Ανέκαθεν ένιωθα μεγάλη αποστροφή για κάποια χαϊδευτικά
υποκοριστικά βαπτιστικών ονομάτων για βρέφη, που συνοδεύουν κάποιους
μαντραχαλάδες ως την τελευταία τους κατοικία. Και δεν ειναι τυχαίο, ότι αυτές
οι θωπείες, προς άτομα, μερικές φορές έμπλεα πονηριάς και θρασύτητας,
αναδεικνύουν τους παλιάτσους του μεσαιωνικού τσίρκου, σε ... χειραγωγούς ενός
μάλλον αφελούς, αλλά ευάριθμου τμήματος της ... κοινωνίας μας.
Επομένως, ο λόγος όχι τόσο για τον
γελωτοποιό, τον κλόουν του ΣΥΡΙΖΑ Λάκη Λαζόπουλο, (γνωστόν τοις πάσι για τα ...
προσόντα του), αλλά και για το κοινόν, που παίζει γροθιές συνωστιζόμενο, για
μια είσοδο στο θέατρο, όπου ο γελωτοποιός πραγματοποιεί τα μεσαιωνικά του
δρώμενα, με τις σύγχρονες Δουλτσινέες, (κάποιες χοντρές, αυτοσχέδιες ‘χορεύτριες’).
Στοιχηματίζω ότι είναι ζήτημα, ο
ένας, ή η μία στις και στους εκατό θεατές να ορμώνται από φιλότεχνα και
φιλοθεάμονα κίνητρα για να γεμίσουν ασφυκτικά την αίθουσα του «Αλ Τσαντίρι».
(Ανόητη παραφθορά αυτός ο τίτλος ενός σημαντικού αραβικού τηλεοπτικού σταθμού.
Και μάλιστα με έκδηλη ρατσιστική κατά των ανεκτικών τσιγγάνων διάθεση).
Έτσι
δεν είναι; Άλλο ο υπέροχος «καιρός των Τσιγγάνων» του Εμιρ Κουστουρίτσα και
άλλο το ελληνικό του κακέκτυπο. Άλλο το αξέχαστο φιλμ του Αλεξάνταρ Πέτροβιτς
(1967), “J’ ai même rencontré des tziganes heureux”, (Συνάντησα και τσιγγάνους
ευτυχισμένους), και άλλο η διαπόμπευση των τσιγγάνων της Ελλάδας, με σπασμένα
καρπούζια, ανακατωμένες καρέκλες, ανάποδες τραγιάσκες και λικνίσματα εμετικά.
Όμως, επιστροφή στο φιλοθεάμον κοινό.
Αίνιγμα ήταν και θα παραμείνουν τα κίνητρα αυτού του συνωστισμού, κάτω από το
... Λαζοτσάντιρο. Το μόνο εμφανές είναι ότι πολλοί χειροκροτούν στο βρόντο.
Λύνονται στα γέλια, ενδεχομένως και εκεί, όπου θα έπρεπε να κουνάνε από θλίψη
και αποστροφή το κεφάλι τους, ή και να εγκαταλείπουν από περιφρόνηση την
αίθουσα.
Να επαναλάβουμε εδώ τη φράση «Γελά
ο μωρός καν τι μη γελοίον εί», που αποδίδεται στον Πιττακό τον Μυτιλιναίο; Ή να
συμπεράνουμε, ότι ο 60χρονος Απόστολος Λαζόπουλος, με το βρεφικό χαϊδευτικό Λάκης,
στην με το αζημίωτο φιλοσυριζαϊκή του φόρα, πήρε φαλάγγι όχι τον Σόιμπλε αλλά
όλους τους οχούμενους σε αναπηρική καρέκλα, για να ικανοποιήσει κάποιους
σαδομαζοχιστικούς του θαυμαστές;
Και ναι μεν οι κοινωνικοί φορείς
των ανάπηρων και γενικά των ατόμων με ειδικές ανάγκες, στην απάντησή τους,
έγδαραν με το βαμβάκι τον «Λάκη».Το ίδιο και λίγοι από τον πολιτικό κόσμο. Προς
τι όμως η βουδιστική σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ προς τον θρασύτατο προπαγανδιστή του;
Όλοι περίμεναν από τον υπουργό
Εσωτερικών Παν. Κουρουμπλή μια γενναία αντίδραση στον κομματικό προστατευόμενο
της Κυβέρνησης.
Ως καταγόμενος, από το Ματσούκι
Αιτωλοακαρνανίας, αλλά και με αγνό ποντιακό αίμα, έπρεπε να χειροτονήσει τον
κλόουν με το ... ματσούκι και ν’ αρπάξει τον γελωτοποιό από τις φαβορίτες και τα
αυτιά και να τον σηκώσει με τα δυο του χέρια, εμπρός στο θλιβερό του
ακροατήριο...
Θα ζήσουμε άραγε κάποτε τέτοιες
ώρες αφύπνισης από τον αποχαυνωτικό λήθαργο;
Υ.Γ. Αυτό το ταχυδακτυλουργικό,
(λόγω προϋπηρεσίας στο τσίρκο), κόλπο του Λάκη, πρώτα να δολοφονεί με τις
ασχήμιες και τη θεατρική άνανδρη ασυλία, έντιμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους
και να δίνει κατόπιν συγχωροχάρτι στον ίδιο τον εαυτό του, με συγνώμες, σε αυτό
λοιπόν το θέατρο τέρμα! Η άνανδρη βρισιά σε ΑΜΕ ανεξάρτητα από κοινωνική θέση
και ιδεολογία δεν συγχωρείται με τίποτε. Αλλά παραμένει ανεξίτηλο απάνθρωπο
στίγμα! Και αξίζει το βραβείο της περιφρόνησης!
