.Συνειδητή διαστρέβλωση

«Θα μπορούσα να πυροβολήσω κάποιον στην Πέμπτη Λεωφόρο χωρίς να μειωθεί η δημοτικότητά μου» ισχυρίστηκε πριν από λίγες ημέρες ο επίδοξος υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ. Γνωρίζει ότι η κριτική των αντιπάλων του δεν τον αγγίζει επειδή έχει καταφέρει εκ των προτέρων να τους κατατάξει, στο μυαλό των ψηφοφόρων του, στην κατηγορία των εχθρών.

 Δεν μπορεί να εκφέρουν γνώμη για τα προβλήματα της χώρας ακριβώς γιατί αυτοί είναι το πρόβλημα. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και ο κ. Τσίπρας και μάλιστα με σχετική επιτυχία τουλάχιστον έως το καλοκαίρι.

 Ο Ελληνας πρωθυπουργός βέβαια υφίσταται σήμερα τη φθορά των μέτρων. Επικοινωνιακά ωστόσο ακολουθεί την ίδια τακτική με τον κ. Τραμπ. Με δυο λόγια: σημασία δεν έχει τι λες αλλά ποιος το λέει.

Αυτό φάνηκε καθαρά, πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά, στην πρόσφατη ομιλία του για την επέτειο ενός χρόνου διακυβέρνησης. Με τα κριτήρια του ορθού λόγου ήταν μια ομιλία που δεν μ

πορούσε να σταθεί σε στοιχειώδη κριτική. Ολη στηριζόταν σε μια συνειδητή διαστρέβλωση. Οτι τα μέτρα που σήμερα παίρνουμε στην πραγματικότητα είναι μια διαπραγματευτική επιτυχία. Οχι το δραματικό αποτέλεσμα της χειροτέρευσης της οικονομίας και μιας αυτοκαταστροφικής διαπραγματευτικής τακτικής.

 Η ομιλία αποτελούσε οπισθοδρόμηση και σε σχέση με όσα ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί. Οπως ότι είχε υποτιμήσει τους συσχετισμούς πιστεύοντας έως το τέλος ότι οι εταίροι θα υποχωρήσουν, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά στον εφιάλτη του Γκρέξιτ. Κινήθηκε σε ένα εικονικό σύμπαν εμφανίζοντας τις υπαναχωρήσεις ως επιτεύγματα. Και βέβαια δεν έκανε την παραμικρή αυτοκριτική για τις ψεύτικες υποσχέσεις, τη 13η σύνταξη, τον ΕΝΦΙΑ ή την κατάργηση του Μνημονίου.

Αν η κριτική ωστόσο επικεντρωθεί σε αυτά τα ζητήματα θα έχει χάσει την ουσία. Γιατί ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφερόταν να απαντήσει με επιχειρήματα στους επικριτές του. Ο κύριος στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα τείχος ανάμεσα σε «αυτούς» και «εμάς».

 Για να το πετύχει έπρεπε όλοι όσοι διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ να στοχοποιηθούν ως εχθροί. Δεν αρκεί πια η Διαπλοκή. Ολοι είναι συνένοχοι. Οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι μεγαλοαγρότες, όσοι έκαναν καμπάνια για το «ναι» στο δημοψήφισμα και παριστάνουν τώρα τους επαναστάτες, οι πλούσιοι εν γένει. Οι ψηφοφόροι του κ. Μητσοτάκη, το Κολωνάκι δηλαδή και τα Βόρεια Προάστια και βέβαια οι δημοσιογράφοι. 

Πρόκειται για κλασική σταλινική ή φασιστική τακτική. Μια τακτική που καταργεί τη δυνατότητα ισότιμου διαλόγου αφού η αντίθετη άποψη έχει ενοχοποιηθεί πριν καν εκφραστεί με τον στιγματισμό των προσώπων που την εκφέρουν. Και βέβαια χρησιμεύει για να προστατέψει τους δικούς μας ψηφοφόρους από το ζιζάνιο της κριτικής. Η Αριστερά των ανοικτών οριζόντων, του ευρωκομμουνισμού και των μεγάλων δημοκρατικών συνεργασιών ήταν πάντοτε μειοψηφία στην Ελλάδα

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ

.Χώρα - καταυλισμός προσφύγων

Απορροφημένοι και εν μέρει αποχαυνωμένοι οι Ελληνες πολίτες που παρακολουθούν (όσοι το κάνουν) το νέο επεισόδιο «Τσίπρας εναντίον Μητσοτάκη» της ελληνικής πολιτικής σκηνής ή διαμαρτύρονται για το ασφαλιστικό –σαν να υπάρχει πιθανότητα λύσης δίχως γενναίες μειώσεις συντάξεων–, δεν βλέπουν το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα που τους (μας) απειλεί, το προσφυγικό - μεταναστευτικό.

 Είναι ολοφάνερο πλέον ότι πολλοί και διάφοροι στην Ευρώπη, σημαντικοί και λιγότερο σημαντικοί, δρομολογούν την αποκοπή της Ελλάδας από την υπόλοιπη ήπειρο και τη μετατροπή της σε ένα τεράστιο στρατόπεδο προσφύγων και μεταναστών. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν οι δηλώσεις ξένων αξιωματούχων, οι προτάσεις που βλέπουν τη δημοσιότητα στον Τύπο, οι εκθέσεις και τα σχέδια που εξυφαίνονται, επίσημα ή ανεπίσημα.

Επειδή τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα και τα μίντια στην πλειονότητά τους δεν φροντίζουν να τα ξεμπερδέψουν, είναι άλλο πράγμα η διαχείριση από την κυβέρνηση των προσφύγων και μεταναστών που κατακλύζουν την Ελλάδα και άλλο πράγμα η τεράστια ροή των χιλιάδων δύστυχων που καταφθάνουν καθημερινά στις ακτές των νησιών. Για την κακή διαχείριση ευθύνεται η κυβέρνηση και σωστά κατηγορούν και απειλούν τη χώρα μας οι ξένοι. 

Για τη ροή όμως δεν έχει καμία ευθύνη, ούτε είναι δυνατόν να καταστήσει απροσπέλαστη τέτοια εκτεταμένη ακτογραμμή, με πολλά νησιά να απέχουν ελάχιστα από την Τουρκία. Εκτός και αν καταφύγει σε βάρβαρες μεθόδους καταβύθισης των πλοιαρίων, κάτι που ούτε οι νόμοι το επιτρέπουν ούτε, υποτίθεται, η πολιτισμένη Ευρώπη το θέλει.

Τα λεγόμενα «hotspots» που με τη γνωστή ανικανότητα και χαρακτηριστική ανοργανωσιά της η κυβέρνηση καθυστέρησε απαράδεκτα να δημιουργήσει, δεν λύνουν το πρόβλημα. Αποτελούν χώρους και υπηρεσίες φιλοξενίας πρώτων ωρών ή ημερών των προσφύγων και των μεταναστών, μέχρι να ταυτοποιηθούν για να ξέρει η Ευρώπη (και η Ελλάδα βέβαια) ποιοι προσπαθούν να μπουν στα μέρη της στους πονηρούς και επικίνδυνους καιρούς που ζούμε. 

Τα hotspots λοιπόν δεν αποτελούν ανάχωμα στη ροή, κάτι που μόνον η ειρήνευση της περιοχής και η Τουρκία μπορούν να σταματήσουν. Με αυτή την έννοια, είτε υπάρχουν είτε όχι, είτε λειτουργούν είτε όχι, τα hotspots δεν διαφυλάσσουν πάντως τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης.

Αναμφίβολα, οι Ευρωπαίοι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι δυνατόν να σταματήσει η ροή των προσφύγων στο Αιγαίο και ξέρουν επίσης πολύ καλά ότι δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τα κυκλώματα των διακινητών στα τουρκικά παράλια, όπως το έχουν κάνει στη διαλυμένη Λιβύη. Αρπάζουν την ευκαιρία που τους προσφέρει με την αβελτηρία της η ελληνική κυβέρνηση, μπερδεύουν τα πράγματα και ετοιμάζονται να μεταθέσουν τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης στα ελληνοσκοπιανά σύνορα που θα τα καταστήσουν αδιαπέραστα.

 Και αν χρειαστεί, το ίδιο θα επιχειρήσουν και στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Οι απειλές περί εξόδου της Ελλάδας από τη Σένγκεν είναι το προπέτασμα σε αυτή τη φάση, καθώς η «ντε φάκτο» απομόνωση της χώρας με φράχτες λύνει το πρόβλημά τους. Ολες οι ενδείξεις εκεί οδηγούν και αν η «ντε φάκτο» απομόνωση δεν είναι αρκετή, θα ακολουθήσει η τυπική έξοδος από τη Σένγκεν.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες. Η Ελλάδα θα γεμίσει πρόσφυγες και μετανάστες. Στους πρώτους τα ευρωπαϊκά κράτη θα προσφέρουν άσυλο με το σταγονόμετρο, ο επαναπατρισμός των μεταναστών στις χώρες τους ή στην Τουρκία είναι πρακτικά πολύ δύσκολος και η χώρα θα μετατραπεί σε απέραντο καταυλισμό εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων, εγκλωβισμένων. Με όλες τις γνωστές και άγνωστες συνέπειες. Αυτός είναι ο τρομερός κίνδυνος για την Ελλάδα και τους Ελληνες σήμερα. Και δεν είναι μακρινός κίνδυνος, αλλά πολύ άμεσος και κοντινός. 

 ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Η Ελλάδα του Τσίπρα είναι de facto εκτός ΕΕ

Στο πρώτο μάθημα της “Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης”, οι φοιτητές μαθαίνουν για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων ή αλλιώς μια Ευρώπη a la carte. Μια Ευρώπη στην οποία κάποιες χώρες βρίσκονται στον πυρήνα λήψης των αποφάσεων και απολαμβάνουν πλήρως τα προνόμια ενός κράτους-μέλους και κάποιες άλλες χώρες περιστρέφονται γύρω από έναν δεύτερο ομόκεντρο κύκλο που συνήθως απλά εφαρμόζουν τις αποφάσεις.

Η βασική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και αγαθών. Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε σχέση με την θεσμική διάρθρωση των υπόλοιπων διεθνών οργανισμών.

Η Ελλάδα του κ. Τσίπρα έχει τον τελευταίο χρόνο εισέλθει σε τροχιά εξόδου και από τις δύο αυτές ταχύτητες. Αποτελεί από εδώ και στο εξής μια μοναδική περίπτωση που θα διδάσκεται στα επόμενα εγχειρίδια των Ευρωπαϊκών Σπουδών, ως “παράδειγμα προς αποφυγή”.

Παράδειγμα προς αποφυγήν νο1:

Η Ελλάδα έχει ήδη τα έκτακτα μέτρα ελέγχου (που όλοι τα έχουμε συνηθίσει) των κεφαλαίων, τα λεγόμενα capital controls, που φέρουν ορθά κοφτά την ευθύνη και την υπογραφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα εντυπωσιακά θλιβερό επίτευγμα για μια χώρα που λίγους μήνες πριν έβλεπε το φως της εξόδου από τα τούνελ των Μνημονίων.

Παράδειγμα προς αποφυγήν νο2:

Οι πιέσεις για αποπομπή της χώρας μας από την συνθήκη Σένγκεν, ολοένα και αυξάνονται. Η αναβλητικότητα της Ελλάδας να συνεργαστεί με την Frontex σε συνδυασμό με την πολιτική των “ανοικτών θυρών” που εφάρμοσε επιμελώς για ένα χρόνο η κυβέρνηση οδηγεί σε έναν ολοκληρωτικό εγκλωβισμό την Ελλάδα.

Αν με την αναστολή της Σένγκεν επιβληθούν και συνοριακοί έλεγχοι, η χώρα θα έχει γλιστρήσει σε ένα ειδικό καθεστώς σύνδεσης με την Ευρωζώνη. De facto η χώρα θα έχει απομονωθεί και θα αποτελεί μια πολλαπλώς προβληματική περίπτωση στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Οι προσπάθειες και οι θυσίες που θα απαιτηθούν για να επιστρέψει η χώρα στην ομαλότητα, θα είναι πολύ μεγαλύτερης κλίμακας χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα είναι στο χέρι μας να τις αντιμετωπίσουμε.

Μια χώρα βρίσκεται σε εθνική, οικονομική και κοινωνική ασφυξία απόρροια της αριστερής κατάληψης της εξουσίας, η οποία επιβλήθηκε με τον πλέον αντι-θεσμικό και ανεύθυνο τρόπο. Μήπως ήρθε η ώρα της ανακατάληψης;

.Στην κόψη του ξυραφιού

O πρωθυπουργός θα πρέπει να ήταν σε ιδιαίτερα αισιόδοξη διάθεση στο Νταβός. Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά η διαβεβαίωσή του ότι η ελληνική οικονομία θα καταπλήξει τις διεθνείς αγορές το 2016; Μία πρόβλεψη που προκάλεσε ειρωνικά σχόλια στο εξωτερικό κι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το κλίμα ανησυχίας και αβεβαιότητας που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας.

Προφανώς θα ήταν επηρεασμέ­νος και από το περιβάλλον. Στο πολυτελές και χιονισμένο Νταβός, η συναναστροφή με τους ισχυρούς του κόσμου και οι συζητήσεις για τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη, |μακριά από το αγριεμένο πλήθος, επηρεάζουν καθοριστικά την ψυχολογική κατάσταση των συμμετεχόντων. 

Οχι πάντα για καλό τους. Τείνουν να ζουν σε μια ιδεατή πραγματικότητα ξεχνώντας ότι η τύχη τους κρίνεται από τα μικρά και ταπεινά, τα μπλόκα των αγροτών, τις πορείες των συνταξιούχων ή τους προπηλακισμούς βουλευτών που πρέπει να σηκώσουν το βάρος της ψήφισης των μέτρων. Αυτό κινδυνεύει να πάθει ο κ. Τσίπρας.

Τα σύννεφα που μαζεύονται στο εσωτερικό αποτελούν ενδεχομένως το προμήνυμα της τέλειας καταιγίδας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις. Οι αγρότες απειλούν να αποκλεί­σουν τη χώρα. Θα στείλει τα ΜΑΤ να τους διώξουν; Θα αφήσει τα τρακτέρ να βάλουν σε ομηρεία την οικονομία; Και πώς θα προχωρήσουν οι διαπραγμα­τεύσεις με την τρόικα; 

Το ΔΝΤ επιμένει σε πρόσθετα μέτρα, καθώς βλέπει δημοσιονομικό κενό 8 δισ. στην τριετία. Ο κ. Τσακαλώτος προειδοποίησε ότι αν δεν έχει ολοκληρωθεί η αξιολόγηση σε τρεις μήνες, τότε θα υπάρξει εκτροχιασμός και οι στόχοι του προγράμματος δεν θα είναι επιτεύξιμοι. Μετά τι; Επαναδια­πραγμά­τευση; Το αντέχει η κυβέρνηση; Το αντέχει η Ευρώπη; Ο κ. Σόιμπλε καλοβλέπει μια νέα συζήτηση για Grexit. Οσο για το αίτημα αποχώρησης του ΔΝΤ, εξήγησε πως αν το θέσει στη γερμανική Βουλή, θα ήταν σαν να μπαίνει με ένα κερί αναμμένο σε μια πυριτιδαποθήκη. Τόσο απλά.

Κι όλα αυτά χωρίς να λογαριάζουμε το πολιτικό κλίμα. Οι δημοσκοπήσεις, μετά την εκλογή του κ. Μητσοτάκη, δίνουν σαφές προβάδισμα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αν παγιωθεί αυτή η αντίληψη στην κοινωνία, η διακυβέρνηση θα γίνει εξαιρετικά δύσκολη. Η μόνη λύση για να αποφύγουμε το αδιέξοδο θα είναι να προχω­ρήσει η κυβέρνηση με αποφα­σιστι­κότητα για να ολοκληρώσει την αξιολόγηση. Το αντέχει; Και θα έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία; 

Οι βουλευτές του το επόμενο διάστημα θα υποστούν τις οργανωμένες πιέσεις ψηφοφό­ρων τους. Θα αντέξουν; Κινούμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Εκτός και αν ο κ. Τσίπρας έχει σκοπό να επαναλάβει το θρίλερ του καλοκαιριού. Γιατί κι αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί: πολλοί αναρωτιούνται πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση αν αισθανθεί ότι στριμώχνεται πέρα από τα όρια αντοχής της. Ισως μάλιστα να μην είναι άσχετες οι πληροφορίες που έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο για το ενδεχόμενο νέου δημοψηφίσματος ή ακόμα και εκλογών.

Την ίδια στιγμή ο κ. Μητσοτάκης υπόσχεται σκληρή αντιπολίτευση. Συναίνεση «αλά καρτ» δεν πρόκειται να δώσει. Σίγουρα θα εύχεται να περάσει τα μέτρα ο κ. Τσίπρας. Να το ευχόμαστε όλοι. Γιατί αν δεν τα καταφέρει, τότε η Νέα Δημοκρατία και τα υπόλοιπα «φιλοευρωπαϊκά» κόμματα θα κληθούν να συνδιαχειριστούν τις ίδιες ή πιθανότατα χειρότερες περικοπές. 

Μπορούν ή θα πάμε σε ακυβερνησία; Στο Νταβός ο κ. Σόιμπλε αμφισβήτησε την ικανότητα των Ελλήνων πολιτικών να κρατήσουν τη χώρα στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Εξι χρόνια διαγκωνιζόμαστε για να αποδείξουμε ότι έχει δίκιο. Συνεχίζουμε και σήμερα, καθώς αδυνατούμε να πετύχουμε ένα ελάχιστο πλαίσιο συναίνεσης.

Και για την αντιπολίτευση πάντως το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο. Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να δώσει το νέο δείγμα γραφής που έχει υποσχεθεί. Διαχώρισε τη θέση του από το κλείσιμο των δρόμων και υποσχέθηκε ότι στη συζήτηση στη Βουλή θα προσέλθει με συγκεκριμένες προτάσεις. Θα είναι πραγματικές ή θα αποτελούν ασκήσεις υπεκφυγής όπως έχουμε συνηθίσει στο παρελθόν; 

Στην πρώτη περίπτωση θα ρισκάρει να δυσαρεστήσει όσους σήμερα έχουν ξεσηκωθεί κατά της κυβέρνησης αλλά και να δημιουργήσει έναν πόλο αμφισβήτησης μέσα στο κόμμα. Στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να αποξενώσει έναν κόσμο που τον στήριξε επειδή πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις, κυρίως όμως θα φανεί ανακόλουθος αν χρειαστεί μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσουν τα μέτρα που απαιτούν οι εταίροι.

