Ο Ραούλ Κάστρο, σαν
επαναφορτιζόμενο που έμεινε από μπαταρία, κρατάει υψωμένο το χέρι του Ομπάμα
και, εμφανώς, δεν ξέρει τι να το κάνει. Στιγμιότυπο το οποίο συλλαμβάνει με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο την αμηχανία της ιστορικής επίσκεψης από την πλευρά των
Κουβανών.
Προσωρινά έστω, ο θάνατος μας επανέφερε από το αγαπημένο μας σπορ: την κατάδυση στον μικρόκοσμό μας. Πάλι καλά που αναβλήθηκε η συζήτηση στη Βουλή περί διαπλοκής, όχι για οιονδήποτε άλλο λόγο, αλλ’ επειδή θα ήταν άκρως γελοίο να ασχολούμεθα με αντιπερισπασμούς στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, όταν την ίδια ώρα έχει ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ευρώπη με τους τζιχαντιστές. Ο πραγματικός πόλεμος είναι ο μεγαλύτερος αντιπερισπασμός. Ο πόλεμος για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς μπορεί να περιμένει.
Βραχυπρόθεσμα, η χθεσινή επίθεση των τζιχαντιστών στην καρδιά του διοικητικού συστήματος της Ευρώπης θα συσπειρώσει τους Ευρωπαίους σε ένα συγκινητικό σόου αλληλεγγύης, από αυτά που μόνο η «ενωμένη Ευρώπη» ξέρει να κάνει. Είναι φυσιολογικό: αυτή είναι πάντοτε η αρχική στάση μετά την αναπάντεχη συμφορά. (Ακόμη και οι δικοί μας έχουν αναστατωθεί και προστρέχουν στην Ευρώπη, τη «μαντάμ Μέρκελ» και το ΝΑΤΟ μην τυχόν και μας αφήσουν πίσω μόνους, χωρίς κράτος, χωρίς υποδομές, χωρίς κυβέρνηση...)
Δεν θα διαρκέσει πολύ η φάση της ευρωπαϊκής συναδέλφωσης. Διότι το μέγεθος της απειλής είναι τεράστιο και στρέφεται ευθέως κατά του τρόπου ζωής των Ευρωπαίων και των θεσμών οι οποίοι τον καθιστούν δυνατό και τον εξασφαλίζουν.
Εφόσον η Ευρώπη αποτύχει να
ανταποκριθεί με τρόπο πειστικό –πειστικό, πρωτίστως, έναντι των πολιτών της– οι
τάσεις των χωρών-μελών για εθνικές δράσεις κατά της απειλής θα ενισχυθούν.
Είναι βέβαιο, αφού οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι υπόλογες, κατ’ αρχάς, έναντι
των πολιτών οι οποίοι τις ψηφίζουν με, κατά κανόνα, εθνικά κριτήρια. Αν η
Ευρώπη, λοιπόν, δεν μπορέσει, κανείς δεν θα καθίσει ήσυχος στη γωνία του να δει
τι του έχει γραμμένο η μοίρα. (Εκτός ίσως από εμάς...)
Η σύνδεση του μεταναστευτικού με
την τρομοκρατία είναι αναπόφευκτη, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, διότι
απλούστατα οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι. Οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν τις
προσφυγικές ροές για να διαπερνούν τα ευρωπαϊκά σύνορα – θυμίζω εδώ τους δύο
από τους δράστες της επίθεσης στο Μπατακλάν που είχαν περάσει από τη Λέρο.
Ο
πόλεμος που διεξάγουν κατά της Ευρώπης είναι ένας νέου τύπου πόλεμος των
ασύμμετρων απειλών, ένα είδος ανταρτοπολέμου των πόλεων. Φυσικό είναι οι
τζιχαντιστές να χρησιμοποιούν τις μεγάλες μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης
για να κρύβονται και, για τη σκοπιμότητα αυτή, εκμεταλλεύονται την τραγωδία των
προσφύγων, την οποία άλλωστε και προκαλούν επί τούτου.
Εξάλλου, όσο και αν δεν μας
επιτρέπει η πολιτική ορθότητα να το δεχθούμε, η υποστήριξη αυτών που
ανατινάζονται από εκείνους τους ομόθρησκούς τους που δεν τολμούν να το κάνουν
είναι απείρως μεγαλύτερη από όσο μαρτυρεί ο αριθμός των επιτιθέμενων
τρομοκρατών. Πώς αλλιώς είναι δυνατόν, νομίζετε, να στρατολογεί πολεμιστές το
Ισλαμικό Κράτος από κάθε ευρωπαϊκή χώρα;
Για τους οποίους μάλιστα ο κανόνας
είναι να διαβάζουμε αργότερα, στις εφημερίδες των χωρών προέλευσής τους, ότι
ήσαν κανονικά παιδιά, είχαν πάει μάλιστα και στο πανεπιστήμιο.
