.Γραφή παρανόμων

Περικλής, στη δημηγορία του πριν από την κήρυξη του πολέμου με τη Σπάρτη, παρότι ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι η μόνη λύση, καλεί τους Αθηναίους να μην ψηφίσουν ελαφρά τη καρδία. Τους υπενθυμίζει πως αλλιώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν καλούνται να αποφασίσουν και αλλιώς όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες όσων αποφάσισαν.

Ο Περικλής ήταν δημαγωγός. Αν δεν ήταν, δεν θα είχε καταφέρει να δώσει το όνομά του σε έναν αιώνα Ιστορίας. Εξάλλου η λέξη «δημαγωγός», αυτός που άγει τον δήμο, δεν είχε απαραιτήτως αρνητική σημασία τον καιρό εκείνο. Δεν μπορούσε να υπάρξει δημοκρατία χωρίς δημαγωγούς.

Ο Κλέων, ο περίφημος βυρσοδέψης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη, μπορεί να ήταν δημαγωγός, αλλά ήξερε να αναλαμβάνει και τις ευθύνες της ρητορείας του. Ζήτησε από τους Αθηναίους να του δώσουν στρατό για να φέρει σιδηροδέσμιους τους τριακόσιους Σπαρτιάτες που είχε αποκλείσει ο στρατηγός Δημοσθένης στη Σφακτηρία και το έκανε. Τους υποσχέθηκε πως θα τα καταφέρει σε είκοσι ημέρες και τα κατάφερε.

Ο Θουκυδίδης, θαυμαστής του Περικλή, δεν φέρεται και με μεγάλη λεπτότητα στον Κλέωνα. Λογικόν, αφού αυτός ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την καταδίκη του σε ισόβια εξορία. Εξαιτίας της οποίας εξορίας, όπως λέει ο ίδιος, έγραψε την Ιστορία του. Αρα εμείς οι μεταγενέστεροι μάλλον ευγνωμοσύνη χρωστούμε στον Κλέωνα.

Δεν αναφέρω τυχαία τον Θουκυδίδη και τους ήρωες της Ιστορίας του. Αναλογίζομαι ότι, το 1914, στα διώροφα κόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου υπήρχαν αφίσες με αποσπάσματα από τον «Επιτάφιό» του για να ενθαρρύνουν τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο.

Ο ελληνιστής Bernard Knox, αν θυμάμαι καλά, έλεγε πως έως τον Δεύτερο Πόλεμο οι κλασσικές σπουδές ήταν το διαβατήριο για τη δημόσια διοίκηση στη Βρετανία. Σήμερα, έχουν καταντήσει το διαβατήριο για το ταμείο ανεργίας.

Τα δημοψηφίσματα, κοινώς η άμεση δημοκρατία, έχουν αγιοποιηθεί από τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό. Ξεκίνησαν το 2005, με το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος, έγινε το περυσινό δικό μας –α λα γκρέκα, κοινώς δεν βαριέσαι– και τώρα κοντεύουν να γίνουν ο μοχλός της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. Η κυρία Λεπέν υποσχέθηκε ότι αν εκλεγεί θα προκηρύξει εντός έξι μηνών δημοψήφισμα για την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρώπη.

Η άμεση δημοκρατία έχει τους δικούς της κανόνες. Αν οι ψηφοφόροι αντιληφθούν τις συνέπειες της ψήφου τους μπορούν να την ανακαλέσουν την επομένη. Οπως έγινε με τους Αθηναίους και τη Μυτιλήνη. Υπήρχε και η «γραφή παρανόμων», που καταδίκαζε σε βαρύτατα πρόστιμα όσους παρέσυραν τον δήμο να ψηφίσει κατά των συμφερόντων του.

Σκέψη χαιρέκακη για το τέλος. Φαντάζομαι τον κ. Τσίπρα να τηλεφωνεί στην κ. Μέρκελ και να της λέει: «Αν χρειαστείτε κάτι, μη διστάσετε να μου το ζητήσετε. Οποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας, μ’ αυτούς που μπλέξαμε»

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Το κόστος της «τζάμπα μαγκιάς»

Οι «μαγκιές», πολιτικές και άλλες, πληρώνονται ακριβά. Τα παραδείγματα, πολλά και νωπά. Κανείς δεν ξέρει πόσο κόστισε η «μαγκιά» της πρώτης περιόδου της κυβέρνησης Τσίπρα, σίγουρα όμως κινείται στη σφαίρα των πολλών δισεκατομμυρίων.

Ο Ερντογάν πληρώνει τώρα τις δικές του «μαγκιές». Επαιξε και έχασε σε σχέση με τη Ρωσία και το Ισραήλ. Τα αδειανά τουρκικά παράλια και οι χαμένες μπίζνες φανερώνουν το τεράστιο κόστος που επωμίσθηκε η Τουρκία. Δεν είναι εύκολο για έναν ηγέτη σαν τον Ερντογάν να ζητήσει συγγνώμη και να κάνει τη δική του κωλοτούμπα στην παγκόσμια σκηνή. 

Πρέπει να είναι άθλος για τους γύρω του να τον πείσουν για την ανάγκη της κωλοτούμπας και εξαιρετικά επώδυνο για τον ίδιο να την κάνει. Είναι όμως τα καταραμένα οικονομικά δεδομένα που έχουν έναν αμείλικτο τρόπο να επιβάλλονται ακόμη και στους πιο αποφασισμένους ή αλαζονικούς ηγέτες...

Μεθάει ένας ηγέτης την ώρα που κάνει τη «μαγκιά» του και αποθεώνεται, αλλά ξεμεθάει, μαζί με τον λαό του, μόλις ξημερώσει η επόμενη ημέρα με τις παρενέργειές της και τον πονοκέφαλο που φέρνει πάντα η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.

Τώρα έχουμε τους Βρετανούς που έκαναν τη δική τους «μαγκιά» με το δημοψήφισμα. Δεν μοιάζουν να έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματική ζημιά που θα υποστούν η οικονομία και η ισχύς τους σε διεθνές επίπεδο. 

Οι θυμωμένοι ψηφοφόροι άκουσαν τις σειρήνες του λαϊκισμού και πείσθηκαν για το Brexit, χωρίς κανείς να τους έχει παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό Plan B. Εχω την υποψία ότι η Γερμανίδα καγκελάριος δοκιμάζει τη «μέθοδο Τσίπρα» απέναντι στη Μ. Βρετανία. Αποφεύγει την όξυνση και τις άγαρμπες ακρότητες, κερδίζοντας χρόνο. 

Ελπίζει ίσως έτσι ότι οι Βρετανοί, πολιτικοί και πολίτες, θα καταλάβουν το μέγεθος του κόστους της απόφασής τους. Ισως ακόμη να θεωρεί πλέον ότι στην πολιτική όλα γίνονται, αφού έχει δει τον δικό μας πρωθυπουργό να μετατρέπεται από ακραίος αντισυστημικός ηγέτης σε αξιόπιστο συνομιλητή που «δεν λέει ποτέ ψέματα». Την έκβαση της βρετανικής «μαγκιάς» δεν μπορούμε να την προβλέψουμε με ευκολία.

Η Ιστορία γράφεται και πάει μπροστά με «μαγκιές», αυτό το γνωρίζουμε. Πολλές ρήξεις και τομές δεν θα είχαν γίνει χωρίς παράλογες κινήσεις. Οταν επισημαίνουμε το κόστος διαφόρων ειδών «μαγκιάς», δεν είναι επειδή λατρεύουμε την αδράνεια ή τη διατήρηση του στάτους κβο. 

Απλώς να επισημάνουμε ότι όταν πίσω από τις «μαγκιές» δεν υπάρχει σχέδιο ή παράτολμο θάρρος ή, ακόμη καλύτερα, και τα δύο, η καταστροφή παραμονεύει. Να το πούμε και απλά, λαϊκά; Τζάμπα μαγκιά δεν υπάρχει, ούτε στις διεθνείς σχέσεις... 

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Τί προκάλεσε την επίθεση στην Τουρκία αυτή τη χρονική στιγμή;

Μία ακόμα θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση έγινε στην Τουρκία την Τρίτη. Αξιωματούχοι αναφέρουν ότι τουλάχιστον 36 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 150 τραυματίστηκαν. Η επίθεση στους ταξιδιώτες στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης δείχνει πόσο πολύ έχει απομακρυνθεί η Τουρκία από την προηγούμενη κατάστασή της, όταν θεωρούνταν περιφερειακό υπόδειγμα σταθερότητας και ένας σημαντικός τουριστικός προορισμός.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν αυξηθεί σε όλη τη χώρα, με πολλές να στοχεύουν την Κωνσταντινούπολη-συμπεριλαμβανομένης και μιας βομβιστικής επίθεσης νωρίτερα αυτό το μήνα, που σκότωσε 11 ανθρώπους- φέρνοντας τη βία σε μια κοσμοπολίτικη πόλη 14 εκατομμυρίων, που διασχίζουν τα Στενά του Βοσπόρου και ιστορικά έχει θεωρηθεί ο τόπος συνάντησης της ευρωπαϊκής και της ασιατικής ηπείρου. Οι αφίξεις τουριστών μειώθηκαν περισσότερο από το ένα τρίτο κατά το παρελθόν έτος. Πώς φτάσαμε σε αυτό;

1. Ο πόλεμος στη Συρία

Όταν η συριακή κυβέρνηση κατέρρευσε βάναυσα υπό την εξέγερση της Αραβικής Άνοιξης το 2011, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – και νυν Πρόεδρος - έσπευσε να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ Άσαντ να παραιτηθεί, συγκρίνοντας το καθεστώς του με τη ναζιστική Γερμανία. Ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος της Συρίας μαίνεται για περισσότερο από πέντε χρόνια, ενώ οι ένοπλες ομάδες πολλαπλασιάζονται εν μέσω χάους.

