αποκατάσταση των ζημιών από το φεστιβάλ των «No Border Αλληλέγγυων». 

Ορισμένοι μάλιστα, έφτασαν να διαμαρτυρηθούν επειδή, λέει, πριν από λίγο καιρό δεν βρέθηκαν 9.000 ευρώ που θα επέτρεπαν στα Ελληνόπουλα να συμμετάσχουν στην Ολυμπιάδα των μαθηματικών. Αυτά έχουν οι συντηρητικοί: δεν μπορούν να συλλάβουν την πολιτιστική σημασία του μπάχαλου.

Κι όμως ο σκληρός πυρήνας της προοδευτικής διανόησης μας είχε προειδοποιήσει. Πρώτα η κυρία με την ανεμοδαρμένη κόμη, η οσία Αναγνωστοπούλου που κατέταξε τις καταλήψεις στο εθιμικό κεφάλαιο της δημοκρατίας μας – κάτι σαν τα μπαλέτα της Δόρας Στράτου στο πιο αναρχικό. Μετά εκείνη που την ακούς και αναρωτιέσαι ποιος σαρδανάπαλος θεούλης σου κάνει πλάκα, η κ. Αυλωνίτου η οποία, εν τη σοφία της, απέδωσε το φαινόμενο στην ανεργία. 

Τέλος ο κ. Τόσκας, ο οποίος παρότρυνε τα παιδιά να μην κλείνονται στους τέσσερις τοίχους των κτιρίων που καταλαμβάνουν αλλά να βγαίνουν στους δρόμους για να εκφράζονται μαζικά. Αν αντελήφθην το πνεύμα του το εννοούσε. Ενδέχεται όμως και να μην το αντελήφθην.

Ελάτε τώρα. Τι είναι 40.000 ευρώ; Αν κάποιος κάνει τον κόπο να μετρήσει τα χρήματα που επενδύθηκαν τις περασμένες δεκαετίες στον πολιτισμό του ελληνικού καλοκαιριού, στις αρπαχτές, τους Αριστοφάνηδες, την ελαφρολαϊκή και την έντεχνη πλήξη, τίποτε δεν είναι. 

Ενώ στη Θεσσαλονίκη μαζεύτηκαν καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο για να ουρήσουν ελεύθερα στις εγκαταστάσεις του Αριστοτελείου και να τα σπάσουν στο γειτονικό δημαρχείο. Ο Γιαν Φαμπρ θα μπορούσε να εντάξει την παράσταση στις εκδηλώσεις του Ελληνικού Φεστιβάλ. Γιατί ο συντηρητικός μου δαίμονας μου σιγοψιθυρίζει πως όλα αυτά που ειρωνεύομαι δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα της σύγχρονης τέχνης;

Αυτός είναι ο κόσμος μας; 

Μια κοινωνία που εκφράζεται κάπου ανάμεσα στο μπάχαλο της Θεσσαλονίκης και τον καμπανίτη οίνο που ρέει άφθονος στα πόδια του Ρέμου στη Μύκονο. Και μη μου πείτε ότι τα πεντακοσάρικα που καίγονται στον βωμό του βγαίνουν από τσέπες, ενώ τα 40.000 βγαίνουν απ’ το φαλιρισμένο ταμείο του Δημοσίου. Και τα μεν και τα δε την ίδια κακοφωνία παράγουν.

Και οι υπόλοιποι; Πού κρύβονται οι υπόλοιποι; 

Η σιωπηρή πλειοψηφία; Ή μήπως είναι σιωπηρή μειοψηφία; Ομως, όσο ακόμη έχουμε δημοκρατία, και οι μειοψηφίες έχουν δικαιώματα. Θα έλεγα πως αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι μια πολιτιστική επανάσταση. Αν δεν είχα προ πολλού συνειδητοποιήσει ότι το επαναστατικό δίκαιο, όπως αποδεικνύει η Ιστορία, είναι πιο άδικο από το δίκαιο που καταλύει. 

Γι’ αυτό και εδώ και χρόνια ο οργανισμός μου παράγει αλλεργικές αντιδράσεις στη λέξη επανάσταση, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, καλλιτεχνική.

Βρίσκω σοφότερη τη χρήση ωτοασπίδων. Η ελληνική κακοφωνία δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν δεν την ακούς. Απλώς περιμένεις να περάσει η νύχτα.  

