.Υποκρισία και διαφθορά

Γράφαμε παλαιότερα ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη με τις υποθέσεις των ανθρώπων. «Αν στην πιο αγία συντροφιά της ανθρώπινης ιστορίας ο ένας στους δώδεκα μαθητές του Ιησού αποδείχθηκε διεφθαρμένος, πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερα ποσοστά ηθικής στο αχανές Δημόσιο;» («Η παραβολή της διαφθοράς», Καθημερινή 13.9.2006). Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πώς θα εξαλειφθεί η διαφθορά αλλά πώς περιορίζεται.

 Οι δε κυβερνήσεις δεν κρίνονται από τα κρούσματα που αποκαλύπτονται, αλλά από το νομοθετικό έργο για τον περιορισμό της. Κρίνονται δηλαδή από τα μέτρα που θεσπίζουν για να δημιουργηθούν κανόνες διαφάνειας, αξιοκρατίας και καλών πρακτικών, όπως ήταν το ΑΣΕΠ, η Δι@ύγεια κ.λπ. Με τέτοιου τύπου μέτρα, μπορεί να μη ζήσουμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, αλλά τουλάχιστον δημιουργούνται αντικίνητρα για τους δυνάμει διεφθαρμένους.

Το κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο» είχε πάντα λυμένο το ζωνάρι στα ζητήματα ηθικής. Ως αντιπολίτευση ξεσπάθωνε γενικώς κατά της διαφθοράς, αλλά ειδικώς απαξίωνε κάθε μέτρο περιορισμού της. Καταψήφισε μέχρι και τη Δι@ύγεια με το σόφισμα ότι «πρόκειται για μια προσπάθεια επικοινωνιακή να αλλάξετε την ατζέντα. 

Καλή η προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί. Διότι ετούτη την ώρα, που παρουσιάζετε ως μέγα επίτευγμα, ιστορικό επίτευγμα, μια προσπάθεια να φτιάξετε ένα ηλεκτρονικό φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης –διότι περί αυτού πρόκειται– η κοινωνία ισοπεδώνεται από τις επιλογές σας» (Αλέξης Τσίπρας, Βουλή 30.6.2016). Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, φυσικά, ως κυβέρνηση υπονόμευσαν και τη Δι@ύγεια. Με το νομοσχέδιο περί «επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου» (Δεκέμβριος 2015), εξαίρεσαν κάποιες δαπάνες του υπουργείου Εξωτερικών από τον δημόσιο έλεγχο.

Ακόμη πιο υποκριτική ήταν η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να νομοθετήσει την υποχρεωτική δημοσιοποίηση των διαφημιστικών κονδυλίων των τραπεζών, μετά την αποκάλυψη του «κυκλώματος των εκβιαστών δημοσιογράφων». Και είναι υποκριτική διότι από την υποχρέωση δημοσιοποίησης εξαίρεσαν τις ΔΕΚΟ και τους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ετσι, όσα είναι υπό κυβερνητικό έλεγχο μένουν κρυφά, αλλά υποχρεώνονται να δημοσιοποιούν τις δαπάνες τους οι τράπεζες που πλέον είναι ιδιωτικές. Να σημειώσουμε ότι, όπως προκύπτει από τη δικογραφία, το κύκλωμα των εκβιαστών στόχο είχε τις ΔΕΚΟ και ουχί τις τράπεζες.

Μην παρεξηγηθούμε: καλή είναι η διαφάνεια για τις διαφημιστικές δαπάνες ακόμη και των τραπεζών, αλλά είναι υποκριτική αν μένουν εκτός δημοσίου ελέγχου τα πεπραγμένα όσων διαχειρίζονται τα δικά μας λεφτά. Είναι τουλάχιστον περίεργο πώς «ξέχασε» η κυβέρνηση να χτυπήσει με ένα νομοθέτημα δύο εστίες, και μόνο μετά την ασφυκτική πίεση της αντιπολίτευσης ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης δήλωσε ότι «βεβαίως και εξετάζουμε αυτή την πρόταση και σε άλλο νομοσχέδιο θα καλύψουμε και αυτό το κενό, διότι ο αγώνας της κυβέρνησης αυτής στα θέματα διαπλοκής είναι συγκεκριμένος και όποιος θέλει να συμβάλει σ’ αυτό τον αγώνα είμαστε ανοιχτοί...».

Περιμένουμε να δούμε σε ποιο νομοσχέδιο «θα καλυφθεί το κενό», αλλά μπορούμε να βάλουμε και στοίχημα ότι θα αργήσει. Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει μέτρα κατά της δικής του διαφθοράς όλη μέρα θα κοσκινίζει διατάξεις για άλλους. Και ενίοτε θα «ξεχνάει» κάποιες. 

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Ο καθένας το άχτι του και τον χαβά του

Ειδυλλιακές σκηνές από τον παράδεισο. Μαθητές σχολείου στην Πιονγιάνγκ της Β. Κορέας παίζουν μουσική, προκειμένου να εμψυχώσουν και να εμπνεύσουν (όπως λέει το πρακτορείο της χώρας) τους εργάτες που επιστρέφουν από τη δουλειά τους... 

Το μπαλαούρο –αν κρίνω από την εμβληματική φράση «ρίχτε τον στο μπαλαούρο!»– δεν πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο. Αντιθέτως, ο Μπαλαούρας του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των αντιπροέδρων της Βουλής, είναι γενικώς ευχάριστος ως παρουσία στην πολιτική σκηνή. Κυρίως, επειδή με τις συνήθως ξεκούδουνες παρεμβάσεις του εξάπτει τα πνεύματα. 

Πάντα χωρίς σοβαρό κίνητρο, επειδή έτσι του βγαίνει πάνω στην κουβέντα. Το τελευταίο που αμόλησε ήταν ότι δεν θα τον χάλαγε το σκέτο Μακεδονία για την ΠΓΔΜ. Δώσ’ του, λοιπόν, η ίδια ανούσια παράσταση μεταξύ αγανακτισμένων εθναμυντόρων και αριστερών ιδεολόγων.

Γιατί το έκανε ο σύντροφος Μπαλαούρας; Από αλτρουισμό; Μήπως λυπήθηκε τον Μάρδα, που εκείνη την ώρα έτρωγε τις σφαλιάρες βροχή και είπε να συγκεντρώσει ορισμένες πάνω του για να προλάβει να πάρει μια ανάσα κι ο καημένος ο Μάρδας; Μπορεί, αλλά το πιθανότερο είναι ότι απλώς έβγαζε το άχτι του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τη συγκυρία και τα τοιαύτα. Ο Μπαλαούρας είναι ένας τραχύς, αλλά γενικώς έντιμος αριστερός, σταθερός στις απόψεις του: «Ο απλούς άνθρωπος» της Αριστεράς, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. 

