.Η αυθεντική σημασία των εργασιακών θεμάτων

Αν οι υπουργοί είχαν πραγματική αγωνία για κοινά πράγματα, θα πρόσεξαν χθες, λίγο πριν από το μεσημέρι, την πολύ καλή είδηση που περιείχε το δελτίο Τύπου της Τράπεζας Ελλάδος με τα τελευταία στοιχεία για τις διεθνείς δοσοληψίες της χώρας. 

Εμπόριο αγαθών, ανταλλαγή υπηρεσιών, ροές κεφαλαίων, όλα περνούν σε αυτό που ονομάζουμε ισοζύγιο συναλλαγών με τον υπόλοιπο κόσμο. Για έναν ακόμη μήνα, τον Σεπτέμβριο 2016, το ισοζύγιο βελτιώθηκε και, το κυριότερο, κατέγραψε πλεόνασμα ενός δισ. ευρώ! 

Η διόρθωση της εξωτερικής ανισορροπίας δεν είναι καινούργια. Το γεγονός, όμως, ότι συνεχίζεται έχει ιδιαίτερη σημασία. Αν ποτέ κατορθώσουμε να προσελκύσουμε μεγάλες αξίες διεθνών επενδύσεων, το ισοζύγιο θα «υποφέρει», αφού η τοποθέτηση κεφαλαίων σημαίνει αγορές πραγμάτων που σε μεγάλο βαθμό δεν παράγονται στην Ελλάδα, πρέπει δηλαδή να εισαχθούν ή να πληρωθούν σε εταιρείες και εργαζομένους στο εξωτερικό.

Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία αλλά και την ευαισθησία του ισοζυγίου αν προσέξουμε ότι στους εννέα φετινούς μήνες το πλεόνασμα, εξαιρετικά μεγάλο, έφθασε στο 1,4 δισ. ·είναι όμως μειωμένο κατά 1,8 δισ. σε σύγκριση με την ίδια περυσινή περίοδο. 

Ο λόγος είναι απλός: οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων κράτησαν μακριά από τις ελληνικές τράπεζες σημαντικό τμήμα των εσόδων από τις διεθνείς μεταφορές. Οι αποτυχίες έτρωσαν την εμπιστοσύνη. Την ίδια στιγμή, όμως, ήρκεσε μία εξαγορά (με την πώληση της ασφαλιστικής εταιρείας της Eurobank προς εταιρεία του βασικού ιδιώτη μετόχου της) για να αυξηθούν οι άμεσες διεθνείς επενδύσεις.

Οι συζητήσεις για τα εργασιακά ζητήματα θα κριθούν σε αυτό το μέτωπο, όπως το περιγράφουν τα στοιχεία του εξωτερικού ισοζυγίου. Καμία ελληνική επιχείρηση δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις περίφημες «ομαδικές» απολύσεις.

 Είναι μάλιστα παράδοξο ότι η κυρία υπουργός, αν και έκανε το διδακτορικό της σε αυτά τα θέματα, να συμπεριφέρεται αγνοώντας την απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας της 22ας Ιανουαρίου 2014, με την οποία ρυθμίστηκε ικανοποιητικά το θέμα. Είναι παράδοξο ότι η ομάδα Τσίπρα συμπεριφέρεται ως οι προηγούμενοι κυβερνήτες να μην έχουν κάνει τίποτε σωστό. 

Νομίζω ότι ο καθηγητής Α. Καζάκος, που επόπτευσε την κυρία Αχτσιόγλου, δεν της επισήμανε αρκούντως ότι ο πιο σημαντικός κανόνας, η Grundnorm όπως είπε ο ίδιος, είναι η συνέχεια της διοίκησης –κυρίως όταν διαπραγματεύεσαι με άτομα που χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερες εμμονές– και όχι ο φόβος μπροστά στην, πράγματι δύσκολη, για ολόκληρη την Ευρώπη, αρχή της ανταγωνιστικότητας.

Το μείζον ενδιαφέρον στα εργασιακά αφορά τις νέες επενδύσεις, των νέων επιχειρηματιών, στα νέα επιχειρηματικά σχήματα που πρέπει να δημιουργηθούν από τις στάχτες των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αν δεν είναι σε θέση να κατανοήσει αυτή την προοπτική η κυβέρνηση, καλύτερα να τα παρατήσει εδώ και τώρα.

  ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

.Η λατρεία του «ψόφου»…

Ζούμε κατά καιρούς βίαιες περιόδους στα σόσιαλ μίντια. Περιόδους που οι χρήστες εκτονώνουν την πίεση της πολιτικής γλίτσας, της κοινωνικής συμφοράς, της απολίτιστης και μακάβριας ατμόσφαιρας που έχει στο κεφαλάκι παπαρουνόσπορο φόρων, ανεργίας αλλα  και μπόλικης μισαλλοδοξίας. Το γεγονός ότι υπάρχει αυτό το ρημάδι το μέσο και λέμε τα κακεντρεχή μας, τα ηλίθιά μας, τα τεκμαρτά μας, τα δολοπλόκα μας, τα συναδελφικά μας, τις παγίδες μας και τα ανασφαλή μας δεν είναι κάτι απλό πια.

Το «μας» είναι δύσκολο να μην εκφράζεται. Είμαστε πολύ επιθετικά όντα οι άνθρωποι για να ζούμε κάτω από την ασφάλεια της εξουσίας των υπολοίπων και το υποζύγιο που μας έχουν φορέσει θέλει λίγο λάσκα στους φρονιμίτες. Αποτέλεσμα το διαυγές και συμπιεσμένο γάργαρο ποτάμι από σοφίες, θυμιάματα και αναμνήσεις στους τοίχους μας. 

Όλα κατανοητά. 

Αλλά ψόφους, ρε παιδιά;

Στα σόσιαλ μίντια η υπερβολή και το όριο το οποίο φτάνεις με την άκρη του ρύγχους της μύτης και σου προκαλεί αυτή τη διάθεση για φτέρνισμα είναι μια συνήθης πρακτική των χρηστών. Βέβαια, οι περισσότεροι οπισθοχωρούμε μπροστά στην εφίδρωση που λειτουργεί διεγερτικά όταν το κακόβουλο το λες με το όνομά του, όπως το σκέφτεσαι με όλη τη χολή για ντεκόρ.

Οι λεπτές γραμμές ανάμεσα στη σατραπεία των τσιτάτων, των δηλώσεων και των στίχων με την καθαρόαιμη εκκεντρική διάθεση φαίνεται να μην διαχωρίζονται και η ευχόμενη θανατίλα πάει και έρχεται για ανθρώπους που ούτε ξέρεις ούτε συμπαθείς, αλλά η ψυχούλα σου η μαύρη σκίζεται να τους ξεσκίσει. Και όλα αυτά είναι θέμα παιδείας, αισθητικής, κουλτούρας, ανατροφής, διατροφής και βέβαια πάνω από όλα προσωπικής ηθικής, όπως αυτή ορίζεται αυτοπροσδιοριζόμενη και κομμένη και ραμμένη στου καθενός το καλούπι. 

Ο ψόφος.

Είναι τόσο αταίριαστο από στόματα ανθρώπων να βγαίνει. Τον ψόφο, που τόσο εύκολα χύνουν και μάλιστα δικαιολογούν ο καθένας με τον τρόπο του, κρύβει τη δική του υστερία πίσω. Το κακόβουλο λογισμικό έχει εγκατασταθεί πλήρως στα στομάχια των ανθρώπων και εκείνοι τρίβουν τις κοιλιές τους από ευχαρίστηση ευχόμενοι στους άλλους «ΠΕΘΑΝΕΤΕ, ΠΕΘΑΝΕΤΕ… ΕΙΝΑΙ ΣΙΚ.» 

Στο ζοφερό κόσμο του σκότους του ψόφου, υπάρχει κάτι δελεαστικό, η ομορφιά της ανυπαρξίας ως ιδεατή λύση στα προβλήματά μας. Η αφηρημένη ευχή μοιάζει με τον επίμονο βήχα, τον ματωμένο ενός αρρώστου σε σανατόριο.

 Εσύ να βάζεις ένα τρίτον να το κλωτσάει στα αχαμνά, αλλά κάνεις εμετό πίσω από το δέντρο γιατί δεν αντέχεις το θέαμα. 

Η ιντερνετική κουλτούρα δεν θα περίμενε κανείς να μοιάζει με την κακιασμένη θείτσα που κρυφοκοιτάει τα τραγανά μπούτια της νεαρής γειτόνισσας που φοράει τα μίνι και την οικτίρει για την ξετσιπωσιά της. Θυμάται τα δικά της και θα ήθελε να τις τα χάιδευαν τότε, αλλά φορούσε τον μανδύα της παρθένου τότε. 

Ο ψοφοευχητής είναι η θείτσα που δεν έζησε το ολοκληρωμένο της ζωής, αλλά κρατάει τεφτέρι αμαρτιών για όλους ως ειδήμων. [Το φύλο εδώ επιλέχτηκε τυχαία και συμβατικά. Θείτσα είναι ένα πλαστικό ποτήρι με κυρτή κοιλιά και μυρωδιά από μπαγιάτικα φύκια. Άχρηστο, ευτελές στην υπόσταση και «το»… τίποτα παραπάνω από «το»

Μπορείς να μισείς. Αυτό έχει κάτι ηρωικό σε σχέση με την κρυπτική ευχή ψόφος, που φέρει τη βλαχιά της δεισιδαιμονίας, τη διαστροφή κάποιου δήθεν προστατευτισμού, την απώλεια των αθρώπινων αισθήσεων με αφορμή τη νιρβάνα της κακίας. 

Δεν βγαίνει ο λογαριασμός; Πώς να σας το πω!