 Η Τουρκία μοιράζεται 500 μίλια συνόρων με τη Συρία - ένας «πονοκέφαλος» για την ασφάλεια της χώρας - και έχει κατηγορηθεί ότι επιτρέπει σε ξένους μαχητές να τα περνούν για να συμμετέχουν σε ομάδες όπως το Ισλαμικό Κράτος. Υπήρξε ακόμα περισσότερη κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση: πάνω από 2,5 εκατομμύρια Σύριοι τώρα εκτιμάται ότι ζουν στην Τουρκία.

2. Η κουρδική εξέγερση

Ο ρόλος της Τουρκίας στη Συρία περιπλέκεται από τη δική της μακρόχρονη μάχη με την εξέγερση της κουρδικής εθνότητας που ζει σε όλη την ανατολική Τουρκία και σε περιοχές της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν. Η τουρκική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι Κούρδοι μαχητές που πολεμούν το ISIS είναι μια επέκταση του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK), το οποίο η κουρδική αυτονομία διώκει από το 1970.

 Η ενασχόληση της Τουρκίας με την καταπολέμηση των κουρδικών δυνάμεων στη Συρία - μεταξύ άλλων και με βομβαρδισμούς – έχει προκαλέσει συγκρούσεις τόσο με τους κούρδους μαχητές που έχουν συμμαχήσει με τις ΗΠΑ όσο και με τους Ρώσους που υποστηρίζονται από το καθεστώς Άσαντ. Κούρδοι ηγέτες λένε ότι αυτό στην πραγματικότητα τοποθετεί την Τουρκία στην ίδια πλευρά με το ISIS στη σύγκρουση.

3. Το ISIS

Ένας αυξανόμενος αριθμός τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν διαπραχθεί επί του τουρκικού εδάφους κατά το παρελθόν έτος, σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Η κυβέρνηση κατηγορεί για κάποιες μια κουρδική ομάδα ανταρτών, αλλά - υπογραμμίζοντας την περίπλοκη απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα - αξιωματούχοι πιστεύουν επίσης ότι το ISIS διεξάγει τις επιθέσεις.

 Οι αρχές έχουν ήδη δηλώσει ότι πιστεύουν πως το ISIS ήταν πίσω από την επίθεση της Τρίτης στο αεροδρόμιο, που έμοιαζε με τις επιθέσεις του Μαρτίου στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών οι οποίες συνδέονται με την οργάνωση. Παρατηρητές της μαχητικής ομάδας λένε ότι έχει στο παρελθόν επιλέξει να μην αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις που έχει ξεκινήσει στην Τουρκία.

4. Γεωπολιτική

Η επίθεση της Τρίτης στην Κωνσταντινούπολη ήρθε λίγες μόλις μέρες αφού η Τουρκία ανακοίνωσε ότι θα εξομαλύνει τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, οι οποίες είχαν υποστεί ρήξη το 2010, όταν Τούρκοι ακτιβιστές ενός στολίσκου σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας, ενώ προσπαθούσαν να σπάσουν τον αποκλεισμό του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. 

Επιδιώκοντας προφανώς τον τερματισμό της απομόνωσης που προκάλεσε από την πολιτική του στη Συρία, ο Ερντογάν σηματοδότησε επίσης την αναθέρμανση των σχέσεων με τη Ρωσία αυτή την εβδομάδα, με την αποστολή μιας επιστολής συγγνώμης για την κατάρριψη ενός ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου από την Τουρκία, κοντά στα σύνορα της χώρας με τη Συρία. 

Ο Τούρκος σχολιαστής Μουσταφά Ακιόλ έγραψε μετά την επίθεση της Τρίτης ότι η χρονική στιγμή της επίθεσης στο αεροδρόμιο "δεν θα μπορούσε να είναι τυχαία", γεγονός που υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να είναι μια απάντηση του ISIS για τη συμφωνία με το Ισραήλ. Ρεπορτάζ αναφέρουν, επίσης, ότι η Τουρκία πραγματοποίησε πρόσφατα συλλήψεις και επιδρομές με στόχο το ISIS στα σύνορα με τη Συρία, η οποία, επίσης, θα μπορούσε να προκαλέσει αντίποινα.

.Το τέλος των βεβαιοτήτων

Π​​έρυσι τέτοια εποχή ένιωσα για πρώτη φορά την ανασφάλεια που επιφυλάσσει η Ιστορία κάθε 50-60 χρόνια. Τις ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, δεν ήξερα αν η Ελλάδα θα βρισκόταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας για πολύ ακόμη, αν θα εξελισσόταν από μια αστική ημιευρωπαϊκή δημοκρατία σε κάτι άλλο. Δεν ήταν εύκολο για εμάς που μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι μερικά πράγματα είναι δεδομένα και αυτονόητα.

Η δική μας «πλαστική» γενιά ανατράφηκε πιστεύοντας ότι κάθε χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται στο ασφαλές «λιμάνι» της Δύσης και θα έχει μια γραμμικά ανοδική πορεία. Η κρίση που χτύπησε τη χώρα το 2009 γκρέμισε πολλές από αυτές τις βεβαιότητες. Είχε όμως κανείς την, σχεδόν μεταφυσική, πεποίθηση ότι θα περπατούσαμε δίπλα στην άβυσσο χωρίς να πέσουμε σε αυτήν. Και όντως φτάσαμε κοντά, αλλά το ένστικτο αυτοσυντήρησης μας κράτησε από το σάλτο μορτάλε. Προτιμήσαμε το τέλμα από την άβυσσο.

Τώρα όμως φαίνεται πολύ καθαρά ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτήν την κρίση. Αφορά όλο τον κόσμο και κυρίως τη Δύση. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια τον κ. Μπαρόζο να λέει σε ένα συνέδριο ότι κανείς δεν θα πρέπει να αποκλείει τίποτα από εδώ και πέρα στην Ευρώπη, ούτε κινήματα εθνικολαϊκισμού ούτε δικτατορίες, τίποτα. 

Το απέδιδε στη νομοτελειακή συγκριτική φτωχοποίηση της Ευρώπης. Μου είχε φανεί παράλογο όταν το έλεγε, αλλά προφανώς έβλεπε πράγματα στον ορίζοντα που οι υπόλοιποι αγνοούσαμε. Και επίσης θυμάμαι σε ένα άλλο συνέδριο τον κ. Κάμερον να εξηγεί γιατί αποφάσισε να εξαγγείλει το δημοψήφισμα.

Ηταν τόσο σαφές ότι έπαιρνε μια ιστορική απόφαση έχοντας στο μυαλό του εσωκομματικές ισορροπίες, δημοσκοπήσεις και τίποτε άλλο... Εκπροσωπεί ίσως, περισσότερο από κάθε άλλον, τον «πλαστικό» ηγέτη που μοιάζει εντελώς ανεπαρκής σε μια πυκνή και απρόβλεπτη εποχή.

Εδώ βρισκόμαστε, όμως, τώρα. Το τσουνάμι του λαϊκισμού σαρώνει το αμερικανικό πολιτικό σκηνικό και την Ευρώπη. Οι πολίτες που νιώθουν ανασφάλεια στο «τρελό τρένο» της παγκοσμιοποίησης φωνάζουν στους ηγέτες τους «σταματήστε το να κατέβω». Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους έχουν δώσει βήμα έκφρασης, προσάναμμα για την οργή τους· βοήθησαν στο να μεγαλώσει απίστευτα το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και τις ελίτ, τα μέσα ενημέρωσης, το όποιο κατεστημένο. Η μετανάστευση και η συζήτηση γύρω από το Ισλάμ τούς σπρώχνει στα άκρα.

Πολλές φορές δεν είναι καθαρά οικονομικοί οι λόγοι της οργής. Ο πιο κατάλληλος όρος που έχω διαβάσει είναι η έννοια του prekariat, σε αντίθεση με τον proletariat. Δυσκολεύομαι να μεταφράσω τον όρο, αλλά αναφέρεται στον άνθρωπο που νιώθει συνεχή ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον του. Μπορεί ο ίδιος να τα βγάζει πέρα, όμως δεν είναι διόλου βέβαιος ότι θα μπορέσει να συνεχίσει να ζει έτσι ή αν τα παιδιά του θα έχουν το ίδιο επίπεδο ζωής.

Η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας μετά το δικό μας δημοψήφισμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η περιπέτειά μας τέλειωσε. Ενα πρόβλημα είναι πως είμαστε ένα ανερμάτιστο καράβι που θα πλέει σε ένα πολύ ταραγμένο πέλαγος. Το άλλο είναι ότι πέρυσι τέτοια εποχή πολλοί σκέπτονταν να φύγουν για να βρουν ένα καλύτερο αύριο κάπου αλλού στην Ευρώπη αν τα πράγματα πήγαιναν εντελώς στραβά. 

