.Απόλυτη υποδούλωση

Μια εβδομάδα έχει περάσει από την συμφωνία στο Eurogroup, τη χειρότερη συμφωνία που υπέγραψε ποτέ ελληνική κυβέρνηση, κι ακόμη περιμένουμε αντιδράσεις. Όχι αντιδράσεις του τύπου «κάνω απεργία στα μέσα ενημέρωσης για να μην ακούγεται τίποτε» ή «κάνω μια διαδήλωση με 1.000 άτομα, φωνάζω και πέντε συνθήματα και καθάρισα την επαναστατική μου γυμναστική για φέτος».

Αλλά να αντιδράσει πραγματικά ο κόσμος, να αντιληφθεί προηγουμένως τι είναι αυτή η συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση και για την οποία πανηγυρίζει. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να πανηγυρίζουν και στην Ελλάδα αλλά να πανηγυρίζουν και οι δανειστές. Όμως, στη χώρα μας είναι αμφίβολο αν έχει γίνει αντιληπτή η σημασία των όσων έχουν συμφωνηθεί. Αν έχει γίνει αντιληπτό πόσο εγκληματικό είναι το κείμενο που αποδέχθηκε ο Τσίπρας μόνο και μόνο για να μείνει στην εξουσία.

Αν και πολύ αμφιβάλλουμε, ας πούμε ότι ο Τσίπρας και η παρέα του δεν έχουν λιγότερο εθνικό φρόνημα από άλλους. Ας πούμε ότι αποδέχθηκαν τα μνημόνια διαρκείας μόνο και μόνο για να γαντζωθούν στην εξουσία, πράγμα που θα μπορούσε να είναι θεμιτό για αριβίστες της Αριστεράς ή των ΑΝΕΛ.

Η ουσία είναι αν ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει τι είναι αυτό που έρχεται. Ας κάνουν μια πραγματική δημοσκόπηση για το αν ξέρουν οι πολίτες τι περιλαμβάνει η συμφωνία, τι είναι ο περίφημος «κόφτης», τι μέτρα περιλαμβάνει για τα επόμενα χρόνια και κυρίως, τι αποφασίστηκε για το χρέος.

Πέρα από το γεγονός ότι βλέπουμε μια κυβέρνηση να πανηγυρίζει, κανείς δεν αναρωτιέται αν η λύση για το χρέος θα ξεκινήσει άμεσα ή θα πάει για μετά το 2018 ή και μετά το 2022. Επίσης, τι θα περιλαμβάνει η λύση: Κούρεμα αποκλείεται, επομένως, επιμήκυνση αποπληρωμής και φθηνότερα επιτόκια. Διαβάζουν π.χ. οι πολίτες ότι ο ESM θα αγοράσει χρέος από το ΔΝΤ και ουσιαστικά θα το πετάξει έξω από το πρόγραμμα και θα ωφεληθεί έτσι η Ελλάδα. Κι όλο αυτό φαίνεται να μοιάζει με τεράστια επιτυχία αλλά δεν μας λέει κανείς με ποιους όρους.

Για παράδειγμα ξέρει ο απλός πολίτης ότι ο «κόφτης» θα εφαρμοστεί άμεσα; Ότι είναι αδύνατον να επιτυγχάνονται πλεονάσματα 3,5% οπότε τους επόμενους μήνες θα έρχονται περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ή νέες αυξήσεις σε φόρους και εισφορές; Αυτό υπέγραψε ο Τσακαλώτος με αντάλλαγμα μια υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους κάποια στιγμή και για μια πιθανή ενίσχυση της ρευστότητας από την ΕΚΤ ή έξοδο στις αγορές.

Μα ακόμη και να βγούμε στις αγορές, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι αυτό. Δεν είναι καν το χρέος. Το πρόβλημα είναι οι δομικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Όσο αυτές δεν γίνονται, όσο αυξάνονται οι δαπάνες του δημοσίου, όσο μπαίνουν εμπόδια στην προσέλκυση επενδύσεων, όσο δηλαδή δεν αυξάνεται η παραγόμενη «πίτα», η χώρα δεν έχει καμιά τύχη.

Το ακόμη χειρότερο απ' όλα που και πάλι ο κόσμος αγνοεί είναι ότι το νέο μνημόνιο που υπέγραψε ο Τσίπρας δεσμεύει την Ελλάδα για δεκαετίες. Ακόμη και αύριο να πάει ο ελληνικός λαός να ψηφίσει τον Μητσοτάκη θα είναι σαν να ψηφίζει τον... Τσίπρα. Είναι τόσο καλά δεμένη η χώρα στον αυτόματο μηχανισμό δημοσιονομικής διόρθωσης που όποιος κι αν θελήσει να κυβερνήσει και να κάνει κάτι διαφορετικό θα βρεθεί προ της δυσάρεστης έκπληξης να μην μπορεί να κάνει τίποτε. Η χώρα, με κυβέρνηση της Αριστεράς, έχει υποδουλωθεί, έχει εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία οριστικά και αμετάκλητα. 

Το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε, ο Ρέγκλινγκ είναι οι πραγματικοί πρωθυπουργοί της χώρας αφού τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας θα βρίσκονται συνεχώς κάτω από έναν πρωτοφανή έλεγχο με την επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση να μην μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε. Για του λόγου το αληθές, η πώληση όλων των δανείων, και των ενήμερων, που συμφώνησε η κυβέρνηση ουσιαστικά σημαίνει πως κάποιο ωραίο πρωί ο δανειολήπτης θα πάρει ένα μπιλιετάκι από ένα ξένο fund που θα του λέει ότι αυτός είναι πλέον κύριος του δανείου και μ' αυτόν θα πρέπει να διαπραγματεύεται.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Το μνημόνιο που θα υπογράψει και επισήμως στις 24 Μαΐου ο Τσίπρας είναι πολύ χειρότερο από εκείνο του καλοκαιριού το οποίο ήταν μια αποδοχή της πολιτικής κωλοτούμπας που έκανε. Το σημερινό μνημόνιο με τον «κόφτη» είναι η νέα συμφωνία της Βάρκιζας αλλά όχι για την Αριστερά, αλλά για την Ελλάδα. 

Η πατρίδα παραδίδει ό,τι όπλο της είχε μείνει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και μπαίνει στα οικονομικά στρατόπεδα που έχουν στήσει οι ξένοι με «στρατοπεδάρχη» το νέο αγαπημένο τους παιδί, τον Αλέξη Τσίπρα. Η Ελλάδα παραδόθηκε από την Αριστερά στο οικονομικό Άουσβιτς το οποίο γράφει «η εργασία απελευθερώνει». Αν το καταλάβει ο κόσμος κάποια στιγμή ίσως τότε να αντιδράσει και διαφορετικά. Μέχρι τότε... σανό και ψέκασμα για τον ύπνο.