Οσο για τα κόμματα του Κέντρου, είναι φανερό ότι πιέστηκαν από την εκλογή Μητσοτάκη. Η κ. Γεννηματά ανακοίνωσε εσπευσμένα μια ακόμα προσπάθεια συσπείρωσης του χώρου. Μένει να φανεί αν θα έχει ανταπόκριση. Αν υπάρχουν τα πρόσωπα και οι ιδέες για την πολυπόθητη ανανέωση ή αν χάθηκε η ευκαιρία το 2014 μαζί με το ναυάγιο της κίνησης των «58».

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ

.Ξεπερασμένες συνταγές

Κι εγώ το θέλω, όλοι το θέλουμε υποθέτω, ν’ αλλάξει κάποια μέρα η Ευρώπη και να σκύψει με περισσότερο ενδιαφέρον πάνω στην καθημερινότητα των πολιτών της, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, καλό και χρήσιμο είναι να ξέρουμε πού πατάμε, τι πρέπει να κάνουμε και μέχρι πού μας παίρνει να το ρίχνουμε στα ζοριλίκια και να επανεξαγγέλλουμε ακόμη και επαναστάσεις παγκοσμίου βεληνεκούς. Ούτε η εσωτερική αναταραχή καταλαγιάζει με αστείες τελικά μεγαλοστομίες, ούτε η διεθνής μας σχέση βελτιώνεται με ανεδαφικές απειλές που μόνο θυμηδία προκαλούν στους εταίρους μας.

Εύχομαι να είναι υπερβολικά τα δημοσιεύματα για ενδεχόμενη διετή έξοδό μας από τη Σένγκεν. Οπως ελπίζω να είναι απειλές χωρίς περιεχόμενο τα όσα ανησυχητικά για την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης δηλώνουν οι διάφοροι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από την άλλη, όμως, δεν βλέπω τίποτα, μια κίνηση έστω, που να δείχνει ότι τα πράγματα έχουν μπει σε κάποιο δρόμο κι ότι επιτέλους ξέρουμε πού πάμε. ‘Η ότι η κυβέρνηση έχει κάποιο σχέδιο.

Πιστεύει ακόμη ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Αλλά οι επιθέσεις εναντίον εσωτερικών και εξωτερικών κατεστημένων δεν πουλάνε πια. Η διαστρέβλωση στοιχείων και η δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων είναι ξεπερασμένη συνταγή. Υστερα από έναν χρόνο στην εξουσία και τρεις εκλογικές νίκε

ς είναι αυτονόητη η προσδοκία του απλού πολίτη ν’ ακούσει με ποιον τρόπο διαχειρίστηκες και διαχειρίζεσαι την εξουσία που σου ανέθεσε και όχι αν ο Μητσοτάκης είναι κακός ή αν η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης δεν αξιολογούν σωστά τις επιδόσεις σου και δεν υπερψηφίζουν μέτρα και αποφάσεις για τα οποία ποτέ δεν τους ρώτησες.

Προχθές ο Αλ. Τσίπρας όφειλε να κάνει απολογισμό της πρωθυπουργίας του. Και να δώσει και τις εξηγήσεις που χρωστάει για τα όσα τον κατηγορεί ο κολλητός του, ο Βαρουφάκης. Μαζί διέτρεξαν το περυσινό πεντάμηνο της διαπραγματευτικής γελοιότητας κι αυτά που διατείνεται για τους από κοινού με τον πρωθυπουργό σχεδιασμούς τους δεν ανήκουν σ’ εκείνα που ένας στοιχειωδώς εύθικτος πολιτικός τα αφήνει αναπάντητα. Το «ηθικό πλεονέκτημα» κατακτάται, δεν αυτοαπονέμεται.

bartzinopoulos@hotmail.com

.Τι ο λαός, τι μη λαός

«Ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο». «Ο λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου». Αντιθέτως, η μνήμη του είναι «ζωντανή» και δη «νωπή». Ο λαός έχει και «τόλμη» και έχει και «καρδιές». Πρόλαβα να καταγράψω μερικά μόνον από τα σημεία που εμφανίσθηκε η λέξη «λαός» στην προχθεσινή ομιλία του κ. Τσίπρα. Είναι πολύ περισσότερα. Από τον λαό ξεκινούσαν όλα και στον λαό κατέληγαν όλα. Λογικό, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «με τον λαό». 

Κι αυτός έδωσε στον «ελληνικό λαό» τη δυνατότητα να απορρίψει το τελεσίγραφο των δανειστών στο δημοψήφισμα. Ενα τμήμα του «λαού» φοράει γραβάτα, κατά τον κ. Κατρούγκαλο. Είναι οι δικηγόροι με τα «μπλοκάκια» και οι γραβάτες τους είναι φτηνές, συνθετικές και με λαστιχάκι. Δεν πρέπει, επ’ ουδενί να συγχέονται με τους άλλους που φορούν Αρμάνι και δεν είναι λαός.

Θα μπορούσε κάποιος υποθέτω να κάνει μια ψυχαναλυτική ανάγνωση της συχνότητας με την οποία επαναλαμβανόταν η λέξη «λαός». Εμμονή; Διαρροή των υδραυλικών του ασυνείδητου; Ή μήπως «Λαός και Κολωνάκι», αναφορά του πρωθυπουργού στην κουλτούρα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου; 

Το είπε καθαρά: απέναντί του βρίσκονται οι μεγαλοφοροφυγάδες που κυκλοφορούν ελεύθερα στο Κολωνάκι. Εννοείται με πούρο, βελάδα, ημίψηλο, μεταξωτό γιλέκο, λουστρίνια, όπως εννοείται ότι μιλάνε τα γαλλικά «πγοφέγοντας» το –γο. Μόνον μία φορά αποπειράθηκε να προσδιορίσει τι εννοεί με τη λέξη. Οι λαϊκές δυνάμεις, είπε, είναι ο κόσμος της εργασίας. 

Αρκεί βέβαια να μην έχουν χάσει τη λαϊκή συνείδησή τους, όπως οι εργαζόμενοι στις Σκουριές. Θα έλεγα πως ο τρόπος με τον οποίον επικαλείται τον λαό ο κ. Τσίπρας είναι σύμπτωμα της ασθενικής και αναχρονιστικής του παιδείας. Κάπως αγνό και τίμιο, κάπως γραφικό και αμόλυντο, άρα τολμηρό, κάτι σαν τον ίδιο. Ενα πλάσμα με καρδιά που δεν ξεχνά. Η δεκαετία του ’80 στη μηχανή του χρόνου. 

Ο κόσμος αλλάζει, όμως ο λαός, τα πάθη του, και οι προστάτες του μένουν ίδιοι.Ο εθνικολαϊκισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται να συντηρήσει τον λαό ως μια διάχυτη, σχεδόν μεταφυσική οντότητα η οποία δεν υπόκειται σε μεταμορφώσεις. Οπως ακριβώς αντιμετωπίζει το Εθνος ο εθνικισμός. Τα σχήματα και τα σύμβολα υπερισχύουν της πραγματικότητας, της γλώσσας, του τοπίου, της παιδικής ηλικίας και των προγόνων. Αυτά, πάντα απτά, δεν παράγουν εθνικισμό. Παράγουν πατριωτισμό.

Πώς ορίζεις τον λαό ως πραγματικότητα και όχι ως φαντασίωση της ρητορικής σου; Λαός είναι όσοι βλέπουν μεσημεριανάδικα, λαός όσοι κλείνουν με τρακτέρ τους δρόμους, λαός και όσοι υποφέρουν από το κλείσιμο των δρόμων, λαός όσοι εργάζονται στο Δημόσιο, λαός και όσοι υποφέρουν από όσους εργάζονται στο Δημόσιο, λαός ο ιερέας, λαός και ο ομοφυλόφιλος που θέλει να συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Εδώ λαός, εκεί λαός, πού είναι ο λαός;

Η συνεχής επίκληση του λαού σε απαλλάσσει από την υποχρέωση να τον ορίσεις. Τον προϋποθέτεις για να στοιχειοθετήσεις τη διχαστική πολιτική σου. Τι ο λαός, τι μη λαός, και τι τ’ ανάμεσό τους; «Λαός» όσοι ψήφισαν «Οχι» στο δημοψήφισμα, «Μη Λαός» όσοι ψήφισαν «Ναι».

Κι ανάμεσά τους η φαντασίωση του διχασμού, ένα ακόμη απόκτημα στη συλλογή πολιτικών αναχρονισμών του κ.Τσίπρα. 

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.«Είναι και η πατρίδα ανόητε»

Η Ελλάδα βρίσκεται υπό σοβαρή εθνική απειλή. Δεν είναι το μνημόνιο, δεν είναι η τρόικα και η αξιολόγηση. Είναι το προσφυγικό και ο κίνδυνος να τεθεί η χώρα εκτός Σένγκεν. Όλα τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου αλλά και οι φήμες ότι αύριο στο Κολέγιο των Επιτρόπων η Ελλάδα θα είναι στο κεντρικό μενού, προκαλούν τρόμο.