Ξαφνικά νιώθουν, όλοι νιώθουμε, ότι η ήπειρός μας ξανασκοτεινιάζει και ότι βεβαιότητες και ασφαλή «λιμάνια» δεν υπάρχουν ούτε εντός αλλά ούτε και εκτός. Πώς το λέει το κινέζικο ρητό; «Μακάρι να ζήσεις σε ενδιαφέρουσες εποχές», «May you live in interesting times»... Παράπονο δεν έχουμε.

.Μεταπήδηση στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο μύχιος πόθος του Τσίπρα;

Είναι πλέον τόσο προφανές το «βρώμικο» πολιτικό παιχνίδι με επίφαση δημοκρατίας που στήνει ο Αλέξης Τσίπρας που μόνο ένας αδαής δεν το καταλαβαίνει. Η περίπτωση του νέου εκλογικού νόμου και εν συνεχεία της συνταγματικής αναθεώρησης με αιχμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από το λαό, είναι τόσο ξεκάθαρα απροκάλυπτη και κυνική που μόνο όσοι ακόμη τρώνε αμάσητο σανό δεν αντιλαμβάνονται τι παίζεται.

Δείτε π.χ. τη σημερινή Αυγή η οποία έβγαλε δημοσκόπηση που λέει ότι το 58% των πολιτών θέλουν απλή αναλογική. Μάλιστα, το 71% τάσσεται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας. Ω του θαύματος: Οι Έλληνες που μόνο δυο κόμματα ψήφιζαν επί δεκαετίες τώρα θυμήθηκαν τις κυβερνήσεις συνεργασίας ή για να ακριβολογούμε τις… συνεργασίες ακυβερνησίας.

Διότι τι να πεις για τα ευρήματα αυτά. Η πρώτη μεγάλη κυβέρνηση συνεργασίας έγινε το ’89 και ξέρουμε πόσο ξεπουλήθηκε σε ντόπια και ξένα συμφέροντα μέχρι να έρθει ο… «σωτήρας» Μητσοτάκης.

Η δεύτερη μεγάλη προσπάθεια έγινε με την κυβέρνηση Παπαδήμου, τα είδαμε και εκεί τα αποτελέσματά της ενώ στην Τρίτη προσπάθεια, με την κυβέρνηση Σαμαρά από την πρώτη μέρα ο κόσμος γκρίνιαζε επειδή συγκυβερνούσε με το τελειωμένο... ΠΑΣΟΚ.

Πώς ξαφνικά ο λαός που βρίζει και εξεγείρεται για «διαπλοκές, επιχειρηματικά συμφέροντα, ξεπουλημένες κυβερνήσεις» και άλλα τέτοια που έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές και από την Αριστερά, να θέλει τώρα φουλ απλή αναλογική και καμιά 15αριά κόμματα να συνεργάζονται εντός της Βουλής;

Προφανώς οι δημοσκοπήσεις βγάζουν αποτελέσματα ανάλογα με το πώς τίθεται το ερώτημα. Γιατί αν πεις στον κόσμο «θέλετε απλή και άδολη αναλογική ώστε να μπει στη βουλή η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα των Μουσουλμάνων της Θράκης» τι θα απαντήσει;

Αν του πεις ότι η αλλαγή του εκλογικού νόμου θα φέρει ακυβερνησία και χάος τι θα επιλέξει άραγε;

Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι το λιγότερο, η προπαγάνδα είναι βασικό όπλο των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν και προσπαθούν με κάθε τρόπο να διασωθούν. Μετά και την εισήγηση του Αλέξη χθες σε στυλ «πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά απλή αναλογική», πλέον είμαστε σίγουροι για το παιχνίδι που παίζει.

Είναι δεδομένο ότι οι 200 βουλευτές που ήθελε δεν του βγαίνουν, οπότε θα προχωρήσει μόνος του σε ένα σύστημα απλής αναλογικής που θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές. Επομένως, κάνουμε κάποια στιγμή εκλογές, βγαίνει η ΝΔ και καταποντίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά μη χολοσκάτε φίλοι Αριστεροί, στις μεθεπόμενες εκλογές θα είναι εδώ.

Αλλά το ακόμη πιο σοβαρό μέρος του στημένου παιχνιδιού είναι η εκλογή Προέδρου από το λαό. Κάποια δεξιά παρτάλια τσίμπησαν καθώς είδαν στο πρόσωπό τους τον επόμενο ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου και με ιδιαίτερα αυξημένες αρμοδιότητες. Τα δεξιά κουρέλια που θέλουν να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης στο μέλλον είδαν στον εαυτό τους έναν Πρόεδρο από την… καρδιά του λαού κι έτρεξαν να προσκυνήσουν τον μεγάλο ηγέτη Αλέξη που το σκέφτηκε. 

Βεβαίως, το να αλλάξεις το πολίτευμα της χώρας δημιουργώντας μια διαρχία που προσομοιάζει στα προ Χούντας χρόνια δεν είναι και τόσο εύκολο. Εκτός κι αν ο Τσίπρας ονειρεύεται πράγματι ένα σύστημα όπου η νέα… Βασιλεία με έδρα το Προεδρικό Μέγαρο θα κάνει κουμάντο και τα κόμματα θα είναι όργανά του, όπως τότε που διέταζε η Φρειδερίκη τους χαχόλους.

Μήπως όμως ο Τσίπρας έχει κι άλλο δόλιο σχέδιο; Να κοιμίσει τους ανόητους δεξιούς ή κεντρώους δελφίνους για την ενισχυμένη Προεδρία και στο τέλος να θέσει ο ίδιος υποψηφιότητα; Μήπως δηλαδή ο μύχιος πόθος του είναι να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας όταν θα έχει πείσει τον κόσμο ότι είναι καλό να ψηφίζεται από αυτόν και να έχει ενισχυμένες αρμοδιότητες σε τέτοιο βαθμό που θα ανεβάζει και θα κατεβάζει κυβερνήσεις;

Ό,τι έχει κάνει με απλά λόγια ο Ερντογάν στην Τουρκία αλλά κι ό,τι έκανε ο Πούτιν όταν δεν μπορούσε να είναι πια πρωθυπουργός. Άλλαξε το Σύνταγμα, μεταπήδησε στην Προεδρία έχοντας αχυράνθρωπο τον Μεντβέντεφ και εδώ και πολλά χρόνια είναι ο απόλυτος τσάρος.

Μην ξεχνάμε ότι ο Αλέξης είναι μόλις 42 ετών και δύσκολα θα τον ξεφορτωθούμε τα επόμενα χρόνια, παρά μόνο με κάποια διαλείμματα. Κι ενόσω όλος ο πλανήτης ασχολείται με τις παγκόσμιες αναταράξεις που ενδεχομένως θα προκαλέσει το Brexit, εμείς που είμαστε εξυπνότεροι παρακολουθούμε τον Τσίπρα να παίζει μια ακόμη παρτίδα πόκερ στην οποία ο ίδιος μοιράζει τα φύλλα, ο ίδιος ανακατεύει την τράπουλα και ο ίδιος έχει μονίμως… κέντα και ρέντα ενώ οι άλλοι είναι απλοί παρατηρητές, ενίοτε και βοηθοί του.

Όμως, να δούμε την Μπέτυ Μπαζιάνα σε ρόλο Φρειδερίκης και τον Αλέξη… Αντιβασιλέα, αυτό δεν θα το αντέξουμε.

.Το Brexit θα φέρει και Grexit;

Εκτός από τους παπαγάλους της Αριστεράς και κάτι ψεκασμένους ανυπόληπτους, όλοι γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία συνεχίζει να κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Τα ψέματα της κυβέρνησης για ανάπτυξη, έξοδο στις αγορές, πλεονάσματα και επιτυχίες που δεν έχουν προηγούμενο είναι ο «σανός» που χρησιμοποιείται κάθε φορά που ο Τσίπρας και η παρέα του αντιμετωπίζουν δυσκολίες και πρέπει να κάνουν επικοινωνιακή διαχείριση.

Από εδώ και πέρα η Ελλάδα μετρά τις πληγές της στον τουρισμό, τις εξαγωγές, τους εργαζόμενους και τους φοιτητές στη Βρετανία και ό,τι άλλο συνδέεται με τη χώρα αυτή και θα επηρεαστεί καίρια. Ενδεχομένως να είναι μικρές αυτές οι επιπτώσεις, όμως, αυτό που θα πρέπει να κάνουν οι νουνεχείς πολιτικοί και οικονομολόγοι στη χώρα αυτή είναι να δουν τις μακροοικονομικές επιπτώσεις και κυρίως το πολιτικό παζάρι που θα παιχτεί τα επόμενα χρόνια.

Η Ελλάδα μπορεί να εκμεταλλευτεί από την πολιτική παραζάλη της Ευρώπης, αρκεί βεβαίως να έχει και σοβαρούς ηγέτες που θα διαπραγματευτούν καλύτερες λύσεις για το πρόβλημα του χρέους. Με τον Τσίπρα πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και αποδεικνύεται πως σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που έρχονται η πατρίδα είχε ανάγκη από στιβαρούς ηγέτες και από τεχνοκράτες που ξέρουν πώς λειτουργεί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Με τον Αλέξη που δεν έχει ιδέα από οικονομικά, τον Τσακαλώτο που είναι μεταξύ Κέινς και Μαρξ και τον Φίλη που δεν έχει ούτε πτυχίο, που πάει η δύσμοιρη Ελλάδα; Εκτός κι αν γίνει πρωθυπουργός ο... Πάνος Καμμένος προκειμένου να πάει στις Βρυξέλλες με παραλλαγή και να φοβηθούν οι Ευρωπαίοι.

