Αυτή η ξετσιπωσιά που έχει η κυβέρνηση
είναι χωρίς προηγούμενο. Η ασέβεια προς τους 94 νεκρούς (που θα φτάσουν
δυστυχώς τους 100 ίσως και παραπάνω) είναι κάτι που μας ξεπερνά.
Δεν είναι μία ατυχής δήλωση ή ένα λεκτικό λάθος. Είναι μια σειρά
από απίθανους τύπους που είναι και υπουργοί και που δεν έχουν ίχνος σεβασμού σ’
αυτούς τους ανθρώπους που κάηκαν, που πνίγηκαν, ή ακόμη και σε όσους γλίτωσαν
αλλά οι εφιάλτες θα τους κυνηγάνε μια ζωή.
Μα καλά. Όλοι τους έχουν παιδιά, έχουν συγγενείς, έχουν
ανθρώπους ευαίσθητους και εύθραυστους. Όλοι, και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι με
αδυναμίες. Γιατί αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν δεν έχουν τον παραμικρό
ενδοιασμό στο να προσβάλουν με τον χειρότερο τρόπο ακόμη και νεκρούς;
Ο Καμμένος τους λέει ότι φταίνε οι νεκροί που κάηκαν. Ο Τσίπρας
δεν ζητά ούτε μια συγγνώμη, δεν δείχνει καν να νοιώθει την εθνική τραγωδία.
Η Ρένα Δούρου είχε εξαφανιστεί και μόλις εμφανίστηκε απλά έκανε
δηλώσεις του στυλ «είχα προτείνει Εθνική Σχολή Πολιτικής Προστασίας». Μια Σχολή
που όμως είχαν ιδρύσει οι κακοί Σαμαροβενιζέλοι και η προοδευτική αριστερά ποτέ
δεν στήριξε και δεν ενίσχυσε.
Ο Κουβέλης παίρνει μια ζυγαριά και βάζει από τη μια 92 νεκρούς
και από την άλλη την έξοδο από το μνημόνιο.
Σε μια λογική «λυπάμαι για τους νεκρούς αλλά βγαίνουμε από την
κρίση», και η ορντινάτσα της ψευτοαριστεράς παίρνει θέση. Ούτε δάκρυα, ούτε
συγκίνηση από τους προοδευτικούληδες. Ποιος; Ο μπάρμπα Φώτης που έφυγε από την
κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ γιατί εξοργίστηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Εκεί
βρήκε φιλόξενη αγκαλιά και σε κάτι σφουγκοκω… ριους της δημοσιογραφίας,
προπαγανδιστές της κυβέρνησης.
Πήγε να μας πει ότι ναι, έρχεται και η έξοδος από το μνημόνιο
οπότε τι ασχολούμαστε με 92 νεκρούς;
Ό,τι είπε και ο Πολάκης δηλαδή, αλλά από αυτόν περιμένουμε και
χειρότερα.
Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να αισθανόμαστε εμείς ανείπωτη
θλίψη και να μην μπορούμε να ξεχάσουμε και η πολιτική ηγεσία να δείχνει τόσο
αναίσθητη, τόσο άθλια και βρόμικη;
Μπορούμε να μιλάμε για οικονομία, ανάπτυξη, μνημόνια όταν τα
παιδιά μας, οι γονείς μας, οι παππούδες μας έχασαν τη ζωή τους στο Μάτι;
Μπορούμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο πέραν από το να
πληρώσουν οι αυτουργοί του εγκλήματος;
Αντί να ασχολούμαστε με το πώς θα ξανασταθούν στη ζωή τους αυτοί
οι άνθρωποι, βλέπουμε την αθλιότητα της κυβέρνησης να κυριεύει τα πάντα;
Μόνο εμείς αισθανόμαστε ντροπή για τους νεκρούς και τους
συγγενείς τους; Μόνον εμείς δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι και να συνεχίσουμε
τη ζωή μας; Μόνον εμείς ακούμε τη λέξη Μάτι και βάζουμε τα κλάματα γιατί είδαν
πολλά τα μάτια μας;
Και ο Τσίπρας να το παίζει νέος… Τρίτσης αντί να συγκλονιστεί
από την τραγωδία και να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του;
Ρε αλήτες, το βλέμμα των δίδυμων κοριτσιών δεν στοιχειώνει τα
όνειρά σας;
Πώς μπορείτε να κρυφτείτε
από τους νεκρούς; Πώς μπορείτε να συνεχίζετε τη ζωή σας σαν να μη συμβαίνει το
παραμικρό;