Η χώρα εκτός της Ζώνης Σένγκεν; Θα απομονωθεί με τέτοιο τρόπο η Ελλάδα;

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είχε καταστροφικές συνέπειες καθώς στην πράξη θα σήμαινε τον αποκλεισμό της χώρας μας από την ευρωπαϊκή ζώνη ελεύθερης κίνησης των πολιτών, ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα για τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Ουσιαστικά διώχνουν την Ελλάδα από τον βασικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αφήνουν μόνη της βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του Μουζάλα για κοινοτικό αίτημα να φτιάξει η Ελλάδα στρατόπεδο 300-400 χιλιάδων προσφύγων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά σοβαρά. Ότι δεν έκανε ο Σόιμπλε που ήθελε να μας βγάλει εκτός ευρώ, το κάνουν τώρα δια της πλαγίας με τους πρόσφυγες.

Η χώρα κινδυνεύει άμεσα να μετατραπεί σε αποθήκη χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Εκατοντάδες χιλιάδες θα εγκλωβιστούν στα ελληνικά σύνορα καθώς δεν θα μπορούν να περάσουν χωρίς ελέγχους. Και την ίδια στιγμή οι Έλληνες πολίτες, έπειτα από τόσα χρόνια ελεύθερης διακίνησης στις χώρες Σένγκεν θα αναγκάζονται να δέχονται ελέγχους, να χρησιμοποιούν διαβατήρια. Τέτοια ντροπή. Γίναμε Βουλγαρία και δεν το έχουμε καταλάβει. Είμαστε με το ένα πόδι εκτός του ευρώ και με το άλλο εκτός της Συνθήκης Σένγκεν.

Πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη και εξευτελιστική εξέλιξη με την ευθύνη της κυβέρνησης του Τσίπρα. Η πολιτική που ακολούθησε στο Προσφυγικό ήταν και συνεχίζει να είναι καταστροφική. Και γίνεται ακόμη χειρότερη εξαιτίας της τακτικής της σύγκρουσης που επιλέγει με τους εταίρους. Αντί να χρησιμοποιήσει το χαρτί της πίεσης του προσφυγικού, το έχει μετατρέψει σε βαρίδι και σε μειονέκτημα για τη χώρα. Και φτάσαμε στο σημείο να λένε οι ξένοι «α τους κακόμοιρους τους Έλληνες. Δεν τους κουρεύουμε το χρέος να κρατήσουν τους πρόσφυγες;»

Είναι πράγματι ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί σοβαρά την κυβέρνηση. Τι βλέπετε να κάνει; Στέλνει τον κακόμοιρο τον Μουζάλα να βολοδέρνει στις Βρυξέλλες αντί να κινήσει ο ίδιος ο Τσίπρας γη και ουρανό να αποτρέψει το εφιαλτικό σενάριο.

Όμως, γιατί να το κάνει; Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 δεν έλεγε «ας μας βγάλουν από τη Σένγκεν;» Ή μήπως να υιοθετήσουμε την άποψη ορισμένων που λένε «τι σκατά είναι αυτή η Σένγκεν; Έτσι κι αλλιώς δεν πάμε ταξίδια, ας μας αποβάλουν». Είναι η Συριζαίϊκη λογική της υποβάθμισης των πάντων. Η ισοπέδωση ότι δεν αρέσει στους ιδεοληπτικούς της ψευτοαριστεράς. Δυστυχώς για την Ελλάδα ο ηγέτης της, αυτός που σήμερα κυβερνά είναι ελάχιστος. Δεν μπορεί ούτε τα βασικά να διαχειριστεί, θα είναι ικανός να διαχειριστεί εθνικά θέματα;

Κάποιος επιτέλους πρέπει να του φωνάξει: «Είναι και η πατρίδα ανόητε».

.Πυξίδα της κυβέρνησης είναι το μνημόνιο και… ξερό ψωμί

Και η μόνη κόκκινη γραμμή είναι το γάντζωμα στην εξουσία...

Θεωρητικά σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα γιόρταζε τον ένα χρόνο της κάνοντας έναν απολογισμό του τύπου:

-Δόθηκε η 13^η σύνταξη ως επίδομα Χριστουγέννων στα τέλη του 2015

-Καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ και αντικαταστάθηκε με Φόρο Μεγάλης Ακίνητης περιουσίας

-Έχει ήδη αρχίσει η αποκατάσταση και η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας

-Έχει γίνει σεισάχθεια στα κόκκινα δάνεια και έχει προστατευτεί πλήρως η πρώτη κατοικία

-Έχουν μειωθεί οι φόροι και έχει επανέλθει το αφορολόγητο των 12000 ευρώ

-Έχει χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, η διαπλοκή, το μιντιακό κατεστημένο

-Έχει μειωθεί η ανεργία με τη δημιουργία 200-300 χιλιάδων θέσεων εργασίας και έχει σταματήσει η αιμορραγία της μετανάστευσης των νέων επιστημόνων

-Έχει μειωθεί το δημόσιο χρέος και έχει καταργηθεί το μνημόνιο και το ΤΑΙΠΕΔ.

-Η τρόικα έχει τελειώσει

-Έχει αρχίσει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό πυλώνα έναν δημόσιο τραπεζικό-χρηματοπιστωτικό φορέα

Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε και άλλα πολλά. Στεκόμαστε όμως στα πιο βασικά. Αυτά που έλεγε μέχρι και τις πρώτες προγραμματικές του δηλώσεις ο πρωθυπουργός Τσίπρας.

Συγκρίνετε αυτά με την πραγματικότητα σήμερα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Εμείς απλά καταθέτουμε την απορία μας: Άραγε τι γιόρτασε χτες στο Φάληρο ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τελικά χρειάστηκε μόλις ένας χρόνος που χαρακτηρίστηκε από την επιβολή capital controls, την υπογραφή ενός ακόμα μνημονίου και την υιοθέτηση μέτρων που καμία κυβέρνηση στα χρόνια των δύο πρώτων μνημονίων δεν τόλμησε να κάνει αποδεκτά, για να εξομολογηθεί ο Τσίπρας ότι όλες οι εκτιμήσεις του για το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων ήταν σαθρές και ως εκ τούτου όλες οι δεσμεύσεις που είχε αναλάβει προεκλογικά ήταν ανεδαφικές και χωρίς κανένα αντίκρυσμα.

Λάθος η εκτίμηση ότι η ευρωζώνη θα έκανε αποδεκτές τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα έβαζε τέλος στη λιτότητα. Λάθος η εκτίμηση ότι η σκληρή διαπραγμάτευση θα έφερνε αποτελέσματα και θα οδηγούσε στην «επιστροφή της δημοκρατίας» σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όλα στηρίζονταν εν ολίγοις σε λάθος παραδοχές.

Και ήρθαν μετά από το «παράλληλο πρόγραμμα» και οι εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ουδείς ακόμα έχει αντιληφθεί ποιο είναι το παράλληλο του μνημονίου. Πυξίδα της κυβέρνησης είναι το μνημόνιο και …ξερό ψωμί. Και η μόνη κόκκινη γραμμή είναι το γάντζωμα στην εξουσία...

Στο μεταξύ αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να κάνει τη μεγαλύτερη συνταγματική παραβίαση που έχει κάνει κυβέρνηση στα μεταπολιτευτικά χρονικά και μάλιστα τσαλαπατώντας τον ακρογωνιαίο λίθο της συνταγματικής νομιμότητας που είναι η λαϊκή κυριαρχία. Μιλάμε βέβαια για το δημοψήφισμα που έδωσε μια πρωτοφανή νίκη στον Τσίπρα να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό το 62% το μόνο που κατάφερε ήταν να δείξει πόσο μικρός και αφερέγγυος ηγέτης- ουσιαστικά μιλάμε για έναν πολιτικό νάνο- ήταν ο Τσίπρας.

Τελικά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δεξιά, δεν είναι αριστερή, δεν είναι μνημονιακή, κάνει χειρότερα από τους προηγούμενους και το κυριότερο «γλύφει εκεί που έφτυνε». Τι ακριβώς γιορτάζει σήμερα στη συμπλήρωση ενός χρόνου διακυβέρνησης; Την «πρώτη φορά»; Τη «δεύτερη ευκαιρία»; Τον «ιστορικό συμβιβασμό»; Τη «συνθηκολόγηση»; Ή μήπως το ότι μετέτρεψε την τρόικα σε κουαρτέτο;

.«Μπρα ντε φερ» στο Νταβός

Το ΔΝΤ επιμένει ότι πρέπει να υπάρξει διαγραφή χρέους από την ΕΕ και σκληρά μέτρα από την Αθήνα – Αισιόδοξος ο Ντράγκι ότι θα ολοκληρωθεί επιτυχώς η πρώτη αξιολόγηση     

· Το Ντάβος στέλνει πολλαπλά μηνύματα στην Αθήνα. Οι ίδιοι και απαράλλαχτοι πρωταγωνιστές του ελληνικού δράματος, από ελβετικού εδάφους, εξακολουθούν να οχυρώνονται πίσω από τις δεδομένες γραμμές τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Την Πέμπτη, η Κριστίν Λαγκάρντ έκανε εκ νέου λόγο για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ως προϋπόθεση να μπει το ΔΝΤ στο τρίτο πρόγραμμα βοήθειας. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διατήρησε αναλλοίωτη τη σκληρή στάση του (τα όσα είπε εις επήκοον του Αλέξη Τσίπρα είναι αψευδής μάρτυρας). 

Ο Μάριο Ντράγκι την Παρασκευή εμφανίστηκε αισιόδοξος για την επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης αναθεώρησης του ελληνικού προγράμματος, αλλά δεν ξέχασε το Ασφαλιστικό. Και φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας, επέμεινε στην ανάγκη να δοθεί περισσότερη αλληλεγγύη στην ελληνική κυβέρνηση.