Το δράμα της υπόθεσης είναι ότι αν είχαν αφήσει τον Σαμαρά να ολοκληρώσει τη δουλειά που έκανε, τώρα η ελληνική οικονομία θα ήταν θωρακισμένη, εκτός μνημονίων και κρίσης και δεν θα έτρεμε από τις αναταράξεις.

Επίσης, θα πρέπει να τονιστεί ότι αν δεν είχε ληφθεί πέρυσι η απόφαση για τα capital controls, μια απόφαση για την οποία χτυπήθηκε από την κυβέρνηση ο Γ. Στουρνάρας, τώρα θα είχαν σχηματιστεί ουρές στις τράπεζες για να τραβηχτούν ότι λεφτά έχουν απομείνει στους λογαριασμούς. Έτσι για να θυμόμαστε ποιοι και πώς έσωσαν την Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια.

Στο δια ταύτα: Από αύριο η κυβέρνηση πρέπει να μετρήσει καλά το πολιτικό κλίμα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Για κάποιους το Brexit μπορεί να σημάνει αλλαγή πολιτικής προς το καλύτερο για την Ελλάδα, με μια πιο δίκαιη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.

Άλλοι όμως λένε ότι αν η Ευρώπη άντεξε την βρετανική αποχώρηση τότε δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να διώξει την... ελληνική μπανανία που της ζητούν να διώξει μερικές χιλιάδες ανεπάγγελτους δημοσίους υπαλλήλους κι αυτή βάζει φόρους που δεν θα εισπραχθούν ποτέ. Δηλαδή, αν το πουλόβερ ξηλώνεται, γιατί να μας ξαναβάλουν πλάτη οι δανειστές και να μη μας αφήσουν να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, με κούρεμα καταθέσεων, με νέους φόρους, με μειώσεις μισθών και συντάξεων και με φτωχοποίηση άνευ προηγουμένου;

Ας μη χαίρονται κάποιοι ότι το Brexit μπορεί να φέρει Grexit, αλλά ας μην επαναπαύονται και οι περισσότεροι ότι δεν μπορεί να συμβεί και αυτό. Κι όπως είπαμε, στους δύσκολους καιρούς χρειάζονται στιβαρές ηγεσίες. Βλέπετε να έχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα τέτοιους αυτή τη στιγμή;

.Το τέλος της Μεγάλης Βρετανίας;

Το κουτί της Πανδώρας φαίνεται πως ανοίγει η επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα της Πέμπτης όχι μόνο για την ΕΕ αλλά και για την ίδια τη Μεγάλη Βρετανία, θέτοντας την ίδια την υπόστασή της σε τεντωμένο σκοινί.

Το γαϊτανακι ξεκίνησε η πρωθυπουργός της Σκωτίας Νίκολα Στέρτζον η οποία στις πρώτες της δηλώσεις για το αποτέλεσμα υπογράμμισε με νόημα ότι οι Σκωτσέζοι βλέπουν το μέλλον τους εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Η ψηφοφορία εδώ καθιστά σαφές ότι οι Σκωτζέζοι βλέπουν το μέλλον τους στους κόλπους της ΕΕ», δήλωσε η Στέρτζον.
«Αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά η Σκωτία μίλησε και μίλησε αποφασιστικά», σημειώνει σε ανακοίνωσή της επαναφέροντας εμμέσως την ανάγκη για διεξαγωγή νέου δημοψηφίσματος σχετικά με την απόσχιση της Σκωτίας από τη Μεγάλη Βρετανία.

Από το μέτωπο της Ιρλανδίας, λάδι στη φωτιά έριξαν και οι δηλώσεις του προέδρου του Σιν Φέιν, Τζέρι Ανταμς πως η βρετανική ψήφος υπέρ του Brexit «ενισχύει την υπόθεση» του δημοψηφίσματος για μία ενωμένη Ιρλανδία.

Παράλληλα αναμένεται η αντίδραση του πρωθυπουργού της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον καθώς δεν αποκλείεται η παραίτησή του, παρά την έκκληση δεκάδων ευρωσκεπτικιστών βουλευτών των Τόρις να παραμείνει.

Αναταραχή επικρατεί και σε ευρωπαϊκό επίπεδο όμως. Ενδεικτικό είναι το tweet από το Γερμανικό υπουργείο εξωτερικών με την δήλωση του επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας, Φράνκ Βάλτερ Στάινμαγιερ: «Τα πρωινά νέα από την Μεγάλη Βρετανία είναι στ’ αλήθεια λυπηρά. Είναι μια θλιμένη μέρα για την Ευρώπη και για το Ηνωμένο Βασίλειο» γράφει.

Η Μεγάλη Βρετανία στέκεται μετά την απόφαση για Brexit ενώπιον μιας δύσκολης οικονομικής αποστολής, δήλωσε πριν από λίγο ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς σε εκπομπή των δημόσιων καναλιών της γερμανικής τηλεόρασης ARD και ZDF.

«Η χώρα βρίσκεται ενώπιον μιας φάσης ανασφάλειας. Τώρα πρέπει η ΕΕ να αναλύσει την κατάσταση με νηφαλιότητα», πρόσθεσε ο κ. Σουλτς.

Παράλληλα, στις 10:00 (ώρα Ελλάδας) έχει προγραμματιστεί έκτακτη σύσκεψη στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, του προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς και του πρωθυπουργού της Ολλανδίας, της χώρας που ασκεί αυτό το εξάμηνο την προεδρία της Ε.Ε. Μαρκ Ρούτε.

Στην Καγκελαρία έχει μεταβεί ήδη η ‘Ανγκελα Μέρκελ, η οποία, σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ πραγματοποιεί ήδη «πυρετώδεις τηλεφωνικές επαφές» με ευρωπαίους ηγέτες και κορυφαίους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Σύμφωνα με τον υπάρχοντα προγραμματισμό, τη Δευτέρα θα συναντηθεί στο Βερολίνο με τον Πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, δεν αποκλείεται ωστόσο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να επισπεύσει τις διαδικασίες. Οι μελλοντικές εξελίξεις αναμένεται πάντως να απασχολήσουν και την συνάντηση των ηγεσιών του Χριστιανοδημοκρατών(CDU) και των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) που θα πραγματοποιηθεί εντός της ημέρας στο Πότσνταμ.

Από το Παρίσι, ο υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Μαρκ Ερό κάλεσε την Ευρώπη «να αντιδράσει για να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη των λαών». «Η Ευρώπη συνεχίζει, αλλά οφείλει να αντιδράσει να καναβρεί στην εμπιστοσύνη των λαών. Είναι επείγον», έγραψε ο Ερό στο Τwitter εκφράζοντας «τη θλίψη του για το Ηνωμένο Βασίλειο».

Αντίδραση υπήρξε και από την Μαρίν Λε Πεν για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Μεγάλης Βρετανία, θέτοντας θέμα Frexit, δηλαδή αποχώρησης και της Γαλλίας από την Ε.Ε. «Νίκη της Δημοκρατίας! Όπως έχω ζητήσει εδώ και χρόνια, πρέπει τώρα να γίνει το ίδιο δημοψήφισμα και στη Γαλλία και σε όλες της χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

.Brexit: Το πιο πολύπλοκο διαζύγιο του κόσμου αρχίζει

Υπάρχουν γενικές κατευθυντήριες γραμμές για το πώς θα προχωρήσει το "διαζύγιο", αλλά η διαπραγμάτευση θα περιλαμβάνει μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιασμού. Οι εκτιμήσεις για το πόσος καιρός θα χρειαστεί κυμαίνονται από δύο χρόνια ως μια δεκαετία ή και περισσότερο. Για τους αξιωματούχους που εμπλέκονται, είναι ένα νομικό και πολιτικό βήμα στο άγνωστο. Ένας ανώτερος αξιωματούχος της ΕΕ δήλωσε: "Αντιμετωπίζουμε ένα εκατομμύριο τρελές ερωτήσεις και δεν θα έχουμε τις απαντήσεις σύντομα".

Ο στόχος είναι να χαλαρώσει η 43χρονη ένταξη της Βρετανίας στην ένωση, να αποκωδικοποιηθεί και διακοπεί η κληρονομιά της κοινής κυριαρχίας και στη συνέχεια να επανασχηματιστεί η μεγαλύτερη ενιαία αγορά στη γη.

Τρία βασικά ζητήματα προκύπτουν. Επί της ουσίας, ποιες πολιτικές και εμπορικές ρυθμίσεις θα ζητήσει η Βρετανία του Brexit και θα τις δεχτεί η ΕΕ; Στην πράξη, θα επιτευχθεί η συμφωνία εξόδου - το διαζύγιο και η διακοπή των παλιών υποχρεώσεων- ταυτόχρονα ως μια εμπορική συμφωνία που θα καλύπτει το εμπόριο μετά το Brexit; Και αν όχι, είναι δυνατή μια μεταβατική περίοδος για να εξασφαλιστεί μια ομαλή προσγείωση;

Σε όλη την ήπειρο, οι αγορές, οι αξιωματούχοι, οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί γνωρίζουν ότι η Βρετανία και οι πρώην εταίροι της στην ΕΕ εισέρχονται σε ένα δυνητικά επικίνδυνο πολιτικό ταξίδι, προχωρώντας σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι. "Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει ένα συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου σε όλη την Ευρώπη, με απώτερες συνέπειες που είναι αδύνατον να προβλεφθούν", δήλωσε ο Τζον Μπρούτον, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιρλανδίας.