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Συνθηκολόγηση με το Κακό…

Με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει κάτι παράδοξο και αστείο. Όντες κομμάτια ενός ετερόκλητου πλήθους με διαφορετικές πολιτικές καταβολές το καθένα, ψήφισαν και ξαναψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν άντεχαν το καθεστώς των προηγούμενων κυβερνήσεων. 

Η “χούντα” των Σαμαροβενιζέλων έπρεπε να πέσει, τα μνημόνια έπρεπε να καταργηθούν, ο ΕΝΦΙΑ επίσης, οι μισθοί να ανέβουν, η ΕΡΤ να ξανανοίξει. Η επιτυχία, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία – δεν οφείλεται τόσο στην ταυτότητά του όσο στην έλλειψη ανταγωνισμού. Οι παλιοί έπρεπε να φύγουν και ο νέος θα αναδεικνυόταν εφόσο... περισσότερα »

.Σύμβολο της Ελλάδας που θέλουμε

Οσοι βρέθηκαν στις πρόσφατες εκδηλώσεις του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος περιγράφουν μια ατμόσφαιρα πανηγυριού που θύμιζε λίγο το πώς νιώθαμε στη διάρκεια των Ολυμπιακών του 2004.

Διψάει ο Ελληνας για κάτι θετικό μέσα στην ατέλειωτη μιζέρια του. Και θα το αγκαλιάσει, όπως αγκάλιασε και σεβάσθηκε στο παρελθόν το μετρό ή το αεροδρόμιο. 

Πέρα από την αρχιτεκτονική ιδιοφυΐα του Πιάνο, το έργο δίνει τη δυνατότητα στην Αθήνα να έχει ένα πανέμορφο τόπο συναντήσεων και εκδηλώσεων. Αν μάλιστα κάποτε συνδυασθεί με το υπόλοιπο σχέδιο του Πιάνο για μια ενιαία παραλιακή «βόλτα» από το ΣΕΦ έως τον Φλοίσβο, η Αθήνα θα γίνει μια Βαρκελώνη επί τρία...

Υπάρχει όμως ταυτόχρονα και μια διάχυτη φοβία, συνδυασμένη με τον παραδοσιακό νεοελληνικό κυνισμό.

 Οι μισοί ανησυχούν για το μέλλον του Πάρκου Νιάρχου, οι άλλοι επαναλαμβάνουν εκείνο το μονότονο «καλά, να δεις σε λίγους μήνες πώς θα έχει γίνει όλο αυτό». Οταν ο πρόεδρος του ιδρύματος δήλωσε στο συγκεντρωμένο πλήθος σε μία από τις εκδηλώσεις ότι «θα παραδώσουμε το έργο στο κράτος σε λίγο καιρό», ακούσθηκαν γιουχαΐσματα και φωνές από κάτω. Δεν ήταν όλοι αυτοί νεοφιλελεύθεροι Ταλιμπάν που απεχθάνονται το κράτος σε οιανδήποτε μορφή. 

Απλοί Ελληνες πολίτες ήταν, που δεν θέλουν να το δουν με γκράφιτι παντού, με εκατοντάδες ανεπαρκείς υπαλλήλους να σουλατσάρουν χωρίς σκοπό, εγκαταλελειμμένο όπως οι περισσότεροι δημόσιοι χώροι στον τόπο μας. Φοβούνται, δηλαδή, ότι θα γίνει ή κάτι σαν το Πάρκο Τρίτση ή η αφορμή για ακόμη μία ΔΕΚΟ σπατάλης και διορισμών. 

Τα παραδείγματα επιτυχημένης διαχείρισης δημόσιων χώρων από το κράτος, τις περιφέρειες ή τους δήμους είναι απειροελάχιστα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά ναι, είναι ο κανόνας.

Μπορούμε να το αποφύγουμε; Δύσκολο, αν το αφήσουμε στα χέρια των πολιτικών μας. Πέρα από τα πολυπόθητα εγκαίνια, προφανώς προσβλέπουν στη μέρα που θα μπορέσουν να διορίσουν κολλητούς και κομματικούς για να το διοικήσουν.

