Ειδυλλιακές σκηνές από τον
παράδεισο. Μαθητές σχολείου στην Πιονγιάνγκ της Β. Κορέας παίζουν μουσική,
προκειμένου να εμψυχώσουν και να εμπνεύσουν (όπως λέει το πρακτορείο της χώρας)
τους εργάτες που επιστρέφουν από τη δουλειά τους...
Το μπαλαούρο –αν κρίνω από την
εμβληματική φράση «ρίχτε τον στο μπαλαούρο!»– δεν πρέπει να είναι κάτι
ευχάριστο. Αντιθέτως, ο Μπαλαούρας του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των αντιπροέδρων της Βουλής,
είναι γενικώς ευχάριστος ως παρουσία στην πολιτική σκηνή. Κυρίως, επειδή με τις
συνήθως ξεκούδουνες παρεμβάσεις του εξάπτει τα πνεύματα.
Πάντα χωρίς σοβαρό
κίνητρο, επειδή έτσι του βγαίνει πάνω στην κουβέντα. Το τελευταίο που αμόλησε
ήταν ότι δεν θα τον χάλαγε το σκέτο Μακεδονία για την ΠΓΔΜ. Δώσ’ του, λοιπόν, η
ίδια ανούσια παράσταση μεταξύ αγανακτισμένων εθναμυντόρων και αριστερών
ιδεολόγων.
Γιατί το έκανε ο σύντροφος
Μπαλαούρας; Από αλτρουισμό; Μήπως λυπήθηκε τον Μάρδα, που εκείνη την ώρα έτρωγε
τις σφαλιάρες βροχή και είπε να συγκεντρώσει ορισμένες πάνω του για να προλάβει
να πάρει μια ανάσα κι ο καημένος ο Μάρδας; Μπορεί, αλλά το πιθανότερο είναι ότι
απλώς έβγαζε το άχτι του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τη συγκυρία και τα
τοιαύτα. Ο Μπαλαούρας είναι ένας τραχύς, αλλά γενικώς έντιμος αριστερός,
σταθερός στις απόψεις του: «Ο απλούς άνθρωπος» της Αριστεράς, όπως θα έλεγε ο
Καβάφης.
Τι να κάνει ο άνθρωπος όταν βλέπει τον έναν να βγάζει το άχτι του για
πολυτελή ταξίδια στην Αμερική, τον άλλο για εξουσία, τον τρίτο για λεφτά κ.ο.κ.
Ο καθένας από αυτούς βγάζει το άχτι του. Γιατί όχι και ο Μπαλαούρας, ο οποίος
ένα άχτι έχει ο δύσμοιρος, την Αριστερά; (Αυτήν που οι άλλοι χρησιμοποιούν ως
κάλυψη για να κάνουν τα δικά τους...)
Τηρουμένων των αναλογιών, ίδιο
είναι και το κίνητρο του Μάρδα. Δεν θα μπορούσε να σωπάσει μετά το ηλίθιο σχόλιο
για τους επενδυτές στην Ειδομένη; Βεβαίως, θα μπορούσε. (Δεν είναι η πρώτη φορά
στη ζωή του που τρώει φατούρο. Πειράζει άλλη μία;) Ελα όμως που τώρα είναι
υπουργός και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Σε όλη τη ζωή του, κάθε που
πήγαινε να μιλήσει, η κατακραυγή έπνιγε τη φωνή του. Τώρα όμως μπορεί και αυτός
να βγάλει το άχτι του: θα τον ακούσουν, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, και θα
παραδεχθούν την ευφυΐα του. Τώρα έχει την ευκαιρία. Θα την έχει ποτέ ξανά;
Ανέκδοτο
Το υποψιαζόμουν από την πρώτη στιγμή. Αλλά βεβαιώθηκα πλήρως ότι επρόκειτο για ανέκδοτο, όταν άκουσα τον δημοσιογράφο από τη Λάρνακα να μεταδίδει ότι στο αεροπλάνο είχαν μείνει μόνον ο αεροπειρατής και τρεις επιβάτες: ένας Βρετανός, ένας Γάλλος και ένας Ισπανός. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν τα ανέκδοτα;
Ανέκδοτο
Το υποψιαζόμουν από την πρώτη στιγμή. Αλλά βεβαιώθηκα πλήρως ότι επρόκειτο για ανέκδοτο, όταν άκουσα τον δημοσιογράφο από τη Λάρνακα να μεταδίδει ότι στο αεροπλάνο είχαν μείνει μόνον ο αεροπειρατής και τρεις επιβάτες: ένας Βρετανός, ένας Γάλλος και ένας Ισπανός. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν τα ανέκδοτα;
Περί αυτού
επρόκειτο ευτυχώς.