Τι να κάνει ο άνθρωπος όταν βλέπει τον έναν να βγάζει το άχτι του για πολυτελή ταξίδια στην Αμερική, τον άλλο για εξουσία, τον τρίτο για λεφτά κ.ο.κ. Ο καθένας από αυτούς βγάζει το άχτι του. Γιατί όχι και ο Μπαλαούρας, ο οποίος ένα άχτι έχει ο δύσμοιρος, την Αριστερά; (Αυτήν που οι άλλοι χρησιμοποιούν ως κάλυψη για να κάνουν τα δικά τους...)

Τηρουμένων των αναλογιών, ίδιο είναι και το κίνητρο του Μάρδα. Δεν θα μπορούσε να σωπάσει μετά το ηλίθιο σχόλιο για τους επενδυτές στην Ειδομένη; Βεβαίως, θα μπορούσε. (Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που τρώει φατούρο. Πειράζει άλλη μία;) Ελα όμως που τώρα είναι υπουργός και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Σε όλη τη ζωή του, κάθε που πήγαινε να μιλήσει, η κατακραυγή έπνιγε τη φωνή του. Τώρα όμως μπορεί και αυτός να βγάλει το άχτι του: θα τον ακούσουν, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, και θα παραδεχθούν την ευφυΐα του. Τώρα έχει την ευκαιρία. Θα την έχει ποτέ ξανά;

Ανέκδοτο

Το υποψιαζόμουν από την πρώτη στιγμή. Αλλά βεβαιώθηκα πλήρως ότι επρόκειτο για ανέκδοτο, όταν άκουσα τον δημοσιογράφο από τη Λάρνακα να μεταδίδει ότι στο αεροπλάνο είχαν μείνει μόνον ο αεροπειρατής και τρεις επιβάτες: ένας Βρετανός, ένας Γάλλος και ένας Ισπανός. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν τα ανέκδοτα; 

Περί αυτού επρόκειτο ευτυχώς.

Στην αρχή, μάθαμε ότι ήταν ερωτικής φύσεως το ζήτημα – και μάλιστα αστείο ερωτικό, όχι σοβαρό ερωτικό, όπως άφησε να εννοηθεί με το αστειάκι του ο πρόεδρος της Κύπρου. Επειτα έγινε πολιτικό και, λίγο αργότερα, ψυχιατρικό («είναι ασταθούς ψυχικής καταστάσεως»), ώσπου ο αεροπειρατής παραδόθηκε και, επισήμως, θεωρήθηκε το συμβάν πολιτικό, ώστε να σωθούν και τα προσχήματα όσων ενεπλάκησαν. (Διότι άλλο να τρέχεις και να μη φτάνεις για έναν κοινό τρελό, άλλο για έναν τρελό με πολιτικές αξιώσεις.)

Κάποια στιγμή, βέβαια, η εξέλιξη του ανέκδοτου κόντεψε να πάρει κατεύθυνση προς την τραγωδία, όταν ακούστηκε ότι είχαν μεταβεί επί τόπου (ή θα μετέβαιναν;) ο φόβος και τρόμος της Μέσης Ανατολής και της νότιας Μεσογείου: οι αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις. Το ενδεχόμενο και μόνο σού παγώνει το αίμα, διότι οι αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις είναι περιβόητες για τις γκάφες τους και το κόστος τους σε ανθρώπινες ζωές. Το 1978, πάλι σε αεροπειρατεία στη Λάρνακα, πήγαν να επέμβουν χωρίς τη γνώμη της κυπριακής κυβέρνησης. 

Οι Κύπριοι, ορθώς υπερασπιζόμενοι την κυριαρχία του κράτους τους, άνοιξαν πυρ και ξάπλωσαν κάτω περίπου 20 από αυτούς, νεκρούς και τραυματίες. Για αρκετά χρόνια μετά, οι δύο χώρες είχαν διακόψει διπλωματικές σχέσεις. Ξανά το 1985, στη Μάλτα, οι Αιγύπτιοι επενέβησαν χωρίς να ρωτήσουν την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα ήταν οι ειδικές δυνάμεις τους να σκοτώσουν τους 55 από τους 88 ομήρους.

 (Να γιατί είναι ειδικές δυνάμεις, αν ήταν απλές δυνάμεις, θα σκότωναν και περισσότερους...) Δεν αποκλείεται η απειλή της επέμβασης των αιγυπτιακών ειδικών δυνάμεων να φόβισε τον αεροπειρατή και να τον έκανε να παραδοθεί – δική μου σκέψη, δεν βασίζεται σε πληροφορίες.

Πάντως, η Αίγυπτος θριαμβεύει στο χθεσινό ανέκδοτο. Από αεροδρόμιο της Αιγύπτου πέρασε ο αεροπειρατής τη ζώνη με τα δήθεν εκρηκτικά. 

Η αιγυπτιακή εταιρεία έδινε συνεχώς νέο αριθμό επιβατών – ήταν εσωτερική πτήση και δεν ήξεραν, φαίνεται, πόσους είχαν μέσα κατά την απογείωση. Τέλος, οι αιγυπτιακές αρχές έδωσαν λάθος όνομα για τον δράστη. Επειτα από όλα αυτά τα τραγελαφικά, κοιτάζω την Ειδομένη (από μακριά πάντα...) με διαφορετικό βλέμμα και αρχίζω να καταλαβαίνω τι έκανε τον Μάρδα να πει ότι «στην Ειδομένη δεν τα πήγαμε άσχημα». 

Καταλαβαίνω, επίσης, ότι το γεωπολιτικό συμφέρον μας ως προς την Αίγυπτο συνοψίζεται στο σύνθημα «Σίσι και ξερό ψωμί». Διότι, αν καταρρεύσει η Αίγυπτος, χαθήκαμε. Θα προτιμούσαμε να μας είχε χτυπήσει αληθινό τσουνάμι...