Θα ήταν εξαιρετικό αν τα κόμματα έκαναν μια συμφωνία μεταξύ τους και άφηναν αυτό το έργο έξω από τη μοιρασιά εξουσίας, και τώρα και πάντα. Θα έδιναν ένα μήνυμα ότι κάτι αλλάζει στη χώρα. Σε συνεργασία με το ίδρυμα, θα μπορούσε να βρεθεί και να προσληφθεί ένας ικανός μάνατζερ διεθνών προδιαγραφών, να μπουν κανόνες λειτουργίας, κριτήρια για τις προσλήψεις. Και ασφαλώς, με τρόπο δημιουργικό να βρεθεί μια λύση ώστε να διοικείται εκτός του αναποτελεσματικού ζουρλομανδύα του δημόσιου λογιστικού. 

Θα το τολμούσε αυτό ο κ. Τσίπρας, που μοιάζει να έχει καταλάβει πλήρως την αξία του έργου; Είθε να το αντιληφθεί και είναι βέβαιο ότι θα βρει τη Ν.Δ. και τα άλλα υπεύθυνα κόμματα σύμφωνα. Το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος θα μπορούσε να συμβολίζει την Ελλάδα που θέλουμε για το μέλλον. Και μια πολιτική συμφωνία για τη διαχείρισή του θα μπορούσε να υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο θα θέλαμε να διοικούν οι πολιτικοί μας. Είναι μια ευκαιρία να βγάλουμε τον καλό μας εαυτό!  

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Και οι ναοί της γνώσης;

Ηταν αξιοπρόσεκτη η αντίδραση της Ελληνικής Αστυνομίας στην εισβολή των αποκαλούμενων «αντιεξουσιαστών» στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στη Θεσσαλονίκη. Λειτούργησε με τον τρόπο που αντιδρούν οι αστυνομίες όλου του κόσμου· παρενέβη άμεσα και έστειλε τους δράστες για τα περαιτέρω στη Δικαιοσύνη. Είκοσι πέντε από τους συλληφθέντες κατηγορούνται για υβριστική συμπεριφορά κατά τη διάρκεια θρησκευτικής λατρείας και –κατά περίπτωση– απείθεια.

Και αν η διακοπή μιας Θείας Λειτουργίας στέλνει στο αυτόφωρο 25 άτομα για «υβριστική συμπεριφορά», τι έπρεπε να γίνει στην περίπτωση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου εκτός από την εισβολή των αποκαλούμενων «αντιεξουσιαστών» είχαμε εκτεταμένες καταστροφές και βανδαλισμούς στον χώρο; 

Και μπορεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας να δήλωνε ΣΥΡΙΖΑϊκώς (δηλαδή ψευδώς) ότι «όλα βρίσκονται υπό έλεγχο», ο απολογισμός της δεκαήμερης κατάληψης του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας τον διαψεύδει. Γκράφιτι, σπασμένες πόρτες ακόμη και αλλαγές στο σύστημα υδροδότησης των κτιρίων ήταν η κληρονομιά του «No Border Camp», μαζί με το γεγονός ότι έκαναν το ΑΠΘ έναν απέραντο σκουπιδότοπο.

Βεβαίως, σε μία χώρα που κατά τη διάρκεια κατάληψης κάηκε το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου, οι καταστροφές ακαδημαϊκών χώρων και οι κλοπές υπολογιστών είναι στην ημερήσια διάταξη, που ακόμη και τώρα το ΕΜΠ παραμένει ορμητήριο για την πυρπόληση τρόλεϊ και αστικών λεωφορείων, οι καταστροφές στο ΑΠΘ μοιάζουν μικρές. Βεβαίως, οι Ελληνες φορολογούμενοι θα τις πληρώσουν και πάλι, αλλά είναι εκπληκτική η αντίδραση της επίσημης πολιτείας στις δύο περιπτώσεις της Θεσσαλονίκης. Οι ναοί της γνώσης δεν προστατεύονται από κανέναν. 

Οποιοι δηλώνουν «αναρχικοί» ή, γενικώς, πικραμένοι από τη ζωή και το «σύστημα» μπορούν να τους καταλαμβάνουν, να κάνουν ό,τι θέλουν και το μέγεθος των ζημιών αφήνεται στην αγαθή τους προαίρεση. Οι «No Border Camp», συναισθανόμενοι ίσως το μπούχτισμα της κοινωνίας για την τζάμπα επανάσταση των πολυποίκιλων «αντιεξουσιαστών», περιόρισαν τον λογαριασμό για τους φορολογουμένους.