Βέρα I. Φραντζή

The Greek Cloud

.Ιδια και χειρότερη μνημονιακή πολιτική…

Ο Γιωργάκης Παπανδρέου, λάτρης της αμερικανιάς, καθιέρωσε τα υπουργικά συμβούλια σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Η ιδέα άρεσε και στους πρωθυπουργούς που ακολούθησαν (περισσότερο στον Τσίπρα, λιγότερο στον Σαμαρά) κι έτσι η «ώρα του πρωθυπουργού στην TV» έγινε… θεσμός. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός θέλει να κάνει ένα προπαγανδιστικό διάγγελμα, στήνει τους υπουργούς σαν γλάστρες γύρω από το οβάλ τραπέζι και τους βγάζει λόγο. 

Στα δυο περίπου χρόνια της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε ελάχιστες φορές (οι αποφάσεις παίρνονται σε άτυπες συσκέψεις μερικών ατόμων, στις οποίες δεν κρατιούνται πρακτικά, όπως στο υπουργικό συμβούλιο). Συγκλήθηκε, όμως, κάμποσες φορές προκειμένου ο Τσίπρας να έχει ένα πρόσχημα για να απευθυνθεί στο τηλεοπτικό κοινό..

Η πρώτη συνεδρίαση του ανασχηματισμένου υπουργικού συμβούλιου ήθελε να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση ενός νέου ξεκινήματος. Οσοι δεν μπήκατε στη βάσανο της ακρόασης της ομιλίας Τσίπρα, κάντε τον κόπο να τη διαβάσετε (μπορείτε να τη βρείτε στην ιστοσελίδα του πρωθυπουργού primeminister.gr). Θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει ίχνος είδησης. Κάτι που θα στήριζε κάπως την παπάρα «νέο ξεκίνημα», βρε αδερφέ.

Τα ίδια και τα ίδια, βαρετά και χιλιοειπωμένα από τον Τσίπρα: «Βρισκόμαστε πολύ κοντά στον τερματισμό μιας μακράς περιόδου πολύ δύσκολων αποφάσεων» - «Δώσαμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και μια μάχη εξαιρετικά δύσκολη, για τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος» (εδώ διόρθωσε τους πανηγυρικούς τόνους του Κατρούγκαλου, λέγοντας: «Δεδομένων των συνθηκών μπορούμε να πούμε ότι αποφύγαμε τα χειρότερα») -

 «Η μεγάλη μάχη για την δίκαιη ανάπτυξη και την ανάκτηση της εργασίας είναι μπροστά μας» - «Θα ήθελα να μη ξεχνάτε σε κάθε σας βήμα, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αρεστή και ανεκτή, από αυτό το χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα».
Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να βρει ούτε μια φρασούλα, ούτε μια υποσχεσούλα που να διαφοροποιεί (στο διακηρυκτικό επίπεδο) την ακολουθούμενη πολιτική. Μόνο ένα καινούργιο στοιχείο περιλάμβανε η ομιλία του: ζήτησε από τους υπουργούς του να «τρέξουν» και να κλείσουν τάχιστα την περιβόητη δεύτερη αξιολόγηση. 

Μάλιστα, δε δίστασε να πει ότι «η προοπτική της έγκαιρης κατάληξης των διαπραγματεύσεων για την δεύτερη αξιολόγηση, αλλά και το συνακόλουθο άνοιγμα των συζητήσεων για την ρύθμιση του ελληνικού χρέους, είναι γεγονός ότι ανοίγει επιτέλους θα έλεγα, μια χαραμάδα ρεαλιστικής ελπίδας για τον ελληνικό λαό και για τη χώρα μας. Για την υπέρβαση της κρίσης»!
Δε θυμόμαστε να το έχει πει τόσο «χοντρά» άλλος μνημονιακός πρωθυπουργός. Συνήθως επικαλούνταν τον κίνδυνο χρεοκοπίας και την ανάγκη της δόσης. Ο Τσίπρας λέει πως η μοναδική χαραμάδα ελπίδας είναι το γρήγορο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, γιατί θ' ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και ο δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης! 

Λέει το ίδιο χιλιοειπωμένο απ' όλους τους μνημονιακούς πρωθυπουργούς ψέμα, χωρίς καν να το γλυκαίνει με κάποιο ψευτομέτρο (πώς έλεγε ο Σαμαράς για τον ΦΠΑ στην εστίαση;).
Νέα αντεργατικά μέτρα, νέα επιδρομή στις συντάξεις, πετσόκομμα ακόμα και των προνοιακών επιδομάτων περιλαμβάνει το μενού της δεύτερης αξιολόγησης. Ας τους το τρίψουμε στη μούρη.

.Η Πρώτη Φορά Αριστερά ενταφιάζει τον συνδικαλισμό…

Ένα από τα πιο βρώμικα deals μεταξύ εξουσίας και συνδικαλιστών ήταν αυτό που έκλεισε ο Καγκελάριος της Γερμανίας, Οττο Φον Μπίσμαρκ το 1880. Προώθησε μεταρρυθμίσεις, κόντρα στους φιλελεύθερους αντιπάλους του στο κοινοβούλιο, δίνοντας επιδόματα για περιπτώσεις ασθένειας, ατυχημάτων και ασφαλιστικής πρόνοιας στην τρίτη ηλικία. Το κίνητρο που κρυβόταν πίσω από τις παροχές αυτές ήταν πολύ κυνικό:να εξαγοράσει τα εργατικά σωματεία ώστε να σταματήσουν να διαμαρτύρονται.

Τι ειρωνεία όμως. Η ασφαλιστική κάλυψη που προέβλεπε η μεταρρύθμιση του Μπίσμαρκ θα ξεκινούσε να ισχύει στην ηλικία των 70 ετών, μια ηλικία που ελάχιστοι εργαζόμενοι έφταναν...

Τα συνδικάτα απέκτησαν ρόλο στην διαχείριση του κράτους και οι συνδικαλιστές εξουσία στην ίδρυση ενός ιδιότυπου κρατισμού που αποτέλεσε το καταστροφικό πρότυπο για όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα. Σπανίως, βέβαια, οι οικονομίες μπόρεσαν να ανταποκριθούν, χωρίς ελλείμματα και διόγκωση χρεών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν ένα κράτος πρόνοιας το οποίο αναπτυσσόταν πέρα από τις δυνατότητές τους.

Ανεξάρτητα από τις θετικές κατακτήσεις τους υπέρ των εργαζομένων, οι απανταχού συνδικαλιστές, φύσει και θέσει, είχαν πάντα μια προνομιακή σχέση με το πολιτικό σύστημα. 

Ειδικά, στην Ελλάδα, επειδή δεν υπήρχε μεγάλο βιομηχανικό εργατικό δυναμικό, ο συνδικαλισμός υπήρξε κρατικοδίαιτος. Από την δεκαετία του ΄80 μάλιστα, μιλάμε για συνδικάτα δημοσίων υπαλλήλων και “εργαστήρια” παραγωγής κομματικών στελεχών τα οποία μεταπηδούσαν συστηματικά προς την κεντρική εξουσία.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας μηχανισμός διεκδίκησης δικαιωμάτων κρατικών υπαλλήλων από το ίδιο το κράτος. Στην ουσία, πρόκειται για μία “οικογενειακή υπόθεση” με αποκλειστική χρήση του δημοσίου χρήματος, υπέρ των πελατειακών δικτύων και της κάλυψης πολιτικών θέσεων.

Και για του λόγου το αληθές, ενώ σήμερα οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, πλησιάζουν το 1,5 εκ. οι κρατικοί υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι του Δημοσίου, υπέστησαν μόνο μειώσεις στις παχυλές τους αποδοχές. 

Επομένως, για να είμαστε εντελώς ξεκάθαροι, οι Έλληνες συνδικαλιστές είναι το ίδιο το κράτος, σε μία προέκταση της κομματικής του ταυτότητας. Και στον αντίποδα, οι υπόλοιποι Έλληνες που συντηρούν αυτό το κράτος. Για τους οποίους δεν υφίσταται συνδικαλισμός αλλά απλά, μία καπηλεία της εργασιακής ιδιότητας. Είναι σαφές ότι η ΓΣΕΕ ποτέ δεν υπερασπίστηκε  τα δικαιώματά τους.

Στη μάχη εν τω μεταξύ,της δεύτερης αξιολόγησης δύο είναι τα καυτά ζητήματα που η κυβέρνηση έθεσε τις “ροζ” και κόκκινες γραμμές της: Οι ομαδικές απολύσεις και ο συνδικαλιστικός νόμος. Για τις ομαδικές απολύσεις η ροζ γραμμή έγινε πολύ γρήγορα πράσινη αλλά για τον συνδικαλιστικό νόμο παραμένει ακόμα κόκκινη. Την κατεδάφιση του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 ζητούν οι δανειστές, την κατάργηση των προνομίων και την λήψη δημοκρατικών αποφάσεων για τις απεργίες αλλά η κυβέρνηση αντιστέκεται!

Άδικος κόπος. Αυτή τη φορά και εκτός απροόπτου, η απαίτηση είναι επιβεβλημένη. 

Ο φάκελος που βρίσκεται στο συρτάρι του κ. Βρούτση από την εποχή Σαμαρά – δεν συναινούσε το ΠΑΣΟΚ- ξαναβγαίνει και μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου (Eurogroup) η ψήφιση του νόμου πρέπει να είναι γεγονός.

Εκτός των άλλων, η επαναστατική διάταξη θα είναι το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών προκειμένου να ληφθεί απόφαση για τις απεργίες, ενώ τώρα αρκούσε η πλειοψηφία μιας ομάδας συνδικαλιστών για να “εκπροσωπήσουν” τους χιλιάδες συναδέλφους τους. 

Αρκούσε μια μικρή συντεχνία κομματικών μελών ενός πελατειακού δικτύου για να κάνει άνω κάτω, το κράτος, εισπράττοντας τα “λύτρα” από το ίδιο το ταμείο του!

Παρόλο που οι δανειστές φαίνονται αποφασισμένοι, ακόμα είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως θα θα σπάσει ένα από τα σκληρότερα κατεστημένα της χώρας, από καταβολής ελληνικού κράτους. Αν όμως, συμβεί, θα είναι η αρχή του τέλους για την σαπίλα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.

Εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων. Οι δύο εβδομάδες που έρχονται θα είναι καθοριστικές και για τις μεταρρυθμίσεις αλλά και για την πορεία της κυβέρνησης στο εγγύς μέλλον...

Ανδρέας Ζαμπούκας

Liberal

.Προεκλογικός... ο προϋπολογισμός;

Όποιος ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στον προϋπολογισμό που κατατέθηκε χθες θα διαπιστώσει ότι μπορεί να είναι και… προεκλογικός, με τη σφραγίδα μάλιστα της τρόικας που τον ενέκρινε. Διότι πέρα από τους «καλυμμένους» φόρους 1,6 δις ευρώ που θα πληρώσουν οι Έλληνες και τον κρυφό «λογαριασμό» 1,6 δις ευρώ που θα πληρώσουν συνταξιούχοι και ασφαλισμένοι που δίνουν εισφορές, υπάρχει μια πρόβλεψη που δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται σοβαρά τις κάλπες.

Προβλέπεται κοινωνικό μέρισμα αλληλεγγύης ύψους 760 εκατ. ευρώ συν κάτι για παιδεία και άλλα, ξεπερνούν το 1 δις οι παροχές που μπορεί να γίνουν. Κάποιες πληροφορίες από το κυβερνητικό στρατόπεδο λένε ότι επειδή το επιπλέον πλεόνασμα άνω του ενός δις θα πιστωθεί από την άνοιξη, δεν αποκλείεται να μοιραστούν από φέτος χρήματα. 

Ακούγεται στην πιάτσα ότι θα δοθεί εφάπαξ ποσό σε χιλιάδες νοικοκυριά, ίσως και πριν από τα Χριστούγεννα. Καλή κίνηση, υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη τα 100 ή 200 ευρώ, όμως, το να μιλά κανείς για «κοινωνικό μέρισμα» κι επιστροφή μέρους του πλεονάσματος στην κοινωνία όταν ο ίδιος έχεις αποδεχθεί ότι το 2018 θα υπάρξει «τρύπα» άνω των 600 εκατ. ευρώ, επομένως θα χρειαστούν νέα μέτρα, τότε δεν μπορείς να κάνεις εξαγγελίες και να τάζεις λεφτά.

Ακούγεται όλο αυτό σαν τα έξτρα λεφτά που μοίραζε σε τρεις δόσεις ο Γ. Παπανδρέου όταν ανέλαβε. Έδωσε την πρώτη δόση και μόλις διαπίστωσε ότι τα ταμεία ήταν άδεια σταμάτησε να τα δίνει και μας έβαλε στο μνημόνιο.

Η κυβέρνηση Τσίπρα ετοιμάζεται να δώσει ψίχουλα πιστεύοντας ότι θα κερδίσει ψηφοφόρους. «Ξεχνά» να πει ότι θα δώσει 700 εκατ. ή ένα δις αλλά οι κρυφοί φόροι είναι 2,6 δις ευρώ, χώρια τα λεφτά που θα εισπραχθούν από συντάξεις κι επιπλέον εισφορές.

Επίσης, δεν αποκαλύπτει ο προϋπολογισμός τις νάρκες που κρύβει. Τα νούμερα δείχνουν να ευημερούν, η ανεργία μειώνεται, το πλεόνασμα αυξάνεται, το ΑΕΠ ξεπερνά τα 180 δις ευρώ, η ανάπτυξη θα φτάσει τα 2,7%, οι εισπράξεις από αποκρατικοποιήσεις θα φτάσουν τα 2 δις. 

Ωραία όλα αυτά και μακάρι να πιαστούν οι στόχοι, όμως, για να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει να στραγγαλιστεί για ακόμη μια φορά η πραγματική οικονομία και κυρίως η ιδιωτική. Το Δημόσιο δεν πειράζεται για ακόμη μια φορά. Κανείς δε μιλά για την τρύπα στις ασφαλιστικές εισφορές, επομένως την κατάρρευση των ταμείων, ούτε λέει κανείς τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια και τον κίνδυνο κουρέματος καταθέσεων.

Εν πάση περιπτώσει, ο προϋπολογισμός έχει πολλά καλά και ακόμη περισσότερα συγκαλυμμένα κακά. Όταν όμως μια κυβέρνηση χρεοκοπημένης χώρας εξαγγέλλει παροχές, μερίσματα και επιδόματα τότε είναι σίγουρο ότι αυτή η χώρα οδεύει σε εκλογές.

.Τριτοκοσμικοί...

Φανταστείτε μια εικόνα. Τον Μπαράκ Ομπάμα, έναν πραγματικά δημοκράτη, προοδευτικό πολιτικό, να ανεβαίνει στην Πνύκα, σε μια τοποθεσία ιερή στην οποία αγόρευσαν σπουδαίοι πολιτικοί στρατηγοί και ρήτορες. Ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Περικλής, ο Δημοσθένης, μέχρι και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Φανταστείτε την εικόνα αυτή, πέραν την επικοινωνιακής διαχείρισης που θα ήθελε να κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε την εικόνα, ένας Αμερικανός πρόεδρος να μιλά για τη Δημοκρατία, τις κοινωνικές ελευθερίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να εξυμνεί την Ελλάδα για τις προσπάθειες που έχει κάνει στο προσφυγικό και να αποθεώνει τους Έλληνες που έχουν αντέξει στην κρίση.

Θα ήταν ή όχι μια εικόνα και μια είδηση που θα έκανε το γύρο του κόσμου; Δεν έχει σημασία αν δίπλα του θα ήταν ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης ή όποιος άλλος, σημασία θα είχε η προβολή της Ελλάδας ως κοιτίδα της Δημοκρατίας αλλά και η προβολή των δίκαιων αιτημάτων που θα μπορούσαν να ακουστούν από το… Αφγανιστάν μέχρι τη Γερμανία. Και να τα ακούσει και ο Τραμπ αλλά και ο Σόιμπλε.

Κι όμως, σε μια χώρα που δεν είναι ικανή να διατηρήσει την εικόνα της αλώβητη από περιπτώσεις όπως αυτή με την χειροβομβίδα στη Γαλλική πρεσβεία, η ευκαιρία του Ομπάμα χάνεται. Θα πάει, λένε, σε κάποιο χώρο αδιάφορο ή τουλάχιστον όχι τέτοιον που θα ξεσήκωνε τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Και γιατί όλα αυτά; Για μια χειροβομβίδα; Για το γεγονός ότι ο δήμος Καισαριανής… επικήρυξε τον Ομπάμα και τον θεωρεί ανεπιθύμητο; Όπως έγραψε και κάποιος, δεν είχε πρόθεση να πάει για ούζα στα ταβερνάκια της περιοχής ο πλανητάρχης, οπότε από πού είναι ανεπιθύμητος;

Μήπως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μερικοί άλλοι τρελαμένοι αριστεροί θα κάνουν συγκεντρώσεις εναντίον του; Μήπως γιατί οι Ρουβίκωνες και οι Πυρήνες της Φωτιάς τον απειλούν;

Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί που οδήγησαν στην ακύρωση της ομιλίας του στην Πνύκα για λόγους ασφαλείας. Όμως, κάποτε αυτή η χώρα θα πρέπει να βρει τρόπους να μην αυτοκαταστρέφεται. Εντάξει, θα πει κανείς, δεν έγινε και τίποτε που δεν θα πάει Ακρόπολη ο Ομπάμα. Κι όμως, έγινε. Είναι ένα ακόμη δείγμα ότι είμαστε τριτοκοσμικοί, ότι καμιά κυβέρνηση δεν είναι ικανή να διασφαλίσει την επίσκεψη ενός μεγάλου ηγέτη ή δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει κάποιους ανόητους ακραίους που πήραν ένα τουφέκι και πέντε χειροβομβίδες και το παίζουν τρομοκράτες.

Για φανταστείτε στην Αρχαία Ελλάδα τον Περικλή να μη μιλά στην Πνύκα γιατί η… Ρούπα της εποχής τον απειλούσε ή γιατί η Αρχαία Ελευσίνα τον κήρυσσε ανεπιθύμητο;

Επιτέλους, κάποτε πρέπει να γίνουμε μια κανονική χώρα. Που θα έρχεται ο Ομπάμα ή ο Τραμπ ή όποιος άλλος θέλει και δεν θα έχει όλους αυτούς τους γραφικούς ή επικίνδυνους να κάνουν την παράστασή τους. Ή όλους αυτούς που φωνάζουν στη διαδήλωση για τη «17 Νοέμβρη»: «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» και την άλλη στιγμή πάνε… Στάρμπακς για φρεντοτσίνο και Μακ Ντόναλντς για τσίζμπεργκερ. Έλεος πια.

.Η ήττα των «ελίτ» μαζί με τη Χίλαρι Κλίντον

Η μεγάλη μήτρα της «πολιτικής ορθότητας» είναι οι ΗΠΑ. Από εκεί, οι ανακυκλωμένοι αριστεριστές μόλυναν και την Ευρώπη με αυτή την ολοκληρωτική γάγγραινα. Επιτομή της, η διεφθαρμένη και αιματοβαμμένη Χίλαρι, που είχε κληρονομήσει τους μηχανισμούς του άνδρα της. Χρόνια αναρωτιόμουν για τους λόγους που οδήγησαν στη σφαγή του σερβικού έθνους, τις αιτίες των βομβαρδισμών και της ταπείνωσης ενός λαού που ήταν σύμμαχος των Αμερικανών και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, αλλά κατ’ ουσίαν και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. 