Αυτό είναι

Να και κάτι αληθινό που μάθαμε για τον Κώστα Καραμανλή. Το τριήμερο πήγε οικογενειακώς στην ορεινή Κορινθία, έμειναν σε ένα ωραίο αρχοντικό, έκανε ό,τι κάνουν αμέτρητοι άλλοι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά και, παρεμπιπτόντως, διαβάζουμε ότι είδε κάτι τοπικούς παράγοντες εκεί και συζήτησαν «για τις επικείμενες εκλογές στη νομαρχιακή επιτροπή Κορινθίας». Ολα τα παραπάνω είναι εκ πρώτης όψεως αδιάφορα, στην πραγματικότητα όμως άκρως αποκαλυπτικά, για όσους τουλάχιστον πιστεύουν σε μυθικά όντα. Διότι αυτό παραπάνω είναι ο πραγματικός Καραμανλής. Τόσο ακριβώς.

  ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ολυμπιακό... ρεκόρ στις κωλοτούμπες από τον Καμμένο

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τον.... Νουρέγιεφ της κυβέρνησης. Όμως, πώς να μην ασχοληθείς με έναν άνθρωπο ο οποίος από τον πολύ.... ψεκασμό έχει πάθει κάτι. Που είναι προφανές ότι έχει πρόβλημα με τον Σαμαρά, τον βλέπει και του κόβεται η όρεξη.

Όταν όμως λέει: «Όταν αντέδρασα για το λεκτικό λάθος του κ. Μουζάλα, υπέβαλα την παραίτησή μου και των υπουργών μου. Εσείς γιατί δεν καταθέσατε πρόταση μομφής κατά του κ. Μουζάλα;», πως να αντιδράσεις. Μόνο να πεις ότι είναι μεγάλος κωλοτούμπας. Άραγε τον Μπαλαούρα τον κατάπιε και τον χώνεψε κιόλας;

Ο Καμμένος βγήκε σαν τον «μαντρόσκυλο» του Τσίπρα προκειμένου να πολώσει το κλίμα και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την ήττα του πρωθυπουργού στη Βουλή. Γάβγισε ξανά όπως κάνει συχνά, φαντασιώθηκε ότι είναι υπουργός (γιατί δεν είναι στην πραγματικότητα), πέταξε διάφορα τρελά και παλαβά που τον χαρακτηρίζουν άλλωστε, και έκανε την αίθουσα αρένα. Αυτό ήθελε και το πέτυχε, όμως, πλέον τον έχουν πάρει όλοι χαμπάρι. Τον ακούνε να μιλά και λένε «Α, ο Καμμένος το είπε, δεν έχει καμιά σημασία».

Παρεμπιπτόντως, ο διαχειριστής του σάιτ Ολυμπία, διορίστηκε στη Διεύθυνση Ενημέρωσης του Υπουργείου Άμυνας, όπως αποκάλυψε ο Σταυρός Θεοδωράκης.

Ισχύει η αποκάλυψη του Θεοδωράκη;

Κι αν ναι, θα εξηγήσει ο «Μακεδονομάχος» στον ελληνικό λαό γιατί πρέπει να πληρώνει τον συγκεκριμένο κύριο;

.Θα φύγει...

Γράφαμε προηγουμένως ότι φαίνεται πως ο Κυριακός (είναι τιμή μας βεβαίως) διαβάζει Antinews και το απέδειξε όταν ζήτησε εκλογές. Φαίνεται όμως ότι μάλλον είναι “φανατικός” μας αναγνώστης, καθώς το “παραιτηθείτε και φύγετε πριν σπρώξετε τη χώρα στην καταστροφή” που είπε στον Α. Τσίπρα από το βήμα της Βουλής, το είχε ζητήσει ο Θανάσης Κ. εδώ και καιρό, από το βήμα… του Antinews. Τιμή μας και πάλι...

Έγραφε συγκεκριμένα:

Να φύγουν!

Να φύγουν… χθες!

Ούτε μέρα άλλο.

Ούτε στιγμή…

Γιατί όσο μένουν, τόσο ανεβαίνει το κόστος για τη χώρα.

Τόσο ανεβαίνει το ρίσκο για το αύριο…

Και τώρα πια ανεβαίνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Κι όσοι σκέφτονται το «τι» και το «πώς» και το τι θα πει εκείνος, και τις θα μας πουν οι άλλοι, και μη σπάσει καμιά πορσελάνη από το «σύνθετο» και μην ιδρώσει το μουτράκι και χαλάσει το μέϊκ-απ και μη φύγει κανένας πόντος από το καλσόν, να καταλάβουν πού βρισκόμαστε και που πάμε.

Στα πρόθυρα της Έκρηξης βρισκόμαστε!

Στην πλήρη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής πάμε...

Μη σπάνε το κεφάλι τους στην Αντιπολίτευση, με σύνθετα σενάρια και «ισοδύναμα»…

Ένα πράγμα να κάνουν αρκεί για την ώρα:

Να πουν στον Τσίπρα να φύγει!

Έτσι θα εκφράσουν την αγωνία της κοινωνίας σήμερα.

Έτσι θα εκτονώσουν την έκρηξη που πλησιάζει, πολύ σύντομα, ίσως και αύριο…

Έτσι θα δώσουν «λύση» στο πρόβλημα…

Γιατί μέσα στην απελπισία της κοινωνίας, με την απραξία τους ή τη «χλιαρή» τους στάση, κοντεύουν να γίνουν μέρος του ίδιου του προβλήματος!

Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανοι για ο,τιδήποτε…

Και ταυτόχρονα είναι «ικανοί για όλα»!

Να φύγουν!

Να φύγουν τώρα…

Πριν είναι αργά για την Ελλάδα…

Κάποιοι αναρωτιούνται: Πρέπει να βιαστεί η Νέα Δημοκρατία να κυβερνήσει;

Σύμφωνοι δεν πρέπει «να βιαστεί»...

Αλλά το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αυτό, άλλο είναι:

Έχουμε έναν παιδάκι που μπήκε σε μια μπαρουταποθήκη, κάθισε πάνω σε ένα βυτίο γεμάτο κηροζίνηκι άρχισε να παίζει με τα σπίρτα!

Κάποιοι φωνάζουν με φρίκη:

Πάρτε του τα σπίρτα από τα χέρια!

Και πριν προλάβει να αντιδράσει κανείς, κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται:

Μα είναι σωστό να του τα πάρουμε;

Μήπως του προκαλέσουμε… ψυχολογικό τραύμα;

Και τι θα του πούμε, αν μας ρωτήσει γιατί του τα παίρνουμε;

Μήπως το τρομάξουμε;

Και ποια θα είναι η… μακροχρόνια επίπτωση πάνω στη συμπεριφορά του;

Και τι θα πούμε στους γονείς του;

Βρε αφήστε τα λόγιακαι πάρτε του τα σπίρτα από το χέρι, πριν γίνουμε μπουρλότο όλοι!

