Και ξαφνικά μας προέκυψε πόλεμος κυβέρνησης - Στουρνάρα. Εκεί που λέγαμε
ότι το Μαξίμου έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και έφτιαξε τις σχέσεις του με τον…
υπουργό του Σαμαρά, να ‘σου το ξεκίνημα ενός νέου γύρου εχθροπραξιών που κανείς
δεν ξέρει που θα βγάλει. Πάντως πιο πιθανό είναι να απομακρυνθεί η κυβέρνηση
παρά ο κεντρικός τραπεζίτης, όμως, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι
γιατί άνοιξε ένας νέος γύρος… πυγμαχίας ανάμεσα σε δύο θεσμούς που θα έπρεπε να
συνεργάζονται.
Η αλήθεια είναι ότι η ΤτΕ λειτούργησε απόλυτα θεσμικά στους 20 αυτούς μήνες
κι έσωσε ουκ ολίγες φορές το τομάρι του Τσίπρα. Φαίνεται όμως ότι τελευταία δεν
άρεσαν κάποιες κινήσεις του Στουρνάρα και δεν είναι αυτά που εν μέσω θέρους
έχουν γίνει λαϊκό ανάγνωσμα, δηλαδή τα σενάρια για την κεντροαριστερά υπό την
ηγεσία του διοικητή. Άλλωστε και ο ίδιος γνωρίζει ότι το να αναλάβει ένα πτώμα
που προωθούν άλλα «πτώματα» τύπου Σημίτη, Πάγκαλου και Κοντογιαννόπουλου θα
είναι αυτοκτονία καραμπινάτη.
Δεν είναι η αιτία του πολέμου ο διαχρονικός φόβος που έχουν κάποιοι
ανίκανοι συριζαίοι ότι ο Στουρνάρας θα θελήσει κάποτε να πάρει το χώρο της
κεντροαριστεράς που διεκδικεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε άμα ρωτήσει κανείς τον ίδιο
τον διοικητή θα καταλάβει ότι δεν μπορεί ένας τεχνοκράτης, όποιος κι αν είναι
αυτός, να αναλάβει τα ηνία μιας χώρας που κυριαρχεί ο λαϊκισμός και η μπαρούφα
έχει γίνει σήμα κατατεθέν. Οι τεχνοκράτες δεν είναι πολιτικοί, με νούμερα
παίζουν και είναι αδύνατον να τα βάλουν με τα «νούμερα» που μας κυβερνούν.
Ο πραγματικός λόγος της σύγκρουσης Στουρνάρα - κυβέρνησης είναι ποιος θα
έχει το πάνω χέρι στις τράπεζες και κυρίως της Αττικής η οποία είναι η μοναδική
μη συστημική, δεν ελέγχεται δηλαδή από τον SSM.
O Στουρνάρας εκ της θέσεώς του ελέγχει το παιχνίδι με τις διοικήσεις των
τραπεζών και ποιοι θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σ’ αυτές. Η κυβέρνηση από την
πλευρά της θέλει με κάθε τρόπο τοποτηρητές στα τραπεζικά μαγαζιά και ειδικά
στην Attica που για να λέμε την αλήθεια έπρεπε από πέρυσι να έχει βάλει λουκέτο
ή να ήταν θυγατρική κάποιας από τις τέσσερις τράπεζες.
Όμως, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη καθώς η κυβέρνηση θα ήθελε αφενός να
μην βγουν στη φόρα τα σκάνδαλα της Αττικής, γιατί μπορεί να εμπλέκονται και
υπουργοί και αφετέρου γιατί ήθελε να κάνει την τράπεζα ό,τι και το ΠΑΣΟΚ την
Αγροτική κάποτε. Να κινείται δηλαδή πολύ χρήμα από εκεί μέσα και να βολεύονται
συγκεκριμένοι ή να… ξεπλένουν χρήματα διάφοροι μεγαλόσχημοι και εντός της
κυβέρνησης χωρίς να το παίρνει κανείς χαμπάρι.
Η κυβέρνηση έψαχνε έναν… Λάμπρου, η ΤτΕ θέλει να έχει το πάνω χέρι και να
ρίξει φως στο διαχρονικό σκάνδαλο της τράπεζας και κάπου εκεί τα έσπασε με το
Μαξίμου. Όμως, στα συρτάρια της ΤτΕ υπάρχει ένας τεράστιος φάκελος που κρύβει
σημεία και τέρατα όπως λένε κάποιοι που ξέρουν. Εκεί φαίνονται δάνεια που
δίνονταν σε διευθυντές ή στελέχη ή ακόμη και εγγυητικές σε εργολάβους που δεν
άξιζαν να έχουν. Και σε κάθε περίπτωση η Αττικής ήταν για την κυβέρνηση το ιερό
δισκοπότηρο που τους έκλεψε ο Στουρνάρας.
Κάπως έτσι στήθηκε όλο αυτό το παιχνίδι της ανοικτής πλέον σύγκρουσης με τον
Παππά να επιτίθεται στον διοικητή, αυτός να του απαντά ότι δεν θα δώσει τη χαρά
να απαντήσει σε οποιονδήποτε τυχάρπαστο και διάφορα αριστερά έντυπα και σάιτ εν
χορώ να στοχεύουν την οδό Αμερικής σαν να ήταν… δασκαλεμένοι τι θα κάνουν.
Όμως, γράφαμε και χθες, δεν έχει καμιά σημασία ένας πόλεμος που τελικά δεν
θα έχει εμφανή νικητή. Ο Στουρνάρας μπορεί να είναι ηθικός νικητής γιατί είχε
προβλέψει ότι η χώρα θα καταστραφεί από τις παλινωδίες της κυβέρνησης, αλλά
μέχρι εκεί. Ούτε ήθελε ούτε θέλει να γίνει πρωθυπουργός κι ας μη φοβάται ο
Τσίπρας. Πιο πιθανός πρωθυπουργός της κεντοαριστεράς όπως έχει καταντήσει,
είναι ο φίλος του πρωθυπουργού ο Λεβέντης, παρά κανείς άλλος.
Όμως όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός
ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση στουρναριών που βρίσκουν εύκολο «θύμα»
τον Στουρνάρα και του κάνουν κατά καιρούς επίθεση, στο προσκήνιο και το
παρασκήνιο. Αντί να κοιτάξουν πώς θα κυβερνήσουν τη χώρα ή τουλάχιστον πώς θα
την παραδώσουν σύντομα σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση, ασχολούνται με το ποιος έφαγε,
τι είπε, ποιος τραπεζίτης θα πάει εκεί και ποιος θα μοιράσει την πίτα καλύτερα
ή πιο αριστερά. Κλασική προσπάθεια της αριστεράς να ρίξει αλλού το φως της
δημοσιότητας.
Άλλωστε από σήμερα γίνεται αντιληπτή η μείωση στις επικουρικές. Η
σφαγή των συνταξιούχων μόνο με… αίμα στην αρένα μπορεί να ισοφαριστεί. Και η
κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βρει αντιπάλους. Κάτι σαν κυνηγοί
κεφαλών δηλαδή.
