Προσωπικά ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τους
πλούσιους αριστερούς.
Έχοντας διαβάσει ουκ ολίγα για την ιστορία
της παγκόσμιας αριστεράς, γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως πολλοί πρωτεργάτες του
μαρξισμού ήταν γόνοι, κληρονόμοι, κλπ.
Ένα απλό, πλην όμως χαρακτηριστικό,
παράδειγμα είναι και ο Ένγκελς, που μαζί με τον Μαρξ ξεκίνησαν τον «μαρξισμό,
και που ήταν γιος ζάπλουτου μεγαλοβιομήχανου.
Επίσης, ο Φιντέλ Κάστρο π.χ. είναι γιος
μεγαλογαιοκτήμονα.
Αν πάμε δε και στους πρώτους αναρχικούς,
εκεί έχουμε μέχρι και … πρίγκιπες.
Και σε εποχές όπου ο μέσος «προλετάριος»
ήταν όλη μέρα στο μεροκάματο, σημαίνει ότι οι όποιοι θεωρητικοί καθοδηγητές του
θα έπρεπε να έχουν χρόνο και διάθεση για να ασχοληθούν με τον «αφύπνισή» του,
κάτι που δεν γίνεται όταν θα πρέπει να δουλεύεις σαν σκυλί για να εξασφαλίσεις
το φαγητό σου.
Για αυτό και σε ένα βαθμό τρέφω μεγάλο
σεβασμό σε όλους αυτούς που έβαλαν στην άκρη τα προσωπικά τους πλούτη, και αντί
να ξοδέψουν τη ζωή τους σε γλέντια και καλοπέραση, την αφιέρωσαν για ένα
ιδανικό (άσχετα αν εκ των υστέρων το κρίνω λανθασμένο).
Και μιλάω για άτομα που δήλωναν
κομμουνιστές και επαναστάτες σε δύσκολες εποχές, όπου αυτό σήμαινε
ταλαιπωρία, φυλάκιση, εξορία, ακόμη και εκτέλεση.
Από κει και πέρα, αυτό που με ενοχλεί πάνω
απ όλα είναι η υποκρισία.
Το πιο χαρακτηριστικό δηλαδή γνώρισμα των
σύγχρονων συμπατριωτών μας γιαλαντζί αριστερών, για τους οποίους ο κομμουνισμός
δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μόδα, δια της οποίας πέτυχαν αργομισθίες,
αναγνώριση, δόξα, οφίτσια, και μπόλικα ανέξοδα αποκτηθέντα χρήματα.
Για να το πω πιο απλά, δεν θεωρώ
κομμουνιστή (με την πραγματική έννοια του όρου) κάποιον ο οποίος καταναλώθηκε
επί 20-30 χρόνια, σε συνθήκες απόλυτης δημοκρατίας και ατιμωρησίας σε
συνδικαλιστικούς αγώνες, σε βουλευτιλίκια, και σε εμφανίσεις σε τηλεοπτικά
πάνελ.
Όπου μπορεί κανείς να λέει και να κάνει
ότι του καπνίσει, χωρίς κανένα κόστος, και από πάνω να λατρεύεται και να
ψηφίζεται από την ανερμάτιστη πλέμπα.
Και πέρα από αυτήν την υποκρισία, υπάρχει
και μια άλλη ακόμη χειρότερη.
Να είναι δηλαδή κάποιος δηλωμένος
αριστερός, να μάχεται για το δίκιο του εργάτη και του κάθε ταλαιπωρημένου, και
παράλληλα να διαθέτει εκατομμύρια στη τράπεζα, νόμιμα ή μη δεν έχει σημασία,
πουλώντας προστασία στους κακόμοιρους που τον ψηφίζουν.
Και μάλιστα, κάποιοι τέτοιοι, όχι απλά τα
έχουν στην τράπεζα, αλλά τα έχουν τοποθετήσει και σε τραπεζικά προϊόντα,
μετοχές, ή ξένα funds, τον ύποπτο ρόλο των
οποίων καθημερινά κατακεραυνώνουν, παίζοντας τον ρόλο του επαναστάτη.
Έτσι, βλέπουμε εργατολόγους με αμοιβές
(μαύρες άραγε;) εκατομμυρίων ευρώ, καθηγητές πανεπιστημίου με εκατοντάδες
χιλιάδες ευρώ σε ξένα «μασονικά» funds, πρώην
τραπεζοϋπάλληλους που δεν δούλεψαν ποτέ, αλλά είχαν 20ετή συνδικαλιστική άδεια,
με ένα εκατομμύριο ευρώ στη τράπεζα από … αποζημίωση, και απλές βουλευτίνες με
800.000 € σε καταθέσεις.
Και όλοι αυτοί δεν ανήκουν στην Ν.Δ. ή στο
κόμμα του Μάνου, όπως λογικά θα περίμενε κανείς, αφού η ταξική συνείδηση είναι
για τον Μαρξ εκ των ων ουκ άνευ, αλλά ανήκουν στον χώρο της (τρομάρα της)
Αριστεράς.
Της ελληνικής εκδοχής της δηλαδή, που όπως
κάθε τι άλλο, ξεφτιλίζουμε καθημερινά στη μπανανία που ζούμε, και που δεν
βγάζει ούτε καν μπανάνες.
Το τελικό συμπέρασμα;
Ποιος Μπραντ Πιτ, ποιος Μικ Τζάγκερ, και
ποιος Λιονέλ Μέσι;
Η πιο προσοδοφόρα δουλειά στη σημερινή
Ελλάδα του μνημονίου είναι αυτή του επαγγελματία αριστερού, που ζει το απόλυτο
όνειρο, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, και εξαπατώντας τον κακομοίρη
ψηφοφόρο που δεν έχει 10€ για να βάλει πετρέλαιο στη σόμπα του.
Βοήθειά μας Χριστιανοί….