Τι ήταν αυτό που οδήγησε τις ΗΠΑ να σκοτώνουν ορθόδοξους χριστιανούς για να υποστηρίξουν τη δημιουργία στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης της μουσουλμανικής Βοσνίας και να υποστηρίξουν τον Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, πολιτικό διάδοχο της Μεραρχίας Χαντζάρ των SS και των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου, συμμάχων του Αδόλφου;

Διότι το «σύστημα Κλίντον» το εξαγόρασαν με πακτωλούς εκατομμυρίων δολαρίων οι Σαουδάραβες και οι εμίρηδες του Κόλπου. Οι ίδιοι που, μαζί με τους Τούρκους, συνέχισαν τη γαλαντόμα οικονομική υποστήριξη στη Χίλαρι για την προεδρία. Βουτηγμένη στο σουνιτικό χρήμα, έχει τεράστια ευθύνη για τη δημιουργία και άνδρωση του ISIS, τη γενοκτονία των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, την άγρια σφαγή σιιτών και κάθε αντίθετου στους χασάπηδες που η ίδια βοήθησε, για τη διάλυση της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράκ. 

Με αυτή συντάχθηκαν ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, η Φώφη, το ξεροπόταμο του Σταύρου και όλο το ψοφοδεές αριστερόστροφο σύστημα των αποστόλων του μαρασμού, με οιμωγές θυμωμένων καπουτσίνων - όχι των μοναχών, αλλά των πιθήκων. Μόνο η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ πήρε από την αρχή θέση υπέρ της υποψηφιότητας του Τραμπ, με μοναδικό κριτήριο το εθνικό συμφέρον, ΕΦΟΣΟΝ ο Τραμπ κάνει πραγματικότητα κάποιες βασικές θέσεις. Κυρίως, όμως, ο αμερικανικός λαός συνέτριψε την ολοκληρωτική προσπάθεια των διεφθαρμένων ελίτ, των δημοσκόπων και των ΜΜΕ να τον χειραγωγήσουν.

Η Ν.Δ., για πρώτη φορά, όχι μόνο δεν υποστήριξε τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, αλλά τον έβρισε κιόλας. Ο δυστυχής Κουμουτσάκος καλύτερα να αλλάξει δουλειά, να αρμέγει λαγούς και να κουρεύει χελώνες. Η διορατικότητα είναι σημαντική αρετή ενός ηγέτη και του επιτελείου του. Οι εθνικές αβαρίες μας, ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης, αλλά και οι προπαγανδιστές της «προόδου», έχοντας χάψει την προπαγάνδα της αμερικανικής ελίτ, στέγνωσαν τη γλώσσα τους στο γλείψιμο.

Ομως, ο αμερικανικός λαός δεν κάμφθηκε από τις ύβρεις των αντίστοιχων αμερικανικών φυλλάδων και καναλιών, ίδιων με τις ύβρεις που απευθύνουν στην Ελλάδα στους νοικοκυραίους πατριώτες, συκοφαντώντας τους ως «φασίστες», «ρατσιστές» κ.λπ. - βλέπε Ωραιόκαστρο, όπου η παρακμή ομοφρόνησε στη κατασυκοφάντηση και στις απειλές κατά Ελλήνων πολιτών. Οι απλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ εκδικήθηκαν τους αντίστοιχους Τσιπρομητσοτάκηδες και τα ΜΜΕ τους. Και τώρα, οι δύο προτάσεις φοροεισπράκτορα θα πρέπει να συνεργαστούν με αυτόν που έβριζαν. Οχι πολύ σοφή η στάση τους για τα εθνικά συμφέροντά μας. Πρώτα η Ουγγαρία, τώρα οι ΗΠΑ, έρχονται καλπάζοντας η Γαλλία και η Αυστρία, ενώ το Brexit έριξε σφαλιάρα.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης - Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

.Αντισυστημικοί.... αστούληδες

Τώρα για να καταλάβουμε. Είναι αντισυστημική η ψήφος στον Τραμπ; Είναι αντισυστημική η ψήφος στην Λεπέν ή στον Μπέπε Γκρίλο; Τελικά ήταν αντισυστημική η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ψεκασμένους; Είναι όλοι αυτοί κατά του συστήματος ή μήπως είναι σαρξ εκ της σαρκός τους;

Τι πάει να πει άραγε αντισυστημικός; Είναι αυτός προφανώς που δεν έχει καμιά σχέση με το κατεστημένο, που προχωρά σε ρήξεις και τομές, που αν χρειαστεί τα σπάει όλα προκειμένου να υπηρετήσει την ιδεολογία για την οποία ψηφίστηκε.

Πώς είναι ο Τραμπ αντισυστημικός όταν δεν ξέρει και ο ίδιος τι έχει ή όταν το σύστημα είναι αυτό που τον έκανε μεγιστάνα; Ποιοι τον ψήφισαν άραγε; Μήπως είναι αντισυστημικοί χιλιάδες ψηφοφόροι του που δεν θέλουν το πρόγραμμα υγείας και ασφάλισης του Ομπάμα; Μα υποτίθεται ότι «βαφτίζεσαι» αντισυστημικός όταν πας κόντρα στο κατεστημένο, στις ελίτ και ζητάς να βοηθηθούν οι φτωχοί. Πόσο δηλαδή πολεμικό κατά του συστήματος ήταν το πρόγραμμα του Τραμπ που υπόσχεται φοροελαφρύνσεις στους πλούσιους ή διακρίσεις μεταξύ φτωχών και πλουσίων;

Γιατί είναι αντισυστημικό να ψηφίζεις μια νεοναζί που απλά άλλαξε προβιά, όπως η Μαρίν Λεπέν; Γιατί να ψηφιστούν οι ακροδεξιοί του AfD ή ακόμη και η Χρυσή Αυγή που θα ήθελαν πολύ τις… εκκαθαρίσεις όποιου δεν είναι δικός τους;

Και πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ που υποτίθεται ότι ψηφίστηκαν ως το αντίπαλον δέος των… συστημικών κομμάτων. Προσέξτε. Ο Καμμένος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, θεωρήθηκε από τους πολίτες αντισυστημικός. Μαζί του ο Κουίκ με τις αργομισθίες, ο… Χαϊκάλης με τις off shore, η πριγκίπισσα Κουντουρά και τόσοι άλλοι που πέρασαν άλλωστε και από άλλα κόμματα. Κάποιοι ήταν και βουλευτές, επομένως υπηρέτησαν το σύστημα με τα μπούνια.

Αντισυστημικός ο Τσίπρας. Μάλιστα γιατί εμείς νομίζαμε ότι είναι αστός από τον Διόνυσο, που δεν έχει ούτε ένα ένσημο και που μια ζωή παιδί του κομματικού σωλήνα είναι. Ομοίως και πολλοί ανεπάγγελτοι ή άεργοι Συριζαίοι πλάσαραν τον εαυτό τους ως πολεμιστές του κατεστημένου που θα μας έσωζαν από τα μνημόνια και τους δανειστές. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Έχουν υπογράψει μέχρι και τις χαρτοπετσέτες των δανειστών, έχουν υποκύψει στις ορέξεις επιχειρηματιών, έχουν μάλιστα χρηματοδοτηθεί από αυτούς. Ο Τσίπρας πήγαινε στα ραντεβού με τη γάτα Ιμαλαΐων και με άλλα «μαντρόσκυλα» των Βορείων προαστίων, ο Παππάς θεωρείται το απόλυτο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ και ούτω κάθε εξής.

Θέλουμε να πούμε ότι όποιος πουλάει τον εαυτό του ως πολέμιο του κατεστημένου και της διαπλοκής δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας. Δείτε π.χ. τι θα κάνει από όλα όσα έχει πει ο Τραμπ. Ήδη πήρε πίσω ότι θα καταργήσει το Obamacare, ήδη είναι έτοιμος να κάνει πίσω σε πολλά άλλα ακραία, όπως το χτίσιμο τείχους στο Μεξικό και άλλα τέτοια. Ο ρεαλισμός της εξουσίας θα τον αναγκάσει να προσαρμοστεί γιατί απλά δεν ήταν και δεν είναι αντισυστημικός. Το ίδιο και ο Τσίπρας, ποτέ δεν ήταν, ασχέτως αν ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του με φωτοστέφανο ή με τόξο σαν τον Ρομπέν των Δασών.

Αν είσαι αντί αυτό σημαίνει ότι ρίχνεσαι στη φωτιά για τους φτωχούς και τους αδικημένους, δεν συμβιβάζεσαι με το σύστημα και τους εκπροσώπους του. Καλό είναι να πάρουν ένα μάθημα και οι Έλληνες που πιστεύουν στις μπαρούφες που τους προσφέρουν οι κυβερνώντες οι οποίοι νομίζουν ότι αντισυστημικός είναι αυτός που δεν βάζει γραβάτα ή που δεν συναντά την τρόικα στο υπουργείο αλλά στο Χίλτον ή που πιστεύει ότι το να είσαι «αριστερός» σε κάνει ταυτόχρονα και μαχητή του κατεστημένου.

Στο πέρασμα των χρόνων αποδεικνύεται ότι πιο βουτηγμένοι στο σύστημα από τους «αριστερούς» δεν υπάρχουν. Θα ήταν πιο έντιμοι π.χ. αν τα είχαν κάνει όλα Κούγκι στο όνομα της… δήθεν ιδεολογίας τους κι ας πλήρωναν το τίμημα. Αλλά να μιλά ο Τσίπρας, ο Παππάς και ο Καμμένος για αντισυστημική δράση και διαπλοκή είναι σαν να λες ότι ο Τραμπ τσάκισε τον καπιταλισμό, όπως μας πληροφόρησε ένας τηλεαστέρας...

.Ο κ. Τραμπ και η νέα Δεξιά

Ο κ. Ντόναλντ Τραμπ αντιμετώπισε, μόνος, το σύνολο του αμερικανικού κατεστημένου· το συνέτριψε και ανεδείχθη ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» επικράνθη, καθώς επίσης και σύμπασα η ελίτ στη Δύση. Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών είναι δηλωτικές αμηχανίας, βαθύτατης ανησυχίας ενώπιον του αγνώστου που αναδύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και της ασύγγνωστης απερισκεψίας ή ακριβέστερα υπεροψίας τους να έλθουν σε επαφή έστω και με επιτελείς του κ. Τραμπ – πολύ περισσότερο με τον ίδιο, που τον αντιμετώπισαν περίπου ως αποσυνάγωγο.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του παραβίασε κάθε κανόνα «πολιτικής ορθότητος», που τελικώς προσέλαβε διαστάσεις ανάλογες με τον κομφορμισμό στη Σοβιετική Ενωση. Με μόνη διαφορά ότι δεν ήταν «μικροαστικός», αλλά εξίσου πληκτικός, αυτάρεσκος και αποκομμένος από το αίσθημα της κοινωνίας.