 Οι «επαναστάτες της πυρκαγιάς» στο ΕΜΠ καίνε εκατό χιλιάρικα έτσι για πλάκα σε κάθε εξόρμησή τους από την Αρχιτεκτονική Σχολή, η οποία παραδόξως παραμένει εκεί για να γίνεται ορμητήριο κάθε πικραμένου. Το περίεργο είναι ότι οι «No Border Camp» δεν χρειαζόταν να κάνουν κατάληψη για να διοργανώσουν τα χάπενίνγκ τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ευχαρίστως θα τους φιλοξενούσε, θα τους παραχωρούσε χώρους, θα έθετε το κράτος στην υπηρεσία τους.

 Με τη φόρα που έχει πάρει ο πρωθυπουργός, μπορεί να έκανε και τα επίσημα εγκαίνια των εκδηλώσεών τους. Εκείνοι όμως προτίμησαν να ζήσουν τον αντιεξουσιαστικό τους μύθο στην Ελλάδα, που για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε τόπος φθηνού επαναστατικού τουρισμού. Από όλη την οικουμένη ξέρουν ότι είναι πολύ σπάνιο να συλληφθεί κάποιος για καταστροφή δημόσιας περιουσίας· ούτε καν για προπηλακισμούς πολιτών, πολιτικών, διπλωματών. 

Αλλά ακόμη κι αν συλληφθεί θα βρεθούν ανοιχτόμυαλοι δικαστές να αθωώσουν τους δράστες. Οπως αιτιολόγησε κάποιος εισαγγελέας στην Ξάνθη, οι φοιτητές που προπηλάκισαν και έχτισαν έναν αντιπρύτανη στο γραφείο του διέπραξαν αδικήματα αλλά δεν ήξεραν ότι αδικοπραγούν! Και φυσικά αθωώθηκαν..

. ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Γιατί ο Τσίπρας τρέμει τον Στουρνάρα

Και ξαφνικά μας προέκυψε πόλεμος κυβέρνησης - Στουρνάρα. Εκεί που λέγαμε ότι το Μαξίμου έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και έφτιαξε τις σχέσεις του με τον… υπουργό του Σαμαρά, να ‘σου το ξεκίνημα ενός νέου γύρου εχθροπραξιών που κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει. Πάντως πιο πιθανό είναι να απομακρυνθεί η κυβέρνηση παρά ο κεντρικός τραπεζίτης, όμως, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι γιατί άνοιξε ένας νέος γύρος… πυγμαχίας ανάμεσα σε δύο θεσμούς που θα έπρεπε να συνεργάζονται.

Η αλήθεια είναι ότι η ΤτΕ λειτούργησε απόλυτα θεσμικά στους 20 αυτούς μήνες κι έσωσε ουκ ολίγες φορές το τομάρι του Τσίπρα. Φαίνεται όμως ότι τελευταία δεν άρεσαν κάποιες κινήσεις του Στουρνάρα και δεν είναι αυτά που εν μέσω θέρους έχουν γίνει λαϊκό ανάγνωσμα, δηλαδή τα σενάρια για την κεντροαριστερά υπό την ηγεσία του διοικητή. Άλλωστε και ο ίδιος γνωρίζει ότι το να αναλάβει ένα πτώμα που προωθούν άλλα «πτώματα» τύπου Σημίτη, Πάγκαλου και Κοντογιαννόπουλου θα είναι αυτοκτονία καραμπινάτη.

Δεν είναι η αιτία του πολέμου ο διαχρονικός φόβος που έχουν κάποιοι ανίκανοι συριζαίοι ότι ο Στουρνάρας θα θελήσει κάποτε να πάρει το χώρο της κεντροαριστεράς που διεκδικεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε άμα ρωτήσει κανείς τον ίδιο τον διοικητή θα καταλάβει ότι δεν μπορεί ένας τεχνοκράτης, όποιος κι αν είναι αυτός, να αναλάβει τα ηνία μιας χώρας που κυριαρχεί ο λαϊκισμός και η μπαρούφα έχει γίνει σήμα κατατεθέν. Οι τεχνοκράτες δεν είναι πολιτικοί, με νούμερα παίζουν και είναι αδύνατον να τα βάλουν με τα «νούμερα» που μας κυβερνούν.

Ο πραγματικός λόγος της σύγκρουσης Στουρνάρα - κυβέρνησης είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις τράπεζες και κυρίως της Αττικής η οποία είναι η μοναδική μη συστημική, δεν ελέγχεται δηλαδή από τον SSM.