Τόσο απλά…

Η διακυβέρνηση στα χέρια του Τσίπρα δεν είναι το «τιμόνι» της χώρας…

Είναι τα «σπίρτα» στα χέρια ενός «παιδιού» μέσα σε «μπαρουταποθήκη»!

Πάρτε τα από τα χέρια του αμέσως!

Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει, πώς το πρόβλημα της χώρας σήμερα,δενείναι μια κανονική «εναλλαγή» κομμάτων στην εξουσία…

Το πρόβλημα δενείναι να «μάθουν» οι μεθυσμένοι από την αλαζονεία και από τις ιδεοληψίες τους ΣΥΡΙΖαίοινα κυβερνούν «στου κασσίδη το κεφάλι»…

Το πρόβλημα είναι να φύγουν το συντομότερο.

Πριν κάνουν καταστροφή που δεν θεραπεύεται.

Και πριν είναι πολύ-πολύ αργά…

Κι όσοι αρνούνται να το δουν αυτό, θα έχουν ευθύνη για ό,τι συμβεί από δω και στο εξής!

Η αντιπολίτευση δεν καλείται να… νουθετήσειή να «εκπαιδεύσει» τον Τσίπρα να γίνει «καλύτερος».

Καλείται να πάρει τη χώρα στα χέρια της το ταχύτερο!

Χθες αν είναι δυνατό…

Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να το καταλάβουν;

.Ανοχύρωτοι κόσμοι του 21ου αιώνα.

Όλοι λίγο πολύ έχουμε στη μνήμη μας εκείνη την εικόνα, των διδύμων πύργων να καταρρέουν απ’ το χτύπημα των δυο επιβατικών αεροπλάνων, την 11 Σεπτέμβριου του 2001. Θυμόμαστε όλοι τον πανικό που επικράτησε εκείνη την εποχή, ήταν η ημέρα που αμφισβητήθηκε ανοιχτά το αν η ΗΠΑ είναι άτρωτες ή όχι και η επίθεση εκείνη στο τέλος απέδειξε ανοιχτά πλέον την τρωτότητα των ΗΠΑ. 

Με τα επακόλουθα των διδύμων Πύργων, και την ανάληψη της ευθηνής για το χτύπημα από την Αλ καϊντα, εμφανίζεται και η λέξη «Τρομοκρατία», και «αγώνας κατά της Τρομοκρατίας». Μια λέξη που άρχισε την ημέρα εκείνη να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των Γεγονότων του Νέου Αιώνα, η οποία πρώτη φορά Ιστορικά συναντάται στον 18ο αιώνα, την Εποχή της Γαλλικής Επανάστασης (1789). 

Όταν υπό το Ροβεσπιέρο το Μάιο του 1793, δόθηκε εντολή να εξοντωθούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, την περίοδο εκείνη οι καρατομήθηκαν περίπου 1.285 άνθρωποι, μέσα σε μόλις έξι εβδομάδες, η περίοδος της Τρομοκρατία έληξε με την καρατόμηση και του Ροβεσπιέρου το 1794.

Ο Όρος «Τρομοκρατία», άλλαξε και Ιστορική περίοδο τον 21ο αιώνα με φόντο αυτήν τη φορά όχι την Γαλλική σημαία αλλά τους Δίδυμους Πύργους. Πλέον η Τρομοκρατία σαν ιστορικός Ορισμός έχει πάρει νέα έννοια, βάση των νέων δεδομένων που έχουν προκύψει. Το είδος της Τρομοκρατίας αυτό από τους Πολιτικούς επιστήμονες ονομάζεται Ατομική Τρομοκρατία, και στόχος της είναι ο πανικός σε ετοιμοθάνατες κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια επερχόμενη αλλαγή. Κυρίαρχη έως σήμερα τάξη είναι η Δύση, η οποία με αργούς ρυθμούς προσπάθησε να φτιάξει μια άλλη Δύση πάνω σε κόσμους εκ διαμέτρου αντίθετοι απ’ εκείνη.

Ποια είναι η διαφορά της τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου με αυτήν του σήμερα; Η σημερινή αποτελεί ένα δημιούργημα ενός χάους που από την δεκαετία του ’90, το οποίο αποτελεί εν γένει δημιούργημα της Δύσης, αλλά και της ήδη έκρυθμης κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Ο βασικότερος στόχος, της σημερινής Τρομοκρατίας είναι να μεταδοθεί το μήνυμα ότι : «Κανείς δεν είναι άμαχος, κανείς δεν είναι αθώος, κανείς δεν είναι ασφαλής», και αυτό το μήνυμα έχει μέσα στον αιώνα μας μεταδοθεί ήδη 3 φορές, την πρώτη στους Δίδυμους Πύργους (2001), την δεύτερη στο χτύπημα στο περιοδικό “Charlie Hebdo”

 παράλληλα με το Εβραϊκό Supermarket, και τέλος της 13ης Νοεμβρίου 2015, με τα 6 χτυπήματα στην Καρδιά του Παρισιού.  Η σπορά Φόβου μέσα στην καρδιά της Δύσης, μας δίνει από πρώτο χέρι το πόσο εύκολά μπορεί  ο φόβος να μπει στο πλήθος, με μια μόνο κίνηση, και πως αυτά τα άτομα τα οποία θα επιζήσουν της κάθε επίθεσης, θα μεταδώσουν δια μέσω των εμπειριών τον Πανικό εκείνης της επίθεσης… που μεν έγινε αλλά στην μνήμη εξακολουθεί να κυριαρχεί.

Από πού προέρχονται οι τρομοκράτες αυτοί; 

Η απάντηση σ’ αυτό αποτελεί ένα δίκοπο μαχαίρι… ένα μεγάλο μέρος τους αποτελείτε από Μετανάστες που έχουν ζήσει στις Δυτικές χώρες τις οποίες όταν έρθει η στιγμή να τους επιτεθούν τους είναι ήδη γνώριμες… για παράδειγμα στην Γαλλία την 13/11 οι περισσότεροι από τους τρομοκράτες ανήκαν σε προσφυγικές γειτονιές του Παρισιού, οι οποίες αποκαλούνται και φυτώρια της δύναμης του ISIS.

 Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, μιας και είναι γεγονός ότι πολλοί από τους Τζιχαντιστές που πολεμάνε στην Συρία και το Ιράκ, εξάγονται από την Γαλλία, όπου πολλοί από αυτούς επιστρέφουν στην γενέτειρα τους για να πεθάνουν ανάμεσα στους «άπιστους». Αναφέρω ότι είναι δίκοπο μαχαίρι διότι ένα μέρος τον μεταναστών μόνο είναι εκείνο το οποίο ενεργεί με αυτόν τον φανατισμό, όχι η πλειοψηφία τους…

Αναφέρθηκα στην αρχή για τον «πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», αυτό ουσιαστικά αποτελεί μια “απάντηση” στα Τρομοκρατικά Χτυπήματα από την πλευρά της Δύσης… όμως για να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να μην ξεχνάμε, ότι η “απάντηση ” της Δύσης μετά απ’ την 11/Σεπτεμβρίου/2001, κατέληξε να φέρει ένα τεράστιο χάος στην Μέση ανατολή, το οποίο δημιούργησε την «Φατριά» των Τζιχαντιστών (ISIS).

Στο σήμερα, η “απάντηση” είναι κάτι το οποίο γίνεται πιο πολύπλοκο ο εχθρός αυτός που έχει απέναντι της η Δύση, είναι ένας Ικανός αντίπαλος, ο οποίος δεν διστάζει να στοχέψει σε Πρωτεύουσες χωρών, δίχως να υπολογίζει το κόστος σε ανθρώπινους πόρους ή το χρηματικό κόστος εκτέλεσης μιας αποστολής Αυτοκτονίας. Είναι ένας αντίπαλος που γεννήθηκε μέσα σε μια ταραγμένη Μέση Ανατολή, όπως είπα από μια Δύση που κατέστρεψε τα καθεστώτα που υπήρχαν και συγκρατούσαν τις ορδές αυτές.

 Ακόμη και σ’ αυτό το σημείο μπορεί να φανώ αντιφατικός διότι ηγέτες όπως ο Καντάφι ή ο Σαντάμ, (και ο Άσαντ) στα μάτια της Δύσης, ήταν σκληροπυρηνικοί ηγέτες, οι οποίοι κυβερνούσαν αυταρχικά με αίμα τις χώρες τους, ναι στα μάτια ενός δυτικού αυτό φαίνεται απεχθές όμως, αν δει κανείς μέσα στην πολυπλοκότητα της Μέσης Ανατολής, θα δει ότι μέσα σε εκείνον τον κόσμο δεν υπήρχε η αναρχία του σήμερα.
(Όμως η πολυπλοκότητα της Μέσης Ανατολής αποτελεί άλλο ζήτημα στο οποίο θα αναφερθώ σε άλλο άρθρο στο μέλλον).

Η ΗΠΑ με εξαγγελία της, είπε ότι δεν πέσει στην παγίδα που θέλει το ΙΚ(Ισλαμικό Κράτος), δηλαδή να στείλει χερσαίες δυνάμεις, στο έδαφος της Συρίας, ή του Ιράκ. 

Κάτι το οποίο μεν αποτελεί σώφρονα πολιτική, και στρατηγική. Μιας και έτσι μειώνονται για την Δύση οι ανθρώπινες ζωές (από στρατιωτική άποψη), αλλά και οι ΗΠΑ δίνουν την εικόνα ότι δεν θα συνεχίσουν να καταστρέφουν κόσμους, ή ότι δεν θα συνεχίσουν να στέλνουν στρατεύματα (ικανοποιώντας έτσι και την κοινή γνώμη – Αμερικάνικη και μη) (από Πολιτική άποψη) .
Μετά την επίθεση της 13/11 έχουν αρχίσει κατά την γνώμη μου να αλλάζει  σκηνικό, ναι μεν οι ΗΠΑ δεν θα επέμβουν χερσαία στη Μέση Ανατολή, αλλά κατά πως φαίνεται αποφασισμένη είναι η Γαλλία και άλλες χώρες που ανήκουν στο ΝΑΤΟ.  

Διότι ένα τέτοιο χτύπημα δεν γίνεται από πλευράς της Γαλλίας ή κάποιας άλλης Ευρωπαϊκής να το αφήσει έτσι, ήταν Ισχυρό το χτύπημα και ο «φόρος» αίματος σε ζωές Γάλλων πολιτών, είναι με μικρός αλλά, βρίσκεται χαραγμένος στη μνήμη των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα… και η εκλεγμένη Κυβέρνηση πρέπει να κάνει κάτι για αυτό.
Οι Τζιχαντιστές, οι οποίοι πλέον, αντικαθιστούν άλλες «Φατριές» της Μέσης Ανατολής, με την «πρόκληση» του Παρισιού, (και ποιός ξέρει ίσως να υπάρξουν και άλλες στο μέλλον), δίνουν στην Δύση ένα μήνυμα , το οποίο κάνει τους Λαούς να αφήνουν την παλιά γνώριμη ηρεμία και ησυχία τους… 

οι Ευρώπη και η Δύση, αλλά ακόμη και Κράτη τα οποία δεν ανήκουν στη Δύση, τα οποία έχουν στραφεί εναντίων στον Εξτρεμισμό των Τζιχαντιστών , πλέον γίνονται στόχος, αυτού του εξτρεμισμού αλλά και οχυρώνουν τους κόσμους τους, εναντίων αυτού. Και κάπου εδώ μέσα σε αυτές τις «Οχυρώσεις» , βρίσκετε κρυμμένος ο κόσμος που θα υποστεί την Καχυποψία που γεννά το νέο αυτό είδος της τρομοκρατίας, είναι ο κόσμος που ζει πλέον στο πετσί του τον πανικό, είναι ο κόσμος που μέσα από τα «Μηνύματα» των Τζιχαντιστών, έχει αρχίσει να πανικοβάλετε απ’ τον Επαγγελματισμό τους, και την σιγουριά τους για τις πράξεις τους.

 Και κάπου εδώ σκέφτεται κανείς για την σιγουριά των πράξεων τους, για την αποφασιστικότητα, του να ανατιναχθούν στο όνομα του Αλλάχ, και αυτό σε φοβίζει ακόμη περισσότερο, ειδικότερα όταν προσπαθείς να το εξηγήσεις το γιατί αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, και πως ο Φανατισμός τους κάνει να αποφασίσουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους, και εδώ κανείς που ζει στη Δύση, ή σε χώρα μη Μουσουλμανική, δέχεται το χάσμα μεταξύ των κόσμων…

Κλείνοντας, αναρωτιέμαι μήπως μέσα στους «Οχυρωμένους Κόσμους» που δημιουργεί ο καθένας από όποια πλευρά και αν βρίσκεται, εν τέλει είναι ανοχύρωτοι… μήπως τελικά ο κόσμος, και  εννοώ εκείνον, που βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας είναι ο πιο ανοχύρωτος απ’ όλους απ’ ότι εκείνος που είναι απ’ έξω;

*Η φωτογραφία είναι από το φύλο καθημερινής της 15/11/2015 του σκιτσογράφου Δημήτρη Χατζόπουλου.