Στην αρχή, μάθαμε ότι ήταν
ερωτικής φύσεως το ζήτημα – και μάλιστα αστείο ερωτικό, όχι σοβαρό ερωτικό,
όπως άφησε να εννοηθεί με το αστειάκι του ο πρόεδρος της Κύπρου. Επειτα έγινε
πολιτικό και, λίγο αργότερα, ψυχιατρικό («είναι ασταθούς ψυχικής καταστάσεως»),
ώσπου ο αεροπειρατής παραδόθηκε και, επισήμως, θεωρήθηκε το συμβάν πολιτικό,
ώστε να σωθούν και τα προσχήματα όσων ενεπλάκησαν. (Διότι άλλο να τρέχεις και
να μη φτάνεις για έναν κοινό τρελό, άλλο για έναν τρελό με πολιτικές αξιώσεις.)
Κάποια στιγμή, βέβαια, η εξέλιξη
του ανέκδοτου κόντεψε να πάρει κατεύθυνση προς την τραγωδία, όταν ακούστηκε ότι
είχαν μεταβεί επί τόπου (ή θα μετέβαιναν;) ο φόβος και τρόμος της Μέσης
Ανατολής και της νότιας Μεσογείου: οι αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις. Το
ενδεχόμενο και μόνο σού παγώνει το αίμα, διότι οι αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις
είναι περιβόητες για τις γκάφες τους και το κόστος τους σε ανθρώπινες ζωές. Το
1978, πάλι σε αεροπειρατεία στη Λάρνακα, πήγαν να επέμβουν χωρίς τη γνώμη της κυπριακής
κυβέρνησης.
Οι Κύπριοι, ορθώς υπερασπιζόμενοι την κυριαρχία του κράτους τους,
άνοιξαν πυρ και ξάπλωσαν κάτω περίπου 20 από αυτούς, νεκρούς και τραυματίες.
Για αρκετά χρόνια μετά, οι δύο χώρες είχαν διακόψει διπλωματικές σχέσεις. Ξανά
το 1985, στη Μάλτα, οι Αιγύπτιοι επενέβησαν χωρίς να ρωτήσουν την κυβέρνηση. Το
αποτέλεσμα ήταν οι ειδικές δυνάμεις τους να σκοτώσουν τους 55 από τους 88
ομήρους.
(Να γιατί είναι ειδικές δυνάμεις, αν ήταν απλές δυνάμεις, θα σκότωναν
και περισσότερους...) Δεν αποκλείεται η απειλή της επέμβασης των αιγυπτιακών
ειδικών δυνάμεων να φόβισε τον αεροπειρατή και να τον έκανε να παραδοθεί – δική
μου σκέψη, δεν βασίζεται σε πληροφορίες.
Πάντως, η Αίγυπτος θριαμβεύει στο
χθεσινό ανέκδοτο. Από αεροδρόμιο της Αιγύπτου πέρασε ο αεροπειρατής τη ζώνη με
τα δήθεν εκρηκτικά.
Η αιγυπτιακή εταιρεία έδινε συνεχώς νέο αριθμό επιβατών –
ήταν εσωτερική πτήση και δεν ήξεραν, φαίνεται, πόσους είχαν μέσα κατά την
απογείωση. Τέλος, οι αιγυπτιακές αρχές έδωσαν λάθος όνομα για τον δράστη.
Επειτα από όλα αυτά τα τραγελαφικά, κοιτάζω την Ειδομένη (από μακριά πάντα...)
με διαφορετικό βλέμμα και αρχίζω να καταλαβαίνω τι έκανε τον Μάρδα να πει ότι
«στην Ειδομένη δεν τα πήγαμε άσχημα».
Καταλαβαίνω, επίσης, ότι το γεωπολιτικό
συμφέρον μας ως προς την Αίγυπτο συνοψίζεται στο σύνθημα «Σίσι και ξερό ψωμί».
Διότι, αν καταρρεύσει η Αίγυπτος, χαθήκαμε. Θα προτιμούσαμε να μας είχε
χτυπήσει αληθινό τσουνάμι...
Αυτό είναι
Να και κάτι αληθινό που μάθαμε για
τον Κώστα Καραμανλή. Το τριήμερο πήγε οικογενειακώς στην ορεινή Κορινθία,
έμειναν σε ένα ωραίο αρχοντικό, έκανε ό,τι κάνουν αμέτρητοι άλλοι
οικογενειάρχες με μικρά παιδιά και, παρεμπιπτόντως, διαβάζουμε ότι είδε κάτι
τοπικούς παράγοντες εκεί και συζήτησαν «για τις επικείμενες εκλογές στη
νομαρχιακή επιτροπή Κορινθίας». Ολα τα παραπάνω είναι εκ πρώτης όψεως αδιάφορα,
στην πραγματικότητα όμως άκρως αποκαλυπτικά, για όσους τουλάχιστον πιστεύουν σε
μυθικά όντα. Διότι αυτό παραπάνω είναι ο πραγματικός Καραμανλής. Τόσο ακριβώς.