Η υποψήφια των Δημοκρατικών κ. Χίλαρι Κλίντον προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει υπέρ αυτής τη «ρατσιστική» και «αντιφεμινιστική» διάσταση του αντιπάλου της. Απέτυχε παταγωδώς. Στην ομιλία της ύστερα από την εκλογική της ήττα, η κ. Κλίντον κάλεσε τους οπαδούς της να συνεχίσουν –όπως προτίθεται να πράξει και η ίδια– τον αγώνα για την προάσπιση των συνταγματικώς κατοχυρωμένων ατομικών ελευθεριών.

Αλλά ήταν εκτός θέματος, από μια άποψη, διότι το Σύνταγμα των ΗΠΑ περιλαμβάνει και διάταξη –μοναδική, πράγματι, παγκοσμίως– που κατοχυρώνει το «δικαίωμα των Αμερικανών πολιτών στην ευημερία». Αυτή ακριβώς ήταν η ισχύς του κ. Τραμπ, που ουσιαστικώς εξήγγειλε μια «Νέα Συμφωνία». Οχι κατά το πρότυπο του προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ τη δεκαετία του 1930, που βασιζόταν στην παρέμβαση του κράτους, αλλά με τη δραστηριοποίηση των αμερικανικών επιχειρήσεων στο εσωτερικό με επενδύσεις για την ανάπτυξη των υποδομών και της ανταγωνιστικότητος.

Κατά τον κ. Τραμπ, δεν είναι δυνατόν, απλούστατα, επιχειρήσεις που ανδρώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες να δραστηριοποιούνται στο διεθνές στερέωμα και η χώρα να βυθίζεται στην παρακμή. Η τάση της οικονομικής ηγεμονίας οδήγησε, απλώς, στην καταστροφική και αδιέξοδη εμπλοκή των ΗΠΑ. 

Αδέξια απόπειρα αντιγραφής της «παγκοσμιοποιήσεως», που κωδικώς μπορεί να ονομαστεί ως «σύστημα Μπιλ Κλίντον και Τόνι Μπλερ», οδήγησε συνεργούσης της γερμανικής ακαμψίας και ιδιοτέλειας στην εξαθλίωση των πολιτών της Ενώσεως –στις χώρες του Νότου και όχι μόνον– προς χάριν της διεθνούς «ανταγωνιστικότητος», διά της φυγής των «επενδυτών» στις αγορές φτηνού εργατικού δυναμικού.

Πριν από χρόνια ένας πρώην μάλλον αποτυχημένος ηθοποιός του Χόλιγουντ, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, άλλαξε τη φυσιογνωμία του κόσμου και θεωρείται, πλέον, ακόμη και από αντιπάλους του ένας από τους μεγαλύτερους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Στις εκλογές της περασμένης Τρίτης ο πρωταγωνιστής ενός reality show ανεδείχθη πρόεδρος των ΗΠΑ και ηγέτης μιας νέας Δεξιάς. Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» περιέπεσε σε κατάθλιψη και έχει αποδιοργανωθεί. Εν τέλει, θα προσαρμοσθεί.

 ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

.Μπορεί η Εκκλησία να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις;

Πολύς λόγος έχει γίνει για τον Νίκο Φίλη, την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση και ποιοι ευθύνονται γι' αυτό. Άλλωστε και ο ίδιος φρόντισε να καταστήσει σόου για την τηλεόραση και τα social media την καρατόμησή του, με τον... αριστερό δεκάρικο που έβγαλε χθες. Λες και κάτι έγινε που έχασε η κεντρική πολιτική σκηνή τον Φίλη ή όπως λέει και ο λαός «χ... η φοράδα στ' αλώνι». 

Γιατί αναλώνουμε τόσο χρόνο προκειμένου να ασχοληθούμε με το πρόσωπο «Φίλης»; Πολλά ειπώθηκαν όπως ότι «μίλησε στην αριστερή ψυχή, είναι το άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει διολισθήσει σε... συντηρητικές πολιτικές. Ειπώθηκε επίσης ότι τον «έφαγε» ο Ιερώνυμος, άλλωστε και ο ίδιος είπε ότι κάποιοι σχεδίασαν την πολιτική του δολοφονία υπονοώντας τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον Αρχιεπίσκοπο με τη βοήθεια των Media.

Όμως, το ορθόν θα ήταν να ασχοληθούμε με το περιβάλλον στο οποίο λειτούργησε, ανήλθε και τελικά καρατομήθηκε ο κ. Φίλης. Και να του πούμε και το απλό που μάλλον δε θέλει να το καταλάβει: «Κύριε Φίλη που το παίζετε.. αριστερός κι ευαίσθητος. Δεν ξέρετε με ποιους είχατε να κάνετε; Με ποιους καθόσαστε στο ίδιο υπουργικό τραπέζι και με ποιους συνδέσατε την πολιτική σας καριέρα»;

Ο εξοβελισμός του πρώην υπουργού είναι απόφαση του Τσίπρα, φέρει την υπογραφή του, και δεν είναι «συλλογική απόφαση» όπως είπε ο νεόκοπος κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος. Η απόφαση ελήφθη για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι υπέκυψε στις δήθεν απειλές του Κ(λ)αμμένου ότι θα ρίξει την κυβέρνηση για το θέμα της Εκκλησίας. Ο δεύτερος είναι ότι απειλήθηκε από τον Ιερώνυμο ότι ανοίγει πόλεμο. 

Ανεξαρτήτως, λοιπόν, αν ο Φίλης έχει δίκιο ή άδικο, ανεξαρτήτως ότι κανένας θεσμός, ούτε η Εκκλησία δεν μπορεί να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, η υπόθεση έδειξε ότι ο Τσίπρας είναι ένας άβουλος, άτολμος ηγέτης που άγεται και φέρεται από τους ακροδεξιούς και δεν έχει τα κότσια ούτε τα... αριστερά του ιδανικά να υπερασπιστεί. Και γι' αυτό είναι δεινή ήττα η απομάκρυνση του Φίλη, όχι το ίδιο το πρόσωπο κι αν έχασε η Βενετιά βελόνι.

Από την άλλη, ο κ. Φίλης ας μην κλαίγεται, γιατί ήξερε και ανέχθηκε τους Καμμένους; Μαζί τους δεν κυβερνούσε εδώ και 20 μήνες; Που ήταν άραγε ο κ. Φίλης όταν ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε τους συνέδρους «σύντροφοι»;

Αλήθεια. Πώς αντέδρασε ο... αριστερός υπουργός όταν στο ίδιο τραπέζι με τον Καμμένο αυτός του είπε κλαίγοντας ότι θα ρίξει την κυβέρνηση; Είπε ο κ. Φίλης στο συνεταιράκι του στην κυβέρνηση «βρε αι σιχτίρ Πανούλη, τις κυβερνήσεις τις ρίχνουν οι λαοί κι όχι οι Εκκλησίες;» Που είναι η ευαισθησία του αιώνιου αριστερού κ. Φίλη όταν συμβαίνει μπροστά του μια από τις πιο εξευτελιστικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας; 

Ένας αρχηγός κόμματος να παίρνει το ύφος του κλαμένου σκύλου και να λέει «Αρχιεπίσκοπε, να ρίξω την κυβέρνηση αν το θες». Τώρα θυμήθηκε ο Φίλης να μιλήσει για συμβόλαιο πολιτικού θανάτου του όταν μπροστά του εκτυλισσόταν ένα συμβόλαιο θανάτου της κυβέρνησής του από τον «θρησκευόμενο» τάχα κ. Καμμένο;

Ας μην κλαίγεται λοιπόν ο κ. Φίλης και ας μην ετοιμάζεται για το ρόλο που θα αναλάβει στην εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό είναι ότι κι αυτός ξεπούλησε την αριστερά που δήθεν υπηρετούσε, από τη στιγμή που ανέχθηκε τους ψεκασμένους να κάθονται μαζί του και να τον εκβιάζουν. 

Τελεία και παύλα. Ας ρίξει μια ματιά και στον πρωθυπουργό του που του έβαζε βαθμό 20 και ένα μήνα μετά τον έστελνε σπίτι του. Όταν τον αποθέωνε ως τον μεγάλο ηγέτη ήταν καλά και τώρα που τον έδιωξε δεν θέλει ούτε να τον βλέπει;

Αυτά είναι ήθος κ. Φίλη και πίστη στους αγώνες της Αριστεράς που δήθεν υπηρετείτε όλοι εσείς οι ψεύτες.

.Στην εποχή των τεράτων...

Οι εκλογές στις ΗΠΑ και η νίκη του Τραμπ επιβεβαίωσε, για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμη, τον βαθύ διχασμό που επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Σε όλες τις κοινωνίες, από τη μικρή Ελλαδίτσα μέχρι τη μεγάλη Αμερική, τη Ρωσία, την Τουρκία ή τις αφρικανικές χώρες.

Επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση, ο ανάλγητος καπιταλισμός που ενδιαφέρεται μόνο για τα νούμερα και όχι για τους ανθρώπους, η ισοπεδωτική κατάσταση που προωθεί ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο το οποίο έχει αποτύχει, δεν έχουν μέλλον. Κι αν δεν αλλάξουν σύντομα τότε το επόμενο βήμα θα είναι καταστροφικό.