Η διαδικασία: Eπιλογές, αλλά καμία καθορισμένη πορεία

Για να ηρεμήσουν την κατάσταση αμέσως μετά, οι ηγέτες της ΕΕ θα θέλουν να δείξουν ότι υπάρχει ένας έγκαιρος και ομαλός τρόπος χωρισμού. Σε περίπτωση που θα υπερίσχυε η αποχώρηση, ο υπουργός οικονομίας της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν είπε ότι οι ηγέτες της ΕΕ θα στείλουν αμέσως "ένα πολύ αυστηρό μήνυμα και χρονοδιάγραμμα" για Brexit. "Προς το συμφέρον της ΕΕ, δεν μπορούμε να αφήσουμε κανένα περιθώριο αμφιβολίας ή να αφήσουμε να περάσει πάρα πολύς χρόνος" είπε στη Le Monde.

Δικηγόροι στο Whitehall και στις Βρυξέλλες βλέπουν δύο ξεχωριστές διαδρομές. Η πρώτη αφορά το άρθρο 50 των Συνθηκών της ΕΕ - τη λεγόμενη "ρήτρα εξόδου"- η οποία καθορίζει μια ανανεώσιμη προθεσμία δύο ετών αν μία χώρα φύγει. Ένα δεύτερο κομμάτι αφορά τις ρυθμίσεις για τις μελλοντικές σχέσεις, από το εμπόριο ως τη συνεργασία για την επιβολή ασφάλειας ή νόμου. Αυτή είναι μια πιο σύνθετη διαπραγμάτευση και, αφού συμφωνηθεί, πιο δύσκολο να επικυρωθεί. Απαιτεί ομοφωνία και έγκριση από περισσότερα από 30 ευρωπαϊκά, εθνικά και περιφερειακά κοινοβούλια, ενδεχομένως μετά από εθνικά δημοψηφίσματα.

Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Η μία είναι να επιχειρήσουν το διαζύγιο υπό τους βρετανικούς όρους. Η εκστρατεία υπέρ της αποχώρησης έχει παρουσιάσει τα σχέδιά της να νομοθετήσει στη Βουλή των Κοινοτήτων για να καταργήσει αμέσως κάποιες υποχρεώσεις προς την ΕΕ, καθυστερώντας την επίκληση της ρήτρας του άρθρου 50 του "διαζυγίου" για να στερήσει από την ΕΕ την εκμετάλλευση του χρόνου.

Οποιεσδήποτε μονομερείς ενέργειες θα αυξήσουν σοβαρά τις εντάσεις με την ΕΕ. Οι Βρυξέλλες εξετάζουν επιλογές για να ανταποδώσουν, συμπεριλαμβανομένης της αναστολής των προνομίων που απολαμβάνουν οι βρετανικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο της ενιαίας αγοράς. Ο σερ Αντριου Καν, πρώην επικεφαλής Εμπορίου και Επενδύσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, του σώματος για την προώθηση του εμπορίου της Βρετανίας, δήλωσε: "Οι μονομερείς ενέργειες θα οδηγήσουν σε νομική αβεβαιότητα και θα διακινδυνεύσουν μια εκδικητική ανταπόκριση από τους άλλους. Θα μπορούσαμε να ολισθήσουμε στο πραγματικό χάος".

Οι πολιτικές επιλογές - μια αναμονή για τις απαντήσεις

Σύμφωνα με το νόμο, τίποτα δεν θα αλλάξει ριζικά για τις βρετανικές εταιρείες μέσα στις επόμενες εβδομάδες, μήνες, ίσως και για χρόνια. Η επίσημη ρήξη με την ΕΕ απέχει πολύ ακόμα. Αλλά η Βρετανία θα οδηγηθεί σε πολιτική αναταραχή, καθώς θα καθορίζεται η τύχη του Ντέιβιντ Κάμερον και της κυβέρνησής του. Ένας προεκλογικός αγώνας για την ηγεσία των Συντηρητικών πιθανόν να διαρκέσει αρκετούς μήνες, μέχρι να διοριστεί νέος πρωθυπουργός. 

Δεν μπορούν να αποκλειστούν και οι πρόωρες γενικές εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι μια σημαντική καθυστέρηση είναι πιθανή. Οι τεχνικές εργασίες θα αρχίσουν σε επίπεδο αξιωματούχων την Παρασκευή. Αλλά καμία σοβαρή διαπραγμάτευση δεν μπορεί να αρχίσει έως ότου η Βρετανία αποφασίσει πώς θέλει να πραγματοποιήσει το διαζύγιο, και ποιες ρυθμίσεις θα ζητήσει μετά την έξοδο. Η Βουλή των Κοινοτήτων θα έχει επίσης λόγο για οποιαδήποτε εντολή, για να διαπραγματευτεί το Brexit.

Οι υπερασπιστές της αποχώρησης, όπως ο Μάικλ Γκόουβ και ο Μπόρις Τζόνσον έχουν υποστηρίξει την αποχώρηση από την ενιαία αγορά συνολικά και τη διαπραγμάτευση μιας κατά παραγγελία εμπορικής συμφωνίας με την ΕΕ. Ορισμένοι βουλευτές των Εργατικών έχουν δηλώσει ότι θα αγωνιστούν για να παραμείνουν στην ενιαία αγορά ως μη μέλος της ΕΕ, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται την αποδοχή υποχρεώσεων σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία και τους λογαριασμούς του προϋπολογισμού της ΕΕ. Οι περισσότεροι βουλευτές στη Βουλή των Κοινοτήτων υποστήριξαν την παραμονή στο δημοψήφισμα. Ενώ η διαμάχη αυτή θα συνεχιστεί το 2016 και ενδεχομένως και πιο πολύ, η Ευρώπη θα περιμένει υπομονετικά.

"Δεν θα υπάρξει χρόνος για ρομαντικά οράματα. Το στρατόπεδο της αποχώρησης θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα μάλλον γρήγορα", έγραψε ο Έινταμ Λαζόφσκι, καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Westminster. "Παρά το γεγονός ότι οι δύο πλευρές έχουν πολλά να χάσουν, θα είναι μία χώρα εναντίον 27. Δεν θα είναι σαν να φεύγει η ΕΕ από το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά το αντίθετο".

Το συμπέρασμα, η μετάβαση και ο κίνδυνος μιας ανώμαλης προσγείωσης

Ένας από τους μεγαλύτερους οικονομικούς κινδύνους είναι μια μακρά αναμονή μεταξύ της εξόδου της Βρετανίας και των νέων εμπορικών συμφωνιών. Ο Ντόναλντ Τουσκ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δήλωσε ότι η ακύρωση των υποχρεώσεων της Συνθήκης θα είναι "σχετικά εύκολη" και θα διαρκέσει περίπου δύο χρόνια. Αυτό θα διευθετήσει εκκρεμείς λογαριασμούς από τα σχέδια του προϋπολογισμού και των δαπανών, τα δικαιώματα κληρονομιάς των ομογενών σε όλη την ΕΕ και στη Βρετανία, και την αποχώρηση των Βρετανών υπηκόων από θεσμικά όργανα της ΕΕ.

Αλλά, πρόσθεσε ότι θα ήταν "πολύ πιο δύσκολο" να διαπραγματευτούν μια νέα σχέση. Ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα πέντε χρόνια "χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας". Η Γαλλία και η Γερμανία είναι ανοικτές για την έναρξη τέτοιων εμπορικών συνομιλιών παράλληλα με τις συνομιλίες του διαζυγίου, αλλά δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν καμία εγγύηση ότι οι δύο συμφωνίες θα πρέπει να ολοκληρωθούν ταχέως ταυτόχρονα - το ιδανικό σενάριο για τη Βρετανία.

"Θα υπάρξει ένα κενό", είπε ένας διπλωμάτης που συμμετέχει άμεσα στον σχεδιασμό. "Είναι αδιανόητο μια εμπορική συμφωνία να τεθεί σε ισχύ μετά από δύο χρόνια". Μια ανώμαλη προσγείωση θα σήμαινε ότι η Βρετανία θα συνεχίζει να βασίζεται σε βασικούς όρους των συναλλαγών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, χωρίς προνομιακή πρόσβαση στις ευρωπαϊκές αγορές για τις εταιρείες του Ηνωμένου Βασιλείου. Μια πιο ήπια μετάβαση θα μπορούσε να ρυθμιστεί, αλλά θα απαιτηθεί η συμφωνία και των 28 μελών. Αν, για παράδειγμα, τα κράτη-μέλη της ΕΕ συμφωνήσουν γρήγορα μια εμπορική συμφωνία, θα μπορούσε να εφαρμοστεί προσωρινά, ενώ η χρονοβόρα και απρόβλεπτη διαδικασία της κύρωσης θα αρχίζει σε εθνικό επίπεδο.