Αυτή η δημόσια διελκυστίνδα μπορεί να μην είναι καινούργια (κάθε πλευρά βλέπει εδώ και καιρό το… ποτήρι από τη δική της οπτική γωνία), όμως στην παρούσα φάση εμφανίζει αντίρροπες δυνάμεις που δεν θέλουν το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή.

Αμέσως μετά τη συνάντηση του έλληνα Πρωθυπουργού με την επικεφαλής του ΔΝΤ στο Νταβός, πηγές της Ουάσιγκτον ανέφεραν πως η στάση του Ταμείου επί του ελληνικού ζητήματος παραμένει η ίδια: η ΕΕ πρέπει να προσφέρει σημαντική ελάφρυνση χρέους στην Ελλάδα έτσι ώστε το ΔΝΤ να ενταχθεί στο πρόγραμμα. 

Από την άλλη, η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε μια σειρά σκληρών μεταρρυθμίσεων ως αντιστάθμισμα για τη διαγραφή χρέους.

Χειραψία του Αλέξη Τσίπρα με την Κριστίν Λαγκάρντ την Πέμπτη στο Νταβός

Οπως σημειώνει η βρετανική εφημερίδα Guardian, μπορεί το Ταμείο να μετείχε ενεργά στα πρώτα δύο προγράμματα της Ελλάδας, ωστόσο στην παρούσα φάση ανασχετικός παράγοντας για να πει τρίτο «ναι» είναι ένας συγκεκριμένος αριθμός: το 175% επί του ΑΕΠ που έχει φτάσει το ελληνικό χρέος.

Η κυρία Λαγκάρντ τόνισε στον Αλέξη Τσίπρα ότι η μεταρρύθμιση που θα αγγίξει τις συντάξεις είναι ζωτικής σημασίας. Η θέση του Ταμείου είναι δεδομένη: θέλει να συνεχίσει να βοηθάει την Ελλάδα στην προσπάθειά της να πετύχει οικονομική ανάπτυξη και βιώσιμα δημόσια οικονομικά μέσω ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Τι εννοεί; Το προφανές. Ητοι: σειρά δομικών μεταρρυθμίσεων από την Αθήνα και διαγραφή χρέους από τους εταίρους.

Αισιόδοξος ο Ντράγκι

Την Παρασκευή ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε με τον κεντρικό τραπεζίτη της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Ηταν μια ακόμη συζήτηση με άκρως σημαντικό περιεχόμενο. Σύμφωνα με πληροφορίες από κυβερνητικές πηγές, οι δύο άνδρες τα είπαν σε πολύ καλό κλίμα, ενώ ο ισχυρός άνδρας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τόνισε την ανάγκη να τελειώσει το συντομότερο δυνατό η αξιολόγηση.

Οι δύο άνδρες συζήτησαν για το πρόγραμμα και την πορεία των μεταρρυθμίσεων, ενώ υπήρξε απόλυτη ταύτιση στην εκτίμηση ότι η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει το συντομότερο δυνατόν.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η ΕΚΤ δείχνει θετική στο ενδεχόμενο να γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα όταν θα είναι πιο ξεκάθαρη η εικόνα ή όταν θα είναι θέμα χρόνου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.

Λίγο πριν πραγματοποιηθεί η συνάντηση με τον έλληνα πρωθυπουργό, ο κ. Ντράγκι είχε δώσει τον τόνο των προθέσεών του μιλώντας στο αμερικανικό δίκτυο Bloomberg. O ιταλός τραπεζίτης εξέφρασε την εκτίμησή ότι η πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος θα κλείσει με επιτυχία.

«Είμαι αρκετά βέβαιος ότι θα υπάρξει μία συμφωνία, ώστε η πρώτη αξιολόγηση να μπορεί να κλείσει με επιτυχία», δήλωσε χαρακτηριστικά, ενώ σημείωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση «έχει κάνει σημαντική πρόοδο στις μεταρρυθμίσεις για τη δημοσιονομική προσαρμογή».

Παγκόσμιο κραχ

Υπό τον φόβο ενός παγκόσμιου κραχ λόγω των ανησυχιών που προκύπτουν από τις ασιατικές αγορές και κυρίως την επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας, ο Μάριο Ντράγκι αναφέρθηκε στο Νταβός και στα «εργαλεία» που διαθέτει η ΕΚΤ για την ανάσχεση των βασικών κινδύνων.

Ο Μάριο Ντράγκι είπε πως «καθώς ξεκινάμε τη νέα χρονιά τα καθοδικά ρίσκα έχουν αυξηθεί ξανά εν μέσω αυξημένης αβεβαιότητας για τις προοπτικές ανάπτυξης των αναδυόμενων αγορών, τη μεταβλητότητα στις χρηματοοικονομικές αγορές και στις αγορές εμπορευμάτων και τα γεωπολιτικά ρίσκα. 

Ως εκ τούτου, θα είναι αναγκαίο να αξιολογήσουμε και ενδεχομένως να επανεξετάσουμε την νομισματική μας πολιτική στην επόμενη συνάντηση μας τον Μάρτιο όταν θα είναι διαθέσιμες οι νέες μακροοικονομικές προβλέψεις» ανέφερε ο κ. Ντράγκι.

Ο πληθωρισμός αναμένεται να παραμείνει σε πολύ χαμηλά ή αρνητικά επίπεδα τους επόμενους μήνες και να ανακάμψουν αργότερα το 2016, σημείωσε ο Μάριο Ντράγκι.

«Δεδομένων των τιμών των συμβολαίων του αργού πετρελαίου το αναμενόμενα μονοπάτι του ετήσιου πληθωρισμού το 2016 είναι τώρα πολύ χαμηλότερο σε σχέση με το outlook νωρίτερα τον Δεκέμβριο. Ο πληθωρισμός αναμένεται να παραμείνει σε πολύ χαμηλά ή αρνητικά επίπεδα τους επόμενους μήνες και να ανακάμψει αργότερα το 2016» τόνισε.

Ο ίδιος διευκρίνισε ότι με τη στήριξη των μέτρων νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ και την προσδοκώμενη οικονομική ανάκαμψη, ο πληθωρισμός θα συνεχίσει να ανακάμπτει. 

Προειδοποίησε ωστόσο ότι παραμένουν ρίσκα από δευτερογενείς επιπτώσεις που θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο κεντρικός τραπεζίτης της γερμανικής Μπούντεσμπανκ, Γενς Βάιντμαν που συνήθως στέκεται επικριτικά στις αποφάσεις του Μάριο Ντράγκι, αυτή τη φορά τον στηρίζει

.Από το Νταβός στα μπλόκα ένα ασφαλιστικό δρόμος…

Με άδεια χέρια γυρίζει από το παγωμένο και χιονισμένο Νταβός ο Τσίπρας και έρχεται σε μια Ελλάδα που καίγεται από αγανάκτηση και οργή και σχεδόν σύσσωμη η κοινωνία βρίσκεται στους δρόμους και στα …κάγκελα.

Για την ακρίβεια ο Τσίπρας γυρίζει από το Νταβός όχι μόνο με άδεια χέρια αλλά με πιο βαρύ φορτίο στους ώμους. Ο Σόιμπλε του το ξεκαθάρισε ότι προέχει η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου και μάλιστα με ιταμό τρόπο προς τον Έλληνα πρωθυπουργό. 

Η Λαγκάρντ ουσιαστικά του είπε ότι για να επιμείνει στη θέση του ΔΝΤ για μείωση του χρέους θα πρέπει να εφαρμόσει και άλλα μέτρα πέραν του ασφαλιστικού κάνοντας λόγο για «ισχυρές οικονομικές πολιτικές», ενώ τις ίδιες αυτές μέρες που ο Τσίπρας βρισκόταν στο Νταβός της Ελβετίας ο Μάριο Ντράγκι λέγεται ότι μετέφερε προς την κυβέρνηση δια του Προκόπη Παυλόπουλου ότι θα πρέπει η κυβέρνηση να απελευθερώσει με μια τελική ρύθμιση την πώληση των κόκκινων δανείων στα ξένα funds για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο εξωτερικό στο εσωτερικό η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει επικίνδυνα από τα χέρια της κυβέρνησης η οποία δείχνει αδύναμη να τη διαχειριστεί. Αγρότες καίνε σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και παίζουν σκετς παρομοιάζοντας τον Τσίπρα με τζιχαντιστή που αποκεφαλίζει αγρότες!

Κυριολεκτικά πρόκειται για κατάσταση που κινείται μεταξύ σκύλας και χάρυβδης για την κυβέρνηση. Απέναντι σ’ αυτό ακόμα δεν μπορεί να αντιτάξει τίποτα το Μαξίμου. Η κοινή συνέντευξη τύπου για το ασφαλιστικό που έδωσαν οι Κατρούγκαλος, Αποστόλου, Αλεξιάδης και Γεροβασίλη το μεσημέρι της Παρασκευής μάλλον ήταν μια τρύπα στο νερό.

Είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να παρέμβει στις εξελίξεις μ’ αυτά που θα πει την Κυριακή στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον ένα χρόνο διακυβέρνησής του και σίγουρα θα πάει όσο το δυνατό προετοιμασμένος στη συζήτηση στη βουλή την Τρίτη για το ασφαλιστικό έχοντας απέναντί του την αντιπολίτευση.