Ο σημαντικός Έλληνας επιστήμονας, Δ. Νανόπουλος, μιλώντας μετά τη νίκη του Τραμπ και γνωρίζοντας την αμερικανική πραγματικότητα αφού εργάζεται εκεί, είπε ότι ο κόσμος του θυμίζει την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ανάμεσα σε δύο πολέμους δηλαδή που κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη.

Κάποιοι δεν αποκλείουν το γεγονός ενός μεγάλου και καταστροφικού πολέμου, άλλοι προβλέπουν παγκόσμιες αναταράξεις. Το σίγουρο είναι ότι αφενός οι κοινωνικές ανισότητες και αφετέρου το εκρηκτικό αυτό κύμα μετανάστευσης δεν θα έχουν καλά αποτελέσματα για τον πλανήτη.

Κάποιοι δεν είδαν τα σημάδια στη Βρετανία με το Brexit. Άλλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν τη Λεπέν να έρχεται βγάζοντας το κοστούμι του ναζί και παίζοντάς το απλά ένα δεξιό κόμμα. Υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν κανένα προβληματισμό για την κατάρρευση σταθερών που μέχρι σήμερα τις θεωρούσαμε δεδομένες. Από το παγκόσμιο μιντιακό σύστημα που χαϊδεύει τα αυτιά του πολιτικώς ορθού λόγου και χαρακτηρίζει ακραίους όσους τολμούν να θέτουν κρίσιμα θέματα για τους πολίτες. Μέχρι το πολιτικό σύστημα σε πολλές χώρες που ενώ τους φτύνουν νομίζει ότι βρέχει και κρατάει ομπρέλα.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο τα μίντια παίζουν ενεργό ρόλο στην καθοδήγηση των πολιτών σε κάθε χώρα, αυτό το γνωρίζουμε καλά. Όμως, η αποτυχία τους και να προβλέψουν δημοσκοπικά οποιαδήποτε μεγάλη μάχη (από το δημοψήφισμα στην Ελλάδα μέχρι το Brexit και τη νίκη Τραμπ) μέχρι και την αγωνιώδη προσπάθεια που κάνουν για να απομονώσουν «αιρετικές» φωνές, επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι δεν πάει άλλο. Είτε πρόκειται για «αριστερά» ή προοδευτικά μίντια που κατασυκοφαντούν όσους μιλούν για μετανάστες ή για σύνορα ή για εθνική ταυτότητα είτε για «δεξιά» μέσα ενημέρωσης που όταν κάποιος μιλά για φτώχεια, ανέχεια, σκληρά θατσερικά μέτρα, τότε σου κολλούν τη στάμπα του «αντιμεταρρυθμιστή» που δε θέλει να πάει μπροστά η χώρα.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο θέμα, δηλαδή την αδυναμία του πολιτικού συστήματος παντού να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μπορούν πολλά να ειπωθούν. Στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί και το κατεστημένο δεν θέλησε να αντιληφθεί ότι π.χ. οι λευκοί έχουν γίνει μειονότητα και αισθάνονται αδικημένοι. Δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές ανισότητες, ότι υπάρχει φόβος και οργή, ότι υπάρχει αγωνία για τους μετανάστες που απειλούν τις δουλειές τους, χωρίς κι αυτοί να είναι κατ' ανάγκη κακοί οι... βιαστές όπως έλεγε ο Τραμπ.

Θα αναρωτηθεί κανείς; Μα οι φτωχοί ψήφισαν τον κροίσο Τραμπ; Τι είδους αντισυστημική ψήφος είναι αυτή; Κι όμως, όποιος κι αν ήταν αυτός που θα έβγαινε μπροστά και θα μιλούσε με τόσο λαϊκίστικο τρόπο θα ήταν νικητής. Οι Αμερικανοί μισούσαν την Χίλαρι και την οικογενειοκρατία, μισούσαν αυτή την πολιτική που βασίζεται σε νόρμες, σε κανόνες και ο Τραμπ απλά τους έδωσε τη διέξοδο, έχοντας βεβαίως και το χάρισμα το προσωπικό.

Στην περίπτωση της Ελλάδας έγινε πάνω – κάτω το ίδιο με τις νίκες του ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές και δημοψήφισμα. Οι Έλληνες πολίτες που αισθάνονται ότι είναι έξω από το παιχνίδι, που βλέπουν εκατομμύρια να περνούν δίπλα τους, που βλέπουν οι μετανάστες να γεμίζουν τα νησιά και που κατηγορούν γι' αυτό το παλιό πολιτικό σύστημα ήταν δεδομένο ότι θα «έπαιζαν» το χαρτί του νέου, αντισυστημικού, χωρίς γραβάτα, χωρίς οικογένειες πίσω του και με έναν λόγο ακραία λαϊκίστικο. Για θυμηθείτε τι έγινε στο δημοψήφισμα. Μόλις βγήκαν οι εκπρόσωποι του λεγόμενου κατεστημένου, πρόεδροι και πρώην πρωθυπουργοί, κατέρρευσε το «ναι» και επικράτησε με άνεση το «όχι».

Τέλος, αυτό που θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι αυτός ο λαϊκισμός που συνδυάζεται με ψέμα. Ό,τι έκανε ο Τσίπρας δηλαδή, ό,τι έκανε ο Φάραντζ, ό,τι έκαναν οι Ποντέμος και ό,τι θα κάνει η Λεπέν. Ο Τραμπ μένει να αποδειχθεί πόσο ψεύτικος είναι όταν υποσχόταν μειώσεις στους φόρους, τείχη για τους μετανάστες και χτύπημα του αμερικανικού κατεστημένου.

Αυτός ο άκρατος λαϊκισμός, η στροφή των πολιτών ανά τον κόσμο σε ακραίες ή τουλάχιστον αμφιλεγόμενες επιλογές, η κοινωνική οργή που δεν ακούγεται αλλά είναι πολύ δυνατή και η «βόμβα» του προσφυγικού απειλούν την παγκόσμια ειρήνη, τάξη και ασφάλεια. Ζούμε στην εποχή των τεράτων όπου το παλιό πεθαίνει και μέχρι να γεννηθεί το καινούργιο επικρατεί χάος. Ελπίζουμε μόνο να μην κρατήσει πολύ, ειδικά εδώ στη μικρή και αδύναμη Ελλάδα.

.Πώς η ύφεση τρέφει το λαϊκισμό

Πιστεύεται πως η παγκόσμια οικονομία διέρχεται μία μακρόχρονη φάση bear με αρνητικά επιτόκια και αποπληθωρισμό. Ήδη από την κρίση του 2007-08 το βάρος της ενίσχυσης της ζήτησης έχει πέσει στις πλάτες των τραπεζιτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις προσπάθειες του Μάριο Ντράγκι το 2012 να διασώσει το ευρώ.

Παρά τις προσπάθειες, η ανάπλαση της παγκόσμιας οικονομίας είναι ακόμα ισχνή. Ο πληθωρισμός παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ενώ η νομισματική πολιτική είναι επιφυλακτική ή ακόμα και αντιφατική: όσο εμπνέει εμπιστοσύνη, άλλο τόσο προκαλεί φόβο, κάτι που αποτυπώνεται στη στροφή των πολιτών σε λαϊκιστές πολιτικούς.  

Τα αρνητικά επιτόκια στην Ευρώπη και την Ιαπωνία παρατείνουν την ανησυχία, την ίδια ώρα που το QE συντελεί σε χτίσιμο χρέους αναδυόμενων οικονομιών. Παρά το φθηνό χρήμα, η τραπεζική πίστη αμφισβητείται – κάτι που ισχύει και στην περίπτωση της Ελλάδας με όλα βέβαια, τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά της. Οι αρνητικές προσδοκίες για συνέχιση αυτών των φαινομένων προεξοφλούνται σε εμπορικές συμφωνίες που καταδεικνύουν την ενόχληση των επενδυτών για μια νέα ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας. Ταυτόχρονα, πολλοί κάνουν λόγο για έλλειψη εργαλείων καταπολέμησης μιας νέας ύφεσης.

Από τη θετική σκοπιά διαφαίνεται αυτή η ύπαρξη όπλων για την εκτόνωση της νάρκης του αποπληθωρισμού από τις αναδυόμενες οικονομίες με την παροχή των κατάλληλων εργαλείων στους  κεντρικούς τραπεζίτες από την κεντρική εξουσία, κάτι βέβαια που στη δική μας περίπτωση είναι ανεδαφικό. Αποδεικνύεται πως με την ως τώρα  εφεκτική  στάση πολλών κυβερνήσεων και την αποτυχία αναγνώρισης της ανάγκης ευθυγράμμισης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, καταβαραθρώθηκε κάθε ερέθισμα απεμπλοκής από τη λιτότητα.

Έχει έρθει λοιπόν η ώρα για τις κυβερνήσεις να γίνουν συμπολεμιστές των κεντρικών τραπεζιτών. Ίσως να χρειάζεται να εφαρμοστούν κάποιες τεχνικές που άλλοτε φάνταζαν ριζοσπαστικές, όπως η χρηματοδότηση της δημόσιας δαπάνης ή περικοπή φόρων  χωρίς τραπεζική ανάμιξη, με ταυτόχρονη αύξηση της χρηματικής ροής που θα οδηγήσει σε αύξηση της κατανάλωσης. Σε αυτό θα βοηθούσε οι κεντρικές τράπεζες να αλλάξουν τους στόχους του πληθωρισμού.  

Μία άλλη πρακτική επιδρά στο εισόδημα και τις τιμές με πολιτικές που έχουν ως στόχο μισθολογικές αυξήσεις ή κίνητρα φοροαπαλλαγών που θα γεννούσαν ένα σπιράλ με κατ’ επέκταση αλλαγή στους στόχους του πληθωρισμού και της κατανάλωσης.