Συντάκτης:
Μοργιαννίδης Θεόδωρος

.Για μια νέα Ιερά Συμμαχία

Π​​έρυσι τέτοια εποχή ήμασταν όλοι «Σαρλί». Οταν πέρασε η συναισθηματική μπόρα και η αιθρία επανήλθε στον ευρωπαϊκό ουρανό θυμηθήκαμε την ευρωπαϊκή μας γκρίνια. Η δυσπιστία που είχε εγκατασταθεί ανάμεσά μας με την οικονομική κρίση, διεκδίκησε και πάλι τα δικαιώματά της. Μετά ήρθαν τα χτυπήματα στο Παρίσι και στο Στάδιο της Γαλλίας. Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν με γαλλικές σημαίες και γίναμε όλοι «Γάλλοι».

 Η αλληλεγγύη για μια ακόμη φορά ξεχύθηκε στους δρόμους της Ευρώπης, ώσπου, για μια ακόμη φορά ανέλαβαν να την περιμαζέψουν τα συνεργεία καθαρισμού. Αυτή τη φορά έκλεισαν σύνορα, άλλα απείλησαν ότι θα κλείσουν και ο ευρωσκεπτικισμός αναβαθμίστηκε χάρη στην πλημμυρίδα των μουσουλμανικών πληθυσμών. 

Φθάσαμε στο σημείο ευρωπαϊκές χώρες να βοηθούν μια μη ευρωπαϊκή χώρα, τα Σκόπια, για να κλείσει τα σύνορά της με μία ευρωπαϊκή χώρα, την Ελλάδα.

Ωσπου ήρθε η αιματοχυσία των Βρυξελλών για να ξαναθυμηθούμε την Ευρώπη και την αλληλεγγύη της. Αυτή τη φορά γίναμε όλοι Βέλγοι, επειδή όμως οι Βρυξέλλες είναι η γραφειοκρατική πρωτεύουσα της Ενωσης, μιλήσαμε για χτύπημα στην καρδιά της Ευρώπης.

 Η καρδιά της Ευρώπης μπορεί να χτυπάει ευρωπαϊκά, το ευρωπαϊκό αίσθημα μπορεί να φουντώνει όποτε μια τραγωδία έρχεται να μας το υπενθυμίσει, όμως τι γίνεται με το μυαλό της Ευρώπης; Μπορεί το αίσθημα να αναβαθμιστεί σε πολιτική; Οπως αναβαθμίστηκε από τους πρώτους οραματιστές της Ενωσης που μετέφρασαν τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σε πολιτική. Εχει η σημερινή Ευρώπη τις ελίτ που θα της επιτρέψουν να μεταφράσει το κοινό αίσθημα σε πολιτική;

Οσες διακηρύξεις καλής θελήσεως κι αν γίνουν, όσες ανθρωπιστικές άριες κι αν ακουστούν, είναι βέβαιο πως εν τέλει θα υπερισχύσει η δύναμη της εικόνας. Και οι εικόνες από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών θα ερεθίσουν ακόμη περισσότερο τα αντανακλαστικά του εθνικού απομονωτισμού και του απανταχού λαϊκισμού. Παραγνωρίζοντας μία βασική παράμετρο. Η τρομοκρατία που μας απειλεί τώρα δεν είναι ίδια με την τρομοκρατία «παραδοσιακού» τύπου, της οποίας τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν μακρά εμπειρία. 

Από τη δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄ ώς τη δολοφονία του βασιλιά Ουμβέρτου της Ιταλίας, τον IRA, τον ETA, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την ημετέρα 17 Νοέμβρη, η δράση των τρομοκρατών αναγνώριζε εθνικά σύνορα. Ηταν υπόθεση των κρατών. Το αποτέλεσμα ήταν ο πρόεδρος Μιτεράν να μην εκδίδει τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία, η δε Νότιος Γαλλία να λειτουργεί για χρόνια ως καταφύγιο των Βάσκων τρομοκρατών. Σήμερα, χάρη στο ευρωπαϊκό ένταλμα, που καθιερώθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο Αμπντεσλάμ θα εκδοθεί στη Γαλλία χωρίς περαιτέρω διαδικασίες.

Η τρομοκρατία των «Ζωντανών Νεκρών» έχει στόχο την Ευρώπη και είναι προϊόν μιας ευρωπαϊκής κατάκτησης, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Γεννήθηκε στους μουσουλμανικούς θύλακες που η ίδια η Ευρώπη άφησε να αναπτυχθούν. Ο όρος «γκέτο» που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε είναι ανιστόρητος. Το γκέτο της Βαρσοβίας ήταν εστία αντίστασης κατά του ναζιστικού καθεστώτος, και πυρήνας πολιτισμού, και δη ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δεν είναι η περίπτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στη σημερινή Ευρώπη. Γι’ αυτό μιλάμε για θύλακες. 

Περιοχές ολόκληρες της κοινωνίας όπου οι γυναίκες καταπιέζονται και στη θέση των νόμων της δημοκρατίας, ισχύουν οι σούρες του Κορανίου και οι νόμοι του γενειοφόρου ιμάμη.

Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Σήμερα, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η ενισχυμένη καταπίεση ή ο αποκλεισμός αυτών των θυλάκων, την οποία πρεσβεύουν οι λαϊκιστές τύπου Λεπέν θα είχε ως αποτέλεσμα τη ριζοσπαστικοποίησή τους. 

Το ίδιο θα συνέβαινε αν η Ευρώπη αξιοποιούσε τη συντριπτική δύναμη πυρός που διαθέτει κατά του Ισλαμικού Κράτους και των αραβικών καθεστώτων που το υποστηρίζουν. Αυτό το αδιέξοδο εκμεταλλεύονται οι τρομοκράτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του ορθού λόγου για να εντοπίσουν τα λάθη που οδήγησαν στη δημιουργία αυτών των θυλάκων. 