Εννοείται ότι η σύνδεση ισλαμικής
τρομοκρατίας και μεταναστευτικού δεν αρέσει σε πολλούς, ως επί το πλείστον
εκείνους που θεωρούν όσα τους αρέσουν πιο πραγματικά από όσα συμβαίνουν.
Στα
ΜΜΕ έχει ήδη ξεσηκωθεί ο χορός των χαζών, που προτάσσουν την ηθική τους
αυταρέσκεια και σπεύδουν να αποδώσουν σε «ακραιφνείς φωνές». Είμαστε όμως στο
αρχικό στάδιο της υπόθεσης αυτής, ίσως αργότερα καταλάβουν. (Εδώ το κατάλαβε
ακόμη και η κυβέρνησή μας...) Η τρομοκρατία γίνεται συνεπώς παράγων του
μεταναστευτικού και η θέση της χώρας αδυνατίζει περισσότερο.
Θα βοηθούσε πολύ, αν «σε ανύποπτο
χρόνο» ο υπουργός εκείνος, που αργότερα δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον Μουζάλα
για μια γλωσσική παραδρομή, δεν είχε απειλήσει ευθέως την Ευρώπη ότι θα τους
στείλει τους τζιχαντιστές με τα αεροπλάνα.
Οπως επίσης θα βοηθούσε αν δεν
είχαμε τόσο καιρό την πολιτική των ανοικτών συνόρων. Αλλά και αν τα αφήσουμε
αυτά εκεί όπου ανήκουν, στον παρελθόν, η αποδυνάμωση της χώρας στο ευρωπαϊκό
πεδίο θα είναι κυρίως συνέπεια της ανυπαρξίας κρατικών μηχανισμών στη χώρα,
ικανών ώστε να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις απαιτήσεις των περιστάσεων.
Αν η κυβέρνηση είναι από χθες
τρομαγμένη, όπως τη θέλουν οι φήμες της αγοράς, αυτό συμβαίνει επειδή
συνειδητοποιεί ότι, στην περίπτωση που η Ελλάδα μείνει εκτός ευρωπαϊκών
σχεδιασμών, το κόστος θα το αναλάβει ολόκληρο αυτή και θα είναι καταστροφή της.
Διότι εδώ η ουσία του θέματος θα είναι πολύ σημαντικότερη από το επίπεδο ζωής,
το μέλλον των συντάξεων ή, πολλώ μάλλον, από τις ιδεολογικές εμμονές μας.
Η
πρωταρχική υποχρέωση μιας κυβέρνησης είναι να προστατεύει τη ζωή των πολιτών
της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους. Μια κυβέρνηση που αποτυγχάνει σε αυτή την υποχρέωση
δεν έχει λόγο να υφίσταται. Η νέα τροπή που παίρνει η κρίση του μεταναστευτικού
ενδέχεται, λοιπόν, να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα. Λογικά και
η Νέα Δημοκρατία πρέπει και αυτή να είναι τρομαγμένη στο ενδεχόμενο να βρεθεί
πιο κοντά σε ένα στόχο που θα τον ήθελε σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου...
Το φρούριο
Ετοιμασθείτε να μπουχτίσουμε. Τις
επόμενες ημέρες, οι απολογητές των ανοικτών συνόρων θα διεκτραγωδήσουν
συστηματικά το ενδεχόμενο μεταβολής της Ευρώπης σε «φρούριο» – ήδη ο θρήνος
έχει ξεκινήσει. Ωστόσο, οφείλουμε να σκεφθούμε λίγο σοβαρά (αν είναι δυνατόν,
δεν είναι πάντα...) τι σημαίνει αυτή η λέξη που την επισείουν ως φοβερή απειλή,
χειρότερη ακόμη και από τις βόμβες στο αεροδρόμιο και στο μετρό, οι
ανησυχούντες επαγγελματίες του ανθρωπισμού.
Είναι άραγε κακό, για όλους αυτούς
που ακούν «φρούριο» και φρίττουν, να πάρει η Ευρώπη τα μέτρα που χρειάζονται
για να προστατευθεί; Και, τέλος πάντως, αν δεν γίνει φρούριο, τότε τι πρέπει να
κάνει; Να καθίσει άπραγη και να περιμένει το τέλος «ήρεμα και ωραία», όπως θα
διαλυθεί η Ειδομένη κατά τον Γ. Μουζάλα;