O Στουρνάρας εκ της θέσεώς του ελέγχει το παιχνίδι με τις διοικήσεις των τραπεζών και ποιοι θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σ’ αυτές. Η κυβέρνηση από την πλευρά της θέλει με κάθε τρόπο τοποτηρητές στα τραπεζικά μαγαζιά και ειδικά στην Attica που για να λέμε την αλήθεια έπρεπε από πέρυσι να έχει βάλει λουκέτο ή να ήταν θυγατρική κάποιας από τις τέσσερις τράπεζες.

Όμως, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη καθώς η κυβέρνηση θα ήθελε αφενός να μην βγουν στη φόρα τα σκάνδαλα της Αττικής, γιατί μπορεί να εμπλέκονται και υπουργοί και αφετέρου γιατί ήθελε να κάνει την τράπεζα ό,τι και το ΠΑΣΟΚ την Αγροτική κάποτε. Να κινείται δηλαδή πολύ χρήμα από εκεί μέσα και να βολεύονται συγκεκριμένοι ή να… ξεπλένουν χρήματα διάφοροι μεγαλόσχημοι και εντός της κυβέρνησης χωρίς να το παίρνει κανείς χαμπάρι.

Η κυβέρνηση έψαχνε έναν… Λάμπρου, η ΤτΕ θέλει να έχει το πάνω χέρι και να ρίξει φως στο διαχρονικό σκάνδαλο της τράπεζας και κάπου εκεί τα έσπασε με το Μαξίμου. Όμως, στα συρτάρια της ΤτΕ υπάρχει ένας τεράστιος φάκελος που κρύβει σημεία και τέρατα όπως λένε κάποιοι που ξέρουν. Εκεί φαίνονται δάνεια που δίνονταν σε διευθυντές ή στελέχη ή ακόμη και εγγυητικές σε εργολάβους που δεν άξιζαν να έχουν. Και σε κάθε περίπτωση η Αττικής ήταν για την κυβέρνηση το ιερό δισκοπότηρο που τους έκλεψε ο Στουρνάρας.

Κάπως έτσι στήθηκε όλο αυτό το παιχνίδι της ανοικτής πλέον σύγκρουσης με τον Παππά να επιτίθεται στον διοικητή, αυτός να του απαντά ότι δεν θα δώσει τη χαρά να απαντήσει σε οποιονδήποτε τυχάρπαστο και διάφορα αριστερά έντυπα και σάιτ εν χορώ να στοχεύουν την οδό Αμερικής σαν να ήταν… δασκαλεμένοι τι θα κάνουν.

Όμως, γράφαμε και χθες, δεν έχει καμιά σημασία ένας πόλεμος που τελικά δεν θα έχει εμφανή νικητή. Ο Στουρνάρας μπορεί να είναι ηθικός νικητής γιατί είχε προβλέψει ότι η χώρα θα καταστραφεί από τις παλινωδίες της κυβέρνησης, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε ήθελε ούτε θέλει να γίνει πρωθυπουργός κι ας μη φοβάται ο Τσίπρας. Πιο πιθανός πρωθυπουργός της κεντοαριστεράς όπως έχει καταντήσει, είναι ο φίλος του πρωθυπουργού ο Λεβέντης, παρά κανείς άλλος.

Όμως όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση στουρναριών που βρίσκουν εύκολο «θύμα» τον Στουρνάρα και του κάνουν κατά καιρούς επίθεση, στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Αντί να κοιτάξουν πώς θα κυβερνήσουν τη χώρα ή τουλάχιστον πώς θα την παραδώσουν σύντομα σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση, ασχολούνται με το ποιος έφαγε, τι είπε, ποιος τραπεζίτης θα πάει εκεί και ποιος θα μοιράσει την πίτα καλύτερα ή πιο αριστερά. Κλασική προσπάθεια της αριστεράς να ρίξει αλλού το φως της δημοσιότητας. 

Άλλωστε από σήμερα γίνεται αντιληπτή η μείωση στις επικουρικές. Η σφαγή των συνταξιούχων μόνο με… αίμα στην αρένα μπορεί να ισοφαριστεί. Και η κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βρει αντιπάλους. Κάτι σαν κυνηγοί κεφαλών δηλαδή.