Όλα τα παραπάνω εμπεριέχουν αναμφισβήτητα ρίσκα. Η ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική περιορίζεται αυστηρά από τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Όταν όμως οι αναπτυγμένες οικονομίες αγγίξουν τον πάτο του αποπληθωρισμού, αναπόδραστα θα χρειαστούν μέτρα ίσως ακόμα πιο ακραία. Το εργαλείο της δημοσιονομικής πολιτικής θα ήταν ίσως το χρησιμότερο στην παρούσα φάση. Υπάρχει πολύς χώρος δανεισμού, πολύ φθηνού μάλιστα, στη θέση της ισοπεδωτικής λιτότητας. Με υπολογισμούς για  πάνω από 7 τρις παγκοσμίως κρατικά ομόλογα με αρνητικές αποδόσεις ο κρατικός δανεισμός καθίσταται πολύ ελκυστικός, ιδιαίτερα αν συνοδεύεται από δυνατά στοιχεία ενεργητικού και σημαντικά έργα υποδομής. 

Απαραίτητοι βέβαια και δομικοί μετασχηματισμοί στη λειτουργία των φορέων της ανάπτυξης, τις τράπεζες. Με πολλούς προβληματικούς ισολογισμούς, η διαγραφή των κόκκινων στοιχείων είναι η μία όψη της της λύσης. Το ιδανικό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την επιμελή διόρθωση των κανόνων λειτουργίας και εποπτείας ώστε οι κυβερνήσεις να προωθούν είτε αυξήσεις κεφαλαίου είτε ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια.

Η απορρύθμιση είναι μία άλλη προτεραιότητα. Η απλοποίηση κανονισμών, ή του φορολογικού κώδικα σε πολλές χώρες για παράδειγμα,  θα συντελούσε τόσο στην κρατική ελάφρυνση όσο και στην κινητικότητα προς τα πάνω φτωχότερων στρωμάτων.

Ουσιαστικά όλα κατατείνουν πως το πρόβλημα δεν είναι η αποστέρηση της οικονομίας από εναλλακτικές πολιτικές. Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι εκείνοι είναι που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, αλλά συχνά αποδεικνύονται αδύναμοι. Η αμερικανική εσωτερική πολιτική είναι περισσότερο διασπασμένη από ποτέ, οι Ιάπωνες πολιτικοί φοβούνται να έρθουν σε ρήξη με τα λόμπι, και η ευρωζώνη δείχνει πολιτικά και θεσμικά ανίκανη να ενωθεί γύρω από νέες πολιτικές.

Αν οι πολιτικοί αποτύχουν να αναλάβουν την κατάλληλη  δράση όσο είναι καιρός, μία επερχόμενη δριμεία και εξαπλωμένη κρίση θα επιφέρει αντιδράσεις εναντίον τους. Ενδεικτικό και άκρως ανησυχητικό είναι ότι οι αγορές σε ύφεση και οι στάσιμες οικονομίες έχουν δώσει πολιτική εξουσία στους λαϊκιστές, οι οποίοι αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική στους ώμους της κρίσης του 2007-08. Οι λαϊκιστές διαθέτουν τις δικές τους λύσεις στις οικονομικές δυσκολίες -  προστατευτικές ταρίφες, υπέρμετρους φόρους, εθνικισμό και μια σειρά από πολιτικές που παρά την καταστροφικότητά τους αποκτούν αποδοχή, κυρίως γιατί είναι οι μόνες προβαλλόμενες.

Αυτό δείχνει πως πίσω από την ανησυχία ότι οι κεντρικές τράπεζες δε μπορούν πλέον να παράξουν λύσεις, κρύβεται μία ακόμα μεγαλύτερη: αν οι φιλελεύθεροι και κεντρώοι πολιτικοί είναι κατάλληλοι για να αναλάβουν δράση κατά της ύφεσης και του λαϊκισμού που αυτή συμπαρασύρει.

* Ο κ. Γ. Κατοστάρης, ΜΒΑ, είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Νέων Επιχειρηματιών Ελλάδας, CEO της GK Venture Management 

.Κυβέρνηση επιβίωσης…

Ιδρυτικό συνέδριο 2013: «Είναι συναισθηματικά ασταθής και φέρεται σαν να παίρνει ψυχοφάρμακα», λέει σε κλειστή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας ο Αλέκος Φλαμπουράρης αναφορικά με το πρώην πρωτοπαλίκαρο του τότε ισχυρού Γιάννη Μηλιού, που τώρα αναλαμβάνει και αξιωματικά τις ευθύνες του πρώτου wingman του πρωθυπουργού. Από τότε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Και όχι, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος δεν είναι «αντί-Παππάς», όπως ορισμένοι αντιλαμβάνονται, ή ευλεπιστούν. Είναι «συν-Παππάς», σε μια κυβέρνηση φενταγίν και απόλυτης υπακοής στην ηγεσία. 

Οι νέες αφίξεις προετοιμάζονται καιρό σε δοκιμαστικούς σωλήνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η επωνυμία του δικηγορικού γραφείου των τριών συντρόφων ήταν «Καλογήρου-Βασιλειάδης-Τζανακόπουλος». Ο πρώτος έγινε Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, ο δεύτερος Υφυπουργός Αθλητισμού και ο τρίτος Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος. Ειδικά ο τελευταίος, από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη της διεύθυνσης του πρωθυπουργικού γραφείου δεν έπαψε να αποδεικνύει τη χρησιμότητα και την ικανότητά του...

Η εκτόξευσή του Κυβερνητικού Εκπροσώπου στα σημερινά ύψη δεν ήταν αρχικά στο πρόγραμμα, καθώς εσωκομματικά δεν θεωρείτο από τους σκληρούς προεδρικούς. Όμως, προϊόντος του χρόνου, ο Δημήτρης «ξελάσπωσε» πολλάκις το Μαξίμου, όντας ενίοτε και από τους λίγους που αντιλαμβάνονταν τί συνέβαινε και τί υπογραφόταν – Πανεπιστήμιο του Λονδίνου γαρ. Έτσι, έφτασε στο σημείο να μεταβληθεί στον απόλυτο «Τσιπρικό», να επιβραβευθεί με υπουργοποίηση και να πάρει μπόνους τις καρέκλες των κομματικών-επαγγελματικών κολλητών του. 

Άπαντες, πλέον, πίνουν νερό στο όνομα του Αλέξη.
Όσοι έμειναν κι όσοι μπήκαν είναι απόλυτα δικοί του. Από τον Ξανθό και τον Βίτσα της ΔΕΞ-ΑΡΕΝ, μέχρι τον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Δημήτρη Λιάκο, πρώην νεοδημοκράτη και ικανό τεχνοκράτη που εγγράφηκε εν μια νυκτί σε τοπική του Χαϊδαρίου έχοντας προσεγγίσει το περιβάλλον Δραγασάκη, από το οποίο μπήκε στον κύκλο Τσίπρα, με αποτέλεσμα από στέλεχος χρηματιστηριακής εταιρίας να βρεθεί προϊστάμενος του γραφείου Οικονομικής Πολιτικής του Πρωθυπουργού και να συντονίζει διαπραγμάτευση με την Κομισιόν και το ΔΝΤ. Με τον νέο Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης, Αλέξη Χαρίτση, επίσης τεχνοκρατικά δοκιμασμένο, η γνωριμία με τον πρωθυπουργό ανάγεται στα χρόνια του Πολυτεχνείου.

Παλιός συνομιλητής του Αλέξη, δια του μέντορα Δραγασάκη, και ο ίδιος ο νέος Υπουργός Οικονομίας. «Μινσκιανός» οικονομολόγος, όπως και η Ράνια Αντωνοπούλου, δεν βρέθηκε στο προσκήνιο από την αρχή διότι είχε διακηρύξει προς πάσα κατεύθυνση, πως δεν θα συμμετείχε σε κανένα σχήμα με τον «ασόβαρο» Βαρουφάκη – εξ ου και τον αδικεί η ταύτιση. Σε αντίθεση με τον Γιάνη, ο κος Παπαδημητρίου δεν είναι μποέμ πολιτικάντης και αντιλαμβάνεται τί θα πει γραμμή. Κάτι που, πλέον, αποτελεί πυρηνική κυβερνητική αξία. Κι ο εκλεκτός του συνεδρίου, Νίκος Φίλης, ακόμα, δεν αποβλήθηκε (αντί να μετακινηθεί) τόσο λόγω Ιερωνύμου, όσο ένεκα αυθάδειας.

Ο ανασχηματισμός αποσκόπησε επίσης στο να προστατεύσει δοκιμασμένους ημετέρους. Ο Πάνος Σκουρλέτης υποβαθμίστηκε δια της αναβάθμισης, όμως έτσι ενισχύεται στους 53 ως δήθεν αγωνιστής - η φράξια αυτή θα εξακολουθήσει να λειτουργεί σε υποτιθέμενη εσωτερική αντιπαλότητα υπό την ουσιαστική καθοδήγηση του σιωπηλού βουλευτή Χριστόφορου Παπαδόπουλου (και όχι του Ευκλείδη Τσακαλώτου), που την συνέλαβε μαζί με τον Φλαμπουράρη στην περίφημη αυλή της Αίγινας, όπου τα σπίτια τους είναι δίπλα. Ούτως ώστε να μη φθαρεί περαιτέρω, αποσύρθηκε επίσης ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ενώ η Όλγα Γεροβασίλη απομακρύνθηκε από την διακεκαυμένη ζώνη. Ο Νίκος Παππάς, πάλι, οχυρώθηκε στο εξειδικευμένο χαρτοφυλάκιό του.

Πλέον, στην κυβερνητική φρουρά δεν χωρούν αμφισβητίες. Προσωπικοί σωματοφύλακες όλων των κλάσεων κλήθηκαν σε επιστράτευση, ούτως ώστε να φανεί κατά πόσο μια κυβέρνηση με κορμό τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι σε θέση να εφαρμόσει – και όχι μόνο να ψηφίζει σε δόσεις – το μνημόνιο που η ίδια επέφερε κι υπέγραψε. Σε σχέση με το κατά πόσο πρόκειται για σχήμα τετραετίας ή εκλογών, δε, το ίδιο το ερώτημα πάσχει. Πάγια τακτική του πρωθυπουργού αποτελεί το «βλέποντας και κάνοντας». Και με τη διεθνή δυναμική τόσο εξαιρετικά ρευστή, όλα εξετάζονται ως ενδεχόμενα.