Δυστυχώς για το Μαξίμου ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται και η απώλεια της πρωτοβουλίας των κινήσεων αρχίζει να γίνεται εμφανής. Το κλίμα όπως διαμορφώνεται και οι καταστάσεις που παγιώνονται στην κοινωνία που είναι σε βρασμό ψυχής μάλλον είναι δύσκολο να αναστραφούν αν δεν γίνει κάτι δραστικό. 

Είναι ένα ερώτημα αν μπορεί να πάει σε ψήφιση του ασφαλιστικού ακόμα και στη σημερινή του μορφή στη βουλή. Θα το αντέξουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ; Και αν το κάνουν αυτό θα εκτονώσει ή θα εξαγριώσει την κοινωνία; Έχει άλλους άσους στο μανίκι ο Τσίπρας; Δύσκολη αν όχι άλυτη η εξίσωση για την κυβέρνηση.

Το βέβαιο είναι ότι πια πέρασαν ανεπιστρεπτί οι μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κινείται και να πολιτεύεται πατώντας σε δύο βάρκες είτε σε επίπεδο ουσίας, είτε σε επίπεδο επικοινωνίας. Οι μέρες που έρχονται ολοκληρώνουν έναν κύκλο «βίαιης ωρίμανσης» του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι την επομένη του δημοψηφίσματος και της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Πόσο ακόμα θα μπορεί να το παίζει υπέρμαχος των διαδηλώσεων ως διαπραγματευτική δύναμη της χώρας; Η συνέχεια προσεχώς…

.Πρέπει να τελειώνει το παραμύθι της Αριστεράς

Τα όσα «αποκάλυψε» ο γραμματέας της Νεολαίας για την οικογένειά του και τους αριστερούς αγώνες που τώρα δικαιώθηκαν με τους διορισμούς είναι η μία πλευρά.

Η άλλη είναι οι πραγματικές αποκαλύψεις του Γιάνη Βαρουφάκη για το πώς η Αριστερά κυβερνά, τον τρόπο που είχε σχεδιάσει να οδηγήσει το τιμόνι της πατρίδας.
Και τα δύο γεγονότα που σημάδεψαν την εβδομάδα αποκαλύπτουν το ποιόν της Αριστεράς, δείχνουν ακριβώς αυτό που όλοι γνωρίζαμε αλλά λίγοι αναφέραμε.

 Τι ακριβώς έχει γίνει.
Οι ηττημένοι του Εμφυλίου πολέμου, κατάφεραν μέσα σε λίγες δεκαετίες να γίνουν νικητές. Και δε λέμε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μέρος και του ΠΑΣΟΚ.

 Ούτε βεβαίως επαινούμε τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς προδότες της Κατοχής και καταδικάζουμε πραγματικά αγνούς αγωνιστές της Αριστεράς που έχυσαν το αίμα τους για τα ιδανικά που πίστευαν. Άλλωστε, αυτά είναι παρελθόν και δεν ανήκουν στον 21ο αιώνα.
Μιλάμε για την ιδεολογία της Αριστεράς και τον τρόπο που κατάφερε να την καταστήσει κυρίαρχη στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τι έκαναν λοιπόν οι αριστεροί μετά από την ήττα τους στο βουνό και τη Βάρκιζα; Κατ' αρχάς δημιούργησαν ενοχές σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Οι διώξεις, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι δολοφονίες (κατακριτέα όλα αυτά, αν και στην μετεμφυλιακή περίοδο δεν θα περίμενε κανείς λιγότερα) έγιναν κάτι σαν «ασπίδα» για την επίσημη Αριστερά. Ξεχάστηκε η ήττα και αίφνης τα πάντα έμοιαζαν και συνεχίζουν να μοιάζουν με μια «υποχρέωση» που έχει κάθε Έλληνας πολίτης απέναντι στην Αριστερά. Είναι η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι πας αριστερός είναι τίμιος, αγνός, πατριώτης, αγωνιστής, διωκόμενος. Επομένως πρέπει να προστατευτεί σαν... Καρέτα – Καρέτα.

Πρέπει να βοηθηθεί στη ζωή του, να βολευτεί στο Δημόσιο, να κάνουν δουλειές μαζί του, να μη θιγεί ποτέ, ακόμη κι αν υπάρχουν ράμματα για τη γούνα του (βλέπε π.χ. το γεγονός ότι το ΚΚΕ Α.Ε. δεν έχει ελεγχθεί ποτέ).
Αλλά και μέσα στην κοινωνία, επειδή το... χρωστάμε (ένα αιώνιο χρέος δηλαδή) η Αριστερά μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει.

Μπορεί να δέρνει στους δρόμους, να καίει την Αθήνα, να δημιουργεί μονίμως επεισόδια, να καλύπτει τους μπαχαλάκηδες. Ακόμη και να τροφοδοτεί με τρομοκράτες τις οργανώσεις που έχουν αιματοκυλίσει την Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Μπορεί να στήνει κινήματα «δεν πληρώνω», να δέρνει πολιτικούς, να μπουκάρει στα πανεπιστήμια, να βάζει φωτιά παντού και να μένει ατιμώρητη.

Κι όταν έρχεται η ώρα της πρώτης φοράς Αριστερά να εφαρμόζει όλα αυτά μαζί. Ο Ιάσονας να διορίζει γιατί του το χρωστά η χώρα, ο Αλέξης να κυβερνά «καβαλώντας» τον ελληνικό λαό γιατί ήρθε η ώρα της... διωκόμενης Αριστεράς. Ο Βαρουφάκης να παίζει την τύχη της χώρας στα ζάρια γιατί αυτός ως αριστερός θέλει να πολεμήσει τον καπιταλισμό.

Και ταυτόχρονα να το παίζουν και ακτιβιστές της πολιτικής καλώντας τον κόσμο να βγει στους δρόμους για να... ενισχυθεί το διαπραγματευτικό ατού της.
Είναι ακριβώς η λογική αυτή που κυριάρχησε στο δημοψήφισμα και στις εκλογές. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Και με τη νομιμότητα, και με την παρανομία. Και όλα αυτά περνούν έτσι απλά στην κοινωνία γιατί απλά αισθάνεται ενοχές απέναντι στην Αριστερά.

 Τι άλλο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη δολοφονία των παιδιών στη Μαρφίν με τους δολοφόνους να παραμένουν ατιμώρητοι και να μη γίνεται μια εκδήλωση στη μνήμη τους. Και παράλληλα, τη δολοφονία του «αριστερού» Αλέξη που έχει γίνει το νέο... Πολυτεχνείο της Αριστεράς.
Και τι άλλο πιο χαρακτηριστικό από την εξουσία του Τσίπρα ο οποίος έγινε πρωθυπουργός και αισθάνθηκε τόσο δυνατός ώστε να παίζει την χώρα και το μέλλον των παιδιών μας στα ζάρια.

Η λογική της ιδιοκτησίας της πατρίδας γιατί «μας το χρωστάτε».
Ε, όχι. Κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν. Πρέπει να τελειώνει το παραμύθι της Αριστεράς που έχει πάει τη χώρα δεκαετίες πίσω. Ήρθε η ώρα να βγάλουμε όλοι τις ενοχές που κουβαλάμε λανθασμένα. Ήρθε η ώρα να πάει ο καθένας εκεί που ανήκει. Δε μιλάμε για νικητές και ηττημένους, αυτά είναι εμφυλιοπολεμικά διλήμματα. Μιλάμε για την προσφορά του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί σ' αυτόν τον τόπο.

.Ο rock star της συφοράς…

Καταλάβετε τι είπε χθες ο Βαρουφάκης;
Ουσιαστικά αποκάλυψε πως είχε προτείνει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – και για έξη μήνες το είχε πλήρως αποδεχθεί ο Τσίπρας – να ... «τυπώσουν» ευρώ!
Αυτό ήταν το περιβόητο «εναλλακτικό σχέδιο» που μας αποκάλυψε: να πληρώνει η ελληνική κυβέρνηση τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της στους ιδιώτες με …«ηλεκτρονικές συναλλαγματικές»!

Με τις οποίες θα πιστωνόταν η «καρτέλα» κάθε ιδιώτη δικαιούχου στο «taxis-net» και στη συνέχεια θα μπορούσε ο ιδιώτης να πληρώνει με αυτές άλλους ιδιώτες, ή λογαριασμούς σε ΔΕΚΟ ή και οφειλές του στο κράτος (φόρους εργοδοτικές εισφορές κλπ,) Οπότε το κράτος θα πλήρωνε με ηλεκτρονικό «αέρα» και με τη σειρά του θα εισέπραττε … «ηλεκτρονικό αέρα» στα ταμεία και στις εφορίες!

Ξέρετε πως ονομάζεται αυτό; Πληθωρικό χρήμα!
Στη σύγχρονη εποχή όταν λέμε οι Κεντρικές Τράπεζες «τυπώνουν χρήμα» δεν εννοούμε κυριολεκτικά ότι βάζουν τα νομισματοκοπεία να παράγουν χαρτονομίσματα και μετά τα μεταφέρουν με νταλίκες και τα μοιράζουν. Εννοούμε ακριβώς αυτό για το οποίο μίλησε ο Βαρουφάκης:

Ότι πιστώνουν οι Κεντρικές Τράπεζες τους λογαριασμούς του κράτους και αυτό πληρώνει μετατρέποντας τις ηλεκτρονικές εγγραφές σε χρήμα. Με πληθωρικό αποτέλεσμα. Δηλαδή με ταυτόχρονη απώλεια αξίας όσων έχουν καταθέσεις και όσων κρατούν ρευστά διαθέσιμα. Δηλαδή όλων…
Φανταστείτε ότι αυτό το «δικαίωμα» το έχουν μόνον οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο! Αλλά όχι στην Ευρωζώνη!
Και το χρησιμοποιούν με φειδώ και υπό αυστηρές προϋποθέσεις όπου το έχουν.
Δεν το έχουν όμως οι κυβερνήσεις, εδώ και πολλά χρόνια. (αυτό είναι που ονομάζουμε «ανεξαρτησία» των Κεντρικών Τραπεζών).
Στην ευρωζώνη, ούτε η Κεντρική Τράπεζα έχει αυτό το δικαίωμα!