Μια άλλη επιλογή είναι να επανέλθουν προσωρινά σε ένα καθιερωμένο μοντέλο - όπως αυτό της Νορβηγίας- για να δώσουν στη Βρετανία πλήρη πρόσβαση στην ενιαία αγορά, ενώ θα προωθείται η νέα εμπορική συμφωνία. Αυτό μπορεί να είναι αδύνατο για μια κυβέρνηση υπέρ του Brexit: για αρκετά χρόνια θα ζει με τους κανόνες της ΕΕ που δεν μπορεί να επηρεάσει, θα πληρώνει τα τέλη του προϋπολογισμού της ΕΕ και θα αποδεχθεί την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων - πολλά από τα πράγματα που πολλοί ψηφοφόροι απέρριψαν στο δημοψήφισμα.

Οι υποστηρικτές της αποχώρησης, που επικράτησε, αισιοδοξούν ότι η κοινή λογική θα επικρατήσει τελικά. Ο Ντάνιελ Χάναν, ένας από τους πιο σημαντικούς στοχαστές του Brexit, τόνισε σε συνέντευξή του στο Euromoney το παράδειγμα της ιρλανδικής απόσχισης και την αιματηρή γέννηση και τα επακόλουθά της. "Και όμως, να 'μαστε ξανά, σχεδόν 100 χρόνια μετά. Εξακολουθούμε να έχουμε μία κοινή ελεύθερη ζώνη κυκλοφορίας, κοινές αξιώσεις για την κοινωνική ασφάλιση, κοινά δικαιώματα ψήφου, επειδή δεν ταιριάζει σε κανένα κόμμα να διαλύσει τη συμφωνία", είπε.

Οι σκεπτικιστές πιστεύουν οι πολιτικοί οιωνοί είναι λιγότερο ευοίωνοι. Ο Γκόρντον Μπάιναϊ, ο πρώην πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, δήλωσε: "Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες αλλαγής ώστε να υποθέσουμε με σαφήνεια, αλλά η λογική της πολιτικής θα είναι μια πικρή, άσχημη και τεχνικά μη βέλτιστη λύση".

.Ο Τσίπρας «έσπρωξε» την Ευρώπη προς την… ακροδεξιά!

Μια ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα:

Πριν από τέσσερα χρόνια ακριβώς, τέλη Ιουνίου του 2012, όταν ορκιζόταν η κυβέρνηση Σαμαρά, βρήκα ένα παλιό γνωστό μου, που βρισκόταν τότε στον «πολύ στενό πυρήνα» του Σαμαρά.

Επειδή ήμασταν γνωστοί από παλιά, είχα το θάρρος και τον ρώτησα:

- Η κατάσταση που περιλαμβάνετε είναι χάλια. Νομίζεις ότι θα τα καταφέρετε; Ή θα σας «σκάσει στα χέρια» η χρεοκοπία;

Κι εκείνος, επειδή με ήξερε από χρόνια, είχε το θάρρος και μου εκμυστηρεύτηκε:

- Η κατάσταση μέσα στην Ελλάδα είναι μόνο ο μισός μας «πονοκέφαλος». Επειδή διαπραγματευθήκαμε σχεδόν από την αρχή το Μνημόνιο, κι επειδή είχαμε εγκαίρως δει τις αδυναμίες του και το αλλάξαμε σε πολλά σημεία που είχε πρόβλημα, αυτό που τώρα έχουμε μπορούμε να το «βγάλουμε» πέρα: Και να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και να πιάσουμε τους στόχους μας και να βγούμε και στην ανάκαμψη.

- Πότε τα βλέπεις αυτά; τον ρώτησα…

- Μέχρι τα τέλη του 2014 το πολύ, μου απάντησε…

Δεν τον πολύ-πίστεψα τότε, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Αλλά βγήκε απόλυτα αληθινός, εδώ που τα λέμε…

- Μακάρι του είπα, αλλά αν είναι έτσι τότε δεν πρέπει να ανησυχείς…

Κι εκείνος μου απάντησε με κάτι που τότε δεν του έδωσα και πολύ σημασία, και τώρα μόλις αρχίζω να το καταλαβαίνω…

- Τη χρεοκοπία θα την αποφύγουμε! Αλλά αυτό που μας ανησυχεί περισσότερο - αληθινός «πονοκέφαλος» - είναι άλλο πράγμα…

- Και τι άλλο μπορεί να σας ανησυχεί; τον ρώτησα…

- Αν θα προλάβουμε, μου απάντησε κοφτά.

- Να προλάβετε τι ακριβώς;

Δίστασε λίγο κι ύστερα μου το… «ξεφούρνισε»:

- Στην Ευρώπη θα υπάρξουν προβλήματα! Όχι κατ’ ανάγκην αξεπέραστα, αλλά πολύ σοβαρά. Σαν τίποτε που έχουμε δει ως τώρα…

- Πότε το περιμένεις αυτό; τον ρώτησα.

- Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει ακριβώς, αλλά μέσα στα επόμενα τέσσερα-πέντε χρόνια, κάτι σοβαρό θα γίνει…

- Και λοιπόν; Τον ρώτησα.

- Όλο το «μυστικό» μου λέει, είναι να μην προκληθεί η κρίση στην Ευρώπη εξ αιτίας μας και να μην ξεσπάσει ενόσω εμείς θα είμαστε ακόμα στη δική μας κρίση.

Δηλαδή κανείς να μη μπορεί να «φορτώσει» την Ευρωπαϊκή κρίση σε μας και εμείς να έχουμε προλάβει να βγούμε από τα Μνημόνια στο μεταξύ…

- Γιατί το λες αυτό; Tον ξαναρώτησα.

- Γιατί, αν εμείς έχουμε ανακτήσει ως τότε δύο πράγματα: Πρόσβαση στις διεθνείς αγορές (δηλαδή δεν χρειαζόμαστε πια τον «αναγκαστικό δανεισμό» των εταίρων μας) και σημαντικό μέρος της ανταγωνιστικότητάς μας (κι είμαστε σε σταθερή πορεία ανάπτυξης), τότε ό,τι κι αν γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα είμαστε σχετικά «ασφαλείς» πια...

Αν η Ευρώπη ξεπεράσει ως τότε τη δική της κρίση οριστικά κι εμείς έχουμε γυρίσει στην ανάπτυξη και στην κανονικότητα, τότε θα μας «τραβήξει» προς τα πάνω.

Αν, αντίθετα, στα επόμενα 4 χρόνια ξεσπάσει μια σοβαρή κρίση στην Ευρώπη από άλλη αιτία, αλλά εμείς έχουμε ξεπεράσει τη δική μας, τότε όλα τα κράτη μέλη θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα, αλλά εμείς δεν θα είμαστε πιο ευάλωτοι από άλλους και θα τα καταφέρουμε…

Το πρόβλημα είναι να μην σκάσει η κρίση στην Ευρώπη ΠΡΙΝ καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε εμείς! Και το κυριότερο: Να μην αποδώσουν οι πιο «στενόμυαλοι» από τους Ευρωπαίους τη δική τους κρίση (που έχει πολύ βαθύτερα αίτια) σε «αφορμές» που έδωσε η Ελλάδα...

Γιατί τότε εμείς θα βρεθούμε σε πολύ χειρότερη θέση, απομονωμένοι απ’ όλους τους εταίρους μας, και πολύ πιο ευάλωτοι απ’ αυτούς…

Να σημειώσω πως τότε (καλοκαίρι του 2012) ήταν η εποχή που ο Wolfgang Munchau από τους πιο τακτικούς αρθρογράφους της Financial Times (και φίλος του Βαρουφάκη, όπως αποδείχθηκε αργότερα!) έβαζε τότε … «στοίχημα» δημόσια, ότι λόγω της Ελληνικής κρίσης το ευρώ δεν θα υπήρχε ως τα τέλη της χρονιάς εκείνης (2012)!

Η Ελλάδα, όχι απλώς θα έχει επιστρέψει στη δραχμή, αλλά θα έχει προκαλέσει τη διάλυση του ευρώ…

Ο Munchau έχασε το στοίχημα τότε! Αλλά ο σπόρος της κρίσης υπήρχε. Απλά εκδηλώθηκε πολύ μετά, με τρόπο που ούτε ο ίδιος ούτε άλλος κανείς μπορούσε να προβλέψει…

Στο μεταξύ όμως, η Ελλάδα στα τέλη του 2014 είχε βγει στην ανάπτυξη, είχε προχωρήσει τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, είχε πιάσει του στόχους, επιτύγχανε για δεύτερη κατά σειρά χρονιά πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ όλοι προεξοφλούσαν τότε ταχύρρυθμη ανάπτυξη στα επόμενα χρόνια (2015 και 2016)…

Το Νοέμβριο του 2014 οι δανειστές συμφώνησαν ότι μπορούσε να βγει από το Μνημόνιο ένα χρόνο και πλέον νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το (τότε) Μνημόνιο, ενώ το χρέος της θεωρείτο τότε (ακόμα και από το ΔΝΤ) απολύτως «βιώσιμο» και θα της έδιναν για ένα χρόνο μια «πιστοληπτική γραμμή στήριξης», για να μπορεί να δανείζεται άνετα από τις αγορές, χωρίς να ανησυχεί από εξωγενείς «διαταραχές».