Αμερικανικές εκλογές μεθαύριο, ιταλικό δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου, αναμονή απόφασης για Brexit, γαλλικές εκλογές το Μάιο αμέσως μετά την απόφαση Ντράγκι για την ποσοτική χαλάρωση και το φθινόπωρο γερμανικές εκλογές – ο κος Τσίπρας ενδεχομένως να ποντάρει τα ρέστα του στη δεύτερη αξιολόγηση διότι θέλει να μείνει μέσα στα πράγματα, ειδικά τώρα που το πεδίο ευνοεί τον τύπο του τυχοδιώκτη.

Κωνσταντίνος Μπογδάνος

Market News

.Εντονη ανησυχία στις αγορές από τη νίκη Τραμπ - Στροφή σε ασφαλή καταφύγια

Πτώση στις μετοχές, το πετρέλαιο, το μεξικανικό πέσο και το δολάριο, ράλι σε χρυσό και κρατικά ομόλογα, ήταν η άμεση αντίδραση των αγορών στην νίκη - έκπληξη του Ντόναλντ Τραμπ.

Οι διεθνείς επενδυτικές αγορές φοβούνται ότι η εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ θα προκαλέσει παγκόσμια οικονομική κι εμπορική αναταραχή, με άμεση συνέπεια την περαιτέρω καθυστέρηση από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ της αύξησης των αμερικανικών επιτοκίων, η οποία αναμένονταν να γίνει τον επόμενο μήνα.

Πιο ψύχραιμη είναι η αντίδραση του ελληνικού χρηματιστηρίου στον απόηχο της εκλογικής νίκης του Ντόναλντ Τραμπ. O Γενικός Δείκτης Τιμών στις 12:30 διαμορφώνεται στις 576,07 μονάδες σημειώνοντας πτώση 1,05%. Ενδοσυνεδριακά κατέγραψε χαμηλότερη τιμή στις 572,41 μονάδες (-1,68%).

Οι ευρωπαϊκές μετοχές σημειώνουν απώλειες μετά τη νίκη του Τραμπ, λόγω της αβεβαιότητας για τις πολτικές που θα ακολουθήσει, προκαλώντας νευρικότητα στους επενδυτές. Ωστόσο, η αγορά περιόρισε τις αρχικές ισχυρές της απώλειες με τους traders να σημειώνουν ότι η ομιλία Τραμπ ήταν ισορροπημένη, αυξάνοντας τις ελπίδες ότι μεγάλο μέρος της επιθετικής ρητορικής που χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας δεν θα υλοποιηθεί, καθησυχάζοντας έτσι την αγορά.

"Η αρχική αντίδραση των αγορών ήταν βίαιη, αλλά σταδιακά είδαμε ότι η risk-off στρατηγική υποχώρησε αρκετά σημαντικά", τονίζει ο Roger Douglas, διαχειριστής χαρτοφυλακίου στην Deutsche Asset Management. "Οι επενδυτές ψάχνουν για σημάδια αλλαγής στην πολιτική που είχε σηματοδοτήσει προεκλογικά ο Trump, ή αρχίζουν να αναρωτιούνται αν αυτή η αλλαγή έρθει στο εγγύς μέλλον."

Έτσι από απώλειες άνω του 2% στον πανευρωπαϊκό δείκτη Stoxx Europe 600, μετά την ομιλία Τραμπ σημειώνεται οριακή πτώση κάτω του 0,5%, ωστόσο οι κλάδοι που θεωρούνται "ευαίσθητοι" στην ανάπτυξη, όπως οι τράπεζες, τα αυτοκίνητα και το πετρέλαιο συνεχίζουν να σημειώνουν ισχυρή πτώση, με τις ευρωπαϊκές τράπεζες να είναι οι "μαύροι πρωταγωνιστές", ειδικά ο οι ιταλικές και οι γερμανικές.

Από τους μεγαλύτερους χαμένους σήμερα στην Ευρώπη είναι η ισπανική τράπεζα BBVA, της οποίας η μετοχή υποχωρεί πανό από 7,6%, καθώς έχει την μεγαλύτερη έκθεση στο Μεξικό από όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Το μεξικανικό πέσο υποχωρεί σήμερα κοντά στο 13%.

Οι ιταλικές μετοχές επίσης υποαποδίδουν, με τον δείκτη FTSE MIB να υποχωρεί 2,3%, καθώς πλεόν οι traders βλέπουν πως η νίκη-σοκ του Trump μετά το Brexit αυξάνει τον πανικό γύρω από το δημοψήφισμα της Ιταλίας στις 4 Δεκεμβρίου για την συνταγματική αναθεώρηση.

Τόκιο

Ο δείκτης Nikkei του Χρηματιστηρίου του Τόκιο σημείωσε πτώση 5,36% στο κλείσιμο της συνεδρίασης, καθώς η αγορά εκφράζει φόβους για την πιθανολογούμενη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.

Ο δείκτης Nikkei έπεσε στις 16.251,54 μονάδες, καταγράφοντας πτώση κατά 919,84 μονάδες. τα futures του Dow Jones έφτασαν να κάνουν «βουτιά» έως και 800 μονάδων, ο Nikkei του Τόκιο έκλεισε με απώλειες που ξεπέρασαν το 5%.

Τις μετεκλογικές εξελίξεις στις ΗΠΑ, παρακολουθούν άμεσα η Τράπεζα της Ιαπωνίας, αλλά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ η Κεντρική Τράπεζα της Νότιας Κορέας, παρενέβη για τη στήριξη του εθνικού νομίσματος της χώρας.

Στην αγορά εμπορευμάτων, το πετρέλαιο, τα βιομηχανικά μέταλλα και τα αγροτικά εμπορεύματα κάνουν «βουτιά», με τους traders να σπεύδουν να ρευστοποιήσουν τις θέσεις τους.

«Τα εμπορεύματα βρίσκονται σε απόλυτη αναταραχή αυτή τη στιγμή», δήλωσε νωρίτερα αναλυτής της Hyundai Futures Corp, καθώς αυξάνονταν οι ενδείξεις για νίκη του Τραμπ. «Αν νικήσει ο Τραμπ, θα έρθει μια περίοδος αβεβαιότητας καθώς θα υπάρξει αλλαγή παραδείγματος στις ΗΠΑ και όλα τα assets υψηλότερου κινδύνου, περιλαμβανομένων των εμπορευμάτων, θα κινηθούν πτωτικά μακροπρόθεσμα. Ο χρυσός, το ασήμι και η πλατίνα θα παίξουν τον ρόλο τους ως ασφαλή καταφύγια. Η επίπτωση θα είναι πολύ μεγαλύτερη και πιο μακροχρόνια από αυτήν του Brexit».

Τα futures του αμερικανικού αργού υποχωρούν κατά 1,25% στα 44,42 δολάρια το βαρέλι και του brent κατά 1,32% στα 45,43 δολάρια, ενώ την ίδια ώρα ο χρυσός ενισχύεται κατά 3,4% στα 1.317,9 δολάρια η ουγγιά.

Αναταράξεις και στην αγορά ομολόγων, με την απόδοση του 10ετούς γερμανικού bund να υποχωρεί στο χαμηλό δύο εβδομάδων του 0,12% και του αμερικανικού 10ετούς στο 1,82%.

Πέσο

Το ενδεχόμενο της επικράτησης του Ντόναλντ Τραμπ ωθεί σε πτώση τις ασιατικές αγορές, την ώρα που η συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος του Μεξικού, του πέσο, υποχωρούσε πριν από λίγο κατά 10% και πλέον.

Η συναλλαγματική ισοτιμία του πέσο Μεξικού έναντι του δολαρίου υποχώρησε σε νέο ιστορικό χαμηλό, δηλαδή σε ένα επίπεδο 1:20,3195 έναντι του αμερικανικού νομίσματος.

Οι αναλυτές τονίζουν ότι μια ξεκάθαρη αποτύπωση του φόβου, φάνηκε στη ραγδαία μείωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του μεξικανικού πέσο, το οποίο μειώθηκε σε ποσοστό μεγαλύτερο του12% έναντι του δολαρίου, στη μεγαλύτερη ημερήσια μείωση που κατέγραψε, μέσα σε δύο δεκαετίες.

Χρυσός

Ο χρυσός είναι από τους μεγαλύτερους νικητές της ημέρας, καθώς σημείωσε σήμερα την μεγαλύτερη άνοδο από την ημέρα του δημοψηφίσματος του Brexit, με εκτόξευση κατά 55 δολάρια στα 1.327 δολάρια η ουγκιά στο πρώτο άκουσμα της νίκης Τραμπ. Μετά και την σταθεροποίηση των αγορών την τελευταία ώρα, το πολύτιμο μέταλλο περιόρισε τα κέρδη του στα 1.300 δολάρια η ουγγιά, συνεχίζοντας ωστόσο να αποτελεί τον απόλυτο πρωταγωνιστή μαζί με τα κρατικά ομόλογα τα οποία θεωρούνται και αυτά ασφαλή επενδυτικά καταφύγια.

Πετρέλαιο

Πτωτικά κινούνται οι τιμές του πετρελαίου σήμερα το πρωί στις ασιατικές αγορές, με αφορμή τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ.

Έτσι, οι τιμές του πετρελαίου διεθνούς προέλευσης τύπου Brent μειώθηκαν σε ποσοστό 2,5%, με την τιμή του βαρελιού να καταγράφεται στα 44,87 δολάρια το βαρέλι.

Οι τιμές του αμερικανικού αργού πετρελαίου, μειώθηκαν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 4% στα 43,07 δολάρια το βαρέλι (τη χαμηλότερη τιμή τους, από τον Σεπτέμβριο) πριν επιστρέψουν στα 43,68 δολάρια το βαρέλι.