Ο Κώστας Καραμανλής και ο «καραμανλισμός» γενικότερα
αποτελούν ένα σημείο αναφοράς για τη Ν.Δ. και την Κεντροδεξιά. Ο κ. Καραμανλής
κέρδισε τις εκλογές του 2004 με βάση μια πλατφόρμα περαιτέρω εκσυγχρονισμού της
χώρας, από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα
έως τις ιδιωτικοποιήσεις των προβληματικών ΔΕΚΟ. Επρόκειτο για μια κλασική,
κεντροδεξιά, φιλελεύθερη ατζέντα. Πολλά έμειναν στον αέρα. Αλλα υλοποιήθηκαν,
όπως η παραχώρηση του ΟΛΠ στην Cosco και οι ιδιωτικοποιήσεις της Ολυμπιακής και
του ΟΤΕ.
Σημασία, όμως, έχει ότι ο κ. Καραμανλής εξέφραζε μια μετριοπαθή
κεντροδεξιά άποψη και απευθυνόταν στον περίφημο μεσαίο χώρο. Και στην εξωτερική
του πολιτική ακολούθησε το παλαιοκαραμανλικό δόγμα της φιλοδυτικής πολιτικής με
ταυτόχρονα ανοίγματα στην Κίνα και τη Ρωσία και την τακτική των «ήρεμων νερών»
με την Τουρκία.
Αυτός ο
Καραμανλής, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τον «καραμανλισμό» που υποτίθεται ότι
εκφράζουν ορισμένοι πολιτικοί της ευρύτερης Δεξιάς. Καμία. Κατ’ αρχήν
διακατέχονται από ένα λυσσαλέο μένος, ακόμη και μίσος θα το χαρακτήριζα,
εναντίον ορισμένων κεντρώων πολιτικών που αναδείχθηκαν από την περίοδο Σημίτη.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί, μια και ο νόμος Διαμαντοπούλου, για
παράδειγμα, ήταν απολύτως στα μέτρα και στις προδιαγραφές της περιόδου
Καραμανλή - Γιαννάκου. Οι τοποθετήσεις τους είναι σαφέστερα στα δεξιά κάθε
κεντροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος. Προφανώς νιώθουν πολύ πιο άνετα με την
πολιτική ατζέντα των ΑΝΕΛ και τα αντισυστημικά δεξιά μορφώματα που έχουν
αναδειχθεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Το δίπολο
μνημόνιο - αντιμνημόνιο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτές τις ρωγμές. Ενα
κομμάτι της Ν.Δ. στράφηκε στην αντιμνημονιακή υστερία πριν ακόμη καταστεί
επίσημη γραμμή της Ν.Δ. Ο φόβος του ρεβανσισμού από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, η
ανησυχία για Εξεταστικές και η πίεση πολλών ψηφοφόρων μαζί με τον φόβο της Χ.Α.
ώθησαν κάποιους στα άκρα, τους έκαναν να υιοθετήσουν και να καλλιεργήσουν
διάφορες θεωρίες που βόλευαν εκείνη την ώρα. Οταν ο κ. Σαμαράς έστριψε απότομα
με την κυβέρνηση Παπαδήμου, κάποιοι –όπως ο κ. Καμμένος– εγκατέλειψαν τη Ν.Δ.
Αλλοι παρέμειναν τύποις, κάνοντας ένα ιδιότυπο αντάρτικο εκ των έσω.
Το πλέον
παράδοξο, όμως, συνέβη με τη σταδιακή άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Βουλευτές και στελέχη
της Ν.Δ. τον κάλυψαν πολιτικά, με επιθέσεις σε όσους αναδείκνυαν τις ακρότητες
και τους κινδύνους που ελλόχευαν από μια άπειρη κυβέρνηση. Τώρα οι ίδιοι
άνθρωποι ζορίζονται γιατί δεν ξέρουν πού να σταθούν πολιτικά. Προφανώς, δεν
τους πάει μια Ν.Δ. του μεσαίου χώρου που θα κάνει ανοίγματα στο Κέντρο.
Υποστηρίζουν ότι η Ν.Δ. «φλερτάρει» με την Ακροδεξιά και τον σημιτικό
εκσυγχρονισμό ταυτόχρονα. Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν. Ο κ. Μητσοτάκης έχει μια
πρόκληση να αντιμετωπίσει γιατί πρέπει να κρατήσει μια πολύ εύθραυστη ισορροπία
ανάμεσα στο άνοιγμα στο Κέντρο και στην αποξένωση κλασικών δεξιών ψηφοφόρων,
πολλοί εκ των οποίων εγκατέλειψαν τη Ν.Δ. για τον... καναπέ.
Για να
καταλήξω εκεί απ’ όπου άρχισα, το ζητούμενο για τη Ν.Δ. είναι πώς θα πάρει τον
«καραμανλισμό» του 2004, θα τον προσαρμόσει στα σημερινά δεδομένα και θα βρει
τους ανθρώπους και τον τρόπο να πετύχει όσα έμειναν στα λόγια. Αλλο πράγμα,
όμως, ο «καραμανλισμός» αυτός και άλλο οι εμμονές όσων βλέπουν όλους τους
άλλους να μετακινούνται στο πολιτικό φάσμα. Στην πραγματικότητα, αρνούνται να
συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι έχουν μετακινηθεί, χωρίς ίσως να το καταλάβουν
κιόλας.