Ακόμα και η «ποσοτική χαλάρωση» του κ. Ντράγκι γίνεται με πολύ πιο έμμεσο (και εντελώς διαφορετικό) τρόπο: αγοράζοντας κρατικά ομόλογα και «ρίχνοντας χρήμα» στην αγορά, «μοχλεύοντας» διαθέσιμα της, όχι «παράγοντας χρήμα από το μηδέν»!
Και ο κ. Βαρουφάκης σκέφτηκε να προχωρήσει σε κάτι που ούτε η Κεντρική Τράπεζα δεν μπορεί να κάνει στην ευρωζώνη, ούτε βέβαια οποιαδήποτε κυβέρνηση.Τρέλα!
Ουσιαστικά ετοιμαζόταν να παραβιάσει όλους τους κανόνες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη.

Ή, ακριβέστερα, να έλθει σε αναπόφευκτη μετωπική σύγκρουση με όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, ώστε να μας εξαναγκάσουν – με την ασφυξία που θα μας επέβαλαν – να ζητήσουμε μόνοι μας να βγούμε από το ευρώ.
Και να οδηγηθούμε σε αληθινό Αρμαγεδδώνα (όπως παραδέχθηκε αργότερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας).
Και το «εναλλακτικό» του σχέδιο είχε και δεύτερο σκέλος: Να «κουρέψουμε» μόνοι μας τα 38 δισεκατομμύρια παλαιά ελληνικά ομόλογα που είχε αγοράσει παλαιότερα η ΕΚΤ για να στηρίξει το Ελληνικό δημόσιο. Και «να τινάξει την ΕΚΤ στον αέρα», όπως ομολόγησε μόνος του ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης.

Αν τον άφηναν να τα κάνει όλα αυτά, η Ελλάδα όχι μόνο θα απομονωνόταν, όχι μόνο δεν θα βρισκόταν κανείς να τη δανείσει ποτέ πια, αλλά θα της ζήταγαν όλο το υπόλοιπο χρέος να το εξοφλήσει αμέσως και θα την απέκοπταν από όλες τις διεθνείς συναλλαγές μέχρι να έλθει παρακαλώντας να «συμμορφωθεί».
Γιατί αν δεν το έκαναν, αν δεν συνέτριβαν την «τρέλα» του Βαρουφάκη (και την ατυχή χώρα μας μαζί), δεν θα μπορούσε να σταθεί το εξής ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε η ευρωζώνη, ούτε οποιαδήποτε συναλλαγή σε κρατικά ομόλογα στον κόσμο!
Ευτυχώς, το πήραν χαμπάρι την τελευταία στιγμή και δεν τον άφησαν να προχωρήσει το «σχέδιό» του. Αλλά μεγάλο μέρος της ζημιάς είχε ήδη γίνει…

Μισό λεπτό όμως: Πώς τον άφησαν να φτάσει ως το σημείο αυτό; Πώς δεν τον πήραν χαμπάρι νωρίτερα; Πώς διαπραγματεύονταν επί πέντε μήνες με τέτοιο Plan –x (εναλλακτικό σχέδιο, που ο Θεός να το κάνει…);
Είναι σαν να άφησαν ένα ξαναμμένο έφηβο να φτιάξει ένα… ατομικό όπλο με στόχο να το χρησιμοποιήσει για να… σώσει τον κόσμο! Κάτι τέτοια βλέπουμε σε αμερικάνικα φιλμάκια β’ διαλογής και δεν αντέχουμε να φτάσουμε ως το τέλος…

Εδώ αυτό έγινε – ή παρά λίγο! Το σχέδιο Βαρουφάκη ήταν το οικονομικό ισοδύναμο ενός «ερασιτεχνικού» ατομικού όπλου, στα χέρια ενός ανώριμου ατόμου, ημι-ανισόρροπου, εντελώς ανεύθυνου, παντελώς ανίδεου, με υπερδιογκωμένο «εγώ» και «σύνδρομα μεγαλείου», που δεν καταλάβαινε ούτε τι έκανε ούτε τι διακινδύνευε ούτε πόσους θα έπαιρνε στο σβέρκο του.
Κι όλα αυτά φιλοδοξώντας να «ξαναφτιάξει» την Ευρώπη!
Χρησιμοποιώντας γι’ αυτό την πιο αδύναμη χώρα της ευρωζώνης, την Ελλάδα, την στιγμή μάλιστα που μόλις είχε αρχίσει να στέκεται στα πόδια της.

Αυτός ζούσε τη «φαντασίωση της ζωής του»: Νόμιζε ότι πρωταγωνιστούσε σε φίλμ παγκόσμιας καταστροφής (οικονομικού-νομισματικού είδους). Αλλά διόλου «κινηματογραφική» στην περίπτωσή μας…
Καλά αυτός. Οι άλλοι, όμως; Δεν βρέθηκε κανείς σε μια ολόκληρη κυβέρνηση να καταλάβει ότι:
--Πρώτον δεν ξέρει οικονομικά. Ιδιαίτερα δεν έχει ιδέα από νομισματική θεωρία…
--Δεύτερον δεν ξέρει καθόλου από Ευρωπαϊκή ένωση και ευρωζώνη.

--Τρίτο, δεν καταλαβαίνει από Πολιτική (αυτό το τελευταίο το ομολόγησε στη Βουλή με αναστεναγμό ο Τσίπρας. Εκ των υστέρων, βέβαια…)

--Τέταρτο, δεν ξέρει ούτε από Πόλεμο (γιατί σε Πόλεμο έσερνε τη χώρα και με Πόλεμο απειλούσε όλους τους άλλους).
--Πέμπτο δεν ξέρει ούτε από «Θεωρία Παιγνίων». Γιατί η Θεωρία Παιγνίων (κι ιδιαίτερα το λεγόμενο chicken game, δηλαδή ποιος θα «κιοτέψει» πρώτος) έχει νόημα ανάμεσα σε σχετικά ισοδύναμους «παίχτες», όχι σε ανάμεσα σε «παίχτες» με ασύμμετρα μεγέθη! Όχι όταν συγκρούεται νταλίκα με… ποδήλατο!

Επί πέντε ολόκληρους μήνες και ύστερα από τόσα ιλαροτραγικά Eurogroups, ύστερα από τόσες θορυβώδεις συνεντεύξεις, τόσα ξένα δημοσιεύματα, τόσες αλλεπάλληλες καθημερινές συσκέψεις στην Αθήνα, κανείς από τον κυβέρνηση δεν κατάλαβε ότι ο άνθρωπος ήταν στην καλύτερη περίπτωση, για να το πω ευγενικά, «εκτός τόπου και χρόνου»;

Εδώ ένα χρόνο πριν έλθουν στην εξουσία τους τα έλεγε, και κανείς δεν κατάλαβε τίποτε;
Κι ύστερα όταν έπεφτε από το ένα «ύφαλο» στον άλλο παίρνοντας μαζί του μιαν ολόκληρη χώρα, πάλι χρειάστηκε να περάσουν πέντε μήνες και να εξανεμίσουμε τα αποθεματικά Ταμείων, Δήμων, Περιφερειών και Νοσοκομείων, για να αποφασίσουν να τον… «αφοπλίσουν»!
Βέβαια, μέσα στην τρέλα του είπε χθες και μερικές αλήθειες: Από παιδί και από τρελό…

--Είπε για παράδειγμα, ότι «το Πρόγραμμα δεν βγαίνει». Πράγματι, αυτό το Πρόγραμμα (που μας έφερε ο Τσίπρας) δεν βγαίνει!
Αλλά το προηγούμενο Πρόγραμμα έβγαινε! Έπιανε τους στόχους του. Και η χώρα έβγαινε από τα Μνημόνια (όπως έχει ήδη βγει και η Κύπρος και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία). Και είχε αρχίσει η Ελλάδα να βγαίνει και στις αγορές και να μπαίνει στην «κανονικότητα».
Αυτό σταμάτησαν – Βαρουφάκης, Τσίπρας και σία!
Για να κάνουν τους αλλοπρόσαλλους πειραματισμούς τους που μας έφεραν σε τρίτο, χειρότερο μνημόνιο.

