Κάποιος, κάποτε, είπε πως υπάρχουν άνθρωποι και
τόποι, που όταν τους γνωρίσεις αισθάνεσαι σαν να σου πέταξαν στο κεφάλι μια
πολύτομη εγκυκλοπαίδεια. Θαρρείς πως οι αισθήσεις σου χτύπησαν... κόκκινο. Τα
μάτια σου πλημμύρισαν εικόνες, τ΄ αφτιά σου ήχους, τα ρουθούνια σου μυρωδιές,
το στόμα σου γεύσεις και τα χέρια σου αισθήσεις μαλακές και τραχιές.
Πράγματα
που αντιστοιχούν στις ανθρώπινες αισθήσεις από τα μικράτα σου ίσαμε τα βαθιά
γεράματα. Δίψα για ζωή στα νιάτα, γνώση και σοφία στα γεράματα. Σε τέτοιους
τόπους, κάθε φορά, με κάθε επίσκεψη, με κάθε νέα γνωριμία, παθαίνεις overdose
προσλαμβανουσών, που παλεύεις μάταια να τακτοποιήσεις μέσα σου.
Έτσι ήταν πάντα η Πόλη των Κωνσταντινουπολιτών, η Κωνσταντινούπολη των Ρωμιών, η Ινσταμπούλ διεθνώς και γιατί σήμερα να αλλάξει;
Η επτάλοφος σήμερα βιώνει τρελούς ρυθμούς
ανάπτυξης. Πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι (κοντά 14, περίπου μιάμιση Ελλάδα,
με την απογραφή του 2012!) όλων των εθνοτήτων κοιμούνται και ξυπνούν υπό τους
ήχους του μουεζίνη και τις βουλές του Ερντογάν, που δείχνει να διχάζει ακραία
την τουρκική κοινωνία.
Στις πολυπολιτισμικές πόλεις της άλλης πλευράς
του Αιγαίου, τις τόσο κοντινές και τόσο μακρινές του οικείου ευρωπαϊκού
πολιτισμού, οι αντιθέσεις είναι εμφανείς. Τόσο εμφανείς, όσο το αβυσσαλέο
ντεκολτέ της Ευρωπαίας τουρίστριας, που συντρώγει και συναγελάζεται στο ίδιο
τραπέζι με τη μαντιλοφορεμένη Τουρκάλα.