Επειδή μόνον με περισσότερη Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπιστεί ο πόλεμος που έχει κηρυχθεί κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού μέσα στην Ευρώπη, η λιγότερη Ευρώπη του ευρώ θα πρέπει να αποκτήσει συνείδηση, συνείδηση πολιτική, άρα πολιτισμική συνείδηση.

Ομοσπονδιακή ευρωπαϊκή αστυνομία κατά τα πρότυπα του FBI; Ακούγοντας τον κ. Τόσκα να με διαβεβαιώνει σαν τοπικός σερίφης ότι δεν έχουμε πρόβλημα με την τζιχάντ, θα αισθανόμουν περισσότερο ασφαλής αν υπήρχε ομοσπονδιακή αστυνομία. 

Επειδή, δε, ανήκω σε ένα έθνος το οποίο υπήρξε θύμα της ευρωπαϊκής πολιτισμικής χαλαρότητας, το ελληνικόν, με αποτέλεσμα σήμερα να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, πιστεύω στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής πολιτισμικής συνείδησης. Για να ξέρουμε τι υπερασπιζόμαστε και τι έχουμε να χάσουμε αν δεν το υπερασπιστούμε. Θα πάρει χρόνια; Μα και ο πόλεμος με την τζιχάντ θα πάρει χρόνια. Και απ’ ό,τι όλα δείχνουν και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που περνούν από το σουρωτήρι των συνόρων μας θα τους έχουμε για χρόνια.

Μια νέα Ιερά Συμμαχία; Πω πω πω, θα μου βάλουν πιπέρι στο στόμα. Ναι, μια ευρωπαϊκή συμμαχία που θα υπερασπιστεί την ιερότητα του Παρθενώνα, της γυμνής Αφροδίτης, του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που κατακτήθηκε μέσα στο χριστιανικό περιβάλλον της Ευρώπης. 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.25η Μαρτίου: Πού θα είμαστε το 2021;

Σ​​ε πέντε χρόνια η Ελλάδα θα γιορτάσει τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας. Τα 195 χρόνια που πέρασαν από τις ημέρες του Μαρτίου του 1821 δεν ήταν εύκολα. Ο πόλεμος κράτησε χρόνια, και αρκετές φορές η φλόγα της ελευθερίας φάνηκε να κινδυνεύει, λόγω εξωτερικών εχθρών και εμφυλίων συγκρούσεων.

 Τελικά, το κράτος γεννήθηκε χάρη στους αγώνες και στις θυσίες των Ελλήνων, στα λάθη των Οθωμανών και στη βοήθεια των ξένων. Από την αρχή, η Ελλάδα λύγιζε υπό από το βάρος των χρεών, της εξάρτησης, της εσωτερικής διχόνοιας.

Σήμερα, οι Ελληνες αντιμετωπίζουν άλλη μια χρεοκοπία, πάλι στηρίζονται σε ξένη βοήθεια, πάλι βρίσκονται στον κυκεώνα μεγάλων διεθνών εξελίξεων. 

Και όμως, 42 χρόνια μετά το τέλος της τελευταίας δικτατορίας, βρισκόμαστε σε καλύτερη θέση απ’ ό,τι ήμασταν τα περισσότερα χρόνια του νεοελληνικού κράτους. Στο δύσκολο διεθνές περιβάλλον είναι κρίσιμο να εκτιμήσουμε τις ικανότητές μας, τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και τις αδυναμίες μας, να σχεδιάσουμε την πορεία μας και να την τηρήσουμε. 

Πρέπει να περιορίσουμε την τάση μας στην αυτοχειρία, να καταλάβουμε ότι η επιβίωση απαιτεί μόχθο, θέληση και τέχνη. Τα τελευταία χρόνια μοιάζουν με ένα ριψοκίνδυνο πείραμα που εξετάζει πόσα λάθη μπορεί να κάνει ένας λαός και να επιζήσει, πόσες κακές συνήθειες μπορούν να συσσωρευτούν και να υπονομεύσουν ό,τι δυναμικό και παραγωγικό υπάρχει σε έναν λαό. 

Είναι ευτύχημα ότι βρισκόμαστε ακόμη εντός του πλαισίου που εγγυήθηκε τα καλά χρόνια του παρελθόντος. Το ΝΑΤΟ μπορεί να αναζητεί ρόλο σε έναν κόσμο που δεν είναι διχασμένος στα δύο, όπως στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά παραμένει ζωντανός οργανισμός και η Ελλάδα μέλος του. Η Ευρωπαϊκή Ενωση κλονίζεται από τον ελλιπή συντονισμό μεταξύ πραγματικότητας και πολιτικών αποφάσεων – αδυναμία που ζούμε στο πετσί μας στην Ελλάδα όσον αφορά το χρέος μας και το κύμα προσφύγων και μεταναστών. 

Αλλά είναι ο φυσικός μας χώρος και μόνη ελπίδα για το μέλλον.

Για χρόνια οι εταίροι μας στην Ευρώπη έκαναν τα στραβά μάτια στον υπερδανεισμό του ελληνικού κράτους και μετά, όταν ο κόμπος έφθασε στο χτένι, πρώτα καθυστερούσαν να θεσπίσουν μηχανισμούς επίλυσης της κρίσης και μετά επέμεναν σε ένα πρόγραμμα που δεν ωφελούσε κανέναν (είτε λόγω αποτυχημένης συνταγής, είτε λόγω ελλιπούς εφαρμογής, είτε και για τους δύο λόγους). 

Παρόμοιες είναι οι αδυναμίες της Ε.Ε. στην προσφυγική κρίση: αφού προσπάθησε να αγνοήσει το πρόβλημα, έλαβε βιαστικές αποφάσεις που δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν και, στο τέλος, έφθασε η ίδια να υπονομεύει τα επιτεύγματά της – την ενότητα της ζώνης Σένγκεν, την ενότητα της Ευρωζώνης. Τους τελευταίους μήνες, επιθέσεις από τρομοκράτες του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους κλονίζουν χώρες της Ε.Ε. και την εμπιστοσύνη μεταξύ τους. 

Σε όλα αυτά τα προβλήματα η μόνη λύση είναι περισσότερη ένωση, περισσότερη συνεργασία, πιο δίκαιη κατανομή βαρών και προνομίων. Η ενοποιημένη Ευρώπη είναι και η μόνη διέξοδος για τα ζωτικά προβλήματα της Ελλάδας: μόνο ως μέλος μιας οικονομικής και πολιτικής ένωσης θα μπορεί η χώρα μας να επιζήσει. Μόνο ένα κοινό σύστημα δανεισμού, η τραπεζική ένωση, ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης θα μας επιτρέψουν να ξεφύγουμε από τα σημερινά οικονομικά και δημογραφικά αδιέξοδα.