--Παραδέχθηκε ακόμα ο Γιάνης με ένα νι, ότι ο Τσίπρας υπέγραψε τελικά κι αυτός εκείνο που ακόμα ξορκίζει: υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα! Αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα…
Η Ελλάδα τα έπιανε τα υψηλά πλεονάσματα ήδη από το 2015 (αν είχε παραμείνει η προηγούμενη κυβέρνηση). Και τώρα φιλοδοξεί να τα πιάσει το 2019!
Γι’ αυτό ήλθε στην εξουσία ο Τσίπρας; Για να μην πιάσουμε 3% πλεόνασμα το 2015 και να το πιάσουμε… το 2019, αφού στο μεταξύ ξαναμπήκαμε σε ύφεση, ξαναμπήκαμε σε ελλείμματα, δανειστήκαμε αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ακόμα και υπογράψαμε τρίτο, τρίσ-χειρότερο μνημόνιο! Εκεί που βγαίναμε από το Μνημόνιο…

--Υπογράμμισε ακόμα ότι η «ανακούφιση χρέους» που θα πάρουμε δεν έχει νόημα πια, αφού διατηρείται ο ίδιος στόχος υψηλού πρωτογενούς πλεονάσματος! Εδώ τα μπερδεύει βέβαια, αλλά στην ουσία έχει δίκιο: Η «διευκόλυνση» που θα μας κάνουν θα είναι μικρότερη από τα παραπανήσια που αναγκαζόμαστε να δανειστούμε:
Μας φορτώνουν πρόσθετο χρέος γύρω στα 60 δισεκατομμύρια «ζεστά» και θα μας δώσουν «διευκόλυνση αποπληρωμής» για καμιά 30 σε όρους «παρούσας αξίας» (μειωμένους τόκους, αυξημένη περίοδο χάριτος κλπ.) και σε βάθος πολλών δεκαετιών! Μας «υποχρέωσαν»…
Τελικά, λυπάμαι, δεν «φταίει» ο Γιάνης (με ένα νι) Βαρουφάκης! Γραφικός, ανισόρροπος, ανεύθυνος, ημιμαθής, προπέτης, χαριτωμένος, ρόκ σταρ!

Κάτι ανάμεσα στον Τσέ Γκεβάρα (στα επαναστατικά του), τον Κορεάτη Κιμ Γιον Ουλ (στη μεγαλομανία του), τον Γιώργο Φούντα-Στέλλα Κρατάω Μαχαίρι (στα δραματικά του) τον Μικ Τζάγκερ (ελληνικής κοπής: Σας... τα λύκεια, σας... και την ΕΚΤ και το σόϊ σας ολόκληρο), τον απολαυστικό «τρελό προφέσορα» του Έντυ Μέρφυ (που όλοι τον έβριζαν, αλλά αυτός ο δόλιος είχε δίκιο) και τον… «καραγκιόζη φούρναρη» (θα με βαράς, θα με βαράς, θα ιδρώσεις, θα αρρωστήσεις, θα πεθάνεις).
Με ύφος, πολύ ύφος! Άλλοτε τραγικό, άλλοτε οργισμένο, άλλοτε με «συντριβή», άλλοτε με «συγκατάβαση». Αλλά πάντα με ύφος.
Είναι όλα αυτά μαζί ο Γιάνης με ένα νι…

Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ δεν κρύφτηκε!
Τα έλεγε, τα έγραφε, τα φώναζε με κάθε τρόπο. Δεν «ξεγέλασε» κανένα.
Κανένα!
Όμως όλοι αυτοί που έκαναν «νοματαίο» ένα τέτοιο… τύπο,
-από το ΓΑΠ ως τον Τσίπρα - όλοι αυτοί που τον εμπιστεύθηκαν,
που του έδωσαν το «ελεύθερο» να διαχειριστεί τόσο σοβαρές υποθέσεις σε τόσο δύσκολες στιγμές,
που ανέδειξαν την φαντεζί ελαφρότητά του σε απαστράπτουσα πομφολυγώδη media celebrity,
όλοι αυτοί που τον πρόβαλαν, που τον αποθέωναν, κι όχι μόνο από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια…
κατά πρώτον πρέπει να ντρέπονται.

Και κατά δεύτερον, πρέπει να λογοδοτήσουν!
Στον εαυτό τους πρώτα-πρώτα. Στο λαό στη συνέχεια…
Καλά αυτός αποδείχθηκε Δον Κιχώτης, να πολεμάει… ανεμόμυλους νομίζοντας ότι σκοτώνει δράκοντες!
Αλλά μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, πώς μετατράπηκαν σε ψοφοδεείς υποτακτικούς Σάντσο Πάντσα;
Μην εξαντλείτε την αυστηρότητά σας στον… «τρελό του χωριού».
Αυτοί που του έδωσαν τα «κλειδιά» της χώρας πρέπει να λογοδοτήσουν.

Γιατί μια δημοκρατία όπου τέτοια άτομα ανεβαίνουν ανενόχλητα και διαλύουν τα πάντα, δεν στέκει καλά στα πόδια της.
Δεν μας κολακεύει ούτε ως λαό, ούτε ως δημοκρατία, ότι δώσαμε εξουσία να μας εκπροσωπεί ο Γιάνης με ένα νι.
Είναι δική μας η ντροπή. Και δικό μας το κατάντημα.
Και είναι, βέβαια, ανεξίτηλο στίγμα για το «τσίρκο» που λέγεται «πρώτη φορά Αριστερά»

Αλλά η ντροπή είναι ολονών!
Γιατί όλοι «θαύμαζαν», κολάκευαν και «ξεσκόνιζαν» με εμετική δουλοπρέπεια, τον… ροκ σταρ της συμφοράς.
«Τρελοί του χωριού» υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα.
Αλίμονο σε όλους τους υπόλοιπους, τους «γνωστικούς» ας πούμε, που τους στέλνουν στην πυριτιδαποθήκη να παίζουν με τα σπαρματσέτα.

.Τι ντροπή...

Πολλά είναι τα λάθη που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην τρόικα και την ελληνική της συνταγή. Σε ένα πράγμα, όμως, είχε και έχει σίγουρα δίκιο: στην ανάγκη νοικοκυρέματος και επιβολής αξιοκρατίας στο Δημόσιο. Είναι ντροπή για το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να έλθει η τρόικα για να μας επιβάλει να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Χρειάστηκαν χρόνια για να μάθουν ο πρωθυπουργός της χώρας και οι αρμόδιες αρχές πόσοι είναι οι εργαζόμενοι στο ευρύτερο Δημόσιο, πόσο πληρώνονται, ποια είναι τα επιδόματά τους κ.λπ. Και ακόμη δεν είναι τελείως βέβαιο ότι έχουμε την πλήρη και ακριβή εικόνα.

 Καλύφθηκαν, όμως, πίσω από το επιχείρημα της «εθνικής κυριαρχίας» συνδικαλιστές, κομματικοί παράγοντες, φαύλοι πολιτικοί οι οποίοι ηρνούντο για –πατριωτικούς δήθεν λόγους– να δώσουν στοιχεία και νούμερα. Υπήρξαν άνθρωποι από ελεγκτικές εταιρείες ή δημόσιες υπηρεσίες οι οποίοι δέχθηκαν πολύ σοβαρές απειλές επειδή επέμεναν να συγκεντρώσουν στοιχεία. Και βέβαια, όποιος άκουγε για σχέδιο κατανομής προσωπικού, οργανογράμματα staffing plan κ.λπ. γελούσε με την καρδιά του.

Πίσω από την «εθνική κυριαρχία» κρύβονταν και οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, που ήθελαν να διορίζουν δικούς τους εφόρους σε κρίσιμες θέσεις, γενικούς διευθυντές, διοικητές νοσοκομείων κ.λπ. Το opengov ήταν μία εξαιρετική πρωτοβουλία, μόνο που στο τέλος, τους διορισμούς τους έκανε το αόρατο μαγειρείο του βαθέος ΠΑΣΟΚ, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και εκεί όρθωσε το ανάστημά του το εγχώριο σύστημα με το ατράνταχτο επιχείρημα «δεν θα μας πει η τρόικα ποιον θα διορίσουμε πού».

Εχουν γίνει πράγματα, υπάρχει πρόοδος, δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί. Κινδυνεύουμε όμως τώρα να κυλήσουμε στη δεκαετία του 1980, όταν φτάσαμε στο σημείο να διορίζονται αρχηγοί στις Ενοπλες Δυνάμεις αφότου είχαν αποστρατευθεί και αφού πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή κάποιου κόμματος. Εχει χαθεί ο έλεγχος και ο κ. Τσίπρας έχει ευθύνη να σταματήσει το ρεσάλτο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Το είπε κομψά και εύστοχα ο «κορυφαίος Ευρωπαίος αξιωματούχος»: «Καταλαβαίνουμε ότι αυτή η κυβέρνηση βιάζεται να διορίσει όσους μπορεί γιατί το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είχαν χρόνια που διόριζαν. Αλλά το έχουν παρατραβήξει!».

Σε μία ιδεατή χώρα θα ήταν τέλειο δύο νέοι πολιτικοί, με διαφορετικές καταβολές, να συμφωνούσαν να βάλουν τέρμα σε αυτό το αίσχος που ζούμε. Ο κ. Τσίπρας γιατί με την έως τώρα πρακτική του ακυρώνει ό,τι νεωτεριστικό ή φρέσκο υποτίθεται ότι θα έφερνε στο τραπέζι, ο κ. Μητσοτάκης γιατί θα σηματοδοτούσε μία νέα εποχή από αυτήν που το κόμμα –ίσως και η οικογένειά του– συμβόλιζε στο παρελθόν. Ξέρω ότι ακούγεται γραφικό. Μέχρι να καταλάβουμε ως χώρα πόσο γραφικοί γινόμαστε με τα πολιτικά ήθη και έθιμά μας, θα χρειαστεί να μας «πιέσει» η τρόικα για τα αυτονόητα. Τι ντροπή.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