Οκ. Τσίπρας, σε
μια κρίση ειλικρίνειας, υποστήριξε πρόσφατα στη Βουλή ότι μια κάποια «οίηση»
από μέρους του θα ήταν δικαιολογημένη καθώς κατάφερε τόσο νέος να γίνει πρωθυπουργός.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αντιτάξει ότι ακριβώς επειδή είναι τόσο νέος,
αισθήματα ταπεινότητας και ευγνωμοσύνης και μαζί αγωνία για το αν θα τα
καταφέρει στο τόσο δύσκολο έργο που ανέλαβε, θα ήταν περισσότερο
δικαιολογημένα. Πόσω μάλλον που σχεδόν όλα όσα υποστήριζε προεκλογικά έχουν
αποδειχθεί λόγια του αέρα.
Κι όχι μόνο στα
μεγάλα. Στον ΣΥΡΙΖΑ έπασχαν από ακράτεια δηλώσεων και για τα πιο μικρά.
Ετσι,
όταν από προχθές τα εισιτήρια στις δημόσιες συγκοινωνίες πήγαν στο 1.40 κάποιοι
θυμήθηκαν τι έλεγε ο κ. Τσίπρας όταν είχαν ξαναπάει στο ίδιο ύψος για ένα μικρό
διάστημα επί συγκυβερνήσεως. Τότε λοιπόν άστραφτε και βρόνταγε καταγγέλλοντας
ότι καταργείται ο δημόσιος χαρακτήρας των συγκοινωνιών καθώς γίνεται πιο
συμφέρουσα η μετακίνηση με αυτοκίνητο.
Σκεφτείτε τώρα που μειώθηκε η τιμή της
βενζίνης. Εκτοτε βέβαια μεσολάβησε η διαχείριση των αστικών συγκοινωνιών από
έναν ικανό μάνατζερ ο οποίος κατάφερε να μειώσει την τιμή του εισιτηρίου
αυξάνοντας τα έσοδα.
Γι' αυτό του το
επίτευγμα ωστόσο καρατομήθηκε από τον κ. Σπίρτζη. Προφανώς δεν είχε μπάρμπα
στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι βέβαια μόνο ο πρωθυπουργός που επιδεικνύει αυτή την
οίηση. Προ ημερών στη Βουλή ο υπουργός των Οικονομικών επέπληττε τους
πολιτικούς του αντιπάλους λέγοντας πως «έχει κουραστεί» τριάντα χρόνια στο
Πανεπιστήμιο να εξηγεί γιατί οι πλούσιοι δεν χρειάζονται περισσότερα λεφτά για
να δουλέψουν.
Το επιχείρημά του ήταν άσχετο με τη συζήτηση, το συγκαταβατικό
του ύφος ωστόσο ακριβώς ίδιο με την προεκλογική περίοδο, όταν υποστήριζε
θεωρίες που τώρα δεν εφαρμόζει. Κλασικός οπαδός των αδελφών Μαρξ: αυτές είναι
οι αρχές μου, αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες.
Κι αυτά από όσα
μάθαμε.
Τα άλλα που κρύβουν για να μη «φτύνει» ο κόσμος την Αριστερά,
περιμένουμε να μας τα πει ο κ. Βούτσης. Γιατί βέβαια στην οικονομία οι
επιπτώσεις φαίνονται. Στους υπόλοιπους τομείς επιδεικνύουν ανάλογη ασχετοσύνη.
Απλώς τις επιπτώσεις τις υφιστάμεθα αργότερα. Περσινά ξινά σταφύλια, θα πει
κάποιος. Ομως όχι. Μια στοιχειώδης αυτοκριτική είναι απαραίτητη για τη
λειτουργία της Δημοκρατίας. Πρώτον για τους πολίτες. Σήμερα αισθάνονται
εξαπατημένοι και είναι ευάλωτοι σε ακόμα πιο ακραίες εκδοχές του λαϊκισμού.
Δικαιούνται μιας καθαρής εξήγησης. Δεύτερον γι' αυτή την περίφημη συναίνεση.
Η
κυβέρνηση δεν μπορεί να την επικαλείται όποτε τη συμφέρει. Αν την επιθυμεί κι
αν την έχει ανάγκη η χώρα, που την έχει, τότε οφείλει να κάνει και τη δική της
αυτοκριτική. Μερκελιστές αλά καρτ τελείωσαν. Εκτός κι αν όλα αυτά είναι ένα
ακόμα επικοινωνιακό παιχνίδι. Κι ο πραγματικός της στόχος είναι να μας ξαναπάει
σε εκλογές.