Το «στοίχημα του Σαμαρά», έμοιαζε να έχει κερδηθεί τότε: Η Ελλάδα έβγαινε από την δική της κρίση (και από το «στόχαστρο» των εταίρων της), πριν προλάβει να συμβεί κάποια «στραβή», κάτι αληθινά «έκρυθμο» στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Κι ύστερα ήλθε ο Τσίπρας και τα γύρισε όλα… «τούμπα»!

Ενώ ο Σαμαράς μας έβγαζε από την κρίση κι από τα Μνημόνια και μας έβαζε στην ανάπτυξη, ήλθε ο Τσίπρας και έκανε το… ανάποδο:

Μας ξανάφερε στην κρίση, μας επανέφερε την ύφεση, λόγω των χειρισμών του το χρέος μας κατέστη ΜΗ βιώσιμο (κατά ομολογία του ΔΝΤ πλέον), οπότε ξεχάστε την έξοδο στις αγορές: Μας ξανάβαλε στα Μνημόνια!

Εκεί που βγαίναμε από το «νοσοκομείο», μας ξανάβαλε στην… «εντατική»!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, άνοιξε τα σύνορα (που είχε καταφέρει και τα έλεγχε ο Σαμαράς πριν), έφερε ένα «τσουνάμι» ενός εκατομμυρίου λαθρομεταναστών και προσφύγων, μας έκλεισαν τα βόρια σύνορα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι εταίροι μας (αρκετά αποτελεσματικά), αναγκάστηκε να έλθει το ΝΑΤΟ να φυλάει τα ανατολικά μας σύνορά (διόλου αποτελεσματικά) και το πιο σημαντικό: Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών μέσω Ελλάδος, προκάλεσε μια σειρά από αντιδράσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Το μεταναστευτικό έγινε η «θρυαλλίδα» για αντί-ευρωπαϊκή στροφή ευρύτατων στρωμάτων στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Τα πολύνεκρα χτυπήματα των τζιχαντιστών στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, (που τα «φόρτωσαν» κι αυτά στην Ελλάδα - εντελώς άδικα, αλλά όχι χωρίς καμιά ευθύνη από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου), οδήγησαν σε κύμα αμφισβήτησης του Ευρωπαϊκού «πρότζεκτ» σε όλες τις χώρες μέσα σε λίγους μόλις μήνες.

Στις συνθήκες αυτές, το δημοψήφισμα της Βρετανίας που ως πριν λίγες εβδομάδες θεωρείτο ότι θα κερδηθεί άνετα από τους οπαδούς της «παραμονής» - με διαφορά 7 ως 10 μονάδων - γύρισε ανάποδα και πέρασε το Brexit!

Και όλοι πια αποδίδουν το αποτέλεσμα σε πολλά βαθύτερα αίτια, αλλά και σε μια βασική αφορμή: Τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν μέσα στην ίδια την Βρετανία, μία από τις πρώτες και πιο «πολυπολιτισμικές» κοινωνίες της Ευρώπη, λόγω του μεταναστευτικού. Το οποίο το χρεώνουν (καλώς ή κακώς) στους Έλληνες!

Έγινε λοιπόν, αυτό που φοβόταν ο φίλος μου το καλοκαίρι του 2012 και που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αποφύγει και είχε αποτρέψει:

Ξέσπασε η μεγάλη Ευρωπαϊκή κρίση, με την Ελλάδα να βρίσκεται στην «εντατική», απόλυτα εξαρτημένη από μιαν Ευρώπη που άλλες προτεραιότητες έχει πια, ενώ πολλοί φορτώνουν στην Ελλάδα την «υπαιτιότητα» της κρίσης.

Ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί, αυτή τη στιγμή…

Και τώρα… γαία πυρί μιχθείτω στην Ευρώπη!

Δεν είναι απλά ότι τα χρηματιστήρια πέφτουν παντού στον κόσμο…

Αυτό πια είναι το λιγότερο…

- Είναι που η Σκωτία και η Βόρειος Ιρλανδία θέλουν να αποσχιστούν πια από την Βρετανία και να παραμείνουν μέρος της Ευρώπης.

- Και ταυτόχρονα πληθαίνουν οι φωνές για αντίστοιχα δημοψηφίσματα στην Ολλανδία και στην Γαλλία και αλλού, από ακροδεξιά κινήματα που θέλουν να φύγουν οι χώρες τους από την Ευρώπη, ακολουθώντας το παράδειγμα της Βρετανίας.

- Και στην Ισπανία, οι Καταλανοί που θέλουν κι εκείνοι να αποσχιστούν από τη Μαδρίτη, παίρνουν τα πάνω τους: Αν δεχθείτε στην Ευρώπη τους Σκωτσέζους που θέλουν να φύγουν από τη Βρετανία οφείλεται να δεχθείτε κι εμάς, όταν θα αποσχιστούμε από την Ισπανία…

- Και στην Γαλλία ανεβαίνει η ακροδεξιά Λεπέν, ενώ στην Ιταλία ανεβαίνει ο λαϊκιστής Πέπε Γκρίλο...

- Και οι Πολωνοί τρέχουν κι εκείνοι να τα βρουν με τις άλλες «κεντροευρωπαϊκές» χώρες του Βιζεγκραντ, που έχουν ως τώρα κρατήσει έντονα ανθελληνική στάση σε όλα τα ζητήματα.

- Και στην ίδια τη Γερμανία υπό την πίεση και του ακροδεξιού AfD, το κυβερνών Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα κάνει όλο και πιο φανερή την στροφή του στα δεξιότερα.

- Ενώ το περιβόητο «σχέδιο Σόϊμπλε» για ένα στενότερο και πιο συμπαγές ευρώ (χωρίς Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία εννοείται) και για μικρότερη αλλά πιο ενιαία «Ένωση μέσα στην Ένωση», έχει πια μιαν αναπάντεχη καιμοναδική ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα!

Δηλαδή, συμβαίνουν όσα αποτελούσαν εδώ και καιρό τους χειρότερους εφιάλτες μας.

- Ο Τσίπρας δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Κατάφερε όμως να στρέψει την Ευρώπη όχι στα αριστερά, αλλά στα «δεξιά»!

- Κατάφερε, όχι να επιβάλει την «αλληλεγγύη» στην Ευρώπη, αλλά το ανάποδο: Να προκαλέσει διαλυτικές και αποσχιστικές τάσεις παντού στην Ευρώπη!

- Κατάφερε, όχι να φέρει την Ελλάδα «στο επίκεντρο», αλλά να οδηγήσει την Ελλάδα στο περιθώριο και το ανάθεμα.

Και περιμένει τώρα, πως μέσα στα νέα εφιαλτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν και μέσα στους νέους πολύ δυσμενείς συσχετισμούς που προέκυψαν θα πάρει… «κούρεμα» του Ελληνικού χρέους από τα Ευρωπαϊκά κοινοβούλια.

Τώρα «μνημονεύουν» τον Τσίπρα μόνο με δηλητηριώδη ειρωνεία στην Ευρώπη. Όπως ανέφεραν κάποιοι:

- Ας πάει να ρωτήσει ο δόλιος ο Κάμερον τον Τσίπρα, πώς ένα ΌΧΙ σε δημοψήφισμα μπορεί να μετατραπεί σε… ΝΑΙ!

Αλλά η Βρετανία είναι σοβαρή δημοκρατία, συμπληρώνουν.

Τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε όλοι μας, ακόμα και πολλοί από όσους ψήφισαν Τσίπρα πέρσι, την τεράστια ζημιά που έκανε στην Ελλάδα τους τελευταίους 16 μήνες.

Ποτέ άλλοτε, εκλεγμένος ηγέτης δεν κατάφερε να κάνει τόσο τεράστια ζημιά στη χώρα του μέσα σε τόσο λίγο χρόνο.

Μοιραίος άνθρωπος, πραγματικά.

.Θα έπρεπε να ντρέπονται…

Οι Συριζαίοι που θρηνούν υποκριτικά για τη δολοφονία της Jo Cox, θα έπρεπε να ντρέπονται ακόμη και να πιάνουν το όνομά της στο στόμα τους. Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox ήταν μαχητική υπερασπίστρια της ΕΕ, αντίθετα από τους ίδιους που είναι βαθύτατα εχθρικοί σε αυτή, όπως φαίνεται σε όλη την πορεία τους και σε κάθε δεύτερη τους δήλωση--ενδιάμεσα ρίχνουν και μερικά θετικά, για να παίρνουν τον παρά.

 Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox ήταν ακριβώς στον αντίποδα των αντιευρωπαϊστών-λαϊκιστών τύπου Φάρατζ. Την προτελευταία μέρα της ζωής της την πέρασε σε ένα βαρκάκι στον Τάμεση, αντιδρώντας στην νηοπομπή-καμπάνια του Φάρατζ, του ίδιου αυτού με τον οποίο φωτογραφίζεται περιχαρής ο κυβερνητικός τους εταίρος...

 Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η ρητορική του μίσους, που βρήκε εν προκειμένω ακραίο εκφραστή της έναν περιθωριακό ακροδεξιό, δηλαδή η αντιευρωπαϊκή ρητορική του Φαράτζ και της Λε Πεν, είναι ακριβώς η δική τους ρητορική.

Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η Jo Cox αγωνιζόταν για να μείνει η πατρίδα της στην ΕΕ, ενώ εκείνοι έκαναν το αντίθετο, οργανώνοντας με βαθύτατα αντιδημοκρατικό τρόπο ένα δημοψήφισμα στο οποίο υποστήριξαν με λύσσα μια βαθύτατα αντιευρωπαϊκή θέση. Το ότι δεν βγήκαμε τελικά οφείλεται μόνο στο ότι η εξουσιολαγνεία τους ξεπέρασε την όποια ιδεολογία.

Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox πέρασε τη ζωή της μέχρι να γίνει βουλευτής (προ έτους) αγωνιζόμενη για τις ιδέες της σε πολεμικές ζώνες και στις πιο άγριες περιοχές του πλανήτη, ενώ εκείνοι έκαναν τους νταήδες στα αμφιθέατρα και στους καφενέδες.

Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η Jo Cox ήταν μια πολιτικός που πλησίαζε κατά το ρεαλιστικά δυνατόν το ιδανικό του ρομαντισμού, μια νεαρή ιδεαλίστρια σχεδόν άλλης εποχής, ενώ εκείνοι είναι κυνικοί εξουσιομανείς.

Θα έπρεπε να ντρέπονται γιατί η Jo Cox ήταν παληκάρι, που είχε δεχτεί πολλές φορές απειλές κατά της ζωής της, αλλά παρ᾽ όλα αυτά επέμενε στις ιδέες της γυρίζοντας στους δρόμους αφύλακτη, ενώ αυτοί έχουν από τέσσερις ως ενενήντα σωματοφύλακες ο καθένας.

Θα έπρεπε να ντρέπονται τέλος, γιατί η Jo Cox πέθανε για τις ιδέες της, και πάνω από όλα για την υποστήριξη της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, ενώ εκείνοι κάθονται και απολαμβάνουν την εξουσία στα γραφεία τους.
Θα έπρεπε να ντρέπονται για όλα αυτά, αν είχαν ίχνος ντροπής μέσα τους. Αλλά βέβαια δεν έχουν.

Απόστολος Δοξιάδης.

Parakato.gr

«Η δύναμη είναι στο παραμύθι»

Ένα σημαντικό μπόνους που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός προερχόταν από το λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο. Διάφοροι ηθοποιοί, τραγουδιστές, εναλλακτικοί συγγραφείς, θεατράνθρωποι, μουσικοί, σκηνοθέτες κ.λπ. συνασπίστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον στήριξαν και πολλοί εξακολουθούν να τον στηρίζουν. Κάποιοι από αυτούς σοβαροί άνθρωποι, με άποψη που πίστεψαν στον Τσίπρα ως νέο άνθρωπο ο οποίος θα έφερνε την αλλαγή.

Άλλοι απλά καιροσκόποι και παρτάκηδες έβλεπαν την αλλαγή που έρχεται και… έπιασαν πόρτα για το χειμώνα. Υπάρχουν και πολλά «καλλιτεχνικά νούμερα» που βεβαίως το παίζουν αριστεροί, επαναστάτες, ανθρωπιστές ή προοδευτικοί αλλά φροντίζουν να γεμίζουν τις τσέπες τους πρώτα μη τυχόν και δεν έχουν να φάνε μέχρι και τα δισέγγονα. Εξαργυρώνουν την «αριστερίλα» τους με φράγκα και ας κυκλοφορούν δήθεν με αμπέχονο σε συναυλίες διαμαρτυρίας.

Θυμηθείτε πόσοι και πόσοι καλλιτέχνες έγιναν τα «δεκανίκια» που χρειάζονταν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να διεισδύσουν στην κοινωνία. Αλώστε, τα κινήματα των… Αγανακτισμένων, των «δεν πληρώνω ΕΝΦΙΑ ή διόδια» ή των «να πέσουν τα παλιά κόμματα, να έρθουν τα καινούργια» είχαν την ανάγκη από τραγουδιστική έκφραση. Χωρίς λίγο Θεοδωράκη, Ρίτσο ή Νταλάρα, Μπιθικώτση και Παπακωνσταντίνου μπορεί να γίνει η επανάσταση; «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Χαιρετίσματα στην εξουσία», τη «Ρωμιοσύνη μην την κλαις» και άλλα πολλά που ακούστηκαν γιατί έπρεπε να φύγει η κακιά δεξιά και να έρθει η Αριστερά της προόδου.

Και ποιος να ξεχάσει τον κονφερανσιέ της Αριστεράς με τις γεμάτες τσέπες, τον «Λάκη το γύφτο» που αποτέλεσε την έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ στις μάζες, με την τζάμπα διασκέδαση και τα πολιτικά μηνύματα κατά των αντιπάλων ανάμεσα στην κριτική για τις γριές που… πέρδονται ή σε μερικούς ξεδοντιασμένους κλαρινογαμπρούς που προκαλούν το γέλιο του κόσμου;

Μη φανταστεί κανείς ότι όλοι αυτοί που στήριξαν τον Αλέξη τα προηγούμενα χρόνια ήταν τίποτε σοβαροί και μορφωμένοι άνθρωποι του πολιτισμού. Εθνολαϊκισμό, τζάμπα συγκίνηση και επανάσταση της πο…ης με τα λεφτά του μπαμπά τους πούλησαν και το κόλπο έπιασε. Βεβαίως οι περισσότεροι είχαν πάρει ουκ ολίγα χιλιάρικα για να εκφράσουν τις… πολιτιστικές τους ανησυχίες ενώ άλλοι έκαναν καριέρα προσφέροντας… αφιλοκερδώς τον εαυτό τους στα… ακτιβιστικά κινήματα και άλλες τέτοιες μπούρδες.

Και ήρθε ο εκλεκτός τους Αλέξης, τον έζησαν μια χαρά, τον βλέπουν πώς συμπεριφέρεται στην Ελλάδα, αναρωτιούνται τι του βρήκαν αλλά ακόμη τον βρίσκουν… συμπαθητικό. Κάποιοι δε μιλάνε γιατί πώς να δικαιολογήσουν την ανοησία τους; 

Κάποιοι άλλοι ήδη έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν το καράβι σαν τα ποντίκια. Καλή ώρα ο Λαζόπουλος που τώρα κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας πάρει τα σπίτια. Ξαφνικά ο Λάκης άλλαξε ρότα ή μήπως είναι τυχαίο ότι άλλαξε όταν το «αφεντικό» του άρχισε να «στριμώχνεται» ή ότι αυτός δεν θα πάρει το Ηρώδειο ή την Επίδαυρο, δεν έχει σημασία;

Διαβάζουμε την καλλίπυγο ηθοποιό Δήμητρα Ματσούκα η οποία λέει: «Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μοναδικός που με ενέπνευσε μετά από πολλά χρόνια να κινητοποιηθώ και να πιστέψω. Δεν είναι ότι απογοητεύτηκα και βρήκα κάτι άλλο. Δεν έχω βρει τίποτα προς το παρόν στο οποίο να θέλω να επενδύσω με την πίστη μου. 

Δεν ξέρω τι έφταιξε, πάντως παρατηρώ πως ακόμη και στον δικό μου χώρο, του πολιτισμού, συμβαίνουν μικροπολιτικές. Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να μου είναι συμπαθής για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί έχω ανάγκη να πιστέψω πως ένας άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία είναι μια καινούρια φωνή, είναι το νέο το φρέσκο. Καταλαβαίνω ότι βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή να κυβερνήσει, αλλά το ήξερε», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Αυτό ακριβώς. Ο Αλέξης βρέθηκε κάποια στιγμή να κυβερνά, το ήξερε αλλά δεν ήξερε πώς θα το κάνει και να τα αποτελέσματα: Τον κρίνει μέχρι και η… Ματσούκα.

Διαβάζουμε και τον αοιδό Μαραβέγια ο οποίος έγραψε το εξής τραγούδι:

«Ήρθες απ” τ” αριστερά, μουλωχτά, πονηρά, για να πάρεις την πρωτιά

να “σαι με τους δυνατούς, να νικήσεις τους κακούς

Μπήκατε πολύ μαζί, αγκαζέ με βιολιά, μα η βάρκα ήταν μικρή

και καθίσατε μαζί, στη μια μεριά, στη σειρά και η βάρκα μπάταρε δεξιά».

Ακριβώς αυτό είναι, όπως τα λέει ο Μαραβέγιας. Η διάψευση όσων πίστεψαν στον Τσίπρα και τώρα τρέχουν και δε φτάνουν. Κάποιοι θα βγάλουν ή έχουν ήδη βγάλει τα κόκκινα γάντια, άλλοι θα πάψουν να τραγουδάνε τραγούδια που θυμίζουν τον… παλιό Τσίπρα.

Κάποιοι πάλι που δεν τους βόλεψε η Αριστερά όπως περίμεναν, θα γίνουν δεξιοί ενώ άλλοι που τρώνε με χρυσά κουτάλια θα συνεχίσουν να είναι οι ταλιμπάν της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο Τσίπρα.

Όμως, έτσι είναι ο τυχοδιωκτικός πολιτισμός και οι καλλιτέχνες που βολεύονται με την εκάστοτε εξουσία. Κι όπως είχε πει ο Αλέξης σε παλιότερη συνέντευξή του: «Η δύναμη είναι στο παραμύθι».

Άραγε οι σοβαροί άνθρωποι του πνεύματος που μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στο μέλλον πως αντέχουν να είναι κρυμμένοι βλέποντας την ξεφτίλα της χώρας;