Εάν η Ε.Ε. δεν προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κανείς πού θα βρίσκεται η Ελλάδα σε λίγα χρόνια. Γι’ αυτό απαιτείται μια στοιχειώδης συμφωνία μεταξύ των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων για την ανάγκη συνεργασίας με τους Ευρωπαίους εταίρους και συμμετοχή σε κάθε προσπάθεια περαιτέρω ένωσης. 

Αυτή η μάχη θα είναι καθοριστική για το μέλλον μας, και δεν νοείται να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να είναι χρέος άλλων να πράττουν για το δικό μας όφελος. Η συνεργασία δεν είναι παράδοση, δεν είναι ταπείνωση, είναι συμμετοχή στο πλέγμα συμφερόντων και συμβιβασμών που αποτελεί πολιτισμένη συνύπαρξη. 

Μια ματιά στην άμεση και ευρύτερη γειτονιά μας αρκεί να μας υπενθυμίσει τα δεινά του διχασμού και της έλλειψης θεσμών για την ειρηνική συνύπαρξη λαών και κοινωνικών και θρησκευτικών ομάδων.

Οι διχασμοί του παρελθόντος λείπουν, αλλά συχνά συμπεριφερόμαστε σαν να βρισκόμαστε σε διαρκή εμφύλιο πόλεμο. Ενώ εξαρτώμεθα από τις σχέσεις μας με άλλους, είμαστε πιο ανεξάρτητοι από ποτέ. Ο λαός είναι φιλομαθής και φιλότιμος. Ζητάμε δικαιοσύνη και οργάνωση για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε.

 Είμαστε μέρος ενός παγκόσμιου ελληνισμού, με λαμπρές προσωπικότητες, επιστήμονες και επιχειρηματίες.

Εχουμε ένα παρελθόν για το οποίο δικαίως είμαστε υπερήφανοι και ένα παρελθόν και παρόν τα οποία μας δείχνουν τους κινδύνους που μπορούν να μας καταστρέψουν αλλά και τις προοπτικές μας για επιτυχία. Το 2021 θα είναι φανερό ποιον δρόμο πήραμε.

  ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Τι πιστεύουν οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης

H τρομοκρατική επίθεση των τζιχαντιστών στις Βρυξέλλες φέρνει ξανα στην επικαιρότητα το τεράστιο θέμα της μαζικής παρουσίας του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ευρώπη. Πώς σκέπτονται οι Μουσουλμάνοι; Είναι όλοι φουνταμενταλιστές και κατά συνέπεια αποτελούν πρόσφορο εδαφος για την ανάπτυξη τρομοκρατικών ομάδων όπως υποστηρίζουν ορισμένοι; Ή αντίθετα το φουνταμενταλιστικό στοιχείο αποτελεί μία ασήμαντη μειονότητα όπως υποστηρίζουν άλλοι;

Ευτυχώς σήμερα έχουμε έρευνες που μπορούν να δώσουν μία πρώτη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.

Μια δημοσκόπηση έγινε από το γερμανικό ινστιτούτο ερευνών WZB σε συνεργασία με τον ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans τον Δεκέμβριο του 2013 και είχε ως δείγμα 9.000 ευρωπαίους μουσουλμάνους τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία. 

Σε αυτή την έρευνα το 60% των ερωτηθέντων ευρωπαίων μουσουλμάνων απάντησε οτι συμφωνεί με την πρόταση ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% οτι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανιού την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί απο τους κρατικούς νόμους».

Επιπλέον το 44% συμφώνησε με ολες τις προαναφερθείσες προτάσεις.

Με άλλα λόγια, όπως δείχνει η δημοσκόπηση, περίπου το 50% των ερωτηθέντων μουσουλμάνων στην Ευρώπη είναι φονταμενταλιστές όσον αφορά τον ρολο του Ισλάμ στην κοινωνία και φυσικά οι απόψεις τους δεν εναρμονίζονται με την κοινωνία στην οποία επιθυμούν να ζήσουν.

Υπάρχουν και άλλες έρευνες που επιβεβαιώνουν αυτή την τάση. Το 2007 το βρετανικό ερευνητικό κέντρο Policy Exchange έκανε μια δημοσκόπηση βασισμένη σε άνω των 1.000 βρετανών μουσουλμάνων.

Το 37% των μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δήλωσε ότι προτιμά να ζεί με τον νόμο της σαρία παρά με τους βρετανικούς νόμους ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εξέφρασε την ίδια επιθυμία.

Ταυτόχρονο το 36% των νέων δήλωσε οτι οι αποστάτες από το Ισλάμ θα πρέπει να θανατώνονται ενώ μεταξύ των ηλικιωμένων το ποσοστό ήταν 19%.
Η πιο πρόσφατη έρευνα στην Βρετανία έγινε από το κέντρο αναλύσεων ComRes για λογαριασμό του BBC μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo στο Παρίσι.

 Εδώ το 20% των ερωτηθέντων απάντησε πως θεωρεί ότι η δυτική κοινωνία δεν μπορεί να συνυπάρξει με το Ισλάμ, το 27% (δηλαδή πάνω από 1 στους 4) απάντησε ότι είδαν «με κάποια συμπάθεια» τα κίνητρα για την τρομοκρατική επίθεση στο σατιρικό περιοδικό και το 32% ότι «κατανοούσαν» τα κίνητρα για την επίθεση.

Τέλος, δύο έρευνες πού έλαβαν χώρα στη Δανία (μία το 2009 και η άλλη το 2015) έδειξαν ότι 1 στους 4 μουσουλμάνους πιστεύει οτι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει ή να ενσωματωθει στην δανική νομοθεσία.

Στη βάση αυτών των ερευνών μπορεί κανείς να συμπεράνει οτι ασφαλώς ολοι οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι δεν είναι φονταμενταλιστές και επομένως δεν αποτελούν ένα δυνητικό κίνδυνο για τις κοινωνίες στις οποίες ζουν.

Ομως υπάρχει ένα πολύ σημαντικό κομμμάτι, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων μουσουλμάνων, που απορίπτει τις αξίες των κοινωνιών της Δύσης και θα μπορούσε να αποτελέσει δεξαμενή στρατολόγησης τζιχαντιστών.

 Τάκης Μίχας