«Ο κλέψας του κλέψαντος» είναι ο
ελληνικός τίτλος του αριστουργήματος του Μονιτσέλι που στα ιταλικά λεγόταν «I
soliti ignoti» - Οι συνήθεις άγνωστοι. Μια από τις κωμωδίες που δεν
ξεχνιούνται.
Ο Γκάσμαν, αποτυχημένος πυγμάχος, ο Μαστρογιάνι, αποτυχημένος
φωτογράφος, ο Τοτό, καθηγητής διαρρήξεων χρηματοκιβωτίων, και μερικοί ακόμη
οργανώνουν το colpo grosso της ζωής τους. Πρόκειται για τη διάρρηξη ενός κοσμηματοπωλείου.
Oλα γίνονται ε-επιστημονικά, όπως λέει ο Γκάσμαν που τραυλίζει.
Πλην όμως η
ε-επιστημοσύνη τους στο τέλος τούς προδίδει. Εχουν ήδη μπει στο διπλανό
διαμέρισμα και έχουν ήδη γκρεμίσει τον τοίχο που θα τους οδηγήσει στον θησαυρό
για να διαπιστώσουν ότι χτύπησαν λάθος. Αντί για το κοσμηματοπωλείο, βρίσκονται
στην κουζίνα του διαμερίσματος, κι αντί για τον θησαυρό, τρώνε μακαρονάδα.
Η
Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του εξήντα που παλεύει να ξεφύγει απ’ την
εξαθλίωση, όμως στο τέλος την παγιδεύει ο εαυτός της, η μακαρονάδα.
Δεν ξέρω ποιος οργάνωσε το «colpo
grosso» της υποκλοπής. Δεν νομίζω ότι θα μάθουμε ποτέ αν ήταν απόφαση της
επιτροπής Στρατηγικού Σχεδιασμού, η οποία μετά την πρόσληψη του αποφοίτου των
ΤΕΙ ζαχαροπλαστικής εμφανίζεται ιδιαιτέρως δραστήρια.
Ή αν απλώς κάποιος
πελάτης του ξενοδοχείου, πάσχοντας από αϋπνίες, για να περάσει την ώρα του
αποφάσισε να κρυφακούσει, να καταγράψει και να πουλήσει. Πάντως, διά της εις
άτοπον αποκλείονται πράκτορες των Ναϊτών, των Ιωαννιτών, των Καθαρών και της
συμμαχίας των Πελοποννησίων. Ολες οι υπόλοιπες υποθέσεις μένουν ανοιχτές. Και
το ζήτημα είναι ότι, όπως και τη μακαρονάδα που την καταβροχθίζεις, και το
προϊόν της υποκλοπής κάτι πρέπει να το κάνεις όταν το πιάσεις στα χέρια σου.
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία. Ή
μάλλον, με συγχωρείτε, τα ωραία έχουν αρχίσει προ πολλού, όμως εδώ τα ωραία
γίνονται υπέροχα. Αφελώς σκεπτόμενος, ανίδεος περί τα οικονομικά, προσπαθώ να
καταλάβω πού το πάνε.
Διότι, αν αντιλαμβάνομαι, το μόνο ορατό αποτέλεσμα είναι
μερικές ακόμη περιπλοκές, αν όχι εμπλοκή, των σχέσεων με το ΔΝΤ και ως εκ
τούτου την καθυστέρηση της αξιολόγησης και τον κίνδυνο της επίσημης πτώχευσης.
Σ’ αυτήν την περίπτωση η συνομιλία θα αποβεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία και η
κυβέρνηση θα μπορέσει για ακόμη μία φορά να πει «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι
κακοί».
Αναρωτιέμαι αν διερωτώνται μήπως η επίσημη πτώχευση της χώρας πέσει στα
δικά τους κεφάλια, φταίνε δεν φταίνε. Ισως και να το επιθυμούν γιατί
κουράστηκαν απ’ τη σκληρή διαπραγμάτευση.
Ισως δε να μην είναι τυχαίο που η
συνομιλία αποκαλύφθηκε μερικές ώρες μετά την παραίτηση του κ. Φαμπρ από τη θέση
του curator του Διεθνούς Φεστιβάλ που ξανάγινε Ελληνικό. Ενα πιστωτικό γεγονός
θα κάνει τόσο θόρυβο ώστε θα καλυφθεί το κενό που θα προκαλέσει στο δημόσιο
αίσθημα ένα βιαστικά οργανωμένο Φεστιβάλ στην Επίδαυρο.
Ελάτε τώρα. Το
αποκλείετε να σκέφτεται έτσι μια κυβέρνηση με υπουργό τον κ. Μάρδα ο οποίος
είπε ότι υπάρχει ενδιαφέρον από πρόσφυγες επενδυτές για αγορά πλοίων και
διαφόρων προϊόντων «ναυσιπλοΐας», όπως σωσίβια, φουσκωτά, πηλήκια
εμποροπλοιάρχου και συναφή;
Και η απουσία πολιτικής μπορεί να
συγχωρεθεί, και οι γκάφες, ακόμη και η ανικανότητα ή η κοινή ευήθεια. Καμιά
εξουσία όμως δεν μπορεί να επιβιώσει με τέτοιο ταλέντο κωμικού καρατερίστα.
